คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part I : จุดเริ่มต้น ณ อนาคตอันยุ่งเหยิง
เสียงระคังบนหอนาฬิกาดังบอกเวลาเลิดเรียน ไม่ได้ต่างจากทุกที เสียงระคังยังคงดังอยู่ทุกวัน บอกสิ่งสมมติที่เรียกว่า เวลา ที่กำหนดทุกสิ่งบนโลก เวลา มิอาจบิดเบือน ถึงแม้ว่านาฬิกาจะหยุดเดินก็เถอะ แต่เวลายังคงเดินได้อย่างเที่ยงตรง เดินไม่มีวันหยุด เดินไปข้างหน้า และไม่มีวันย้อนกลับ คนต่างใช้สิ่งสมมติที่เรียกว่า เวลา มาโดยตลอด เช่นเดียวกับหลายๆสิ่งในจักรวาล เรามิอาจสัมผัสหรือแม้แต่ จ้องมอง แต่เรา รู้สึกถึงมันไดมันจะเป็นเช่นนั้น จริงๆหรือ ? เวลา จักรวาล สิ่งที่ไร้ขีดจำกัด
เข้าใจยากซะจริงๆเลยนะ
"ซาเนีย วันนี้เดินกลับบ้านด้วยกันมั้ย" เด็กสาวผมยาวดำสนิท นัยตาดำราวกับท้องฟ้าอันมืดมิด หันไปตามเสียงใสๆด้านหลัง
"ริน" ซาเนียยิ้มให้คนข้างๆ ผมเธอสีน้ำตาล นัยตาสีฟ้าใส ตัวเล็กๆ
"ใกล้มืดแล้วล่ะซาเนีย " สาวผมน้ำตาล เอ่ยขึ้น
"นั่นสิวันนี้ไดมอส เต็มดวงด้วยนะ แต่ โฟบอส ยังไม่ขึ้นเลย " ซาเนีย ชี้ไปที่ดาวบนท้องฟ้าขนาดใหญ่เป็นเสี้ยวราวกับพระจันทร์ที่ไม่เต็มดวงบนโลก
"เมื่อหลายร้อยปีก่อน นักวิทยาศาสตร์ในอดีต พยายามจะรักษาดาวเคราะห์ดวงหนึ่งที่บรรพบุรุษของเราเคยอาศัยอยู่ แต่ ผลลัพท์กลับตรงกันข้าม พวกเรา โนล ที่หนีรอดมาได้ สร้างสภาพแวดล้อมใหม่จากดาวที่ว่างเปล่าแห่งนี้ขึ้นมา และ แรงดึงดูดที่นักวิทยาศาสตร์ สร้างขึ้นมา ทำให้เราดาว ไดมอส กับโฟบอส เข้ามาใกล้ ดาวอังคาร จนเป็นแบบที่เราเห็นนี่ล่ะ"
"โห สุดยอดเลย ซาเนีย ไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนหรอ?"
สาวนัยตาฟ้า ทำตาเป็นกระกาย
"ก็อาจารย์พึ่งสอนไปเมื่อวานเอง" = =!
"เค้าหลับตลอดเลยอ่ะ" =[]=!
"ยังมีอีกนะ อาจารย์บอกว่า ดาวที่บรรพบุรุษของพวกเราจากมา ก็มีดาวให้เห็นแบบนี้ด้วยล่ะ "
"จริงอ่ะ ดาวดวงนั้นจะเป็นยังไงเนอะ "
"นั่นสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน คนเมื่อหลายร้อยปีก่อน เค้าจะ เป็นยังไงกัน" นัยตาสีดำจ้องมองดวงดาวเล็กๆ บนท้องฟ้า
เช้าวันต่อมา . .
"เอาล่ะ นักเรียน เดี๋ยวอาจารย์จะให้นักเรียนจัดกลุ่มไปทัศนศึกษา กลุ่มละ3-4คนนะครับ"
อาจารย์ประจำชั้น ส่งปึกกระดาษให้นักเรียน
"ซาเนีย อยู่ด้วยกันไหม" ริน โบกกระดาษ ให้ซาเนียมาหา
"อื้ม " ซาเนียยิ้ม
"ว่าแต่ ตอนนี้มีแค่ ซาเนีย กับ ฉัน ต้องหาอีกคนสินะ" รินมองกระดาษ ทำแก้มป่อง
ซาเนียมองไปรอบๆห้องที่วุ่นวายไปกับการจัดกลุ่ม
"คนนั้นล่ะ" ซาเนียว่าพลางชี้ไปที่เด็กสาวผมบรอนยาวประบ่า
"มาเรีย น่ะหรอ" รินทำหน้าประหลาดใจ
"อื้ม " สาวผมดำหันกลับมาหาริน รอยยิ้มของเธอเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
"ก็ได้ ลองเข้าไปชวนดูสิ"
"อะ..เอ่อ . . เธอ มาเรีย มีกลุ่มรึยัง?"
"อืม " สาวผมบรอนตอบเธอมีนัยตาสีแดงราวกับเพลิง
แต่กลับดูเย็นชา อย่างยากจะอธิบาย
แววตาของซาเนียเศร้าลงผิดถนัด
"อืม ฉันอยู่กลุ่มด้วย" มาเรียพูดด้วยเสียงไร้อารมณ์
"ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ" ซาเนียกลับมายิ้มร่า
"ซา- หวัด - ดี - จ้า" รินโผล่งขึ้นมา ด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
"มีลิงด้วยเหรอ" มาเรียพูดด้วยใบหน้าเย็นชาพลางเหล่ไปหาริน ทำเอาเจ้าตัวถึงกับปี๊ดแตก
"กี๊ดๆๆ ว่าใครเป็นลิง ห๊าาาาา"
"เอาน่าๆ รินใจเย็นๆ" สาวผมดำคว้า แขนเสื้อคนตัวเล็กกว่า
"ฮา ฮ่า กลุ่มนี้น่าสนใจนะ ซาเนีย ฉันขออยู่ด้วยคนได้ไหมจ๊ะ พอดีกลุ่มเพื่อนฉันมีกันห้าคน ฉํนดันเป็นผู้โชคร้ายน่ะสิ"
เสียงกวนโอ้ย ดังมาจากด้านหลัง สาวผมสีน้ำตาลแดงกับนัยตาสีส้มกอดคอ ซาเนียไว้แน่น
"นะ" เธอยิ้มกวนโอ้ยออกมา
"จ. . จ่ะ มัวร์" คนถูกกอดคอไร้ทางสู้ก็เลยต้องจำใจ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใจดีเหมือนเคยเลยนะ"
"เอาล่ะนักเรียกครับ ส่งกระดาษได้ เสาร์ 6 โมงเช้า มาเจอกันเจอกันที่หน้าหอนาฬิกานะครับ"
เสาร์ 6 โมงเช้าหน้าหอนาฬิกา..
"ว้าาาว จะได้ไปเที่ยวแล้ววววว" เสียงรินกับ มัวร์ ตะโกนโหวกเหวกวิ่งไปวิ่งมา รอบ ๆ ซาเนียกับ มาเรีย
"นี่ดูสิๆ ฉันเอาชุดดำน้ำมาด้วยล่ะ" เจ้าตัวเล็กหยิบชุดดำน้ำ กับตีนกบออกมา
"เอามาทำไมอ่ะ เราไม่ได้ไปว่ายน้ำที่ไหนซะหน่อย"
"อ่า ไม่ได้ไปหรอกเหรอ อ่า เค้าอยากไปว่ายน้ำอ่ะ" รินวิ่งไล่ทุบคนตรงหน้า
"ซื่อบื้อ" มาเรียพูดดด้วยท่าทางเอือมๆ
"กี๊ดด"
"เอาน่าๆ "
"เหอะ เหอะ เหอะ สู้ฉันไม่ได้หรอก นี่" มัวร์หยิบบางอย่างออกมา
" หว๋าา หา นี่ มัน K-ติ๊ด"
"ว่าแต่ แค่เรื่องเดียวเองหรอ" ริน เข้าไปดูใกล้ๆ
"อ๊ะ นั่นสิ.. กลับไปเอาดีกว่า จริงๆที่บ้านชั้นน่ะมีอีกเพียบ" สาวผมน้ำตาลแดงหันหลังเดินออกประตู
"จะกลับไปตอนนี้ได้ไงกันเล่า (เดี๋ยวเค้าก็รู้กันหมดหรอกว่าสายไหน)" ซาเนียโบกมือไปมา
"ว่าแต่ที่ที่เราจะไปน่ะ มันไม่มีทีวีหรือแม้แต่เครื่องเล่นนิ " รินเสริม
"อ๊ะจริงด้วย ลืมไปซะสนิท " ว่าแล้วมัวร์ก็เดินแบกของไป
"มัวร์ จะไปไหน?"
"ก็กลับไปเอาทีวีกับเครื่องเล่นมาไง"
"ไม่ต้องแล้ว" >[]< !!
"อ่าวๆ นักเรียนทุกคนไปขึ้นรถได้เลยนะ เร็วเข้า เดี๋ยวไปไม่ทันรถไฟหรอก"
สถานีรถไฟที่ ตกแต่อย่างโอ่อ่าหรูหรา มีรถไฟหลายขบวน จอดรอผู้โดยสารมากมายที่จะเดินทางไปที่ต่างๆของจักรวาล
บนรถไฟ...
"โห สุดยอด " สาวผมดำอุทานออกมา
"เจ้านี่น่ะวิ่งได้เร็วถึง 1,079,252,8488 Km/hr เลยนะเออ " มัวร์เสริม
". . มาเรีย มีอะไรรึเปล่า " ซาเนียจ้องมองมาเรียที่กำลัง เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
" ฉันรู้สึกถึง บางอย่าง"
"?? "
"เห บางอย่างที่ว่ามันอะไรอ่ะ"
"เปล่านิ.." มาเรียหันกลับไปหาหน้าต่าง
"พี่สาว" มาเรียพึมพำเบาๆ
"รถไฟขบวนนี้กำลังจะเดินทางไปยัง ดาวพารุพารุ . . ."
"กรุณารัดเข็มขัดนิรภัย ..."
รถไฟค่อยๆออกจากชาญชลา
ไม่กี่อึดใจต่อมา
ตูม!!!!!
ว้ายย!!
"เสียงนั่นมันอะไรกัน" ซาเนียหลับตาปี๋
"ส . . เสียง โซนิคบูม ตอนเรากำลัง ผ่าน ชั้นบรรยากาศไง "
ซาเนียค่อยๆลืมตาขึ้น นอกหน้าต่างเห็นแสงเป็นเส้นๆ ค่อยๆผ่านหน้าต่างไป
"นี่มัน . . ."
"อวกาศ"
"ขณะนี้ เรากำลังจะเข้าสู่จุดวาร์ปที่1 !!!" 1 ขอให้ทุกท่านนั่งประจำที่ รัดเข็มขัดนิรภัยด้วยค่ะ. "
รถ ไฟช้าลง จนเห็นว่ารถไฟที่กำลังวิ่งไปบนรางค่อยๆถูกดูด เข้าไปในหลุมขนาดใหญ่
ทันใดนั้น รถไฟสั่นอย่างแรง และแรงขึ้น ภาพ รถไฟขบวนหน้าค่อยๆ บิดเบี้ยว ยืดออกแล้วหดลง - -!"
ซาเนียรู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวบิดเบื้ยว แม้จะหลับตาปี๋
"นี่เธอจะกอดฉันไปอีกนานไหมเนี่ย " เสียงมาเรีย ในแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
"อา . . . นิ่มจัง" ภาพที่ปรากฏตรงหน้า มาเรีย?
จบ . . Part I : จุดเริ่มต้น ณ อนาคตอันยุ่งเหยิง
ขอลองตัดบางส่วนออกไปไว้Part II นะคะ เกิดปัญหาแบบเดิมอีกแล้วอ่ะ พอบันทึกเสร็จ กลับไปเปิดอ่าน ยังโอเค พอหลับตื่นมา เฮ้ย มันสลับอีกแล้วอ่ะ T^T แก้ใหม่ปวดหัวกว่าเขียนใหม่อีกค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามชมนะคะ
ความคิดเห็น