คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 6 Lost Labyrinth with ปอบ!!!!!T^T
Chapter 6
Lost Labyrinth with ปอบ!!!!!T^T
“อืม.......” ผมค่อยๆลืมตาตื่นท่ามกลางความมืด ก่อนจะพบว่าผมกำลังนอนอยู่บนพื้นหญ้านุ่มๆที่ขึ้นอยู่ท่ามกลางกองหิน.....
“ที่นี่.... โบราณสถาน?” ลายบนฝาผนังทำให้ผมรู้ได้โดยทันทีว่าที่นี่คือโบราณสถานที่เป็นเป้าหมายของผม (ก็แลดูโบราณขนาดนี้คงไม่ใช่บ้านของจัสติน บีเบอร์หรอกมั้ง!)
แล้ว....คนอื่นๆล่ะ..... นั่นสินะ ผมตกลงมาคนเดียวนี่นา!
“ใช่แล้วล่ะ! นายตกลงมาคนเดียว ^^” ผมได้ยินเสียงประหลาดดังจากข้างหลังของผม ผมจึงรีบหันกลับไปดูละพบกับกระจกโบราณบานใหญ่ ซึ่งสะท้อนเงาของตัวผม แต่เงานั้นกลับมีผมสีดำและนัยน์ตาสีแดง! แถมยังส่งยิ้มให้ผมอีกต่างหาก!!!!!
“ในที่สุดเราก็ได้คุยกัน....อ้าว! เฮ้ย! จะไปไหน!” ไม่ต้องรอให้เงาในกระจกพูดจบ ผมรีบพาตัวเองออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งโบราณสถานจึงเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าของผมและเสียงกรีดร้องของผมว่า
“ผีหลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (อีกแล้ว=_=;)”
อีกด้านหนึ่ง
“อ.....เอาไงกันดี ==; อโลนตกลงไปในนั้นตั้งนานแล้วนะ” น้ำนิลถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ผม....ผมเป็นห่วงเค้าจังเลย เกิดเค้าเป็นอะไรขึ้นมา ผ...ผมแย่แน่ๆ” เซนโคชิพูดขึ้นด้วยท่าทางหวาดๆ สร้างความสงสัยให้กับคนอื่นๆในทีม
“อันดับแรก เราควรทำใจให้เย็นๆแล้ว ก็นั่งเรียบเรียงเหตุการณ์และวางแผนให้ดีก่อนนะ นายว่าไงล่ะซีโอนิกส์” ภาคิณวิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็นพร้อมหันไปพูดกับ ซีโอลนิกส์ ซึ่งยืนนิ่งอยู่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะยัดไหล่เป็นเชิงว่า ‘ตามสบายเหอะ’ ก่อนที่คนอื่นๆจะพยักหน้าและเริ่มนั่งลงวิเคราะห์สถานการณ์ (นี่ไม่ห่วงผมกันเลยใช่มั้ย! : อโลน)
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงสะท้อนจากที่ไกลๆดังออกมาจากในหลุมกับดักที่อโลนพึ่งจะตกลงไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นคือเสียงของคนที่พึ่งตกลงไปแน่ๆ
“เจ้าเปี๊ยก!...” ไวกว่าความคิด ซีโอลรีบกระโดดลงไปในหลุมกับดักโดยไม่คิดหน้าคิดหลังทันที
“คุณซีโอล!”
“เจ้าบ้าเอ๊ย!”
ทุกๆคนหันมาพยักหน้าเป็นเชิงให้สัญญาณกัน เสียงกรีดร้องเมื่อกี้เป็นตัวบอกพวกเขาว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาวิเคราะห์สถานการณ์แล้ว ก่อนที่พวกเขาจะทยอยโดดลงไปในหลุมกับดักทีละคน....
แฮ่ก!!!!...แฮ่ก ผมเริ่มหอบหลังจากที่วิ่งมาได้พักใหญ่ๆ ดูท่าชาติที่แล้วผมจะทำกรรมมาเยอะเกินไป? ชาตินี้ถึงได้ ‘เจอ’ วันเว้นวันยังงี้ T^T
ผมเริ่มคลำทางเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปหยุดที่รูปวาดบนฝาผนังที่สลักสัญลักษณ์ประหลาด 12รูปเอาไว้ เรียงกันเป็นวงกลม บางสัญลักษณ์ก็เป็นสีขาว แต่บางอันก็เป็นสีดำ แต่อันที่อยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้กลับเป็นสีเทาอ่อนๆ
วิ้ง!!!!!!!
สัญลักษณ์สีเทาเริ่มเปล่งแสงสีขาวออกมา ก่อนที่ทั่วทั้งโบราณสถานจะเกิดการสั่นสะเทือน น...น...นี่ผมไปทำอะไรให้เจ้าที่โกรธ(?) จนท่านคิดจะถล่มโบราณสถานทับผมเรอะ! TOT
ครืนนนนนนนนนนน!!!!!!!
แอ๊ดดดด! ปึ้ง!
กำแพงตรงหน้าผมที่มีสัญลักษณ์ประหลาดเปิดออก ก่อนที่ร่างของผมจะถูกแรงลึกลับบางอย่าง ดึงเข้าไปข้างใน นั่นไงล่ะ !!!! เจ้าที่ท่านคิดจะฆ่าผมแน่ๆเลย!!!
ไม่นะ!!!! ไม่!!!!!
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย TOT”
ฟ้าววววววว! ตุ้บ!
“แอ๊ฟ!” ซีโอลอุทานขึ้นมาอย่างเจ็บปวดหลังจากที่ลงมาบนพื้นหญ้านิ่มๆก่อนที่คนอื่นๆจะร่วงลงมาจากช่องข้างบนและ
ผลัวะ!
ทุกๆคนหล่นลงมาทับร่างของซีโอล
“โอ๊ยยย เจ็บง่าT.T” น้ำนิลครวญครางเบาๆ
“....T^T” เซนโคชิพยายามกลั้นความเจ็บเอาไว้
“....” ส่วนภาคิณนั้นไม่ได้แสดงอะไรออกมาทางสีหน้าเลย แต่เขาถูกทั้งน้ำนิลและเซนโคชิทับร่างเอาไว้ในสภาพ....ค่อนข้างจะล่อแหลม==; น้ำนิลนอนคร่อมร่างของเขา ริมฝีปากของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนดูอันตราย(ต่อหัวใจ)
“.///.” น้ำนิลจ้องบุคคลตรงหน้าก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเริ่มแดงขึ้นมา
“.///.” ส่วนคนที่ถูกทับก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยไม่อยากให้ใครเห็นหน้าของเขาที่เริ่มแดงระเรื่อ
“พ...พวกนาย.... ลุกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงโอดโอยดังมาจากซีโอลซึ่งถูกทับอยู่ด้านล่างสุด ดึงสติของทั้งสองคนให้กลับมาก่อนที่ทั้งสองคนจะรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และหันหน้ากันไปคนละทาง เซนโคชิซึ่งกำลังมึนๆ ก็เริ่มควานหาแว่นของตัวเองที่อยู่บนพื้น
ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมพื้นที่นี้เงียบๆ จนเวลาผ่านไป หลาย100วินาที(=_=) เซนโคชิก็หาแว่นตาของเขาเจอ เขาจึงสวมมัน ก่อนที่จะกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้าที่..... และเขาก็ได้เห็นสภาพที่น้ำนิลและภาคิณหันหน้ากันไปคนละทาง ซีโอลที่ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว(อีกแล้วเรอะ!)
กร้วมๆๆๆๆๆๆ แจ๊บ!!!!!!!!!!
เสียงประหลาดเรียกความสนใจของทั้งสามคนดังขึ้น ทั้งสามจึงหันไปก่อนจะสตั้นท์ไป3วิ
ซีโอลที่เห็นทุกคนเงียบไปจึงลืมตาขึ้นมาดู พร้อมถามขึ้นมา
“พวกนายเป็นอะไร....-*-” ทั้งสามคนยืนนิ่งไม่ตอบอะไร ในขณะที่เสียงประหลาดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆกับมือสั่นๆของเซนโคชิที่ชี้ไปทางด้านหลังของซีโอล ซีโอลจึงหันไปช้าๆ ก่อนจะสตั้นท์ไปอีกคน
O_o !!!!!! วิแรก
OOO; !!!! วิที่สอง
TT{}TT !!!! วิที่สาม
ต้นเสียงลึกลับคือ หญิงสาวในชุดคอกระเช้าที่นั่งหันหลังให้กับพวกเขา ข้างกายของเธอเต็มไปด้วยซากศพและกองเลือดซึ่งส่งกลิ่นคาวคลุ้ง
‘มัน’ หันหน้าอันแสนจะอัปลักษณ์ซึ่งเต็มไปด้วยเลือดมาหาพวกเขาช้าๆ ก่อนจะแสยะยิ้มช้าๆ ส่งผลให้ แขนข้างที่มันกำลังกัดอยู่ตกลงมาบนพื้น ดวงตาดำสนิทไร้ตาขาวหลังแว่นตาโทรมๆจ้องมองมาทางพวกเขาด้วยสายตาสุดกระหาย ก่อนที่มันจะเริ่มคำรามเสียงดัง!!!!!
ไวกว่าความคิด ทุกๆคนเริ่มหยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมา ซีโอลเริ่มกระหน่ำยิงมันด้วยปืนคู่ใจพร้อมๆกับภาคิณ ในขณะที่น้ำนิลก็ใช้มีดสั้นของเขาขว้างใส่มัน โดยเล็งจุดตายของมนุษย์เอาไว้อย่างแม่นยำ
ทางด้านเซนโคชิ ก็หยิบแผงเข็มออกมาจากเสื้อนอกและ จุ่มเข็มลงในขวดยาท่าทางน่าสงสัย(บนขวดติดป้ายยี่ห้อ เอนาเอลกรุ๊บ=_=;) ก่อนจะระดมขว้างเข็มไปทางมัน
ควันจากปืนเริ่มคลุ้งไปทั่วห้อง พร้อมกับเสียงคำรามที่เงียบไป แสดงว่ามันตายแล้ว!!! ทุกคนคิดในใจ พร้อมๆกับที่ควันเริ่มจางหายไป เผยให้เห็นร่างของมันที่หลบการโจมตีของพวกเขาได้จนหมดและเกาะอยู่บนเพดาน (นี่มันเป็นปอบหรือตุ๊กแกกันแน่?) ในปากของมัน คาบมีดของน้ำนิลเล่มหนึ่งเอาไว้ ก่อนที่มันจะออกแรงกัด ทำให้มีดของเขาซึ่งเขามั่นใจในความแข็งหักออกเป็นท่อนๆ และกลืนลงคอไปอย่างง่ายดาย
“ขอบใจพ่อหนูมากนะจ๊ะที่เอาของอร่อยๆมาเลี้ยงป้า” มันแสยะยิ้มและเริ่มพูดขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า
“ของหวานป้าขอเป็นตับหวานๆสดๆของพวกพ่อหนูนะจ๊ะ♥”
“ม....ไม่ดีกว่าฮะ!!! ค...คือว่าผมชอบแอบสูบบุหรี่บ่อยๆตับผมมันอาจจะขมก็ได้นะฮะ T^T” น้ำนิลโอดครวญขึ้น
“งั้นของพ่อหนูป้าจะเอาไปผสมกาแฟดื่มนะจ๊ะ เอาล่ะ.... มาให้กินซะดีๆ!!!!!!!! แฮ่!!!!!!” ปอบชราคำรามพร้อมกับกระโจนเข้าใส่พวกเขา ก่อนที่เสียงของทุกคนจะดังขึ้นพร้อมๆกันโดยมิได้นัดหมาย
“ทุกคน! หนีเร้ววววววววววววววววววววววววววววววววTOT”
ณ มุมๆหนึ่งของโบราณสถาน
ชายสองคนจ้องมองไปยังจอมอร์นิเตอร์ซึ่งฉายภาพภายในโบราณสถานบริเวณต่างๆ
“หึๆๆ มุกปอบของนายเยี่ยมมากเลย” ชายคนแรกพูดขึ้น ก่อนที่ชายคนที่สองซึ่งพยายามกลั้นหัวเราะอยู่จะเริ่มหัวเราะออกมาดังๆ
“กร๊ากกกกกกกกกก 555+ ไม่คิดเลยว่าจะฮาขนาดนี้ นักเรียนนายนี่น่าสนใจมากนะ ท่านผู้อำนวยการ J”
“ว่าแต่อโลนล่ะ หายไปไหนแล้ว”
“อโลนได้ไปถึงห้องนั้นแล้วครับ” ชายคนใหม่เดินเข้ามาในห้อง หน้ากากจิ้งจอกของเขาเปล่งแสงประหลาดออกมาตลอดเวลา
“ว้าว! อโลนจังไปถึงห้องนั้นแล้วเหรอ ดีจัง หมอนั่นจะได้เจออเลนเร็วๆ ^^” เขายิ้มพร้อมกับดีดนิ้วหนึ่งที ก่อนที่ปอบซึ่งไล่ตามพวกซีโอลในจอจะสลายกลายเป็นควันไป
“ผมขอไปทักทายอโลนก่อนนะ เคย์คุง♥” เขาส่งยิ้มให้กับ ชายหนุ่มอีกคนซึ่งกำลังจับจ้องไปที่จอมอนิเตอร์อย่างไม่วางตาและเด็กหนุ่มสวมหน้ากากที่ยืนกอดอกมองผู้เป็นนายของตนอย่างไม่วางตา ก่อนจะหยิบหมวกทรงสูงขึ้นมาสวม
ร่างของเขาค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ หลงเหลือเพียงความเงียบของห้องมืดที่มีคนอยู่เพียงสองคน
Chapter 6 End
ความคิดเห็น