Welcome To Dead World

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 : การเปลี่ยนแปลง

หลังจากที่ผมได้ยิน เสียงระเบิด ดัง ผมจึงวิ่งไปดูที่หลังโรงยิม สิ่งที่ผมเห็นอยู่ คือ เพื่อน สนิท ผม กำลัง ถูก มือประหลาด ดึงไปอยู่ 

"เฮ้ย! พวกนายเห็นนั้น หรือป่าว ?" ผมหันไปถามกลุ่มนักเลงด้วยท่าทีตกใจ

"อะไรกัน พี่ชาย ไม่เห็นมีอะไรเลย"กลุ่มนักเลงที่วิ่งตามผมมา ส่ายหน้า อย่าง งงๆ

"ชิ! " ผมทำเสียงไม่พอใจ ผมไม่ลังเลที่จะวิ่งไปช่วยเพื่อนของผมโดยทันที มือประหลาด ที่โผล่ออกมานั้นก็พานดึงผมเข้าไปในหลุม แปลกๆ ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก จนผมสลบไป 

"นี้มันที่ใหนกันเนี้ย"เพื่อนของผม มองรอบๆข้าง แล้ว ถามผมอย่างสงสัย

"อ....อืม.... นี้มันที่ใหนกัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"ผมตื่นขึ้นมาแล้วจับหน้าผากผมไว้ เพราะผมรู้สึกปวดหัวมาก ผมมองไปรอบข้าง มันมีเพียงแค่ซากปรักหักพังแล้วก็ ต้นไม้ ที่ขึ้นมา

"เค..... แล้ว นายพอรู้ใหมว่าที่นี้คือที่ใหน?" ผมเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย ......

"ช่วยด๊วยยยย ช่วย ช๊าน ด๊วยยยยยยย"เสียงที่ คุ้นหู ดังเข้ามาในหูของผม เสียงเล็กๆ แหลมๆ น่ารักอย่างงี้ อาจารย์ห้องพยาบาล แน่นอน ผมหันไปทางต้นเสียง เพื่อยืนยันว่าใช่อาจารย์ จริงหรือป่าว 

ผมต้องตกใจกับสิ่งที่ตามหลังอาจารย์มา 

"ห....เห้ย....นั้นมันตัวอะไรกันนะ" เค กล่าวถามแล้วชี้ ไปทาง ตัวประหลาด ข้างหลัง 

"ฉัน ก็ไม่รู้เหมือนกัน"ผมตอบไป อย่าง งงๆ ผมเตรียมตัวที่จะวิ่ง แล้ว ณ ตอนนี้ แต่ต้อง ชะงัก เพราะ คนที่เข้ามาช่วยพวกผม เป็น อาจารย์สอนภาษาต่างประเทศ ที่ สอน ชั้นผมอยู่ เธอสะบัดมือด้านขวาของเธอ ก่อน ตัว ประหลาด ที่วิ่ง ตามอาจารย์ ห้องพยาบาล มากระเด็นออกไป 

"อาจารย์ ไซย์โกะ กับ อาจารย์ คลีก้า ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ ละ"ผมกับเพื่อนเอ่ย ถาม อย่างสงสัย

"ว๊ายยย เอนด์ กับ เค ไม่ได้เจอกัน นาน เลยนะ" อาจารย์ไซโกะ กล่าวอย่างดีใจ

"ที่นี้ที่ใหนครับอาจารย์"ผมกล่าวถาม อาจารย์ ด้วยท่าทางสงสัย

"แหม่ทำเป็นลืมนะ นี้คือ ปี 2065 ไงละ" ผมแถบไม่เชื่อ หู ตัวเอง นี้ผมกับ เพื่อน ข้าม มา 5 ปี งั้นหรอ !!!

 

--

 

อ่อผมลืมบอกไป ผมอาศัยอยู่ ใน ค.ศ.2060 นะครับ ไม่สิ มันผ่าน มา 5 ปีแล้ว 2065 ต่างหาก 

 

--เข้าเรื่อง ต่อๆ --

 

อาจารย์ทำหน้าสงสัย แต่ผม บอก ไป อาจารย์ คงไม่เชื่อแน่นอน เลยหันไปห้าม เพื่อน บอก อาจารย์ หลังจากนั้นอาจารย์ก็พาผมไปหมู่บ้านหนึ่งในหมู่บ้านนั้น มีร้านขาย อาวุธ ของ ต่างๆ เหมือนในเกมส์ RPG ที่ผมเคยเล่น เลย แหละ มีขายชุดเกราะ ด้วย

"โห! ยังกับ เกมส์ RPG เลยแหนะ" เพื่อนผมกล่าวขึ้น

แล้วทำท่าทาง ดี๊ด้า 

"นี้มันไม่เหมือนเกมส์หรอกนะ"อาจารย์ คลีก้า กลส่าวด้วย สีหน้า จริงจัง แล้วก็ ยื่นสมุดไดอารี่ของผม มาให้

 

--เรื่องราวที่ผ่านมาจากปี2060--

 

- วันที่ 25 ก.พ. 2063

 

วันที่ 14 ก.พ. 2060 เป็นวันที่ทุกอย่าง เริ่มต้นขึ้น ในวัน วาเลนไทน์

หญิงสาว มาก มาย ที่ มี ความรัก ก็ไปสารภาพ กับ คนที่เขาแอบ ชอบ  ช่วงประมาณ เที่ยงๆ ก็ มีคนมาสารภาพรักกับ ผม แต่ผมก็ปฏิเสธ อยู่ดีๆ ก็ เกิด หลุม ดำ (ซึ่งพวกเราเรียกว่า BH14) ขนาดใหญ่บน ท้องฟ้า ขึ้น สิ่งที่ ตกลงมาจาก หลุม ดำ นั้น ก็คือ สัตว์ประหลาด มหึมา ลงมากลาง เมือง ตอนนี้ประชากร โลก เหลือ ไม่กี่ เปอร์เซ็นต์ แล้ว น้องสาว ของผม ก็ ต้อง จากไป เพราะ เหตุ การณ์ ที่เกิด ขึ้น ในวัน ที่ 14 ก.พ. 2060 นั้นแหละ วินาทีนั้น ผมอยากจะช่วย เธอ แต่ก็ต้องยอมแพ้ให้กับความกลัว ตอนนี้ ผมเจอกับ ปัญหา ใหญ่ ผมเจอกับ หัวหน้า ของ พวก มัน ผมแทบ ไม่เชื่อสายตาตัวเอง เลย ว่า คนที่ผมเห็นจะเป็น .....  !@$@#$!@#$%%#@$%!@#%^&@$#%  (ลายมือเริ่มอ่านไม่ออก)

 

--

 

หลังจากที่ผม อ่าน ไดอารี่ จบ น้ำตาผมไหลออกมา เพราะได้รู้ว่า น้องสาวสุดที่รักของผมต้องจากไปแล้ว เธอ คอย ช่วยเหลือ ทำงานบ้าน มาตลอดได้จากไป แล้ว และคนที่ ทำให้ เธอ ตาย คือ ผม นั้นเอง ผม อยาก ที่จะไปกราบ หลุมศพ ของ เธอ แต่ มันไม่มี ให้ กราบ 

เพราะ ผู้คนต่างก็ต้องเอาชีวิตรอด ครอบครัว ของผม มีกัน อยู่ แค่ 2คน ตอนนี้ เหลือผม แค่ คนเดียว แล้ว ผมไม่อาจจะยืนต่อไปได้อยู่แล้ว

 

"ฉันรู้นะว่านายรู้สึกยังไง" เพื่อนผมเอ่ยขึ้น หลังจากที่เห็น น้ำตาของผม

"เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวหรอกนะ" เสียงของหญิงสาว โต๊ะ ข้างๆ ผม เอ่ยขึ้น แล้วผมก็เห็นเธอเดิน มาหาผม แล้วกระซิบข้างหูว่า

"เธอยังมีฉันที่รักเธออีกคนนะ" เธอพูดแล้วทำท่าทางเขินอายใส่ผม

"ยังมีพวกฉันอยู่นะ"อาจารย์ไซโกะ ยื่นมือมาหา ผม ที่นั่ง ร้องไห้อยู่

ส่วนอาจารย์ คลีก้า ก็ทำท่าทางเป็นห่วงแต่ไม่แสดงอะไรออกมา

"ขอบใจนะ เค คูเบีย อาจารย์ไซโกะ อาจารย์คลีก้า " ผมยิ้ม ทั้งน้ำตา เพื่อให้พวกเธอ รู้สึก สบายใจ

"ต่อจากนี้ไปพวกเธอต้องฝึกใช้อาวุธ อ่อ แล้วก็ลืมบอกไป หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ BH14 ก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นมากมาย เกิด มนุษย์พลังจิต ซอมบี้ ต่างๆ นาๆ และมนุษย์ทุกคนต่างก็มีความสามารถพิเศษ อย่างเช่น ฉัน นะ ระวังตัวกันไว้ให้ดีละกัน " อาจารย์คลีก้า กล่าว ตักเตือน 

"เซเบอร์ พาเด็กพวกนี้ไปสอนวิชาต่อสู้ทีสิ" อาจารย์ไซโกะ ทำหน้าขอร้องให้ลุงบึกคนนึงพาพวกผมไปฝึกการต่อสู้ [อาจารย์ไซโกะตอนขอร้องนี้น่ารักสุดๆ !] ผมพาน หน้าแดงไปด้วย เลย 5555

"จากนี้ไปพวกนายต้องเป็นลูกศิษย์ฉันสินะ โฮะๆๆ" ลุงแกหัวเราะหน้าบานเลยวุ้ย หลังจากนั้น ผมก็ ตั้งใจ ฝึกกับการต่อสู้ทั้งหมด ตอนนี้ พลังพิเศษ ของ เค กับ คูเบีย ก็เริ่ม เด่นชัด ขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่ พลังพิเศษ เปิดออกมาแล้ว ทุกคนจะมีสัญลักษณ์ คล้ายๆ รอยสัก ปรากฏขึ้นมา  ของเค เป็น รูป 4 เหลี่ยม ขึ้นที่กลางท้อง เป็น ประเภท ของการกักขัง และอาวุธที่เค ใช้ ก็คือ หอก,ทวน,กระบอง  ก็เข้า กับ นายอยู่แหละนะ ส่วนของคูเบีย เป็นรูปวงกลม บริเวณใหนก็ไม่ทราบเพราะเธอไม่เปิดให้ดู  เป็นประเภท ควบคุม อาวุธ ที่ใช้ก็คือ ปืน,ธนู ของผมยังไม่เด่นชัด แต่ รอยสัก รูป ดอกไม้ น้ำแข็ง 4 กลีบ ที่ไหล่ขวาของผม ก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็น สัญลักษณ์ หรือป่าว อาวุธที่ผมใช้ ก็ จะเป็น จำพวก มีด,ดาบ,มือป่าว หรือไม่ก็ อาวุธระยะประชิด พวกเราฝึกมาได้ 35 วันแล้ว ในวันที่ 36 รอยสักของผมก็ปรากฏขึ้น ลางๆ ตรงบริเวณมือขวา ผมมองไม่ออกว่ามันคืออะไร

จึงเอาไปให้ ลุงเซเบอร์ ดู ลุงแกบอก ว่า เป็นเพราะ ความสามารถผมยังไม่ชัด แล้วลุงแกก็หัวเราะ...

To Be Continued
------------

Story : Ogami
Edit : DA FAKK.
facebook.com/DAFAKKDk
-------------------------
 

THANK FOR READ