คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่4 เมื่ออโลน ฆ่า!!!คน
ตอนที่ 4 (ที่รอมานาน)
เมื่ออโลนฆ่าคน
“มัวรออะไรอยู่... จัดการซะสิ” ร่างสูงพูดบอกผมด้วยสีหน้าเหมือนจะบอกว่า จะทำไรก็รีบๆทำ เบื่อ!!!!
“หรือว่า...พี่คือไททานิก...คนที่โรงเรียนบอกว่าออกมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วยังไม่กลับเข้าไป” ทันทีทันใด พี่ไททานิกก็ส่งสายตาแปลกๆมาหาผม -_-+
“ชั้นแค่...ง่วง..ก็เลยไปหาที่นอนมา...”เขาบอกกับผมด้วยท่าทางงัวเงียพร้อมกับหาวออกมา เอิ่ม...=_=; ดูท่าทางโรงเรียนจะห่วงผิดคนแล้วล่ะ
“ตกลงนายจะเอายังไง จะฆ่ามั้ย?”
“เอ่อ...”ผมยัง...
“งั้นนายก็ตัดสินใจต่อไปอีกซักพัก ระหว่างนั้นชั้นขอเล่นอะไรสนุกๆหน่อยก็แล้วกัน หึๆ-+-” ว่าแล้วพี่ไททานิกก็เริ่มเดินตรงเข้าไปหาส.ส.ประชาที่สลบไปเพราะความเจ็บปวด
“นี่...ลุงยังไม่สลบใช่มั้ยล่ะ” เขาพูดพร้อมกับคว้าคอส.ส.ประชาขึ้นมาก็เห็นๆอยุ่ว่าลุงเค้าสลบ..อ้าว! ส.ส.ประชาลืมตาขึ้นมาอย่างหวาดๆ นี่ลุงแกล้งสลบเรอะ!!!
“ลุงหลอกผมไม่ได้หรอก หึหึๆๆๆ บอกมาเหอะลุง รหัสตู้เซฟคืออะไร”
“ถุด!!!!” ส.ส.ประชาถุยน้ำลายใส่หน้าพี่ไททานิกทันที หวา….ทำไรเนี่ย={}=; ไม่กลัวเรอะ!
“ดูท่าผมคงต้องสอนลุงซะหน่อยแล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง หึๆๆๆ” พี่ไททานิกหยิบปืนขึ้นมาและยิงไปที่ขาอีกข้างที่เหลืออยู่ เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดดังขึ้น
“หึๆๆๆๆ รู้รึยังว่าอะไรเป็นอะไร...แล้ว อยากรอดมั้ยล่ะ” อะ...อะไรกันผู้ชายคนนี้ ตัวเองพึ่งยิงเค้าแต่ก็เสนอทางรอดให้ งงนะคับ?
“หึๆๆๆ รองเท้าชั้นสกปรกเพราะเลือดของลูกน้องลุง” เค้าเดินตรงไปนั่งบนเก้าอี้หน้าส.ส.ประชา “เลียซะ ถ้าผมพอใจจะปล่อยไป” S ตัวพ่อ ={}=; !!! หมอนี่มันSตัวพ่อ(หมดความเคารพต่อรุ่นพี่ในทันใด)
หลังจาก...ที่ให้ส.ส.ประชาเลียรองเท้าจนสะอาดแล้ว สิ่งแรกที่เค้าทำก็คือ “2333 คือรหัสตู้เซฟสินะ...น้ำลายลุงนั่นแหละสกปรกที่สุด” เขายิงไปที่หน้าอกของส.ส.ประชาในทันที ทำให้ลุงเค้าล้มลงไป
“ในนี้ลุกปืนนัดนี้มียาพิษสูตรพิเศษของครูเอลอยู่ มันจะทำให้นายทรมานไป 3 วัน 3 คืนแล้วค่อยตาย หึๆ” เหี้ยม! เหี้ยมไม่มีม.ม้า ={}=
“นายทำไมเหี้ยมอย่างนี้!”
“นายก็พอๆกันแหละนะ หึๆ!! นายจะปล่อยให้หมอนี่ตายอย่างทรมานหรือจะฆ่าให้ตายในทันทีล่ะ!” อึก! กระทบกระเทือน-_-;
“ยาถอนพิษอันนี้มันไม่มีหรอกนะ ก็เราน่ะเป็นนักฆ่านี่นา” เขาพูดพร้อมกับหันไปเปิดตู้เซฟ “2.3.3.3 บิงโก!” แล้วตู้เซฟก็เปิดออก รู้ได้ไงเนี่ย ={}=
“เร็วๆ ให้เวลา 10 วิก่อนที่ชั้นจะกวาดเงินออกไปจนหมด” =[]= ขโมย!!! หมอนี่มัน... ฮึ้ย! ผมหันไปมองส.ส.ประชาที่ร้องโอดโอยบนพื้นและดิ้นอย่างทุรนทุราย ด้วยฤทธิ์ของบาดแผลแล้วคงไม่ทำให้ถึงตายแต่ฤทธิ์ของยาพิษเนี่ยสิ ผม...ผมควรจะทำยังไงดี จะปล่อยให้เค้าตายทั้งอย่างนี้เหรอ หรือจะฆ่าเค้าให้ตายในทันทีจะได้ไม่ต้องทรมาน... ผม...ผม....ผม....
แล้วความมืดก็เข้าปกคลุมตัวผม.............................
.....................................................................................................
อโลน...ลุกขึ้นยืนและเข้าไปหยิบมีดที่ไททานิกวางไว้ การกระทำของเขาถูกไททานิกจับตามองอย่างละเอียดด้วยความสงสัย
ทำไม...เมื่อกี้เรายังอ่านใจหมอนี่ได้อยู่เลย แต่ตอนนี้กลับอ่านได้แต่ความมืดมิดเหมือนกับก้นทะเลลึก...
ไททานิกคิดในใจเพราะพลังพิเศษที่เขามี ‘กรรฐ์สดับ’ พลังที่ทำให้เขาอ่านใจคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขากลับไม่สามารถอ่านใจบุคคลตรงหน้าได้แม้แต่นิดเดียว
อโลน...เดินตรงเข้าไปหาส.ส.ประชาก่อนจะใช้มีดในมือของตนเองปักเข้าไปที่กลางหัวใจของส.ส.ประชา เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทำให้เขารู้ว่าส.ส.ประชายังไม่ตาย เขาจึงใช้ไม้บรรทัดเหล็กในมืออีกข้างปาดคอส.ส.ประชา เลือดสดๆไหลทะลักออกมาเป็นทะเลเลือดเขามองผลงานของตนอย่างพอใจและมั่นใจว่า เป้าหมาย ตาย!สนิท
ทันใดนั้น ร่างสูงของดีฟลอไรท์ หรือเฟย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับบุคคลชุดดำกลุ่มใหญ่และคุโรงาเนะ เขาก้มลงที่ส.ส.ประชาและปิดตาข้างขวาเอาไว้
“ยืนยันการตายของเป้าหมาย! เป้าหมายเสียชีวิตแล้วด้วยอาการทรมานจากยาพิษ บาดแผลและเสียเลือดมากเกินไป เจ้าหน้าที่ทุกนาย....เคลียร์พื้นที่!” เขาหันไปสั่งการกับชายชุดดำ พวกเขาเริ่มกระบวนการจัดฉากให้ดูว่านี่เป็นการฆ่าชิงทรัพย์ทันที
ระหว่างนั้นเองร่างของอโลนก็ล้มลง คุโรงาเนะและไททานิกรีบเข้าไปประคองเขาในทันที และพาตัวเขาขึ้นรถสีดำสนิทที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ก่อนจะกลับไปยังโรงเรียน….
เวลาผ่านไป
อโลน...ตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวนวลบนเตียงที่มีร่องรอยเลือดเป็นจุดๆ บรรยากาศรอบๆทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าที่นี่เป็นห้องพยาบาล
“อ้าว! ฟื้นแล้วหรือ” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดขาวสะอาดตารับกับผมสีความยาวถึงกลางหลังและตาสีฟ้าสดใสเดินเข้ามา รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นของเขาทำให้ผู้ที่เห็นรู้สึกผ่อนคลายได้ในทันทีที่มอง
“ที่นี่ห้องพยาบาลนะ! เธอจำได้มั้ยว่า เธอไปทำงานมาแล้วก็เป็นลมไป” เขาสอบถามอาการจากอโลน...และเริ่มตรวจร่างกายของอโลน...
“ไม่เป็นไรหรอก... งานแรกไม่ว่าใครก็เป็นยังงี้แหละ ถ้าเพิ่งเคยฆ่าคนล่ะก็นะ แต่ถ้าทำๆไปเดี๋ยวเดียวก็ชิน”
เมื่อเขาตรวจร่างกายอโลนเสร็จแล้ว เขาก็บอกอโลนว่าตนเองมีสอนและขอตัวออกไป และเดินสวนกับบุคคลกลุ่มหนึ่งที่รีบวิ่งเข้ามาในห้องพยาบาล
“อโลน!!!>O<” น้ำนิล ฟาร์และเมย์ตะโกนขึ้นมาพร้อมๆกันและวิ่งเข้ามาเกาะที่เตียงคนไข้และยึดมันไว้ราวกลับกลัวมันจะบินหนีไป=*= ก่อนที่เดดไลน์และภาคิณจะเดินเข้ามาด้วยอาการเงียบขรึม เดดไลน์ดูจะเอือมระอากับน้ำนิงเพื่อนของตนและรุ่นน้องทั้ง 2 ส่วนภาคิณก็จ้องมองไปที่ทุกๆคนโดยเฉพาะชายหนุ่มผมสีบลอนด์ผู้มีนัยตาสีฟ้า
“นายเป็นยังไงบ้าง!” ฟาร์
“บาดเจ็บมั้ย!” เมย์
“เต้นกังนัมเป็นมั้ย!” น้ำนิล
ผัวะ!
“เกี่ยวมั้ย! =*=” เดดไลน์ตบหัวน้ำนิลด้วยอาการเอือมระอา ภาคิณได้เห็นภาพนี้แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ น้ำนิลจึงหันไปค้อนใส่ภาคิณหนึ่งทีก่อนจะหันกลับมาหาอโลน
“ล้อเล่น! นายเจ็บตรงไหนมั้ย จะให้ตามครูนิลกลับมามั้ย” เขาหันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“...ไม่เป็นอะไรครับ ผมสบายดี” อโลนพูดหน้ายิ้มๆ
“นายหิวมั้ยอโลน นายหลับไปตั้งนานแน่ะ ตอนนี้เย็นแล้ว ชั้นเอาข้าวกล่องมาให้นายด้วยล่ะ” ฟาร์พูดพร้อมกับชูกล่องข้าวหลากสีสันขึ้นมา
“ของชั้นก็มีนะ!” เมย์และน้ำนิลพูดขึ้นพร้อมๆกับยกกล่องข้าวของตนขึ้นมาอวดด้วย
“ว่าแต่..หมอนี่ใคร” เดดไลน์พูดพร้อมกับชี้ไปทางภาคิณ ทุกสายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าลูกครึ่งของเขาก่อนจะหันกลับมาหาอโลน
“นี่พี่ภาคิณที่ไปส่งผมตอนทำงานครับ เค้าอยากกจะมากินข้าวร่วมกับเราด้วยในตอนเที่ยงน่ะฮะ” โดยมิได้นัดหมาย เมย์และน้ำนิลได้ตะโกนขึ้นมาขึ้นมาอย่างดีใจ ด้วยเพราะทั้งคู่โดนอิทธิฤทธิ์หลุมดำฟาร์เข้าไปเมื่อตอนเที่ยง เมื่อรู้ว่ามีคนมาช่วยแชร์ส่วนแบ่งอาหารก็ทำให้ทั้งคู่ดีใจเหมือนถูกหวย ส่วนเดดไลน์ที่โดนไปเหมือนกันก็ยิ้มบางๆออกมา
อโลนยิ้มออกมาบางๆ ทำให้ทุกคนมองหน้ากันอย่างมิได้นัดหมาย ฟาร์ชิงพูดขึ้นมาก่อนใคร
“ดูเหมือนว่านายจะยังเพลียๆนะ งั้นพวกเราไม่กวนแล้วนะ ไปล่ะ!”
“อย่าลืมกินข้าวกล่องของพวกเรานะ! >O<”
ว่าแล้วทุกคนก็รีบย้ายตัวเองออกมานอกห้องอย่างรวดเร็ว คงเหลือไว้เพียงความเงียบและกล่องข้าว 3 กล่อง
หึๆๆๆ
สียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นในห้องพยาบาลก่อนที่อโลนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง
คงเหลือไว้เพียงความเงียบงันและเสียงสะท้อนเบาๆของเสียงหัวเราะที่ค่อยๆเงียบลง
“เพื่อนๆของนายน่าสนใจจริงๆนะอโลน!” เสียงพึมพำเบาๆดังขึ้นจากปากอโลน หากแต่เสียงนั้นกลับเป็นเสียงที่ทุ้มและนุ่มกว่าเสียงของอโลนยามปกติ
Chapter 4 End
………………………………………………………………………………………………………...
ยินดีเหลือเกินที่ได้กลับมาพบกับทุกๆคน ขอโทษที่ไรท์มาช้านะฮะ แล้วตอนนี้จบกีฬาสีแล้วไรท์จะเร่งสปีดแต่งให้เร็วขึ้นแน่ๆ ^O^ ไฟท์โตะ!
ความคิดเห็น