คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 (50%)
CHAPTER 3
I miss your tan skin , your sweet smile
So good to me , so right
…
And how you held me in your arms that September night
The first time you ever saw me cry
เมื่อกลับมาถึงโรงเรียนซึ่งเป็นที่พักของเขาแล้ว สุซาคุก็เอ่ยขอตัวเดินดูรอบโรงเรียนเพราะพรุ่งนี้ต้องกลับไปที่ฐานทัพแล้วเขาคงไม่ได้มาโรงเรียนอีกนาน แม้ลูลูชจะรู้สึกว่ามันทะแม่งๆ ที่จะทำอย่างนั้นยามดึกดื่นแต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
“ไม่ต้องรอนะ คงขึ้นไปช้าหน่อย” สุซาคุพูดโดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย
“อื้อ แล้วจะให้ซาโยโกะเก็บของไว้ให้” ลูลูชเอ่ยรับแล้วก็เดินหันหลังมา เขารู้สึกหงุดหงิดที่สุซาคุเมินเขาแปลกๆ แต่สุซาคุก็ปฏิเสธก่อนจะวิ่งไปอีกทาง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเก็บเอง”
“ตามใจนาย”
...
...
ลูลูชพาร่างที่หมดแรงของตนกลับมาแล้วก็พบกับโรโล่ยังคงนั่งดูทีวีอย่างไม่รีบร้อนทั้งที่นาฬิกานั้นแสดงเวลาที่ล่วงเลยวันใหม่เข้าไปแล้ว ข่าวสั้นๆ เล่าถึงเหตุการณ์การเคลื่อนไหวของภาคีอัศวินดำและการมาถึงของผู้ว่าราชการคนใหม่ซึ่งยังไม่มีใครทราบชื่อ
ลูลูชไม่เห็นว่าจะมีอะไรยกเว้นเสียแต่ถ้าตัวจักรพรรดิมาเอง
“ไปนอนก่อนนะ”
“...”
โรโล่เงียบไม่ยอมพูดตอบแต่เขาก็เหนื่อยเกินกว่าจะสนใจ
ลูลูชกระชากเสื้อเสื้อออกด้วยความหงุดหงิดจากความง่วงนอน แต่เมื่อเขาเห็นอ่างอาบน้ำที่เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เรียบร้อยเขาก็พยักหน้าอย่างพอใจรวมถึงขอบคุณซาโยโกะในใจ
ลูลูชค่อยๆ จุ่มตัวลงไป ความร้อนของน้ำทำให้ร่างกลายรู้สึกผ่อนคลาย เขาทบทวนเรื่องราววันนี้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง เผลอแสดงท่าทางอะไรแปลกๆ หรือเปล่า ที่สำคัญคือเผยพิรุจอะไรจนเจ้านั่นสังเกตหรือไม่ ... แต่ดูเหมือนว่าสุซาคุจะเหม่อลอยตลอด
นอกจากนั้นแล้ว เขายังรู้สึกขอบคุณเชอร์ลี่จากใจ การมีอยู่ของเธอคือหนึ่งในสิ่งที่ช่วยประคองชีวิตเขาให้เดินต่อไปได้
ลูลูชลุกขึ้นจากอ่างน้ำเมื่อพบว่าน้ำที่เคยอุ่นนั้นไม่อุ่นอีกต่อไปแล้วและร่างกายของเขาเริ่มจะเปื่อยเช่นกัน
ด้วยความเร่งรีบเขาจึงลืมหยิบชุดนอนมาด้วยทำให้ต้องสวมเสื้อคลุมที่มีอยู่ในห้องน้ำแทน ปกติแล้วเด็กผู้ชายอย่างเขาจะปิดท่อนล่างเดินออกไปก็ได้อยู่หรอก แต่พักหลังมักจะมีคนนั่งรออยู่หน้าห้องน้ำที่ทำให้เขารู้สึกว่าร่างเปลือยท่อนบนของเขาไม่ต่างจากร่างเปลือยเปล่าทั้งตัวสักเท่าไร คิดแล้วก็ทั้งอายทั้งขยาด
ลูลูชที่กำลังเดินผ่านบานกระจกเงาเป็นต้องชะงักเมื่อสังเกตเห็นรอบคล้ำใต้ตา แล้วก็ต้องโล่งอกเมื่อเห็นว่ามันเป็นเพียงแสงเงาที่เกิดจากดวงไฟดวงเล็กที่กะพริบติดๆ ดับๆ
ในที่ซึ่งมีแสงสลัวแบบนี้ มีคนเคยว่าร่างของเขาเหมือนจะเปล่งแสงอ่อนๆ ได้ คล้ายๆ วิญญาณอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ลูลูชก็อดหัวเราะไม่ได้ เพราะคนที่บอกเขาเรื่องนั้นในตอนนี้กับเข้มขึ้นเยอะ
พวกเขาไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง … เขาซึ่งมีผิวขาวซีดแบบชาวบริททาเนียและเจ้านั่นที่มีผิวซึ่งคล้ำกว่าแบบคนญี่ปุ่นและตอนนี้ก็กร้านแดดจนเกือบเป็นสีแทน ... ยิ่งเมื่อตัวเขามีเส้นผมสีดำที่ตัดกันทำให้ดูขาวมากกับเจ้านั่นมีเส้นผมสีน้ำตาลที่กลืนกับสีผิวเข้าไปอีก
ลูลูชมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจกอย่างเพ่งพินิจ
วันนี้ก็ใช่ ... ดวงตาสีม่วงที่คุ้นเคยกับการโกหกหลบซ่อนซึ่งสบเข้ากับดวงตาสีเขียวที่คาดคั้นเค้นหาความจริง ... มือที่หยาบกร้านจากการฝึกทหารของอีกฝ่ายซึ่งสัมผัสโดนมือที่เรียบเนียนที่คอยชี้บงการมามากมายของเขา
มันแตกต่างกันตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
ริมฝีปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยิ่งยโสแบบเจ้าชายรัชทายาทโดยแท้ และเพราะอย่างนั้นรอยยิ้มหวานอบอุ่นของเจ้านั่นและอีกหลายๆ คนถึงได้ติดตานัก
ลูลูชถอนหายใจยาว แล้วต้องตกใจเมื่อเสียงโรโล่ตะโกนเข้ามาพร้อมทั้งทุบประตูอย่างหนักหน่วง
“พี่ฮะ หลับอยู่รึเปล่า ?!”
รออยู่จริงๆ ด้วย
“ฉันไม่เคยหลับในห้องน้ำสักหน่อย” ลูลูชเปิดประตูออกและพูดกับคนที่มีสีหน้าร้อนรนข้างนอก ซึ่งเมื่อเห็นสภาพของเขาแล้วกลับหน้าแดงขึ้นมาซะงั้น
“ท ทำไมพี่ไม่ใส่ชุดนอนล่ะ” โรโล่ถามเสียงตะกุกตะกัก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ”
“เกี่ยวสิ! ก็พี่เป็นพี่ของผมนี่!” โรโล่ตะโกนเสียงดังแล้วหันหน้าหนี
ลูลูชถอนหายใจอีกครั้ง บางทีเขาก็รู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจเจ้าเด็กนี่เลยสักนิด
...
...
แล้วสุดท้ายเด็กหนุ่มก็สงสัยว่า เขามากล่อมน้องชายตัวปลอมจนหลับไปตั่งแต่ตอนไหน แล้วที่ยิ่งกว่านั้นคือเขานอนกอดเจ้านี่ตั้งแต่เมื่อไร
แต่ถึงจะคิดแบบนั้น มือของลูลูชก็ยังขยับไปลูบหัวของโรโล่ ตอนนั้นเองที่ได้มองใกล้ๆ เขาจึงสังเกตว่าคนที่มีรอยคล้ำใต้ตาที่น่าเป็นห่วงคือโรโล่ต่างหาก
ลูลูชยิ้มเล็กน้อยส่ายหน้าอย่าง ช่วยไม่ได้นี่เนอะ
“ราตรีสวัสดิ์”
ลูลูชเอาหน้าผากแตะหน้าผากด้วยความเคยชิน แต่เมื่อจะปล่อยมือออกก็อดที่จะลังเลไม่ได้ ... ความรู้สึกที่ว่ามีใครสักคนอยู่ในอ้อมกอดมันดีจริงๆ
แต่ก็ไม่มีใครดีเท่านันนาลี่อยู่ดี
เด็กผู้หญิงน่ะ ทั้งอ้อนแอ้นบอบบางน่าทะนุถนอมอ่อนโยนน่ารัก เฮ้อ
ลูลูชรู้สึกว่าเขาถอนหายใจบ่อยเกินไปแล้ว
เขาเคยกอดน้องสาวพาเข้านอนตั้งแต่ตัวยังเล็กนิดเดียว ... แต่ก่อนท่านแม่ก็กอดเขาทุกเช้า เจ้าน้องชายตัวปลอมที่เรากอดไปโดยไม่รู้ตัว นอกจากนั้นก็ยังมียูฟี่ที่เข้ามากอดเขาจากข้างหลังบ่อยๆ ไม่นับคราวที่ชไนเซลบังอาจเอานันนาลี่มาขู่จนต้องยอมให้มันกอด ... แล้วก็เชอร์ลี่
เชอร์ลี่ที่กอดเขาไปและร้องไห้ไป ในวันที่คุณพ่อของเธอเสียชีวิตด้วยคำสั่งของเขา
เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นความหม่นหมองบนในหน้านั้นสินะ
ลูลูชกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
... ก็เพราะอย่างนั้น เขาถึงรู้ว่าในอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้นมีแต่สิ่งเปราะบางที่ต้องปกป้องไว้ให้ได้ ...
Maybe this is wishful thinking
Proably mindless dreaming
…
But if we loved again , I swear I love you right
>>> 50% Complete <<<
ความคิดเห็น