คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 3 ถอยหลังกลับสู่ฝัน...
“ทะ ที่นี้ที่ไหน ?” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นสู้แสงไฟอย่างช้าๆ ที่นี้ไม่คุ้นตาเอาซะเลย ที่ไหนกันนะ ?
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ ? รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” ผมหันหน้าไปทางเสียงเรียก เธอคืออาจาร์ยห้องพยาบาลนั่นเอง ที่นี้คือห้องพยาบาลเองเหรอ?
เหตุผลที่ผมไม่คุ้นนั่นก็เพราะผมไม่เคยเข้ามาที่นี้ซักครั้ง...
“ครับ ยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อย ว่าแต่ทำไมผมถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ ?”จำได้ว่า เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือเสียงของใครซักคนที่กำลังเรียกผม หลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย และไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนพาผมมา คงเป็นเพื่อนๆแบกผมมาหล่ะมั้ง
“เด็กผู้ชาย คนนึงพามาหน่ะ สีหน้าเค้าดูไม่ดีเอาเลยนะ นึกว่าเค้าก็ไม่สบายเหมือนกันนะเนี่ย แต่เขาบอกว่าเขาไม่เป็นไร” อาจาร์ยนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ไม่ไกลนะจากเตียงของผม เด็กผู้ชายคนนึง...คอตสินะ เสียงนั่นคงเป็นเสียงของมันเหมือนกัน
“ขอบคุณอาจาร์ยครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผมพูดเสียงเรียบๆ เพื่อให้อาจาร์ยเข้าใจว่าผมหายแล้ว แต่จริงๆแกล้งทำไปงั้น
แหละผมยังปวดหัวอยู่ 55 แต่กลับไปนอนที่บ้านน่าจะดีกว่านอนดมกลิ่นยาอยู่ที่นี้
ระหว่างที่ผมเดินเพื่อที่จะกลับบ้าน ในหัวของผมก็ยังคงคิดเรื่องเดิมๆ ไม่ว่าจะเป็นใครๆก็ทำให้ผมปวดหัวได้ทุกทีแหละน่า
จะมีวันใหนมั้ยที่เรื่องรกสมองทั้งหลายของผมมันจะหมดไป!
________________________________________________
‘รอใครซักคนที่จะเข้ามา เปลี่ยนชีวิตที่มันจำเจให้ได้รู้ว่า..~’
“ ขัดจังหวะการทบทวนหนังสือจริงๆ = = ใครว่ะโทรมาเอาตอนนี้ ” ผมบ่นๆไปงั้นแหละ ยังไงผมก้อต้องเดินไปรับโทรศัทพ์ที่ผมวางไว้บนเตียงอยู่ดี แต่ผมก็ยังไม่ลืมที่จะเอาหนังสือของผมไปอ่านด้วย
“ฮัลโหล”ผมพยายามรับโทรศัทพ์อย่างค่อนข้างสุภาพ เบอร์ที่โทรมาไม่อยู่ในเมมโมรี่ผมครับ ไม่รู้ว่าใครโทรเหมือนกัน ผมก็ยังไม่ลืมที่จะอ่านหนังสือของผมไปด้วย ฮ่า ฮ่า
“เฮ้ยแทนเป็นไงมั่ง ?? อยู่ๆก็เป็นลมไปตกใจนะเว่ย! ” เสียงอย่างนี้ไม่ต้องบอกชื่อมาผมก็รู้ว่าใคร ไอ้คอตนี่เอง มันนึกยังไงโทรมาหาผมเนี่ย ผมหยุดที่จะอ่านหนังสือในมือผม เพราะร้อยวันพันปีจะได้คุยกันนอกโรงเรียนซักครั้ง
“ไม่เป็นไรหว่ะ แค่หน้ามืดไป เออลืมไปเลยที่บัวนัดไว้ตอนเย็นขอโทษนะเว่ยไม่ได้ไปอ่ะ” ผมกลับมาบ้านตั้งแต่ช่วงสามโมงสี่โมง ลืมไปเลยว่าวันนี้ ผมมีนัดหลังเลิกเรียน
“เออ ฉันไปแทนแกแล้ว เพราะรู้ว่าแกไปไม่ได้แน่ๆ ฉันรู้ว่าแกต้องกลับบ้านก่อนเวลาแหงๆ =__=” คอตพูดเชิงรู้แกว 555 แต่ถึงผมจำได้ ผมก็คิดอีกนานว่าผมควรจะไปดีมั้ย ผมไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง
“เออ ขอโทษนะเว่ยที่สนับสนุนให้แกไปเจอบัว ทำให้แกมีเรื่องคิดมากขึ้นกว่าเดิม ท่าทางฉันจะยุ่งมากไปแฮะ ฮ่า ๆ” เหมือนมันจะพูดขำๆ แต่ผมอยู่กับมันมานาน ไม่ยากเลยที่ผมจะรู้ว่า มันกำลังรู้สึกผิดอยู่จริงๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดมันซักหน่อย
‘ติ้ด ติ้ด’
“คอต.. ทุกอย่างที่นายทำ มันดูน่ารำคาญก็จริงแต่มันก็ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันมีค่าสำหรับนาย ฉันต้องขอบคุณนายถึงจะถูก”ผมพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย!!! ขนลุกชิบบ o~o พรุ่งนี้ยังจะมองหน้ามันอยู่ได้มั้ยเนี่ย แต่ผมยอมรับว่าผมดีใจที่มันโทรมา และยังเป็นห่วงผม
‘ ต้ด ตื้ด ตื้ด‘ สะ สายตัดไปแล้ว ง่ะ แบตหมดนี่หว่า!! ผมก็สงสัยเสียงอะไรมันดัง =_____=*เสียงเตือนว่าแบตจะหมดนี่เอง และแล้วมือถือของผมก็ดับไปโดยปริยาย
อยู่ๆผมก็นึกถึงหนังสือที่ยืมมาจากไอ้คอต ไม่รู้เพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะผมเพิ่งคุยกับมันเมื่อกี้ก็ได้ แล้วผมก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งมีปกสีน้ำตาลดูคุ้นตา เมื่อผมหยิบมันขึ้นมาดูผมก็จำได้ว่ามันคือเล่มนี่แหละ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้ใส่ใจที่จะอ่านมัน รู้สึกสำนึกผิดต่อหนังสือแฮะ
“The.. last… of… war ” ผมอ่านชื่อเรื่องที่เขียนอยู่ตรงหน้าปกอย่างช้าๆ แฮะแฮ่มๆ ถึงผมจะห่วยแตกเรื่องภาษาแต่แค่นี้ผมแปลได้หน่า!
=__________________= ว่าแต่ไอ้คำสุดท้ายมันแปลว่าอะไร ?ฟร่ะ! เหมือนจะจำได้ว่าแปลว่าอะไร แต่ช่างมันเห๊อะ เดี๋ยวอ่านๆไปก็รู้ 55
ครั้งนี่เป็นครั้งที่สองที่ผมเปิดหนังสือเล่มนี้ และภาพแรกที่ผมเห็นก็ยังคงเป็นปราสาทหลังเดิม หลังที่ผมเหมือนเคยได้ไปเข้าสัมผัสมันจริงๆในความฝันมัน....มันเหมือนกับความจริงจนไม่อาจแยกได้...
‘ แว่บ‘
เหมือนสติของผมดับวูบไปช่วงหนึ่ง.
“โอ๊ย.ทำไมช่วงนี้เป็นลมเป็นว่าเล่นเลยว่ะ.” ผมเอามือก่ายหน้าผากตัวเองอย่างช้าๆ และเริ่มลืมตาที่ปิดอยู่นั้นขึ้นมองไปข้างหน้า
“เฮ้ย =A =….. เมื่อกี้นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องไม่ใช่เหรอว่ะ = =’ แล้วนี่มันสวนที่ไหนฟร้า!!!!!!” เมื่อผมลืมตาขึ้น รอบๆตัวผมกลับกลายเป็นสวนดอกไม้! ผมนึกว่าสวนแบบนี้มันจะมีแต่ในหนังซะอีก นี่ตูฝันอีกแล้วสินะ...
ด้วยความที่ว่าผมไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน + สัญชาติญาณของมนุษย์เมื่อผมตั้งสติได้ ผมจึงเดินสำรวจดูรอบๆและผมก็เดินมั่วๆซั่วๆไปเรื่อย
จนผมมาถึงที่ๆหนึ่ง....
“ทะ ที่ นี้มัน...คุ้นๆอยู่นะ –*-”
“เฮ้ย!! ผู้บุกรุก!!” นั่น! =A =ใช่เลยฉากแบบนี้!!!!!มันวิ่งเข้ามาแล้ววเฮ้ย ตอนนี้ผมต้องตื่นสิ !!! อยู่ไม่ไหวแล้ว!ผมออกตัววิ่งสุดแรงเกิด! ทำไมกันนะ ผมหลับอยู่ไม่ใช่เหรอ! ผมวิ่งไม่ไหวแล้ววว!!!!
“นายมีเจตนาอะไร! ถึงบุกรุกเข้ามาที่ไนท์เชสเตอร์กลางค่ำกลางคืนอย่างนี้!! อ๋อ!!!นายเป็นสปายของ Bordogox ใช่มั้ย!” เมื่อชายสวมหมวกฟางสีเหลืองจับผมได้ ก็เริ่มตะคอกใส่ผมชุดใหญ่เลย โอ๊ย!! อะไรกันว่ะเนี่ย Bordogox อะไร๊ ไม่เคยได้ยินโว้ยยยยยย ผมก็ได้แต่
คิด ก็มันเอามืออุดปากผมอยู่นี่หว่า!! T____T
“ไฮ๊ ฮู้ เฮื้อง เฮ่ย ฮ่อย ฮู้ ฮะ ฮี!!!” โอ๊ยยย!!! จะกัดมือมันผมก็กัดไม่ได้ แข็งชิบเป้ง! ถุงมือบ้าไรว่ะ!!!
“ฮ๊ะ!อะไรนะ! ไอ อยู่เบื้องหลังของศัตรูมรึง อ้าว!!! เดินมาให้จับกันง่ายๆเลยสินะ ไอ้ตัววางแผน!!!! อย่างนี้มันต้องจับไปให้หัวหน้า!” อ่าว
ไอ้_ หูหาเรื่องนี่หว่า!! อ๊ากกกกกก จะลากตรูไปใหน!!!! ผมก็ทำได้แค่ดิ้นไปดิ้นมาเท่านั้นแหละครับ ก็มันเล่นหิ้วผมไปเลย บอกแล้วมันไม่ใช่แรงคน!!! อ๊ากกกปล่อยตู!!!
ภายในปราสาทไนท์เคสเตอร์
“โย่ ท่านรอง ผมจับสปายได้ครับ เราเอามันไปห้องประชุมเลยไหม ?” ระหว่างที่มันจะพาผมไป ดูเหมือนว่ามันจะเจอคนระดับสูงๆเข้าซะแล้วสิ! ผมพยายามเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าท่านรองของมันอย่างทุลักทุเล..ผมเหนแต่ผมชี้ๆสีขาว ใหนจะชุดโค้ดสีขาวนั่นอีกเสียดายที่สุด!ผมมองไม่เห็นหน้า! แต่...แต่งตัวประหลาดๆแฮะ จะอะไรก็เถอะ มันอะไรกันเนี่ยฝันของผม! และ! ไอ้คนที่หิ้วผมอยู่เมื่อไหร่มันจะปล่อยผมซักที!
_____________________________________________________
>____________<" หายไปนานเลยยย สำนึกผิดอ่า ยังไงก็อยากให้เรื่องนี้มีคนอ่านเยอะๆนะคะ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนคะ
ความคิดเห็น