คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 1 ชั่วโมงเรียนพิศวง และการซวยซ้ำซวยซ้อนของอโลน
บทที่ 1
ชั่วโมงเรียนพิศวง และการซวยซ้ำซวยซ้อนของอโลน
“นาย...คือรูมเมตของผมเหรอ?” ผมถามร่างสูงตรงหน้า เค้ามีผมสีเทาประบ่าและดวงตาสีแดงทับทิมที่มีพลังดึงดูดน่าพิศวง ร่างกายกำยำเหมือนผ่านการฟิตซ้อมอย่างดี มีซิกแพ๊กซ์พองาม...อุ๊ย!!!! >///< นี่ผมเป็นอะไรไป
“ฉันถามนายก่อน นายต้องตอบฉันก่อนสิ -*-” น้ำเสียงของเขาก็ช่าง.... เหวอ!!! นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย!
“ครับ! >//< ผมชื่ออโลนฮะ”
“อืม…ฉันชื่อซีโอนิกส์ ถ้านายอยากอยู่ที่ห้องนี้ก็จงอยู่อย่างสงบซะ เข้าใจ!” ว่าแล้ว ซีโอนิกส์ก็คว้าเสื้อคลุมขึ้นมาสวมหลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้ว แล้วก็เดินออกนอกห้องไปเลย-_-;
“ฉันจะกลับมาตอนดึกๆ นายไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแค่เปิดหน้าต่างไว้ก็พอ!”
“แต่...ออกไปข้างนอกมันผิดกฎนะฮะ!” ผมรีบเตือนเค้าเพราะไม่อยากให้รูมเมตต้องทำผิดกฎ
“ฉันบอกว่าให้เปิดหน้าต่างไว้!” ผลที่ได้คือ...เค้าตะคอกใส่ผมและหุนหันออกไปในทันทีทันใด T_T ผมทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้นดีกว่า
ผมเริ่มจัดกระเป๋าและคิดไปพลางๆถึงเหตุผลที่คนร้ายอยากให้ผมมาเข้าโรงเรียนนี้ เอ...จะเลือกข้อไหนดีน้า ระหว่าง
1. คนร้ายเป็นพวกบ้าการศึกษา -_-;
2. คนร้ายอยู่โรงเรียนนี้และชอบผมเลยอยากให้ผมมาอยู่ใกล้ๆ (เหวอ! ={}=)
3. คนร้ายชอบเจค! และแค่อยากกำจัดตัวเกะกะอย่างผมด้วยการให้ผมมาอยู่โรงเรียนประจำ =o=;
จะข้อไหนก็เลวร้ายทั้งนั้นแฮะ! =_=; ช่างเหอะ! นอนดีกว่า คิดไปก็ไม่ได้อะไร รอคนร้ายติดต่อมาเองดีกว่า ว่าแล้วผมก็อาบน้ำเข้านอนทันทีโดยไม่ลืมเปิดหน้าต่างไว้
ผ่านไป 3 ชั่วโมง
อยากจะบอกว่าผมนอนไม่หลับ.... เพราะอะไรน่ะเหรอ! นี่มันกลางหน้าหนาวนะ! เปิดหน้าต่างไว้มันก็หนาวอ่ะดิ ={}= งึกๆๆๆ ผ้าห่มโรงเรียนนี้ก็เป็นอะไรที่...เอิ่มช่วยได้มากเลย -_-; ช่วยเอาไปเปลี่ยนเหอะ!
ตุ๊บ!
เสียงเหมือนคนปีนหน้าต่างเข้ามา คงเป็นซีโอลสินะ ถ้าผมยังไม่หลับเค้าต้องดุผมแน่ๆ>_< แกล้งหลับดีกว่า.....
“แค่นี้ก็หนาวเหรอ… เพิ่งเคยเห็นคนที่บอบบางขนาดนี้แฮะ.. ช่วยไม่ได้” ซีโอลเดินเข้ามาใกล้ผมพร้อมเอาผ้าห่มหนาๆมาคลุมตัวผมไว้.///.
“ดีนะที่เมื่อกี้ซื้อมา... นอนดีกว่า!” แล้วผมก็ได้ยินเสียงเค้าทิ้งตัวลงนอน ผมรอจนแน่ใจว่าเค้าหลับแล้วจึงหันไปดู และเห็นว่าเค้านอนอยู่บนเตียงของเค้าโดยไม่มีผ้าห่มหรืออะไรซักอย่าง!
“เอ่อ...ซีโอล...” เงียบ... ไร้ปฏิกิริยาตอบรับ ผมจึงเดินไปปิดหน้าต่าง(ก็เค้ากลับมาแล้วนี่) พอปิดหน้าต่างอากาศในห้องนี้ก็อุ่นขึ้นมาทันที
“ขอบใจนะ...” ผมนำผ้าห่มผืนที่ซีโอลห่มให้ผม ห่มให้กับซีโอลก่อนจะกลับไปนอนที่เตียงของตัวเอง
ใกล้เช้ามืด
กฤติพัฒน์ ซีโอนิค ฮิวส์ ตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืด เขารับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของผ้าห่มบนตัวเขา เขาเริ่มมองไปรอบห้องและประมวลผลได้ทันทีว่า รูมเมตของเขาคงจะปิดหน้าต่างและเอาผ้าห่มมาห่มให้เขาสินะ
“ฮึ! ยุ่งไม่เข้าเรื่อง…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายจะหงุดหงิดแต่ใบหน้าของเขากลับปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขาเริ่มแต่งตัวเพื่อไปทำภารกิจบางอย่างและออกจากห้องไป ก่อนปิดประตูเขาพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า
“ขอให้คนบอบบางอย่างนายอยู่รอดปลอดภัยก็แล้วกันนะ”
7.00 AM
“อา..เช้าแล้วเหรอ♥” ผมตื่นขึ้นมาในยามเช้าที่สดใส ดูเหมือนว่าซีโอลจะออกไปก่อนแล้วสินะ อย่างน้อยน่าจะอยู่ทานข้าวด้วยกันนะ (*3*) (โรงเรียนนี้นักเรียนต้องทำอาหารกินกันเอง ในแต่ละห้องเลยมีห้องครัวแบบบิลต์อินให้ด้วยบล่ะ!)
ว่าแต่ตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้วนะ....7.00AM. ← (O3o ) !!!!!!! คาบแรกเริ่ม 8 โมง!!! อ๊ากกกกก <(TOT)> ไหนจะทำอาหารอาบน้ำ แต่งตัว เตรียมการเรียน เตรียมข้าวกล่องสำหรับมื้อกลางวัน…..ฯลฯ
ผมรีบเตรียมตัวอย่างรวดเร็วทั้งอาบน้ำแต่งตัว (ดีที่โรงเรียนนี้ให้แต่งตัวฟรีสไตล์) มื้อเช้าเอาเป็นขนมปังแล้วกัน ส่วนกลางวันค่อยกลับมากินที่ห้อง..... ผมคาบขนมปังแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
โครม!!!
ทันทีที่ผมออกมาผมก็ชนเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวปรับ่ารับกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนและใบหน้าที่ดูยังไงก็ลูกครึ่งแน่ๆ
“โอ๊ย...หืม?” เขาทำเสียงประหลาดใจทันทีที่เห็นหน้าของผม
“นายคือเด็กใหม่ใช่มั้ยครับ ผมชื่อฟาร์ลิเนล อยู่ห้องเดียวกันแล้วก็อยู่หอนี้ด้วยยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^”
“อ่า..เช่นกัน ลลวัฒน์ฮะ^^;เรียกอโลนก็ได้นะฮะ”
“ไปกันเถอะครับ อาจารย์กำลังรอเราอยู่นะครับ ^^” ฟาร์ลิเนลรีบดึงแขนผมไปทันที เอ่อ…ยังไม่ได้ล๊อกห้อง -_-; ช่างเหอะ คงไม่มีขโมยหรอก
“เอ่อ...นายไม่ต้องพูดสุภาพมากก็ได้ เราเป็นเพื่อน (ร่วมห้อง) กันนี่” ทันใดนั้น! สายตาของฟาร์ลิเนลก็เปลี่ยนไปทันที
“จริงๆนะ! นายพูดจริงๆนะ *O* งั้นเรียกเราว่าฟาร์นะ” พอผมพยักหน้าตกลงฟาร์ก็ทำท่าดีใจเหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1 ยังไงยังงั้น -_-; เหอะๆ เขารีบดึงแขนผมวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็มีเสียงคนเปิดประตูออกมาจากห้องที่อยู่ชั้นแรกสุด ซึ่งป้ายหน้าห้องเขียนเอาไว้ว่า ห้องเก็บของ !!!! นี่สินะคนที่จองห้องเก็บของที่ครูเคออสว่าไว้
“นี่พวกนายอย่าวิ่งสิ มันเสียงดังรบกวนนะ!” เขาพูดด้วยท่าทางอารมณ์เสียสุดๆ ดูจากชุดแล้วเขาคงจะเป็นกรรมการนักเรียนสินะ (โรงเรียนนี้ถ้าเป็นกรรมการนักเรียนจะมีชุดยูนิฟอร์มให้ด้วยล่ะ!) เขามีผมสั้นสีดำ ซึ่งเสริมให้สายตาขวางๆนั้นดูน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก หวา....นี่วันแรกก็โดนเลยเหรอT^T
ผมหันไปหาฟาร์เพื่อขอความช่วยเหลือและพบว่าฟาร์....หายไปจากตรงนี้แล้ว นี่เท่ากับผมซวยใช่มั้ย? (T^T ใช่)
“นายบอกชื่อกับชั้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! จะได้ลงโทษได้” เขาตะคอกใส่ผม เอ่อ...อา.... ง่า...TTOTT
“คุโรคูงงงงงงงงงงง มาอยู่นี่เอง” ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เขามีผมสีทองกับดวงตาสีฟ้าอันมีเสน่ห์ พร้อมกับรอยยิ้มสดใสดูจากชุดแล้วคงเป็นกรรมการนักเรียนเหมือนกันสินะT.T
“เฟย์! ชั้นกำลังจะทำโทษเจ้านี่ อุ๊ฟ....” พี่เฟย์ยัดโลลิป๊อบเข้าปากของพี่คุโรทันที พี่คุโรเปลี่ยนสีหน้าทันทีจากหน้าโหดกลายเป็นหน้ายิ้มและเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย ?!!!
“ไปประชุมช่วงเช้ากันเหอะ ^o^” พี่เฟย์ลากพี่คุโรไปโดยที่พี่คุโรไม่มีอาการขัดขืนแม้แต่นิดเดียว รอดแล้วสินะ
“อโลน! รีบไปห้องพักครูกันดีกว่านะ...^^” ฟาร์ที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้พูดและดึงมือผมไปอีกครั้งหนึ่ง (ยังไม่เข็ด-*-)
ห้องพักครู
ตรงหน้าของผมคือครูประจำชั้นห้อง Q ลีเทมป์จี ครูมีผมสีม่วงอ่อนเช่นเดียวกับดวงตาและปานใต้ตา รอยยิ้มของครูชวนให้คิว่าครูเอ่อ...หวังอะไรซักอย่างอยู่
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ครูชื่อลีเทมป์จีจ้า!!! ^^ เกิดเมื่อบลาๆๆๆๆ อายุ... อยู่บ้านเลขที่....” ผมกวาดสายตาไปรอบๆห้อง (ไม่สนใจจะฟังประวัติครู) ครูแต่ละคนเด่นๆกันทั้งนั้น ทั้งครูแว่นตรงมุมห้องที่กำลังทำหน้าจิตและสับตุ๊กตาเล่น (!!!!) ครูผมชมพูที่ส่งสายตาปิ๊งๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว >_<; และครูเคออสที่...หลับน้ำลายยืด+ใส่ที่ปิดตาลายคิตตี้? (อีกแล้ว! นี่สินะสาเหตุของการเป็นยาม)
“ครูสอนวิชาคณิตศาสตร์และวิชายิงปืนนะ ^^” ครูเทมป์พูดขึ้นมา เอ๋! วิชายิงปืน โรงเรียนนี้สอนด้วยเหรอเนี่ย
“วิชายิงปืนเหรอครั....” ขณะที่ผมกำลังจะพูดก็ถูกอาจารย์ขัดว่า
“จริงสิ! วิชาแรกคือวิชาของสึสึกิจังนี่นา ถ้าเธอไม่รีบไปเดี๋ยวโดนสึสึกิจังกรอกยาแปลกๆนา(?)” ฟาร์ได้ยินดังนั้นก็รีบดึงผมออกมา ผมไหว้ลาครูและเดินตามฟาร์ไปเงียบๆ แปลกแฮะ ทำไมตอนอยู่ในห้องพักครูฟาร์ถึงเงียบๆล่ะทั้งที่เมื่อกี้ยังแอ๊กทีพเวอร์อยู่เลย
“คนขี้โกหก ....-*-” ฟาร์พึมพำเบาๆ โดยที่อโลนไม่ได้ยิน
ห้องเรียน Q1
ขณะนี้ผมอยู่หน้าชั้นเรียนข้างๆอาจารย์สาวเซ็กซี่ผู้มีผมสีชมพู (อีกแล้ว ฮิตเหรอ?) เธอคืออาจารย์เปโซ สึสึกิ สอนวิชาเคมี ขณะนี้เธอกำลังแนะนำผมกับทุกๆคนในห้องอยู่
“ผม..อโลนฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก^_^” ผมแนะนำตัวอย่างเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้ เท่าที่ดูแล้วห้องนี้มีผู้หญิงแค่คนเดียวเอง!!
“ทุกคนมีอะไรจะถามเพื่อนใหม่มั้ย?^O^”ครูสึสึกิถาม
“ค่าๆๆ หนูค่ะ!! อโลน นายช่วยถอดแว่นหน่อยสิ” ผู้หญิงเพียงคนเดียวของห้องตะโกนขึ้นมา เธอช่างมีใบหน้าที่คล้ายกับตุ๊กตา ดวงตาใสกลมโตและผิวขาวราวกับหิมะ ซึ่งกระตุ้นต่อมอยากทะนุถนอมของผมเป็นอย่างดี
ผมถอดแว่นออกตามที่เธอขอ
“กรี๊ดๆๆๆๆ หน้าตาดีจริงๆด้วย >O<” =_=;…
“เมย์ลินนนนนนนนนนนนนนนนน” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มภูมิฐานที่มีใบหน้าดูจะอ่อนโยน
“นายยยยยยย เมย์ลินชอบนายสิน๊าาาาา” เขามองตรงมาทางผมและเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ดูจะฆ่าคนได้ (คนที่ว่าคือผมสินะTOT)
“นี่! นาวี นายกำลังรบกวนชั้นเรียนของชั้นอยู่นะ!-*-” ครูสึสึกิ เดินตรงเข้าไปหาพี่นาวีก่อนจะ!!!
“ตายซร้าาาา...แอ๊ฟฟฟฟฟ” ปักเข็มฉีดยาลงบนคอของพี่นาวีและฉัดสารสีม่วงเข้าไป ทำให้พี่นาวีล้มลงไปกองกับพื้นและชักน้ำลายฟูมปาก
“แค่หัวเชื้อระเบิดก็ไปซะแล้ว...ไปอยู่เป็นเพื่อนครูนีลที่ห้องพยาบาลไป๊! เมย์ลิน! เอาพี่เธอไปเก็บเดี๋ยวนี้!-*-” ได้ยินดังนั้นเมย์ลินกับฟาร์จึงช่วยกันหามพี่นาวีไป (พี่ชายนี่เอง นึกว่าแฟน เฮ่อ! ^o^;)
“เรามาเริ่มเรียนกันเถอะจ๊ะ! –v–+” เธอชี้นิ้วเป็นการบอกกลายๆว่าให้ผมไปนั่งโต๊ะว่างที่อยู่หลังห้อง ผมจึงรีบวิ่งไปนั่งและเริ่มเรียน (ไม่งั้นอาจถูกเข็มฉีดยาปักคอได้)
ผมรู้สึก....=_=+ อะไรบางอย่างกำลังจ้องมองผมอยู่จากทางด้านหลัง ผมจึงหันไปดูและสบสายตาเข้ากับเด็กหนุ่มผมดำท่าทางมืดมนคนหนึ่ง เขาเริ่มหัวเราะเบาๆแบบโรคจิตผมจึงรีบหันกลับมาทันที อะไรกัน ห้องนี้มีคนโรคจิตด้วยเหรอ -_-;
เดี๋ยว! โต๊ะผมอยู่หลังสุดของห้อง แล้วคนข้างหลังผมมาจากไหนกัน! ผมรีบหันไปดูอีกครั้ง OMG!!!!! ={}= หายไปแล้ว ย.ย..อย่าบอกนะว่า...T.T
ไม่ๆๆๆๆ เราคิดไปเอง...คิดไปเองแน่ๆ คิดไปเอ๊ง!
Chapter 1 End…
.................................................................................................................
ตอนที่ 1 เสร็จแล้ว!! ดีใจง่ะ T^T คนที่ยังไม่เห็นลูกตัวเองไม่ต้องเสียใจน้า ไรท์จะพยายามพามาออกให้ได้ภายในตอนที่ 3 เอาให้ครบทุกๆคนเลย !!! อย่าพึ่งถามว่ามันโรงเรียนนักฆ่าตรงไหน เพราะไรท์เองก็ไม่รู้(?) ล้อเล่น(โดนตบหัว) เดี๋ยวติดตามไปความดำมืดของโรงเรียนนี้ก็จะค่อยถูกลากออกมาเรื่อยนะฮะ พบกันใหม่ในตอนที่ 2 ในอาทิตย์หน้านะฮะ
ป.ล.อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังด้วย -v- กำลังใจของทุกท่านมีผลต่อความเร็วในการแต่งของไรท์
ความคิดเห็น