คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ภารกิจลับ Secret Mission ฟาร์ Vs./x เทมป์จี
ภารกิจลับ Secret Mission
ฟาร์ Vs./x เทมป์จี
ย้อนกลับไปเมื่อพิธีปฐมนิเทศ
“ต่อไปฟาร์ลิเนล รัชโยภิณผู้ได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้าห้องของปี 1 ห้องQ จะออกมาพูดอะไรเล็กๆน้อยๆ” เสียงประกาศจากเอนาเอล ครูใหญ่หน้านิ่งดังขึ้นในพิธี ปฐมนิเทศ
ฟาร์ลิเนลเดินออกไปตามคำเชิญของครูใหญ่และเริ่มกล่าวแสดงความยินดีที่ตนได้รับตำแหน่งนี้ เมื่อเขากล่าวจบ เขาก็ได้ส่งไมค์ให้กับนาวี หรือธัชธรรม นิเวศนบริรักษ์ ประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ซึ่งส่งยิ้มให้กับธัชพรรณ นิเวศนบริรักษ์ หรือ เมย์ลิน น้องสาวของเขาบริเวณแถวของปี 1อยู่ตลอดเวลา (เวลายังงี้ยังไม่เว้นเรอะ! เจ้าซิสค่อน=o=;)
ตอนที่เดินสวนกันนั้นเอง นาวีได้กระซิบบางอย่างกับฟาร์ ก่อนจะเดินไปยังบริเวณกลางเวทีเพื่อกล่าวต้อนรับนักเรียนใหม่
ช่วยไปตามครูลีเทมป์จีมาให้หน่อย...-_-; อีกเดี๋ยวครูจะต้องขึ้นมาพูดแต่ครูยังไม่มาเลย=<>=;
ลีเทมป์จี..ครูที่ปรึกษาของปี 1 ห้องQ ห้องของเขา ... ฟาร์คิดในใจระหว่างที่แยกตัวออกมาจากหอประชุม แล้วเขาจะไปตามหาครูที่ไหนล่ะเนี่ย! ={}=
ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดดังขึ้นมาจากบนต้นไม้เหนือหัวของเขา
“ถ้าหาครูเทมป์จีล่ะก็ รู้สึกครูจะอยู่ที่หอViolet นะ” ผู้ที่พูดคือ ไททานิก No.2 ของโรงเรียนนี้ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนต้นไม้....เอ่อ...ว่าแต่เขารู้ได้ไงมาเราคิดอะไรอยู่
“ชั้นรู้ก็แล้วกัน...ไปซะ หอViolet อยู่ตรงบริเวณที่เงาของหอทั้ง 3 ตัดกันพอดี...” และไททานิกก็เงียบไป ดูท่าเขาจะหลับไปแล้ว==; ฟาร์จึงเดินไปทางหอทั้ง 3ตามที่ไททานิกบอก
หอViolet เป็นหอพักอาจารย์ที่ไม่มีใครรู้ว่าอยู่บริเวณไหนของโรงเรียนนี่นา... เขาคิดพลางเดินหาจุดที่เงาตัดกันจนในที่สุดเขาก็เดินมาเจอบริเวณที่เงาตัดกันพอดี
เมื่อเขาเดินเข้าไปยังบริเวณนั้น ฟาร์ก็เริ่มรู้สึกประหลาดเหมือนกับว่าเขากำลังอยู่บน Roller Coaster =O=; เขาทรุดลงกับพื้นและกุมหัวด้วยหวังจะบรรเทาอาการปวดหัวนี้ได้บ้าง และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกทีเขาก็ได้พบกับ...ปราสาทยุโรป={}=!!!!
“นี่หออาจารย์เรอะ!” เขาเดินเข้าไปในหออย่างกล้าๆกลัวๆและเริ่มมองหาครูเทมป์จี ทันใดนั้นจมูกของเขาก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่าง!
“อาหาร*o*” ฟาร์รีบวิ่งตามกลิ่นไปทันทีจนมาถึงบริเวณห้องครัว ณ ที่นั้นเองเขาก็ได้พบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผู้มีผมสีเทาแกมม่วงกำลังทำอาหารอยู่
“อ้าว! เธอ! นักเรียนเข้ามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย!” ชายหนุ่มพูดขึ้น ก่อนที่จะมองสำรวจฟาร์ตั้งแต่หัวจรดเท้าซึ่งคนโดนสำรวจไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแถมยังจ้องไปทางอาหารอย่างไม่วางตา
และเขาก็ทำท่าเหมือนกับคิดออกว่าเด็กหนุ่มคนนี้คือใคร เขาเริ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ทันที
“อยากกินเหรอ^^” เขาถามฟาร์และได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้า
“คือตอนนี้วัตถุดิบมีไม่พอน่ะ ช่วยไปเอามาให้หน่อยสิ ที่ห้องที่มีประตูบานใหญ่ๆสีทองๆน่ะ...อ้าว! ไปซะแล้ว...หึๆๆ” ฟาร์ได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งไปทันที
เขาใช้เวลาไม่นานก็หาห้องนี้พบจนได้ แต่ไม่ว่าจะดึงจะผลักยังไงประตูบานนี้ก็ไม่เปิดออกแม้แต่นิดเดียว เทมป์จีซึ่งเดินตามมาก็บอกเขาว่า
“มันต้องเลื่อนไปทางซ้ายน่ะ^^” ฟาร์รู้สึกหน้าชาเล็กน้อยที่ปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเริ่ม ก่อนจะเลื่อนแล้ววิ่งเข้าไปในประตู
คลิ๊ก!
เสียงประตูถูกล๊อกดังขึ้นจากภายนอกห้อง พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ฟาร์ตกใจและเริ่มพยายามเปิดประตูแต่ทำยังไงก็ไม่สามารถเปิดได้ และเขาก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว จึงหันไปดูรอบๆ
สวนส้ม!!!!!!
รอบตัวเขาคือต้นส้มกว่าสิบๆต้นซึ่งปลุกไว้ในห้องที่มีสภาพคล้ายเรือนกระจก เขาเริ่มหายใจไม่ออกและมีผื่นแดงขึ้นตามตัวเพราะอาการแพ้ส้มของเขา อาการปวดหัวทำให้เขาเริ่มไม่สามารถครองสติอยู่ได้ก่อนที่รอบๆข้างจะมืดดับไป...
“ครูเทมป์...คุณแกล้งอะไรเด็กเนี่ย! เขาเกือบตายเลยนะรู้ไหม!”เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นในขณะที่ฟาร์เริ่มรู้สึกตัว เขานอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดแต่มีรอยเลือดเป็นจุดๆ หลังผ้าม่านที่บังเตียงของเขาไว้มีสียงถกถียงกันของชายหนุ่ม 2 คนดังขึ้น
“ผมสาบานได้ว่าผมไม่รู้ว่าเขาแพ้ส้ม! จิงๆน้า>O<” เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ฟาร์จำได้ดีว่าเป็นเสียงของคนที่ขังเขาเอาไว้ในสวนส้มนั่น! และเท่าที่ฟังดู ดูเหมือนว่าคนๆนี้แหละคือลีเทมป์จี ครูประจำชั้นของเขา!
“อย่ามาแอ๊บแถวนี้นะ! เมื่อวานคุณยังมาโม้ให้ผมฟังอยู่เลยว่าห้องคุณได้เด็กที่เป็นโรคแพ้ส้มมาคนนึง!”
“อุ้ย! ..ก็ผมอยากรู้นี่ว่าเขาแพ้ส้มจริงๆรึเปล่า(. .)”
“ด้วยการเกือบฆ่าเด็กคนนี้เรอะ! คิดว่าอาจารย์ห้องพยาบาลอย่าผมว่างงานนักรึไง!หา! แค่นักเรียนที่โดนครูทาเคยาม่าชำแหละรายวันผมก็เหนื่อยจะตายแล้วนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!” อาจารย์ประจำห้องพยาบาลตะโกนอย่างเหลืออดก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตนอย่างหัวเสีย
“เฮ้อ!..”เทมป์จีเดินมาที่เตียงของฟาร์และนั่งลงข้างๆเตียง ฟาร์จึงรีบแกล้งหลับต่อไป
“ขอโทษนะ...ครูไม่รู้ว่าเธอเป็นหนักขนาดนี้” อา...ครูคนนี้ทำผิดแล้วยอมขอโทษ...งั้นให้อภัยละกัน ฟาร์คิดในใจ
“เอาไว้ครั้งหน้าครูจะเอาลังส้มไปแอบวางในห้องเธอแทนนะ^o^” นี่เห็นว่าเขาเกือบตายแล้วยังจะเอาอีกเร้อออออออออออออ ={}=* ฟาร์ตะโกนในใจแล้วแกล้งทำเป็นพึ่งตื่น
“อ้าว!ฟื้นแล้วเหรอ...ครูขอโทษนะ ครูไม่ได้ตั้งใจ! ครูให้เธอไปผิดห้องน่ะ แล้วครูก็เผลอล๊อกห้องเพราะความเคยชินไป ครูไม่ได้ตั้งใจจะเอาเธอไปปล่อยไว้ในสวนส้มเลยนะ!!! ครูไม่รู้ด้วยว่า...เธอแพ้ส้ม...” แน่ใจนะว่าไม่รู้! แล้วที่พูดเมื่อกี้ล่ะ! หา! โกหกออกมาเป็นช๊อตๆเลยนะเนี่ย! โกหกซะเนี้ยนเนียนเนอะ!
“ไม่เป็นไรครับ...” ฟาร์ได้แต่เก็บสิ่งที่คิดในใจเพื่อรักษามารยาท แต่ในใจเขาเริ่มก่ออคติต่อครูจอมโกหกคนนี้ขึ้นมา เขาเกลียดคนโกหกเป็นที่สุด!
ผมเกลียดลีเทมป์จีที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!! ไอ้คนขี้โกหกเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! -*-
ความคิดเห็น