คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : Nightmare
**************************************
ไม่......................
..................................... อย่า
........... ได้โปรด หยุดเถอะ...
..................................... ขอร้อง
............ หยุดซะที.........
.............. เจ็บ............. อย่า!.
... ความฝัน?....... ฉันกำลังฝัน
ทำไมนะ?........... มันเจ็บเหลือเกิน
ไม่...ไม่ใช่ฝัน........
มัน........
ขอร้อง
....................
ฉันอยากให้มันเป็นแค่ฝัน
ฉันไม่อยาก.... ตื่น
ไม่.... ไม่มีอะไรทั้งนั้น
นี่มันความฝัน.........
พอตื่นขึ้นมา ทุกสิ่งก็คงจะเหมือนเดิมเอง เหมือนเดิม
................................................
................................................
จริงหรือ................ ทำไมถึงได้เจ็บล่ะ?
..................ไม่เข้าใจ.........
มัน!...... มันมาอีกแล้ว
ไม่!.......... มันจะทำอย่างนั้นอีกแล้ว
อย่า........ ฉันจะไม่ยอมเป็นของมัน
ไม่นะ...... อย่า! ......
หยุดนะ ................ม่าย!..................
.......................................................................
.......................................................................
"ไม่นะ"แฮร์รี่ตะโกนตื่นขึ้นมา
"แฮ่ก....แฮ่ก" เขากำลังอยู่บนเตียงนอนสี่เสาของเขา
แฮร์รี่เริ่มมองไปรอบๆหอนอนของเขา ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย แม้แต่รอน
"ฝัน? ....ไม่นะ เมื่อคืนนี้" แฮร์รี่พึมพรำกับตัวเองเบาๆ
พร้อมกับเอามือกุมหัว
เขาเริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
เขาจำไม่ได้เลยว่ากลับมาอยู่ที่หอนอนตั้งแต่เมื่อไหร่?
จำไม่ได้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เขาจำได้แต่เพียงว่าสเนปทำอะไรเขาไป พอแฮร์รี่นึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาอีกครั้ง
เขาเริ่มรู้สึกปวดใจขึ้นมาอีก เขาไม่อยากจะจดจำมัน
สเนปข่มขืนเขาไปแล้วงั้นหรือ? แฮร์รี่คิด ไม่?มันอาจจะเป็นแค่ฝัน
แค่ฝันร้ายเท่านั้น แฮร์รี่เอามือไปแตะที่รอยแผลเบาๆ เขาสะดุ้งแฮือกทันที
"เจ็บ...... มันไม่ใช่ความฝัน"แฮร์รี่น้ำตาคลอ งั้นสเนปก็ข่มขืนเขาไปแล้ว
แฮร์รี่รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง น้ำใสๆเริ่มหลั่งรินออกมา เขาไม่รู้ว่าทำไมสเนป
ต้องทำอย่างนั้น
สเนปแค้นอะไรเขานักหนา แค้นที่เขาเป็นลูกของเจมส์เท่านั้นเองหรือ
สเนปเห็นเขาเป็นที่ระบายอารมณ์เท่านั้นเอง
ทันใดนั้น รอนก็เดินเข้ามาในหอนอนพอที
"ไงแฮร์รี่ เพิ่งตื่นเหรอ ท่าจะทำการบ้านจนเลืมนอนล่ะสิท่า"
รอนพูดหยอกแฮร์รี่อย่างที่เขาชอบทำ
แต่แล้วเขาก็ทันสังเกตุว่าแฮร์รี่กำลังร้องไห้
".. แฮร์รี่ นายเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"รอนถามด้วยความตกใจ
"...เอ่อ...ปะ ปล่าวไม่มีอะไรหรอกรอน
ฉันแค่ง่วงนอนเท่านั้นเอง"แฮร์รี่โกหกรอน พร้อมกับปาดน้ำตาออกจากใบหน้า
"ไม่มีอะไร! แต่นายตาบวมเนี่ยนะ! นายกำลังโกหกอะไรหรือปล่าว แฮร์รี่
มีอะไรที่ไม่อยากบอกฉันงั้นหรือ"รอนถามอย่างรู้ทัน
"ปล่าว ไม่มีอะไรจริงๆรอน"แฮร์รี่ตอบ
เขาไม่อยากให้รอนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
"มีอะไรนายก็บอกฉันได้นะ"รอนถาม "ฉันอาจจะช่วยนายได้"
"ไม่มีอะไรหรอกรอน ขอบใจที่เป็นห่วงนะ"
"ถ้าไม่มีอะไรจริงๆฉันก็ไม่ถามต่อล่ะ"รอนว่าพลางยังไม่ลดความสงสัย
"งั้นก็รีบแต่งตัวไปกินข้าวกันเหอะ
ฉันกับเฮอร์ไมโอนี่รอนายมากินข้าวเช้าตั้งแต่ไก่โห่แล้วล่ะ
แต่นายไม่มาซักทีฉันก็เลยมาตามนายนี่ล่ะ"
"อือ งั้นขอเวลาแต่งตัวเดี๋ยวเดียวนะ"แฮร์รี่ตอบพลางหาเสื้อคลุม
"รีบๆล่ะ เดี๋ยวจะเรียนคาบแรกไม่ทัน เดี๋ยวเจ้าสเนปก็หาเรื่องหักคะแนนนายอีก"
ทันใดนั้น แฮร์รี่ก็สะดุ้งขึ้นมา
"นายว่าอะไรนะ
เช้านี้เราเรียนวิชาปรุงยาด้วยเหรอ"แฮร์รี่ถามเสียงสั่นๆเล็กน้อย
"ไม่ใช่! เป็นอะไรไปแฮร์รี่
จำไม่ได้เหรอว่าเรายังไม่มีอาจารย์สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่นะ"
แฮร์รี่ลืมไปเขานึกขึ้นได้ ตอนที่เปิดเทอมใหม่นั้น
ดับเบิลดอร์เพิ่งแจ้งให้พวกเขาทราบว่า
ปีนี้จะไม่มีอาจารย์สอนป้องกันจากศาสตร์คนใหม่
เพราะฉะนั้น พวกอาจารย์ที่สอนวิชาต่างๆ จึงต้องเจียดเวลาสอน ตามคาบที่ว่าง
เด็กปี1และ ปี4 เรียนกับศาสตราจารย์ฟลิตวิต
ปี2เรียนกับศาสตราจารย์สเปราส์
ปี3กับ ปี6 เรียนกับศาตราจารย์มักกอนนากัล
และเหลือปี5 ปีที่พวกแฮร์รี่ เรียนอยู่ในภาคเรียนนี้
เขาต้องลงเรียนวิชานี่กับสเนป
แฮร์รี่เกือบลืมไปแล้วว่าเขาต้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับสเนป
"เป็นอะไรไปเหรอแฮร์รี่ นายหน้าซีดเชียว"รอนถามเขาขึ้นมา
แฮร์รี่สะดุ้งจากภวงค์ "เอ่อ...ปล่าวไม่มีอะไร"แฮร์รี่หน้าซีดอย่างที่รอนว่า
เขายังไม่อยากจะเจอหน้าสเนปในตอนนี้
"งั้นเราก็ไปกันเถอะ"รอนชวน "อะ อื้ม"แฮร์รี่ขานรับ ทันใดนั้นจู่ๆ
แฮร์รี่ก็ล้มลง …..เด็กหนุ่มตกตระลึง…..
เจ็บ….เจ็บกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
เมื่อเช้าหัวใจของเขาไม่อาจรับรู้สิ่งใดๆ…..แต่ตอนนี้เพียงแค่เขาขยับกาย….
มันก็เริ่มรู้สึกได้
"แฮร์รี่ นายเป็นอะไร" รอนเริ่มสังเกต….ความผิดแปลก
"อะ..โอ็ย! เจ็บ! ….."แฮร์รี่โอดครวญ
"เจ็บ ตรงไหนแฮร์รี่"รอนถามเขาเห็นว่าตอนนี้ สีหน้าของเพื่อนรักเริ่มดูแย่มากขึ้น
"ฉันปวดท้อง อะโอ็ย!รอน
ฉัน...ฉันเดินไม่ไหวแล้ว"แฮร์รี่พูดพลางทำสีหน้าเจ็บปวดกว่าเดิม
"ฉันไปเรียนไม่ไหวแล้ว นายไปเรียนกับเฮอร์ไมโอนี่2คนเถอะ"
"ไม่ได้นะ แฮร์รี่นายกำลังเจ็บอยู่
ฉันจะไม่ทิ้งนายไว้อย่างนี้แน่"รอนพูดพลางแสดงสีหน้าจริงจัง
"แต่.... นายอาจจะถูกหักคะแนนก็ได้นะ"
"งั้นเอางี้ ฉันจะพานายไปส่งที่ห้องพยาบาล"รอนว่าพลางพยุงแฮร์รี่ขึ้น
"เกาะบ่าฉันไว้นะ นายพอจะเดินไปห้องพยาบาลไหวมั้ย"
"เอ่อ ก็พอไหว โอ็ย!"แฮร์รี่เอามือกุมท้องขึ้นมา
แล้วรอนก็พาแฮร์รี่ไปส่งที่ห้องห้องพยาบาล
ความคิดเห็น