โมงยามแห่งความเหงา

เนื้อเรื่อง

บทที่ 2
ตอน โมงยามแห่งความเหงา 1*

ไม่ชอบตัวเองเวลาเหงา
เพราะอาการออกเศร้ามาเห็นเห็น
พยายามไม่ให้เหงาก้อยากเย็น
ดูจะเป็นนิสัย ในสันดาน
บางเวลาไม่น่าเหงา ก้อดันเหงา
เพราะคาดหวังหรือเพราะเศร้าเป็นพื้นฐาน
ทั้งที่โลก เช้า-ค่ำ ก้อสำราญ
เป็นอย่างนี้มาเนิ่นนาน อยู่นานใด
บางเวลาน่าจะเหงาก้อไม่เหงา
หรือไม่ใช่เวลาเรา แปลกไฉน
บางเวลาอยากเหงาแทบขาดใจ
อยากดิ่งด่ำ อยากอ่อนไหว ก้อไม่เป็น

2*
เคยชอบตัวเอง เวลาเหงา
เคยอยากเศร้า...แต่ไม่อยากให้ใครเห็น
เคยรักมุมเหงาบ้างบางประเด็น
ในบางครั้งเท่านั้น (เน้น-เป็นบางครั้ง)
มีบ้าง ที่เหงาเพราะน่าเหงา
เช่นเต็มใจจะเหงา เพราะความหลัง
ความทรงจำถ่ายเทประเดประดัง
แต่อยากเป็นเพียงภวังค์ที่สั้น...ไม่นาน
ที่ไม่ชอบอย่างยิ่งเวลาเหงา
คือที่พลุกพล่านคนผ่านเรา เที่ยวสันนิษฐาน
เราก้อดันมาเหงาให้เขาพบพาน
ส่อแววตาน่าสงสารแลลำเค็ญ

3*
อาจไม่ชอบตัวเอง เวลาเหงา
อาจอยากหลบความเศร้า หลบคนเห็น
แต่ไม่ต้องการใครสงสาร-ไม่จำเป็น
บางทีเราเหงาเล่นเล่น ก้อเท่านั้น