คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดประตูสู่แดนอันเป็นราตรีนิรันดร์
ปฐมบท
เปิดประตูสู่แดนอันเป็นราตรีนิรันดร์
สวัสดี . . . ไดอารี่ที่รัก
อาทิตย์สีทองเริ่มคล้อยต่ำลับขอบฟ้าแล้ว เหล่าสัตว์หากินกลางวันทั้งหลายก็เริ่มกลับรังแล้ว คงจะเหลือ . . . แต่ฉันสินะ ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
ท้องฟ้าไร้แสงตะวัน พระจันทร์ก็ขึ้นสาดส่อง ดวงดาราก็ขึ้นครอบครองนครนภาที่ไร้แสง . . . ผืนฟ้าดำสนิท ช่างน่ากลัวและวังเวงเหลือเกิน . . . ฮ้า~ สายลมสายนี้ช่างเยือกเย็นยิ่งนัก . . . เยือกเย็น . . . เหมือนวิธีที่เจ้าใช้สังหาร ‘สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีลมหายใจ’ เหล่านั้นรึเปล่านะ
อ่า~ กลิ่นเลือดนี่ช่างหอมหวนยิ่งนัก เธอคิดเหมือนฉันมั้ยไดอารี่ที่รัก . . . ว้าว ! ดูนั่นสิไดอารี่ของฉัน เธอเห็นมันรึเปล่า สายลมนั่นกำลังฉีกร่างของ ‘พวกมัน’ จนกระจายเต็มพื้นไปหมดเลย . . . ช่างเป็นภาพที่สวยงามจังเลยน้า~
อ๊ะ ! ดึกมากแล้ว ตอนนี้ร่างๆนี้ต้องการการพักผ่อนเหลือเกิน . . . ฮ้าว ~ เปลือกตาของฉันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยแล้วสิ ราตรีสวัสดิ์นะไดอารี่ที่รัก ขอให้เธอฝันดีเช่นเดียวกับฉัน . . . เอ๊ะ ! ว่าไงนะ ฉันลืมอะไรไปงั้นหรอ . . . อ๋อ ! นั่นสินะ จะลืมได้ยังไง. . .
หึหึหึ . . . ราตรีสวัสดิ์นะ เหล่าปีศาจที่กำลังกรีดร้องของฉัน . . .
13 Oct. 2xxx
ลงท้ายด้วยวันที่ ก่อนปิดไดอารี่สีฟ้าสดใส ฝ่ามือบอบบางที่ขาวซีดค่อยๆวางปากกาสีเงินเป็นประกายลงบนไดอารี่ ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ และทิ้งกายลงนอนบนผืนหญ้าสีเขียวขจีที่มืดมิด
เด็กชายตัวน้อยค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา เส้นผมสีน้ำทะเลพริ้วไสวตามสายลมที่พัดผ่าน มือบางเอื้อมกอดไดอารี่เล่มน้อยไว้กับอก แม้ในยามนิทราหูก็ยังคงรับฟังเสียงรอบข้างอยู่เสมอ
บทเพลงก่อนนอนที่ถูกขับกล่อมด้วยธรรมชาติถูกพัดพามาพร้อมกับสายลมที่เย็นฉ่ำ เสียงประสานของเหล่าค้างคาวราตรียิ่งไพเราะเสนาะหูดังบทเพลงที่ถูกขับร้องบนเวทีโอเปร่า จิ้งหรีดเรไรก็มิได้ยอมแพ้ ร่วมร้องเพลงขับขานประสานเสียงใสกังวานกึงก้องไปทั่วอาณาบริเวณ
หากแต่เสียงที่ไพเราะเหนือเสียงของสิ่งอื่นใด คงมิอาจพ้นเสียงแห่งความมืดมิดที่มิอาจหลับใหล ที่มักโหยหวนอยู่ร่ำไปในรัตติกาลที่ไร้แสง ...เหล่าปีศาจที่หิวโหย ที่คอยกวาดล้างเหล่ามนุษย์ที่โสมม... หากแต่ตอนนี้เสียงที่ได้ยินกลับใช่เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งและน่ารังเกียจของเหล่าปีศาจพวกนี้ไม่ ...แต่กลับเป็นเสียงกรี๊ดร้องขอชีวิตอันน่าสมเพชยิ่ง
...คำอ้อนวอนขอ เพื่อให้หลุดพ้นจากความตายครั้งที่ 2...
...คำอ้อนวอนขอ ที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีวันได้...
...คำอ้อนวอนขอ ที่ยังคงดังต่อไปเป็นทั่วทำนองที่แสนสาหัสยิ่งนัก...
“ดะ...ได้โป...รด...วะ...ไว้...ชีวิต...ปีศาจ...ชะ...ชั้นต่ำ...อย่าง...พวกเรา...ไปเถิด”
“ไว้...ชีวิต...พะ...พวกเรา”
“ปล่อย...พวก...เราไป...เถิด”
...กริ๊ง...
...อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก...
เมื่อสิ้นเสียงกระดิ่งเงินอันไพเราะ เสียงกรี๊ดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะถูกกลืนหายไปพร้อมกับสายลมที่นิ่งสนิท
ร่างที่แทบมิอาจเคลื่อนไหวได้ของเหล่าปีศาจ บัดนี้ไม่ต่างจากซุบเนื้อในกองเลือดที่ถูกระเบิดจนมิอาจจินตนาการถึงร่างก่อนหน้าได้ ภาพที่แสนสยดสยองและน่าสะอิดสะเอียนเกินคำบรรยายถูกสร้างขึ้นเพียงชั่วพริบตาหลังเสียงกระดิ่งเงียบหายไป โดย...ฝีมือใครกันนะ...
เด็กชายนอนอมยิ้มดั่งกับว่าความฝันในคืนนี้ช่างหอมหวานยิ่ง ฝ่ามือน้อยๆอีกข้างที่เหลืออยู่ก็กำกระดิ่งสีเงินเอาไว้มั่น เรือนร่างที่บอบบางที่ก่อนหน้านี้ขาวสะอาดก็ถูกชโลมไว้ด้วยน้ำแดงเหนียวเหนอะสีหม่น เรือนร่างน้อยคดตัวเข้ามาอีกเล็กน้อย ก่อนที่จะจมดิ่งสู่ห้วงนิทราในค่ำคืนอันแสนยาวนานนี้ พร้อมกับคำบอกลายามราตรีที่มักพูดเสมอๆ ...ราตรีสวัสดิ์ เหล่าปีศาจที่กำลังกรีดร้องของฉัน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาจจะงงๆ กันสักหน่อย คงไม่ว่ากันนะคะ ^ ^;;
ขณะนี้กำลังเปิดรับสมัครตัวละคร สำหรับผู้ที่สนใจจะร่วมปฏิบัติภารกิจไปด้วยกัน
ยังไงก็ขอฝากด้วยนะค้า~~~ ^ ^
ความคิดเห็น