ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 1
เช้าวันใหม่คืบคลานผ่านม่านหน้าต่างเข้าสะท้อนหน้าหญิงสาวอย่างช้าๆ หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ผมสีน้ำตาลของเธอยาวสยายอยู่บนหมอน ปากสีชมพูอิ่มเอิบของเธอขยับเล็กน้อยก่อนที่เธอจะค่อยๆลืมเปลือกตาขึ้น ทำให้ปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่โต หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆห้องที่แสนจะเป็นระเบียบของเธอก่อนที่เสียงๆหนึ่งจะดังเข้ามาในโสตประสาท
“ท่านนิโคล ท่านนิโคล มาเร็ว พ่อค้ากำลังจะไปแล้ว”
เสียงของสาวใช้มาพร้อมร่างอันพลิ้วบางของเธอ
“พ่อค้า!!!”
หญิงสาวนามนิโคลวิ่งถลาไปที่โต๊ะแต่งตัวแล้วคว้าซองจดหมายออกมานอกบ้าน
“ท่านฟองดู”
เธอกล่าวกับชายชราที่นั่งอยู่บนรถม้าที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย
“แม่หญิงนิโคล ข้านึกว่าครั้งนี้จะไม่ได้เจอท่านเสียแล้ว”
ชายชรากล่าวแล้วยิ้ม
“ท่านจะต้องเจอข้าทุกครั้งที่ท่านเหยียบแผ่นดินเดซิคเตอร์”
นิโคลกล่าวแล้วยื่นซองจดหมายให้ชายชราเจ้าของรถม้า
“ขอรับ แม่หญิง”
ชายชราหยิบจดหมายจากมือหญิงสาวแล้วเก็บไว้ที่กระเป๋าด้านในเสื้อโค้ดตัวใหญ่
“ส่งให้ถึงมือนะ ท่านฟองดู”
หญิงสาวนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสั่งเสียงเข้ม
“เห้อ ความรักนี่ มีอาณุภาพเหนือทุกสิ่งจริงๆ”
ชายชรากล่าวพลางหัวเราะกับสาวใช้ที่เป็นคนเรียกนิโคล ซึ่งเธอก็ยืนรับรู้เหตุการณ์โดยตลอด ไม่นานรถม้าพร้อมข้าวของกับจดหมายหนึ่งฉบับก็หายลับตาไป
“ขอบใจเจ้ามาก ซาเดียร์ ถ้าเจ้าไม่เข้ามาเรียกข้า ข้าจะต้องพลาดส่งจดหมายแน่นอน ซึ่งนั่นมันอาจทำให้ข้ากัดลิ้นตัวเองตายได้เลย”
นิโคลหันมากล่าวกับสาวใช้ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง
“ถ้าท่านทำเช่นนั้น ท่านพ่อท่านก็คงเอาท่านตายเช่นเดียวกันคะ”
ซาเดียร์กล่าวแล้วเดินตามหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้าไปในห้อง
“ท่านเดมอนด์เป็นอย่างไรบ้างคะ”
ซาเดียร์กล่าวแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาพับ
“เขาก็สบายดี เมื่อคืนข้ายังฝันถึงเขาอยู่เลย”
นิโคลกล่าวแล้วเดินมาช่วยสาวใช้จัดเตียง
“จริงสิคะ ถึงว่าท่านนอนหลับจนสาย”
ซาเดียร์กล่าวแล้วถอยออกมายืนห่างจากเตียง จนเผลอมองไปเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของผู้เป็นนาย
“จริงสิ!!!! เช้านี้ข้าต้องฝึกเวทย์”
นิโคลร้องออกมาเสียงดังทำเอาสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆกรี๊ดร้องออกมา
“ท่านนิโคล ท่านนิโคล มาเร็ว พ่อค้ากำลังจะไปแล้ว”
เสียงของสาวใช้มาพร้อมร่างอันพลิ้วบางของเธอ
“พ่อค้า!!!”
หญิงสาวนามนิโคลวิ่งถลาไปที่โต๊ะแต่งตัวแล้วคว้าซองจดหมายออกมานอกบ้าน
“ท่านฟองดู”
เธอกล่าวกับชายชราที่นั่งอยู่บนรถม้าที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย
“แม่หญิงนิโคล ข้านึกว่าครั้งนี้จะไม่ได้เจอท่านเสียแล้ว”
ชายชรากล่าวแล้วยิ้ม
“ท่านจะต้องเจอข้าทุกครั้งที่ท่านเหยียบแผ่นดินเดซิคเตอร์”
นิโคลกล่าวแล้วยื่นซองจดหมายให้ชายชราเจ้าของรถม้า
“ขอรับ แม่หญิง”
ชายชราหยิบจดหมายจากมือหญิงสาวแล้วเก็บไว้ที่กระเป๋าด้านในเสื้อโค้ดตัวใหญ่
“ส่งให้ถึงมือนะ ท่านฟองดู”
หญิงสาวนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสั่งเสียงเข้ม
“เห้อ ความรักนี่ มีอาณุภาพเหนือทุกสิ่งจริงๆ”
ชายชรากล่าวพลางหัวเราะกับสาวใช้ที่เป็นคนเรียกนิโคล ซึ่งเธอก็ยืนรับรู้เหตุการณ์โดยตลอด ไม่นานรถม้าพร้อมข้าวของกับจดหมายหนึ่งฉบับก็หายลับตาไป
“ขอบใจเจ้ามาก ซาเดียร์ ถ้าเจ้าไม่เข้ามาเรียกข้า ข้าจะต้องพลาดส่งจดหมายแน่นอน ซึ่งนั่นมันอาจทำให้ข้ากัดลิ้นตัวเองตายได้เลย”
นิโคลหันมากล่าวกับสาวใช้ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง
“ถ้าท่านทำเช่นนั้น ท่านพ่อท่านก็คงเอาท่านตายเช่นเดียวกันคะ”
ซาเดียร์กล่าวแล้วเดินตามหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้าไปในห้อง
“ท่านเดมอนด์เป็นอย่างไรบ้างคะ”
ซาเดียร์กล่าวแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาพับ
“เขาก็สบายดี เมื่อคืนข้ายังฝันถึงเขาอยู่เลย”
นิโคลกล่าวแล้วเดินมาช่วยสาวใช้จัดเตียง
“จริงสิคะ ถึงว่าท่านนอนหลับจนสาย”
ซาเดียร์กล่าวแล้วถอยออกมายืนห่างจากเตียง จนเผลอมองไปเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของผู้เป็นนาย
“จริงสิ!!!! เช้านี้ข้าต้องฝึกเวทย์”
นิโคลร้องออกมาเสียงดังทำเอาสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆกรี๊ดร้องออกมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น