ปมรักละลายคาน

“ตอบสิ ตอบให้ผมดีใจ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเชิงอ้อน จนแววตาใสไหวสั่น... ใบหน้าคมคร้ามค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ แววตาคมอบอุ่นมองลึกราวกับกำลังค้นคว้า ความสั่นไหวในแววตาของเธอเหมือนกำลังวิ่งหนีการไล่ล่า... สองมือแกร่งประคองใบหน้าใสเอาไว้อย่างทะนุถนอม ริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทรวงอกสะท้อนลมหายใจพร่า... ริมฝีปากกระจับไม่ได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดนอกจากทำหน้าที่เคลื่อนไหวไปข้างหน้า... อโณนาหลับตาพริ้มเมื่อไม่อาจทนมองสายตาเรียกร้องจากคนตรงหน้าได้อีกต่อไป

ความนิ่มจากกลีบริมฝีปากสีชมพูอ่อน...ประทับลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเชื่องช้า ความอ้อยอิ่งของมัน เหมือนกระแสไฟร้อนที่พร้อมโลมเลียไปทั่วร่าง ...เรียวลิ้นฉวยโอกาสควานหาความหวานจากอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน... อโณนารู้สึกเหมือนเธอกำลังถูกพาไปในที่ไหนสักที่...ที่ไม่เคยรู้จัก เรียวลิ้นของเธอตกใจเล็กน้อยกับกับสัมผัสแปลกใหม่แต่ทว่าก็ไม่ได้หลีกหนี เธอตอบโต้เขาเท่าที่ธรรมชาติจะรังสรรค์...วาธานสัมผัสได้ถึงความไร้เดียงสาที่ธรรมชาติปั้นแต่งนั้น ยิ่งรู้เขายิ่งตอบสนองความดีใจด้วยการตักตวงความหวานของธรรมชาติราวกับหิวโหยหนักหนา ..ตักตวงเสียจนร่างบางไร้เรี่ยวแรงพับอ่อนอยู่กับอกกว้างอย่างยากต่อการปฏิเสธ...