คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part IV : เมืองที่พระเจ้าทอดทิ้ง
ท่ามกลางอากาศอันร้อนอบอ้าวเกินบรรยาย แสงอาทิตย์ดูจะไร้ซึ่งความปราณี ดวงดาวดาวที่เต็มไปด้วยสีเขียวชอุ่ม พื้นน้ำสะท้อนสีฟ้าสดใส
บัดนี้เหลือเพียง ทรายอันแห้งแล้งและว่างเปล่า ท้องฟ้า ไร้เมฆหมอกเมฆฝน ผืนดินแห้ผาก ราวกับไม่มีฝนตกลงมานับปี เมืองเล็กๆดูมืดหม่นไปด้วยความเศร้า คนบนฟ้าได้ทอดทิ้งพวกเขาไปแล้ว
ในห้องมืดสลัว มีเพียง ช่องเล็กๆ ที่แสงสาดส่องลงมา ภายในดูเก่าโทรม มีโต๊ะยาวเก่าๆตัวหนึ่ง ชายชราผู้หนึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเพียงลำพัง
ผมของเขาเป็นสีขาว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ริ้วรอยตามกาลเวลา
ก๊อกๆ ประตูบานใหญ่ค่อยๆเปิดออก
" ท่านบาซิลุส" ชายร่างสูงโค้งคำนับ
. . .
"หืม ไปพาพวกเธอมา" แววตาของชายชรา เปลี่ยนไป ทั้งดูสิ้นหวังและ มีความหวัง
"เข้าไป" ชาย คนหนึ่ง ผลักซาเนีย
"จะพาเราไปไหนน่ะ แกจะทำอะไรน่ะ ฮ๊ะ" มัวร์ตะโกนด้วยความโกรธ
"ฮึ่ม . . ยัยเด็กนี่" ชายคนหนึ่งโมโหง้างกระบองขึ้น
"ไม่เป็นไร" ชายชราโบกมือเบาๆ
"ครับ. . " ชายคนนั้นเชื่อฟังคำสั่งอย่างเคร่งครัด
"เด็กน้อย เจ้ามาทำอะไรที่ดาวอันรกร้างว่างเปล่าแห่งนี้?" เสียงอันแหบแห้งดังขึ้น
". . . "
"ท่านเป็นใคร ที่นี่คือที่ไหนกันคะ" ซาเนียพูดด้วยเสียงแข็งกร้าวนัยตาดำสนิทนั้นเปี่ยมด้วยความกล้า
"ซาเนีย . . ?" แววตาฟ้าจับจ้องไปที่ซาเนียด้วยความสงสัย
"หืม .. ? "
"ท่าน .. .!!!" ชายปริศนา ก้าวออกมาเพราะท่าทีของเด็กสาวที่ไร้ซึ่งความเคารพ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่ะ ฮ่ะ " ชายชราระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
"อืม. . ที่นี่น่ะหรือ . . . โลก ยังไงล่ะ"
"แต่ . . โลกเก่า . . " ซาเนียปลดปล่อยความสงสัย
" ที่นี่คือโลก สองร้อยปีหลังจาก 'กาลอวสาน' สองร้อยปีที่ พวกเจ้า. . . โนล ทำลายล้างโลก แล้วจากโลกนี้ไป ทิ้งพวกเราให้ตายอย่างช้าๆไว้เบื้องหลัง "
ชายชราตัดบทลุกขึ้นยืนทุบโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงแววตาอันโกรธแค้น
"ไม่จริง..." ซาเนียรู้สึกเจ็บปวดในใจ
ชายชรา ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้
"พวกเจ้าไม่ควรมาอยุ่ที่นี่ โลกใบนี้ใกล้หมดลมหายใจเต็มที แต่คืนนี้พักที่เมืองนี้ก่อน พรุ่งนี้เช้าเจ้าจงกลับไปซะ" ท่านบาซิลุสพูด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
"บาร์ค พาพวกเธอไปยังที่พักที" ชายชรา ผายมือเรียกชายร่างสูงให้มาพา พวกเธอไป
"แต่. . . ขอบพระคุณมากค่ะ"
ทุกคนผงะเมื่อเห็นภาพ เพิงเก่าๆหลายหลังโทรมๆ บางหลังมีผู้คน ครอบครับ อาศัยอยู่
"โทรมชะมัด"
"ท่านบาซิลุสมอบที่พักให้กับพวกเจ้าก็เป็นพระคุณแล้ว เจ้าน่ะ สำนึกเสียบ้าง " ชายร่างสูง ชายตามอง ตะโกนด้วยความโกรธ
"อะไรของเค้านะ" รินทำหน้ามุ่ยพลางหยิบมือถือขึ้นมา
"แง สัญญาณมือถือก็ไม่มีซะด้วยอ่ะ"
". . ว่าแต่ ที่ตาลุงนั่นบอกให้กลับ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ นี่เราจะกลับกันไปยังไงล่ะ
ซาเนีย มีความคิดอะไรดีดีบ้างมั้ย" มัวร์ถอดรองเท้าแล้วล้มตัวนอนบนเสื่อ
ซาเนียไม่ตอบได้แต่นั่งครุ่นคิดบางอย่าง
"อืมน่าแปลกจัง .. ทำไมที่เราเคยเรียนกันมา พวกเราชาวโนล หนีมาจากโลกได้ราวๆเจ็ดร้อยกว่าปีแล้วนี่นา"
"..อดีตสินะ" เสียงเรียบๆ อันเย็นชา เอ่ยขึ้น
เอ๋.. สายตาทุกคนจับจ้องมาที่มาเรีย
"เราอยู่ใน อดีต บนโลก ที่เป็นอนาคตของกาลอวสานสินะ"
"เห??? ไม่เห็นเข้าใจเลย" รินเกาหัวแกรกๆ
"อดีต. . . อนาคต . . อืม. . " มัวร์ เอามือแตะคาง
"มันก็ขึ้นอยู่กับ จุดอ้างอิงไม่ใช่หรือ?. . " สาวผมดำ ล้มตัวลงนอนเหม่อมองไปบนท้องฟ้านอกหน้าต่าง
"ถ้าเป็นเช่นนั้นการจะกลับไปดาวอังคาร คงไม่ใช่เรื่องง่ายซะแล้วล่ะ เว้นแต่... " มาเรียพึมพำบางอย่าง ก่อนที่จะ หลับไป
นัยตาดำสนิทจดจ้องไปยังท้องฟ้าอันมืดมิด . .
ค่ำคืนกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่ อากาศอันหนาวเหน็บผิดกับยามพระอาทิตย์ขึ้น
"สวัสดีค่ะท่าน. . มีเรื่องด่วนหรือคะ?" หญิงสาวผิวสีแทน พูดผ่านโทรศัพท์
"หืม . . เด็กสาว สี่คน อย่างนั้นหรือ. ." คิ้วของเธอ ขมวดเข้ามาใกล้กัน
"แล้วจะให้ฉันจัดการกับพวกเธอยังไงคะ?"
. . . . .
"ได้ค่ะท่าน . . ติ๊ด" นัยตาสีม่วงจับจ้องไปปลายสุดทะเลทราย
"ฮึ . . . คงต้องเหนื่อยกันหน่อยละ"
--------------------------------------
จบ. . Part IV เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นมาบางแล้วนะคะ แต่นี่พึ่งจะเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น เป็นเสี้ยวเล็กๆของปริศนาแห่ง กาลอวสาน ตอนต่อไปคงจะได้เริ่มบู๊กันแล้ว อิอิ ขอให้สนุกกับการอ่านะคะ
ความคิดเห็น