คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : First Person : ผมกับศิลป์ศรุต
First Person : ผมับศิลป์ศรุ
“หาวววว วว ว~ ”
“...”
“ฮ่าวววววว วว ววว~”
“...”
“ฮ้าววววววว ววว วววววว~”
“...”
ผมเหล่ามอเ้าอสถิิหาวรอบที่สิบห้าในสอนาทีที่เินไปอาารเรียนพร้อมันับผม ูท่าพี่สาวผมะไม่ไ้นอนอีแล้ว ผมส่ายหน้าไปมาอย่าระอา ทั้ๆที่เมื่อืนผม็เือนไปแล้วนะว่าให้รีบนอน แ่็ไม่เยะล่ะที่ะฟั
“ฮ้าววววว~”
“พี่ไนท์ะ ...พี่ไนท์”
เสียใสๆที่ฟัุ้นหูัึ้น้านหลัเรียให้พี่สาวผม(รวมทั้ผม) ะัเท้าที่ำลัะ้าวึ้นบันไอาารเรียน
“ึัแ่เ้าเลยนะพัน วิ่มาแ่ไลเียว”
เมื่อหันไปเห็นว่าใรเป็นนเรีย พี่สาวผม็ียิ้มให้แ่ับรอยยิ้มสใสที่ส่มาอพัน เ้าัวหัวเราะพร้อมับหอบน้อยๆ ่อนะเินรเ้ามาวแนลอเลียพี่สาวผม
“็ะอย่านั้นล่ะมั้ะ ีัที่เอพี่ไนท์ พอีพี่พูห์เรียประุมน่ะ่ะ”
“ประุมอีแล้วเหรอ...” พี่สาวผมเบ้ปา “เปิเทอมมาไ้สออาทิย์นี่ประุมันไปี่รั้แล้วนะ”
“ห่ะ เพราะเทอมนี้อะไรหลายๆอย่าไม่่อยลัวมั้ะ เห็นน้อลัลน์บ่นอยู่ว่าบัี...”
ว่าพลาเินวแนันไปอีทาอย่าระหนุระหนิทิ้ให้ผมยืนเว้อยู่หน้าอาารเรียนนเียว พันหันลับมาพยัหน้าให้ผมเป็นเิทัทาย(หรืออัวผมไม่แน่ใ)เล็น้อย ผมเลิิ้วลับ เ้าัว็ียิ้มสใสืนมาให้ แล้ว็หันลับไปุยับพี่สาวผม่อพร้อมับที่ทั้สอนเินห่าออไปเรื่อยๆ
ว่าแ่ผมะมายืนมอามหลัสอนนั่นทำไม?
“พวเอ็! เ้านายมาแล้วโว้ยยยยยยย เอ้า! ราบบบบบบ”
ทันทีที่ผม้าวเท้า้ายเหยียบย่าเ้ามาในห้อเรียน ไอ้พวเรียนทั้หลาย็ทิ้สิ่ที่ำลัทำอยู่ไม่ว่าะเป็นเล่นเมส์าร์ เป่ายิุ้บ ลอารบ้าน ฟัเพล อ่านหนัสือหรือปีนระานเล่นไว้ั่วะ แล้ว็ทำท่าเารพราบไหว้บูาอย่านอบน้อมและเสแสร้ โยเพาะไอุ้เพื่อนสนิทที่สุอผมที่ถึับระโึ้นไปราบแบบเบประิษ์บนโ๊ะรู
...มันบาปนะเฟ้ยยยย
“พวแไม่เบื่อหรือไ ะราบไหว้บูาอะไรันทุวัน” ผมถอนหายใใส่พวมัน ไอ้บรราเรียนทั้หลายหลัาวนประสาทผมเสร็็แยย้ายไปทาใรทามันเหลือ็แ่หัวหน้าเรียนหรือไอ้นที่มันึ้นไปราบเบประิษ์บนโ๊ะรูเมื่อี้ที่อนนี้ระโลมายืนรหน้าผม
“็เอ็เป็นเ้านายไ พว้าะแสวามเารพผิรไหน” ว่าพลาเอียอแอ็บแบ๊ว
ผิรสมอมันนี่ล่ะ!
“แล้วนี่...” ศาสร์หรือศิลป์ศรุหรือไอ้เรียนเอะเฟิร์สทหัน้ายหัววาเหมือนหาใร “พี่สาวล่ะ”
ผมเลิิ้ว็อบ “เมื่อี้เินวแนไปประุมรรมารนัเรียน...” ยิ้มมุมปา “ับพี่พูห์”
ประหนึ่โนหมัรเ้าแสหน้า ผมล่ะอยาะเอามือถือาๆอผมถ่ายรูปหน้ามันอนนี้แล้วเอาไปอัพึ้นอินสารแรมับเฟบุ๊ั ทำหน้าแบบนี้แสว่ามันเ้าใว่าพี่สาวผมเินวแนไปับพี่พูห์แหๆ ผมไม่ไ้หลอมันนะ พี่สาวผมเินวแน(ไปับพัน)ริ แล้ว็ไปประุมรรมารนัเรียนับพี่พูห์ริ
ภาษาไทยมันำวมริๆเลย
ผมบบ่ามันเป็นเิปลอบใ (แ่ไม่บอมันหรอว่ามันเ้าใผิ) ่อนะเอื้อมมือไปยี้หัวมันอย่าที่ทำเป็นประำ
“เฮ้ย! ไอ้เลว อย่ายี้สิวะ เี๋ยวผมเสียทรหม” ศาสร์ู่ฟ่อออ เวลามันทำหน้าอย่านี้ทีไรผมรู้สึลทุที
ผมยมือึ้นทั้สอ้าเป็นเิว่ายอมแพ้ ไอ้เรียนเอะเฟิร์สที้หน้าผม แล้ว็สะบัหน้าทำมุมสี่สิบห้าอศาไปทาวา ประมาะบอว่า อนอยู่นะเว้ย ้อ้วย ท่าทาแบบนั้นทำให้ผม้อหัวเราะออมาเบาๆอย่าอไม่ไ้
“่อยเล่นพ่อแ่แม่อน็่อไ้มั้ย ลไปเ้าแถวไ้แล้ว”
“ฮิ้วววววววววววววววววววว~!”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววว~!!”
่อนที่ผมะ้อไอ้ศาสร์้วยารระโถีบาู่ ุหัวหน้าห้อผู้ทรพลั็เินผ่าเ้ามาลาวพร้อมับประโยที่ทรพลัยิ่ว่า ยิ่บวับเสียลูู่ที่ทรพลัที่สุ เมื่อนำมารวมันแล้วแทบะทำให้ผมนลุาย
“มอหน้าทำไม อ่อ อโทษละันที่เ้ามาััหวะ ็เ้าในะว่าแฟนัน็้อู๋ี๋ันเป็นธรรมา”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววว~”
“ร้า วันนี้หัวหน้ามาแรเว้ยยยยยยย”
“หัวหน้าร้าบบบบบบ อย่าพูอะไรที่ใรๆ็รู้ันีสิร้าบบบบบบบบ”
“หัวหน้า! สอนนั้นไม่ไ้เป็นแฟนันัหน่อย!! อย่ามาพูมั่วๆนะ!!!”
“...”
“เาเป็นสามีภรรยา่าหา ที่รัร้าบบบบ”
“ว่าไะ ุาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว ว ววว ววว ววววว ววววววว~”
“เียบันเลยที่เียวรับท่านผู้ม! แบบนี้แสว่าไม่ปิเสธ!!”
ยัยหัวหน้าห้อยยิ้มมุมปาอย่าไม่น่าไว้ใ ่อนะปล่อยระเบิลู่อมา
“สอนนี้ะปิเสธทำไม ในเมื่อมันเป็นเรื่อริ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว~!”
“หัวหน้าสุยอ ไล์ถูใโปรปรานนนนนนนนนน”
...โว้ยยยยย ไอ้ลูู่พวนี้ อยาให้อบ็่วยเว้น่อให้แทรบ้าสิเว้ยยยยยย
หัวหน้าโ้ัวเป็นารอบุับเสียอบรับสนับสนุน มือบายับแว่น พร้อมทั้ียิ้มโปรยปรายให้บรราลูู่ผู้สนับสนุนทั้หลาย
“เอาล่ะ หมเวลาโว์ ไปเ้าแถวไปแล้วไป๊ ิ่วๆ” ว่าพลาโบมือไล่บรราเรียนและสาวๆสมาิทั้หลายให้เลิสนใ มีเสียประท้วบ้าแ่็ไม่ริันั ไม่่อยมีใรอย่าะ่อรับหัวหน้าห้อที่ไ้ื่อว่าโหที่สุในระับั้นหรอ
“พวเธอสอน็ไปเ้าแถวไ้แล้ว อย่าลืมเอาสมุิั้บนโ๊ะเรา้วยล่ะ เี๋ยวเลิแถวแล้วเราะไ้เอาไปส่ให้” ยิ้มพิมพ์ใให้หนึ่ที านั้น็หันหลัเินออาห้อไป
ผมไ้แ่ถอนหายใอย่าระอา นับวันพวเพื่อนๆอผมนี่ยิ่ทำให้ผมปวประสาทึ้นเรื่อยๆ
“นี่...” เสียัึ้นมาานที่นิ่เียบมาั้แ่เมื่อี้นี้แล้ว
“หืม?”
“เราสอน ูเหมือนแฟนันนานั้นเลยหรือวะ”
...
...หา?
“อะไรอแวะ พวนั้นมัน็แวเล่นเยๆ” โนทุวันสามเวลาหลัอาหารยัไม่ินอีเหรอวะ
“็ไม่รู้สิ ือ้าสสัย อะไรทำให้พวนั้น้อแวว่า้าเป็นแฟนับเอ็้วยวะ”
“...เพราะเราสอนสนิทันล่ะมั้ อยู่้วยัน ทำอะไร้วยัน ไอ้พวนั้น็เลยเอามาแว”
ผมพูพลาเินไปหยิบสมุิศาสร์ในระเป๋าทั้อัวเออพี่สาวผมแล้ว็อศาสร์ไปั้ไว้บนโ๊ะนัเรียนอหัวหน้าที่อยู่แถวแรสุิระาน
“นั่นสินะ เพราะเราอยู่้วยันลอเวลา...” ศาสร์พูพลาเินไปปิไฟปิพัลมที่สวิ์หลัห้อามนโยบายอโรเรียน ‘ปิเรื่อใ้ไฟฟ้าไ้ไหม ถ้าไม่ใ้นะัวเธอ’
“ถ้าอยาให้เลิแว ้าับเอ็้ออยู่ห่าๆันบ้า” ผมยืนนิ่มอหน้าศาสร์ที่อยู่อีฟาอห้อ วามเียบโรยัวปลุมอย่ารวเร็ว เป็นเพราะอนนี้ไ้เวลาเ้าแถวแล้ว บนอาารเรียนไม่เหลือใรแล้วนอาผมและมัน
“...แ่ถ้าเป็นอย่านั้น็ไม่เอาหรอ”
“...”
“ให้อยู่ห่าาเอ็น่ะ ไม่เอาหรอ...”
“...”
“...ไม่เอา้วยหรอ”
่วะหนึ่...ผมิ...
...บาที...
...ผม...
...ับศาสร์...
...
‘เารพธาิทั้หมแถวร!’
...อาะไปเ้าแถวไม่ทัน
To be continued… ‘ผมับภวินท์รา’
.................................................................................
สวัสี่ะ //โ้
อบุที่ทนอ่านนมาถึบรรทันี้นะะ
นิยายเรื่อนี้อาะไม่ไ้สนุหรือลเฮฮาปาร์ี้อะไรมานั
เพียแ่มันทำใหุ้เิรอยยิ้มเล็ๆที่มุมปาเพียแ่นั้น เรา็ีใแล้ว่ะ
ิมไ้ รวมไปถึร่วมพูุยันไ้่ะ
ทุวามิเห็นอุะ่วยผลัันนิยายเรื่อนี้ให้ออมาียิ่ึ้น
นิยายเรื่อนี้อาะเรียบๆและเื่อยาไปบ้า
ให้ิะว่าำลันั่อ่านไอารี่อใรันแล้วันนะะ
อบุที่อุส่าห์สละเวลามา่ะ
ความคิดเห็น