ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The past of White : You come when I die.[ririn_chan]
The past of White : You come when I die.
..ให้ตายสิ สารรูปดูไม่ได้เลยนะ ไวท์..
นัยน์ตาคมสีแดงทับทิมทอดมองไปเบื้องหน้า แม้สายลมพัดพาเอาเส้นผมสีดำขลับมาบัง เจ้าตัวก็ไม่สน
..ล่อซะเกือบเป็นชิ้นๆแบบนี้ รู้หรือเปล่าว่ากว่าจะทำให้เหมือนเดิมได้มันลำบากนะรู้ไหม..
สายตานิ่งสนิท มิได้จ้องมองสิ่งใดเป็นพิเศษ แม้จะมีการกระพริบตาบ้างแต่ก็นิ่งเสียแทบเป็นรูปปั้น
..อยากเจอฉันมากถึงขนาดยอมปล่อยให้ตัวเองถูกฆ่าเลยเหรอ..
แม้ร่างจะนิ่ง แต่จิตใจไม่ได้นิ่งไปด้วย ปิศาจนำโชคร้ายผู้สงบนิ่งกำลังหวนนึกไปถึง..
..เอาแต่ใจแบบนี้เดี๋ยวคราวหน้าก็ไม่ช่วยซะเลยนี่..
ถึงน้ำเสียงใสๆ แสนซุกซน ทว่าอ่อนนุ่มที่เขามักได้ยินอยู่เสมอ.. เมื่อฟื้นขึ้นมาจากความตาย
"แอบหนีงานอีกแล้วเหรอครับ คุณไวท์"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มอันคุ้นเคย พร้อมการเคลื่อนไหวของสายลมอันบ่งบอกถึงการมาของเจ้าของเสียง ทำให้บุรุษผู้ที่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นตั้งแต่เมื่อกี้ส่งเสียง "ชิ" อย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะย้อนถามผู้มาเยือน
"นายนั่นแหละมาทำอะไรที่นี่ มีหน้าที่คอยดูแลพวกเซสึนะไม่ใช่หรือไง" แล้วหันสายตาคมสีแดงทับทิมไปสบกับดวงตาพยัคฆาสีอำพัน "คู"(ตัวละครรับเชิญ ริรินขอยืมหน่อยนะคะพี่คูกะ เห็นบทยังน้อย)
คูกะเผยอยิ้มบาง "ก็วันนี้พวกเซสึนะไม่ได้ไปทำภารกิจที่ไหนนี่ครับ และผมก็ไม่อยากทิ้งใครบางคนให้นั่งเหงาอยู่คนเดียวด้วย"
ไวท์ส่งเสียงไม่พอใจอีกครั้ง เหมือนจะบอกว่า 'ไม่ได้เหงาเฟ้ย'
"แล้ว.." เด็กหนุ่มผมดำลงนั่งข้างๆกับไวท์บนพื้นกระเบื้อง..เอ่อ..ต้องบอกว่ากระเบื้องมุงหลังคาถึงจะถูก "ทำไมคุณไวท์ถึงมาอยู่บนหลังคาของDark Snowล่ะครับ จะหนีงานทั้งทีไม่หนีให้มันไกลๆหน่อยล่ะ"
ไวท์กระเถิบเว้นระยะห่างจากคนที่เพิ่งนั่งเล็กน้อย ตามประสาของคนที่ไม่ค่อยไว้ใจใคร ก่อนจะทอดสายตาเหม่อมองท้องฟ้าอีกครั้ง "ใครบอกว่าฉันหนีงานล่ะ แค่มานั่งตากลมเล่นก็เท่านั้น"
ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีใครพูดหรือส่งเสียงอะไรอีก นอกจากเสียงสายลมพัดผ่าน เนตรพยัคฆาเหลือบมองปิศาจนำโชคร้ายผู้นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งนึกอะไรขึ้นมาได้ ริมฝีปากเผยอยิ้มบางอีกครั้ง
"คิดถึงเด็กคนนั้นเหรอครับ"
เป็นประโยคแรกที่สามารถเรียกร้องความสนใจจากไวท์ได้ แถมได้ผลดีเกินคาด ปิศาจหนุ่มถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินดังนั้น ก่อนจะตวัดสายตาดุๆมามองคนพูด เรียวคิ้วขมวดมุ่น แต่ยังไม่พูดอะไร
"เธอปรากฏตัวทุกครั้งที่คุณตายสินะครับ เคยเจอเธอกี่ครั้งล่ะ"
เป็นประโยคที่ถามควบทีเดียวสองคำถาม คือ "คุณเคยเจอเด็กคนนั้นมาแล้วกี่ครั้ง" และ "คุณตายมาแล้วกี่ครั้ง" ไวท์ทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความรำคาญเล็กน้อยที่คนข้างๆมารบกวน ก่อนจะตอบไปห้วนๆ "ถ้าเคยเจอน่ะหก ถ้าตายน่ะสิบสอง"
"โห..เยอะเหมือนกันนะครับ" ผู้ได้รับคำตอบทำเสียงตื่นเต้น "อยากรู้จังเวลาตายแล้วฟื้นเนี่ยรู้สึกยังไง"
"ให้ฉันช่วยไหมล่ะ แต่นายคงไม่ฟื้นหรอกนะ" ไวท์เอ่ยพลางแสยะอวดเขี้ยวขาวให้ประจักษ์แก่สายตา
"ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ ^^"
"ทำไมถึงอยากรู้" เป็นครั้งแรกที่ไวท์เป็นฝ่ายถามเอง
"ผมก็แค่สงสัยครับ"
"งั้น..เล่าให้ฟังก็ได้" เสียงเอ่ยจากปิศาจนำโชคร้ายสร้างความประหลาดใจใจ้คนข้างๆไม่น้อย เพราะเมื่อกี้ยังทำท่าทางเหมือนรำคาญอยู่ดีๆ แต่คราวนี้กลับจะเล่าให้ฟังเสียดื้อๆ ความคิดของคนเคยตายแล้วมันเดายากจริงๆเลยแฮะ แต่พยัคฆ์น้อยก็รู้สึกได้ว่างานนี้กำไรเห็นๆเลยถือโอกาสถามไปอีกข้อ
"ถ้าคุณอยากเล่า ผมขอฟังเรื่องตอนที่คุณตายทั้งสิบสองครั้งเลยได้ไหมครับ"
ไวท์พยักหน้า "ตามใจ"
(เนื่องจากคนแต่งเริ่มขี้เกียจ จึงขอย่อเรื่องนะเจ้าคะ - -)(มีงี้!!! -*-//คนอ่าน)
ครั้งที่ 1 พูดง่ายๆก็คือการตายครั้งแรกในชีวิตของปิศาจนำโชคร้ายตนนี้ ไวท์นั้นเกิดจากพ่อปิศาจแท้ๆที่เกิดหน้ามืดหรือเมาหรืออย่างไรไม่ทราบ แทนที่จับเหยื่อได้แล้วจะฉีกเนื้อกินอย่างที่ปิศาจผู้หิวโหยพึงกระทำ พ่อของเขากลับตกหลุมรักเหยื่อเข้าเต็มเปา แล้วจัดการขืนใจเหยื่อผู้โชคร้ายรายนั้น ซึ่งก็คือแม่ของไวท์
หญิงสาวทนทุกข์ทรมานจากการอุ้มท้องตลอดเก้าเดือน ลูกที่เกิดจากปิศาจร้ายเช่นนี้เธอไม่ต้องการ หลังจากที่เธอได้คลอดลูกชายลูกครึ่งปิศาจขึ้นมาแล้ว เมื่อเธอมีกำลังมากพอ จึงจัดการอุ้มทารกน้อยไปที่หน้าผาสูงชัน ก่อนจะทิ้งร่างชีวิตน้อยๆลงมาอย่างโหดเหี้ ยม
สำหรับครั้งแรกนี้ เนื่องจากไวท์ยังเป็นเพียงทารก เขายังไม่รู้จักความตาย เขารู้เพียงว่าหลังจากที่ร่างร่วงลงมากระแทกอักกับพื้นหินเบื้องล่างแล้ว ยังมีอะไรที่อบอุ่นมากเกินกว่าจะเป็นหิน คอยโอบกอดเขาอยู่
"แม่ของคุณใจร้ายจัง"
"ใครที่ต้องถูกปิศาจข่มขืนก็ต้องรู้สึกอยากฆ่าลูกของมันกันทั้งนั้นแหละ"
ครั้งที่ 2,3,4,5,6 และ 7 ทิ้งระยะห่างจากการตายครั้งแรกราว 9 ปี ช่วงนี้ปิศาจนำโชคร้ายถูกฆ่าเป็นว่าเล่น เพื่อนๆปิศาจนำโชคร้ายที่เจ้าของอ้อมกอดปริศนานำไวท์มาฝากฝังเลี้ยงดู เป็นพวกที่รังเกียจมนุษย์เข้าขั้นรุนแรง เมื่อพวกเขาพบว่า เจ้าเด็กคนนี้เติบโตขึ้นมามีหน้าตาคล้ายคลึงมนุษย์เข้าไปทุกที พวกเขาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดไวท์ไปให้พ้น ทั้งผลักลงมาจากหน้าผา จับถ่วงน้ำ เผาทั้งเป็น หรือแม้แต่ฉีกกระชากร่างมากินอย่างเหี้ ยมโหด
แต่ไม่เป็นผล ปิศาจนำโชคร้ายตัวน้อยกลับมาให้เห็นหน้าอีกทุกครั้ง ทั้งๆที่พวกเขาฆ่าไปแล้ว เหล่าปิศาจเริ่มกลัวเจ้าปิศาจลูกครึ่งมนุษย์ที่ฆ่าเท่าไรก็ไม่ไป จึงขับไล่ไวท์ออกจากเผ่า
ไวท์น้อยเริ่มรู้สึกว่าตนเองผิดปกติ ถ้าเขาเป็นแค่ปิศาจลูกครึ่งมนุษย์ธรรมดา ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้ แล้วยังพี่สาวชาวมนุษย์ผมสีรัตติกาลที่เขาเห็นเธอนั่งส่งยิ้มให้อยู่ข้างๆกายเมื่อตอนที่เขาเพิ่งฟื้นครั้งล่าสุดนี้อีก
เขาสรุปเอาเองว่า เธอคนนั้นแหละที่ช่วยชีวิตเขา
"ไวท์ คุณเคยถามชื่อเธอไหม"
"ไม่เคย" ปิศาจหนุ่มเสมองไปอีกทาง "ฉันเพิ่งฟื้นจากความตาย ไม่มีแรงจะขยับตัวเลยสักนิด"
ครั้งที่ 8 เกิดขึ้นไม่นานนักหลังจากที่ไวท์ถูกขับไล่ออกจากกลุ่ม และคิดเข้ามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในสังคมมนุษย์ เพราะเด็กน้อยคิดว่าเขามีหน้าตาที่ออกไปทางมนุษย์อยู่มาก ขออาศัยอยู่ด้วยคงไม่น่ามีปัญหาอะไร หากแต่เขาไม่รู้หรือเข้าใจภาษาของมนุษย์เลยสักนิด มนุษย์บางคนเลยจับได้ว่าไวท์ไม่ใช่มนุษย์ แน่นอนว่าจุดจบของปิศาจที่บังอาจเข้ามายุ่มย่ามกับมนุษย์คือ ถูกฆ่า.. นั่นนับเป็นครั้งที่เขาได้รู้จักกับความตายอย่างเต็มหูเต็มตา
"เอ่อ..ผมถามได้ไหมว่าพวกเขาฆ่าคุณยังไง"
"ก็..พวกเขาจับฉันตรึงไว้กับไม้กางเขน โดยการตอกตะปูตัวโตๆไว้ที่มือ หาผ้ามาอุดปากไว้ ฉันจะได้ไม่ร้องหนวกหู แล้วก็ค่อยๆเอามีดคมๆ เฉือนเบาๆ แล่เอาเนื้อออกมา ทีละชิ้น..ทีละชิ้น.."
"อ่า..ไม่ต้องแล้วครับ เล่าต่อเถอะ - -"
ครั้งที่ 9,10 และ 11 ถูกจับได้แล้วก็ฆ่าเหมือนกับครั้งที่แล้ว และก่อนที่จะถูกฆ่าตายเป็นครั้งที่ 12 ไวท์หนีหัวซุกหัวซุนไปทั่วเมืองจนกระทั่งมาพบกับที่นี่ Dark Snow
"โดนฆ่าอย่างนั้นตั้งสี่ครั้งเลยเหรอครับ" คูทำหน้าเหวอ
โชคดีที่โซฟีเลียเข้าใจการสื่อสารของเขา ทั้งยังสอนภาษามนุษย์ให้กับเขาด้วย การอาศัยอยู่กับมนุษย์จึงไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป
แต่ปัญหามันเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อโซฟีเลียชักชวนให้เขาเข้าองค์กร และออกไปทำภารกิจ..ครั้งแรก
"อ๋อ..ผมจำได้แล้ว ภารกิจครั้งแรกของคุณ โซฟีเลียให้คุณไป.."
"ไปช่วยองค์หญิงองค์สุดท้องแห่งเฮเลน่า จากกองโจรทะเลทราย(เอ๊ะ..คุ้นๆ =_=)"
"ตอนนั้นผมได้ยินมาว่าคุณถูกยำซะเละ คนอื่นแทบจำไม่ได้แน่ะตอนเจอศพ หลังจากนั้นผมก็ตกใจแทบแย่ตอนที่เจอคุณในตอนเช้า วันต่อมาน่ะ"
"เออ..เซสึนะยังกรี๊ดลั่นเลย" ปิศาจหนุ่มหัวเราะเบาๆ "รู้ไหม ครั้งนั้นฉันได้เห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดๆด้วย"
"จริงเหรอครับ หน้าตาเธอเป็นยังไงเหรอ" เด็กหนุ่มถามอย่างสนอกสนใจ แต่ไวท์กลับตอบเสียงทะเล้น
"ไม่บอก"
ออกจะดูหวงไปหน่อย แต่ถ้าเล่าไป เขาก็กลัวว่าเจ้าคูจะเก็บเอาลักษณะของเธอคนนั้นไปเพ้อ(ว่าไปนั่น)
..จ้องอะไรอย่างนั้น ทำเป็นไม่เคยเจอกันไปได้..
เธอมองตรงมาที่เขา
..ตะลึงในความน่ารักของฉันหรือไงจ๊ะ..
เธอพูดอย่างนั้นแล้วหัวเราะ
..อย่าพยายามตายบ่อยนักล่ะ ฉันขี้เกียจช่วยบ่อยๆ..
พูดจบ เด็กสาวพลันหายตัวไปกับสายลม
..ดวงตากลมโตสุกใสสีดำแสนขี้เล่นคู่นั้น..
..ขอฉันเก็บไปเพ้อคนเดียวก็พอแล้วน่า..
End
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
จบแล้ววววววววววววววววววว
แต่งแบบเน่าสุดๆไปเลยนะนี่
ก็ดันขี้เกียจแต่สะเออะอยากแต่ง เหอๆๆ - -
ติชมด้วยนะค้า
..ให้ตายสิ สารรูปดูไม่ได้เลยนะ ไวท์..
นัยน์ตาคมสีแดงทับทิมทอดมองไปเบื้องหน้า แม้สายลมพัดพาเอาเส้นผมสีดำขลับมาบัง เจ้าตัวก็ไม่สน
..ล่อซะเกือบเป็นชิ้นๆแบบนี้ รู้หรือเปล่าว่ากว่าจะทำให้เหมือนเดิมได้มันลำบากนะรู้ไหม..
สายตานิ่งสนิท มิได้จ้องมองสิ่งใดเป็นพิเศษ แม้จะมีการกระพริบตาบ้างแต่ก็นิ่งเสียแทบเป็นรูปปั้น
..อยากเจอฉันมากถึงขนาดยอมปล่อยให้ตัวเองถูกฆ่าเลยเหรอ..
แม้ร่างจะนิ่ง แต่จิตใจไม่ได้นิ่งไปด้วย ปิศาจนำโชคร้ายผู้สงบนิ่งกำลังหวนนึกไปถึง..
..เอาแต่ใจแบบนี้เดี๋ยวคราวหน้าก็ไม่ช่วยซะเลยนี่..
ถึงน้ำเสียงใสๆ แสนซุกซน ทว่าอ่อนนุ่มที่เขามักได้ยินอยู่เสมอ.. เมื่อฟื้นขึ้นมาจากความตาย
"แอบหนีงานอีกแล้วเหรอครับ คุณไวท์"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มอันคุ้นเคย พร้อมการเคลื่อนไหวของสายลมอันบ่งบอกถึงการมาของเจ้าของเสียง ทำให้บุรุษผู้ที่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นตั้งแต่เมื่อกี้ส่งเสียง "ชิ" อย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะย้อนถามผู้มาเยือน
"นายนั่นแหละมาทำอะไรที่นี่ มีหน้าที่คอยดูแลพวกเซสึนะไม่ใช่หรือไง" แล้วหันสายตาคมสีแดงทับทิมไปสบกับดวงตาพยัคฆาสีอำพัน "คู"(ตัวละครรับเชิญ ริรินขอยืมหน่อยนะคะพี่คูกะ เห็นบทยังน้อย)
คูกะเผยอยิ้มบาง "ก็วันนี้พวกเซสึนะไม่ได้ไปทำภารกิจที่ไหนนี่ครับ และผมก็ไม่อยากทิ้งใครบางคนให้นั่งเหงาอยู่คนเดียวด้วย"
ไวท์ส่งเสียงไม่พอใจอีกครั้ง เหมือนจะบอกว่า 'ไม่ได้เหงาเฟ้ย'
"แล้ว.." เด็กหนุ่มผมดำลงนั่งข้างๆกับไวท์บนพื้นกระเบื้อง..เอ่อ..ต้องบอกว่ากระเบื้องมุงหลังคาถึงจะถูก "ทำไมคุณไวท์ถึงมาอยู่บนหลังคาของDark Snowล่ะครับ จะหนีงานทั้งทีไม่หนีให้มันไกลๆหน่อยล่ะ"
ไวท์กระเถิบเว้นระยะห่างจากคนที่เพิ่งนั่งเล็กน้อย ตามประสาของคนที่ไม่ค่อยไว้ใจใคร ก่อนจะทอดสายตาเหม่อมองท้องฟ้าอีกครั้ง "ใครบอกว่าฉันหนีงานล่ะ แค่มานั่งตากลมเล่นก็เท่านั้น"
ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีใครพูดหรือส่งเสียงอะไรอีก นอกจากเสียงสายลมพัดผ่าน เนตรพยัคฆาเหลือบมองปิศาจนำโชคร้ายผู้นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งนึกอะไรขึ้นมาได้ ริมฝีปากเผยอยิ้มบางอีกครั้ง
"คิดถึงเด็กคนนั้นเหรอครับ"
เป็นประโยคแรกที่สามารถเรียกร้องความสนใจจากไวท์ได้ แถมได้ผลดีเกินคาด ปิศาจหนุ่มถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินดังนั้น ก่อนจะตวัดสายตาดุๆมามองคนพูด เรียวคิ้วขมวดมุ่น แต่ยังไม่พูดอะไร
"เธอปรากฏตัวทุกครั้งที่คุณตายสินะครับ เคยเจอเธอกี่ครั้งล่ะ"
เป็นประโยคที่ถามควบทีเดียวสองคำถาม คือ "คุณเคยเจอเด็กคนนั้นมาแล้วกี่ครั้ง" และ "คุณตายมาแล้วกี่ครั้ง" ไวท์ทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความรำคาญเล็กน้อยที่คนข้างๆมารบกวน ก่อนจะตอบไปห้วนๆ "ถ้าเคยเจอน่ะหก ถ้าตายน่ะสิบสอง"
"โห..เยอะเหมือนกันนะครับ" ผู้ได้รับคำตอบทำเสียงตื่นเต้น "อยากรู้จังเวลาตายแล้วฟื้นเนี่ยรู้สึกยังไง"
"ให้ฉันช่วยไหมล่ะ แต่นายคงไม่ฟื้นหรอกนะ" ไวท์เอ่ยพลางแสยะอวดเขี้ยวขาวให้ประจักษ์แก่สายตา
"ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ ^^"
"ทำไมถึงอยากรู้" เป็นครั้งแรกที่ไวท์เป็นฝ่ายถามเอง
"ผมก็แค่สงสัยครับ"
"งั้น..เล่าให้ฟังก็ได้" เสียงเอ่ยจากปิศาจนำโชคร้ายสร้างความประหลาดใจใจ้คนข้างๆไม่น้อย เพราะเมื่อกี้ยังทำท่าทางเหมือนรำคาญอยู่ดีๆ แต่คราวนี้กลับจะเล่าให้ฟังเสียดื้อๆ ความคิดของคนเคยตายแล้วมันเดายากจริงๆเลยแฮะ แต่พยัคฆ์น้อยก็รู้สึกได้ว่างานนี้กำไรเห็นๆเลยถือโอกาสถามไปอีกข้อ
"ถ้าคุณอยากเล่า ผมขอฟังเรื่องตอนที่คุณตายทั้งสิบสองครั้งเลยได้ไหมครับ"
ไวท์พยักหน้า "ตามใจ"
(เนื่องจากคนแต่งเริ่มขี้เกียจ จึงขอย่อเรื่องนะเจ้าคะ - -)(มีงี้!!! -*-//คนอ่าน)
ครั้งที่ 1 พูดง่ายๆก็คือการตายครั้งแรกในชีวิตของปิศาจนำโชคร้ายตนนี้ ไวท์นั้นเกิดจากพ่อปิศาจแท้ๆที่เกิดหน้ามืดหรือเมาหรืออย่างไรไม่ทราบ แทนที่จับเหยื่อได้แล้วจะฉีกเนื้อกินอย่างที่ปิศาจผู้หิวโหยพึงกระทำ พ่อของเขากลับตกหลุมรักเหยื่อเข้าเต็มเปา แล้วจัดการขืนใจเหยื่อผู้โชคร้ายรายนั้น ซึ่งก็คือแม่ของไวท์
หญิงสาวทนทุกข์ทรมานจากการอุ้มท้องตลอดเก้าเดือน ลูกที่เกิดจากปิศาจร้ายเช่นนี้เธอไม่ต้องการ หลังจากที่เธอได้คลอดลูกชายลูกครึ่งปิศาจขึ้นมาแล้ว เมื่อเธอมีกำลังมากพอ จึงจัดการอุ้มทารกน้อยไปที่หน้าผาสูงชัน ก่อนจะทิ้งร่างชีวิตน้อยๆลงมาอย่างโหดเหี้ ยม
สำหรับครั้งแรกนี้ เนื่องจากไวท์ยังเป็นเพียงทารก เขายังไม่รู้จักความตาย เขารู้เพียงว่าหลังจากที่ร่างร่วงลงมากระแทกอักกับพื้นหินเบื้องล่างแล้ว ยังมีอะไรที่อบอุ่นมากเกินกว่าจะเป็นหิน คอยโอบกอดเขาอยู่
"แม่ของคุณใจร้ายจัง"
"ใครที่ต้องถูกปิศาจข่มขืนก็ต้องรู้สึกอยากฆ่าลูกของมันกันทั้งนั้นแหละ"
ครั้งที่ 2,3,4,5,6 และ 7 ทิ้งระยะห่างจากการตายครั้งแรกราว 9 ปี ช่วงนี้ปิศาจนำโชคร้ายถูกฆ่าเป็นว่าเล่น เพื่อนๆปิศาจนำโชคร้ายที่เจ้าของอ้อมกอดปริศนานำไวท์มาฝากฝังเลี้ยงดู เป็นพวกที่รังเกียจมนุษย์เข้าขั้นรุนแรง เมื่อพวกเขาพบว่า เจ้าเด็กคนนี้เติบโตขึ้นมามีหน้าตาคล้ายคลึงมนุษย์เข้าไปทุกที พวกเขาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดไวท์ไปให้พ้น ทั้งผลักลงมาจากหน้าผา จับถ่วงน้ำ เผาทั้งเป็น หรือแม้แต่ฉีกกระชากร่างมากินอย่างเหี้ ยมโหด
แต่ไม่เป็นผล ปิศาจนำโชคร้ายตัวน้อยกลับมาให้เห็นหน้าอีกทุกครั้ง ทั้งๆที่พวกเขาฆ่าไปแล้ว เหล่าปิศาจเริ่มกลัวเจ้าปิศาจลูกครึ่งมนุษย์ที่ฆ่าเท่าไรก็ไม่ไป จึงขับไล่ไวท์ออกจากเผ่า
ไวท์น้อยเริ่มรู้สึกว่าตนเองผิดปกติ ถ้าเขาเป็นแค่ปิศาจลูกครึ่งมนุษย์ธรรมดา ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้ แล้วยังพี่สาวชาวมนุษย์ผมสีรัตติกาลที่เขาเห็นเธอนั่งส่งยิ้มให้อยู่ข้างๆกายเมื่อตอนที่เขาเพิ่งฟื้นครั้งล่าสุดนี้อีก
เขาสรุปเอาเองว่า เธอคนนั้นแหละที่ช่วยชีวิตเขา
"ไวท์ คุณเคยถามชื่อเธอไหม"
"ไม่เคย" ปิศาจหนุ่มเสมองไปอีกทาง "ฉันเพิ่งฟื้นจากความตาย ไม่มีแรงจะขยับตัวเลยสักนิด"
ครั้งที่ 8 เกิดขึ้นไม่นานนักหลังจากที่ไวท์ถูกขับไล่ออกจากกลุ่ม และคิดเข้ามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในสังคมมนุษย์ เพราะเด็กน้อยคิดว่าเขามีหน้าตาที่ออกไปทางมนุษย์อยู่มาก ขออาศัยอยู่ด้วยคงไม่น่ามีปัญหาอะไร หากแต่เขาไม่รู้หรือเข้าใจภาษาของมนุษย์เลยสักนิด มนุษย์บางคนเลยจับได้ว่าไวท์ไม่ใช่มนุษย์ แน่นอนว่าจุดจบของปิศาจที่บังอาจเข้ามายุ่มย่ามกับมนุษย์คือ ถูกฆ่า.. นั่นนับเป็นครั้งที่เขาได้รู้จักกับความตายอย่างเต็มหูเต็มตา
"เอ่อ..ผมถามได้ไหมว่าพวกเขาฆ่าคุณยังไง"
"ก็..พวกเขาจับฉันตรึงไว้กับไม้กางเขน โดยการตอกตะปูตัวโตๆไว้ที่มือ หาผ้ามาอุดปากไว้ ฉันจะได้ไม่ร้องหนวกหู แล้วก็ค่อยๆเอามีดคมๆ เฉือนเบาๆ แล่เอาเนื้อออกมา ทีละชิ้น..ทีละชิ้น.."
"อ่า..ไม่ต้องแล้วครับ เล่าต่อเถอะ - -"
ครั้งที่ 9,10 และ 11 ถูกจับได้แล้วก็ฆ่าเหมือนกับครั้งที่แล้ว และก่อนที่จะถูกฆ่าตายเป็นครั้งที่ 12 ไวท์หนีหัวซุกหัวซุนไปทั่วเมืองจนกระทั่งมาพบกับที่นี่ Dark Snow
"โดนฆ่าอย่างนั้นตั้งสี่ครั้งเลยเหรอครับ" คูทำหน้าเหวอ
โชคดีที่โซฟีเลียเข้าใจการสื่อสารของเขา ทั้งยังสอนภาษามนุษย์ให้กับเขาด้วย การอาศัยอยู่กับมนุษย์จึงไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป
แต่ปัญหามันเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อโซฟีเลียชักชวนให้เขาเข้าองค์กร และออกไปทำภารกิจ..ครั้งแรก
"อ๋อ..ผมจำได้แล้ว ภารกิจครั้งแรกของคุณ โซฟีเลียให้คุณไป.."
"ไปช่วยองค์หญิงองค์สุดท้องแห่งเฮเลน่า จากกองโจรทะเลทราย(เอ๊ะ..คุ้นๆ =_=)"
"ตอนนั้นผมได้ยินมาว่าคุณถูกยำซะเละ คนอื่นแทบจำไม่ได้แน่ะตอนเจอศพ หลังจากนั้นผมก็ตกใจแทบแย่ตอนที่เจอคุณในตอนเช้า วันต่อมาน่ะ"
"เออ..เซสึนะยังกรี๊ดลั่นเลย" ปิศาจหนุ่มหัวเราะเบาๆ "รู้ไหม ครั้งนั้นฉันได้เห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดๆด้วย"
"จริงเหรอครับ หน้าตาเธอเป็นยังไงเหรอ" เด็กหนุ่มถามอย่างสนอกสนใจ แต่ไวท์กลับตอบเสียงทะเล้น
"ไม่บอก"
ออกจะดูหวงไปหน่อย แต่ถ้าเล่าไป เขาก็กลัวว่าเจ้าคูจะเก็บเอาลักษณะของเธอคนนั้นไปเพ้อ(ว่าไปนั่น)
..จ้องอะไรอย่างนั้น ทำเป็นไม่เคยเจอกันไปได้..
เธอมองตรงมาที่เขา
..ตะลึงในความน่ารักของฉันหรือไงจ๊ะ..
เธอพูดอย่างนั้นแล้วหัวเราะ
..อย่าพยายามตายบ่อยนักล่ะ ฉันขี้เกียจช่วยบ่อยๆ..
พูดจบ เด็กสาวพลันหายตัวไปกับสายลม
..ดวงตากลมโตสุกใสสีดำแสนขี้เล่นคู่นั้น..
..ขอฉันเก็บไปเพ้อคนเดียวก็พอแล้วน่า..
End
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
จบแล้ววววววววววววววววววว
แต่งแบบเน่าสุดๆไปเลยนะนี่
ก็ดันขี้เกียจแต่สะเออะอยากแต่ง เหอๆๆ - -
ติชมด้วยนะค้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น