คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 2 เหตุผลของแต่ละคน ในโลกของทุกคน
.....
...
..
“แทนลงมากินเข้าได้แล้ว ไข่พะโล้ที่ลูกชอบไง ”เสียงผู้หญิงที่คุ้นหูคนหนึ่งได้เข้ามายังโสตประสาทของเขา มันเป็นการเรียกสติของเค้าให้กลับจากโลกใบนี้อีกครั้ง
“เฮ้ย เมื่อกี้มันอะไรว่ะ !!!” ชายคนที่นั่งอยู่บนโซฟาจ้องมองไปยังหนังสือที่ตนอ่านค้างไว้อย่างตื่นตกใจ แต่เค้าได้แต่คิดว่าเค้าแค่หลับและฝันไป เพราะเรื่องนี้ยังไงๆมันก็ขัดในหลักของวิทยาศาสตร์ ซึ่งเขาไม่ยอมรับแน่ๆ
“โอ๊ย!! หิวโว้ย!! ไปซัดพะโล้ดีกว่า~”ว่าแล้วเขาก็ผละออกไปจากโต๊ะอย่างไม่สนใจอะไรอย่างอื่นแล้วนอกจากพะโล้! โดยที่เขาก็ยังทิ้งหนังสือเล่มนั้นไว้บนโต๊ะเช่นเดิม...
_________________________
รุ่งขึ้นของอีกวัน
“นี่คุณ วันๆคุณก็เอาแต่ทำงาน ทำงาน ทำงาน นั่งสบายอยู่ในห้องแอร์ หัดช่วยงานอะไรชั้นบ้างนะ ฉันเหนื่อยรู้มั้ยเนี่ย!”เสียงของหญิงคนเดิมดังขึ้นภายใต้ห้องทานอาหารชั้นล่างของบ้าน
“เอ๊ะ นี่คุณ! ผมทำงานทุกๆวันนี่ก็เพื่อครอบครัวไม่ใช่เหรอไง ถ้าผมไม่ทำงานคุณ กับลูกๆจะเอาอะไรกินกันฮะ ??”ชายอายุไม่น้อยนักเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์รายวันที่เขากำลังจับจ้องมันอยู่ และกล่าวโต้เถียงเหตุผลของตนออกไป
นี่เป็นอีกครั้งที่เรื่องเดิมๆเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันนี้ก็เกิดขึ้นเหมือนเช่นทุกครั้ง เหมือนกับจะเป็นสัญญาณเพื่อให้แทนออกจากบ้านของเขาเพื่อหลบไปยังโรงเรียน
“ผู้ใหญ่นี่มีเรื่องอะไรนักหนาว่ะ มันยุ่งยากมากรึไง? ไปเรียนนี่มันน่าจะยุ่งยากกว่าอีกมั้ง”ผมพูดกับตัวเองพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้า โดยหวังว่าจะมีจานบินซักลำมาเอาตัวผมไปอยู่ด้วย! และด้วยเวลาไม่นานนักผมก็มาถึงห้องเรียนห้องเดิมของผมอีกครั้ง วันนี้มันก็คงน่าเบื่อเหมือนเดิมหล่ะว่ะ
.......
“แทน!! เป็นไรว่ะดูเหม่อๆ ล่องๆ ลอยๆ ที่บ้านมีอะไรเกิดขึ้นรึไง” โอ้ว.. !พระเจ้า!! ผมอยากรู้จริงๆมันแอบไปติดกล้องที่บ้านของผมรึปล่าว มันถึงรู้เรื่องของผมไปซะหมด = =
“ปล่าวว่ะ แค่ง่วงๆ” ความง่วงสั่งได้จริงๆครับ ไม่รู้อะไรมาดลใจทำให้ผมหาวขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมก็ไม่พูดอะไรต่อนอกจากเดินไปที่นั่งประจำของผม มันเหมือนกับเป็นพื้นที่ของผมคนเดียวและผมมีความสุขที่จะอยู่ตรงนั้นจริงๆ และตอนนี้พื้นที่ส่วนตัวของผม...ก็ถูกลุกล้ำโดยไอ้คอตคนเดิมอีกครั้ง.....มันนั่งลงตรงโต๊ะข้างผม และเริ่มหาเรื่องคุยเหมือนเดิม
“หนังสือเมื่อวานเป็นไงมั่งว่ะ ?” คอตถามผมด้วยหน้าตาสนอกสนใจ เพราะมันเพิ่งจะยัดเยียดการ์ตูนของมันให้ผมได้เป็นครั้งแรก
อย่างที่เคยบอกไว้ ผมไม่เคยอ่านการ์ตูนจริงๆจังๆซักที จะรู้เรื่องบ้างก็แค่เห็นผ่านแว่บๆ หรือที่คอตมันเอามาเล่าให้ฟัง
“เออหว่ะ ว่าจะเอามาคืนแก โทดทีนะเว่ยไม่มีเวลาอ่านเลย ดันหลับไปก่อน 555” ใครจะบอกให้โง่ละครับ ว่าผมเห็นแก่กินจนลืมเอาหนังสือมาคืนมัน 555
“เออๆ แต่อยากให้แกอ่านหว่ะ..... แกเอาเล่มนั้นไปเหอะ พอดีมีซ้ำกันสองเล่ม” คอตมันก็พูดๆไป ทำไมมันอยากจะให้ผมอ่านนักนะ
“เออ ไอ้แทนมีเรื่องสำคัญอีกเรื่อง!!! ไม่สนไม่ได้นะเว่ย ” ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะพูดเรื่องอะไร แต่หน้าตามันส่อได้ใจจริงๆครับ = = อันนี้ผมขอละไว้ในฐานที่ทุกคนน่าจะเข้าใจ....แต่ผมบอกไปเลยดีกว่า หน้ามันออกแนวหื่นเลยแหละครับ!
“เรื่อง บัวห้องสองไง ๆ เค้าฝากมาบอกแกว่า เย็นนี้เค้าขอเจอแกที่สวนหว่ะ ฮะฮิ้ววว ตอนเย็นๆสวนไม่ค่อยมีคนนะเว่ย สบายละงานนี้!” มันเว้นช่วงให้ผมขำกับหน้ามันเล็กน้อย ก่อนที่มันจะพูดข่าวของมัน เอ๊ะข่าวของมัน ? แต่เกี่ยวกับผมนี่หว่า!!! เฮ้ย!! บัวไอดอลของระดับชั้นปี ขอนัดเจอผม!! o__O!!
“ฮะ เฮ้ย.. กูไม่ได้ชอบเค้าอ่ะ ถ้าเกิดเค้าขอคบขึ้นมาจริงๆกูไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยนะนั่น!!” ผมละล่ำละลักตอบ ผมไม่ได้ชอบเค้าไม่ได้แปลว่าผมไม่ชอบผู้หญิงนะครับ ผมก็เคยมีรักครั้งแรกเหมือนกัน แต่มันนานมาแล้วแค่นั้นเอง ผมคบกับเธอไม่ได้จริงๆ
.........
“นี่นายคอต!! นายจะปล่อยให้แทนไปเป็นของผู้หญิงคนอื่นรึไง ฉันไม่ยอมนะ!”เสียงแสบหูของผู้หญิงคนนึงทำเอาผมต้องหันไปมองเลยทีเดียว... เอาแล้วไงครับ กองทัพสาววายมุ่งหน้ามาหยุดอยู่บริเวณรอบโต๊ะผม... ให้ตายเหอะ!! สาวๆพวกนี้ใช้เรดาร์ยี่ห้อใหนกัน จับเสียงได้ทุกคำพูดจริงๆ!
“มันเป็นการตัดสินใจของไอ้แทนหว่ะ ฉันตัดสินใจแทนมันไม่ได้นี่หว่า” โอ้วว ตบสวยมากไอ้คอต! เอ๊ะแต่ความหมายมันก็ดูสองแง่ยังไงไม่รู้แฮะ แต่ก็ยังทำให้พวกสาวๆทำหน้าจ๋อย ได้แหละครับ 555
“เฮ้ย!! อ.นัยเนตร มาถึงตรงบันไดแล้ว!! รีบนั่งที่กันได้แล้วเฮ้ย!!!” เสียงสายสืบประจำห้องของผมเองไม่ใช่ใครที่ใหนครับ เขาคือหัวหน้าห้องของผมเอง แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมควรจะไล่ไอ้คอตไปนั่งที่มันได้แล้วเพราะ คาบนี้มันต้อเนี๊ยบให้ได้ใจอาจาร์ย! ไม่งั้นหล่ะ... มีมรสุมเข้าแน่
“คอตไปนั่งที่ได้แล้วแก ไป๊! เดี๋ยวเวลาอาจาร์ยเช็คชื่อไม่ตรงที่นั่งละมีเรื่องแน่” ผมพูดให้มันกลับไปนั่งที่ประจำของมัน และดูท่ามันก็จะยอมไปแต่โดยดี
“เฮ้ย อย่าลืมนะเว่ย เรื่องบัวอ่ะ ๆ” ระหว่างที่มันเดินมันก็ยังไม่ลืมที่จะหันมาย้ำผมอีกครั้ง มันอยากให้ผมมีแฟนมากสินะเนี่ย! เฮ้อ!
......
....
...
..
ตอนนี้...ไม่รู้เพราะอะไรตอนนี้ในหัวของผมมันถึงคิดอะไรไม่ออกเลย ภาพที่ผุดขึ้นมาในหัว ก็มีแต่ภาพบ้าๆ! ภาพของพ่อและแม่ที่กำลังทะเลาะกัน ภาพของบัวที่ผมกลัวที่จะเจอ ภาพของปราสาทไนท์เชสเตอร์ ภาพของไอ้คอตตอนกำลังซดก๋วยเตี๋ยว
เอ๊ะนี่มันเป็นอาการของคนที่กำลังจะตายรึปล่าว
นี่ผมกำลังจะตายสินะ…
ผมถึงมองเห็นแต่ภาพพวกนี้
ไม่นะ!
........
......
....
..
.
“เฮ้ย ไอ้แทน!!!”
ความคิดเห็น