คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part V : น้ำตา..
เมืองอันเงียบสงบ แห่งหนึ่งห่างไกลจากความวุ่นวายในเมือง ต้นไม้น้อยใหญ่ ส่งเสียงเพลงเมื่อต้องลม บ้านหลังน้อยช่างดูน่าอบอุ่น
"คุณแม่คะ คุณแม่ วันนี้คุณครูให้วาดสิ่งที่อยากทำตอนโตล่ะ" เด็กสาวตัวน้อยยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้คุณแม่
"หืม หนูวาดรูปอะไรจ๊ะเนี่ย หุ่นยนต์ กับ ดาวงั้นหรือจ๊ะ??" คุณแม่ผู้เปี่ยมไปด้วยความใจดี ส่งยิ้มไปที่ เด็กน้อย
"หนูอยาก. . เปลี่ยนแปลงดาวดวงนี้ด้วยหุ่นยนต์ค่ะ " แววตาของเด็กน้อยมุ่งมั่นแบบเด็กๆ
"อืม. . แล้วหนูรู้รึเปล่าว่า เปลี่ยนแปลง หมายถึงอะไร?" ผู้เป็นแม่ค่อยๆลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
"เหมือน . . ที่หนูต้องเปลี่ยนถุงเท้ารึเปล่า?" เด็กพูดด้วยท่าทีแบบเด็กๆ
"ฮิๆ จ่ะ แต่ก่อนจะเปลี่ยนแปลงอะไร เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ" ใบหน้าของผู้เป็นแม่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความรัก
"เอ้ากินขนมนี่ไหมจ๊ะลูก" คุณแม่ผู้อ่อนโยน หยิบจานที่เต็มไปด้วยขนม ที่ดูน่านุ่มนิ่ม มาวางไว้ตรงหน้า
"อืม. . . แม่ . ."
หนุบ. . . ขนมนี่ นิ่มดีจังเลย หนุบหนับ
"อืม.. .."
เอ๋ ทำไมถึง เหมือนได้ยินเสียงอะไรเลย หนุบ . .
"ทานละนะคะ" หงับ!!!
เด็กน้อยค่อยๆลืมตาขึ้น
"หว๋า ... " เธอผงะด้วยความตกใจเพราะภาพหญิงสาวตรงหน้า
"มะ. . ม .. ม . มาเรีย..ย" เด็กสาวพูดด้วยความตกใจ
"ทำไมเธอถึงมาอยุ่ตรงนี้ได้ล่ะ " ใบหน้าของซาเนียร้อนฉ่า
คนตรงหน้าใบหน้าแดงก่ำ น้ำแข็งกำลังละลาย??
" . . . ฉันขอโทษ " T^T
โป้ก!!!
"โอ้ย!!" T^T ซาเนียนั่งลูบหัวที่ปูดขึ้นมา
"อะไรกันแต่เช้า" มัวร์ตื่นเพราะเสียงโวยวาย ลากเสียงยาว ด้วยความงัวเงีย
"สองคนนี้อีกแล้วเหรอ" รินลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย
อีกแล้ว? ? ซาเนียถึงกับสะดุ้ง
"ป..เปล่าซะหน่อย ฉัน. . แค่ . . . แค่ . . " ซาเนียร้องฉ่า
"แหมๆ. . สองคนนั้นล่ะก็ อิอิ" มัวร์หันไปกระซิบอย่างเจ้าเล่ห์ กับริน
จ๊อก!! เสียงฟ้าผ่าจากท้องใครสักคน
"เอ๋ . . ฮิฮิ หิวแล้วล่ะสิ ออกอาการหิวซะดังเลยนะ " มัวร์หัวเราะ เจ้าของเสียง
จ๊อกกก!!!!
"อุบ. .. ฮ่าๆๆๆมัวร์ก็ด้วยเหอะ ฮ่าๆ" รินเอาคืนบ้าง
เสียงหัวเราะค่อยๆเงียบลง สองแสบหันไปหา เพื่อน
"หิวอ่ะ"
" เหนียวตัวด้วย ยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานเลยนะ"
"นี่ๆเค้าจะมีอาหารเช้าให้ไหมอ่ะ"
" ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมห้าดาว ฟรีอาหารเช้านะย๊าาา"
"นั่นสิ "เฮ้อ !! สองแสบถอนหายใจออกมา
"อยากกลับบ้าน จัง "
ทำไม. .. ทำไมบางคนสามรถสุขสบาย ส่วนบางคนกลับต้องถูกทิ้งให้แห้งตายอย่างช้าๆ ลิขิต . . โชคชะตา อะไรกำหนดกันนะ . .ว่า . . ใครควรจะตาย ใครควรจะอยู่ต่อไป ใครกำหนดนะ ว่าใครควรจะมีสิทธิ์มากกว่าคนอื่น สิทธ์ของการมีชีวิต ควรจะเป็นของทุกคนอย่างเท่าเทียม แล้วแต่ใครจะใช้มันยังไง
ไม่สิ . . ที่ฉันคิดมันผิด ผิดทั้งหมด ทำไม ฉันถึงไม่เข้าใจนะ!!
"ซาเนีย . ." มาเรียแตะที่ไหล่ของซาเนียเบาๆ ใบหน้ามาเรียทำเอาหนาววาบไปทั้งตัว ทำให้ความคิดฟุ้งซ่านหยุดกึก
ก๊อกๆ !!
หืม?!
"อาหารเช้าๆ!!!" รินถึงกับยิ้มร่าไปที่ประตู
"ระวังนะ!! ริน มันอาจไม่ใช่อาหารเช้าก็ได้" มัวร์ลุกขึ้นตาเบิกโพรง
"เอาน่าๆ"
"อ๊ะ !!! เธอ! " สายตาทุกคนจับจ้อไปที่เด็กสาววัยเดียวกัน เธอเอะใจ
"คุณ . . เป็นใครหรือคะ"
"อ๊ะ !! ขออภัยค่ะ ฉันนิเวียน ท่านบาซิลุสเป็นพ่อของฉันค่ะ"
"อะไรกัน นึกว่าอาหารเช้าซะอีก" รินทำหน้าเบ้
"ฉันคิดว่าพวกคุณคงจะหิวกัน ฉันเลย" เธอหยิบขนมปังก้อนหนึ่งขึ้นมา
"อะ . . อาหารเช้า!!!!" สองแสบตาเป็นประกาย รี่เข้าไปหาก้อนขนมปัง
"เราขาดแคลนอาหารกันอย่างมาก อาจน้อยไปหน่อย แต่ . . . ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อยค่ะ "
"หืม? " สองคนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าวิงวอนนั้น
"ช่วยพวกเรา ด้วยเถอะค่ะ" แววตาของเธอวิงวอน ขอร้อง น้ำเสียงเธอ ทั้งอ่อนหวานทั้งเจ็บปวด
"เอ เมื่อวานท่านพ่อของเธอพึ่งไล่เรากับบ้านไปเองนะ ถึงยังไงเราก็ไม่รู้จะกลับยังไงอยู่ดี"
"ท่านพ่อเป็นผู้มีเมตตาสูงส่ง ถึงแม้ว่าท่านต้องการจะขอร้องพวกท่านเพียงใด ทว่า การพาพวกท่านมาเสี่ยงเพื่อช่วยพวกเรา ท่านไม่อาจฝืนใจทำลงไปได้ ตลอดมาฉันได้แต่เฝ้าดูความเจ็บปวดของท่านพ่อ แต่ไม่อาจช่วยอะไรท่านเลย ดังนั้น ฉันจะขอร้องพวกท่าน กรุณาช่วยพวกเราด้วยค่ะ " น้ำตาของเธอซึมที่ขอบตา
" . . .ฉันก็อยากช่วยนะ แต่ . . พวกเราเอง ยังแทบเอาตัวไม่รอด แถมพวกเรายังเป็นแค่เด็กสาวม.ปลายธรรมดาๆเองนะคะ"
"ไม่หรอกค่ะ พวกคุณต้องทำได้ ฉันเชื่ออย่างนั้น"
"เฮ้อ. . ต้องการให้เราช่วยอะไรล่ะ"
"ช่วยเหลือทุกคนบนโลกค่ะ"
"หา!!" ซาเนียกับอีกสองแสบแทบหงายหลัง
"ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้หรอก ฉัน. . ฉันจะทำสิ่งยิ่งใหญ่ขนาดนั้นได้อย่างไรกัน"
"อย่าพูดว่าทำไม่ได้แล้วยอมแพ้ไปซะดื้อๆสิคะ" น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม เป็นน้ำตาที่หลั่งออกมาจากหัวใจ
"ทำไมต้องเป็นพวกเรา??"
"เพราะพวกคุณคือความหวังสุดท้ายของพวกเรา พวกคุณคือ หญิงสาวจากฟากฟ้า ตามคำทำนายของท่านเคราส์ ท่านจะช่วยพวกเราปลดปล่อยเราจากความทุกข์"
"ฉันแค่บังเอิญตกลงมา มันเป็นอุบัติเหตุ แล้ว พวกเราก็เป็นแค่เด็กสาวธรรมดานะ"
"ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่เหตุบังเอิญหรอกค่ะ"
". . . "
"ได้โปรด" หญิงงสาวคุกเข่าลง แววตาของเธอดูสิ้นหวังลงทุกที
"ไม่. . นะ. . ฉัน. . "
"ขอเพียงปกป้องโลกนี้ไว้ได้ ฉันยอมแลกทุกสิ่งถึงแม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็น . . ชีวิต . . ก็ตาม"
" จริงๆเลยน้าา . . . . . . ก็ได้ ฉันจะ ลองดู แต่ บอกไว้ก่อนเลยนะ พวกฉันน่ะไม่ได้มีพลังวิเศษ หรือ อะไรเทือกนั้นหรอกนะ"
ใบหน้าของนั้น สดใสขึ้นทันตา และ แววตาเธอนั้นเปี่ยมล้นด้วยความจริงใจ เกินบรรยาย
"ฉันเป็นหนี้บุญคุณพวกคุณ ชดใช้ด้วยชีวิตก็คงไม่หมด ขอบพระคุณมากค่ะ " หญิงสาวน้ำตาไหลนองหน้า น้ำตาแห่งความขอบคุณ
" . .!! ซาเนีย ไปตกลงกับเค้าแบบนั้นจะดีเหรอ?"
"ริน ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่างเราอาจทำได้แค่รอจนแห้งตายอยู่ที่นี่ก็ได้"
"แต่ . . ซาเนีย. . "
"แต่ถ้าเราทำอะไรสักอย่าง เราจะได้กู้โลกนี้ไว้นะ ที่สำคัญ เราจะต้องได้กลับบ้านของเราอย่างแน่นอน " ซาเนียหันมายิ้มอย่างมั่นใจ
". . ซาเนีย . . อื้ม ฉันเอาด้วย" แววตาของรินเข้มแข็งและเชื่อใจในเพื่อนของเธอ
"อ่านะ ทั้งรินทั้ง ซาเนีย . . . . โอเค ฉันเอาด้วย " มัวร์ ยิ้มเป็นอันว่าตกลง
"มาเรียล่ะ" ซาเนียหันไปสบตามาเรียตรงๆเป็นครั้งแรก
" อืม" เธอตอบด้วยเสียงเย็นชา แต่แววตาของเธอนั้นดูมั่นใจผิดไปจากทุกที
"ดีล่ะ ไปกันเลย ไปกอบกู้โลกด้วยกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ซาเนียลุกขึ้น ชี้นิ้วไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่างด้วยจิตใจมุ่งมั่น
"ว่าแต่ เราจะไปยังไงล่ะ??" รินตัดบท
" นั่นสินะ . . . มาเรีย ริน มัวร์ ดวงอาทิตย์นั่น วิ่งไปสู่สุดขอบจักรวาลด้วยกันเถอะ"
"จะไหวไหมเนี่ย" มัวร์กุมขมับ
"อ่าวไม่เคยดูหรอ (แอบดัดแปลงนิดหน่อย) "
"ไม่เคยย่ะ"
"อ่า . . หญิงสาวจากฟากฟ้า ( รั่วไปนิดรึเปล่าคะนั่น)"
เฮ้อ!! มาเรียถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันจะลอง . . เชื่อมั่นใจตัวเธอสักครั้งหนึ่งก็ได้
------------------------------------------------
จบไปอีกตอนแล้วนะคะ ^^ ขออภัย อุส่าเล็งไว้แล้วว่า ตอนนี้ได้บู๊แน่ๆ แต่ . . ไม่พอ ซะอย่างนั้น
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามชมและเป็นกำลังใจให้นะคะ TwT ตอนต่อไป แอดแวนเจอร์ แน่นอนค่ะ ^^
(อย่าพลาดสเปเชียล พาร์ทนะคะ =[]=)
ความคิดเห็น