คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : ความรู้สึกที่แปรปรวน
หลังจากที่สเนปเดินออกจากห้องไปแล้ว แฮร์รี่ก็นอนเหม่อลอยอยู่นาน
เขารู้สึกเจ็บปวดและสับสน ถึงแม้แผลทางกายจะจางหายไป
แต่แผลทางใจของเขายังอยู่
"เมื่อกี้นี้มันอะไรนะ?
ทำไม?"แฮร์รี่คิด"ร่างกายของฉัน....ไม่...ปฎิเสธเขาเลยซักนิด
เพราะอะไรกัน"เด็กหนุ่มรู้สึกสับสน
"ทั้งๆที่เขาทำอย่างนั้นแล้วทำไม..... ทำไม!
ร่างกายของฉันยังต้องตอบรับเขาด้วย ไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ"แฮร์รี่รู้สึกปวดร้าว
"ทำไมต้องทรมานอย่างนี้ด้วยนะ ทั้งๆที่ฉันไม่น่จะรู้สึกอย่างนั้น....
ฉัน.....เกลียดเขา...
ใช่สิ...ฉันควรจะเกลียดเขา"แฮร์รี่พยายามคิดอย่างโกรธแค้น แต่.....
"เอ๋ อะไรกัน? ทำไม? น้ำตาถึงได้ไหลล่ะ"เด็กหนุ่มเอามือปาดน้ำตาที่ใบหน้า
"เพราะอะไรกัน? ฉันถึง.....ถึงเกลียดเขาไม่ลง
แล้วน้ำตานี่มันควรจะเป็นน้ำตาที่เกิดเพราะ.....เจ็บ....หรือเพราะแค้นกันแน่"
แฮร์รี่เอามือทึ้งผ้าคลุมเตียงอย่างโกรธแค้น "คงจะสาแก่ใจเขาแล้วสินะ
ที่.....ทำให้...ฉันรู้สึกเจ็บแบบนี้
"แฮร์รี่เอามือปาดน้ำตาอีกครั้ง "ทำไม?...... ต้องเจ็บเพราะเขาด้วย
เจ็บที่เพราะเขาทำแบบนั้นกับเรางั้นหรือ...หรือว่าเพราะ.......
"แฮร์รี่ส่ายหัวช้าๆ"ไม่มีทาง....เป็นไปไม่ได้...ฉันไม่ควร.....จะ..รู้สึก...แบบนั้น"แฮร์รี่รู้สึกเจ็บที่ใจอีกครั้ง
เขาไม่ควรจะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆหรือ แล้วความรู้สึกที่เจ็บล่ะ
เขาเจ็บเพราะอะไรกันแน่ แล้วที่สำคัญตัวเขา........
แฮร์รี่พยายามหาคำตอบให้กับตนเอง แต่ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งสับสน
ในยามเช้าที่แสนอบอุ่นเช่นนี้
แทนที่เขาจะรู้สึกร่าเริงสดใสแต่หัวใจของเขากลับทรมานอย่างปวดร้าว
แล้วในที่สุดเด็กหนุ่มก็ค่อยๆผล็อยหลับไปอีกครั้ง
.....................................................................
กว่าแฮร์รี่จะรู้สึกตัวอีกครั้ง
ก็ปรากฏว่าเขาหลับไปนานมากอย่างที่เขาไม่รู้สึกตัวเลย
"เอ๋.....กี่โมงแล้วเนี่ย! แล้วที่นี่ที่ไหน"แฮร์รี่พึมพรำ
ทันใดนั้นมาดามพอมฟรีย์ก็เดินเข้ามาพอดี "อ้าว!ตื่นแล้วหรือจ๊ะ พอตเตอร์"
"เอ่อ...ผมอยู่ใน....ห้องพยาบาลหรือฮะ"แฮร์รี่งัวเงียเขาปวดหัวเล็กน้อย
"จ๊ะ เธอมาห้องพยาบาลแต่เช้าแล้วล่ะ ตอนนี้ห้าโมงครึ่ง
แล้วอาการดีขึ้นยังจ็ะ? หายเจ็บหรือยัง? พอตเตอร์"
เธอถามเขาด้วยเสียงอ่อนโยน
ในที่สุดแฮร์รี่ก็ค่อยๆนึกออก
"ตายล่ะ...เราหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ!"เขานึกในใจ
"นี่!! ว่าไงล่ะจ๊ะ เธอไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง"
"อ๊ะ....เอ่อ...คือผมคิดว่าผม..."เขาเอามือไปลูบที่แผลเบาๆ"คงจะ....หายแล้ว"
"งั้นหรือ!! แน่ใจนะ ถ้าเธออยากจะค้างที่นี่อีกสักคืน
ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ"เธอถามเขาอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย
"ฮะ...ผมคิดว่า ผม....คงสบายดี"
"ถ้าเธอว่ายังงั้น ก็ตามใจ แต่ถ้ามีปัญหาอะไร
ต้องมาหาฉันทันทีนะ"เธอว่าพลางช่วยเขาลุกจากเตียง
"งั้นก็แสดงว่ายาของศาสตราจารย์สเนปก็ให้ผลดีเหมือนกันนะ"
แฮร์รี่ช็อคขึ้นมาทันที เขาแทบจะล้มลงไป
เขายังคงเจ็บปวด....จากเรื่องนั้นอยู่ไม่น้อย
"อ้าว!! เธอเป็นอะไรไปน่ะ พอตเตอร์" "อ้อ!ปล่าวฮะ
แค่เหม่อนิดหน่อยน่ะฮะ"แฮร์รี่พูดโกหกอีกครั้ง"
.............................................................
ขณะที่แฮร์รี่กำลังจะเดินออกจาห้องไปนั้น มาดามพอมฟรีย์ก็พูดขึ้นมา
"แต่ก็แปลกดีนะ!"เธอพูดขณะกำลังจัดเตียง แฮร์รี่ถึงกับหันกลับมา
"อะไรที่แปลกหรือฮะ?"แฮร์รี่ถามเสียงดัง เขาหวังเธอคงจะไม่สงสัยอะไรเขาหรอกนะ
"อ๋อ!..."เธอสะดุ้งเล็กน้อย"คือฉันแค่สงสัยนิดหน่อยน่ะจ๊ะ"
"เรื่องอะไรหรือฮะ"
"ก็ตั้งแต่ศาสตราจารย์สเนปมาทำงานที่นี่
ฉันยังไม่เคยเห็นเขาเอายามาให้นักเรียนคนไหนถึงที่ห้องพยาบาลมาก่อนเหมือนอย่างเธอเลยน่ะสิ
เธอรู้มั้ย!"เธอว่าอย่างทำหน้าสงสัยเล็กน้อย
"แสดงว่าเขาคงจะเป็นห่วงเธอไม่น้อยเลยนะ พอตเตอร์"
"เขาก็คงแค่ใช้ผมเป็นตัวทดลองยามั่งฮะ"แฮร์รี่ว่าอย่างปวดใจไม่น้อย
เขาเดินออกจากห้องพยาบาลไปทันที พลางทิ้งให้มาดามพอมฟรีย์งงกับท่าทีของเขา
......................................................................
แฮร์รี่เดินเหม่อลอยไปเรื่อยๆ เขาพยามยามที่จะไม่รู้แบบนั้น
"สเนปเนี่ยนะเป็นห่วงเขา? เป็นห่วงจริงๆน่ะเหรอ"แฮร์รี่สั่นหน้าเบาๆ
"ไม่หรอกมั้ง?ไม่มีทาง สเนปไม่มีทางที่จะรู้สึกแบบนั้นกับเราได้หรอก
ก็เขา......เกลียดเราจะตายไป
เขาก็แค่......เห็นเราเป็นตัวทดลองยาตัวใหม่ของเขาล่ะมั้ง!"แฮร์รี่คิด
ทันใดนั้นเขาก็เห็นรอนกับเฮอร์ไมนี่วิ่งหน้าตื่นมาหาเขา
"อ๊ะ แฮร์รี่ นายหายดีเแล้ว!!!"รอนว่าพลางหอบไปด้วย
"เธอไม่เป็นไรแล้วหรือ"เฮอร์ไมนี่ว่าอย่างเป็นห่วง
"อืม ตอนนี้สบายขึ้นเยอะ"แฮร์รี่ค่อยรู้สึกคลายกังวลไปบ้าง
เขาสบายใจเสมอที่อยู่ใกล้กับเพื่อนรักทั้งสอง
"แล้วนายดีขึ้นได้ไงน่ะ"
"อ๋อคือ......สะ"แล้วแฮร์รี่ก็หยุดพูด "ตึก! อะไรกัน?
ความรู้สึกนี้"แฮร์รี่เอามือกุมที่หน้าอก
"ทำไม? เราถึงกลัว กลัวที่จะเอ่ยชื่อเขา
ทำไมเราถึงกลัวที่จะ....ให้สองคนนี้รู้เรื่องนี้ด้วยล่ะ"เขามองหน้ารอนกับเฮอร์ไมนี่
ทั้งคู่ต่างก็รอคำตอบจากปากเขาอยู่
"ไม่ได้นะ! จะให้สองคนนี้รู้เรื่องนี้ไม่ได้เป็นอันขาด
ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้...... สเนปก็คงจะ........" แฮร์รี่เงียบไป
จนรอนอดไม่ได้
"ทำไมล่ะ สะ อะไร ทำไมนายไม่พูดต่อล่ะ"
"เอ่อคือ....ฉันหมายถึงว่าฉัน.....เอ่อ...คือว่าฉัน.....สะ...สบายดีแล้ว
มาดามพอมฟรีย์....เอ่อ...ให้ยาดีๆมา....แล้วมันก็ค่อย....ยังชั่วแล้ว"แฮร์รี่โกหกอีกครั้ง
คราวนี้เขาโกหกต่อหน้าเพื่อนทั้งสอง
"เหรอ...งั้นหรือ....แต่ฉันรู้สึกว่านาย กำลังปิดบังอะไรพวกเราอยู่"รอนว่า
เขายังคงสงสัยแฮร์รี่ไม่หาย
"ปล่าวนี่!! ไม่มีอะไร จริงๆนะรอน"แฮร์รี่พยายามตอบไม่ให้มีพิรุธ
แต่รอนกลับยิ่งสงสัยหนักกว่าเก่า
"ไม่มีอะไรจริงน่ะ แฮร์รี่" ขณที่รอนจะพยายามซักไซร้แฮร์รี่ต่อ
เฮอร์ไมนี่ก็พูดขึ้นมากลางคัน
"ฉันหิวแล้ว"เฮอร์ไมนี่ว่าอย่างเหลืออดไม่ได้
"เอ๋?"รอนกับแฮร์รี่หันมามองหน้าเฮอร์ไมนี่อย่างงงๆ
"เรารีบไปหาอะไรกินกันเถอะ ตอนนี้ก็จะหกโมงเย็นแล้ว"
เธอว่าพลางดันรอนให้เดินไป
"เฮ้ย!! เฮอร์ไมนี่เดี๋ยวก่อน...."
"ไม่ต้องมาเดี๋ยว ฉันหิวจะแย่อยู่แล้วนะยะเธอก็เห็นนี่ แฮร์รี่เขาก็หายดีแล้ว
จะมาซักความอะไรกันอีกล่ะ รีบไปกันเถอะ"
เฮอร์ไมนี่รีบดันรอนให้เดินไป
"รีบไปเถอะแฮร์รี่
นอกเสียแต่ว่าถ้าเธออยากจะอยู่ที่นี่ต่อ"เฮอร์ไมนี่ว่าไปทางแฮร์รี่
"เอ่อ....." แฮร์รี่งงต่อท่าทีของเฮอร์ไมนี่เล็กน้อย ในที่สุดเขาก็พอเข้าใจ
"รอด้วยสิ อย่าเพิ่งทิง้ฉันไว้"แฮร์รี่วิ่งตามทั้งสองคนไป
พอแฮร์รี่วิ่งตามทั้งคู่ เขาก็กระซิบที่ข้างหูเฮอร์ไมนี่เบาๆ
"ขอบใจนะ เฮอร์ไมนี่ที่ช่วยไม่ให้รอน......."
"ไม่เป็นไรหรอก! บางทีคนเราก็มีเรื่องที่อยากเก็บเอาไว้กับตัวคนเดียว
ไม่อยากเล่าให้ใครรู้ มันไม่แปลกอะไรนี่!"เธอกระซิบตอบกลับมา
ในที่สุดทั้งสามคนก็มาถึงที่ห้องโถงกลาง
ความคิดเห็น