คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ซานาเอลในดินนดนมศัจรรย์[2](100%)
"ฉันคือแมวเจรจาสีเงินส่วนเจ้านั่นคือแมวเจรจาสีเทา ยินดีต้อนรับเธอ..ซานาเอลสู่ดินแดนแปลกประหลาดของพวกเรา"
"อะ ค่ะ!" ซานาเอลตอบ ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าก็ต้องชะงัก "อะ เอ่อ...คุณแมวสีเงิน...?"
"....ง่า เรียกลำบากสินะ" เด็กหนุ่มผมเงินเกาหัว "เอาเป็นว่าเรียกฉันว่า C1 แล้วเจ้านั่น C2 ล่ะกันง่ายดี"
"C ?"
"ใช่! C ที่มาจาก Cat แมวไง " ง่ายดีเนอะ
".......ทำไมนายถึงได้ 1 ?" ผู้เป็นแมว 2 เอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ ไม่ใช่ว่าเขาอยากได้ที่1 หรอกนะ...แค่ตะงิดใจหน่อย ๆ
" เพราะฉันเป็นพระเอก! แถมยังเป็นพระเอกที่โดนปล่อยเกาะมานานกว่า 4 ปีแล้วด้วย!" .... เงียบกริบ เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเทามองเพื่อนเจ้าของเรื่องผู้โดนผู้แต่งทิ้ง(ทิ้งทั้งเรื่อง)อย่างเข้าใจ ซานาเอลเองที่ทราบเรื่องดี(เพราะเป็นนางเอก?)ก็น้ำตาตกใน
"ไม่ต้องเศร้าไปหรอกค่ะ ฉันเชื่อว่าเขา(คง)จะกลับมาแต่งต่อค่ะ!!?" เด็กสาวกล่าวให้กำลังใจ(แด่ทุก ๆ คน) พร้อมกับคว้ามือของพระเอกที่น่าสงสารเอาไว้ นัยน์ตาสีฟ้าครามมีความเชื่อมั่น...ที่แฝงความไม่แน่ใจหน่อย ๆ
ที่จริง...ฉันเองก็เศร้าเหมือนกันนะค่ะ (ที่ไม่รู้ชะตากรรมตัวเองสักนิด)T^T
"....... - _ - ^" เด็กหนุ่มผมสีฟ้าได้แต่มองคู่ผมเงินที่ใจสื่อถึงกันไปมา เขาพยายามกระแอ่มเรียกสติของทั้งคู่ให้กลับมา "เรายังมีของที่ตัองไปคืนอยู่ไม่ใช่หรือไง?"
"เอ๊ะ?! เผลอลืมไปเลย" ทั่งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน ทำเอาเด็กหนุ่มผมสีฟ้ากุมขมับ พลางคิดในใจ ...แล้วยั่งนี้จะไปรอดหรอ?
"แล้วจะตามหายังไงหรอค่ะ?" ซานาเอลหันถามคนข้าง ๆ C1 ส่ายหน้าไม่รู้
"ไม่รู้สิ ถามคนแถว ๆ นี้เอาล่ะกัน" เด็กหนุ่มว่า ซานาเอลหันไปมองแมวอีกคน(?)ที่ยืนเงียบ ๆ ด้วยสายตาที่คาดหวังเผื่อเขาจะรู้
"..............." ผู้ถูกมองตีสีหน้าเรียบเฉยแต่มีเหงื่อไหลออกมา ก่อนจะหันหน้าหนีสายตาของเด็กสาว
"นี่ซานาเอล ดูนั่น" เด็กหนุ่มผมเงินสะกิดเรียกเด็กสาวแล้วชี้ไปที่พุ่มดอกไม้ที่ห่างจากที่ ๆ พวกเขาอยู่ไกลนัก ซานาเอลมองตามแล้วหันกลับมามองหน้าเด็กหนุ่มด้วยความสงสัย
"ดอกไม้? มีอะไรงั้นหรอค่ะ?"
"ถามเด็กพวกนั้นดูสิ"
"เด็กไหนค่ะ?"
"ดอกไม้พวกนั้นไง" ซานาเอลงุนงงกับคำพูดของเด็กหนุ่มแต่ก็เดินไปที่พุ่มดอกไม้นั้นอย่างว่าง่าย ก่อนจะเอ่ยออกมา " เอ่อ...ของถามทางหน่อยค้า~"
ทันใดนั้นดอกไม้ที่ยังเป็นดอกตูมอยู่ก็บานขึ้นมา ข้างในดอกไม้พวกนั้นมีภูตตัวเล็กน่ารัก ๆ อาศัยอยู่ ภูตสาวตัวน้อยที่มีผมสีแดงสดมองเธออย่างไม่พอใจกล่าวขึ้นมา
"มีอะไร" เธอกล่าวอย่างอารมณ์เสีย จนภูตที่อยู่ดอกข้าง ๆ หันมาดุเสียงเบา
"พูดดี ๆ หน่อยสิเฟรย์"
"หนวกหูน่า รูมิก้า"
"คุณหนูมีธุระอะไรหรอครับ" ภูตชายหน้าตาหวานกล่าวกับซานาเอลอย่างนอบน้อมต่างจากภูตสาวผมแดง ซานาเอลมองพวกคุณภูตตาเป็นประกาย
"เอ่อ..พวกคุณเห็นกระต่ายสีดำผ่านมาบ้างไหมค่ะ"
"เห็นสิ..."
"เขาไปที่..."
"บ้านคุณช่างทำหมวกครับ" ทั้งสามพูดต่อกัน ก่อนที่จะชี้ไปทางเดียวกัน "ไปทางนั้น"
"ขอบคุณมากค่ะ" ซานาเอลโค้งตัวขอบคุณภูตทั้งสาม แล้วเดินไปจูงมือแมวสองคน(?)ที่ยืนรออยู่ เด็กหนุ่มผมเงินที่เป็นผู้แนะยิ้มให้
"พวกเขาว่าไงบ้างล่ะ?"
"ไปทางนั้นน่ะค่ะ" เด็กสาวชี้ไปทางที่พวกภูตบอก ระหว่างทางที่เดินไปยังบ้านคุณช่างทำหมวกซานาเอลก็ถามขึ้นมา
"ทำไมคุณ C1 ถึงไม่เข้าไปถามพวกคุณภูตดอกไม้เองล่ะค่ะ?"
"อ้อ ...ซานาเอลเธอเห็นภูตสาวที่มีผมสีแดงหรือป่าว?"
"? เห็นค่ะ"
"เพราะยัยนั่นนะเป็นคู่กัดของฉันไง"
"ถึงได้ให้ฉันเข้าไปถามสินะค่ะ" ซานาเอลพยักหน้าเข้าใจ พอดีกับคน(?)ที่เงียบมานานเอ่ยบากขึ้น
"...ถึงแล้วนะ"
บ้านหลังใหญ่ดูร่มรื่นมีต้นไม้และดอกไม้ประดับอยู่ทั่วไม่เว้นแม้แต่บนหลังคา...มีป้ายเขียนอยู่ว่า 'บ้านช่างหัวมัน... เอ๊ย บ้านช่างทำหมวก' เด็กสาวและแมวทั้งสองเดินเข้าไปยังสวนโดยมีเด็กหนุ่มชมรมคนรักความเงียบนำทางให้ด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"คุณ C2 รู้จักที่นี่หรอค่ะ?" ซานาเอลกระซิบถามคนข้าง ๆ เสียงเบา แมวผมเงินส่งยิ้มให้(ทุกครั้งเลยล่ะ)ก่อนจะก้มลงให้อยู่ระดับเดียวกับเด็กสาวกระซิบตอบ
"ยิ่งกว่ารู้จักเลยล่ะ..."
" ? "
"นั่นใคร?!" เสียงตะโกนที่ทรงอำนาจดังขึ้นมาก่อนที่ปลายมีดปอกผลไม้จะจ่อเข้าที่คอของแมวสีฟ้าที่คว้าเอาไว้ได้ทัน ชายหนุ่มผมสีแดงยาวสวมหมวกทรงสูงมีหูกระต่ายสีแดงโผล่ออกมา นัยน์ตาสีฟ้าครามดูเย็นชาเมื่อเห็นหน้าผู้ที่รับมีดปอกผลไม้ของเขา(ใครเอ่ย? 3.)
"...มาทำอะไร?" เขาเอ่ยน้ำเสียงไม่รับแขก ซึ่งฝ่ายถูกถามเองก็ไม่แพ้กัน
"มาหาคน(?)" ทั้งสองคนยืนจ้องตาทำสงครามเย็นกันแทบจะเกิดประกายไปขึ้นมา โดยไม่สนใจสองหน่อผมเงิน ผ่านไปนานคนเกลียดความเงียบก็กล่าวขัดขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว
"พี่ชายเห็นไอ้กระต่ายดำขนชี้จอมขี้เซาผ่านมาไหม?!" ผู้ที่แมวสีเงินเรียกว่าพี่ชายหันมามองอย่างไม่พอใจ
"เห็น ...เจ้านั่นวิ่งผ่านมาพร้อมกับซัดขนมว่างที่ฉันวางไว้ไปหมดเกลี้ยง" ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงเย็นชาปนหงุดหงิด(อย่างมากกกกกก) ทำเอาคนฟังขนลุก เสียวส้นหลังแทนเจ้ากระต่ายที่ไม่รู้ตัวว่าได้ทำเรื่องสิ้นคิดลงไป "...เจอเมื่อไรพ่อจะเผาให้ไม่เหลือซาก...."
"เออ...รู้ไหมค่ะว่าเขาไปทางไหน?" เด็กสาวถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่ข้างหลังเด็กหนุ่มผมเงิน
"ป่านนี้คงเข้าปราสาทไปแล้วล่ะคุณหนู" ช่างทำหมวกตอบซานาเอลอย่างเป็นสุภาพบุรุษแม้ว่าจะคงยังรักษาสีหน้าเย็นชาอยู่ก็ตาม...
"จริงสิ เจ้านั่นเป็นคนของ'ราชินี'นี่นะ" แมวสีเงินทุบมือตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ "ถ้ายังงั้นพวกเราก็ไปที่ปราสาทกันเถอะ"
"คุณรู้ทางงั้นเหรอค่ะ?"
"รู้สิ ปราสาทนั่นก็เหมือนเป็นบ้านอีกหลังของฉันเลยก็ว่าได้ แถมไม่ว่าใครในปราสาทต่างก็รู้จักฉันเท่านั้น" เด็กหนุ่มกล่าวอย่างภูมิใจ จนเพื่อนแมวอดไม่ได้ที่จะพูดความจริงให้เด็กสาวฟัง
"เจ้านั่นโดนจับเข้าคุกที่ปราสาทนั่นบ่อยมาก จนคนทั่วทั้งปราสาทรู้จักยังไงล่ะ"
"ยะ ยังงั้นเหรอค่ะ"
"หุหุ"
****************************
โปรดทำใจที่ลงได้แค่นี้- -^
***********************
......
...
.
"คุณ C1 ค่ะ...แน่ใจนะค่ะว่ามาทางนี้"
"แน่สิ! ฉันมาทางนี้ประจำแหละ"
".......- -* "
เด็กสาวหนึ่งคนกับแมวรักความเงียบหนึ่งตัว(?)กำลังมุดพุ่มไม้ตามที่แมวหนุ่มจอมยุ่งบอก จนถึงที่สิ้นสุดของพุ่มไม้
พรวด!
"ว้าว~" เด็กสาวอุทานขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปโดนสิ้นเชิง ปราสาทสีทองทอประกายสวยงาม รอบ ๆ เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง...เลือด... ซานาเอลหน้าซีดเล็กน้อย
"เออ...ที่นี่หรือว่า..." เด็กสาวเอ่ยเสียงสั่น เด็กหนุ่มผู้นำทางยิ้มให้หน้าระรื่น
"ใช่! ที่นี่แหละ ปราสาทของดินแดนของพวกเรา" เมื่อเด็กสาวได้ยินดังนั้นก็แทบเป็นลมพับไป โชคดีที่แมวสีฟ้าผู้รักความเงียบอยู่ด้านหลังจึงช่วยพยุงให้
"...ไม่เป็นไรใช่ใหม?" เขาถามน้ำเสียงอ่อนโยน จนเพื่อนแมวอดไม่ได้ที่จะทำท่าอ้วก
"ไม่เป็นไรค่ะ คือ...ดอกไม้พวกนั้น.." ซานาเอลชี้ไปที่ดอกกุหลาบสีเลือดที่อยู่ใกล้ ๆ "มันอะไรกันค่ะ?"
"เอ่อ...ราชินีของพวกเราชอบสีนี้น่ะ เขาเลยบังคับให้พวกภูตดอกไม้เปลี่ยนสีดอกกุหลาบทั้งหมดในปราสาทเป็นสีนี้" เด็กหนุ่มที่พูดมากที่สุดของดินแดนนี้เป็นผู้ตอบ(ชัวร์อยู่แล้ว)
"ราชินี...เป็นคนเอาแต่ใจงั้นหรอค่ะ?"
"ใช่! นอกจากจะเอาแต่ใจแล้วยังขี้บ่น จุกจิกจู้จี้ไร้สาระเป็นจอมบ่น รักความสะอาดและก็ระเบียบจัด วัน ๆ ไม่ทำอะไรนอกจากตรวจตราความสะอาด ทรมานนักโทษแล้วก็ทะเลาะกับผัว...เอ๊ย! พระราชา แล้วเวลาฉันถูกจับ ป้าแกจะบ่นไม่ยั้งเป็นวัน แถมลงโทษอย่างทรมานน่าปวดหัวที่สุดเลย!!" เด็กหนุ่มบ่นยาวราวกับว่ามันเป็นความจริงที่โหดร้ายมากมายจนไม่อยากพูดถึง(แต่ก็ถึงกับบ่นยาว - -^^)...
เด็กสาวมองดูแมวสีเงินที่ทำท่าทางโอเวอร์สุด ๆ ก่อนจะหันไปถามความจริงจากผู้พยุงตนอยู่
"เพราะเจ้าแมวบ้านั่นแหละที่ทำให้ราชินีเป็นคนขี้บ่นแล้วก็ยึดติดกับกฎระเบียบ"
"ไม่ใช่เพราะฉันทั้งหมดซะหน่อย พระราชาเองก็ด้วย..." เด็กหนุ่มเถียงแถมโยนความผิดให้พระราชาที่ไม่ได้มีส่วนร่วมอีกต่างหาก "เอาเป็นว่าพวกเราเข้าไปกันเถอะ"
".... /ค่ะ!"
โครม!
ลูกกรงหนามกุหลาบแดงตกลงมาจากข้างบนอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมทั้งทหารหน้าตาตัวประกอบหลายตัวออกมาจากรอบทิศทางเข้ามาล้อมไว้อย่างหนาแน่น ซานาเอลและแมวสีฟ้าหน้าซีด(โดยเฉพาะซานาเอล) ต่างจากเจ้าตัวนำทางที่ยังคงรักษาสีหน้าระรื่นไว้อยู่เหมือนเดิมราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ
"......ดูเหมือนว่า...พวกเราจะโดนจับ...ซะแล้วนะค่ะ..."
"คงจะใช่...อ่ะนะ"
".......... - -* "
กลุ่มผู้ผู้จับทั้งสามต่างมีสีหน้าคนละแบบ คนหนึ่งหน้าซีด คนหนึ่งยิ้มแย้มและอีกคนมองคนยิ้มแย้มอย่างจะแช่งแข็งให้ตายคาที่ ทหารหญิงหน้าตาสวยงามต่างจากทหารคนอื่น ๆ และดูท่าว่าจะมีตำแหน่งใหญ่เดินออกมาจากวงล้อม พลางยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาอันเป็นขาประจำคุก
"หวัดดี 'สีเงิน' วันนี้มาซะสายเชียว อุตส่าห์รอตั้งนาน" ทหารสาวนัยน์ตาสีน้ำเงินยิ้มให้อย่างรู้จักสนิทสนมกันมานาน
"โย่ วันนี้พี่ชายไม่ได้มารอด้วยงั้นหรอ? คนเค้ากำลังคิดถึง ฮิฮิ" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงดัดจริต ทหารหญิงยิ้ม
"ทหาร! จับไอ้แมวบ้านี่ไปขังคุกเดี๋ยวนี้!!" นางฟ้ากลายเป็นนางมารทันที เด็กสาวที่ไม่รู้เรื่องสะดุ้งตกใจกับเสียงตะโกนของเธอ
"เดี๋ยวก่อน!" ชายหนุ่มผู้รักความเงียบเอ่ยออกมา ทหารสาวที่พึ่งสังเกตเห็นคนอื่นนอกจากเจ้าตัวแสบหันมามอง
"พวกเธอเป็นใคร?" หญิงสาวรี่ตามองผู้พูดที่เงียบไป
"จะทำอะไรกับเจ้านั่นก็ตามใจเธอ แต่พวกเราไม่เกี่ยวข้อง ฉะนั้นปล่อยไปพวกเราซะ" แมวหนุ่มสีฟ้ากล่าวน้ำเสียงราบเรียบแถมตัดหางปล่อยวัด(คุก)เพื่อนเผ่าเดียวกันอีกต่างหาก
"เฮ้ย! ได้ไง อยู่กินด้วยกันมาตั้งนานจะทิ้งกันง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ" ผู้ถูกตัดหางปล่อยวัด(คุก)เอ่ยน้ำเสียงตัดเพ้อพลางบีบน้ำตาเรียกความน่าสงสาร
"โฮ้~ นี่นายนอกใจพี่ชายของชั้นอย่างนั้นหรอ? กล้ามากเลยนะยะ" หญิงสาวกล่างเสียงเย็น ก่อนจะฟาดแส้ในมือ(มาได้ไง?)ใส่กรงด้านตรงที่เด็กหน่มสีเงินยืนอยู่ (ป.ล. ใครสนับสนุนอาเดส-ชาร์ลยกมือขึ้น 55+)
"แหม ๆ ร้อนแรงจังนะ หุหุ"
"เลิกปากดีได้แล้ว 'สีเงิน'!" เสียงทรงอำนาจดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของร่างนั้นจะเดินออกมาให้ปรากฎเห็น เหล่าทหารและแมวหนุ่มสีฟ้าต่างก้มลงคำนับ จะยกเว้นก็แต่เด็กสาวที่ไม่รู้เรื่องอย่างซานาเอลและ แมวผู้ไม่เคยมีคำว่ามารยาทอยู่ในหัวสมองเท่านั้น
"ระ ราชินี...
0000000000000000000000000000000000000
ความคิดเห็น