ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกที่เจอ
ยังจำได้เลย วันนั้นที่ไปสอบ แข่งขันความรู้ทางวิชาการ ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
คนเยอะมาก ตั้ง3800 คน
"เฮ้อ น่าเบื่อว่ะ รู้งี้ไม่มาสอบหรอก "
ตอนนั้นบ่นกับเพื่อนแบบนี้
"ตึง ตึง ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องสอบได้แล้ว"
"เฮ้ยไปก่อนนะ"
'เร็วๆดิไอ้ขาบ้า อาคารมันไกลนะเว้ย' บ้ารึเปล่าเนอะบ่นกับตัวเอง
"ถึงซะที "
"เลขที่นั่งอะไร "อาจารย์ถาม
"119 ค่ะ"
"อยู่ตรงนั้น ไปนั่งได้"
"โหดจัง" คิดในใจ
"มีคนมานั่งก่อนเราอีกนะเนี่ย"
พอนั่งปั๊บ เธอคนั้น หันมาสบตากับเราด้วย
"โอ้ว นางฟ้า ชื่ออะไรเนี่ย" ก็ได้แต่คิดในใจ ใครจะไปกล้าถาม
ได้เวลาสอบแล้ว เปิดข้อสอบได้
ลงมือทำ สิ้นเสียงอาจารย์ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทำกันมาก
ก็คงมีแต่เราล่ะมั้งที่ เอาแต่หันไปมองเธอบ่อยๆ
พอเธอหันมารีบหันหนี บอกตรงๆ ครับ อาย
เขินมาก ยอมรับนะฮะว่าเรา เป็นทอม แต่ คือผมมีโรคประหลาดอยู่อย่างนึง
เจอคนน่ารักๆ ทีไรต้อง ทำอะไรไม่ถูกทุกที
จากคนที่กล้าหาญ เปลี่ยนเป็นคนขี้อายภายในพริบตา
อาจารยืเอารายชื่อมาให้เซ็น
ได้โอกาสแล้ว เธอเลขที่นั่ง 85
ชื่อกวิสรา ... (นามสกุลขอไม่บอก)
รู้แล้วโว้ย ในใจงี้ ดีใจสุดๆ
แต่รู้อีกที เราไม่ได้รู้ชื่อเล่นวักหน่อย
พอผมทำข้อสอบเสร็จไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
แต่เธอยังไม่ออกจากห้องเลย
เอาว่ะ นั่งรอหน่อย จะได้ออกพร้อมกัน ใจผมก็คิดอย่างงั้น
พอนั่งรอได้สัก 20 นาที
ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ในใจก็คิดอย่างงี้
ผมเลยเอาข้อสอบไปสั่งก่อน
บ๊ายบาย นางฟ้า หากเราคู่กันคงได้เจอกันอีก
ผมตัดใจ
เลยเดินไปหาเพื่อนๆ ที่นัดกันเอาไว้
หลังจากกินข้าวกับเพื่อนๆ ผมก็โทรบอกพ่อให้มารับกลับบ้าน
คนเยอะมาก ตั้ง3800 คน
"เฮ้อ น่าเบื่อว่ะ รู้งี้ไม่มาสอบหรอก "
ตอนนั้นบ่นกับเพื่อนแบบนี้
"ตึง ตึง ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องสอบได้แล้ว"
"เฮ้ยไปก่อนนะ"
'เร็วๆดิไอ้ขาบ้า อาคารมันไกลนะเว้ย' บ้ารึเปล่าเนอะบ่นกับตัวเอง
"ถึงซะที "
"เลขที่นั่งอะไร "อาจารย์ถาม
"119 ค่ะ"
"อยู่ตรงนั้น ไปนั่งได้"
"โหดจัง" คิดในใจ
"มีคนมานั่งก่อนเราอีกนะเนี่ย"
พอนั่งปั๊บ เธอคนั้น หันมาสบตากับเราด้วย
"โอ้ว นางฟ้า ชื่ออะไรเนี่ย" ก็ได้แต่คิดในใจ ใครจะไปกล้าถาม
ได้เวลาสอบแล้ว เปิดข้อสอบได้
ลงมือทำ สิ้นเสียงอาจารย์ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทำกันมาก
ก็คงมีแต่เราล่ะมั้งที่ เอาแต่หันไปมองเธอบ่อยๆ
พอเธอหันมารีบหันหนี บอกตรงๆ ครับ อาย
เขินมาก ยอมรับนะฮะว่าเรา เป็นทอม แต่ คือผมมีโรคประหลาดอยู่อย่างนึง
เจอคนน่ารักๆ ทีไรต้อง ทำอะไรไม่ถูกทุกที
จากคนที่กล้าหาญ เปลี่ยนเป็นคนขี้อายภายในพริบตา
อาจารยืเอารายชื่อมาให้เซ็น
ได้โอกาสแล้ว เธอเลขที่นั่ง 85
ชื่อกวิสรา ... (นามสกุลขอไม่บอก)
รู้แล้วโว้ย ในใจงี้ ดีใจสุดๆ
แต่รู้อีกที เราไม่ได้รู้ชื่อเล่นวักหน่อย
พอผมทำข้อสอบเสร็จไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
แต่เธอยังไม่ออกจากห้องเลย
เอาว่ะ นั่งรอหน่อย จะได้ออกพร้อมกัน ใจผมก็คิดอย่างงั้น
พอนั่งรอได้สัก 20 นาที
ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ในใจก็คิดอย่างงี้
ผมเลยเอาข้อสอบไปสั่งก่อน
บ๊ายบาย นางฟ้า หากเราคู่กันคงได้เจอกันอีก
ผมตัดใจ
เลยเดินไปหาเพื่อนๆ ที่นัดกันเอาไว้
หลังจากกินข้าวกับเพื่อนๆ ผมก็โทรบอกพ่อให้มารับกลับบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น