คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1: เพิ่งเริ่มต้นจร้า
กา ก๊า ก้าาาาา เสียงนกพากันกลับรังดังมาแต่ไกลๆ ซื่อ ซ่า ๆๆๆๆ เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งพร้อมกลิ่นไอของคลื่น พื้นทรายนุ่มๆยังกับแป้ง สีท้องฟ้าสกาวแสงยามเย็น ลมทะเลที่พัดเข้ามาเป็นละลอกๆ บรรยากาศช่างเหมือนกับความฝัน...............
“เออก็ใช่แกกำลังฝันอยู่ ตื่นซะทีสิคะคุณนาย”
“ความฝันกับลมเย็นๆ”
“เย็นมากไหมคะ ไม่ว่าจะเย็นแบบไหนก็ตื่นซะทีนะคะ”
“เสียงนกกับผืนทรายนุ่มๆ”
“กา กาาา นุ่มมากใช่ไม๊ จะตื่นไหมคะ”
(คุณหนูคะกรุณาเบาหน่อยนะคะ) เสียงของแม่นม
“สบายจังงงงง”
“ จะตื่นไหมคะ ชั้นบอกให้แกตื่นไงคะ ตื่นนนนนนนนนนนนนเดี๋ยวนี้นะคะ
ตื่นสิโว๊ยยย!!!”
“ค๊ะะะ หา.....หาว -o- ตื่นก็ได้คะ เฮ้อ..”( ตายังปิดอยู่เลย )
“หลับอยู่ได้ แกนี่นะ มันตัวขี้เกลียดจิงจิง”
“เอออออออ ขอโทษน้า ตอนนี้อยู่ไหนแล้วละ”
“ตอนนี้แกก็หลับอยู่บ้านชั้นนะสิ”
“หรองั้นชั้นนอนต่อละกัน ฝีดัน(ผวน)”
“ไม่ได้กลับบ้านแกไปเดี๋ยวนี่นะ คุณย่าท่านจะกลับมาแล้ว”
“ฮา ห่า ห้า ฮ๊า หา คุณหญิงย่ามหาภัยของแกจะมาแล้วหรอ งั้นชั้นไปละนะเพื่อน ได้ยินชื่อท่านทีไร เสียวจนตดหดทุกทีเลย bye seeyou…”
ปรื๊อออออออออออออ
แหมเร็วจิงๆนะเพื่อนชั้นนี่ เออลืมไปชั้นชื่อแคนดี้ แต่ชั้นไม่ใช่นางเอกของเรื่องนี้หรอกนะ นางเอกคือคุณนายขี้เซาเมาตดคนนั้นต่างหาก หล่อนชื่อฝุ่น อาจฟังดูแปลกๆนะแต่มันเป็นภาษาจีนแคระอะไรสักอย่างที่มันแปลว่าแป้ง ด้วยความอายมันก็เลยบังคับทุกคนในโรงเรียนให้เรียกมันว่า “คุณแป้ง” ก็อย่างนี้แหละคนมันเก๋าสุดในโรงเรียน
............................
นั่งอยู่คนเดียวเหลียวมองที่น่าต่าง.....(รถเมล์) เย้ นางเอกออกโรง
อี๊ด ออด ๆๆๆๆๆ
“ครายฟะ มาดึกดึกดื่นดื่น ถามว่าใคร”
ทุกคนอย่าตกใจนะนั้นพี่ชายชั้นเอง
“พี่คะ นี่น้องเอง น้องสุดที่รักพี่ไง”^^
“ใครนะ อ่อ ไอ้ฝุ่นยัยถึกใช่ป่าว”
พี่เค้าคงพูดเล่นละมั้ง
“ชะชะช่ายคร้าาา”
“หรอ งั้นเอ็งนอนข้างนอกละกันนะ พอดีไอ้ป่วน(หมา)มันไม่ค่อยสบายว่ะ5555+”
“โก๊ฟู๊ดขาาา เปิดหน่อยสิ”
สงสัยพี่คงแกล้ง ไม่มีอะไรหรอกเรา 2 คนรักกันจะตาย เดี๋ยวก็เปิดแล้ว
“ไม่เปิด เว้นแต่ว่า...เอ็งจะจ่ายข้ามา 5000 บาท”
“ไอ้พี่บ้าแกจะเปิดไม๊ แกทำภาพพจน์ของเราสองพี่น้อง ที่ชั้นได้สร้างหายไปหมดแล้ว ขอเตือนเปิดเดี๋ยวนี้หากแกไม่อยากตาย (อุ๊ย..ลืมตัว)”
“นอนซะหมาน้อยยยย”
“แกกกกกกก ชั้นเดือดแล้วน้า……”
โครมมมม เคร๋งงงง ชั้นพังประตูรั่วบ้านโดยไม่ได้คำนึงถึงผลแห่งการกระทำ
“ทามอะไรของพวกแกห๊า ชั้นถามว่าทำอะไรกัน”
“เปล่าจะแม่จ๋า ก็แค่เล่นกันนะจ๊ะ”ชั้นพูดพรางวิ่งไปเกาะแขนแม่แล้วพี่ก็วิ่งไปเกาะอีกข้าง พรางทำหน้าตาน่าสงสาร+.+
“ปล่อยชั้นเดียวนี้นะ ชั้นบอกว่าปล่อยยยยยยย”
“แม่แต่คือ...”
“แกไม่ปล่อยชั้นใช่ไม๊........... ชั้นบอกให้พวกแกปล่อย”
หวี๊ดดดดดดด บึ๊ม โอ๊ย โอ๊ะ
พวกเราสองคนกระเด็นไปนอนรวมกันอยู่ใต้ต้นกุหลาบ
“โอ๊ยแม่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ไอ้ฝุ่นนะดิมันกลับบ้านช้า แล้วยังพังประตูบ้านอีก”
“ขอบคุณนะคะคุณพี่ ได้ที่แกประจบใหญ่เลยนะ”ชั้นพูดพรางชูกำปั้น
“แบร 555+”
“แก.......”
“เงียบเดี๋ยวนี้นะ พวกแกสองคนนะ เป็นพี่น้องกันแท้ๆยังจะมาทะเลาะกันอีก และไอ้เสียงหัวเราะสถุลของแกขอเถอะเลิกเถอะนะ”
“555+ขำจริงไอ้พี่โรคจิต”
“แกทั้งสองคนไปนอนได้แล้ว ไอ้พี่โรคจิตกับไอ้หญิงถึก ”
“คะ/ครับ”
“ชั้นไปละนะ ห้า หาววววว”
แทะแทะแทะ
“ไปซะที แม่นี่ขี้บ่นจัง ข้าไปนอนก่อนนะ ห้า หาว”
“เหมีอนกันทั้งแม่และพี่ ห้า หาว (และชั้นด้วย)”
กา ก๊า ก้าาาาา เสียงนกพากันกลับรังดังมาแต่ไกลๆ ซื่อ ซ่า ๆๆๆๆ เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งพร้อมกลิ่นไอของคลื่น พื้นทรายนุ่มๆยังกับแป้ง สีท้องฟ้าสกาวแสงยามเย็น ลมทะเลที่พัดเข้ามาเป็นละลอกๆ บรรยากาศช่างเหมือนกับความฝัน...............
“เออก็ใช่แกกำลังฝันอยู่ ตื่นซะทีสิคะคุณนาย”
“ความฝันกับลมเย็นๆ”
“เย็นมากไหมคะ ไม่ว่าจะเย็นแบบไหนก็ตื่นซะทีนะคะ”
“เสียงนกกับผืนทรายนุ่มๆ”
“กา กาาา นุ่มมากใช่ไม๊ จะตื่นไหมคะ”
(คุณหนูคะกรุณาเบาหน่อยนะคะ) เสียงของแม่นม
“สบายจังงงงง”
“ จะตื่นไหมคะ ชั้นบอกให้แกตื่นไงคะ ตื่นนนนนนนนนนนนนเดี๋ยวนี้นะคะ
ตื่นสิโว๊ยยย”
“ค๊ะะะ หา.....หาว ตื่นก็ได้คะ เฮ้อ..”( ตายังปิดอยู่เลย )
“หลับอยู่ได้ แกนี่นะ มันตัวขี้เกลียดจิงจิง”
“เอออออออ ขอโทษน้า ตอนนี้อยู่ไหนแล้วละ”
“ตอนนี้แกก็หลับอยู่บ้านชั้นนะสิ”
“หรองั้นชั้นนอนต่อละกัน ฝีดัน(ผวน)”
“ไม่ได้กลับบ้านแกไปเดี๋ยวนี่นะ คุณย่าท่านจะกลับมาแล้ว”
“ฮา ห่า ห้า ฮ๊า หา คุณหญิงย่ามหาภัยของแกจะมาแล้วหรอ งั้นชั้นไปละนะเพื่อน ได้ยินชื่อท่านทีไร เสียวจนตดหดทุกทีเลย bye seeyou…”
ปรื๊อออออออออออออ
แหมเร็วจิงๆนะเพื่อนชั้นนี่ เออลืมไปชั้นชื่อแคนดี้ แต่ชั้นไม่ใช่นางเอกของเรื่องนี้หรอกนะ นางเอกคือคุณนายขี้เซาเมาตดคนนั้นต่างหาก หล่อนชื่อฝุ่น อาจฟังดูแปลกๆนะแต่มันเป็นภาษาจีนแคระอะไรสักอย่างที่มันแปลว่าแป้ง ด้วยความอายมันก็เลยบังคับทุกคนในโรงเรียนให้เรียกมันว่า “คุณแป้ง” ก็อย่างนี้แหละคนมันเก๋าสุดในโรงเรียน
............................
นั่งอยู่คนเดียวเหลียวมองที่น่าต่าง.....(รถเมล์) เย้ นางเอกออกโรง
อี๊ด ออด ๆๆๆๆๆ
“ครายฟะ มาดึกดึกดื่นดื่น ถามว่าใคร”
ทุกคนอย่าตกใจนะนั้นพี่ชายชั้นเอง
“พี่คะ นี่น้องเอง น้องสุดที่รักพี่ไง”
“ใครนะ อ่อ ไอ้ฝุ่นยัยถึกใช่ป่าว”
พี่เค้าคงพูดเล่นละมั้ง
“ชะชะช่ายคร้าาา”
“หรอ งั้นเอ็งนอนข้างนอกละกันนะ พอดีไอ้ป่วน(หมา)มันไม่ค่อยสบายว่ะ5555+”
“โก๊ฟู๊ดขาาา เปิดหน่อยสิ”
สงสัยพี่คงแกล้ง ไม่มีอะไรหรอกเรา 2 คนรักกันจะตาย เดี๋ยวก็เปิดแล้ว
“ไม่เปิด เว้นแต่ว่าเอ็งจะจ่ายข้ามา 5000 ”
“ไอ้พี่บ้าแกจะเปิดไม๊ แกทำภาพพจน์ของเราสองพี่น้อง ที่ชั้นได้สร้างหายไปหมดแล้ว ขอเตือนเปิดเดี๋ยวนี้หากแกไม่อยากตาย (อุ๊ย..ลืมตัว)”
“นอนซะหมาน้อยยยย”
“แกกกกกกก ชั้นเดือดแล้วน้า……”
โครมมมม เคร๋งงงง ชั้นพังประตูรั่วบ้านโดยไม่ได้คำนึงถึงผลแห่งการกระทำ
“ทามอะไรของพวกแกห๊า ชั้นถามว่าทำอะไรกัน”
“เปล่าจะแม่จ๋า ก็แค่เล่นกันนะจ๊ะ”ชั้นพูดพรางวิ่งไปเกาะแขนแม่แล้วพี่ก็วิ่งไปเกาะอีกข้าง
“ปล่อยชั้นเดียวนี้นะ ชั้นบอกว่าปล่อยยยยยยย”
“แม่แต่คือ...”
“แกไม่ปล่อยชั้นใช่ไม๊........... พวกแกปล่อย”
หวี๊ดดดดดดด บึ๊ม โอ๊ย โอ๊ะ
พวกเราสองคนกระเด็นไปนอนรวมกันอยู่ใต้ต้นกุหลาบ
“โอ๊ยแม่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ไอ้ฝุ่นนะดิมันกลับบ้านช้า แล้วยังพังประตูบ้านอีก”
“ขอบคุณนะคะคุณพี่ ได้ที่แกประจบใหญ่เลยนะ”ชั้นพูดพรางชูกำปั้น
“แบร 555+”
“แก.......”
“เงียบเดี๋ยวนี้นะ พวกแกสองคนนะ เป็นพี่น้องกันแท้ยังจะมาทะเลาะกันอีก และไอ้เสียงหัวเราะสถุลของแกขอเถอะเลิกเถอะนะ”
“555+ขำจริงไอ้พี่โรคจิต”
“แกทั้งสองคนไปนอนได้แล้ว ไอ้พี่โรคจิตกับไอ้น้องถึก ”
“คะ/ครับ”
“ชั้นไปละนะ ห้า หาววววว”
แทะแทะแทะ
“ไปซะที แม่นี่ขี้บ่นจัง ข้าไปนอนก่อนนะ ห้า หาว”
“เหมีอนกันทั้งแม่และพี่ ห้า หาว (และชั้นด้วย)”
ความคิดเห็น