คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Days 4 : ภารกิจ มาทัวร์ปราสาทผีสิงกันเถอะ 1
“ไปปีนเขาเหรอ?ดีจังเลยนะฮิคาริจัง ฉันเองก็อยากไปบ้างจังตั้งแต่มาที่นี่ก็แทบไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วย”เปิดมาบ่นเลยเรอะไดสึเกะ
“อื้ม จริงๆแล้วมันเป็นภารกิจน่ะนะ ว่ากันว่ามีปราสาทเก่าๆอยู่บนเขา แล้วตอนกลางคืนปราสาทกลับกลายเป็นใหม่เฉยเลย แถมยังเปิดไฟสว่างจ้าซะด้วย เค้าเรียกว่าปราสาทผีสิงของจริง แหละน่าตื่นเต้นดีเนอะ หัวหน้าเขาเลยให้ไปสำรวจดูน่ะ กลุ่มฉันกับกลุ่มทาเครุจะไปด้วยกัน”ไอ้ประโยคสุดท้ายที่แลแทงใจไดสึเกะสุดๆเจ้าตัวดันแกล้งเน้นคำว่าไปด้วยกันกับทาเครุอีกต่างหาก
“เอ่อ..พวกเราไปละนะไดสึเกะ ตอนนี้สายมากแล้วละ”
ตอนนี้ไดสึเกะกำลังคิดว่ามาบอกเขาแค่นี้เรอะ มันต้องเป็นแผนเจ้าทาเครุแหงๆ คอยดูเถอะ กลับมาจะเอาคืนให้สาสม
ณ จุดรวมพล
“มากันครบนะ เอาล่ะเราจะเริ่มออกเดินทางกันด้วยรถตู้ คันนี้”ฮิคาริวึ่งตอนนี้ได้รับเลือก?ให้เป็นหัวหน้ากลุ่มภารกิจครั้งนี้อธิบาย
ครืด~
“เอ๋!!แปลกจังเลยนะทำไมมันว่างแบบนี้ล่ะเบาะหายไปไหน”เมื่อเปิดประตูรถตู้เข้าไปข้างในกลับว่างเปล่า เหมือนห้องโล่งๆ ไม่มีเบาะหรืออะไรเลยสักนิด นอกจากที่นั่งคนขับน่ะนะ
“อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณฮิคาริกดปุ่มสีน้ำเงินตรงประตูสิคะ”ท่านเนอธิบาย “แปลกจังเลยคนของ DATS น่าจะรู้วิธีใช้ทุกคนนี่นา สาขาญี่ปุ่นเป็นคนคิดค้นรถนี่ขึ้นมาไม่ใช่เหรอ?”
“จะว่าพวกเราเป็น DATS สาขาญี่ปุ่นก็ไม่เชิงหรอก พวกเราพึ่งมาที่นี่ได้เมื่อ2เดือนที่แล้วเอง”ทาเครุอธิบาย
“2เดือน?”
“นอกจากพวกมาซารุ กับพวกที่มาจากสาขาอื่น ยกเว้นพี่มีมี่ วอลเลซ แล้วก็ไมเคิล แล้ว ไม่ใช่คนยุคนี้หรอก”
“งั้นก็แปลว่ามาจากอดีตเหรอคะ?”ท่านโยถามบ้าง
“อืม พวกเราคือเด็กที่ถูกเลือกในแต่ละยุคยังไงล่ะ โดนเรียกมาด้วยไทม์แมชชีนที่อยู่ชั้นใต้ดินของDATSสาขาญี่ปุ่นแห่งนี้ ส่วนสาขาอื่นๆก็คาดว่าน่าจะใช้วิธีนี้เหมือนกัน” ปล.ปัจจุบันในฟิคเป็นยุคของ05 ประมาณปี ค.ศ.205X
“เอาล่ะๆอกันแค่นี้จ้าที่เหลือไปคุยกันบนรถเอานะ”ไม่มีใครสังเกตว่าฮิคาริกดปุ่มสีน้ำเงินไปแล้ว ไอ้รถโล่งๆนี่ก็ดูหรูขึ้นมาทันตา กลายเป็นห้องสไตล์ญี่ปุ่นมีเบาะรองนั่งให้พร้อมถ้าไม่มีใครบอกว่าเป็นรถคงนึกว่ามันเป็นห้องแล้วละ
“อะโหววววว!!!!!!”พวกเห่อของแปลก เอ้ย พวกทาเครุร้องเป็นเสียงเดียวกัน เพราะว่าไม่เคยเห็นแล้วรีบพุ่งขึ้นไปหาที่นั่ง มีแต่รูกิ ที่ดูไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด
…………………………
………..
…..
..
รถค่อยๆแล่นมาจนถึงที่หมาย(ทาเครุเป็นคนขับ) แต่ตอนนี้มันเริ่มค่ำแล้วด้วย แถมอยู่ดีๆตอนนี้ฝนก็เริ่มตกหนักมากอีก จะให้ไปนอนในรถก็คงไม่ไหว เพราะมันไม่ได้เตรียมไว้สำหรับนอน
“ฝนก็ตก มืดก็มืด แถมยังอยู่บนป่าเขาห่างไกลชุมชน แถมข้างหน้าก็ปราสาทผีสิง ได้บรรยากาศ หนังผีฝรั่งเลยเนอะว่ามั้ย?จะมีอะไรโผล่มาก็ไม่รู้”ทาเครุดัดเสียงแนวหลอน
“ขอให้มันจบลงแค่มุขเถอะนะคะ คุณทาเครุ”ท่านเนถอนหายใจ จริงๆก็กลัวล่ะสิท่า
“พี่โคอิจิ พวกเราสองคนอยู่บนรถนี่ได้มั้ยฮะ ผมกลัว”โทโมคิเนียน?กอดโคอิจิเอาไว้
“อ่า ไม่ได้หรอกนี่เป็นงานนะ”โคอิจิลูบหัวโทโมคิเป็นการปลอบ ซึ่งหารู้ไม่ว่ากำลังโดนเด็กลวนลามทางอ้อมโดยไม่รู้ตัว
“เงียบๆกันหน่อย ดูนั่นสิ”รูกิพูดคำเดียวจบทุกคนหันไปมองที่เธอชี้ ปราสาทโทรมๆเมื่อครู่มี่แสงไฟติดขึ้นมา ไม่ใช่ไฟจากตะเกียงอะไรแบบนั้นนะ ไฟจากหลอดไฟนี่แหละ สว่างทั่วทั้งปราสาทเลยผิดกับที่ได้ยินมานิดหน่อยคือ ตรงกำแพงปราสาทยังมีตะไคร่สีเขียวขึ้นตรึม
“สงสัยไฟมันลัดวงจรแล้วมันติดเองล่ะมั้ง?”ฮิคาริจ๋ามันป็นมุขใช่มั้ยเนี่ย
ครืน ๆ เปรี้ยง~ (อย่าไปใส่จเสียงเอฟเฟคมันเลย)
เสียงฟ้าผ่านลงมา ทำเอาทุกคนสะดุ้งโหยง แต่ที่น่าตกใจกว่าคือมีใครมายืนอยู่หน้ารถ มองผ่านกระจก เห็นเป็นเงาผู้หญิง? พอทาเครุเปิดประตูรถตู้ออก
“เอ่อ...หลงทางเหรอครับ” หญิงสาวส่ายหัวช้าๆ เธอยังคงยืนนิ่งโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกฝนรึเปล่า
“นี่เป็นบ้านของเจ้านายฉันค่ะ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ เชิญเข้ามาพักผ่อนหลบฝนกันก่อนก็ได้ เพราะในรถคงจะนอนกันไม่สะดวก”เสียงของหญิงสาวฟังดูเย็นชามากๆผมยาวสีดำของเธอเมื่อเปียกฝนแล้วมันก็บดบังใบหน้าของเธอจนหมดจนดูเหมือนผีญีปุ่นอะไรแบบนั้น
“หา บ้านเจ้านาย ไม่ใช่ปราสาทร้างหรอกเหรอเนี่ย งั้นเราก็มาเสียเที่ยวน่ะสิ”ใจเย็นทาเครุ เดี๋ยวเจอขึ้นมาแล้วจะตลกไม่ออก
“เอาไงดีล่ะ?”ฮิคาริถามความเห็นเพื่อนร่วมทีม “ชั้นว่าถ้ามันไม่ใช่ปราสาทหลอนๆอย่างว่าก็เข้าไปพักเหอะ จะนอนในรถก็ไม่ไหวนะ” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ถ้าเช่นนั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ”
และแล้วพวกท่านเนกับท่านโยก็เดินเข้าปราสาทไป ภายในปกติดีทุกอย่าง ผิดกับภายนอก ดูหรูซะด้วยซ้ำไป ปูพรมแดงที่พื้นอย่างดี เฟอร์นิเจอร์หรูหรา มีโคมไฟระย้าคอยประดับ สังเกตดีๆแล้ว มันมีห้องเต็มไปหมดเลยแฮะ แถมปราสาทนี่มันก็ใหญ่ใช่เล่น น่าจะ10ชั้น+ล่ะนะ หลงทีนี่ซวยเลย
“ถึงแล้วค่ะ นี่คือห้องพักของทุกท่าน ขออภัยที่ต้องให้พักห้องรวมนะคะ”มองดีๆแล้วหญิงสาวคนเมื่อครู่นั้นสวมชุดเมดอยู่ อาจจะเป็นแม่บ้านที่นี่ล่ะมั้ง? ประตูห้องค่อยๆเปิดออก ในห้องดูกว้างมากจริงๆ จะนอนด้วยกันก็คงไม่มีปัญหา มีเตียงเท่ากับจำนวนคนเลยด้วย
“เอ่อ แล้วเจ้าของที่นี่อยู่ไหนเหรอคะ?”ท่านเนถาม แต่ในใจน่ะเหมือนกับว่าจะรู้ว่าสาวใช้คนนี้จะตอบว่าอะไร
“ตอนนี้นายท่านไม่อยู่ สักดึกๆท่านจะกลับมาค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัว”
“เดี๋ยวค่ะ คือว่า ห้องน้ำอยู่ทางไหนคะ”คราวนี้ท่านโยเป็นฝ่ายถาม
“ทางนี้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะนำทางไปให้”
“เออ ผมไปด้วยนะจะไปล้างหน้าซักหน่อยอีกอย่างไปกันแค่สองคนน่าเป็นห่วง”โคอิจิเสนอ (ไม่ได้เซอวิสท่านโยนะตัวเธอว์อะไรนะไม่เชื่อ เชื่อหน่อยเถอะนะ)
พวกที่เหลือจึงเข้าไปรอในห้องพัก ปล่อยให้3รายนั้นไปห้องน้ำ
“นี่..มันผ่านไป20นาทีแล้วนะไม่คิดว่าไปนานไปหน่อยเหรอ?”
“อาจจะหลงทางก็ได้มั้งปราสาทออกจะใหญ่”
“บางที...อาจจะไม่ได้ไปก็ได้นะ..”ท่านเนพูดเสียงแผ่ว แต่มันดังพอที่จะทำให้ทุกคนในห้องได้ยิน
“หมายความว่ายังไงเหรอเนซัง”ฮิคาริถามความเห็น
“เปล่า แค่คิดว่าบางที อาจจะไม่มีนายท่านที่สาวใช้คนนั้นพูดถึงตั้งแต่แรกแล้วก็ได้”คำพูดนี้เล่นเอาทุกคนหน้าซีด
“ฮะๆ ตลกน่า เค้าจะหลอกเราทำไมกัน เนอะ เคน”ทาเครุแกล้งหัวเราะแต่ตอนนี้หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันคิดแบบเดียวกับเนซังนะ ไม่แปลกบ้างรึไงว่า ตอนที่พวกเราเห็นปราสาท มันยังเก่าอยู่เลย ถึงคราวนี้จะเก่าแค่ภายนอกก็เถอะ แต่จะดูแลแค่ภายในไม่ใส่ใจข้างนอกนี่มันจะไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”ยาวเชียวนะเคน
“ฉันก็เหมือนกันนะ รู้สึกไม่ดีตั้งแต่เมื่อกี้แล้วละ รีบออกจากที่นี่เถอะ”รูกิเสนอ
“แต่ว่าพี่โคอิจิกับ...”
“บ้าเอ้ย เวลาแบบนี้ไปอยู่ที่ไหนกันเนี่ย”
“เดี๋ยวสิจะกลับแล้ว?กลับทำไม?พักให้สบายแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้นี่ อย่าล้อเล่นน่า พวกนายคงไม่ได้คิดว่าเธอคนนั้นเป็นผีใช่มั้ย ตลกล่ะ”
“จะเชื่อไม่เชื่อก็ช่างทาเครุ ตอนนี้ต้องออกไปจากที่นี่”เคนรีบลากทาเครุให้ลุกขึ้น
“กรี้ดดดดดดด!!!!!”
“นั่นมัน!!”
“เสียงท่านโยนี่นา”
------------------------------
ไม่ค่อยหลอนเท่าไหร่หรอกใช่มั้ย
ความคิดเห็น