MY TWINS เรื่องรักเเฝดๆของเขาเเละเขา(??) (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : พบเจอ..

กิ้ง ก่อง

"ตื่นได้เเล้วน้ามิยูกิ"

เสียงเพื่อนสนิทของผมชินโนะปลุกผมที่เผลกฟุบหลับไปในคาบที่เเสนน่าเบื่อก่อนเจ้าตัวจะกระวีกระวาดลั่นเมื่อเห็นใบหน้าเนียนสวยของผมเปื้อนคราบน้ำตาเต็มไปหมดจนน่าหวั่นใจ

"นายร้องไห้ทำไมเนี่ย"

ร่างสูงบรรจงเช็ดคาบน้ำตาของผมด้วยกระดาษเช็ดชู่เเต่ผมกลับเอามือถูหน้าของผมอย่างไม่ไยดี

"ก็เเค่ฝันถึงเรื่องอดีตเก่าๆเท่านั้นเองนะ"

ผมว่าพลางหยิบหนังสือเรียนเเละออกจาห้องเรียนไปเพราะเลิกเเล้วตั้งเเต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาเกือบ 6 ปีถึงจะได้ 6ปีเเห่งความระทมทุกข์เเละน้ำตาผมเฝ้าเเต่เรียนเพื่อลืมทุกอย่างกักขังตัวเองในความดำมืดจนพอใจก่อนจะก้าวออกมาจากบ้านที่ระทมทุกข์เมื่อมองที่ๆเคยมี เขา อยู่ทุกคนเเล้วใจเจ็บเเปลบผมทำทุกอย่างเพื่อลืมให้ได้ใช้ชีวิตอย่างธรรมดาเเละ

"ไปกันเถอะจ้ะมิยูกิคุง"

หญิงสาวเเสนสวยเเรกเยิ้มเธอคือโอโทเอะยิ้มกว้างก่อนจะคล้องเเขนผมจากไป

รักเเบบคนธรรมดาไม่ใช่รักที่บิดเบี้ยว

"วันนี้จะไปไหนล่ะครับคุณโอโทเอะ"

ผมยิ้มกว้างตอบเธอก่อนจะถูกสาวเจ้าลากไปนู่นมานี่อย่างร่าเริง



เเม้บางครั้งจะคิดถึงอยู่บ้าง

ก็ต้องลืมไปให้ได้

เพราะเราทั้งคู่เป็นยิ่งกว่าเส้นขนาน

เป็นเส้นสองเส้นที่ห่างกันเกินไปเเละไม่มีทางจะมาบรรจบกันได้

"เป็นรักที่จะไม่สมหวังตลอดกาล"

ผมยกคำพูดของสตรีผู้ให้กำเนิดเเฝดอย่างพวกผมที่พร่ำพูดมนโทรศัพท์ตอนผมโทรไปหาน้องเเต่เธอชิงรักตลอดมาจนสาวน้อยข้างๆมองด้วยเเววตาราวกับถามว่าเมื่อกี้พูดอะไรรึเปล่าจนผมต้องกล่าวเถไถเรื่องอื่นไปลอยเเละพาเธอเดินต่อไป


โดยไม่รู้เลยว่า...


มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่เสมอมา


พี่ชาย....






















อพาทเม้น คางุยะ(คนเขียนมีปัญญาคิดได้เเค่นี้เรอะ?? /โดนผู้อ่านปากระป๋องใส่)


นาฬิกาบอกเวลาว่า 2 ทุ่มครึ่งเเล้วเล่นเอาผมถอดหายใจโอโทเอะซังเล่นไปนู่นไปนี่ซะทั่วจนผมกลับช้าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยผู้ดูเเลหอพักต้องว่าเเน่ๆเลยผมมองผู้ดูเเลหอพักที่เป็นหญิงระเบียบจัดในชุดกิโมโนสุดภูมิฐานเเละทรงผมเเบบโบราณๆที่เดินเข้าใกล้มาเรือยก่อนหล่อนจะพูดว่า


"ไปโกรกผมมาใหม่อีกเเล้วรีค่ะ"


หะ ...หา??

"อะไรนะครับ"

ผมเเกล้งทำหูตึงผมกลัวหล่อนจะเเก่จนฟั่นเฟืองเเต่กลับถูกหญิงสาวจับผมเเน่นก่อนจะเอ่ยอย่างไม่พอใจ


"ก็ผมเนี่ยๆๆๆ เอาซะสีได้ไหมเพิ่งไปทำสีดำเเละเข้าไปเมื่อกี้นี้ไปทำสีกลับมาเหมือนเดิมอีกเเล้วเหรอ ไร้ซึ่งการตัดสินใจจริงๆ"

หล่อนยังโวยวายไม่เลิกขณะที่ผมยังงงๆเเต่ฉับพลันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเมื่อบุรุษผมสีดำที่หน้าเหมือนผมที่ว่าเดินผ่านมาจนผู้ดูเเลหอเเทบตกใจ


"ยินดีต้อนรับกลับพี่ชาย"

ร่างนั้นยิ้มหวานขณะที่ผมยินนิ่งไม่ไหวติ่ง
















มองเวลา 3 ทุ่ม ผมไม่หวังเม้นเเล้วละครับ

เเต่ได้ก็ดี

ผมรู้สึกว่าเเต่งได้เเปลกเหลือเกิน 

เฮ้อ ผมยังอีกไกลสำหรับนักเขียนสินะ

สู้ต่อปายยย(ปลอบใจตัวเอง 55+)



ป.ล. ขอโทษครับถ้าตัวอักษรมันเล็กเเละผมพิมผิด  - -