คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 2 Black (Love?) Letter
Chapter 2
Black (Love?) Letter
กริ๊งๆๆ!!!!
เสียงออดที่ดังขึ้นในตอนพักเที่ยงเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า ได้ว่าเลากินข้าวแล้ววววววววววว >O<
“อโลน ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?” ฟาเดินเข้ามาหาผมและถามผม นั่นสินะ ไปกินข้าวกับเพื่อน เราจะได้ลืมเรื่อง... บรึ๋ยส์! >.< เอ๊ะ! จริงสิ =o=
“แต่...ฉันไม่ได้ทำข้าวกล่องมา ฉันกะจะกลับไปกินที่ห้องน่ะ...” เมื่อเช้าเค้าไม่มีเวลาจริงๆนะ><
“Shi*!เวรเอ๊ย! ” โอ้แม่เจ้า! เมย์ลินของเรา(?) พูดคำหยาบครับคุณแม่T^T เอ๊ะ!อะไรแว้บๆ ....(หันไป 180องศา) OMGGGGGG!!!! ข้าวกล่อง 5 ชั้นในตำนาน >_,< (กลืนน้ำลาย)
“อโลน ถ้านายไม่ถ้านายไม่มี่ข้าวกล่องนายมากินกะชั้นก็ได้นะ อีคนกินอีกคนมันไปนอนอยู่ห้องพยาบาลนู่นนนน สนป่ะ>_O” เธอพูดพร้อมกับหิ้วข้าวกล่องมาหาผม
“เอ่อ...จะดีเหรอเมย์ลิน นั่นของ...”พี่เธอ.... น่ากลัวTOT
“โอ๊ย ไม่ต้องห่วง คนที่โดนยาของครูสึสึอ่ะ ตายเรียบ 3 วัน 3 คืนกันทั้งน้านนนนน >o<” =_=; เอ่อ แต่คนที่ตายเรียบที่ว่ามันพี่เธอนะ ห่วงบ้างอะไรบ้างสิ! “แล้วก็จงเรียกชั้นว่า เมย์ซะดีๆเข้าใจป่ะ!”
“งั้นก็ไปกันเล้ยยย!” ฟาตัดบทพูดขึ้นมา เมย์ก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงาม เอ่อ....=o=; ไปก็ไป
พวกผมเลือกที่จะนั่งทานข้าวกันตรงจุดที่เมย์เลือก ซึ่งก็คือ....ข้างสนามฟุตบอล! บรรยากาศช่างโอเคมา ถ้าไม่มี....ฟุตบอล(ที่พร้อมจะพุ่งเข้ามาทุกวินาที) >.<
“อโลน! นายมาเรียนที่โรงเรียนนี้ทำไมเหรอ? J” เมย์ถามขึ้นมา เอาไวดี บอกได้มั้ยว่าโดนขู่ -_-;
“เอ่อ...บังเอิญสอบได้น่ะ” โกหกไปก่อนละกัน! “แล้วเธอล่ะ”
“ความ-ลับ-จ้า ! เคยได้ยินมั้ย >///< A secret make a woman woman.” เคยสิ=o= โคนันไง เธอดูการ์ตูนด้วยเรอะ!
คงสงสัยกันล่ะสิว่าข้างบน ฟาหายไปไหน ฟาน่ะ เอาแต่นั่งกินมาตั้งแต่เมื่อ... เย้ย! ข้าวกล่อง 5 ชั้น หายลงท้องฟาไป 3 ชั้นแล้ว={}= นาย...นายเร็ว(ลากยาว) มาก!
ขณะที่ผมเริ่มแย่งฟากิน เมย์ก็ถามผมขึ้นมาอีก
“แล้วนายใช้อะไรเป็นอาวะล่ะ” ถามเหมือนครูเคออสเลย -_-?
“ก็...(หยิบไม้บรรทัดเหล็กขึ้นมาจากกระเป๋า) นี่ไง ไม้บรรทัดเหล็กรุ่นกันสินม คมกว่ารุ่นทั่วๆไป 3 เท่า ใช้แทนมีดได้เลยนา>o<”
“แล้ว...นาย ’เคย’ รึยังล่ะ”
“เอ๋ เคย...เคยอะ..”
ฟิ้วววววว ตูม! แผละ!
วัตถุลึกลับพุ่งเข้าชนกับข้าวกล่องในตำนานทำให้มันหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ในทันที(?) ลองทายดูสิว่ามันคืออะไร ดาวตก...สมุนซาตานที่ถูกสาวน้อยเวทมนต์ซัดตกลงมา(==;) หรือว่า....นกที่ถูกอาถรรพ์ผีป่าตกลงมาตาย(นั่นมันการิน!TOT เอามุกเค้ามาใช้เดี๋ยวก็ซวยสิลูก : ไรท์) เคๆ คำตอบที่ถูกก็คือ ลูก-บอล!
“อ๊ากกกกกกก ข้าวกล่องช้านนนนนนน <(TTOTT)>” ฟากรีดร้องออกมาเหมือนคนติดยาลงแดง==; ได้ข่าวว่ามันเป็นข้าวกล่องของเมย์นะฟา
ในขณะที่ฟาเริ่มไว้อาลัยให้ข้าวกล่อง ตัวการที่ส่งลูกบอลเข้ามาทำลายข้าวกล่องก็รีบวิ่งเข้ามา อา…ผมบลอนด์มาแต่ไกลเลย แต่ดวงตาสีฟ้าที่ผิดแปลกธรรมชาตินั้นทำให้ทำให้ผมคิดว่าเค้าคงไม่ใช่คนไทยแน่ๆ ข้างๆเค้าคือชายหนุ่มหน้านิ่ง(นี่ไม่ได้สำนึกเลยใช่มั้ย?) ที่มีผมสีดำไฮไลท์ม่วงๆรับกับผิวขาวซีด
“อ๊า! ข้าวกล่องเละเลย... ขอโทษนะ (>/\<) เห็นมั้ยไลน์ ชั้นบอกแล้วว่าอย่าเล่นๆ”คนผมบลอนด์พูดขึ้นมาพลางหันไปดุคนผมม่วง พี่เค้าชื่อไลน์สินะ อืม..
“นายเป็นคนบอกให้เล่นเองนะ น้ำนิล” ส่วนอีกคนก็ชื่อน้ำนิลนี่เอง...
“เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..ยังไงเราก็กินกันเกือบเสร็จแล้ว พี่นิล พี่ไลน์” เมย์พูดขึ้น ดูท่าเธอคงรู้จักทั้งสองคนสินะ
“แต่น้องคนนี้น่าจะยังกินไม่เสร็จนะ -_-;”พี่น้ำนิลพูดขึ้นพลางหันไปทางฟา ....
“ฮึกๆๆๆๆๆ ToT” ฟายังคงอาลัยไม่เลิก
“น้องๆเชิญเอาข้าวกล่องของพวกพี่ๆไปกินเถอะ”พี่น้ำนิลพูดพลางหยิบข้าวกล่องของตนออกมา เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกฮะ =o=
“เฮ้ย! อย่ามาเหมารวมข้าวกล่องของฉันด้วยสิ-*-” พี่ไลน์แย้งขึ้น ทั้ง 2 คนเริ่มจ้องหน้าหาเรื่องกัน ก่อนที่ทั้ง 2 คนจะฆ่ากันผมคงต้องทำอะรซักอย่างซะแล้วสิ
“ไม่เป็นไรครับ! ไม่เป็นไร เชิญทั้ง 2 คนเถอะครับ”
“แต่ว่า...”
“วั้นเอางี้นะฮะ พรุ่งนี้พวกพี่ๆมากินข้าวกับพวกผมมั้ย จะได้แบ่งๆกันกิน (หาอาหารมาให้ฟาเพิ่มขึ้น) ไงฮะ”
“อืมก็ดีนะ!”
“เฮ้ย! -*- นายตัดสินใจเองอีก...อุ้ก!”พี่ไลน์ถูกพี่น้ำนิลสับต้นคอจนสลบไปทันที (นี่มันเดจาวูใช่มั้ย! เมื่อเช้าก็เจองี้ไปรอบนึงแล้วนะ!)
“เจอกันพรุ่งนี้นะ น้องๆ >o<”พี่น้ำนิลพูดพลางลาก ศพ? ของพี่ไลน์ไป
ตอนเย็น
ได้เวลากลับหอแล้ว ผมบอกลากับเมย์ลินเพราะเธออยู่หอ BlueSun ก่อนจะเดินกลับหอ RedMoon กับฟาร์ ผมแยกกับฟาที่ชั้น 3 ที่ฟาอยู่ และเดินขึ้นบันไดไป
ผมรู้สึกแปลกๆ....บรรยากาศทำไมมันช่างวังเวง(ปกติหอนี้มักจะเสียงดังกัน) เอิ่ม...รู้สึกเหมือนกำลังเล่น Nanashi No Game เลย=_=;
ครึก!
เสียงๆหนึ่งดังมาจากข้างหลังของผม....อย่าบอกนะว่าToT.. ผมหันหลังไปและพบกับความว่างเปล่า เฮ่อ! ตกใจหมด ผมจึงหันกลับม.... O_=
“หึๆๆ” เด็กหนุ่ม (ผี?) ที่เจอเมื่อเช้ากำลังเดินเลี้ยวไปที่หัวมุมที่....ที่สุดทางเป็นห้องของผม T^T แง้ ! เจอตั้งแต่ยังไม่มืดเลยเรอะ!
ผมค่อยๆเดินตามไป (ก็ยังไงก็ต้องกลับห้อง TOT) และพบว่า...ประตูห้องเปิดอยู่! แง้ๆๆๆๆ มันเข้าไปในห้องโผมมมมมม TOT อึก! คิดในแง่ดี ซีโอลอาจจะกลับมาแล้วลืมปิดประตูก็ได้น่า
ผมเปิดประตูเข้าไปและก็ต้องพบว่า....ในห้องไม่มีใครอยู่! ไม่นะToT เอ๊ะ! อะไรอยู่บนเตียง
ผมเดินเข้าไปและพบว่ามันคือซองจดหมายสีดำสนิท อะไรกัน อย่าๆๆๆบอกนะว่า ผีเมื่อกี้...
“ถึงคุณผู้แสนจะไม่สนโลกและปฏิเสธโลกนี้ แม้ผมจะถูกผู้คนรังเกียจและขับไล่แต่คุณกลับต้อนรับผมและให้ที่กินที่อยู่กับผม นั่น ทำให้ผมตกหลุมรักคุณขึ้นมา..เอ่อ..อะไร=o=;”
“!!!” สายลมวูบหนึ่งพัดขึ้นมาอย่างรุนแรงก่อนที่จดหมายในมือผมจะถูกแย่งไปโดยฝีมือเงาดำๆที่มีหูจิ้งจอก (!?) และแทนที่ด้วยซองจดหมายซองใหม่ที่สีดำสนิทเหมือนกัน อะไรกันเนี่ย=o=; ผีมีการบอกรักกันด้วยเรอะ
ผมเปิดซองจดหมายและก็ต้องตกใจเพราะเนื้อความของจดหมายที่ระบุว่า
อะแฮ่ม! (?) ถึงคุณอโลน เค้าคือคนที่จับตัวเจคไปอ่ะนะ (=_=; ใช่เหรอ ทำไมตอนพูดในโทรศัพท์ไม่เห็นแอ๊บแบ๊วงี้เลย) เค้าลืมบอกไปอย่างนึงล่ะ ! โรงเรียนเนี้ยเป็นโรงเรียนสำหรับนักฆ่านะจ๊ะ! และถ้านายอยากช่วยเจคล่ะก็ นายต้องทำภารกิจที่ชั้นจะมอบให้ซะดีๆ เข้าจั้ย?
ภารกิจที่ 1
จงไปฆ่าคนซะ จบ!
ป.ล. หากล่าช้าจะไม่รับประกันความปลอดภัยของคนที่เราจับมานะจ๊ะ♥
เนื้อความในจดหมายน่าจะเป็นอะไรที่เครียดมากแท้ๆ ทำไมเราอ่านแล้วถึงไม่เครียด =_=; สรุปว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนนักฆ่าสินะ....เอ๊ะ!
“โรงเรียนนักฆ่า!!!!! ให้ฆ่าคน!!!!! ={}= ม่ายจริ๊งงงงงงงงงงงงง”
ขอ 3 คำ สับ-สน-ง่ะ T^T ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ใจหนึ่งก็อยากช่วยเจคแต่อีกใจหนึ่ง ผมไม่อยากฆ่าคนเลย T.T
ถ้านายเครียด นายลองออกไปสูดอากาศข้างนอกดูสิอโลน พี่ก็ใช้วิธีนี้บ่อยๆล่ะ
คำพูดของเจคปรากฏขึ้นในหัวของผม ...นั่นสิ ออกไปสูดอากาศข้างนอกน่าจะดีนะ...
ท่ามกลางความมืดของโรงเรียนนักฆ่าแห่งนี้ มีเพียงแสงไฟของหอพักและแสงจันทร์เท่านั้นที่ให้ความสว่างกับถนนสายนี้ ผมเดินไปพลาง คิดไปพลาง ว่าควรจะทำอย่างไรถึงจะช่วยเจคได้โดยไม่ต้องฆ่าคน ก็ผมไม่อยากทำร้ายใครนี่T.T
“นาย...ตอนกลางคืนเขาห้ามออกจากหอนะ ยกเว้นก็แต่มีภารกิจ...” เสียงเรียบๆเฉื่อยๆ ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ผมหันหลังไปสบตากับ ดวงตาสีดำที่กลืนไปกับความมืดรอบข้าง รับกับผมดำสั้นประบ่า ดูจากเครื่องแบบแล้ว..นี่ก็กรรมการนักเรียนสินะ เอาแล้วมั้ยล่ะ ! =o=;
“เอ่อ...ผมแค่ออกมาเดินเล่น”
“กะอีแค่กฎเล็กๆน้อยๆแค่นี้นายยังไม่สามารถทำตามได้ ฉันว่านายลาออกไปเลยดีกว่ามั้ย?” ={}= อึ้ง! “ไป...เก็บกระเป๋าเลย เดี๋ยวฉันจะทำเรื่องลาออกให้-_-” สงสัยพรุ่งนี้คงมีข่าวพาดำหวัในหนังสือพิมพ์โรงเรียนว่า ‘ตะลึง เด็กใหม่ทำลายสถิติ ลาออกไปจากโรงเรียนด้วยเวลาเพียง 2 วันเท่านั้น!’ แน่ๆ=_=;
ก่อนที่ผมจะทันได้ขัดอะไร เมฆก็ได้เปิดออก ทำให้แสงจันทร์สาดลงมา ดูเหมือนนายคนนี้จะตกใจที่เห็นดวงจันทร์ ทันใดนั้น! ความแปลกประหลาดก็เริ่มเกิดขึ้น เมื่อ ผมของเขาเริ่มายวขึ้นและกลายเป็นสีบลอนด์ประกายเขียว ดวงตาสีดำส่องแสงสีน้ำตาลอ่อนๆ ใบหน้าเริ่ม..สวยขึ้น? ==;
“ผีหลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TOT;” อ๊ากกกกกกกกกก ผมรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว อะไรกัน มนุษย์หมาป่างั้นเหรอ ไม่นะT^T
“คิกๆๆ เด็กใหม่นี่ปฏิกิริยาเวลาเห็นนายกลายร่างนี่แตกต่างจากคนอื่นมากเลยนะไนโตะ คนอื่นจะชักปืนไม่ก็มีดออกมา แต่หมอนั่นกลับ..อุ๊บ! วิ่งหนี 555^O^” ผู้มาเยือนคนใหม่ผู้มีผมสีดำสนิทแต่มีดวงตาสีฟ้าพูดขึ้น
“ครูอีส…นั่นสินะ หึๆ น่าแกล้งชะมัด...-o-+” ไนโตะพูดตอบครูอีสด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“น่าจับมาผ่าชะมัด หึๆๆๆๆๆๆ”ร่างสูงอีกร่างซึ่งมีผมสีดำประกายม่วงกับใบหน้าที่ดูอ่อนโยนขัดกับคำพูดของเขาเดินเข้ามาร่วมวงด้วย ก่อนที่ทั้ง 3 คนจะประสานเสียงหัวเราะกัน เหมือนกับกองทัพเคโรโระ (เปรียบเทียบกับอย่างอื่นไม่ได้เรอะ! =*=!)
ผมวิ่งหนีผีเมื่อกี้เข้ามาในป่าที่สุดแสนจะวังเวง และเงียบงัน...T^T ง้าๆๆๆๆๆๆๆ หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ ‘ป่าที่อยู่หลังโรงเรียนห้ามนักเรียนเข้านะ! มันอันตราย’ คำพูดของครูเคออสดังขึ้นในหัวของผม ในขณะที่หมกเริ่มลงจัดขึ้นเรื่อยๆ ผมลองเดินหาทางออกจากที่นี่ดู แต่ไม่ว่าจะเดินเท่าไหร่ก็กลับมาอยู่ที่เดิมเสมอ TOT ภาษาชาวบ้านเรียกหลงทางสินะ แง้ๆๆๆๆ สงสัยชมรมหนังสือพิมพ์คงต้องเปลี่ยนพาดหัวข่าวเป็น ‘อนาถ! พบศพนักเรียนใหม่นอนตายกลางป่า ในสภาพน่าสังเวช’ ซะแล้วสิ
ลาลาลา ลาลาลา
ผมได้ยินเสียงเพลง.... แสดงว่ามีคนอยู่สินะ เค้าอาจพาผมออกจากป่านี้ได้ก็ได้!!! TOT เย้! ผมรีบตามเสียงไปทันทีจนพบกับทะเลสาบที่สุดแสนจะกว้างใหญ่ แต่เสียงเพลงเงียบไปแล้ว ย...อย่าบอกนะว่า โดนอีกแล้วง่าTT^TT
ซ่า!
ทันใดนั้นก็มีคนๆหนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงริมสระฝั่งตรงข้ามของผม ผมสีชมพูของเธอได้สะกดสายตาของผมไว้ทันที นางเงือกเหรอเนี่ย >///<
‘เธอ’ ค่อยๆหันมาช้าๆ ผมสบตาสีแดงของเธอโดยที่เธอเองก็ส่งสายตาตอบรับมาหาผมเช่นกัน ใบหน้าสวยๆของเธอคลี่ยิ้มและก็เริ่มว่ายมาทางผม >//<แอร๊ยยยยย
‘เธอ’ เดินขึ้นมาและตรงเข้ามาหาผม อา..เธอใส่กางเกงว่ายน้ำด้วย (ชิ!) หือ!...1.2.3.4.5.6. ซิกส์แพ๊กส์! ={}= นายเงือกเรอะ! ไม่สิ หน้าตาคุ้นๆ...อ๊ะ! ครูที่ส่งสายตาแปลกๆมาหาผมที่ห้องพักครูนี่!
“มีอะไรงั้นเหรอนักเรียนใหม่ J อยากเรียนว่ายน้ำกับครูมาร์เรียตคนนี้ 2 ต่อ 2 เหรอจ๊ะ >3< ม๊วฟๆ”
Chapter 2 End
…………………………………………………………………………………………………………
อา จบลงไปอีกตอนหนึ่ง ไรท์โล่งใจมากที่สามารถคลอดตอนนี้ออกมาได้แม้ช่วงนี้จะมีงานเยอะไปหมด (ปาดเหงื่อ) ขอบคุณทุกแรงใจที่ส่งให้ไรท์นะฮะ ชอบไรท์ โหวตไรท์ กด 1 เอ๊ย! ไม่ใช่ ...>_<
ไรท์มีคำถามล่ะ! อยากเห็นตอนพิเศษกันมั้ยเอ่ย? ถ้าใครเกิดสงสัยอะไรยังไงตรงไหนก็เม้นบอกไรท์นะ แล้วไรท์จะแต่งตอนพิเศษมาเพื่อแถลงข้อข้องใจ ของทุกๆคนเอง (ถึงไม่ขอก็จะแต่ง ^O^)
ความคิดเห็น