เด็กชาย เเห่ง การาก้า กับ เดอะ คิง เรด อาย ออฟ เเวมไพร์

ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อมันเริ่มต้น

                                                  เด็กชาย
                                                  
                                                                 เเห่ง
                                                         
                                                      การาก้า กับ เดอะ คิง เรด อาย ออฟ เเวมไพร์

ตอนที่ 1

 ๐๐๐ ยามเย็นอันเเสนเศร้าของเมืองการาก้าภายใต้ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า

                "เกมโอเวอร์!  ชั้นชนะ" เด็กผู้ชายเอ่ยขึ้น

                "ชั้นเเพ้ทุกที่เลย" เด็กผู้หญิงพูด

                "ก็เธอไม่เก่งพอที่จะชนะชั้นได้"  เด็กชายเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

๐๐๐เด็กชายที่กล่าวขึ้นเมื่อข้างต้นนั้นชื่อว่า เฟลม  อาบาร่า สายวงศ์ มนุษย์ชั้นสูง อายุประมาณ 15 ปี    ขณะนี้เขากำลังเล่นการ์ด็อก* กับซุยรินผู้เป็นน้องของเขาอยู่ เขา เป็นเด็กชายที่ไม่ธรรมดา เเละ ฉลาด   เอาซะเลย  เพราะ เขาเป็นเด็กชาย เเละผู้ชายคนเดียวในเมืองการาก้า

                "ไปได้ได้เเล้วเฟลม"  เสียงเรียกของผู้เป็นเเม่พูด

                "เราจะไปไหนอ่ะเเม่"  เฟลมถาม

                "ไปรีบอด็อก" เเม่พูด

                "ไปทำไม เมื่อไหร่" ซุยเรนถาม

                "ไปหาคนๆนึงในนั้น" ผู้เป็นเเม่ตอบ

                "ไปเมื่อไรคะเเม่" ซุยรินถาม

                "เดี๋ยวนี้ก่อนค่ำ ไปเฉพาะเฟลม" เเม่ตอบ

                 "เเม่คนๆนึงคือใครครับ เเม่" เฟลมถาม

      ๐๐๐๐ ไร้การตอบจากผู้เป็นเเม่๐๐๐๐

๐๐๐กุบกับ! กุบกับ! เสียงเจ้าวิลลี่กำลังเร่งฝีเท้า เฟลมนั่งมองพระจันทร์ที่มืดสนิทเหมือนโดนปีศาจดูดกลืนเข้าไป เฟลมนั่งมองพระจันทร์จนผลอยหลับไป

                  "เฟลม! เฟลม! ตื่นลูกถึงเเล้ว" เสียงปลุกของผู้เป็นเเม่เข้ามาในหูของเฟลม
 
                  "ถึงเเล้วหรอ เเม่" เฟลมลุกขึ้นมาขยี้ตาพร้อมกับบิดขี้เกียจ

 ๐๐๐เฟลมเดินออกมาจากรถม้า ตอนนี้ 3 ทุ่ม ถ้าในสมัยนั้นมีนาฬิกา มองขึ้นไปบนท้องฟ้าพระจันทร์

ที่  มืดสนิทกลับกลายเป็นพระจันทร์สีเเดงกลมโต "เเปลกเเฮะ เเละน่าสงสัยด้วย" เฟลมนึกสงสัย

                  "มานี่เร็ว" ผู้เป็นเเม่เรียก

 ๐๐๐ขณะนี้ข้างหน้าของเฟลมคือ ปราสาทใหญ่มหึมาเเต่ดูเก่าไปนิดหน่อย "โอ้! จอร์จมันใหญ่มากๆ   โคด dad โคด momใหญ่เลย" เฟลมอุทาน

                   "เเม่ครับนี่ปราสาทใคร" เฟลมถาม

                   "ปราสาทพระราชา" เเม่ตอบ

                   "เเม่ นี่มั่วหรือเปล่า ปราสาทพระราชาที่ไหนสีดำ" เฟลมเเย้ง

                   "มันไม่ใช่ราชาอย่างที่เจ้าคิด" เเม่เเย้งกลับ

                   "มันอย่างไรกันเเน่ งงหมดเเล้ว?" เฟลมงง

 ๐๐๐หลังจากนั้นก็เห็นทหารเกราะเหล็กเดินออกมาจากประตู ถ้าประมาณเอาทหารพวกนั้นคงเป็น ทหารที่บ้าเลือดเเน่ๆ เพราะพวกนั้นถือขวานยักษ์ที่ กว้างประมาณ 50 เวน** ยาวประมาณ 100 เวน**

                   "นี่ใช่เด็กผู้ชายที่ท่านพระราชาเรียกให้มาพบใช่หรือเปล่า" ทหารเกราะเหล็กคนหนึ่งถาม
 
                   "ใช่" เเม่พูด
                  
                   "เรียกเรื่องอะไร อ่ะเเม่" ก่อนที่เฟลมจะถามเรื่องนั้นเขาก็โดนทหารเหล่านั้นลากตัวเข้า ประตูไปเเล้ว

 ๐๐๐ตื่นมาจากความเหม่อลอย ก็เห็นห้องโถงที่เกือบมืดมันก็ไม่มืด  เพราะมีเเสงสลัวๆ จากโคมไฟ  ข้างทาง ตามฝาผนังเป็นรูปลายเฉียงดูสวยเเปลกๆ เห็นคนกำาลังเล่นเปียโนอยู่อย่างเเสนไพเราะเเต่ไม่  เห็นหลังของคนผู้นั้น เพราะ มีผ้าคลุมสีดำที่ปกปิดทุกส่วนของคนผู้นั้น มีทหารรายล้อมเต็มกำลังไพร่พล

                  "ท่านพระราชา กระหม่อมนำตัวเด็กชายผู้นั้นมาเเล้วพระย่ะค่ะ" ทหารเกราะเหล็กพูด   
                 
                  "ดีมาก เอาตัวมันมาหาข้าสิ" เสียงที่เเข็งมากจนหนูที่อยู่ในร่องระบายจะตายเอา เรียกเฟลมให้มา หา

 ๐๐๐ทหารนั่นลากเฟลมไปหาพระราชา "ถวายบังคมด้วย ไม่งั้นเจ้าจะตาย" เสียงความหวังดีของทหารกระซิบเฟลม

                  "ถวายบังคมพระย่ะค่ะ" เฟลมทำท่าถวายบังคม
                
                  "ดีมาก เข้ามาใกล้ๆข้าทีสิ" พระราชาเรียก

 ๐๐๐เฟลมค่อยคลานเข้าไปใกล้พระราชา "เจ้านี่กล้าดีนะ" พระราชาพูดต่อ เมื่อเฟลมคลานไปถึงเห็น

ชุด  เกราะอย่างหนาเเน่นของพระราชา บนใบหน้ามีผ้าหนาๆมาปิดไว้ เพื่อไม่ให้เห็นหน้าตาของตัว

จริง   เฟลมยิ่งมองก็ยิ่งเเปลกเเละสังเกตได้ว่าพระราชาตาสี "เเดง"

*การ์ด็อก คือการ ละเล่นอย่างหนึ่งที่คล้ายหมากฮอส

**เวน คือ หน่วยหนึ่งที่มีความยาวเท่ากับเซนติเมตร 

--------------------------------------------------------------------

                                                                                    ติดตามชมตอนต่อไป