ห้องใต้ดิน

ลำดับตอนที่ #8 : ห้องใต้ดินที่ 8 Brave’ Nightmare องค์กรลับฉบับป่วน

ใบสมัคร

รูป::

ชื่อ:: เฮิร์ฟ ซีเฟอร์ (Herfst Sifer) ชื่อเล่น:: เฮิร์ฟ, ซีฟร์

ความหมายของชื่อ:: เฮิร์ฟ แปลว่า ฤดูใบไม้ร่วง ซีเฟอร์ มาจาก Sifr แปลว่าความว่างเปล่า

อายุ:: ประมาณ 17

เพศ:: ชาย (ไบ-เสะ)

เผ่าพันธุ์:: ภูติราตรี

นิสัย:: ภายนอกดูเย็นชา หยิ่งผยอง (แต่ดูเหมือนเบื่อโลกมากกว่ายังไงไม่รู้ =w= ) ดูไม่ค่อยเป็นมิตร และดูไม่ชอบสุงสิงกับชาวบ้านเค้าสักเท่าไหร่  แต่แท้จริงแล้วน่ะหรอ เฮอะ! เจ้าชู้ตัวพ่อ หน้าม่อเรียกพี่(?) หื่นสุดขีด(?) ซาดิสต์ที่หนึ่ง(?) เจ้าเล่ห์มากกล ฉลาดเป็นกรด แถมยังกวนส้นTEENแบบหาตัวจับยาก(?) ปากไวสุดๆ ใครคิดจะต่อปากต่อคำกับเค้าน่ะเป็นอันต้องพ่ายแพ้ต่อเค้าทุกราย ปากหวานต่อผู้หญิง ไม่เป็นมิตรต่อผู้ชาย(ที่เมะกว่า)สักเท่าไหร่ แต่ถ้าผู้ชายหน้าหวานมันก็อีกเรื่องอ่ะนะ =w= (ห๊ะ!!) เป็นพวกชอบก่อกวน รักสนุก และชอบเล่นสงครามประสาทเป็นที่หนึ่ง รายล่าสุดที่เล่นสงครามประสาทกับเค้าน่ะหรอ นู่น!! เข้าโรงบาลด้วยสาเหตุที่ว่า "ไมเกรนกำเริบโดยไร้สาเหตุ(?)" ไปแล้ว ...แต่ที่สำคัญที่สุดคือ อย่าทำให้เค้าอารมณ์บูดเชียวนะ เพราะไม่งั้นแหละก็ ...ระวังจะเจอสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต ..."เฮิร์ฟฟี้ฉบับโมเอะ(?)" น้ำตาคลอเบ้า ตีหน้าเศร้าอย่างแยบยล แววตาน่าสงสารดั่งลูกแมวโดนทิ้ง(?) กลายร่างเป็นเฮิร์ฟฟี้น้อยผู้แสนเชื่อง ...ทำให้คนรอบข้างเชื่องด้วยมารยาแห่งความน่าสงสารน่ะนะ (หึหึหึ) ...แต่ถึงจะเห็นเค้า "รั่วอย่างกู่ไม่กลับ"แบบนี้ แต่ก็พึ่งพาได้นะ เพราะเค้าก็สามารถเอาจริงและเป็นที่พึ่งพาได้ในเวลาคับขันเหมือนกัน ...ขอเน้นย้ำ "เวลาคับขัน" เท่านั้นนะ =w=

ประวัติ:: ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่เหมือนกับห้องสารภาพบาปขนาดใหญ่ แต่ที่ผิดแปลกไปคือ มันมีโซ่นับร้อย สายหลอดยานับพัน สายตาที่พร่ามัวมองเห็นเพียงเหล่ามนุษย์ในชุดกราวน์นับสิบ กำลังหยิบเข็มและยาสารพัดฉีดใส่ตัวเค้า สิ่งที่เค้ารับรู้ได้คือความทรมาน ความเจ็บปวด ความรู้สึกเหมือนร่างถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ทำอะไรก็ไม่ได้ ไปไหนก็ไม่ได้ ยิ่งนานวัน ก็ยิ่งหมดความอดทน ในที่สุดก็มาถึงวันที่เค้าตัดสินใจ ...พลังมืดมิดที่หลั่งใหลออกมาอย่างมหาศาล อารมณ์โกรธเกรี้ยวที่ถูกเก็บไว้มานานนับ 10 ปียิ่งทำให้พลังของเค้าทวีอนุภาค ...นักวิจัยในห้องนั้นถูกฉีกร่างออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย โดยมีร่างของเค้ายืนมองเศษเนื้อเน่าๆพวกนั้นอย่างสมเพช และตั้งแต่วันนั้น เค้าก็เลือกที่จะเกลียดมนุษย์ ...เกลียด! จนเข้ากระดูกดำ!!

ความสามารถพิเศษ:: กวนส้นTEENและปัญญาอ่อนไม่เป็นเวล่ำเวลา ปากหมาอย่างไร้ขอบเขต (มันเป็นความสามารถพิเศษแน่หรอวะ = = )

พลัง:: จิตสังหาร ใช้จิตควบคุมในทุกๆสิ่งที่อยากจะควบคุม ทั้งสิ่งของ อากาศ ความคิด อารมณ์ ควบคุมร่างกายของศัตรูและที่น่ากลัวที่สุด เค้ามักจะฆ่าศัตรูด้วย "BlacXY EYEs (แบล็กซี่ อายซ์)" พลังที่จะดึงความหวาดกลัว ความน่าสมเพช และความสูญสิ้นของศัตรูออกมาสร้างเป็นภาพเสมือนที่ทำให้ศัตรูมิอาจหลุดพ้นจากสิ่งที่เห็นตรงหน้า และจมดิ่งสู่ความมืดมิด ...และตายอย่างทรมานในที่สุด!!!

ยกตัวอย่างการใช้พลัง:: (ก็อย่างที่ว่ามาข้างบนอ่ะนะ ^ ^)

อาวุธ:: อะไรก็แล้วแต่ที่สามารถคว้ามาอยู่กับตัวได้ หรือถ้าไม่ได้ ก็ใช้ร่างกายมันซะเลย!!

ยกตัวอย่างการใช้อาวุธ:: ก็พอดีส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้แตะน่ะสิ

ชอบ:: กวนประสาท ก่อกวนวุ่นวาย ชอบเล่นสนุก และก็ชอบขนมหวาน โดยเฉพาะช็อกโกแลต

เกลียด:: ทุกสิ่งทุกอย่างที่น่าเบื่อ เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางการเล่นสนุกของเค้า เกลียดน้ำหอม และที่สำคัญ "เกลียดมนุษย์"

กลัว:: คนรู้ทัน(?)

บทที่ต้องการสมัคร:: สมาชิก Brave’ Nightmare

เพิ่มเติม:: อารมณ์แปรปรวนง่ายสุดๆ

คำถาม

“ยินดีต้อนรับ เชิญนั่งก่อน”เสียงทุ้มต่ำจากเจ้าของร่างสูงโปร่ง ผู้มีนัยต์ตาสีโกเมนสดดุจเลือด พูดขึ้นพลางผายมือ ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามของตน

“อืม” เด็กหนุ่มตีหน้านิ่ง ก็อย่างที่รู้อ่ะนะว่าเขาไม่ค่อยถูกกับผู้ชาย(ที่ดูเมะกว่า =w= )

“ไม่ทราบว่าท่านชื่ออะไร”

“เฮิร์ฟ ...เฮิร์ฟ ซีเฟอร์”เฮิร์ฟเปลี่ยนสีหน้าเป็นเบื่อหน่าย นั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะจ้องมองบุคคลตรงหน้า

“งั้นเหรอ แล้วท่านคิดว่า การต่อสู้ระหว่างสององค์กรใครจะชนะ”

“ไม่รู้หรอกๆ ^ ^ ...”เด็กหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มหวานเมื่อคู่สนทนาเริ่มเข้าเรื่องที่น่าสนใจ
          “...แต่ที่ผมรู้ คือผมจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งความสนุกของผมไปอย่างแน่นอน” คำตอบที่ดูเหมือนทีเล่นทีจริงแต่กลับมาพร้อมกับรังสีอัมหิตที่แผ่ออกมาจากทั่วมุมห้อง ในขญะที่เฮิร์ฟนั่งกินช็อกโกแลตด้วยรอยยิ้ม (เอามาจากไหนฟร๊ะ)

“แล้วท่านมีความคิดเห็นอย่างไรกับองค์กรของท่าน”

“คงจะเป็นสถานที่ที่สนุกมากแน่ๆเลย ^[+++]^” จากนั้นเด็กหนุ่มก็หยิบถุงมาร์ชเมลโล่ออกมากินอย่างเอร็ดอร่อย(ของกินเยอะเนอะ = = )

“หึ มาถึงคำถามสุดท้ายที่ข้าจะถามท่านแล้ว ท่านคิดว่าท่านจะได้เข้าร่วมกับองค์กรหรือไม่”

“ผมว่าผมต้องได้เข้าอย่างแน่นอน ...เพราะว่าผมน่ะทั้งปากไว(?) โรคจิต(?) วิปริต(?) แถมกวนส้นมากด้วยนะ(?)”

“งั้นรึ งั้นข้าคงต้องขอให้ท่านโชคดี”เมื่อจบคำพูดของชายหนุ่ม ร่างของเขาก็หายไปทันทีราวกับไม่มีคนเคยอยู่มาก่อน
          “...นี่มัน...” เด็กหนุ่มถึงกับอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่จะ...
          “...ไม่ใช่ "เมะ"ธรรมดาจริงๆด้วยสินะ(?)” แล้วเด็กหนุ่มก็เดินออกจากห้องพร้อมกับรอยยิ้มพอใจอย่างมิอาจหาข้ออธิบายได้(???)