คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Days 1 : รวมพล
“อย่างที่พวกเธอรู้ๆกันอยู่พวกดิจิมอนชั่วร้ายทั้ง7ที่กำลังคืนชีพขึ้นมาด้วยฝีมือของใครบางคน ช่างน่าเศร้านักที่เป็นช่วงที่สัมพันธไมตรีระหว่าง DATS แต่ละสาขาอยู่ แต่ทางเราก็ต้องรบกวนขอความร่วมมือจากแต่ละสาขาเพื่อทำให้ความสงบสุขกลับมาเช่นเดิมด้วย”
วันนี้เป็นวันที่DATSจัดงานสัมพันธไมตรีระหว่างประเทศ แล้วไอ้เหตุร้ายนี่ก็ดันเกิดตรงช่วงพอดีเลยกลายเป็น การร่วมงานกันระหว่างแต่ละประเทศไปตอนนี้สมาชิกแต่ละสาขากำลังรวมตัวกันอยู่ที่ห้องโถง
“ใครมีข้อสงสัยบ้างไหม?” หลังจากซาสึมะพูดจบมือข้างหนึ่งก็ชูขึ้นมากลางอากาศ
“Sorry, what are you talking about ? I don’t understand.”(พิมถูกใช่ไหม) คนที่ยกมือขึ้นถามนั้นเป็นเสียงผู้ชายรู้สึกจะอยู่สาขาออสเตรียแต่ท่าทางช่างหากจากคำว่า ชาย มากนัก ผมสีชมพูของเขายาวสลวยจนถึงเข่า ชุดสูทสีม่วงอ่อน แถมเข็มกลัดที่หน้าอกซ้ายดันเป็นรูปดอกกุหลาบสีทอง เนื่องจากคนอื่นใส่ชุดเครื่องแบบกันหมด เหมือนจะมีตาคนนี้แหละที่ไม่ใส่เครื่องแบบ แถมชุดยังเด่นชวนมองซะขนาดนั้น
“ใส่เฮดโฟนสื่อสารซะซียะ”เพื่อนสาวที่อยู่สาขาเดียวกันเอาเฮดโฟนยัดใส่หัวของเขา ในงานครั้งนี้มีของพิเศษที่ช่วยในการสื่อสารไม่ว่าจะอยู่ประเทศอะไรก็จะคุยกันรู้เรื่องถ้าสวมมัน
“โอ้ว!!!นั่นมันอะไรกันนะ เหมือนมีอะไรแล่นผ่านร่างของไอพิกล”ดูเหมือนพอสวมแล้วมันจะบ้าขึ้นด้วยนะนั่น แล้วมันมองไปทางไหนกัน!?
“What’s your name? My name’s Lioyd.”ขนาดใส่เฮดโฟนแล้วมันยังจะกระแดะอังกฤษบอกแล้วไงว่าฟังรู้เรื่องน่ะ เหมือนจะไม่ค่อยรู้มารยาทเท่าไหร่ ขนาดหัวหน้าเขายังพูดอยู่ หมดนี่วิ่งเข้าไปหาคนจากสาขาอื่นเฉยเลย แถมยังไปนั่งคุกเข่าทำท่ายังกับจะขอแต่งงาน แถบมันยังคาบกุหลาบสีแดงที่เอามาจากไหนไม่รู้อีก
“จ..เจ็นเรีย ลี เจ็นเรีย” ช่างเข้าใจเลือกเหยื่อนะเอ็ง
“เจ็นเรียบอย สนใจจะมาเป็นคิงของไอไหม?เป็นคิงของคิงผู้งดงามท่านลอยด์ผู้นี้ไง”เล่นเอาคนทั้งห้องขนลุกซู่เลยทีเดียว
“แหม ลอยด์คุงเนี่ย~เป็นคนตลกดีนะเนี่ย~”ทาคาโตะที่ยืนอยู่ข้างๆลากเสียงยาวฟังแล้วชวนสยอง
“ไม่ทราบว่าคุณลอยด์จะช่วยมีมารยาทหน่อยจะได้ไหม?”คราวนี้เป็นเสียงจากสาขาไทย เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า ผมสีดำรวบเป็นหางม้าไว้สั้นๆ
“ไม่ทราบว่าไอ้หนุ่มหน้าจืดนี่มันใครกันล่ะเนี่ย?”ลอยด์ทำหน้ากวนประสาท
“เอ็งไม่ต้องรู้หรอกนะนังแต๋วกุหลาบ อีกอย่างประเทศไหนคิงเขาคู่กับคิงกันฟระ”ฝ่ายไทยไม่น้อยหน้าเถียงพร้อมชี้หน้า
“เฮ้ย!ท่านโตะใจเย็นๆ”คนที่เข้ามาห้ามท่าทางจะอายุน้อยกว่า เป็นเด็กหนุ่มผมฟ้าสาขาไทยดูท่าทางอายุจะน้อยกว่ารายแรกนิดหน่อย
“เงียบเดี๋ยวนี้นะ!!!”ซาสึมะเริ่มสุดจะทนกับเสียงหนวกหูเลยเผลอใช้เสียงหยุดจนลืมตัวว่ากำลังต้อนรับแขกอยู่ จะให้เสียงดังใส่แขกได้ยังไง เดี๋ยวภาพพจน์สาขาญี่ปุ่นป่นปี้หมดพอดี
“แล้วเราจะจัดการกับปัญหานี้ยังไงคะ?คุณหัวหน้าสาขาญี่ปุ่น”คราวนี้เด็กสาวจากสาขาออสเตรียเป็นคนชูมือขึ้นถามผมของเธอเป็นสีเขียวดูสดใสกับตาโตๆสีน้ำเงินดูน่ารักเข้ากับผิวขาวซีด
“จริงๆแล้วลุงก็ไม่ใช่หัวหน้าหรอกนะลุงเป็นตัวแทน ออกมารับหน้าแทนมากกว่าหัวหน้าตัวจริงเขาไม่ว่าง วิธีจัดการก็ไม่ยากในบรรดาพวกเธอทั้งหมดนี้จะมี12คนที่ได้รับพลังไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ที่เข้ามายังสถานที่นี้ แต่จะเป็นใครนั้น ฉันก็ไม่อาจราบได้”
“แล้ว เอ่อ..จะมีวิธีดูไหมคะ?”คราวนี้คนถามเป็นสาวน้อยสาขาไทยผมทวินเทลสีฟ้า ตาสีฟ้าใสเป็นประกาย
“บนร่างกายของผู้ได้รับเลือกจะมีสัญลักษณ์ของ 12 โซดิแอค 1สัญลักษณ์เท่านั้นนอกนั้นไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว”
“งั้นก็ง่ายๆ จับทุกคนในที่นี้แก้ผ้ามันซะให้หมดแล้วไล่หาทีละคนก็ไม่สายนะ”คำพูดอะไรมันจะชวนติดเรทขนาดนั้นเล่นเอาทุกคนในห้องหันไปมองเธอเป็นสายตาเดียว สาวน้อยผมสั้นสีขาว(ไม่ใช่แก่นะ)กับผิวสีขาวซีดพูด หลังจากที่เธอพูดจบแล้วทุกคนหันมามองเธอก็ตัวสั่นทำเป็นรู้ไม่ชี้
“รีบจัดการให้เสร็จๆไปเถอะน่า แค่ดิจิมอน7ตัวเอง DATS มีปัญญาจัดการเอาเองอยู่แล้วไม่เห็นต้องพึ่งพวกเราเลยสักนิด”ลอยด์เริ่มบ่น
“7จอมปีศาจน่ะพวกเรารับมือไม่ไหวหรอก เราจึงต้องขอความร่วมมือจากพวกเธอ”
“7 จอมปีศาจคืออะไรคะ?”สาวผมยาวสีดำ ของสาขาไทยยกมือขึ้นถามบ้าง
“เป็น7จอมปีศาจที่เคยทำลายโลกดิจิตอลในอดีต ประกอบด้วยลูเจมอน บาร์บามอน ลิลิธมอน ลิเวียมอน เบลเซบูมอน เบลเฟมอน และ เดมอน พวกเธอน่าจะเคยสู้ด้วยบางตัวมาแล้วนะ ที่จริงมันถูกผนึกเอาไว้แล้วนะแต่ตอนนี้มีมือดีดันไปคลายผนึกนั้นออก แถมเราก็ไม่รู้ว่าใครทำด้วยอีกอย่างเราจะปล่อยพวกนี้ให้มาก่อเรื่องที่โลกนี้ไม่ได้เด็ดขาด พลังของพวกนี้น่ะร้ายกาจเกินไปแต่วันนี้เราจะพอแค่นี้ก่อน เชิยไปพักผ่อนกันให้เต็มที่ พรุ่งนี้เราจะเริ่มงานกัน”
“สมาชิกสาขาญี่ปุ่นทั้งหลาย ได้เวลารับแขกแล้วจ้า”โยชิโนะ เรียกทุกคนให้มารวมตัวกัน(เฉพาะสาขาญี่ปุ่น) “มาจับฉลากเลือกกลุ่มดูแลแขกได้แล้วจ้าใครได้กลุ่มไหนก็ไปเขียนชื่อบนกระดานเลยนะจ้ะ” เหล่าสมาชิกสาขาญี่ปุ่นที่ได้จับกลุ่มกันก็มีอาการต่างๆกันไป อาจจะเป็นเพราะแขกที่ต้องดูแลด้วยนั่นแหละ
“นี่ๆแลกกันมะ”
“เออ เอาๆแลกดิ”
เสียงใครไปจิ้นกันเอาเอง และแล้ว หลังจากที่ชุลมุนวุ่นวายกันเหลือเกินจนซาสึมะต้องเอามือกุมขมับ ประมาณว่าอยู่ต่อหน้าแขกพวกเธอช่วยเรียบร้อยหน่อยได้ไหม และแล้ว ผลการจับกลุ่มก็ออกมาตามนี้
แขก | ผู้ดูแล | ||
ทาจิคาวะ มีมี่ | ทาเคโนะอุจิ โซระ | อิซึมิ โคจิโร่ | คิโดะ โจ |
ท่านเน | อิจิโจจิ เคน | ทาคาอิชิ ทาเครุ | มาคิโนะ รูกิ |
แองเจิ้ล แอนดริอาน่า | โมโตมิยะ ไดสึเกะ | ยางามิ ไทจิ | อาคิยาม่า เรียว |
ท่านบลู | คัมบาระ ทาคุยะ | โทม่า เอช นอร์ชไทน์ | |
ท่านโย | คิมูระ โคอิจิ | ยางามิ ฮิคาริ | ฮิมิ โทโมกิ |
ไมเคิล วอชิงตัน | มินาโมโตะ โคจิ | ชิบายามะ จุมเปย์ | ไดมง มาซารุ |
โรซ่า เทสเทลล่า | คาโต้ จูริ | โอริโมโตะ อิซึมิ | ฟูจิเอดะ โยชิโนะ |
วอลเลซ | อิโนะอุเอะ มิยาโกะ | ฮิดะ อิโอริ | โนงุจิ อิคุโตะ |
ลอยด์ วิลสัน | คิตางาวะ เคนตะ | ชิโอตะ ฮิโรคาสึ | ลี เจ็นเรีย |
ท่าน(ไอ้)โตะ | มัทซึดะ ทาคาโตะ | อิชิดะ ยามาโตะ | |
“เอ้า แยกย้ายกันไปได้จ้า”โยชิโนะเป็นคนสลายโต๋ไปก่อนใครเพื่อน
“ไงไมเคิล วอลเลซ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ไดสึเกะรีบวิ่งตรงเข้าไปทักทั้ง2คนทันที “ฉันละคิดถึงพวกนายจริงจริ้ง”ว่าแล้วไดสึเกะก็โผเข้ากอด??ทั้งไมเคิลและวอลเลซคนละครั้ง กอดไมเคิลน่ะไม่เท่าไหร่แต่ตอนกอดวอลเลซเหมือนจะโดนรังสีอำมหิตจากใครแถวๆนี้พิกล
“แหม่ ไดสึเกะคุงไปทำแบบนั้นไม่ได้นะจ้ะ คือว่าแบบนี้”มีมี่ที่กำลังยืนดูเหตุการณ์อยู่รู้ทันเลยรีบเรียกไดสึเกะออกมา พร้อมกระซิบบอกเรื่องดีๆ?ให้ไดสึเกะรู้
“หา!!จริงอะ พี่มีมี่”
“ฮิฮิ จริงสิจ้ะ”
“อุ๊ยตาย!!นี่ต้องเป็นพรมลิขิตไม่ผิดแน่นอน”ลอยด์พูดยังกับนางร้ายในละครหลังข่าว “ตาหน้าจืดสาขาไทยเอ๋ยจงดูซะให้เต็มตานี่แหละที่เรียกว่าเนื้อคู่” พอเหลือบไปมองบนกระดาน ดูให้เต็มตาว่ามันดีใจอะไรนักหนาปรากฏว่า
ลอยด์ วิลสัน | คิตางาวะ เคนตะ | ชิโอตะ ฮิโรคาสึ | ลี เจ็นเรีย |
เข้าใจละไม่ต้องพูดโอเค้?ทำเป็นมองไม่เห็นมันซะเจ็นเอ๋ย ขอให้มีชีวิตรอดจนถึงพรุ่งนี้นะ
“เอ่อ...สวัสดี”
“อ๊ะ!สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มผมดำสาขาไทยยิ้มให้เพื่อนร่วมกลุ่ม พร้อมยกมือไหว้เป็นมารยาท เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามงงเลยต้องอธิบาย “เอ่อ มันเป็นการทักทายของประเทศเราน่ะ เรียกผมว่า ณัฐ ก็ได้”
“นัตโตะ?”สองโตะจากสาขาญี่ปุ่นพุดพร้อมกัน(ทาคาโตะ+ยามาโตะ)
(หมายเห็ด – ถ้าคนญี่ปุ่นถ้าไมได้อยู่ไทยมานาน จะเรียกชื่อ ไอ้โตะว่า นัตโตะ(คุง) ทุกที หมายถึงพวกอาจารย์ที่โรงเรียนนะ แต่ถ้าพวกที่เรียนพิเศษเขาสอนมานาน เขาจะเรียก ณัฐ เฉยๆในที่นี้พึ่งเจอกันจึงใช้นัตโตะน่อ)
“คนญี่ปุ่นเขาเรียกกันแบบนี้สินะเนี่ย เอาเถอะ จะเรียกยังไงก็แล้วแต่ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ”ไอ้โตะคำนับ1ที
“อิชิดะ ยามาโตะ ยินดีเช่นกัน”
“มัทสึดะ ทาคาโตะ ยินดีเช่นกันครับ”
“คุณโยใช่ไหมครับ”เสียงหนึ่งทักขึ้น
“เอ่อ .. ค่ะ”เด็กสาวจากสาขาไทยตกใจเล็กน้อยแล้วหันไปมองพวกที่เข้ามาทัก ดวงตาโตสีน้ำตาลบ่งบอกถึงความตกใจไม่น้อย
“เอาล่ะผมขอแนะนำนะ ผู้หญิงคนนี้คือ ยางามิ ฮิคาริ ส่วนเด็กคนนี้ ชื่อ ฮิมิ โทโมคิ ส่วนผม คิมูระ โคอิจิครับ”โคอิจิใช้ยิ้มโปรยเสน่ห์ที่กระชากใจ?ทั้งชายหญิงใส่ท่านโย
“อ..เอ่อ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ”ท่านโยก้มคำนับเป็นมารยาท
“พี่สาวไม่ต้องกลัวหรอกฮะ”
“ทำตัวตามสบายเถอะจ้ะ”ฮิคาริยิ้มให้บ้าง
“ไง เจ้าเปี๊ยกหัวฟ้า”เสียงกวนประสาทจากจิ้งจกไฟตัวหนึ่ง
“หา?”
“มาหา เหอ อะไรเล่า ตามมารยาทก็ต้องแนะนำตัวสิ”
“ทาคุยะมีมารยาทหน่อยนั่นเป็นแขกนะ”โทม่าเดินตามหลังทาคุยะมา ในมือซ้ายถือแล็ปท็อปเอาไว้ “ฉันโทม่า เอช นอร์ชไทน์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เอ้า แนะนำตัวได้แล้วอย่าเสียมารยาท”โทม่าถีบทาคุยะล้มคว่ำหน้าจูบพื้น
“โอ้ย ไอ้หมอบ้า เจ็บนะเฟ้ย คัมบาระ ทาคุยะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เรียกว่าบลูก็พอ” พูดแบบไม่ได้มองผู้ฟังเลยสักนิดหมายถึงทาคุยะน่ะ ตอนนี้ มองแต่โทม่า แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นทาคุยะ
“ทำไมฉันต้องมารวมกลุ่มกับพวกนายด้วยนะ”เสียงรูคิบ่นมาแต่ไกล
“แหม น่านะรูคิจัง มันเป็นงานนี่นา”เคนกำลังพยายามเกลี้ยกล่อมรูคิ
“อ๊ะ สวัสดีครับสาวน้อย ไม่สิ คุณเน”(แปลกๆนะว่ามั้ยเรียกแบบนี้) ทาเครุคำนับตามมารยาท
“สวัสดีค่ะ คุณทาคาอิชิ ทาเครุ คุณอิจิโจจิ เคน แล้วก็คุณมาคิโนะ รูกิ ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะ ข้อมูลของทุกคนฉันสืบมาหมดแล้ว ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ”คำพูดของท่านเนทำให้ทั้ง3งงไปตามๆกันจึงต้องอธิบายกันซะหน่อย
“พาแขกไปที่ห้องพักได้แล้ว จากนั้นจะทำอะไรก็เรื่องของพวกเธอ” ซาสึมะประกาศ แต่ดูเหมือน บางกลุ่มจะลากเพื่อนรวมแก๊งไปห้องพักซะแล้ว
ความคิดเห็น