คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ซานาเอลในดินแดนมศํษจรรย์ 3 (100%)
หญิงสาวหน้าตางดงามหมดจดแม้ตอนนี้จะบูดบึ้งอยู่ก็ตาม มองเด็กหนุ่มตัวแสบที่ยืนยิ้มหวาน(ที่สุดกวนบาทา)มาให้ด้วยอารมณ์บ่จอยสุดขีด ริมฝีปากที่แดงดุจดอกกุหลาบฉีกเป็นเส้นตรง
"เลิกยิ้มซะทีไอ้กวนประสาทสีเงิน!" เธอตวาดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังจนพวกทหารถอยกรูดออกห่างเจ้าตัวเป็นวา ไม่ต่างจากทหารสาวอย่างไอเวร่า-อเทนน่า(ไม่รู้จะเอาชื่อไหนดี)ยังยกมือขึ้นมาอุดหู
"แหม ๆ อย่าเครียดสิ รู้หรือป่าวว่าความเครียดเป็นสาเหตุของความแก่เร็วนะจ้ะท่านราชินี~"
"รู้อยู่แล้วยะ เจ้าบ้าที่เอาแต่ลอยชายไปวัน ๆ อย่างแกไม่ต้องมาพูดดีเลย!" สีเงินที่ได้ยินดังนั้นส่งเสียงจุ๊จุ๊เบา ๆ
"ราชาที่รักของท่านเองก็ด้วยนั้นแหละ ขนาดเมื่อวานยังชวนลอยชายไปเกี๊ยวพี่ของเจ้าบื้อที่อยู่ตรงนี้เลย" เด็กหนุ่มไม่ว่าเปล่าชี้ไปยังเพื่อนพันธุ์เดียวกันกับตนที่สะดุ้งเฮือก!
ท่านราชินีที่ได้ยินดังนั้นก็หน้าขึ้นสีกรีดร้องลั่น หลายคนที่อุดหูไม่ทันต่างสลบเหมือดกันไปเป็นแถว ผ่านไปราว ๆ 10 นาทีเสียงก็หยุดลง(โอ้แม่เจ้า ร้องขนาดนี้เอารางวัลกินเนสบุ๊กไปเลยดีมะ(?)) ผู้ที่รอดชีวิตทั้งหลายอันมีอยู่น้อยนิดค่อย ๆ เอามือออกจากหูอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ....หวังจะไม่มีอีกระรอกนะ
"จริงหรอสีเทา?" หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลายรอบก่อนจะถามผู้เป็นน้องชายของผู้ต้องสงสัย(?) ไม่ทันทีสีเทาจะพูดอะไรเจ้าตัวแสบก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
"โกหกจ้ะ"
"สีเงินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!" หญิงสาวตะโกนขึ้นอีกครั้งอย่างโกรษเกรียวพร้อมกับเส้นผมสีทองยาวของเธอที่พุ่งไปที่กรงหวังเสียบร่างของเจ้าตัวแสบให้เป็นพรุน สีเงินไม่สะทกสะท้านฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับกล่าวออกมาว่า
"จ๊ะจ๋า'ท่านแม่'~"
ตูม!!!!!!!!!!!
เส้นผมของราชินีที่เข้าปะทะกับกรงหนามกุหลาบแดงเกิดไฟลุกขึ้น มือเรียวกวาดมือเบา ๆ เส้นผมที่ไหมก็ขาดออกจากกันทันที พร้อมกับร่างสองร่างที่กระโจนออกมายืนอยู่บนกิ่งไม้ เจ้าตัวแสบยิ้มเยาะโบกมือบ๊ายบายให้ ซานาเอลที่อยู่ในอ้อมอกของสีเทาตกใจอ้าปากกว้าง(พองาม)
"นี่ ซานาเอลอย่าพึ่งตกใจรีบ ๆ คืนของที่เก็บได้ให้พวกนั้นไปเร็ว"
"เอ๊ะ? อะไรนะคะ"
"นาฬิกาไง นาฬิกา!" สีเงินกล่าวย้ำ พลางชี้ไปที่เด็กหนุ่มผมดำชี้ฟูมีหูกระต่ายในชุดสีแดงที่อยู่กลางดงทหาร "ไอ้หมอนั่นแหละ เจ้าของ ๆ นาฬิกานั่น"
"แต่ ที่ชั้นเจอ...."
"นั่นแหละกระต่ายที่เธอหา" สมาชิกคนรักความเงียบเอ่ยปาก เด็กสาวลังเลเล็กน้อยก่อนจะเชื่อที่สีเทาพูด(ฮาเดสพูดไม่เชื่อว่างั้น) หลับตาปี๋ขว้างสุดแรงที่มีอยู่(...อันน้อยนิด เหอๆ)
"เฮ้ย! ลีรอยรับ!!" สีเงินตะโกนบอก เด็กหนุ่มกระต่ายสีดำเจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นพอดีกับนาฬิกาสีเงินพุ่งลงมากระแทกหน้าอย่างจัง(มีใครทายชื่ออยู่ไมนี่)
"อัก!" แล้วเจ้าของนาฬิกาเรือนนั่นก็สลบล้มตึงไปในทันที ซานาเอลที่ลืมตาขึ้นมาดูแทบร้องไห้ออกมาพลางขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
"ขะ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริง ๆ คะ ขอโทษมาก ๆ นะค่ะ ขอโทษหลาย ๆ "
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " สีเงินเอามือกุมท้องหัวเราะลั่น " Nice! ซานาเอล ฮ่า ๆ ๆ ๆ "
"คุณสีเงิน!อย่าหัวเราะสิค่ะ โถ่~ อ๊ะ คุณสีเทาก็ด้วยอย่ายิ้มแบบนั่นสิค้า แง้ ๆ " เด็กสาวกล่าวไปเขินไปยิ่งเห็นผู้ที่ยืนอยู่ข้างๆ อั้นหัวเราะอย่าสุดชีวิตพาลหน้าขึ้นสีอย่างแปลก ๆ
"ฮ่า ๆ ๆ ขอโทด ขอโทด เอาล่ะเมื่อคืนของเสร็จแล้วก็ได้เวลาที่เด็กน้อยจะกลับบ้านแล้วสินะ"
"คุณ...หมายความว่ายังไงคะ?" นัยน์ตาสีฟ้างุนงงขึ้นทันทีก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเขินอาย เมื่อเด็กหนุ่มผมเงินกระโดดมาอยู่ตรงหน้าแล้วรวบตัวเด็กสาวขึ้นอุ้ม
"ก็หมายความว่าเราจะพาเธอกลับบ้านกันยังไงล่ะ คุณหนู" สีเทาเป็นผู้ตอบแล้วกระโจนนำออกเป็นคนแรกตามมาด้วยเสียงที่ไล่หลังมา
"เดี๊ยวสิ สีเงิน! กลับมาเดียวนี้นะ!" ราชินีผู้ทรงอำนาจตะโกนไล่หลังเด็กทั้งสามไปอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง "พวกเธอก็อย่ายืนเซ่อเซ่ไปจับมันเร็วเข้า!"
"พะ พะยะค่ะ!"
............
.......
....
..
.
.
"ซานาเอล ซานาเอล" เสียงนุ่มดังอยู่ใกล้ ๆ ใบหู นัยน์ตาสีฟ้าลืมขึ้นที่ละน้อย ใบหน้าอ่อนเยาว์ของผู้ที่อุ้มตนอยู่ อยู่ใกล้แค่คืบ "ได้เวลากลับบ้านแล้วนะเด็กน้อย"
"คุณสีเงิน...ที่นี่?"
"บ้านพี่ชายทำหมวกยังไงล่ะ ลืมไปแล้วหรอ?"
"มะ ไม่ได้ลืมหรอกค่ะ แต่ว่าเมื่อกี๊คุณบอกว่า...กลับบ้านนี่หมายถึง...?"
"ก็กลับไปที่ๆเธอมายังไงล่ะ คุณหนู" ช่าวทำหมวกผมแดงกล่าวพร้อมกับเชิญทั้งสามคน(กึ่งแมว)เข้าไปในบ้าน บนโซฟาสีแดงมีชายหนุ่มผมสีชานอนอยู่ เฟซิสเดินไปใกล้แล้วเอาไม้กวาดที่อยู่ข้าง ๆ ปลุก
โป๊ก!
"โอ๊ย เจ็บนะเฟซิสปลุกดี ๆ ไม่ได้หรือไง เรื่องนี้ฉันเป็นพระราชาเชียวนะ"
"เป็นแค่พระราชาไม้ประดับไม่ต้องมาพูดมาก"
"ฮีโถ่ ใจร้าย! แก้แค้นตอนพิเศษหรือไงกัน" ผู้เป็นราชาไม้ประดับบ่นอุบอิบ ก่อนจะมองเด็กหนุ่มสาวทั้งสามคนที่ยืนค้าง "อ้าว มากันแล้วหรอ รอแปปนะ เบอ..เอ๊ย! ห่านเอ๊ยห่าน ออกมาได้แล้วถึงคิวแกแล้ว แมะ ๆ ๆ ๆ"
"แมะมันเสียงของแพะครับ...พระราชา" ....เออ เบอร์ลิน(ระบุชื่อเลยล่ะกันขี้เกียจเล่นสำนวนแล้ว)เดินออกมาในชุด...เป็ด ? (หรือห่านวะ ช่างเหอะ) ด้วยสีหน้าบึ้งตึง เจ้าตัวแสบเห็นสภาพแล้วหัวเราะลั่นอย่างไม่มีความเกรงใจ
"...นายแย้งผิดประเด็นแล้วนะเบอร์ลิน" เคออสกล่าวพลางโล่งอกในใจที่ไม่ได้จับฉลากได้บทนี้
"เรื่องชุดน่ะไม่เป็นไร แต่มันเล่นกีตาร์ไม่ค่อยสะดวกเท่านั้นเอง ...รุ่นพี่เฟซิสขอรุ่นพี่เซเรนเบิกงบทำชุดใหม่ได้ไหมครับ?"
"..คิดว่าคงจะไม่ได้นะ"
"งั้นช่างเถอะครับ...เออ...ต้องการให้คุณหนูแสนสวยกลับบ้านสินะครับ"
"Yes,ser!"
เบอร์ลินพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเอาไปป์ออกมาจากในชุดเป็ด(ห่าน) ก่อนที่จะได้เป่าฮาเดสก็ร้องขึ้นมาซะก่อน
"เดี๋ยวๆๆๆ เบอร์ลินนายเอาออกมาจากชุดได้ยังไง?" เบอร์ลินกวักปีกให้ฮาเดสเข้ามาใกล้ ๆ แล้วดึงคอเสื้อให้เจ้าตัวแสบดูข้างใน
"........"
"....มาต่อกันดีกว่า ปู้น~น~น~น" ควันสีขาวขุ่นออกมาจากไปป์ที่เด็กหนุ่มในชุดเป็ดเป่า ควันสีขาวมวนกลม ๆ แบน ๆ เฟซิสเอาไม้กวาดที่ใช้ปลุกเควินเมื่อสักครู่แหย่เข้าไปตรงกลางของกลุ่มควันนั้น ก่อนที่ควันเหล่านั้นจะหนีจากปลายด้ามกวาดปรากฏเป็นหลุ่มดำขนาดเด็กมุดได้
"เอ้าเสร็จแล้ว" เฟซิสกล่าวเรียกสติของเด็กสาวและไอ้ตัวแสบ
ง่ายไปไหมเนี่ย!
"มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือไง?"
"หุบปากไปฮาเดส มากบทอย่างนายไม่ต้องมายุ่ง" เบอร์ลินกล่าวตัดฉับอย่างไรเยื่อไย อาเดสทรุดลงไปกับพื้นด้วยความน้อยใจ เป็นเหตุให้เด็กสาวปลอบ
"คะ คุณเบอร์ลินเค้าแค่ล้อเล่นนะค่ะ คุณฮาเดสอย่าคิดมากสิค่ะ"
"อื้ม..." เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเบา พอลุกขึ้นหูแมวก็กระดิกเป็นสัญญาน "แย่แล้ว! แม่มา!!"
"หา?!!" ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน เควินหน้าซีดพลางยกมือขึ้นขยี้ผม "เวรแล้ว! สงสัยเรื่องที่แอบไปกิ๊กพอลแตกแหงเลย วิ่งมาหน้าดำเชียว"
"หา!!!" เรื่องนี้น่าตกใจยิ่งกว่าอีก
"ฮาเดสสสสสส!!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะยะ!" ราชินีเซเรนแผดเสียงดังลั่น ชื่อที่เธอเรียกเป็นชื่อของเด็กหนุ่มทำให้เควินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก "ไม่ต้องมาโล่งอกเลยนะพี่เควิน เอาเป็นว่าซานาเอลรีบ ๆ ไปเข้าไปเร็วเข้า!" เด็กหนุ่มตัวแสบแวดพระราชาเร็จก็ดันไหล่บางของเด็กสาวให้เข้าไปในหลุ่มดำที่พึ่งสร้าง "ดะ เดี๋ยวสิค่ะ แล้วพวกคุณ..." "ไม่ต้องห่วงพวกเราไม่ตายหรอก เธอกลับไปที่ ๆ มาเถอะ" เคออสกล่าวกับเด็กสาวทั้ง ๆ ที่กำลังสร้างน้ำแข็งมาดันประตูไว้ ซานาเอลที่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโกรธ "ไม่ได้นะค่ะ! คุณแม่ของชั้นสอนไว้ว่าเป็นเพื่อน ห้ามทิ้งเพื่อน!" ทุกคนในห้องหันมามองเด็กสาวเป็นตาเดียว ฮาเดสลูบผมสีเงินยาวของเด็กสาวอย่างเบามือ ซานาเอลเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยแววตาฉงน เธอพูดอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ? "...แม่เธอเจ๋งมาก ซานาเอล" เด็กหนุ่มกล่าวกับเด็กสาวเบา ๆ "เอ๋?" พลัก! ร่างเล็กถูกพลักให้จมกับกลุ่มดำทันที นัยท์ตาสีฟ้าครามเบิกกว้างอย่างตกใจ มองผู้พลักตนที่ส่งยิ้มมาให้เหมือนกับคนอื่น ๆ ไม่เว้นแม้แต่ คุณแมวสีเทาชมรมคนรักความเงียบ "...แล้วพบกับนะ ซานาเอล" "ม่าย!!!" ตูมมมม!!!! เฮือก! "...ซานาเอล ซานาเอล? เป็นอะไรไปจ๊ะ" เสียงนุ่นเอ่ยถามเด็กสาวด้วยความอ่อนโยน ซานาเอลลืมตามองผู้ที่เรียกชื่อของตน "แม่..." "จ้ะ แม่เอง ...ทำไมหนูมานอนกลางแจ้งแบบนี้กัน เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกลูก" มือเรียวลูบเส้นผมสีเงินของเป็นสาวเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วง ซานาเอลเงยหน้ามองมารดาของตนแล้วขมวดคิ้วสวย แม่ลูบผมเธอเหมือนใครที่อยู่ในฝันเลย "ลูกไม่เป็นไรหรอกค่ะ แม่ แค่ฝันแปลก ๆ นิดหน่อยเองค่ะ" "ฝันแปลก ๆ หรือจ้ะ? สนุกหรือเปล่า ได้เพื่อนไหมจ้ะ" ซานาเอลวบกับนัยน์ตาสีมรกตเรียวคู่สวยที่สะท้องภาพเด็กสาวตรงหน้าเป็นประกาย "ค่ะ! ...แต่หนูจำหน้าพวกเขาไม่ได้เลย" ประโยดสุดท้ายเด็กสาวเอ่ยเสียงอ่อย ผู้(รับบท)เป็นแม่มองลูกสาวของตนอย่างตกใจ ดึงเธอเข้ามากอดไว้ ซานาเอลหน้าแดงเมื่อถูกหญิงสาว(?)กอด "พะ..พี่ซีเวียร์คะ?" "เรียกแม่สิจ้ะ ซานาเอล" คนเป็นแม่เอ่ยเสียงเหี้ยม จนคนเป็นลูกสะดุ้ง "มะ...แม่คะ?" เด็กสาวเอ่ยแก้โดยที่แอบตัวสั่นเล็กน้อย หญิงสาวยิ้มพอใจเล็กน้อยแล้วคลายอ้อมกอด "...เราเข้าบ้านกันเถอะนะ วันนี้ญาติแม่เค้ามาเยื่ยมด้วยล่ะจ้ะ" "อ๊ะ? อะ ค่ะ" แล้วซานาเอลก็ถูกจูงมือเข้าบ้านไปพร้อมกับผู้เป็นแม่(?) โดยที่มีแขกมายืนรออยู่หน้าประตูบ้านนานมากกกกกกแล้ว... "ให้ตายสิเพราะแกคนเดียว ฉันเลยโดนด่าซะยับ" เด็กหนุ่มบ่นอุบอิบเสียงดัง จนคนที่มาด้วยกันอดไม่ได้ที่จะพูด "มันเพราะนายต่างหากที่ไปยั่วโมโหราชินีเขาก่อน" "เหอะ! ไอ้คนเห็นแก่ตัว" "...ไอ้โฮโมไม่เลือกหน้า" "เฮ้ย! ถึงชั้นจะเป็นโฮโมแต่ก็เลือกหน้าเหมือนกันนะโว๊ย" "นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะรับรู้" เด็กหนุ่มกล่าวอย่างเย็นชา "หรอ~ งั้นนายก็รับรู้เรื่องนี้เอาไว้ซะว่า...." เจ้าตัวแสบกระซิบที่หูอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว "นายเองก็ถูกใจชั้นเหมือนกันนะ..." "!!" ฉัก! ..... ... .. . ............................................[จบ] แถมท้าย... "อ้าว? ฮาเดส หมวกรูปน้ำแข็งสวยดีนะ" "ขอบคุณ ฝีมือของเคออสเขานะครับ" "หรอ แล้วทำไมเคออสถึงหน้าแดงอย่างนั้นล่ะ ร้อนหรอ? รีบเข้ามาสิ ซานาเอลกำลังรออยู่เลย" "...เป็นพระคุณอย่างมาก" ที่มาทันเวลา... "เอ๋?" ***************************** กริ๊ดดดดดดดดด!! และแล้วก็จบลงด้วยดี อิอิ มีใครท้ายบ้างไมเนี่ยว่า คุณแม่ที่ซานาเอลว่าตั้งแต่ตอนแรกเป็น ซีเวียร์(อันที่จริงในหนังสือมันเขียวว่า เซเวียร์ แต่เราชอบเรียกว่า ซีเวียร์มากกว่า ..ช่างมันเหอะ!) ฮาเดส เคออสและตัวละครอื่น ๆ อาจจะพอเดาได้ แต่มีใครรู้ที่ลีรอยเป็นกระต่ายบ้างไหมเนี่ย? คนเขียนสงสัย .... ช่างเหอะ ไหน ๆ ก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราจะลงตอนพิเศษเอาไว้แถม แต่ขออุบอิบไว้ก่อนเพราะไม่มีเวลาจะแต่ง(เปิดเทอมแล้วจ้าาาาาขึ้นปวช.2 แล้ว แง ๆ หนังสือหนักอ่ะ -*-) อิอิ จากที่เล่นเน็ตทุกวันต้องมาเล่น 2 วันครั้งเพราะไม่มีกะตังค์แล้ว ที่จริงก็อยากแต่งไปเรื่อย ๆ อ่ะนะ ยังมีหลายเรื่องที่อยากแต่งเกี่ยวกับฮาเดสอยู่เลย แต่ขึ้นปีสองแล้วมันเรียนเยอะขึ้น แล้วก็มีเรื่องอยากแต่งเยอะขึ้นเหมือนกัน เอิกๆ (รนหาที่ตายดีจังตูนิ) ฮะๆ เอาเป็นว่า... "เราอยู่กับคนอ่านตลอด อยากเม้นไรอยากคุยไรก็ตามสบายบางที่เราอาจจะเม้นคุยด้วย ชวนเพื่อนมาอ่านแล้วเม้นบ้างก็ดี คนเขียนอยากได้ขอแนะนำ จากนี้ไปก็ถ้ามีเวลาก็จะแต่งแล้วเอามาลงให้อ่านกัน...ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ^^" .... อนึ่ง เรื่อง the prince of killer(ver. Online)จะแต่งตามเวรตามกรรม ดีไม่ดีก็อาจข้ามไปข้ามมาให้มึนเล่นก็ได้...
ความคิดเห็น