คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 2 คนหน้าเหมือนเหรอ!!!!
Chapter 2
คนหน้าเหมือนเหรอ!!!!
ขาสั้นๆของพวกเราพาพวกเรามาหยุดอยู่ที่หน้าโรงเรียน Magicia โรงเรียนในเครือเดียวกันกับโรงเรียน Kiraria อันสุดแสนจะลึกลับ ซึ่งไอ้โรงเรียนตรงหน้านี้แหละที่ฉันเรียนอยู่ในปัจจุบัน
“นี่! ถ้าไม่รีบเดี๋ยวสายนะ..... ”ฟิเนียสพูดเตือนสติฉัน จริงๆด้วย! ใกล้ได้เวลาเรียนแล้วนี่นา !!!!
“ฮ้าวววว.... พวกเธอตรงนั้น...รีบเข้ามาซะ ฉันขี้เกลียดจับพวกเธอส่งห้องปกครอง” เสียงทุ้มนุ่นปนความรำคาญของอาจารย์ เรียว อาจารย์ที่ขี้เกียจที่สุดในโรงเรียนของฉันดังขึ้นจากทางประตูก่อนอาจารย์จะยื่นหน้าออกมา นัยน์ตาสองสีของอาจารย์มีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อยเหมือนคนพึ่งตื่นนอน เอิ่ม....อาจารย์พึ่งมาใหม่ได้ เมื่อเดือนที่แล้วเองนะคะ ทำอะไรระวังภาพลักษณ์หน่อยสิ
“ขอบคุณฮะ/ค่ะ!!!” พวกเราบอกกับอาจารย์ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียน
“ท่านเรียว....=_=; ท่านปล่อยให้เธอหนีรอดไปได้อีกแล้ว” ฮาซาม่าปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด ข้างกายของเขามีนักฆ่าหนุ่มยืนก้มหนาอยู่ เขามองไปทางเรียวผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นระดับผู้นำในองค์กรของตนอย่างเอือมระอา
“เมื่อกี้คือเป้าหมายเหรอ....=_= ช่างเหอะ! ง่วงชะมัด ขอไปนอนก่อนนะ” ว่าแล้วร่างของเรียวก็เลือนหายไปช้าๆ ทิ้งไว้เพียงฮาซาม่าที่ยืนกุมหัวและซอร์เรซที่ยืนก้มหน้ารอฟังคำสั่งเท่านั้น
“ว่าแต่....คลื่นพลังเวทย์นี้มันคุ้นๆนะ” ฮาซาม่าหันไปทางตัวอาคารซึ่งแผ่พลังเวทย์สีดำทมิฬออกมาอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ว่านี่คือคลื่นพลังเวทย์ของใคร เขาจึงพาตัวเองและซอร์เรซหนีอย่างรวดเร็ว
“สายแล้วๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันรีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องเรียน ส่งผลให้ทุกๆคนในชั้นเรียนหันมามองฉันกัน แต่พอเห็นว่าเป็นฉันทุกคนก็หันกลับไปทำสิงที่ตัวเองทำอยู่ต่อทันที (อ้าว!)
ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองซึ่งอยู่หลังห้อง (ฟิเนียสกับคาร์ลอสอยู่คนละห้องกับฉันน่ะ!) ข้างๆกันนั้นคือโต๊ะเปล่าที่ถูกจับจองด้วยคน(?) ที่นั่งทำหน้าทะเล้นอยู่
“สวัสดียามสายจ้า ลิซซี่จัง^^” ขาหันมาพูดและโบกมือที่กึ่งโปร่งแสงของเขาให้กับฉัน
“สวัสดีจ๊ะ.....เซโตะ” ฉันหันไปกระซิบกับ คาราคุริ เซโตะ วิญญาณเจ้าที่(มั้ง) ประจำโรงเรียนซึ่งมีแต่ฉันที่มองเห็นเขา เขาเลยชอบมาคุยเล่นๆกับฉัน (บางทีก็สอนการบ้านให้ด้วยแหละ สมกับที่สิงอยู่โรงเรียนมานาน ฉลาดดีจัง!) เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะลอยมานั่งไขว่ห้างบนโต๊ะของฉัน
“มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะเรา ดีนะที่ครูยังไม่เข้าสอน^^”
“เอ๋- ครูยังไม่เข้า ไม่จริงน่า!” ก็ครูห้องฉันคือ ยัยกบ ไกรศิรา อาจารย์หน้ากบที่ปฏิบัติหน้าที่ได้ดีเกินไปไม่ใช่เหรอ ชีไม่น่าจะมาช้าได้นะ เห็นปกติมาก่อน 5 นาทีทุกที แล้วฉันที่มาสายก็จะถูกชีเทศน์อีกครึ่งชั่วโมง T^T
“วันนี้เห็นว่าจะมีนักเรียนย้ายมาใหม่น่ะลิซซี่” เซโตะซึ่งอ่านความคิดของฉันได้พูดขึ้น ก่อนจะลอยไปทางประตูห้องและโบกมือให้กับฉัน
“ฉันไปเที่ยวที่ป่าหลังโรงเรียนก่อนนะ บายจ๊า! ตั้งใจเรียนนะ!” ว่าแล้วเขาก็ลอยหายไป
ครืดด!
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่ยัยกบอ๊บๆ! จะเดินเข้ามาอย่างเฉิดฉายในชุดขนเฟอร์(ขี้เรื้อน)ที่ชีมั่นใจว่าสวยนักสวยหนา ชีเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะพูดด้วยเสียงสุดดัดจริตของเธอว่า
“นักเรียนเคอะ! วันนี้นะเคอะ เรามีเพื่อนใหม่ที่ย้ายมาจากประเทศ อิงกริช ซึ่งจะมาเรียนร่วมกับเราเป็นเวลา 1 เทอมนะเคอะ ! ขอให้ทุกคนดูแลเธอด้วยนะเคอะ! เอาล่ะ เขามาได้เค่อะ!” เธอส่งเสียง(อันสุดจะดัดจริต)เรียกนักเรียนใหม่เข้ามาในห้อง เธอจึงเดินเข้ามาทันที
เมื่อเธอเดินเข้ามา บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป เหมือนกับมีความมืดและความอึดอัดเข้าปกคลุมห้องนี้ เธอยิ้มด้วยใบหน้าอันสุดแสนจะน่ารัก แต่เดี๋ยวก่อน หน้าเธอนี่คุ้นๆนะ!
ทันใดนั้น คนในห้องก็ฟุบลงไปทันที ก...ก..เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย! แล้วยัยเด็กใหม่ก็เดินตรงมาทางฉัน เธอยิ้มให้ฉันก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ
“สวัสดีค่ะ...หนูมาหาพี่แล้วนะค่ะ พี่อลิซ! จำลูเซียน้องพี่ได้มั้ยคะ” อลิซไหน! ฉันชื่อลิซซี่ต่างหากล่ะ แล้วฉันก็มีพี่แค่พี่เลออนด้วย ไม่ได้มีน้องอย่างเธอซะหน่อย! แล้วทันใดนั้นฉันก็นึกออกว่าเคยเห็นยัยนี่ที่ไหน! ทุกๆเช้าในกระจกไงล่ะ! ยัยนี่หน้าเหมือนฉันทุกกระเบียดนิ้วเลย ติดแค่เธอมีผมสีดำและตาสีแดงแค่นั้นแหละ!
“พี่คงจะลืมสินะคะ งั้นก็ดี!” เธอดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ก่อนที่พวกคนที่ล้มฟุบอยู่กับโต๊ะจะลุกขึ้นยืน แต่ตาดำของทุกคนหายไปเหลือแค่ตาขาวๆ!!!!
.”จับพี่เอาไว้!” คนเหล่านั้นเริ่มกรูกันข้ามาหาฉันทันที ฉันเห็นท่าไม่ดีจึงเริ่มวิ่งหนี และทันใดนั้นเองเสียงของสองแฝดก็ดังขึ้น
“ลิซ! ทางนี้!” ทั้งสองคนเกาะอยู่บนต้นไม้ข้างๆห้องของฉันและกวักมือเรียกฉัน ฉันจึงตัดสินใจโดดลงจากหน้าต่างทันที คาร์ลอสรับฉันไว้ได้อย่างปลอดภัยก่อนจะวางฉันลงบนพื้น
“เกิดอะไรขึ้น! อยู่ดีๆคนอื่นก็แปลกๆไปเฉยเลย!”
“นั่นสิ! ตาดำพวกนั้นก็หายไปด้วย!”
“ฉ..ฉันไม่รู้ เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเรารีบหนีก่อนเหอะ!”
“หนีไปไหนล่ะคะพี่สาว!” เสียงของยัยนักเรียนใหม่ดังขึ้นจากข้างบน เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไป ก็เจอยัยนี่ลอยอยู่บนอากาศ! ไม่จริงน่า! ยัยนี่คือพวกเดียวกับที่ตามล่าฉันเมื่อหลายปีก่อนแน่เลย ว่าแต่ฟิเนียสกับเฟลิบเอ้ย! คาร์ลอสล่ะ
“ผ....ผ....ผีหลอกกกกกกกกกกกก ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” ทั้งสองกรีดร้องอย่างตกใจก่อนจะรีบดึงแขนฉันพาหนีอย่างรวดเร็ว
ปล่อยให้พวกนี้เข้าใจยังงี้คงไม่เป็นไรมั้ง... =_=;
END
ความคิดเห็น