ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Special Chapter : You're my sunshine
Special chapter
:: You are my sunshine , my only sunshine ::
ในวันที่ไม่ต้องทำอะไร เด็กชายผู้เป็นพี่มักจะพาน้องสาวมานั่งเล่นบนทุ่งหญ้ากว้าง เขาชอบที่จะจะเล่านิทานให้น้องสาวผู้ไม่สามารถเดินหรือมองเห็นฟัง
เหตุการณ์ในวันหนึ่ง ...
นันนาลี่ทิ้งตัวลงนอนบนตักของพี่ชาย เธอซุกหน้าลงบนหน้าตักของพี่ฃายแต่ก็ต้องพลิกขึ้นมาเมื่อลูลูชจับศีรษะให้หงายขึ้น
ลูลูชทัดเส้นผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าของน้องสาวอย่างเบามือ เปลือกตาของนันนาลี่เปิดขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงสวยเหมือนพี่ชาย
นัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานกัน ... แต่มีเพียงหนึ่งในนั้นที่กำลังมองดูอีกฝ่าย
นันนาลี่หลับตาลงอีกครั้ง ในนัยน์ตาที่ไร้แววนั้นมีร่องรอยของความเจ็บปวดซ่อนอยู่
ลูลูชสังเกตเห็นจึงยกมือของนันนาลี่ขึ้นมาปิดตาของตนไว้แล้วโน้มตัวลงจูบหน้าผากของเด็กหญิงอย่างรักใคร่
นันนาลี่ที่สงสัยในตอนแรกยิ้มกว้าง เธอหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
"ท่านพี่ ... ขอบคุณนะคะ"
:: You make me happy when skies are grey ::
สายลมเย็นพัดผ่านทุ่งหญ้ากว้างนำเอากลิ่นอายของสายฝนลอยมาแตะจมูก
นันนาลี่ดึงแขนเสื้อของพี่ฃายแล้วเอ่ยขึ้น
"พี่คะ ฝนจะตกแล้วนะ"
ลูลูชส่งเสียงรับในลำคอ เขาลูบเส้นผมของนันนาลี่อีกครั้งก่อนจะพยุงเธอขึ้น
เขาอุ้มเธอขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างซึ่งทำให้นันนาลี่ประหลาดใจ เธอกลัวว่าพี่ฃายของเธอจะหนัก
"ให้หนูขี่หลังดีกว่ามั๊ยคะ"
ลูลูชปฏิเสธในทันที
"ไม่เป็นไรหรอก นันนาลี่เบาจะตาย" ... สำหรับเขาแล้ว ร่างกายของเธอเบาหวิวเหมือนขนนก
นันนาลี่ขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจแต่เธอรู้ว่าไม่ว่าจะแย้งอย่างไรพี่ชายของเธอก็คงยืนยันคำเดิม เธอโอบรอบคอของลูลูชดึงตัวขึ้นไปหอมแก้มพี่ชายซึ่งนั่นทำให้ลูลูชระบายยิ้มอ่อนโยนที่มีให้น้องสาวเพียงคนเดียว
:: You never know dear , how much I love you ::
ลูลูชอุ้มเด็กหญิงวิ่งเข้ามาหลบใต้ร่มไม้ใหญ่ หยาดนํ้าฟ้าร่วงฟ้าร่วงลงมาไม่ขาดสาย
ลูลูชวางนันนาลี่ลงแล้วจัดท่าให้พิงต้นไม้ไว้
"ฝนตกจริงๆ ด้วย" ลูลูชพูดพลางหัวเราะเบาๆ
"หนูน่าจะรู้ก่อนหน้านี้อีกหน่อย ... อย่างนั้นคงหนีทันก่อนฝนตก"
นันนาลี่พูดอย่างเสียดายและเสียใจ เธอก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
ลูลูชที่เข้าใจน้องสาวเป็นอย่างดีกลับหัวเราะขึ้น
"ถ้าน้องไม่บอกเราก็คงเปียกโชกทั้งตัวเพราะหลบฝนไม่ทันต่างหาก"
นันนาลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นหันไปยิ้มให้พี่ชาย เธอรู้ว่าเขาจะนั่งอยู่ข้างซ้ายของเธอเสมอ เธอจึงเอนศีรษะไปพิงไหล่พี่ชายเอาไว้ ลูลูชเองก็เอนหัวไปเช่นกัน
"แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ" ลูลูชกระซิบ
"นั่นสินะคะ"
พี่น้องนั่งซบไหล่กันนั่งฟังเสียงฝนที่ตกลงมากระทบพื้นดิน ปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาต่างก็ชอบบรรยากาศแบบนี้
แต่ที่นันนาลี่ไม่รู้คือพี่ชายจอมขี้โกงของเธอเห็นเมฆมืดครึ้มและสายฟ้าแลบลอยมาแต่ไกลแล้วแต่ก็นิ่งเฉยไม่บอกให้น้องสาวรู้
ลูลูชเหลือบมองเทพธิดาตัวน้อยของเขา
... ก็เขาไม่อยากให้เวลาแบบนี้หมดลงนี่นา ...
:: Please don't take my sunshine away ::
...
"นันนาลี่"
...
"พี่รักน้องนะ"
...
"หนูก็รักท่านพี่ค่ะ"
...
...
ขอให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
:: You are my sunshine , my only sunshine ::
ในวันที่ไม่ต้องทำอะไร เด็กชายผู้เป็นพี่มักจะพาน้องสาวมานั่งเล่นบนทุ่งหญ้ากว้าง เขาชอบที่จะจะเล่านิทานให้น้องสาวผู้ไม่สามารถเดินหรือมองเห็นฟัง
เหตุการณ์ในวันหนึ่ง ...
นันนาลี่ทิ้งตัวลงนอนบนตักของพี่ชาย เธอซุกหน้าลงบนหน้าตักของพี่ฃายแต่ก็ต้องพลิกขึ้นมาเมื่อลูลูชจับศีรษะให้หงายขึ้น
ลูลูชทัดเส้นผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าของน้องสาวอย่างเบามือ เปลือกตาของนันนาลี่เปิดขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงสวยเหมือนพี่ชาย
นัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานกัน ... แต่มีเพียงหนึ่งในนั้นที่กำลังมองดูอีกฝ่าย
นันนาลี่หลับตาลงอีกครั้ง ในนัยน์ตาที่ไร้แววนั้นมีร่องรอยของความเจ็บปวดซ่อนอยู่
ลูลูชสังเกตเห็นจึงยกมือของนันนาลี่ขึ้นมาปิดตาของตนไว้แล้วโน้มตัวลงจูบหน้าผากของเด็กหญิงอย่างรักใคร่
นันนาลี่ที่สงสัยในตอนแรกยิ้มกว้าง เธอหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
"ท่านพี่ ... ขอบคุณนะคะ"
:: You make me happy when skies are grey ::
สายลมเย็นพัดผ่านทุ่งหญ้ากว้างนำเอากลิ่นอายของสายฝนลอยมาแตะจมูก
นันนาลี่ดึงแขนเสื้อของพี่ฃายแล้วเอ่ยขึ้น
"พี่คะ ฝนจะตกแล้วนะ"
ลูลูชส่งเสียงรับในลำคอ เขาลูบเส้นผมของนันนาลี่อีกครั้งก่อนจะพยุงเธอขึ้น
เขาอุ้มเธอขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างซึ่งทำให้นันนาลี่ประหลาดใจ เธอกลัวว่าพี่ฃายของเธอจะหนัก
"ให้หนูขี่หลังดีกว่ามั๊ยคะ"
ลูลูชปฏิเสธในทันที
"ไม่เป็นไรหรอก นันนาลี่เบาจะตาย" ... สำหรับเขาแล้ว ร่างกายของเธอเบาหวิวเหมือนขนนก
นันนาลี่ขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจแต่เธอรู้ว่าไม่ว่าจะแย้งอย่างไรพี่ชายของเธอก็คงยืนยันคำเดิม เธอโอบรอบคอของลูลูชดึงตัวขึ้นไปหอมแก้มพี่ชายซึ่งนั่นทำให้ลูลูชระบายยิ้มอ่อนโยนที่มีให้น้องสาวเพียงคนเดียว
:: You never know dear , how much I love you ::
ลูลูชอุ้มเด็กหญิงวิ่งเข้ามาหลบใต้ร่มไม้ใหญ่ หยาดนํ้าฟ้าร่วงฟ้าร่วงลงมาไม่ขาดสาย
ลูลูชวางนันนาลี่ลงแล้วจัดท่าให้พิงต้นไม้ไว้
"ฝนตกจริงๆ ด้วย" ลูลูชพูดพลางหัวเราะเบาๆ
"หนูน่าจะรู้ก่อนหน้านี้อีกหน่อย ... อย่างนั้นคงหนีทันก่อนฝนตก"
นันนาลี่พูดอย่างเสียดายและเสียใจ เธอก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
ลูลูชที่เข้าใจน้องสาวเป็นอย่างดีกลับหัวเราะขึ้น
"ถ้าน้องไม่บอกเราก็คงเปียกโชกทั้งตัวเพราะหลบฝนไม่ทันต่างหาก"
นันนาลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นหันไปยิ้มให้พี่ชาย เธอรู้ว่าเขาจะนั่งอยู่ข้างซ้ายของเธอเสมอ เธอจึงเอนศีรษะไปพิงไหล่พี่ชายเอาไว้ ลูลูชเองก็เอนหัวไปเช่นกัน
"แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ" ลูลูชกระซิบ
"นั่นสินะคะ"
พี่น้องนั่งซบไหล่กันนั่งฟังเสียงฝนที่ตกลงมากระทบพื้นดิน ปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาต่างก็ชอบบรรยากาศแบบนี้
แต่ที่นันนาลี่ไม่รู้คือพี่ชายจอมขี้โกงของเธอเห็นเมฆมืดครึ้มและสายฟ้าแลบลอยมาแต่ไกลแล้วแต่ก็นิ่งเฉยไม่บอกให้น้องสาวรู้
ลูลูชเหลือบมองเทพธิดาตัวน้อยของเขา
... ก็เขาไม่อยากให้เวลาแบบนี้หมดลงนี่นา ...
:: Please don't take my sunshine away ::
...
"นันนาลี่"
...
"พี่รักน้องนะ"
...
"หนูก็รักท่านพี่ค่ะ"
...
...
ขอให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น