Proxy War Online (สงครามแห่งอำนาจ)

ลำดับตอนที่ #86 : ตอนที่ 86 ภารกิจเสี่ยงตาย เพื่อหนูโลลิ

“หมายความว่ายังไง ที่พี่โดนตำรวจตามไล่ล่าอยู่”ชิออนถามโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเสียงดังไปทั้งบ้าน หลังทราบจากคนรู้จักว่าเฟตโดนหมายหัวจากกรมตำรวจ และตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการหลบหนี

‘….’คู่สนทนารายงานกลับมาถึงเหตุการณ์ที่หน่วยงานตำรวจขอกำลังพลในการจับกุม ซึ่งข่าวที่ได้รับมา ทำให้ชิออนถึงกับหน้าเครียดลงไป

“ครับ ขอบคุณสำหรับข่าว”ชายหนุ่มวางหูโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองผู้เป็นบิดามารดา ซึ่งตอนนี้หน้าตาเครียดไม่แพ้กัน ในมือถือโทรศัพท์แน่นทุกคน

“ทางนั้นแจ้งจับในข้อหามีอาวุธสงคราม”วิภากล่าวก่อนจะลุกขึ้นยืน ใบหน้าเธอไม่เหลือเสี้ยวของความอ่อนโยนเหลืออีกเลย หลังทราบว่าทางหน่วยงานที่เคยเคารพทำเช่นนี้กับคนในครอบครัวของเธอ

“ถึงจะรู้ว่าหนูนาตาชาไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่ควรยัดเธอให้กลายเป็นอาวุธสงครามแบบนั้นนะ อย่างนี้ต้องเรียกประชุมกันหน่อยแล้ว”สิริภพกล่าวพร้อมกับคว้าเสื้อมาสวม หากทางรัฐบาลต้องการเล่นงานลูกชายเขาแบบนี้ งั้นเขาก็ขอเล่นงานกลับบ้างแล้วล่ะ

“ครับ”ชิออนน้อมรับความต้องการของพ่อแม่ โดยเขาเองก็คว้าอาวุธสุดรักตามมาด้วย

ถนนหลวงสายเชื่อมต่อระหว่างเมืองหลวงใหญ่ กับเมืองหลวงเล็ก

รถซีดานสีดำคันหนึ่งวิ่งอยู่บนถนนเส้นนี้ด้วยความเร็วสูง แม้การจราจรจะไม่สะดวกถึงขนาดออกมาเตะบอลเล่นได้ แต่หากเทียบกับความเร็วของคันนี้กับรถคันอื่นแล้ว รถซีดานคันนี้กินขาด

“ตกลงพี่ชายจะไปจริงๆเหรอคะ”นาตาชาที่เป็นตัวต้นเหตุให้ชายหนุ่มต้องหนีการจับกุมถามเพื่อความมั่นใจ หลังเฟตตกลงใจที่จะไปไหนไปกัน

“การหนีไม่ใช่หนทางครับ การเคลียร์ปัญหาต่างหาก ถึงจะเป็นการแก้ปัญหา”ชายหนุ่มหันมาตอบด้วยรอยยิ้ม แต่เด็กสาวทั้ง 2 ดูออกว่า จิตใจของเขาไม่ได้เป็นเหมือนกับหน้าตา คนที่ทำงานให้กับรัฐมานาน เมื่อเจอทรยศแบบนี้ มีเหรอจะทนไหว

‘รถเก๋งคันนั้น หยุด อย่าคิดหนี’เสียงดังลั่นมาจากด้านหลัง ซึ่งเฟตก็มองกระจกหลังไปเห็นเฮลิคอปเตอร์บินตามมาอย่างรวดเร็ว นี่พวกนั้นกะเอาแบบนี้เลยใช่มะ ได้

กริ๊ก ปึก ฟี๊ด!!!! เสียงการเปิดเอา N²O เข้าสู่ห้องเครื่อง พร้อมกับความเร็วที่สูงขึ้นจนเฮลิคอปเตอร์ยังตามไม่ทัน

การหนีไม่ใช่การแก้ปัญหาจริงๆ แต่เป้าหมายที่เขาต้องไปดันอยู่ไกลนี่ซิ เป็นปัญหาสุดๆ หากถูกจับกลางทางล่ะก็ คงไม่มีทางได้แก้ตัวเป็นครั้งที่ 2 ฉะนั้น ตอนนี้มีอะไรต้องงัดเอามาใช้ให้หมด

เขตเมืองหลวงรอง เหตุที่ส่วนนี้ขึ้นชื่อว่าเมืองหลวง (รอง) ก็เป็นเพราะว่า มันเป็นเขตราชการขนาดใหญ่เฉกเช่นที่เมืองหลวงจริงๆมี เนื่องจากครั้งหนึ่งที่นี่เคยมีประเทศของตัวเอง เลยทำให้มีสำนักงานอะไรต่างๆเยอะแยะ ส่วนการออกปฏิบัติงานของบรรดาเจ้าหน้าที่ ก็ไม่แพ้กับเมืองหลวงจริงๆเลย จึงทำให้เขตเมืองนี้ได้ชื่อว่า เมืองหลวงเช่นกัน

 “พี่ชาย ทางซ้ายเป็นด่านแผงตะปู ส่วนด้านหลังมีรถตำรวจตามมาเป็นขบวนเลยคะ”หนูน้อยผมขาวหันมาบอกคนขับรถข้างๆ หรือก็คือเฟตนั่นเอง

“ครับ”ชายหนุ่มรับคำเรียบๆ ก่อนจะดึงเบรกมือ จนล้อหลังตาย ทำให้รถปัดท้ายเล็กน้อย จากนั้นก็เร่งคันส่งเพื่อเลี้ยงลำให้ทำมุมกับถนน 45 องศา พอเข้าโค้งด้านขวาก็พอดีกับการตั้งลำ หากพูดง่ายๆ ก็ดริฟนั่นเอง

“อีก 47 กิโล จะถึงเป้าหมาย วิ่งไปอีก 3 ช่วงถนน จะเจอซอยแยกซ้าย ให้ใช้เส้นทางนั้นในการหลบหนีได้”เอวาที่เปิดโทรศัพท์รับสัญญาณดาวเทียมร้องบอก เพราะรู้ว่าคนขับรถต้องการเส้นทางล่วงหน้า

“สงสัยจะต้องเลี้ยวถนนนี่แล้วแหะ”เฟตส่ายหัวบ่น หลังตนขับมาได้แค่ 1 ช่วงถนนก็เจอด่านใหญ่ตั้งรออยู่แล้ว เมืองหลวงนี่มัน น่ากลัวจริงๆ พวกเจ้าหน้าที่ตำรวจพร้อมทำงานกันเต็มที่ ต่างจากเส้นนอกลิบลับ

เอี๊ยด!!! เสียงล้อเบียดถนนก่อนที่รถซีดานคู่ใจจะวิ่งเข้าซอกซอย ลัดเลาะนี่ออกนู่น ทะลุนั่นตามคำแนะนำของเอวา ซึ่งกว่าจะถึงสถานที่ อันเป็นเป้าหมาย ก็ใช้เวลาไปกว่า 2 ชั่วโมง

หน้าสถาบันวิจัย ณ เขตเมืองหลวงรอง

รถซีดานสีดำฝ่าแผงกั้นจนมาถึงหน้าประตูโถงทางเข้าขนาดใหญ่ เมื่อมาถึงชายหนุ่มผมดำในชุดสูทก็ยกมือยอม ก่อนจะออกมาจากรถนิ่มๆ

“แกเป็นใคร”เจ้าหน้าที่ศูนย์วิจัยถามพร้อมกับเล็งปืนกลเบาที่พกพาสะดวกเข้าใส่ คนที่ฝ่าแผงทางเข้ามา ต้องไม่ใช่คนที่ไว้ใจได้แน่นอน

“ผมมาพบผู้อำนวยการสถาบันวิจัยนี้ บอกเขาว่า ดาร์กเฟตมาหา”ชายหนุ่มที่ถูกจ่อปืนเข้าใส่กล่าวก่อนจะแสดงบัตรให้ดู ส่งผลให้เจ้าหน้าที่เฝ้าศูนย์หันไปมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้า ส่งทีมเร็วเข้าไปแจ้งตามที่ขอ หลังเห็นว่าชายคนนี้พิเศษพอสมควร

หวอ!!! เสียงรถตำรวจดังตามมาเป็นแถว ก่อนที่ฝูงรถฉลามขาวนับสิบจะกรูกันเข้ามาในสถาบันวิจัย ที่มีอาณาเขตความกว้างพอๆกับค่ายทหารเลยทีเดียว

“หยุด อย่าขยับ”เหล่าตำรวจไฟแรงร้องสั่งพร้อมกับเล็งปืนเข้าหา แต่เฟตที่ยกมืออยู่แล้วถอนหายใจยาว เห็นชัดๆ แบบนี้ ยังต้องการอะไรอีก

ตำรวจลงเท้าเดิน แล้วกรูกันเข้าไปหาผู้ต้องหาอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่จะได้จับกุมตัว เฟตก็หันมามองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ

“อย่าแตะต้อง มีอะไรให้คุยกัน”เป็นคำพูดที่เรียบจริงๆ แต่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจกลับหยุดกึก ก่อนจะถอยออกมาตามคำขอ

ในขณะที่ทางตำรวจกำลังพิจารณาว่าจะเอายังไงต่อ ที่โถงเข้าออกของศูนย์วิจัย ก็ได้มีชายสูงวัยในชุดนายพลเดินออกมา ก่อนจะปรายตามองสถานการณ์อย่างใจเย็น

“มีอะไรก็ว่ามา”นายพลสูงวัยถามเสียงเรียบกับผู้ที่อุตส่าห์ติดต่อหาตนโดยตรงแบบนี้

“ผมให้คุณยืนยันมนุษย์ดัดแปลงคนหนึ่ง ให้อยู่ใต้ชื่อสถาบันของคุณ”เฟตตอบเสียงเรียบเช่นกัน ส่งผลให้ทางผู้อำนวยการเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะพยักเผยิบให้เอาผลงานมาดู

“นาตาชา มานี่ครับ”ชายหนุ่มหันมาร้องบอกคนในรถ ซึ่งต่อมาก็มีเด็กสาวผมขาวเดินลงมา ก่อนจะประชิดตัวชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

“เนี่ยนะ หืม”นายพลลูบคาง ก่อนจะหันไปมองลูกทีมด้านหลัง ซึ่งถือปืนครบครันให้ตามลงมา

“ทำไมถึงพามาที่นี่”ชายสูงวัยถาม ที่นี่เป็นสถาบันวิจัย เทคโนโลยีทางด้านยีน ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับมนุษย์วิจัยเลย

“ถ้าตามหลัก ผมอาจพาเธอมาผิด แต่ถ้าให้พูดตามเส้นทางราชการ ผมว่า มาถูกแล้ว”เฟตตอบเรียบๆ ก่อนจะหันมองรอบตัว สถาบันวิจัยทำไมถึงต้องมียามพกปืน แล้วเท่าที่เขาจำได้ ที่บนเรือขนส่งสินค้านั่น เขาพบเอกสารที่เกี่ยวกับที่แห่งนี่อยู่มากมาย จึงคาดเดาไว้ว่า ที่นี่น่าจะเป็นศูนย์ลับแห่งหนึ่งของรัฐบาล

“หึ สมกับเป็นเจ้าหน้าที่ของกลาโหม ฉลาดมาก แต่ยังไม่มากพอ จับเธอไปก่อน”นายพลกล่าวสั่งลูกน้อง ก่อนที่คนพวกนี้จะกรูกันเข้ามาหนูนาตาชาที่หันมามองเฟตด้วยความตกใจ

ฟุบ!!! ชายหนุ่มกะไว้อยู่แล้ว จึงโผล่มาขวางอย่างรวดเร็ว

เมื่อมีคนมาขวางการทำงาน เหล่าเจ้าหน้าที่สถาบันก็เลยจัดการลงมือเพื่อกะจับกุม แต่เฟตก็ไม่ใช่คนทั่วไป ทันทีที่พวกยามลงมือ เขาก็พร้อมสวนกลับทันทีเช่นกัน

ผลัก ผัวะ ตุบ “อ้อก”เหล่ายามล้มไปกองกันเป็นแถบๆ แม้เฟตจะไม่เก่งหมัดเท่ากับปืน แต่เขาก็พอรู้วิธีอ่านทางการต่อสู้ แล้วยิ่งในสถานการณ์จริงใช้ประสบการณ์มากกว่าการเรียนอยู่แล้ว ทำให้เขาสามารถโต้ตอบได้อย่างรวดเร็ว จนกระทั่ง

ปัง!!! ปึก! เสียงของปืนดังลั่น ก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาทะลวงที่ศอกคอจนเจ็บจี๊ดขึ้นมา

“สถาบันบ้าอะไรฟะ มีสไนเปอร์ด้วย”เฟตคำราม ก่อนจะเหลียวมองคนบนตึกที่อยู่สูงไปหลายสิบเมตร คนพวกนี้ตั้งท่าเหมือนรออยู่ก่อนแล้วเลย

“ก็อย่างที่แกรู้นั่นแหละ ที่นี่เป็นของรัฐ หากเกิดอะไรขึ้นมา ฝั่งเราจะเสียหายได้ เลยต้องมีเจ้าหน้าที่หลายหน่วยหลายฝ่ายมาช่วยกันหน่อย”นายพลสูงวัยกระซิบกล่าว ก่อนจะสั่งให้พวกลูกน้องเข้าไปจับตัวเฟตกับหนูน้อยผมขาวนั่นไว้ ทว่า

ปัก ตุบ!!! “อ้ากกก”พวกยามถูกเฟตล้มภายในไม่กี่ครั้ง ส่วนตัวชายหนุ่มก็ล้มตัวลงไปเช่นกัน หลังพิษยาสลบเริ่มออกฤทธิ์จนแรงหายไปหมด

ปัง!!! ปึก! เสียงสไนเปอร์ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เฟตจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ศอกคออีกด้าน ธรรมดาก็จะหลับอยู่แล้ว เจอกระสุนาสลบ 2 นัดซ้อนไปแบบนี้ หลับยาวชัวร์

“นึกว่าจะใช้ปืนซะอีก”นายพลสูงวัยลูบคางด้วยความแปลกใจ คนระดับมือสไนเปอร์ ทำไมถึงไม่ใช้ปืนเลย ต่อให้มีตำรวจล้อมอยู่ตรงทางออก แต่ความเร็วของไอ้หมอนี่ก็พอที่จะจับเขาเป็นตัวประกันได้แล้ว แต่ช่างเถอะ ถามไปก็เท่านั้น ชายสูงวัยจึงสั่งให้ลูกน้องนับตัวหนูน้อยผมขาวไปอีก

“พี่ชาย”นาตาชาร้องเรียกเป็นเฟตที่นอนอยู่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะถูกหิ้วปีกซ้ายขวาเข้าไปข้างใน

เอี๊ยด!!! เสียงล้อที่เบรกยาว พร้อมกับด่านตำรวจปิดทางเข้าออกที่แหวกเป็นทาง ส่งผลให้คนของสถาบันวิจัยหันไปมองเป็นตาเดียว แล้วพวกเขาก็พบกับรถของทางราชการหลายสิบคันวิ่งมาจอดเทียบติดๆกับที่ชายคนนั้นนอนอยู่

“เฟต”หญิงสาวผมดำยาวที่พึ่งลงมาจากรถร้องเสียงหลง ก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปหาชายที่นอนอยู่อย่างรวดเร็ว เมื่อเข้ามาถึงตัวเธอก็ตรวจสอบอย่างรวดเร็ว เมื่อพบว่าแค่สลบไป ก็คลายความตื่นตระหนกลง ก่อนจะหันมามองนายพลสูงวัย

“ไม่พบกันแป๊บเดียว มีอำนาจสั่งยิงเจ้าหน้าที่ของรัฐแล้วเหรอคะ อดีตท่านนายพล”หญิงสาวกล่าวก่อนจะย่างสามขุมเข้าหา ส่งผลให้ชายสูงวัยต้องขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะตอบเสียงเย็นไม่แพ้กัน

“ที่นี่เป็นอาณาเขตของฉัน ก็ไม่แปลกอะไรที่จะสั่งยิงได้”

ปึง ปึง!!! เสียงประตูรถถูกเปิดและปิด พร้อมกับบรรดาเจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพ ส่งผลให้เหล่าเจ้าหน้าที่ต้องลดปืนลงด้วยความกลัว หากยังหือต่อไปอาจถูกเด้งไกลก็ได้

“อดีตท่านนายพล ได้มาเป็นผู้อำนวยการสถานวิจัยลับแบบนี้นี่เอง มิน่าถึงไม่ได้ข่าวอีกเลย”เป็นคำทักทายของชายผมน้ำตาลอ่อน ที่ใบหน้ามีริ้วรอยบ่งบอกถึงอายุเลข 3 ทั้งที่จริงๆถึง 4 แล้ว

“ผู้บริหารบริษัท ชินคอป ไหงมาถึงที่นี่ได้”อดีตนายพลพึมพำ ก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มที่นอนสลบอยู่ที่ปลายบันไดทางลง

“อ้อ ที่ได้ข่าวว่าเป็นลูกบุญธรรม ตกลงว่าเป็นเรื่องจริงซิะนะ”

“เกือบถูกค่ะ แต่ข่าวจริงๆคือ เขาเป็นลูกเราจริงๆ”หญิงอีกคนที่ลงมาพร้อมกันกล่าว ก่อนที่แสงของไฟจะส่องให้เห็นถึงใบหน้าอันกร้าวแข็ง

“แล้วยังไง ฝ่ายเราแค่ป้องกันสถาบัน ส่วนเด็กคนนี้ก็เป็นตัวอันตราย มนุษย์ดัดแปลงถือเป็นอาวุธชีวภาพก็รู้กันอยู่นี่”ชายสูงวัยกล่าวแล้วชี้มาที่นาตาชา ซึ่งเธอไม่ได้สนใจสภาพตัวเองเท่ากับผู้เป็นพี่ชาย

“นี่ท่าน”วิภาคำรามเบาๆ แต่ผู้เป็นสามีกลับดึงมือไว้ก่อนจะส่ายหัวให้ จากนั้นก็ยกโทรศัพท์เตรียมโทรออกหาใครบางคน

“ถ้าจะโทรให้ทางปลัดกะทรวงกลาโหมมาช่วยเคลีย คงต้องแสดงความเสียใจด้วย ท่านไปว่าราชการที่ต่างประเทศ ตอนนี้ก็น่าจะรู้ว่าฝั่งทวีปตะวันออก กับทวีปตะวันตกกำลังมีปัญหาพิพาทกันอยู่ เลยต้องส่งตัวแทนไปแบบนั้น ส่วนถ้าจะคุยกับรองปลัด คงต้องแสดงความเสียใจด้วย เพราะเขาให้อำนาจเราเกี่ยวกับเรื่องในประเทศเต็มที่”นายพลกล่าวแบบผู้รู้จริง ส่งผลให้ทางสิริภพต้องกำโทรศัพท์แน่น หลังเห็นว่าทางเลือกใกล้หมดแล้วตอนนี้

“ใช่แบบนั้นแหละ ลูกของนายเอากลับไปได้ แต่เธอคนนี้ต้องคุยกันหน่อย”ชายสูงวัยกล่าวแล้วพยักหน้าให้ทางเจ้าหน้าที่พาตัวไป

“พี่ชาย”นาตาชาเรียกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะถูกพาตัวไป ทางเลือกของเฟตเกือบไปได้สวยแล้ว แต่น่าเสียดายจริงๆ ที่ครึ่งหนึ่งของฝั่งกลาโหมไม่ชอบเขา และอนุมัติให้เกิดการไล่ล่า ส่วนอีกด้านก็ดันถูกดันออกนอกประเทศไปเสียก่อน ทำให้การมาของพวกเขาในครั้งนี้ เหมือนเดินเข้าหาไฟเอง

“หืม แย่แล้วซินะ สงสัยต้องเอาจริงแล้ว”เอวาที่นั่งอยู่ในรถกล่าวขึ้นหลังเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เรื่องในประเทศนี้เธอไม่อยากยุ่ง แต่เมื่อเห็นว่าเกี่ยวกับเฟตตรงๆ จะไม่ยุ่งก็คงไม่ได้แล้ว เด็กสาวจึงเอนหลังกับพนักพิง ก่อนจะหลับตาทำสมาธินิ่งสงบอยู่คนเดียวในรถ

อีกด้านหนึ่ง เฟตที่นอนอยู่ สติของเขาทั้งหมดถูกสารกล่อมประสาทเข้าไปกดให้หลับ จะลืมตาก็ไม่ได้ จะขยับก็ยิ่งยาก แถมจะนอนก็ดันเจ็บจี๊ดที่หัวใจเหมือนกำลังจะสูญเสียอีก

“เหอะ จนได้ล่ะน๊า คนอย่างนาย”เป็นเสียงของเอรีสแน่นอน ชายหนุ่มมั่นใจ ทว่า ทำไมในโลกแห่งความจริงเธอถึงโผล่มาได้ล่ะ

“ไม่แปลก ที่นายจะแปลกใจ แต่ก็อย่างที่เคยได้บอกไปแล้ว นายกับฉันเป็นคนๆเดียวกัน ไม่ว่าโลกไหน เราก็คือเรา ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง แต่ก็นะ ฉันเองก็ยังแปลกใจจริงๆ ที่ได้เจอกับนายแบบไม่อยู่ในเกมแบบนี้”หญิงสาวยังคงพูดต่อ โดยที่ชายหนุ่มไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากนอนฟังอย่างสงบ เขาต้องสงบใจรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้

“เยี่ยม สมาธิแน่วแน่ งั้นฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะ ตั้งสมาธิฟังดีๆล่ะ”เอรีสพูดเป็นคำสุดท้าย ก่อนที่เสียงกระซิบถึงเหตุผลนั้นจะก้องกังวารในหูของเฟต ซึ่งแต่ละคำที่เข้ามาส่งผลให้เขารู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

“โอเค หมดเรื่องแล้วพวกนายก็กลับไปซิ”ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยร้องบอกพวกตำรวจที่ล้อมอยู่ ซึ่งเมื่อเห็นว่าเรื่องจบไปในทางที่ดีแล้ว พวกตำรวจก็ยอมกลับไปอย่างที่บอก

“พวกนายก็กลับไปด้วยนะ”อดีตนายพลสูงวัยหันมากล่าวกับพวกสิริภพ คนพวกนี้มีภาษีต่อรัฐแบบสุดๆ แต่เขาเองก็ได้รับการสนับสนุนแบบสุดๆเช่นกัน หากเกิดการปะทะจริงๆ ไม่มีใครกินใครลงหรอกนะ

“พาตัวลูกชายออกมา”สิริภพร้องสั่งลูกน้อง ที่เป็นทหารในเครือธำรงพักตร์ เขามีอำนาจถึงขั้นมีทหารเป็นของตัวเอง ทว่า

กึก!!! เฟตที่นอนอยู่บนพื้นกลับดันมือขึ้นมาเอง ก่อนจะลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะจ้องมองทางผู้อำนวยการด้วยสายตาเย็นชาไร้แววตามนุษย์

“ปล่อยตัวนาตาชามา”ชายหนุ่มกล่าวเสียงเย็น แต่นั่นยังไม่ใช่เรื่องชวนตะลึงเท่ากับว่า ทำไมภายใน 15 นาทีถึงฟื้นขึ้นมาได้ ปกติยาประเภทนี้สามารถล้มช้างได้เป็นวันๆเลยนะ แล้วยิ่งเอามาใช้กับมนุษย์ด้วยแล้ว การโต้ตอบไม่น่าจะเหลือแล้วซิ

“หึ ตอนนี้เรื่องจบแล้ว ทางเราได้ตัวอันตรายมาแล้ว แกนั่นแหละที่ต้องกลับไป”ผู้อำนวยการศูนย์กล่าวก่อนจะยิ้มเยาะ ส่งผลให้เฟตที่มีไร้แววตา ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะคำรามดังลั่น

“ปล่อยตัวเธอมาซะ!!!!”แค่คำพูดยังไม่น่าตกใจเท่ากับลมหมุนรอบตัวของชายหนุ่ม ที่พัดแรงได้ยังไงไม่รู้

“เฮ้ยๆ ชักไม่ใช่แล้วนะ”พวกสิริภพที่อยู่ด้านหลังพึมพำตามๆกัน แต่เฟตไม่สนใจ ตอนนี้เขาไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว เมื่อเข้าสู่ด้านมืดของตัวเอง

ปัง!! เสียงสไนเปอร์ยาสลบดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหัวกระสุนที่พุ่งตรงหาเป้าหมายด้วยความเร็วกว่า 700 ฟุต ต่อวินาที ทว่า รอบนี้กลับไม่ได้กินอย่างที่เคย เมื่อชายหนุ่มที่เป็นเป้าหมายหลบวูบก่อนจะหมุนตัวกลับมาพร้อมกับปล่อยอะไรกลับคืน

ฉึก!!! “อึก”หัวลูกดอกยาสลบปักคาอยู่กลางหัวสไนเปอร์ เมื่อสักครู่เฟตใช้กำลังและความเร็วของลูกดอกในการส่งกระสุนที่พุ่งมาหากลับสู่จุดที่มา เลยเป็นเหตุให้หมองูตายเพราะงูแบบนี้ไง

“หืม”เฟตยกมือขึ้นมาดูเล็กน้อย ที่เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบของตนเองฉับไวขึ้นอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ยิงมัน”อดีตนายพลสั่งลูกน้องที่ป้องกันอยู่ให้ยิงได้เลย ทว่า เหล่ายามกลับไม่กล้าลงมือ เพราะด้านหลังนั้นมันผู้มีอิทธิพลชัดๆ ลองยิงมีหวังได้เด้งกันไกลแน่ แถมชายคนนี้เป็นใครก็น่าจะรู้ๆกันอยู่

“ชิ”นายพลที่เห็นลูกน้องตนเองไม่ยอมลงมือสบถ ก่อนจะวิ่งเข้าไปคว้าตัวนาตาชา แล้วเข้าศูนย์ไปอย่างว่องไว

“…..”เฟตที่เห็นเดินตามไปอย่างเรียบๆ ไม่รีบร้อน เพราะเท่าที่ดูจากลักษณะ ผู้อำนวยการศูนย์น่าจะอยู่ในขั้นวิตกกังวล หากมีสมาธิกว่านี้อีกหน่อย คงจะรู้ว่าคำพูดก็น่าจะช่วยให้รอดพ้นจากวิกฤตนี้ไปได้ แต่ช่างเถอะ ในเมื่อหนีเข้าศูนย์แบบนี้ ก็ต้องตามไปซินะ

“แฮก แฮก แฮก สั่งปิดทางเข้าทั้งหมดเลย แล้วเพิ่มกำลังป้องกันด้วย ใครมายิงให้หมด”อดีตนายพลสูงวัยกล่าวกับทหารยามที่ประจำการด้านใน ส่งผลให้คนเหล่านี้ทำหน้างง เพราะไม่ได้ออกไปดูเหตุการณ์ของนอกด้วย แต่เมื่อเป็นคำสั่งก็ไม่อาจเลี่ยงได้ จึงพยักหน้าก่อนจะกระจายกำลังพร้อมอาวุธครบมือไปตามสถานที่สำคัญต่างๆในศูนย์

“เฮ้ย แกเป็นใคร”เสียงทหารยามที่ตะโกนจากด้านหลัง ส่งผลให้ผู้อำนวยการศูนย์หันขวับไปมองด้วยความแปลกใจ แล้วเขาก็พบว่าเป็นไอ้ประหลาดที่สามารถย้อนรอยกระสุนสไนเปอร์ได้นั่นเอง

“ยิงมันเลย”ด้านในกับด้านนอก มีสถานการณ์ที่ต่างกัน ผู้อำนวยการจึงสั่งยิงอีกครั้ง ส่งผลให้พวกยามทำหน้าฉงนเมื่อเห็นผู้บุกรุกไม่มีอาวุธ แต่เมื่อผู้สั่งคือผู้ที่ได้รับอำนาจสูงสุดจากรัฐ พวกเขาก็จำต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

ปัง!! ปัง!!! เปรี้ยง!!! เสียงของบรรดาปืนกลทั้งหลายดังลั่นก้องไปทั่วศูนย์วิจัย แต่เมื่อผู้ยิงมองหาเป้าหมายไม่เจอก็ทำหน้าฉงน ก่อนจะรู้สึกเหมือนตัวเองถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่กลางหลัง ก่อนจะหลับตามเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน

“ปืนไม่มีตา ผู้ใช้นั่นแหละ คือผู้บังคับมัน”เฟตที่มีความเร็วและประสาทสัมผัสที่สูงเกินมนุษย์ทั่วไปกล่าวเรียบๆ ก่อนจะเดินไปตามทางเดินที่เห็นอดีตนายพลพาน้องสาวของเขาหนีหายไป

ชายหนุ่มเดินด้วยความเร็วคงที่โดยไม่รู้เลยว่า รอบๆตัวเองมีออร่าแปลกๆกระจายออกมาด้วย ถึงจะมีออร่าแต่คนทั่วไปก็ไม่อาจมองเห็น เนื่องจากไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่หากเป็นการมองผ่านกล้องอินฟาเรด จะเห็นไอเย็นแผ่ออกมาไม่หยุดเลยทีเดียว

ปัง! ปัง!! ปัง!! ปัง!! เปรี้ยง!!! เสียงปืนที่ดังสนั่นไปทั้งศูนย์ ส่งผลให้พวกสิริภพที่ติดอยู่ข้างนอกเป็นกังวลไปตามๆกัน เฟตเข้าไปแค่คนเดียว จะสามารถออกมาแบบไร้บาดแผลได้เหรอ หากทำได้จริง ก็คงไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ

“เดี๋ยว หนูเยียน”วิภารีบเรียก เมื่อเห็นสาวผมดำในชุดสูทคว้ากระเป๋าเหล็กด้านหลังรถลงมา ก่อนจะเปิดแล้วนำของในนั้นประกอบอย่างรวดเร็ว

“อย่าเลยคุณ เธอก็เป็นห่วงลูกไม่แพ้เราหรอก”สิริภพยกมือห้าม ขณะมองผู้อำนวยการศูนย์ศิลปะการต่อสู้ ที่ประกอบปืนสไนเปอร์เสร็จจนพร้อมใช้งาน

เมื่อปืนพร้อม เยียนก็ไม่รอช้า เธอมองดูจุดต่อของประตูเหล็กด้านในที่เป็นจุดอ่อนที่สุด ซึ่งเมื่อเห็นว่าน่าจะพอทลายได้ หญิงสาวก็คว้าปืนขึ้นมาตั้งฉากยิงทันที

เปรี้ยง!!! เสียงดินปืนของกระสุนขนาด .50 คาลิเบอร์ดังลั่นสนั่นไปทั้งศูนย์ภายนอก ส่งผลให้เหล่ายามที่ไม่ได้เข้าไปข้างในทำหน้าตะลึง เมื่อเห็นผู้ใช้เป็นผู้หญิงรูปร่างบอบบาง แถมยังสวยมากจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นอดีตทหาร

เปรี้ยง!! เยียนยังคงยิงตามรอยต่อไม่หยุด แค่นัดเดียวไม่อาจทำลายระบบป้องกันภัยไปได้หรอก

หลังยิงกระสุนต่อต้านรถถังไปหลายแม็ก ผลงานที่เยียนกระทำไว้ก็บรรลุผล เมื่อประตูเหล็กด้านหน้าล้มตึงลงมา ก่อนที่ทหารของฝ่ายชินคอปจะกรูเข้าไปด้านในเพื่อช่วยเหลือลูกชายของตระกูลนี้ตามคำสั่ง

“พอแล้วเยียน”วิภากล่าวก่อนจะกดปืนในมือของหญิงสาวลง หากเธอมองไม่ผิด จะเห็นว่ามีเลือดไหลออกมาจากง้ามมือ ต่อให้รู้วิธียิงหรือมีกำลังมากแค่ไหน แต่เมื่อมายืนยิงแบบไม่ถูกหลัก ผลตอบสนองก็เป็นแบบนี้ล่ะ

“ค่ะ”เยียนตอบรับแล้ววางปืนลง ส่วนตัวเองก็คว้าปืนที่เสียบไว้ข้างสายรัดปืนข้างขา แล้วพุ่งตัวตามเหล่าทหารของชินคอปเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เฮ้อ”พวกสิริภพถอนหายใจกับปฏิกิริยาที่เห็น เป็นห่วงลูกชายบุญธรรมจนไม่ห่วงตัวเองซินะ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน พวกเขาต้องรีบเข้าไปช่วยลูกชายที่ใจร้อนเข้าไปก่อนคนนั้นออกมาก่อน

เยียนเข้ามาภายในศูนย์แล้วพุ่งตัวไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว เธอมองแปลนศูนย์สักพัก ก็ตรงไปยังลิฟต์ส่งของ ก่อนจะเอาบัตรพวกยามที่นอนสลบอยู่แถวนี้มาเสียบเข้าไปในเครื่อง ก่อนที่ระบบลิฟต์จะเปลี่ยนใหม่หมด จากนั้นก็ใช้เมนูที่เพิ่มขึ้นมา พาตัวเองลงไปยังชั้นใต้ดินของศูนย์

ติ๊ง!!! เสียงประตูลิฟต์เปิดก่อนที่หญิงสาวจะพุ่งตัวออกมาอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่อยู่รอบข้างกลับทำให้หญิงสาวต้องหยุดตัวกึก ก่อนจะมองรอบข้างด้วยความตกใจ

“นี่มัน อะไรกัน”เยียนเผลอกล่าวออกมา เมื่อเห็นรอบๆด้านมีแต่ห้องกระจกเต็มไปหมด แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่อยู่ด้านใน นั่นก็คือหลอกแก้วทดลองขนาดใหญ่ที่บรรจุคนเข้าไปเต็มเกือบทุกอันน่ะซิ

“การทดลองใต้ดินยังไงล่ะ”กลับมีคนตอบคำถามนั้น ก่อนที่หญิงสาวจะหันไปมองด้วยความแปลกใจ ที่เสียงนั้นเป็นของเฟต

“อืม ผมหลงทางน่ะ มันกว้างจนเดินวนอยู่หลายรอบแล้ว”เฟตเกาหัวตอบ ปัญหาที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาก็คือเรื่องแผนที่นี่ล่ะ หากไม่มีให้ดูก็อย่าหวังว่าเขาจะไปถูกเลย

“แต่ว่า ทำไมรัฐบาลถึงมีของพวกนี้ได้ล่ะ”เยียนให้ความสนใจกับสิ่งที่ตนเห็นมากกว่า ส่งผลให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจ เขาไม่อยากให้ใครต้องมารู้ความลับนี้เท่าไหร่หรอก

“หากคิดว่าคนพวกนี้ต้องดีเลิศล่ะก็ คิดผิดแล้วครับ ทุกรัฐบาลทุกยุค ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังเสมอ อย่างประเทศมหาอำนาจเอง ยังมีเรื่องการทดลองอาวุธสงครามเป็นด้านมืดเลย”สิ่งที่เฟตอธิบาย ช่วยเพิ่มความสงสัยให้กับเยียนขึ้นไปอีก ส่งผลให้ชายหนุ่มต้องสาธยายเพิ่มเล็กน้อย

“ของพวกนี้มีความจำเป็นในหลายๆความหมาย หากยามบ้านเมืองเกิดสงคราม พวกเขาก็สามารถนำสิ่งที่ตนลอบทดลองหรือผลิตออกมาเป็นไม้ตายในสงครามได้ แต่ก็อีกนั่นแหละ มันไม่ใช่เรื่องดีถึงขนาดจะป่าวประกาศให้ใครรู้ได้หรอก”

“เธอรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้วเหรอ”เยียนถามด้วยความแปลกใจ ที่เห็นว่าเขาคนนี้ ไม่มีท่าทีตกใจอะไรเลย แถมสายตายังว่างเปล่าได้จนน่ากลัวเสียอีก

“หึหึ”เฟตไม่ตอบคำ เขายังมองหาทางไปต่อเหมือนเดิมปัญหาเรื่องทิศทางคือที่สุดสำหรับเขา

เยียนที่เห็นท่าทีนั้นถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินมาจูงมือพาชายหนุ่มคนนี้ให้ตามเธอมา แม้จะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่แปลนที่เธอได้ดูเมื่อกี้บวกกับเทคนิคความคิดนิดหน่อย ก็สามารถเดาแปลนเขียวของที่นี่ได้แล้ว

ภายในห้องผู้อำนวยการศูนย์ชั้นใต้ดิน

ปัง!!! เสียงปิดประตูห้อง พร้อมกับชายสูงวัยลากเด็กสาวผมขาวเข้ามาด้วย

“นี่แกเป็นมนุษย์ดัดแปลงตรงไหนเนี่ย ไม่เห็นทำอะไรเลย”อดีตนายพลกล่าวใส่นาตาชาที่ไม่ยอมงัดอาวุธออกมาสู้ เขาอุตส่าห์รอดูผลงานแล้ว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ยอมทำอะไรนอกจากนิ่งเป็นตุ๊กตา

นาตาชามองบุรุษคนนี้นิ่งไม่ยอมโต้ตอบอะไร ส่งผลให้ผู้อำนวยการสูงวัยสบถก่อนจะเปิดโต๊ะหยิบปืนสั้นคู่กายออกมา จากนั้นก็บ่นพึมพำถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“มันเหมือนกับไอ้หมอนั่นเลย ทั้งความเร็ว และสายตา”สิ่งที่ผู้อำนวยการบ่นส่งผลให้เด็กสาวเอียงคอมองด้วยความสงสัย เธอฟังออกเป็นบางคำ จึงรู้แค่ว่า มีคนเหมือนกับพี่ชายของเธอในเวอร์ชั่นใหม่

ปัง!!! ประตูห้องผู้อำนวยการที่ทำด้วยเหล็กถูกเปิดออกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะแรงดันเปิด แต่เป็นเท้าของใครบางคนที่เตะจนบานประตูกระเด็นไปเลยต่างหาก

“หยุด อย่าขยับ”ผู้อำนวยการที่ถูกต้อนจนมุมชี้ปืนขึ้นขู่ผู้ที่เข้ามาหา ซึ่งก็คือเฟตกับเยียนนั่นเอง

“แหม แปลกจังนะคะ ที่อดีตนายพลผู้มากฝีมือยกปืนขู่คนอื่นแบบนี้”เยียนกอดอกกล่าว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน คิดไม่ถึงจริงๆกับสภาพที่เห็นนี้

“หึ ถ้าเป็นคนทั่วไป ข้าไม่ทำแบบนี้หรอก แต่ไอ้หมอนั่นไม่ใช่คน”ชายสูงวัยชี้ปืนไปที่เฟต ซึ่งถือปืนอยู่ในมือแต่ไม่ยอมเล็งมา

“อย่ามาว่าน้องฉันนะ”เยียนขึ้นแทน แต่เธอไม่ได้พกปืนมา จึงทำได้แค่ขู่ฟ่อเหมือนงูหวงไข่

“หึ เธอไม่รู้จักตำนานหมาป่าดำแห่ง World War II หรือไง”สิ่งที่อดีตผู้อำนวยการถาม ส่งผลให้เยียนนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะหันมามองน้องชายสุดรักของตัวเอง จากนั้นก็หันมาเถียง

“ถึงเขาจะมีนัยน์ตาที่ว่างเปล่าเหมือน ตำนานผู้นั้น แต่จิตใจเขาไม่ได้โหดร้ายป่าเถื่อนแบบตำนานนั้นสักหน่อย”

“แน่ใจเหรอ แต่แววตานั่น กับความเร็วนั่น ใกล้เคียงกับตำนานมากเลยนะ”ผู้อำนวยการเถียงกลับ ก่อนจะจ่อปืนใส่เฟตที่เดินเข้ามาใกล้ตน

แต่คนที่ถูกจ่อกลับไม่สนใจ เขายังเดินตรงเข้าไปหาเด็กสาวที่เอื้อมมือมาหาตน

ปัง!!! เสียงปืนสั้นคำรามก้อง ก่อนที่ตัวของเฟตจะหายไปในพริบตา แล้วโผล่มาอีกทีที่ด้านหน้าของผู้อำนวยการสูงวัย

“อย่ายิงมั่ว เดี๋ยวคนอื่นจะโดนลูกหลง”ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับจับปืนสั้นอันเป็นตำนานของสงครามโลกที่ 2 เหวี่ยงย้อนง้ามมือ ส่งผลให้ปืนหลุดออกมา จากนั้นก็หมุนมาเตะที่ตัวปืนกระเด็นไปปะทะผนังแตกกระจายเกลื่อนกราด ไม่สามารถใช้เป็นครั้งที่ 2ได้อีก

“อดทนได้สุดยอดมากครับ เราจะใช้เหตุการณ์นี้ล่ะ ในการเจรจากับรัฐบาล”เฟตกล่าวกับนาตาชา ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นแขนแล้วเดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการ

“อืม ...... ไปด้วยกันมั้ยครับ”ชายหนุ่มหันมาถามเยียนที่ยืนมองผู้อำนวยการศูนย์ที่คุกเข่ากับพื้น แถมยังทำสายตาเหมือนหวาดกลัวสุดๆ

“ไปซิ ถ้าไม่มีเค้านำ เธอจะไปถูกเหรอ”หญิงสาวหันมายิ้มกล่าว ก่อนจะเดินนำไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งชายหนุ่มก็ยิ้มบางๆให้ ก่อนจะเดินตามไปไม่ห่าง เก่งแค่ไหน ก็ดันมาตายรังตรงหลงทางนี่ล่ะ

ผู้อำนวยการศูนย์ที่ถูกทิ้งไว้มองแผ่นหลังของชายในชุดสูทด้วยแววตาตกตะลึง ตำนานปีศาจดำแห่ง World War อาจจะฟังดูเหมือนไม่น่าเป็นไปได้ แต่คนรุ่นเก่าแบบอดีตนายพลสูงวัยคนนี้กลับรู้ดีว่ามันมีจริง เขาผ่านสงครามนี้มาแล้ว และได้รู้ซึ้งถึงความสามารถของปีศาจอันเป็นตำนานนี้ดี

ปีศาจตัวนี้ไม่สนโลกและไม่สนฝ่าย มันฆ่าเพื่อตอบสนองตัณหาเลือดของตัวเอง ความเร็วที่เกินมนุษย์ กับแววตาเย็นยะเยือกไร้แววเหมือนคนตาย นั่นแหละคือที่มาของตำนานปีศาจดำแห่ง World War แต่ทว่าวันนี้ ตำนานได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว หลังจากอดีตนายพลสูงวัยได้พบปะผู้เสมือน ตำนานเดินได้อีกคนหนึ่ง ซึ่งจากนี้ไป ต้องดูกันแล้วว่า ปีศาจยุคใหม่ตัวนี้ จะเลือกเดินแบบตำนานที่ว่าหรือไม่

เฟตที่มาถึงรถของตัวเองวางนาตาชาไว้คู่กับเอวาที่นอนอยู่ตรงเบาะคนนั่งด้านหลัง ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะดูแลเด็กน้อยทั้ง 2 เป็นอย่างดี ก่อนจะกระซิบถามเอวาที่นอนหลับอยู่

“ไม่เป็นอะไรนะครับ”

นาตาชาที่ได้ยินหันมามองด้วยความสงสัย แล้วเธอก็พบว่าเพื่อนในรุ่นโลลิเหมือนกันมีเหงื่อออกเต็มไปหมด แต่ตัวพี่ชายกลับไม่ตื่นตระหนกเลย เขาทำแค่เอาผ้ามาเช็ดให้อย่างอ่อนโยน ยังกับรู้ก่อนอยู่แล้ว ทั้งๆที่ตามหลังเธอเข้าไปติดๆ

เฟตเหมือนจะรู้ว่าเด็กสาวสงสัย เขาเลยหันมายิ้มให้บางๆ แต่ไม่ได้บอกอะไรออกมา เพราะยังเห็นว่าไม่ใช่เรื่องที่เด็กสมควรรู้

“เป็นไงมั่งลูก”สิริภพที่เดินมาถึงรถถามด้วยความเป็นห่วง คนหนึ่งก็มนุษย์ทดลอง อีกคนก็มนุษย์แปลกๆ ที่มีไหวพริบระดับสัตว์ประหลาด

“นาตาชาไม่เป็นอะไรครับ เธอแค่เพลียๆ ส่วนเอวาอีกสักพักก็คงจะตื่นครับ”เฟตหันมาตอบ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ซึ่งพักเดียวเขาก็ถ่ายโอนเด็กสาวทั้ง 2 ไปยังรถราชการของพ่อบุญธรรม โดยตัวเขานั้นขอตัวไปทำธุระโดยไปพร้อมกับรถของตัวเอง

“ไปไวมาไวเกินไปมั้ยเนี่ย”วิภาที่รับหน้าที่ดูแลเด็กสาวทั้ง 2 ส่ายหัว ก่อนจะพยักหน้าให้กับสามีเพื่อกลับไปเคลียปัญหาที่เหลืออยู่

เยียนที่เห็นน้องชายสุดรักขับรถออกไปทั้งๆที่พึ่งสู้มาแหมบๆ ถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะขึ้นรถตัวเองเพื่อไปเคลียธุระเช่นกัน

เช้าวันใหม่ ที่ฐานทัพอากาศกองทัพ

“ตกลงไปจริงๆเหรอลูก”วิภาและสิริภพร้องถามชายหนุ่มผมดำในชุดเวททหารสีดำสนิท

“ครับ”เฟตตอบรับคำ เมื่อคืนเขาไป ทำธุระเกี่ยวกับเรื่องของนาตาชา ซึ่งหลักๆก็คือการเอาตำแหน่งสไนเปอร์ของตัวเองเป็นตัวค้ำประกันตัวเธอ ขณะอยู่ในประเทศ โดยตัวเขาต้องเอาตัวเข้าแลกในการทำภารกิจเช่นกัน

ซึ่งตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องแลกแล้ว แต่จะว่าไป นี่มันเร็วเกินไปหรือเปล่าฟะ พึ่งคุยเมื่อคืน 3 ชั่วโมงถัดมาก็ดันได้งานซะแล้ว

“พี่ชาย”นาตาชาที่มาส่งด้วยเรียกด้วยใบหน้าเป็นทุกข์ เธออยากจะสื่อสารภาษาของที่นี่ให้ได้มากกว่านี้ จึงทำได้แค่ยืนมองด้วยความเศร้าใจ หากการคงอยู่ของเธอมันลำบากพี่ชายแบบนี้ ก็ไม่อยากจะอยู่ต่อไปเลย

“การที่ผมมีหนูอยู่ ช่วยให้ผมรู้จักคุณค่าของชีวิตขึ้นเยอะครับ อย่าเศร้าไปเลย อีกอย่าง แค่อาทิตย์เดียวเอง”เฟตลูบหัวปลอบ ก่อนจะหันมามองเอวาที่มองนิ่ง ก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างมาให้

“ถ้าคิดถึงพวกเรา ............ เข้ามาหาได้นะ”เอวากล่าวเขินๆ กับเครื่องเกมในมือตัวเอง ไม่รู้ว่าเขินกับคำพูด หรือเป็นเพราะเอาเครื่องเกมให้คนออกภาคสนามกันแน่

“ฮะฮะ เล่นเกมซินะ ลืมไปเลยจริงๆ งั้นก็ อย่าลืมเข้าไปพักผ่อนกันนะครับ”ชายหนุ่มลูบหัวก่อนจะรับเครื่องเกมมา จากนั้นก็กระโดดขึ้นเฮลิคอปเตอร์ของกองทัพไปทันที เพราะการแทรกซึมพื้นที่ต้องใช้เวลาพอสมควรเลย

ตระกูลธำรงพักตร์ทั้งหมดยืนมองเครื่องบินของกองทัพที่ขึ้นบินจากฐานด้วยสายตาเหม่อลอย ชีวิตลูกชายคนนี้ต้องมาอยู่บนเส้นด้ายของคำว่ารัฐบาลเหรอเนี่ย

“ไปดีมาดีนะพี่ ทางนี้ผมดูแลเอง”ชิออนที่ไม่ได้ออกหน้าส่ง โบกมือลาไกลๆ ก่อนจะมองอาวุธในมือนิ่ง จากนี้ไป เขาคงต้องเอาจริงเอาจังกับชีวิตแทนพี่ชายคนนี้แล้วล่ะ

ภายในเกม ถัดมา 1 วัน หลังจากเฟตออกภารกิจของกองทัพ

เมืองมังกร ณ ปราสาททำการผู้ว่าการเมือง

“หมอนั่นติดธุระข้างนอกงั้นเหรอ ทำไมล่ะ หายไปนานแล้วนะ”ลีเวียธานร้องถามเด็กสาวที่นำข่าวมาบอกเสียงหลง

“งานของกองทัพน่ะค่ะ”นาช่าตอบเสียงเบา เพราะเธอคนเดียวถึงทำให้อสูรเหล่านี้เสียใจกับการออกงานของเฟต

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ นายท่านเขายินดีที่จะทำอยู่แล้ว”จาเนียปลอบใจด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะหันมองบรรยากาศรอบด้านที่เงียบสงบดีจริงๆ แหงล่ะ พวกเธอเป็นแขก VIP ของที่นี่ตามคำกล่าวของเจ้าเมืองผู้โลภมากเชียวนะ แหม แต่ละคน อสูรเก่งๆทั้งนั้น

เอวาที่ยืนฟังอยู่ดันริมฝีปากบนอย่างใช้ความคิดหนัก จากนั้นก็ถามในสิ่งที่ทุกคนต้องตะลึงว่า

“อย่างไปโลกข้างนอกมั้ยล่ะ”

“เอ๋ พวกเราไปได้ด้วยเหรอคะ”จิ้งจอกสาวเอียงคอถาม แต่หางกลับกระดิกถี่ด้วยความดีใจ ถ้าออกไปได้จริง ก็น่าจะดีไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว

“ออกไปได้ แต่มันติดที่เวลาและวัตถุดิบในการทำ รวมไปถึง ...... พลังพวกนี้ด้วย”เด็กสาวผมดำตอบเสียงเรียบ

“พลังพวกนี้”นาตาชาทวนคำ เธอสงสัยกับสิ่งที่เฟตกระทำเมื่อตอนนั้นมากๆ แล้วเมื่อมาได้ยินคำๆนี้แล้ว เธอก็ยิ่งตงิดใจขึ้นมา

“เธอเชื่อเรื่องเทพเจ้าไหม”เอวาหันมาถามใบหน้าเย็นชาราบเรียบ ส่งผลให้หนูน้อยผมขาวหันไปมองอาธีน่าที่ยิ้มให้บางๆอยู่

“ก็ เชื่ออยู่ค่ะ”

“งั้นเหรอ ถ้าเราจะบอกว่าเราคือเทพเจ้า เธอจะเชื่อไหม”หนูน้อยผมดำถามต่อ พวกอสูรที่ได้คำถามตอบ หันไปมองหน้ากัน แต่พวกเธอไม่ได้แทรกแซงอะไร เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องของผู้เล่น

“เทพเจ้า อย่างเช่นการสร้างเกมน่ะเหรอคะ”

“นั่นคือส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่ง คือพลังพวกนี้เป็นของอดีตเทพเจ้าผู้สิ้นสูญ และหนึ่งในนั้นก็คือเรา”เอวาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะนั่งบนราวทางเดินในบริเวณนั้น

“เอ๋ หมายความว่ายังไงคะ”รอบนี้เป็นพวกอสูรที่ถาม

“เคยสงสัยไหม ว่าทำไมเกมนี้ถึงทำทุกอย่างได้เหมือนจริง และทำไม ท่านพ่อถึงต้องส่งเกมนี้มาฝั่งตะวันออกอันไกลจากบ้านเกิดของมัน”เด็กสาวเริ่มอธิบาย หากเธอจะทำสิ่งต่อไปนี้จริงๆ ก็คงไม่ต้องปิดบังกันแล้วล่ะมั้ง

“เพราะไม่อยากให้อะไรบางอย่างถูกกระตุ้นออกมา”อาธีน่าเปรยออกมาจากสิ่งที่ได้ยินทั้งหมด

“ถูกต้อง แล้ว 1 ในนั้นก็คือ เรา”เอวาชี้นิ้วใส่ตัวเอง

“หมายความว่ายังไงกันแน่อ่ะ ชักงงแล้วนะ”อนาตาเซียร้องถามเสียงดัง

“หึหึ สักวันพวกเธอจะได้รู้คำตอบทั้งหมดแทน แต่ตอนนี้ มาคุยธุระของที่นี่ก่อนเถอะ”เด็กสาวผมดำกล่าวเป็นปริศนาก่อนจะคว้าจับปากกามาขีดเขียนที่กลางโต๊ะ ซึ่งมันก็คือ แผนที่สนามรบของทางเมือง ที่ส่งมาให้พวกเธอพิจารณานั่นเอง

“ถ้านายท่านรู้คงบ่นใหญ่เลยนะคะ”จาเนียส่ายหัวกับกลุ่มตัวเอง

“จะให้ทำยังไงได้ล่ะคะ เราต้องปกป้องคุณรันเอาไว้นี่นา มีอะไรที่ช่วยดึงเกมมาทางเราได้ ก็ต้องทำล่ะ”อาธีน่าตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะลงมือวาดแปลนสงครามออกมาดู

ในประเทศสงครามอันร้อนระอุ ทุกย่อมหญ้าเต็มไปด้วยไฟ ซากตึกปรักหักพังบ่งบอกถึงระยะเวลาสงครามอันยาวนานสุดๆ

ปัง ปัง ปัง เปรี้ยง ตูม!!!! เสียงสารพัดอาวุธยังคงดังกันต่อเนื่องแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด บ่งบอกถึงปัญหาในประเทศนี้เป็นอย่างดี

“เฮ้อ กระสุนจะหมดอยู่แล้ว เป้าหมายยังไม่เจอเลย แถมยังมาไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ แบบนี้จะไปปล้นใครต่อดีล่ะเนี่ย”บุรุษที่อยู่ในชุดพลางตัวบ่นเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะแหงะหน้าออกมองลอดซากตึกที่หักพัง แล้วไปพบกับกองกำลังทหารชุดดำหมวกเบเร่ย์แดง อันถือเป็นหน่วยรบพิเศษสุดๆ

‘ประกาศถึงทหารผู้ต่อต้าน หากพวกท่านเหนื่อยล้ากับการต่อสู้แล้ว ขอให้วางอาวุธและยอมจำนงซะ โทษของการต่อต้านระบอบการปกครองของท่านนายพลจะได้ลดจากหนักเป็นเบา’เสียงโทรโข่งบนหัวรถถังดังประกาศไปรอบบริเวณ

ส่งผลให้ฝ่ายต่อต้านยกอาวุธยอมจำนนขึ้นมาจริงๆ แต่ทว่า ฝ่ายกองกำลังพิเศษกลับยกปืนเข้าหา แล้วยิงเข้าใส่อย่างโหดเหี้ยม ที่พูดไว้เมื่อตะกี้ ปลิวไปกับสายลมจริงๆ

‘ไม่ไหวๆ จะปกครองคน แต่กับคำพูดของตัวเองยังกลืนได้ขนาดนี้ ใครมันจะนับถือกันเล่า’บุรุษที่แอบมองอยู่ส่ายหัวให้ ก่อนจะยกปืนมาตั้งประทับกับพื้น แล้วเล็งเข้าไปยังร่องเหล็กอันเปราะบางของรถถัง

ตูม!! เสียงการยิงปืนใหญ่ดังขึ้น ซึ่งก็พร้อมกับที่ชายหนุ่มคนนี้ลั่นไกออกไปพอดี ทุกอย่างลงตัวแบบเหมาะเจาะ ถังน้ำมันรัว รถถังน้ำมันหมด

แต่นั่นยังไม่ใช่ประเด็นในการลงมือ เพียงพริบตาเดียวที่รถถังหยุดการหันป้อมปืนด้านบน ที่ตึกรอบด้านก็มีการโผล่ตัวออกมาของเหล่าผู้ต่อต้านในชุดชาวบ้าน ก่อนจะตามด้วยการขว้างปาอาวุธนับร้อยใส่กองทหารพิเศษ

ตูม!!! รถถังที่ถือเป็นป้อมปราการของกองกำลังพิเศษระเบิดดังสนั่นทันที หลังจากน้ำมันทำปฏิกิริยากับไฟที่ลามเลียเข้าไปถึงตัวถึงกักเก็บเชื้อเพลิง

‘เอาล่ะ ไปต่อได้แล้ว’บุรุษที่พรางตัวกับซากตึกจนมองเห็นเป็นเพียงซากกำแพงขยับกายวูบ ก่อนจะคว้าอาวุธที่ประจำกายขึ้นมา แล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ถึงจะว่องไวยังไง แต่มันก็แฝงไว้ด้วยความเงียบล่ะนะ ไม่มีทางที่ใครจะจับตัวเขาได้แน่นอน

เมืองท่าเบเลธ ฝั่งตะวันออก

ชายหนุ่มผมน้ำตาลเดินเข้าเมืองหลวงแห่งเรือด้วยรอยยิ้ม เขามีความหล่อเป็นอาวุธ และความกวนตีนเป็นเอกลักษณ์

“พี่ชาย ขอเรือข้าวไปทวีปเหนือลำนึง”ชายหนุ่มร้องกล่าวกับพนักงานตั๋วเรือ ที่หันขวับมามองด้วยความแปลกใจ ใกล้จะถึงสงครามโอลิมปิกอยู่แล้ว ยังจะไปอีกเหรอ

“ไปทำไมล่ะ จะย้ายทวีปเหรอ”พวกผู้เล่นที่อยู่ในบริเวณนั้นร้องถาม ชายผมน้ำตาลคนนี้เล่นถามดังขนาดนั้นพวกเขาไม่ได้ยินก็แปลกแล้ว

“จะบ้าหรือไง ตรูจะไปดูแลคนให้พี่เฟ้ย”ชายคนนี้หันมาว๊ากใส่ เขาก็คือชิออนนั่นเอง

“ถามดีๆ พูดแบบนี้แกจะกวนหรือไงฟะ”ด้วยหน้าตาที่มีรัศมีมากกว่า ผู้ชายที่มองก็ต้องรู้สึกตงิดใจอยู่แล้ว ยิ่งเจอขึ้นเสียงใส่ มือและเท้าก็เลยอยากจะเข้าไปหาหน้าตาอันหล่อเหลานั่นสุดๆ

“ตรูกวนตรงไหนฟะ ก็นี่แหละ ปกติของตรู ไม่พอใจ เข้ามาเฟ้ย”ชิออนกวักมือเรียก ก่อนจะกระชับดาบคาตานะที่มือขวา แล้วใช้มือซ้ายที่ถนัดจับด้ามดาบ

“โห ใจกล้านี่หว่า มาคนเดียวแท้ๆ”พวกผู้เล่นที่เห็นท่าทางเอาเรื่องนั้นกล่าวด้วยความหมันไส้ ก่อนจะสั่งเข้ากระทืบเพื่อสั่งสอน

“ดีเยี่ยม ตีนอื้อเลยเว้ย”ชิออนที่เห็นเท้านับร้อยบ่นก่อนจะเรียกดาบจิตออกมา แล้วส่งโจมตีขึ้นไปบนตึก โดยเขานั้นโผล่ตัวตามช่องว่างมิติของดาบมาติดๆ

“อย่าหนีนะโว้ย”พวกผู้เล่นด้านล่างชี้นิ้วสั่ง ก่อนที่ฝูงทักษะระยะไกลจะโหมเข้าไปหาชายหนุ่มบนหลังคาตึก

“แน่จริง ก็มาทีละคนซิฟะ”ชิออนที่กระโจนจากตึกนึง ไปอีกตึงด้วยทักษะติดผ้าคลุมหันมาตอบ เก่งยังไงก็ต้องมีลิมิตเรื่องจำนวนคนล่ะวะ ปกติเขาสู้แบบ 1 – 10 ยังไม่เคยถึง 1 – 100 มาก่อน เลยต้องพึ่งการหนีสลับกับการลอบกลับไปโจมตีทีเผลอด้วยดาบอัญเชิญกับทักษะดาบอิไอสุดโหด

เพียงแค่เหตุการณ์นี้ เลเวลของเขาก็พุ่งไปแตะที่ 85 แล้ว แถมยังได้ค่าหัวมาอื้อ ในข้อหาทำลายบ้านเมืองไปกว่า 15%อ และเหตุสำคัญของค่าหัวนี้ ก็เป็นเพราะการหม้อไปทั่ว แต่ไม่ยอมเอาของเขานั่นเอง ส่งผลให้พวกสาวๆไล่ตั้งค่าหัวอย่างนี้ยังไงล่ะ

หลังจากเฟตออกไปทำภารกิจในโลกจริงกว่า 3 วัน

เวลาในเกมก็ผ่านไปกว่า 6 เท่า หรือ 16 วันในเกมนั่นเอง ซึ่งในวันนี้เอง ชายหนุ่มได้ฤกษ์ในการกลับมาเล่นเกมแล้ว

“อ้าว ...... ทำไมมันเงียบอย่างนี้ล่ะเนี่ย”เฟตที่ออกมาจากตึกออฟไลน์บ่น เมื่อเห็นถนนโล่งแบบสุดๆ

“สงสัยไปดูสงครามระหว่างเมืองล่ะมั้งครับ”กลับมีคนได้ยินและใจดีตอบคำถามนี้ได้จริงๆ ชายหนุ่มจึงหันไปมองเล็กน้อย

“แล้วไปทางไหนครับ”นี่แหละประเด็นสำคัญ

“อืม ออกไปทางตอนเหนือของเมืองประมาณ 15 โลได้มั้งครับ เมืองคู่แข่งไปตั้งค่ายไว้ตรงนั้น ทางเจ้าเมืองเลยยกพลไปคุมเชิงกันอยู่”เด็กหนุ่มตอบหน้าซีด เมื่อเห็นหน้าตาของผู้ถามนิ่งเรียบแบบสุดๆ แถมออร่ารอบกายยังน่ากลัวสุดๆอีกด้วย

“ขอบใจนะ”เฟตกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเปิดระบบการบิน พุ่งตัวไปยิงทิศทางที่ชายคนนี้ชี้แนะ ถึงจะไม่รู้ทาง แต่ถ้าทางเหนือตรูก็ไปถูกนะเฟ้ย

20 นาทีสำหรับการบินหาเป้าหมาย เฟตได้มาเจอกับค่ายทัพมนุษย์นับแสนที่ด้านล่าง ตนจึงทิ้งตัวดิ่งลงพุ่มไม้ ก่อนจะเนียนเข้าไปเดินในกลางกองทัพหน้าตาเฉย

“พี่ชาย เต็นท์แม่ทัพนายกองอยู่ไหนเหรอ”ชายหนุ่มเดินเข้าไปถามชายคนหนึ่ง หลังจากเดินวนอยู่หลายรอบแล้วรู้สึกว่าตัวเอง กำลังหลง

“เอ้า ไอ้หน้าลาวนี่ ไม่รู้จักเต็นท์แม่ทัพ ก็นั่นไง ตรงไปประมาณ 200 เมตร ก็น่าจะเจอแล้วมั้ง ใจกลางค่ายซะขนาดนั้น ว่าแต่ แกเป็นใครฟะ อ้าว!! เฮ้ย!!! ยังคุยกันไม่เสร็จเลย”พี่ชายคนเมื่อสักครู่ร้องเรียก หลังจากเฟตวิ่งออกมาตั้งแต่ตอนที่ชี้นิ้ว

“อืม รู้สึกแปลกๆแหะ”ชายหนุ่มลูบหน้าอกตัวเอง ก่อนจะมองเต็นท์ตรงหน้า เมื่อใจพร้อมแล้ว เขาก็เดินเข้าไปข้างในทันที เหตุที่เขามาที่นี่ เพราะมั่นใจว่าอสูรของตัวเองต้องมาที่นี่แน่นอน ก็พวกเธอบอกว่าจะคอยคุมเชิงอายาเสะให้นี่นา

“เฮ้ย นายเป็นใคร”ชายร่างกำยำหนวดเครารกครึ้มตะคอกถามทันที ที่เฟตเข้าไปถึง ส่งผลให้ชายหนุ่มต้องเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะดึงขนหน้าอกออกมาดูเล่นประมาณ 1 กำมือใหญ่

“ตกลง เธอเป็นผู้ชายเหรอ อายาเสะ”เฟตถามด้วยใบหน้าตะลึงเต็มที่ แต่คนที่ถูกดึงขนอกกลับคำรามลั่น ก่อนจะคว้าดาบฟันอย่างรวดเร็ว

“อ้าว ไม่ใช่เธอคนนั้นนี่หว่า แล้วนายเป็นใครเนี่ย ว่าจะถามหาพวกจาเนียซะหน่อย”ชายหนุ่มบ่น ก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะตั้งท่าอะไรบางอย่าง แล้วสักพักก็ปล่อยดาบออกมา พร้อมกับห่าฝนดาบจิตนับร้อยเล่ม นี่ซินะ กำลังปราณอันเลื่องชื่อของทวีปเหนือ

“นี่แกเป็นนักฆ่าของเมืองนั้นซินะ หนอย ลอบมาถึงที่นี่ได้ยังไง ทหาร จับตัวมันให้ได้ เป็นไปได้ฆ่ามันซะ โอ๊ย บังอาจมาดึงขนอกอันงดงามของตรู อุตส่าห์ไว้มาหลายปี”แม่ทัพหนุ่มตะคอกสั่ง ในขณะที่ผู้เข้าผิดค่ายต้องสอยเท้าหลบห่าฝนธนูที่ถูกส่งมา ก่อนจะกระโจนหลบออกมาด้านนอกของกองทัพของศัตรู

“อ้อ นี่เข้าผิดค่ายเหรอเนี่ย นึกไม่ถึงจริงๆ”เฟตส่ายหัวให้กับความเบอะของตัวเอง ก่อนจะใช้ทักษะเท้าพุ่งไปเหยียบบนเต็นท์ แล้วพุ่งตัวไปต่อด้วยความเร็วสูง เนื่องจากด้านหลังมีกลุ่มคนแปลกๆไล่ตามมาแล้ว

“แก ตาย ไอ้นักฆ่าโรคจิตคลั่งหน้าอกผู้ชาย”พวกชายชุดดำที่ไล่ตามตะโกนว่าซะเสียเลย ส่งผลให้ผู้หลบนี้ต้องหันมาเผชิญหน้าด้วยแววตาเย็นชา

“ต่อให้ผมหื่นกามยังไง ก็ไม่มีทางมัวเมาในเพศเดียวกันแน่นอน หน้าอกที่น่าเคารพน่ะ ต้องมีคัพ A ขั้นไปเท่านั้น”เฟตกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง แต่คำพูดที่ออกมากลับทำให้พวกที่ไล่ตามทำหน้าเอ๋อ ก่อนจะหยิบอาวุธประจำกายออกมาฟาดฟันอย่างรวดเร็ว

ห่าฝนดาบเกือบพันเล่มพุ่งเข้าหาชายหนุ่มตามทักษะการเรียกใช้ของทวีปเหนือ ส่งผลให้เฟตต้องเอาดาบขึ้นมาป้องกัน ก่อนจะพุ่งตัวไปต่อด้วยความเร็วสูง รูปแบบการต่อสู้ของทวีปเหนือยังถือว่าเป็นของใครสำหรับเขา หากไม่เตรียมตัวดีๆ อาจจะเหลือไว้แต่ชื่อนักฆ่าโรคจิต มาดึงขนอกแม่ทัพจนถูกรุมตีนตายก็ได้

“เฮ้ย ทางนั้นเรอะ”เสียงร้องเรียกจากด้านล่าง ก่อนจะตามมาด้วยฝูงผู้เล่นนับร้อย ส่งผลให้เฟตต้องสยายปีกออกบิน ก่อนจะตั้งท่าบินสูง ทว่า

ฟุบ!!! เสียงเหมือนลมกด พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่หนักอึ้งจนบินไม่ออก เมื่อหันมามองดูรอบกาย ก็พบผู้เล่นคนหนึ่งยกมือมาทางเขาในท่ากด ซึ่งพอตนออกแรงขยับ ชายคนนี้ก็ออกกำลังมากกว่าเดิม ทำให้เขารู้ว่าเป็นทักษะแปลกๆของชายคนนี้แน่นอน

“ไม่รอดแน่”พวกผู้เล่นรอบด้านยิ้มเยาะก่อนจะย่างสามขุมเข้าหา

“ใครกันแน่ฟะ ย๊ากกก”เสียงร้องแบบบ้าพลังดังขึ้น ก่อนที่รอบด้านจะมีดาบลอยได้วิ่งมาปักเต็มไปหมด ซึ่งพริบตาต่อมา ร่างของเฟตก็ถูกมิติบางอย่างดึงไปปรากฏตัวที่หน้าของชายหนุ่มผมน้ำตาลในชุดคลุมสีดำ

“ชิออน”เมื่อเห็นหน้าตาก็รู้ทันที

“ค่อยว่ากันพี่ ตอนนี้ไปกันก่อน”ชิออนกล่าวก่อนจะเรียกดาบออกมาปาไปนอกเมือง ซึ่งพริบตาต่อมา ทั้งเขาและพี่ชายก็ถูกดึงเข้าประตูมิติแล้วไปโผล่ที่ดาบจิตเชื่อมต่อรากภายในพริบตา

ฟุบ ฟุบ ฟุบ ฟุบ!!! แต่แค่ดาบเดียวยังไกลไม่พอ ชิออนเลยพาไปไกลหลายร้อยเมตร จนถึงกิโลเลยทีเดียว

“เฮ้อ แฮก แฮก แฮก”ชิออนหอบหายในหอบ การใช้ทักษะดาบเคลื่อนย้ายมิติติดต่อกันหลายครั้งโดยมีผู้โดยสาร มันเหนื่อยแบบสุดๆ

“ขอบใจนะ”เฟตที่เห็นสภาพตบบ่าขอบคุณ ก่อนจะมองป่ารอบด้านด้วยความสนใจ ว่าตนจะออกจากที่นี่ไปโดยไม่หลงได้หรือไม่

“ไม่เป็นไรพี่ ว่าแต่เข้าเกมมาได้ยังไง ที่นั่นสงบดีแล้วเหรอ”น้องชายถามขณะลุกขึ้นยืน

“เวลานี้สงบครับ”ผู้เป็นพี่ชายตอบก่อนจะดึงให้ลุกอย่างรวดเร็ว ซึ่งชิออนก็ทำหน้าที่ผู้นำทางทันที เพราะรู้ว่าเฟตมีเซนส์เรื่องทิศทางที่ห่วยมาแต่ไหนแต่ไร

“ฟังดูเหมือนจะดีนะ แต่ช่างเถอะ ถ้ามีเข้ามาเล่นเกมก็น่าจะเป็นเพราะต้องการพักผ่อนล่ะนะ”น้องชายหน้าตาหล่อเหลาถอนหายใจกล่าว ก่อนจะหันมาถามว่าจะไปไหนกันต่อดี เพราะเขาพามาแบบไม่รู้ทิศทางเหมือนกัน เฟตเลยอธิบายว่าเขามาหาใครแล้งมาโผล่ที่เมืองนั้นได้ยังไง

“อ้าว เมืองนั้นชื่อมังกรเหรอเนี่ย ผมเห็นหลังพี่ไวๆ ก็เลยรีบตามมา ไม่นึกว่าจะมาดูสงครามนะเนี่ย เหอะๆ”ชิออนหัวเราะแห้งๆ เขาพึ่งเข้าเมืองมาได้ไม่ถึง 10 นาทีเลย ก็ดันมาเห็นอะไรแปลกๆบินผ่านไป ซึ่งขอเดาว่าเป็นพี่ชาย เพราะปีกแบบเหล็กแบบนั้นไม่น่าจะมีมากเท่าไหร่ในเกมนี้

“แต่วิชาที่แฝงมาใช้ได้แล้วนะครับนั่น ช่วยตัดปัญหาเรื่องระยะดาบได้อย่างดีเลย”เฟตดึงเรื่องกลับมาที่การต่อรบ ขณะกระโจนขึ้นต้นไม้ไปพร้อมๆกัน

“เหอะๆ ผมยังไม่รู้เลยว่าวิชาดาบอัญเชิญสายมารนี่ ใครสอนให้ รู้แต่วิธีใช้จริงๆ”ชิออนหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะทะลึ่งตัวมาจนสุดยอดไม้ แล้วมองหาค่ายอื่นนอกจากนี้อย่างรวดเร็ว

“หืม”ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายลูบคางอย่างใช้ความคิด พวกที่นรกมีคนแปลกๆมากมาย ก็ไม่แปลกหรอกมั้งที่จะมีการเอาตัวน้องเขาไปทดลองเล่น ขนาดเขายังโดนตั้งเยอะแยะเลย แต่เรื่องประสบการณ์ในนรก ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้ต้องไปค่ายก่อน หลังมองเห็นยอดเสาอะไรบางอย่างที่อยู่ไกลสุดสายตาตรงนู้น

“โดยสารไหม หรือจะใช้ทักษะดาบนั้น”เฟตหันมาถาม ก่อนจะสยายปีกออกมา

“ไปกับพี่ดีกว่า ใช้มากๆ มันเสียสมาธิเรื่องดาบหมด”ชิออนตอบก่อนจะจับมือกันบินไปยังทิศทางที่เห็นยอดแค้มป์อย่างรวดเร็ว

หลังจากบินมาไม่ถึง 1 นาที พวกเฟตก็วนมาจนถึงจุดยุทธศาสตร์แห่งหนึ่ง ที่มองดูจากมุมสูงแล้ว พบว่ามันดีมากๆเลย ไม่ว่าจะต้นน้ำ ด้านหนึ่งติดเขา หรือทางเข้าโล่งกว้าง ทุกอย่างดูลงตัวไปหมดเลย

“พี่ๆ นั่นหรือเปล่า”ชิออนชี้นิ้วไปยังกลุ่มคนตรงมุมฐานที่กว้างใหญ่ ซึ่งผู้บินก็ตรงดิ่งไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพบว่ามีคนที่คุ้ยเคยอยู่บริเวณนั้นเป็นจำนวนมาก

“เจ้านาย/นายท่าน/นาย”เหล่าหญิงสาวกึ่งอสูรที่จับกลุ่มกันอยู่อุทานลั่น เมื่อเห็นใครลดเพดานบินลงมาหา

“มาทำอะไรกันที่นี่ล่ะครับ”เฟตเปิดประเด็นถามก่อนเลย ปกติอสูรของเขาไม่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านนะ แล้วตอนนี้ที่มาอยู่ในค่ายของชาวบ้าน มันหมายความว่ายังไงกันหว่า

“ฝึกพิเศษน่ะ”อนาตาเซียตอบห้วนๆ ก่อนจะมองไปยังทางโล่งที่มีหุ่นคล้ายตุ๊กตาไล่กาตั้งอยู่หลายตัว และทุกตัวมีร่องรอยของการใช้งานเต็มไปหมด

“อืม”ชายหนุ่มพยักหน้าให้ ก่อนจะกวาดตามองเหล่ามนุษย์ที่อยู่รอบตัว คนไหนเป็นมนุษย์คนไหนเป็นผู้เล่น แยกแยะยากสุดๆ ถ้าไม่มีประเภทคุยหรือตอบรับกับระบบ เขาคงคิดว่าเป็นมนุษย์ของเกมไปหมดแล้ว

“มาซะที ช่วยพาคนของนายกลับไปได้ไหม”ยังไม่ทันจะได้อะไรเลย เสียงของอายาเสะก็ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหญิงสาวที่มีใบหน้าบูดบึ้ง

“พวกเธอไปทำอะไรไว้เหรอครับ”

“ถามได้ ก็ตามติดฉันในฐานะองครักษ์น่ะซิ”หญิงสาวกล่าวเสียงเครียด จากที่เคยบู๊มันส์ๆ ตอนนี้ต้องมามีลูกแหง่ตามหลังเป็นขบวนเลย แถมด้านเจ้าเมืองก็ดันอยากได้ตัวอาธีน่าจนลืมไปหมดแล้วว่า เธอต่างหากคือบุคคลที่สำคัญ

“ก็ดีแล้วครับ”เฟตหมายถึงเป็นผู้หญิงอยู่รวมกันเป็นกลุ่มน่ะดีแล้ว จะได้ไม่มีปัญหาเรื่องการถูกลอบโจมตีต่างหากไง แต่หญิงสาวที่ได้ยินกลับขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะพุ่งตรงเข้าหาด้วยความเร็วสูงเหมือนจะทำอะไรบางอย่าง ทว่า

“อ่ะๆ พี่ผม อย่าแตะนะ”ชิออนที่ไม่รู้ความสัมพันธ์ของพี่ชายตนเองกับหญิงสาวคนนี้ยกดาบขึ้นมากั้นกลาง ส่งผลให้หญิงสาวหันมามองด้วยแววตาเย็นเชียบ

“แล้วนายเป็นใคร มาที่นี่ได้ยังไง”อายาเสะ รัน ถามเสียงเย็น ในฐานะผู้นำ เธอต้องรู้ความเป็นมาของกองทัพ

“เขาคือพี่ของผม และผมก็ตามมาเพื่อช่วยพี่”ชิออนตอบเสียงเย็น ใบหน้าไร้ซึ่งความขี้เล่นเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเขาไปโดนอะไรมา แต่ที่แน่ๆ ดูเปลี่ยนไปเยอะ

“น้องของนายงั้นเหรอ ช่วยจัดการหน่อยได้มั้ย”รันหันมาถามเฟตที่ไม่ได้ซีเรียสไปกับสถานการณ์เลย หมอนี่เอาแต่เล่นอยู่กับหางของไรน่า จนชวนให้คิดว่า ใครเป็นอสูรใครเป็นเจ้านายกันแน่

“พอแล้วครับ เธอไว้ใจได้ ...... คนเดียว”เฟตยอมหันมาตอบหลังจากถูกจาเนียบอกด้วยความเป็นห่วง

“ชิ”รัน สะบัดหน้าไม่ชอบใจ ก่อนจะเหล่มองชายหนุ่มที่เกาะแกะอยู่กับอสูรไม่ห่าง

ไม่รู้เวลาแห่งความสุขล่วงเลยมาเท่าไหร่ เมื่อพวกเฟตสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงรอบด้าน

“มันคือเวลาแห่งการต่อสู้น่ะค่ะ”อาธีน่าที่นั่งจิบชาอยู่เงียบๆ เปรยออกมา ในขณะที่เจ้านายจอมแสบก็เลื้อยไปนอนตักด้วยความโหยหา

“แล้วมีไปทำไมครับ เอาเวลานี้ไปนอนเล่นกับอสูรไม่ดีกว่าเหรอ”คนที่ให้ความสำคัญกับความสุขมากกว่าการสงคราม ย่อมมีความคิดอย่างนี้อยู่แล้ว

“ที่นี่ ใช้การฝึกตัวเป็นการตอบโจทความแข็งแกร่งนะคะ ดูอย่างเขาซิ ยังต้องฝึกอีกมากเลย”เทพสาวผู้มีเส้นผมสีม่วงชี้นิ้วไปที่ชิออน ซึ่งเนียนไปจับดาบตีกับหุ่นตอนไหนไม่รู้ แต่ด้วยคนที่มีกว่าพันคน ต่อให้มีกาฟากแปลกๆ อีกสักคน ก็ไม่ผิดสังเกตแน่นอน หากไม่ใช่อะไรแปลกๆล่ะก็นะ

“แล้วตรงนั้นล่ะครับ”เฟตชี้นิ้วไปอีกทาง ที่เป็นจุดโล่งเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ไม่มีหุ่นซ้อมอันแกร่ง

“จับคู่ฝึกวิชาไงคะ อ้อ นั่นไง เริ่มแล้ว”เทพสาวกล่าวก่อนจะเห็นพวกมนุษย์คว้าดาบมาตั้งท่าประจันหน้าใส่กัน เมื่อเวลามาถึง คนทั้ง 2 ก็พุ่งตรงเข้าหากันด้วยความรวดเร็ว

นอกจากต้องใช้กำลังแล้ว คนในทวีปเหนือยังเน้นไหวพริบเป็นที่สุดอีกด้วย ภายในการปะทะดาบไม่ถึง 10 เพลง ผู้ที่ใช้ดาบเป็นอาวุธก็พ่ายแพ้ให้กับคู่ต่อสู้ ซึ่งใช้หอกเป็นอาวุธ

“ฮ่าฮ่าฮ่า บอกแล้ว พวกดาบน่ะ แพ้ทางพวกอาวุธไกลแบบสุดๆ ถ้านายไม่ใช้โล่ด้วย ก็ต้องหาอะไรที่มันมาแทนที่กันได้”ผู้เล่นที่ชนะการดวลวิชากล่าวสอน ซึ่งภาษีของผู้ชนะก็ทำให้คนรอบข้างพยักหน้าเห็นด้วย

“แต่ก็ไม่แน่นะ ขอแค่พวกนายเชื่อมั่นในตัวเองก็พอแล้ว”ชิออนที่หลุดจากมุมหนึ่ง ไปโผล่อีกจุดได้ยังไงไม่รู้เป็นผู้ตอบออกมา ก่อนจะสะพายดาบคาตานะในท่ากวนบาทาสุดๆ

“โห้ หรือจะออกมาแทนตัวเหล่าสายดาบ”มือหอกมืออาชีพถาม ขณะควงหอกไปมาด้วยความเร็วสูง นี่ถ้ามีกรรมการ คงได้คะแนนท่าสวยงามไปแล้ว

“เออ ตรูแทนเอง เจี๊ยก!!!”ชิออนที่ทำเท่ควงดาบบ้างร้องเสียงหลง หลังดาบหลุดจากฝักมาปักที่เท้าจนเลือดไหล่โกรก ผู้เล่นที่มองอยู่จากที่ซีเรียสก็กลายเป็นขำขันแทน

“หมดเวลาสนุกแล้ว เอาจริงได้ละ”ผู้เล่นสายหอกถือทวนในท่าที่แนวแน่สุดๆ ส่งผลให้คู่ต่อสู้ที่เล่นตลกต้องดาบเข้ามาเก็บใส่ฝัก ก่อนจะตั้งท่าชักประจำสายอิไอ

“คิดว่าใครจะชนะเหรอคะ”อาธีน่ากล่าวถามชายหนุ่มที่นอนหนุนตักตัวเองอยู่ ดีนะที่รอบๆนี้มีคนอยู่ด้วย เฟตเลยไม่กล้าจับกดเธอ

“หากมองตามสายทวีปเหนือ สายหอกชนะครับ แต่ถ้าเอาตามสไตล์สู้แหละ แจกโชคล่ะก็ น้องผมชนะ”ชายหนุ่มตอบด้วยความมั่นใจ ก่อนจะเกาะเอวเทพสาวแน่นไม่ปล่อย ซึ่งพอดีกับกลุ่มอสูรที่มานั่งข้างๆ โดยพวกเธอช่วยกันพัดโบกลมให้ไม่หยุด เป็นการดูแลที่ดีเยี่ยมมากๆเลย

ในขณะที่เฟตเข้าเล่นเกม ร่างจริงๆของเขาที่อยู่ในโลกจริง ก็กำลังอยู่ในช่วงสงครามไม่แพ้กัน

ฐานทัพลับของรัฐบาลประเทศนิยมสงคราม

“ตกลงรู้หรือยัง ว่ามันมาจากประเทศไหนแน่”ชายร่างใหญ่ที่ปิดตาข้างหนึ่งหันมาถามเหล่าทหารกล้าทั้งหลาย

“ยังไม่ได้สอบปากคำครับท่านแม่ทัพ แถมเรียกก็ยังไม่ตื่นด้วย”ทหารหนุ่มคนหนึ่งตอบ พวกเขาจับตัวคนๆนี้ได้ หลังจากใช้การปิดล้อมของทัพบก 5 กองร้อย กับอากาศ 2 กองบิน

“เจ้านั่นขอนอนเป็นครั้งสุดท้าย และข้าก็อนุญาตแล้ว”หญิงสาวผมขาวที่มีนัยน์ตาเหมือนเสือตอบ ก่อนจะมองเพดานด้วยแววตาเหม่อลอย

“หมายความว่ายังไงครับ ท่านนายพล จะปล่อยให้มันมานอนเล่นในกองทัพเราน่ะเหรอ”ชายร่างใหญ่ตะคอกถามไม่ชอบใจ แต่เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาก็หุบปากทันทีเหมือนกลัวของขึ้น

“ก็แค่คนๆหนึ่งมานอน”หญิงสาวผมขาวกล่าวเป็นนัย ก่อนจะมองไปยังอาคารปิดฝั่งตรงข้าม ที่มีร่างของบุรุษสุดแปลกอยู่ คนๆนั้นตอนถูกจับไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย แถมยังไม่ยอมหนีอีกด้วย และด้วยความที่สะดุดใจในท่าทางไร้ความตื่นเต้นนั้น เธอเลยเข้าไปคุยด้วยตัวเอง จึงได้รู้ถึงความต้องการนั้น เลยยอมถอยกลับมาตั้งหลักตรงนี้ไง

แต่เมื่อคิดถึงแววตานั่นแล้ว หญิงสาวก็ถึงกับกุมขมับซ้ายแน่น ก่อนจะปล่อยออกมาให้เห็นถึงแผลเป็นลากยาว ซึ่งลากจากส่วนบนมาถึงคาง อันไม่น่าสมควรที่จะเกิดขึ้นกับหญิงสาวเช่นเธอ แต่หญิงสาวผู้นี้กลับไม่ได้สนใจเรื่องที่มาของแผล เธอสนใจแค่เหตุการณ์ตอนที่รอดพ้นจากการถูกย่างสดต่างหาก

เมื่อ 50 ปีที่แล้ว

บุรุษผมดำสนิท ผู้มีนัยน์ตาว่างเปล่าเหมือนไร้ชีวิต จ้องมองมาทางเธออย่างช้าๆ แต่ยังไม่ทันที่เธอในร่างเด็กน้อยจะได้ขอบคุณกับความช่วยเหลือ ชายคนนี้ก็กระโจนหายไปในกองทัพของศัตรูนับพัน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนของเหล่าทหารที่ไม่อาจทำอะไรคนเพียงคนเดียวได้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะช่วงสงครามหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ เธอรู้สึกกลัวชายผู้เป็นตำนานคนนั้น ต่อให้เขาช่วยเธอ แต่จิตใต้สำนักกลับบอกว่า อย่าเข้าใกล้ ถ้าเป็นไปได้ จงไปให้ห่างเท่าที่จะทำได้ มิเช่นนั้นชีวิตก็อาจจะหลุดโรยไปเช่นเหล่าทหารที่ขวางทางเดินของปีศาจแห่งตำนานผู้นั้น

ภายในเกม การประลองระหว่างชิออนสายดาบ กับคู่ตอสู้สายหอก เกิดขึ้นหลังจากทั้ง 2 ฝ่ายพร้อมประลอง

การดวลเดี่ยวเพื่อฝึกฝน ณ ใจกลางกองทัพเริ่มต้นขึ้น และจบลงพร้อมกับชัยชนะของชิออน ที่มองยังไงก็รู้ว่ากินขาด ทั้งๆที่ยังไม่ได้ใช้ทักษะแบบจริงจังเลยสักครั้ง

“สงสัยผมจะดูถูกเขาไปนิด”เฟตที่นอนอยู่ใจกลางวงอสูรกล่าวโทษตัวเอง เขาไม่คิดว่าน้องชายต่างสายเลือดจะชำนาญการเล่นเกม แถมเชิงดาบก็เพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ แต่ก็อย่างว่านะ อัจฉริยะดาบ ยังไงก็ต้องพัฒนาได้ไววันยังค่ำ เมื่อนำมาเทียบกับตัวเองแล้ว เขาพบว่าตัวเองอ่อนด้อยกว่าตั้งเยอะ

ฟึด ฟึด!!! เสียงเหมือนคนสูดอากาศเข้าปอด ทำให้ชายหนุ่มที่นอนอยู่ต้องแหงะหัวไปมองเพราะเสียงนี้ใกล้ตัวมากๆ แล้วก็จริงดั่งคาด เมื่อพบว่าเป็นลีเวียธานที่สูดลมหายใจแรง ก่อนที่เธอจะตอบให้ได้ชื่นใจว่า

“หมอนั่นมีออร่าความริษยาของจอมมารมาเต็มๆเลย แล้วตอนนี้ก็รุนแรงมากด้วย”

“เดี๋ยวๆ หมอนั่นที่ว่า ไม่ใช่ชิออนหรอกครับ”เฟตลุกขึ้นนั่งแล้วถามเพื่อความแน่ใจ ซึ่งอสูรก็พยักหน้าให้ด้วยความมั่นใจ เพราะเธออยู่สายเดียวกับจอมมารลีเวียธาน ไม่ซิ ก็เธอคือคนเก่าของ ‘เธอ’คนนั้นนี่นา ก็ต้องจับสัมผัสพลังของกันและกันได้อยู่แล้ว

“.... อืม”ชายหนุ่มรับคำเงียบๆ ก่อนจะลุกแล้วเดินเข้าไปหาน้องชายที่หัวเราะร่าด้วยความชอบใจ หลังรุกไล่จนคู่ต่อสู้ต้องยอมจำนนไป

“เอาซิ ใครอยากจะลองว่าสายดาบกระจอกยังไง ก็เข้ามาได้นะ”ชิออนร้องท้าด้วยความมั่นใจในฝีมือ แต่เพียงพริบตาเดียว เขาก็ต้องเพิ่มความระวังตนแล้วหันไปมองด้านหลังตัวเอง ก่อนจะอุทานเมื่อเห็นหน้าตาอันเย็นชาของใครบางคน

“พี่”

“ไหนๆ ก็อยู่ในช่วงพักของผมแล้ว มาลองกันสักตั้งหลังจากไม่ได้สู้กันนานดีกว่าไหม”ทำท้าของเฟต ส่งผลให้ชิออนกลืนน้ำลายเอือก ก่อนจะยิ้มออกมาได้เมื่อนึกได้ว่าที่นี่คือที่ไหน

“ทำหน้าแบบนั้น แสดงว่ายอมแล้วซินะ”เฟตที่มาท้ายิ้มบางๆให้ ก่อนจะแบมือไปทางขวา เรียกดาบให้แทงหลังออกมาเข้าสู่มือพอดิบพอดี

“ไม่เอาอาวุธถนัดเหรอพี่”น้องชายเอียงคอถาม พี่ชายเขาไม่เก่งดาบตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“หึหึ”เฟตหัวเราะเป็นคำตอบ ก่อนอาวุธในมือจะเปลี่ยนเป็นปืนสั้นที่พากันเคลื่อนไหวสะดวก

“เอาจริงซินะ”ชิออนที่เห็นสายตาว่างเปล่าตอนถือปืนสั้นนั้น รู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้เอาจริง ซึ่งเขาก็ตอบสนองมันด้วยการเก็บดาบเข้าฝักแล้วตั้งท่าเตรียมในแบบฉบับดาบของตัวเอง

2 พี่น้องยืนมองท่าทีของคู่ดวลสักพัก ก็ชักอาวุธออกมา โจมตีใส่กันด้วยความเร็วสูง

ฟุบ ฟุบ ฟุบ ฟุบ!!! ชิออนใช้ทักษะรังสีดาบใส่คู่ต่อสู้ไม่หยุด เพราะรู้ความต่างของสายอาวุธตัวเองกับพี่ตนดี

ปัง ปัง ปัง ปัง!!! เฟตเองก็รู้จักน้องชายตนเองดีเช่นกัน เขาจึงคว้าปืนสั้นมายิงเบี่ยงวิธีรังสีดาบตลอด ซึ่งนอกจากจะใช้ปืนสั้นแล้ว เขายังเรียกปืนลูกซองออกมา ยิงใส่เพื่อไล่ต้อนชิออนแบบเต็มที่

“ชิ!!!”ผู้ที่ถูกไล่ล้อนคำรามในลำคอ ก่อนจะหมุนดาบด้วยความเร็วสูงเป็นการปัดกระสุนที่พุ่งเข้ามาหาทั้งหมดให้หลุดออกไป

ฟุบ!!! เสียงดาบจิตที่พุ่งตรงเข้าหา ทำให้เฟตต้องกระโจนไปข้างๆ ก่อนจะวกปืนสั้นมายิงใส่ชิออนที่ส่งดาบพวกนี้มา

ฟุบ!! ปัง!! ฟุบ!! ปัง!! ชิออนใช้ดาบจิตในขณะที่เฟตใช้ปืน การต่อสู้ระยะกลางยังคงเกิดขึ้นต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งน้องชายส่งดาบไปปักที่พื้นใกล้ๆตัวคู่ต่อสู้ ก่อนจะวาบไปปรากฏที่ใกล้ๆ ดาบจิตนั้น แล้วหมุนดาบเข้าฟาดฟันอย่างรวดเร็ว

“ดีเยี่ยม”เฟตร้องชมที่เห็นน้องชายสามารถลดช่องว่างของคำว่าระยะลงมาได้ แต่เขาเองก็ไม่ใช่หมูกระจอก แถมเลเวลก็มากกว่าด้วย เพียงการออกดาบธรรมดาหรือจะมองไม่ทัน พริบตาเดียวที่ชิออนโผล่มา เขาก็โผล่ไปอีกข้างพร้อมกับเล็งปืนยิงใส่แบบไร้ความปราณีแล้ว

เปรี้ยง!! เสียงลูกซองที่คำรามลั่น แต่ผู้ที่ถูกเล็งยิงกลับหายไป แล้วโผล่อีกทีที่ด้านหลังของผู้ยิง

ฟุบ!!! ดาบคาตานะสีดำสนิทฟาดใส่กลางหลังอย่างไร้ความปราณีเช่นกัน ส่งผลให้เฟตต้องหมุนตัวกลางอากาศ ก่อนจะทิ้งตัวนอนราบ ก่อนจะวกปืนยิงใส่อย่างไม่ยอมกันและกัน

เปรี้ยง!!! ปัง! ปัง!! ปัง!!! เสียงปืนที่ผสมกับเสียงดาบจิตและทักษะดาบดังมาตลอดแบบไม่ขาดสาย เพราะบุรุษทั้ง 2 สู้กันแบบเอาเป็นเอาตาย

“แล้วนายท่านจะเข้าไปกระตุ้นด้านมืดทำไมเหรอคะ”จาเนียเท้าคางถามด้วยความแปลกใจ

“เพื่อให้ด้านมืดเข้าครอบงำไง คิกคิก”ไรน่าหัวเราะกล่าวแบบเจ้าเล่ห์ ส่งผลให้เอลฟ์สาวทำหน้าฉงน ฟังดูเหมือนเฟตเป็นตัวร้ายเลยแหะ

“ก็ตามนั้นแหละค่ะ แต่ด้านมืดของมนุษย์มีวันหมดไปได้ หากบรรเทามันด้วยการคลายเครียด หรือระบายออกมา”อาธีน่าอธิบาย เธอเป็นสายละเอียด แต่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์เป็นสายที่ชอบทำให้คนอื่นเข้าใจผิด ทั้งๆที่พูดดีๆ คนอื่นก็เข้าใจ

“หมายความว่าหมอนั่นกำลังรักษาเหรอ”เมดูซ่าที่เนียนเข้าร่วมวงตอนไหนไม่รู้ถามขึ้น แต่อสูรที่ชาญฉลาดกลับส่ายหน้าพร้อมกัน ก่อนจะตอบพร้อมกันอีกว่า

“กำลังสนุกต่างหาก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”เสียงหัวเราะของเฟต ส่งผลให้เหล่าอสูรทั้งหมดหันขวับไปมองด้วยความตะลึง นี่มันสนุกมากเกินไปแล้วมั้ง

“หึหึ พี่หัวเราะเนี่ยนะ”ชิออนที่พึ่งเก็บดาบใส่ฝักกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะหันกลับไปมองเฟตที่นอนหัวเราะอยู่บนพื้น พร้อมกับยกปืนในมือขึ้นมามองที่ด้านหน้าตัวเอง

“น้องชายก็เก่งเกินเราไปแล้วนะ เมื่อไหร่เราจะเก่งขึ้นมั่งนะ”พี่ชายที่นอนอยู่บ่นออกมาดังๆ ส่งผลให้ชิออนขมวดคิ้วมุ่น แต่ยังไม่ทันได้ถามถึงเหตุผล ก็เห็นเฟตลุกขึ้นมายืน พร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ ที่ตนไม่คิดจะได้เห็น รอยยิ้มโรคจิตที่มีไว้ละเล่นกับความตายนั่นเอง

“เอาล่ะ ต่อจากนี้ ผมคงปล่อยวางได้แล้ว แต่ก่อนหน้านั้น ก็ขอทดสอบหน่อยเถอะ”เฟตว่าจบ ก็หายตัวไปจากเบื้องหน้าของชิออนด้วยทักษะเท้า แล้วโผล่อีกทีพร้อมกับปืนที่จ่อด้านหลัง แต่ชิออนมีไหวพริบด้านดาบที่เป็นเลิศ เขาระวังตัวเสมอ เมื่อคู่ต่อสู้หายไป เขาก็วกดาบฟันสวนไปทันที

“เยี่ยมจริงๆ”เป็นเสียงของเฟต แต่ไม่ใช่ที่ด้านหลัง มันเป็นด้านบนต่างหาก พอชิออนหันไปมองก็พบว่าพี่ชายตนเองเปลี่ยนจากปืนเบาๆ กลายเป็นอาวุธหนักจำพวกปืนกลเครื่องบินแล้ว

“ชิ”ชิออนกัดฟันเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองบินหายไปกับท้องฟ้า ซึ่งไม่กี่วิต่อมา เขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังเจอกับอันตราย ตนจึงปล่อยดาบจิตไปด้านบน แล้วหายตัวไปในระดับเดียวกับเพดานบินของเฟต

“ฮ่าฮ่าฮ่า”นักบินหนุ่มที่กราดยิงน้องชายด้วยกระสุนขนาด 30 มม. หัวเราะลั่น ก่อนจะหมุนตัวพร้อมกับสลัดอะไรบางอย่างให้หลุดออกมาจากปีกดาบของตัวเอง ตอนแรกชิออนก็สงสัยว่าเฟตเล่นอะไร แต่เมื่อเห็นของเหล่านั้นจุดฉนวนพร้อมกับพุ่งมาหา ก็ถึงกับทำหน้าเครียด ก่อนจะเหวี่ยงดาบจิตอัญเชิญให้ตรงเข้าหาพี่ชายตัวเองที่สลัดตัวไม่หยุด

ฟุบ ฟุบ ฟุบ ฟุบ!!! ทุกครั้งที่ดาบจิตหยุดการทำงาน ชิออนจะโผล่ไปยังจุดสิ้นสุดนั้นเสมอ ก่อนจะปล่อยดาบต่อไปเรื่อยๆ ระยะทางของเขากับเฟตที่บินอยู่จึงลดระยะห่างลงมาตลอด

“จับได้แล้วพี่”ชิออนที่โผล่มาถึงด้านหน้าของเฟตกล่าวรุกฆาต พร้อมกับฟันคาตานะใส่อย่างรวดเร็วและรุนแรง

เปรี้ยง!!! เมื่ออยู่ในระยะประชิด เครื่องบินต่อต้านรถถังก็กลายเป็นเพียงหุ่นซ้อมเป้ารอสอย เฟตจึงถูกการโจมตีนั้นไปเต็มๆ พร้อมกับบินควงสว่านแบบเครื่องบินตกลงไปในป่า

ตูม!!!! พร้อมกับเสียงระเบิดที่สนั่นรุนแรงเหมือนเครื่องบินตกจริงๆ

“นี่เรา .... ชนะพี่ได้แล้วเหรอ เยส”ชิออนที่ทิ้งตัวลงไปสู่พื้นด้านล่างกำมือด้วยความปลาบปลื้มใจ ซึ่งทันทีที่ลงไปถึง เขาก็หันไปมองกลุ่มอสูรของเฟต ที่มองมาด้วยความไม่เชื่อ ว่าชิออนจะเก่งถึงขนาดนี้แล้ว ทั้งๆที่เลเวลยังไม่ถึงร้อยเลยด้วยซ้ำ

“ทุกอย่างต้องมีการพัฒนา”อาธีน่าที่ไม่ได้เครียดไปกับใครๆ กล่าวเบาๆ ก่อนจะมองท้องฟ้ายามบ่ายที่เต็มไปด้วยกลุ่มควัน ซึ่งเกิดจากเครื่องบินตกนั่นเอง

ฟุบ!!! เสียงเหมือนการขยับตัว พร้อมกับชายหนุ่มผมดำบิดตัวไปมาด้วยความเหนื่อยอ่อน

“เฮ้อ เก่งมากจริงๆนะ ชิออน”เฟตที่ล็อคออฟฉุกเฉินออกมากล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ

“เอ็งช่วยซีเรียสหน่อยได้ไหมว้อย”พวกชายร่างใหญ่สูงกำยำบ่นเป็นภาษาของตัวเอง แต่เฟตที่พกเครื่องแปลภาษามาด้วยกลับเข้าใจ ก่อนจะมองชายฉกรรจ์ที่กอดอกมองเขาอยู่ที่มุมห้อง โดยตัวเขานั้นถูกโซ่ตรึงแขนกับขาไว้อยู่

“อืม ซีเรียสแล้วนะเนี่ย”เฟตใจดีตอบเป็นภาษาบ้านตัวเอง แต่คนพวกนี้พูดภาษาอื่นไม่ได้ ไม่เหมือนกับแม่ทัพคนนั้นที่เก่งหลายภาษา จึงทำหน้างงว่าคุยมาว่ายังไง

“เป็นยังไงบ้าง เอาน้ำกำมถันมาสาดให้มันตื่นหรือยัง ไม่ต้องสนใจคำของแม่ทัพแล้ว”เสียงดังมาจากทางประตูทางเข้า พร้อมกับชายร่างใหญ่ที่มีบาดแผลเต็มตัวโผล่หน้าเข้ามา หมอนี่ไม่ชอบหน้าเฟตตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงไม่แปลกอะไรที่จะทำอะไรป่าเถื่อนเช่นนี้

“ยังไม่ทันได้ทำหรอกครับ พอดีมันตื่นก่อน แต่ท่านรอง ถ้าเราทำแบบนั้นจริงๆ แม่ทัพจะไม่โกรธเหรอ”ลูกน้องคนหนึ่งกล่าวก่อนจะวางถังในมือลง เฟตที่เห็นลอบจุ๊ปากเรียบๆ เขารู้สึกถึงอันตรายพอดี จึงออฟไลน์ออกมาพร้อมกับเครื่องบินตก

“ช่างหัวแม่งมัน ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว อายุตั้ง 60 กว่า แต่ดันไม่ยอมลงจากตำแหน่งนั่นซะที ถ้าท่านนายพลกลับมาละก็ หึหึ”รองแม่ทัพตรงหน้ากล่าวแบบมั่นใจว่าคนอื่นไม่รู้แผน หรือต่อให้รู้ว่าด่าจริง ก็เอาไปพูดไม่ได้แน่นอน

กลุ่มทหารตรงหน้ายังคุยกันอีกสักพัก ก่อนประตูห้องจะถูกเปิดออกมาอีกครั้ง พร้อมกับกลุ่มทหารชุดเขียว ซึ่งมีใบหน้าราบเรียบเหมือนคนตาย

“เอาล่ะ พวกแกซ้อมเค้นปากคำมัน ต่อให้ตายก็ช่างหัวมันเถอะ พวกลอบเข้าประเทศมาแบบนี้ เก็บไว้ก็รกงบประมาณหมด”ว่าจบ กลุ่มชายชุดเขียวก็ย่างสามขุมเข้าหาเฟตที่ถูกแขวนด้วยโซ่อยู่กลางห้องขัง

‘เฮ้อ ฉีดยาตรูแล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอฟะ ยังจะเอาความมันอีกเรอะ’นั่นคือสิ่งที่เฟตคิดและอยากจะถาม แต่ด้วยคนพวกนี้คุยกันคนละภาษา ต่อให้แหกปากไปพวกมันก็ไม่หยุดหรอก ถึงเขาจะตายไปแล้วก็เถอะ

การทรมานนักโทษเพื่อความสนุก ดำเนินไปหลายชั่วโมง ก่อนที่กลุ่มผู้ทรมานจะหยุดแล้วถอยออกมาดูผลงานตัวเอง ที่ถูกแขวนและมีสภาพเหมือนพวกสัตว์ที่รอเวลาชำแหละเนื้อแยกไปขายอย่างไรอย่างนั้น

“นั่นพวกแกทำอะไรกัน”เสียงคำรามที่หน้าห้อง ส่งผลให้เหล่าทหารดูแลคุกที่ยืนมองพร้อมกับกัดฟันไปด้วยความเสียวแทนหันไปมองพร้อมกัน แล้วพวกเขาก็พบกับแม่ทัพสาววัย 60 ที่มีความสวยยิ่งกว่าสาวสวยอายุ 20 เสียอีก

“พวกเราแค่เค้นปากคำมันเฉยๆครับผม”รองแม่ทัพยืนตรงรายงานทันที ความเก่งก่อนหน้านี้หายไปหมด

“นั่นเรียกว่าเค้นปากคำเรอะ สภาพเละแบบนั้น”แม่ทัพหญิงชี้นนิ้วไปยังเฟตที่สภาพสุดโทรม บาดแผลฉกรรจ์มีให้เห็นหลายแห่ง พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาเต็มพื้นด้านใต้ที่ร่างนั้นแขวนไว้อยู่

“มันปากแข็งครับ ไม่ยอมสารภาพอะไรเลย”รองแม่ทัพตอบหน้าตาย ก็แหงล่ะ ต่อให้เฟตตอบได้ พวกเขาก็ไม่มีทางรู้ เพราะไม่ได้เอาล่ามหรือรู้รากภาษาที่นักโทษพูดเลย ถึงได้ว่าไงล่ะ ว่านี่คือการละเล่นกับนักโทษเพื่อความสนุก

“กร๊อด”แม่ทัพหญิงกัดฟันด้วยความเครียด ก่อนจะสะบัดหน้าหนี แล้วหันไปมองนักโทษแขวนที่คอตกอยู่ ไม่รู้ว่าตายหรือยังในสภาพนั้น

นักโทษที่มีสภาพคล้ายศพค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะกวาดตามองคนทั้งห้องที่หันมามองด้วยความตะลึง

อึก!!! ใครๆก็ต้องกลืนน้ำลายทั้งนั้น เมื่อนักโทษมองพวกเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ทั้งๆที่เลือดเต็มร่างแบบนั้นแท้ๆ

“ท่านแม่ทัพ อาวุธล็อตแรกของเราส่งมาถึงแล้วครับ อีกสักพักท่านนายพลจะตามมาสมทบเพื่อดูสินค้า”ทหารที่มาจากด้านนอกร้องรายงานเข้ามา ส่งผลให้หญิงสาวกับรองแม่ทัพหันไปมอง ก่อนจะหันกลับไปดูนักโทษที่กลับไปคอตกอีกครั้ง

“ได้ เดี๋ยวฉันจะไปดูเดี๋ยวนี้ ส่วนพวกนาย อย่าไปยุ่งกับเขาอีก ให้ท่านนายพลได้มาสอบเอง”แม่ทัพสาวร้องสั่ง ก่อนจะละออกไปด้วยความรวดเร็ว อาวุธที่มาใหม่มีความสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

“เอาตามนั้น ทำความสะอาดเศษเลือดกับซากเนื้อพวกนั้นด้วย เดี๋ยวท่านนายพลมาจะหาว่าพวกเราป่าเถื่อน”รองแม่ทัพหันมาสั่งการ ก่อนจะออกไปดูอาวุธใหม่เพื่อเอาหน้าเช่นกัน

“โห ได้อาวุธใหม่อะไรมาวะ พวกเราจะได้โอกาสใช้หรือเปล่าเนี่ย”พวกทหารชุดเขียวหันไปกล่าวให้กัน ก่อนจะเดินไปพิงนักโทษที่ถูกแขวนไว้เหมือนเศษสัตว์รอชำแหละ

“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เห็นบอกเป็นความลับระดับ SSS ที่คนระดับล่างไม่มีสิทธิ์รับรู้ แต่จะว่าไป เอายังไงกับไอ้หนุ่มคนนี้ดีวะ แค่นี้ยังไม่หายสนุกเลย”เพื่อนอีกคนกล่าวด้วยรอยยิ้มโรคจิต ส่งผลให้พวกทหารที่เป็นผู้คุมทำหน้าสยอง เลือดเยอะขนาดนั้น ยังไม่หายสนุกอีกเหรอฟะ

“ก็เล่นต่ออีกหน่อยซิวะ ทนๆ แบบนี้ ตรูอยากจะรู้จริงๆ ว่าจะไม่ร้องออกมาหรือเปล่า ถ้าลูกตามันหายไป”ว่าแล้วก็หยิบคีบเหล็กออกมาจะทำจริงเหมือนพูด

“ถ้าตาตรูหายไป แล้วจะเอาไว้มองเชี่ยอะไรล่ะวะ”เฟตที่ถูกแขวนไว้ยังกะเศษเนื้อตอบก่อนจะกระชากโซ่รอบด้าน พร้อมกับกู่ปากด้วยความทรมาน ไม่ใช่การทรมานจากความเจ็บสะสม แต่เป็นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างทะลวงออกมาต่างหาก

“เฮ้ย นักโทษหลุด”พวกทหารอุทานด้วยความตะลึง โซ่นั้นลากรถถังยังไหวเลยนะ แล้วทำไมคนธรรมดาแบบไอ้หมอนี่ถึงกระชากขาดได้แบบนั้น

“หึหึ และแล้ว ก็ได้เวลาภารกิจแล้ว”เฟตหัวเราะในลำคอ ก่อนจะพุ่งตัวไปดักที่ทางเข้าออกประตู ห้องนี้เป็นห้องทรมานนักโทษ มลภาวะเรื่องเสียงเล็ดลอดจึงถือว่าดีในระดับหนึ่ง

“อ้ากกกกกก!!!!!”รอบนี้เป็นเสียงของเหล่าทหารที่โหยหวนออกมาบ้าง แต่ก็อย่างที่บอกไว้ นี่เป็นห้องทรมานนักโทษ ต่อให้ร้องดังแค่ไหน เสียงก็ไม่ลอดออกไปถึงหูคนนอกห้องแน่นอน

“ไม่ไหวๆ กระสุนไม่น่าหมดเลย เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกจับตัวมาทรมานเล่นแบบนี้หรอก”เฟตที่เดินออกมาจากห้องนักโทษด้วยชุดทหารผู้คุมบ่นให้กับตัวเอง ตอนที่ถูกจับ ปืนเขากระสุนหมด จะใช้การต่อสู้ประชิดตัว ไอ้พวกที่ล้อมอยู่ก็มีเป็นร้อย แถมยังเอาเครื่องบินไล่ล่าเขาอีก ผลสรุปเลยต้องเลือกยอมแพ้มาติดแหงกอยู่กลางกองทัพพวกนี้นี่แหละ

‘ไม่ไหวจริงๆแหะ โดนซะหนักเลย ตาลายไปเพราะยาแล้วด้วย’ชายหนุ่มพึมพำก่อนร่างกายจะเซไปเซมาเหมือนคนเมา เขาถูกพวกที่จับตัวได้ฉีดยาเสพติดให้ เพื่อต้องการให้ทรมานจากการขาดยา และตอนนี้อาการที่ว่าก็เกิดขึ้นแล้วด้วย

นอกจากอาการอยากยาแล้ว ก็ยังมีอาการบาดเจ็บจากร่างกาย ที่เป็นแผลฉกรรจ์หลายแห่ง เขายังเป็นมนุษย์อยู่ ก็ไม่แปลกอะไรที่จะต้องเจ็บปวดจากสังขารร่างกาย

“เฮ้ย ทำไมบาดเจ็บแบบนั้นวะ ปะ!! ไปห้องทำแผลก่อน”เสียงทักทายจากพวกทหารยามที่เฝ้าประตูด้านหน้า คนพวกนี้เห็นชุดที่ใส่ก็คงนึกว่าเป็นพวกเดียวกันซินะ แต่ไม่คิดเลยเหรอ ว่าเพื่อนจะไปมีแผลได้ยังไง ทั้งๆที่เป็นแค่ผู้คุมคุกน่ะ

แต่เอาเถอะ เมื่อไอ้หมอนี่อยากใจดีพาไปรักษา เขาก็ตามใจ เฟตจึงเนียนล้มตัวลงไปกับพื้น ก่อนให้คนพวกนี้แบกไปยังที่ใดที่หนึ่ง ซึ่งนั่นก็คือ ห้องพยาบาล

“อ้าว เป็นอะไรกันมาอีกล่ะ ไปเจอพวกทดลองยาคลั่งกระทืบหรือไง”นั่นคือสิ่งที่หมอประจำห้องพยาบาลทัก ทำให้ชายหนุ่มได้รู้ว่า การบาดเจ็บในที่นี่เป็นเรื่องธรรมดา

เฟตเนียนสลบไปเลย เพราะไม่ต้องการตอบอะไร เขาฟังออกแต่พูดภาษาของที่นี่ไม่ได้ จึงทำได้แค่นอนฟังอย่างลุ้นระทึก ว่าไอ้คนที่พามาจะใจดีรักเพื่อนมากแค่ไหน

แล้วดูเหมือนคำภาวนาจะเป็นผล เมื่อไอ้ยามที่พาว่ารักเพื่อนจัด จึงจัดแจงรับหน้าทำแผลทายาให้แบบมืออาชีพ

“เฮ้ย ใครวะ”เมื่อล้างเลือดกับครีมดำพรางตัวออกแล้ว ทหารยามที่ทำแผลก็ร้องลั่นเมื่อไม่คุ้นหน้า

“ขอบใจ แต่หลับไปก่อนเถอะ”เฟตตอบแทนบุญคุณแค่ทำให้หลับเท่านั้น ก่อนจะหันไปมองหมอที่ทำหน้าเอ๋ออยู่ แต่ก่อนที่คนผู้นี้จะทันตั้งตัว ชายหนุ่มก็พุ่งตัวเข้าไปซัดจนหมอบซะก่อนแล้ว หลังจากจัดการผู้เห็นเหตุการณ์ไปหมดแล้ว ตัวผู้บาดเจ็บก็รื้อค้นสิ่งของในห้องพยาบาลนี้อย่างใจเย็น

“เยี่ยม นี่ล่ะ ที่เราต้องการ”ชายหนุ่มกำของนั้นด้วยความยินดี ก่อนจะเสียบมันเข้ากับเส้นเลือดอย่างรวดเร็ว เมื่อฉีดยาเข้าไปแล้ว เขาก็ออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว เพราะได้ยินเสียงเครื่องบินลงได้สักพักแล้ว

สนามบินกองทัพของรัฐสงคราม เครื่องบินลำเลียงอาวุธขนาดใหญ่ร่อนลงจอดที่สนามอย่างช้าๆ ก่อนที่บรรดาทหารที่รออาวุธจะมาออกันอย่างลุ้นระทึก อาวุธใหม่ คือตัวแปรในสงครามเสี่ยงตายเลย

“ท่านนายพลมาถึงแล้ว”เสียงประกาศดังลั่น พร้อมกับรถซีดานสุดหรูวิ่งเข้ามาในค่ายทหารแห่งนี้ ส่งผลให้เหล่าทหารต้องกลับไปยืนตรงแล้วทำท่าอันเป็นเอกลักษณ์ของรัฐบาล

หลังจากฝั่งรัฐบาลมาถึง ฝ่ายส่งอาวุธก็ออกมาจากเครื่องบินลำเลียงเช่นกัน ซึ่งคนที่นำอาวุธมาส่ง คือชายผมขาวหน้าตาดี ที่มีบอดี้การ์ดชุดธรรมดาล้อมหน้าล้อมหลังอยู่

“สวัสดีท่านนายพล ไม่เจอกันเกือบ 5 ปีได้แล้วนะ”ชายผมขาวทักทายแบบเป็นกันเอง แต่นายพลร่างท้วมที่สวมชุดเต็มยศกลับทำหน้าเข้มใส่

“เลิกตลกได้แล้ว ฝั่งเราให้งบพัฒนาอาวุธเกือบ 10 ปีแล้วนะ ทำไมถึงพึ่งได้”

“แหมๆ ของดีต้องนานๆทีมีครั้ง”ชายผมขาวยักไหล่เล่นลิ้น แต่ฝั่งนายพลกลับยกปืนสั้นขึ้นยิงด้วยความหมันไส้ ทว่า

ฟุบ!!! บอดี้การ์ดรอบด้านกลับขยับตัววูบ ก่อนจะใช้มีดสั้นในมือตัดกระสุนที่พุ่งเข้าหานั้นในฉับเดียว

“ผมเองก็ไม่ชอบการทักทายแบบนี้นะครับ ถึงฝั่งท่านจะให้งบเราตั้งแต่เริ่ม แต่หลังๆ ท่านตัดงบประมาณเรามาก ก็ไม่แปลกอะไรที่ฝั่งเราจะต้องใช้เวลาพัฒนามากหน่อย”

“แกอย่าเล่นลิ้น ส่งของที่มีมูลค่ากว่า 80 ล้านล้าน ของกูมา”นายพลคำรามลั่น

“โอ้ๆ สงสัยอารมณ์ไม่ดี เอาล่ะๆ เด็ก ส่งของ”ชายผมขาวกลับมายิ้มได้อีกครั้งพร้อมกับปรบมือสั่งของ

ครืด!!! เสียงลากกล่องเหล็กขนาดใหญ่ดังลั่นมาจากในตัวเครื่องบิน ก่อนที่แสงไฟจะส่องให้เห็นถึงกล่องขนาดเท่าคน ที่มีหุ่นยนต์เหล็กไฮโดรลิคดันออกมาให้

หลังจากหุ่นยนต์นั้นเอาของไปตั้งไว้ให้ที่ใจกลางกองทัพ ฝั่งนายพลก็กระจายกำลังล้อมกรอบเข้ามา เหมือนจะอยากดูเหลือเกิน

“โอ้ นั่นไทร์ 7 นะ ความสามารถก็มีประมาณนี้”ชายผมขาวโยนกระดาษปึกให้พวกทหารไปยื่นให้นายพล

“นี่แกพัฒนาได้หลายสิบตัว แต่เอามาส่งมอบให้แค่ตัวเดียวนี่นะ มันหมายความว่ายังไง”นายพลฉีกกระดาษทิ้งหลังจากอ่านแล้ว

“แหม นอกจากงบของท่านแล้ว ยังมีอีกตั้งหลายสิบประเทศที่สนใจแล้วให้งบเราเพิ่มขึ้นมา ตอนนี้ราคาเฉลี่ยต่ออาวุธ อยู่ที่ 100 ล้านล้าน แล้วนะครับ แต่เราใจดี ลดให้ท่านตั้ง 30 ล้านล้านแหนะ”

“นี่มึง เล่นลิ้นกับกูเรอะ”

“โอ๊ะโอ๋ อารมณ์เสียไม่ดีนะ เด็กๆ นวดให้ท่านหน่อยซิ”ชายผมขาวปรบมือ พร้อมกับบอดี้การ์ดทั้ง 4 ขยับตัววูบ แล้วตรงไปยังนายพลที่ยืนอยู่ตรงนั้น ทว่า

กองทัพทหารเกือบพันคนย่อมต้องปกป้องผู้เป็นนายอยู่แล้ว คนพวกนี้จึงยกปืนขึ้นยิงอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยงๆๆๆ!!!! เสียงห่าปืนกลเบาและหนักกราดใส่กลุ่มบอดี้การ์ดทั้ง 4 ที่ตรงเข้าไปหานายพลที่ยืนอยู่ ทว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้กลับขยับตัววูบ แล้วพุ่งเข้าไปหากองทัพมนุษย์ที่ยิงเข้ามาแทน

ฉัวะ ฉึก!!! “อ้ากกกกก”เสียงร้องของเหล่าทหารดังขึ้น พร้อมกับภาพนรกบนดินที่ปรากฏให้เหล่าทหารได้เห็น บอดี้การ์ดทั้ง 4 ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา พวกมันมีความเร็วและกำลังที่เกินมนุษย์ แถมยังโดนยิงแล้วไม่เป็นอะไรอีกด้วย

“บอกให้ลูกน้องแกหยุดซะ”นายพลคำรามสั่ง เมื่อเห็นกองทัพของตัวเองกำลังถูกพวกบอดี้การ์ดไล่ฆ่าจนล้มตายเป็นใบไม้ร่วง แต่นั่นยังไม่เท่ากับการฆ่าผู้หญิงที่ร้องไห้ขอชีวิต ไอ้พวกนี้มันไร้จิตใจไปแล้ว

“คิกๆ หยุดได้แล้วเด็กๆ ท่านนายพลพึงพอใจกับผลงานแล้ว”ชายผมขาวหัวเราะที่มุมปาก ขณะที่พวกบอดี้การ์ดกลับมายืนอยู่ข้างกายผู้เป็นนาย คนพวกนี้ไม่ใช่มนุษย์จริงๆด้วย เมื่อเห็นว่าเนื้อหนังหลังเสื้อผ้าที่ถูกกระสุนเจาะ มีแต่บอดี้ที่เป็นเหล็ก

“ก็อย่างที่เห็น พวกนี้มีความสามารถเกินมนุษย์ พวกมันสามารถเดินล่าในพื้นที่แถบได้ ตามที่ท่านต้องการแล้ว และต่อจากนี้ อยากได้อะไรก็ติดต่อมาอีกนะครับ”ชายผมขาวกล่าวลา ก่อนจะโบกมือให้ ทว่า

ฟี๊ด !!! เสียงการขับอากาศของจรวดดังขึ้น พร้อมกับมีแท่งอะไรบางอย่างยาวๆ พุ่งเข้าปะทะกับโรงเก็บเครื่องบินที่อยู่ข้างๆ กัน นอกจากจรวดนัดนั้นแล้ว ยังมีอีกนัดหนึ่งที่พุ่งเข้าหาเครื่องบินลำเลียงอาวุธที่ตั้งท่าจะบินออก

แต่ทว่า ตูม!!! เสียงระเบิดนี้ไม่ได้เกิดจากการปะทะของจรวดกับเครื่องบิน แต่เป็นจรวดกับบอดี้การ์ดตัวหนึ่งที่กระโจนขึ้นไปรับการปะทะต่างหาก

โทมาฮาร์ค 1 ลูก สามารถทำลายมนุษย์ดัดแปลงได้ 1 คน แต่นั่นช่างดูไร้ค่า เมื่อจรวดระยะไกลนี่ มีมาแค่ 2 นัดเท่านั้นเอง

“กรอด นี่พวกแกเล่นลิ้นกับเราเรอะ พวกเรา ฆ่ามันให้หมด แล้วเปิดโปรแกรมนักฆ่าถล่มให้หมด”ชายผมขาวคำรามอย่างไม่พอใจ นี่มันใจกลางกองทัพนะ นอกจากคนของรัฐบาลชุดนี้แล้ว จะยังมีใครมาส่องเป้าให้กับโทมาฮอร์คได้อีก จะบอกว่าเป็นสัญญาณดาวเทียมก็ไม่น่าใช่ เพราะระบบสื่อสารทั้งหมด ถูกเขาบล็อคไว้ตั้งแต่บินเข้าประเทศมาแล้ว

“นั่นมันคนแน่เหรอฟะ”เฟตที่พรางตัวเนียนแบบมือสไนเปอร์พร้อมกับถือกล้องส่องวิถีให้โทมาฮอร์คไว้ในมือพึมพำ ก่อนจะวางของไว้ข้างกาย เขามีภารกิจในการส่งข่าวกลับไปยังฐานทัพ อันเป็นหน่วยงานที่ร่วมมือกับประเทศฝั่งตะวันตก ตามสัญญายุติข้อพิพาทที่เกิดขึ้น จากเหตุการณ์เครื่องบินขนส่งกองทัพถูกยิงตกระหว่าง 2 ทวีป

ส่วนเหตุการณ์ที่เขามาส่องกล้องให้กับโทมาฮอร์คนั้น เป็นเพราะทางกรมข่าวกรองของทางประเทศมหาอำนาจเหนือตรวจพบว่า อาวุธที่มาในครั้งนี้มีภัยต่อรัฐที่สูงมาก จึงเน้นทำลายให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรก ซึ่งเขาก็เลยต้องมานั่งเจ่ามองกล้องอยู่แบบนี้ไง

“แกเองซินะ ที่เป็นตัวนำทางจรวดนั่นมาที่นี่”ในขณะที่เฟตกำลังเพลินกับฉากสงครามตรงหน้า เสียงข้างหลังก็ทำให้เขาต้องหันไปมองด้วยความแปลกใจ ไอ้หน้าหล่อผมขาวนี่มาได้ยังไง ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังอยู่ตรงลานบินอยู่เลย แถมตึกนี่กับสนามนั่นก็ห่างกันหลายกิโลด้วย

“แล้วแต่จะคิด”เฟตตอบแล้วลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นข้างหลังไอ้หมอนี่มีใครบางคนในชุดคลุมเดินมาด้วย

“หึ อุปกรณ์ของประเทศอำนาจนั่น คงไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วมั้ง อาวุธข้า จัดการเก็บมันซะ”

บุคคลลึกลับในชุดคลุมพยักหน้าให้เบาๆ ก่อนจะย่างสามขุมเข้าหา ซึ่งพริบตาต่อมา ก็หายตัววูบแล้วมาหยุดที่ด้านหน้าของเฟตเสียแล้ว

ตูม!!! เสียงระเบิดพร้อมกับการขยับตัววูบของเฟต ซึ่งผู้ที่หลบหนีออกมาก็คว้าปืนสั้นที่ตนเอามาจากพวกทหารมายิงใส่ทันที

ปัง ปัง ปัง!!! บุรุษในชุดคลุมหลบได้ทุกนัดอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เชื่อเถอะ ว่ามันเป็นไปแล้ว

วูบ!!! ผ้าคลุมหัวนั้นหลุดลง พร้อมกับเผยหน้านักฆ่าให้ได้เห็น

“......”เฟตหยุดยิงทันที ในขณะที่ชายผมขาวก็มองด้วยความแปลกใจ ที่มนุษย์คนนั้นหลบหมัดที่เร็วเท่ากระสุนได้ แถมยังหยุดในช่วงได้เปรียบเสียด้วย

‘พ่อหรือเปล่าฟะ ทำไมหน้าตาเหมือนเราจังเลย’นั่นคือความคิดที่อยู่ในหัวของเฟต แต่เขาไม่ได้กล่าวออกมา เพราะศัตรูพุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็วสูงเกินมนุษย์แล้ว

ภายในเกม

ถัดมา 12 วันหลังจากเหตุการณ์เครื่องบินตกนั้น (2 วันโลกจริง) สงครามระหว่างเมืองที่เกิดขึ้นก็ถูกยุติลง พร้อมกับชัยชนะของเมืองมังกร

“ฮ่าฮ่าฮ่า”ชิออนที่ยืนอยู่หน้าทัพทั้งหมดหัวเราะลั่นขณะมองดูกองทัพของศัตรูที่วิ่งหนีเพื่อถอยแบบไม่เป็นขบวน หลังจากแม่ทัพขนดกถูกสังหารจนหมอบอยู่แทบเท้าของเขาเอง

“ยอดเยี่ยม ไม่นึกเลยว่านายหมู่แบบนายจะเก่งแบบนี้”ชายในชุดแดงกล่าวชม ก่อนจะสั่งให้ทั้งหมดไปจัดทัพเพื่อกลับเมือง

“บอกแล้ว ว่าต้องไม่ผิดหวัง”ชิออนหันมายืด เขาถูกจัดตำแหน่งให้ในวันที่ล้มเฟตได้ และวันนี้เขาก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เขาคู่ควรกับตำแหน่งนี้นะ

“หึ”อายาเสะ รัน ที่เป็นแม่ทัพขึ้นเสียงในลำคอ หลังจากปรายตาไปเห็นใบหน้าเย่อหยิ่งนั้น

“ไหนบอกว่าหลังจากหมอนั่นจัดการแล้ว หมอนี่จะหายดีไง ทำไมวันนี้มันดูชั่วร้ายกว่าเดิมอีก”หญิงสาวหันมาถามกลุ่มบอดี้การ์ดของตัวเองที่ยังติดหนึบเธอไม่ยอมห่าง

“มนุษย์ทุกคนมีด้านมืด เมื่อถูกปลุกความชั่วร้ายขึ้นมาแล้ว ก็ไม่แปลกอะไร ที่ความชั่วอื่นๆ จะเข้าครอบงำ”อาธีน่ากล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ตามนั้น หมอนี่หายจากความริษยาแล้ว แต่ตอนนี้มันแทนที่ด้วยความทะนงตนแทนน่ะซิ อืม ....... จะว่าไป หมอนี่ก็เหมาะแก่ด้านมืดกว่าเจ้านายพวกเราอีกนะ”ลีเวียธานเริ่มหันประเด็นเข้าที่กลุ่ม

“นายท่านเข้าใจด้านนี้ได้ดีแล้วน่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องด้านมืดแน่นอน”จาเนียกล่าวให้ความมั่นใจ

“แต่จะว่าไป หมอนั่น หายไปอีกแล้วนะ ....”อนาตาเซียดึงเรื่องกลับมาที่ประเด็นจริงๆ ส่งผลให้กลุ่มอสูรหน้าเศร้าลงมาตามๆกัน

“คิกๆ ตอนที่เขามา ก็ไม่ยอมเข้าไปหา พอเวลาเขาหายไป จะมาคิดถึงเหรอคะ แหม ซึนจังเลยนะ”ไรน่าหัวเราะกล่าวอย่างชอบใจ ส่งผลให้ครึ่งมังกรสาวหันขวับไปมอง

“ยุ่งน่า เธอเองก็เถอะ เอาแต่หางและหูตกแบบนั้น มองแล้วน่ารำคาญพอๆกันนั่นแหละย่ะ”คำกล่าวของอนาตาเซียไม่เกินจริงแม้แต่น้อย สุนัขมีหางกับหูนี่แหละบ่งบอกอารมณ์ และไรน่าก็ตกเป็นอสูรที่ดูง่ายที่สุดในกลุ่มแล้ว

“อืม ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรแล้ว ทำไมพวกเราไม่แยกย้ายไปกันล่ะ เผื่อหมอนั่นจะไม่กลับมาแล้ว”เมดูซ่ากล่าวถึงหลักที่เธอคิดมาตั้งแต่แรก ชายคนนั้นไม่จำเป็นต้องมีอสูรเลย หมอนั่นเก่งด้วยตัวเอง และทำทุกอย่างได้เอง พวกเธอมีไม่มีก็ได้ค่าเท่ากัน

“จริงๆก็ไปกันได้นะคะ กลับบ้านเกิดกัน เพราะนายท่านให้อาวุธไว้แล้ว แต่ว่า ....... จาเนียอยากจะรอเขาค่ะ”เอลฟ์สาวตอบด้วยใบหน้าเชื่อมั่น

“อืม ใครจะไปก็ไปเถอะ แต่พวกเราไม่ไปแน่นอน หมอนั่นช่วยไว้นี่นา”อนาตาเซียกล่าวเสียงเบาหวิว

“ปกติไรน่าก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว การได้มาอยู่กับกลุ่มของเจ้านาย ก็สนุกไปอีกแบบนะ ไม่เหงาแล้วด้วย”จิ้งจอกสาวเอียงคอกล่าวอย่างน่ารัก ก่อนจะมองเมดูซ่ากับคาเรนที่นิ่งคิดไม่ตก

หากมีระบบเป็นของตัวเอง พวกเธอคงจะพบค่าความภักดีของอสูรทั้ง 2 นี้ต่ำลงมาก อันเนื่องมาจากจิตใจที่ไม่เชื่อมั่น พวกอนาตาเซียอยู่กับเฟตมานาน จึงมีความผูกพันและรักกันมากกว่าพวกเมดูซ่าเยอะ

“งั้น ฉันจะกลับ”เมดูซ่าตอบด้วยความแน่วแน่ เธอคิดมาหลายอาทิตย์แล้ว

“แต่ว่า”คาเรนที่มาพร้อมกันหันไปค้านเบาๆ

“ตามใจเถอะค่ะ นายท่านคิดไว้แล้ว และคงไม่โกรธด้วย ที่พวกคุณเลือกทางนี้ เขาให้อิสระกับพวกเราเยี่ยงมนุษย์ค่ะ”อาธีน่าตอบ ก่อนจะแบมือให้แหวนในมือเปลี่ยนเป็นของบางอย่างที่พวกเธอคุ้นตา แต่สำหรับคนอื่น ไม่คุ้นเลย

“คนเรามีทางเลือกเป็นของตัวเอง และฉันเอง ก็อยากจะกลับไปทางนั้นแล้ว”เมดูซ่ากล่าวเรียบๆ ก่อนจะขึ้นไปยังของที่เปลี่ยนมา คาเรนที่เห็นยกมือขึ้นมาปิดปากอย่างคิดหนัก ก่อนจะขึ้นไปโดยสารด้วยหลังจากทบทวนความสำคัญแล้ว

“การใช้อยู่ในนี้แล้ว แต่คงไม่ยากเท่าไหร่สำหรับพวกคุณหรอกนะคะ”จาเนียยื่นเอกสารการใช้ของสิ่งนี้ ที่อาธีน่าเป็นผู้ทำให้กับเมดูซ่า ด้วยหลักพลังครั้งใหม่ เทพสาวเลยสามารถใช้อาวุธใหม่ของเฟตได้อย่างดี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังอยู่ในขั้นเรียกใช้ แต่ไม่ใช่เจ้านายที่แท้จริง

“แล้วเจอกัน”อนาตาเซียกล่าวลา พร้อมกับเครื่องบินที่ลอยสูงในแนวดิ่ง ก่อนจะพุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

ทุกอย่างย่อมมีขีดจำกัด และอสูรในเกมก็เป็นเช่นนั้น หากผู้เป็นเจ้านายไม่ให้ความสำคัญ ก็ไม่แปลกอะไร ที่พวกมันจะหนีไป และนี่คือกฎของเกม ที่ผู้เลี้ยงอสูรต้องจำให้ขึ้นใจที่สุด