คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 3 ของทุกอย่างมีครั้งแรกเสมอลูก By มาร์เรียต
Chapter 3
ของทุกอย่างมีครั้งแรกเสมอลูก By มาร์เรียต
“อืม...เรื่องมันเป็นงี้เองเหรอ....” ผมเล่าเรื่องให้ครูมาร์เรียตฟัง แต่ไม่ได้เล่าไปหมดหรอกนะ ผมเล่าแค่ว่าผมไม่รู้ว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนอะไร ไม่ได้เล่าเรื่องที่เจคถูกจับตัวไปด้วย เรานั่งคุยกันอยู่ตรงริมทะเลสาบนี่
“ผม...ผมควรจะทำยังไงดีฮะ”
“นี่เธอ....:)” !={}= มือครูเริ่มเลื้อยมาที่ต้นขาของผม “เธอจะทำยังไงก็ได้ แล้วแต่ใจเธอจะเรียกร้องเถอะนะ ^^” เหมือนที่ใจครูเรียกร้องให้จับต้นขาผมเรอะ! =o=
“แต่ว่าผม.... ผมไปจากโรงเรียนนี้ไม่ได้จริงๆ..”
“งั้นเธอก็จงทำใจซะ ไม่ว่าช้าหรือเร็วเธอก็ต้องฆ่าคนอยู่ดี-_-”
“แต่ว่าการฆ่าคนมัน...”
“ไม่ต้องห่วง! โรงเรียนเราจะให้นักเรียนฆ่าเฉพาะคนที่ถูกตัดสินให้เป็นเนื้อร้ายของสังคม คนที่สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่นจนไม่ควรมีชีวิตอยู่” ครูมาร์เรียตพูดไปพลาง มือของครูก็เริ่มเลื้อยขึ้นมาบนหน้าอกผม T.T
“แถมเรายังมีสิ่งที่รับประกันว่าถ้าฆ่าคนๆนั้นจะให้ผลดีมากกว่าผลเสียด้วยนา ^O^”
“ผม....ผมต้องทำสินะฮะ”
“ใช่! เธอต้องทำ ในโลกเนี้ยปลาใหญ่น่ะมันกินปลาเล็ก ถ้าเธอไม่ฆ่าก็แค่ตาย...จำไว้นะ ในโลกนี้มีคนแค่ 2ประเภท คือ เราและคนอื่น ดังนั้น เราไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรเลยนะจ๊ะ” ครูมาร์เรียตเลิกลวนลามผมและจูงมือผมลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก...ก็แค่มดปลวก เธอท่องในใจวันละ 5 จบ ก็OK >_o ป่ะ! เดี๋ยวครูไปส่งที่หอนะจ๊ะ♥” ครูมาเรียตพูดพลางหันมาส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับผม
“ฮะ....” ผมคงต้องฆ่าคนสินะ
ใช่...นายต้องฆ่า
“หือ!” เสียงประหลาดดังขึ้น ผมจึงหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่พบอะไร
“อะไรจ๊ะ!”ครูมาเรียตหันมาถามผม
“เปล่าฮะ ไม่มีอะไร...”หูฝาดไปเองสินะเนี่ย...คงเพราะเครียดเกินไปแน่เลย (งั้นกลับมาต๊องเหมือนเดิมซะนะลูก: ไรท์)
วันต่อมา
ผมเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยการเข้าครัวทำอาหารแต่เช้ามืด วันนี้ซีโอลเพิ่งกลับมาเมื่อตี1ในสภาพโชกเลือดและเค้าก็เข้านอนทั้งยังงั้นเลย! คิดว่าใครต้องซักผ้าปูที่นอนหา=*= (แล้วใครบอกว่าฉันจะให้นายซัก:ซีโอล)
“ซีโอลๆๆ กินข้าวเช้าป่ะ” ผมเดินไปปลุกซีโอลหลังจากจัดอาหารขึ้นโต๊ะเสร็จแต่ดูเหมือนเค้าจะไม่อยากเท่าไหร่เลย
“ใครใช้ให้นายปลุกฉัน-_-”ซีโอลพูดอย่างอารมณ์เสีย สุดๆ หวา>_<
“แต่ว่า...ผมทำให้นายด้วยนะ!”
“แล้วใครบอกให้....หือ! กลิ่นนี้มัน...” ซีโอลรีบลุกขึ้นทันทีที่ได้กลิ่นสปาเก็ตตี้คาร์โบนาร่าของผมทันที เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะ เดินไปที่โต๊ะ
“มัวทำอะไรอยู่ล่ะ เดี๋ยวฉันกินหมดไม่รู้ด้วยนะJ” เขาหันมาพูดยิ้มๆกับผม >//< งั้นก็ได้เวลากินข้าวเช้าแล้ว!!!
ระหว่างที่นั่งกินข้าวกันอยู่ ซีโอลก็ถามผมขึ้นมา
“นายไปฝึกมากับใครเหรอ... รสชาติดีใช้ได้นี่”
“ก็...ฝึกกับพี่ชายนะฮะ” สมัยก่อนพี่เจคชอบทำอาหารกับผมบ่อยๆ แล้วก็ยังมีพี่ยูมะ พ่อบ้านของพี่เจคที่อยู่ที่ญี่ปุ่นอีกคนที่ชอบสอนผมทำ...
“หึ...ตอนแรกฉันกะจะหาทางไล่นายออกไป แต่พอเห็นยังงี้แล้ว ชั้นจะอนุญาตให้นายอยู่ต่อก็ได้ ‘เจ้าเปี๊ยก’^^”
“จ...จ...เจ้าเปี๊ยก ={}= ง่ะ! ผมไม่ได้เตี้ยน้า! T.T”
“สูงแค่ 160กว่าๆยังจะบอกว่าไม่เตี้ยอีกเรอะ! หึๆ”เขาพูดพร้อมกับรีบเก็บจานและก็วิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ไปก่อนนะ...เจ้าเปี๊ยก!”
หน้าห้องของฟาร์(301)
“อ้าว! อโลน ^o^ อรุณสวัสดิ์” ฟาร์เปิดประตูออกมาและทักทายกับผม
“อรุณสวัสดิ์ ฟาร์^0^”
“มาหาแต่เช้ามีอะไรเหรอ หรือว่าจะชวนกินข้าว *0*” -_-; ใครก็ได้บอกผมทีว่าผมกำลังคุยกับผมที่ชื่อฟาร์ไม่ใช่หลุมดำที่ดูดได้ทุกอย่าง
“เปล่า...คือว่าฉันอยากจะมาถามนายว่า...ถ้าฉันจะรับ’งาน’น่ะ ต้องไปหาใคร” ครูมาร์เรียตบอกให้มาถามที่หัวหน้าห้องของตัวเองผมก็เลยมาถาม
“อ๋อ...นี่นายจะ’ฆ่า’แล้วเหรอ โอเค...ไปหาครูใหญ่เอนาเอลที่ห้องครูใหญ่นะ เค้าจะเป็นคนส่งมอบงานให้กับพวกเราเอง^o^”
“ขอบคุณนะฟาร์”ผมพูดพร้อมกับเดินออกจากบริเวณหน้าห้องของฟาร์
“อโลน! ถ้านายได้งานวันนี้เลยชั้นจะบอกครูให้น้า ว่านายไปทำงาน” ฟาร์ตะโกนตามหลังของผมมา
ห้องครูใหญ่
“มาได้ไม่กี่วันก็จะรับงาน? -_- ” บุคคลตรงหน้าของผมพูดขึ้น เขามีผมและดวงตาสีดำสนิทรับกับผิวขาวๆและหน้าตาสวยๆ(ผู้ชายจริงๆนะ!) แต่มีใบหน้าที่นิ่งเฉยซะจนน่ากลัว
“ฮะ! ผมอยากทำงานจริงๆนะฮะท่านผ.อ.” ว่าแต่...เค้าดูจะเด็กอยู่เลยนี่นาหน้าดูเด็กพอๆกับผมเลย ได้เป็นผ.อ.แล้วเรอะ! นี่ใช้ครีมหน้าเด้งยี่ห้ออะไรฮะ
“ฉันไม่ใช่ผ.อ. ท่านผ.อ.ท่านอยู่ระหว่างการศึกษาดูงานต่างประเทศ-_-”อ้าว! ไม่ใช่เรอะ >_<
“เคออส!” ครูใหญ่ตะโกนเรียกชื่อที่เราคุ้นเคยกันดีแล้วครูเคออสก็เปิดประตูออกมาจากห้องข้างๆที่มีประตูเชื่อมกับห้องนี้...ในสภาพ...โดเรมอน? หูแมวสีฟ้าๆนั่นและชุดหมีสีฟ้านั่นมัน....อะไรดลใจให้ท่านใส่ชุดนี้! -_-;
“งานที่เหลือมีอะไรบ้าง...”ดูเหมือนครูใหญ่จะไม่สนใจเลย น่านับถือๆ-.-
“เอ่อ!!! มีงานอยู่หนึ่งงานครับ งานลอบสังหารส.ส.ประชา ที่มีนักเรียนรับไปตั้งแต่เมื่อวานแต่ยังไม่กลับเข้ามาเลยครับ” ส.ส.ประชา? คนที่มีข่าวออกบ่อยๆว่าคอรัปชั่นเป็นงานอดิเรก งานหลักคือนั่งเล่นในบ่อนน่ะเรอะ >o< อืม...ที่ครูมาเรียตพูดมาก็ถูกแฮะ ที่ว่าจะฆ่าเฉพาะคนที่เป็นเนื้อร้ายของสังคม
“งั้น...นายลลวัฒน์ เธอจงไปเป็นกำลังเสริมให้กับนักเรียนคนนี้ก็แล้วกัน เคออส...จัดการ ชั้นจะเคลียร์งานเอกสารต่อ” ว่าแล้วครูใหญ่ก็กลับไปเคลียร์งานเอกสารของครูต่อ ส่วนผมก็เดินตามครูเคออสมาที่หน้าโรงเรียน
“อโลน...เธอไหวจริงๆเหรอ”ครูเคออสถามขึ้น ดูจากสีหน้าแล้วคงเป็นห่วงผมแน่ๆเลย
“ไหวฮะ! สบายมาก ” คิดว่านะฮะ...
“ครูเคออส!”
“กรี๊ดดดดดดด!”={}=; ครูกรี๊ด? ร่างของบุคคลแปลกหน้าโผล่ขึ้นมาด้านหลังของผมและนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ครูหมดความน่าเชื่อถืออย่างถาวรไป -_-;
“ภาคิณ! ครูรู้ว่าเธอถนัดการแอบเข้าหาโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้! แต่อย่าโผล่มาแบบนี้สิ-*-” ครูเคออสหันไปตวาดชายหนุ่มหน้าตาดูเหมือนจะเป็นลูกครึ่งผมบลอนด์ที่ดูเป็นผู้ดีสุดๆและมีดวงตาสีทองที่แสนจะเย็นชา (ทำไมวันนี้คนเย็นชาเยอะจัง!)
“ผมแค่มาทักทายก่อนออกไปทำงาน...-_-” เขาพูดขึ้นมา
“จริงสิ! ครูฝากเอาหมอนี่ไปส่งที่บ้านส.ส.ประชาหน่อยสิ เดี๋ยวเธอจะต้องผ่านทางนั้นนี่!”
“ครับ-_-”
“ไปก่อนนะ บ๊ายบายยยยยย”แล้วครูเคออสก็รีบวิ่งไป และเลี้ยวกลับมา “เรื่องเมื่อกี้ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะ!”ที่ครูสาวแตกใช่มั้ยฮะ =.=;
“นาย...มาขึ้นรถ” พี่ภาคิณเรียกผมให้ไปขึ้นรถของเขา ว้าว Lamburgini *-* ผมเคยเห็นแต่ตอนที่เจคขับแล้วเอาไปชนเสาไฟฟ้ามา ตั้งแต่นั้นมาบ้านเราก็ใช้แต่ฮอนด้ามาตลอดเลย -_-;
“….”
“…”
“…”
“…” ขณะนี้...บนรถ...เงียบมากกกกก นี่มีสิ่งมีชีวิตอยู่สักตัวมั้ยเนี่ย!
“...นายพึ่งมาใหม่เหรอ”เย้! ในที่สุดก็มีคนทำลายบรรยากาศนี้ซะทีT^T
“เอ่อ..ฮะ”
“...หาเพื่อนได้รึยังล่ะ”
“ก็พอได้ฮะ ตอนนี้ผมมีเพื่อกินข้าว 4 คนคือเมย์ลิน ฟาร์ลิเนล พี่น้ำนิลแล้วก็พี่เดดไลน์ฮะ”อุ๊ย! ...เพราะเกร็งก็เลยตอบยาวเกินไปToT เค้าไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย
“…”
“...”มันกลับมาแล้ว T^T
“น้ำนิล...นิลภัทรงั้นเหรอ...”
“ฮะ! ดูเหมือนจะคนนั้นแหละ”
“...งั้นนายจะว่าอะไรมั้ยถ้าพรุ่งนี้ชั้นจะขอไปกินข้าวด้วย..”O-O! อะไรนะ! พี่ภาคิณขอไปกินข้าวด้วย
“โอเคเลยฮะ! มีเพื่อนกินข้าวเยอะๆยิ่งดีฮะ”จะได้หาเหยื่อมาสังเวยหลุมดำของฟาร์ได้>o<
“…”
“…”มันมาอีกแว้วT^T
“ถึงแล้วล่ะ...” พี่ภาคิณจอดรถหน้าคฤหาสน์แห่งหนึ่งให้ผมลง “โชคดีนะ...”แล้วพี่ท่านก็ไป…={}=;
ผมกระชับอาวุธไว้แน่นในมือ (ไม้บรรทัดเหล็ก!) เมื่อคิดว่าต้องเอาไอ้นี่ไปเฉาะหัวคนแล้ว...ผมเอามีดปอกมะม่วงมายังดีกว่าอีก! T^T
ตอนสัมภาษณ์เธอบอกว่าใช้ไม้บรรทัดเหล็กดังนั้นเธอไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนไปใช้อาวุธอื่นได้จนกว่าจะขึ้นปี2
นี่คือสิ่งที่ครูเอนาเอลบอกกับผมตอนที่ผมถามว่าขอใช้อาวุธอื่นได้หรือไม่! T^T
ผมเดินเข้าไปกดกริ่...เฮ้ย! =O=จะมาฆ่าเค้าแล้วกดกริ่งเนี่ยนะ ไม่ใช่1112คุณโทรสั่งเราตามฆ่าถึงบ้านนะเฟ้ย!
ผมแอบปีนรั้วด้านข้างเข้าไป ปกติด้านข้างมักจะมีระบบรักษาความปลอดภัยต่ำมากๆ ที่บ้านผมก็เป็นงั้น=.=; และเดินอย่างระมัดระวังเข้าไปในบ้าน เอ...คนหายไปไหนหมด ทำไมบ้านมันเงียบยังงี้เนี่ย==;
ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากห้องที่อยู่ตรงหน้าผม ผมจึงเปิดประตูเข้าไปดูและเห็นส.ส.ประชากำลังหมอบอยู่อย่างหวาดกลัว
“คุณลุงฮะ...เป็นอะ...!”ส.ส.ประชาล๊อกคอผมและเอามีดจ่อคอของผม คมมีดบาดจนผมเริ่มรู้สึกว่าเลือดออก TOT อ๊ากกกกกกกก
“แก...แกจะมาฆ่าชั้นสินะ...ตายซะเถอะแกกกกกกก”
“แกนั่นแหละที่ตาย”
ปัง!
เสียงเย็นๆดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูงที่มีผมสีทองและดวงตาสีควันบุหรี่รับกับใบหน้ารูปไข่ได้รูป ที่คอของเขามีหูฟังพาดอยู่ด้วย=.=; เขาเล็งไปที่ขาของส.ส.ประชา ทำให้ส.ส.ประชาต้องลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น
ผมรีบใช้โอกาสนี้วิ่งออกห่างจากส.ส.ประชาโดยเร็วที่สุด
“ขอบคุณที่ช่วยนะฮะ...”
เขาไม่พูดตอบอะไรแต่กับเดินไปเก็บมีดของส.ส.ประชาและยื่นมันให้กับผม
“ชั้นได้ยินเรื่องของนายแล้ว...ฆ่าซะสิ...”
“!!!”
…………………………………………………………………………………………………
T^T ในที่สุด!อโลนก็จะได้ฆ่าคนแล้ว \(T^T)/ ทีนี้ก็ลบข้อครหาว่าไม่เหมือนโรงเรียนนักฆ่าซะที ไรท์ดีใจมากๆ เดี๋ยวหลังจากตอนนี้ ไรท์จะเอาตอนที่ 4 มาลงเร็วๆนี้นะฮะ ช่วงนี้โรงเรียนไรท์กำลังจะจัดกีฬาสี คงไม่ว่านะฮะถ้าตอนที่ 4 จะมาช้าหน่อย....
.
ความคิดเห็น