คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : chapter 21 ลางร้ายเริ่มต้น....(2)
“อ้อ...ฉันลืมไป ถ้าไม่ใช่เขาคนนั้นคงแตะเนื้อต้องตัวนายไม่ได้สินะ....”
“มีหรือที่นายทำอะไร แล้วฉันจะไม่รู้....”
คำพูดพวกนั้นมันหมายความว่ายังไงกัน......
เด็กหนุ่มได้แต่เฝ้าครุ่นคิดด้วยความไม่สบายใจเอาซะเลย...
‘เค้ารู้อะไรเกี่ยวกับฉันกันแน่’
ไม่เข้าใจ หวาดกลัว สับสน
“ถ้าหากเป็นเรื่องนั่นล่ะ......แล้วทำไมเค้าถึงรู้ได้...”
ใช่ บางครั้งเขาก็รู้สึกถึงสายตาที่ไม่ชอบมาพากล แต่เด็กหนุ่มทำให้ตัวเองสบายใจด้วยการคิดเอาว่า ตัวเขาคิดไปเอง
ทว่า ตอนนี้เขาชักไม่มั่นใจเอาซะแล้ว....
"อย่าหาว่าผมไม่รู้นะ ผมเห็นนะว่าอาจารย์ทำอะไรเขาที่ห้องพยาบาล"
เด็กหนุ่มนึกย้อนความ
จริงสิ หรือว่าคนที่เถียงกับเซอเวอรัส ตอนนั้นคนนั้นๆจะเป็น....
เขารู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย แต่ไม่ว่ายังไง….เขาต้องหาความจริงให้ได้
“แน่ใจนะว่าให้พวกเราไปก่อน”รอนถามเสียงค่อนๆจะเป็นห่วงเพื่อนร่างบางของเขา
“อืม ไม่เป็นไร ขอฉันอยู่จัดการอะไรบางอย่างก่อนน่ะ”แฮร์รี่บอกอย่างนั้นก่อนจะดันตัวรอนให้รีบไป
“ถ้าช้าเดี๋ยวเฮอร์ไมนี่จะหงุดหงิดเอานะ”เด็กหนุ่มผมดำเตือนเพื่อนรัก
แม้จะกังวลแต่ถ้าเจ้าตัวดึงดัน รอนจึงยอมเดินไปที่ห้องโถงกลางก่อนหลังจากที่พวกเขาเลิกเรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์
“ขอโทษนะรอน....แต่ว่าเรื่องนี่เท่านั้น ที่ฉันบอกพวกนายไม่ได้จริงๆ” เด็กหนุ่มกล่าวกับตัวเองในใจ ก่อนที่เขาจะดักรอนักเรียนกลุ่มสุดท้ายที่ออกมาจากห้อง
“...มีอะไร พอตเตอร์?”เสียงทุ้มต่ำเย็นๆนั่นกล่าวทักท่าทางไม่ใส่ใจต่อการมารอของเขา
“ฉันกับนายมีเรื่องต้องคุยกัน”แฮร์รี่ตัดสินที่จะเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มร่างสูงตรงๆ “แค่สองคนด้วย”
แฮร์รี่กล่าวก่อนจะมองหน้าเด็กหนุ่มผู้เป็นศัตรูไม่วางตา
“.........”มัลฟอยยิ้มที่มุมปาก ท่าทางมีเลศนัย
“งั้นพวกแกกลับไปก่อน”เด็กหนุ่มผมสีทองอ่อนสั่งกับลูกสมุนทั้งสอง
“เพราะฉันกับพอตเตอร์มีอะไรต้องคุยกันยาวล่ะ......”ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเหยียดยิ้มท่าทางพึงพอใจ
ติ๋ง เสียงหยาดน้ำค้างกระทบลงกับพื้น
…….ร่างๆหนึ่งนอนอยู่บนพื้น สติเริ่มตื่นตัวขึ้น
“มืด! หนาวจัง อึ๊ก....เจ็บ ที่นี่มันที่ไหน?” ชายหนุ่มผมดำยาวค่อยๆลืมตารู้สึกตัว ม่านตาของเขาเบิ่งกว้าง
แล้วต้องพบว่าตัวเองกำลังถูกล่ามโซ่ไว้ในห้องๆนึ่ง
“อะไรกัน??”เขาแปลกใจ แล้วก็เริ่มนึกออกว่าเขาพลาดท่าถูกพวกมันจับตัวมาไว้
“โอย หัวฉัน”ซิริอัสลูบศรีษะตัวเอง
“เจ้าพวกบ้านั่น สักวันมันต้องได้ชดใช้แน่”ชายหนุ่มสบถสาบาน
“แย่จริงๆ แม้แต่ไม้ก็โดนมันยึดไป….”
ชายหนุ่มพยายามใช้หัวคิดที่จะออกไปจากที่นี่
แล้วเขาก็ได้ยินเสียงประตูคุกใต้ดินเปิดดังขึ้น
“แก!....”อารมณ์ของชายหนุ่มเริ่มประทุเมื่อเห็นร่างๆหนึ่งเข้ามา
“ปีเตอร์! แกยังกล้าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีกเรอะ!”
ชายหนุ่มร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไรและพยายามไม่สบตากับเพื่อนเก่าซึ่งเขาเคยทรยศ
เขาย่างสุมเข้าไปหาซิริอัส ชายหนุ่มขยับตัวหนีอย่างระวัง
“แกคิดจะทำอะไร?”ชายหนุ่มตะคอกใส่
แต่ปีเตอร์ไม่ตอบกลับ เขาเพียงแต่ชักไม้กายสิทธิ์ออกมา
“อ๋อ…คิดจะมาฆ่าฉันสินะ ตามคำสั่งเจ้านายของแก”ซิริอัสแค่นหัวเราะ
“ก็เอาสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าน้ำหน้าอย่างแก จะฆ่าใครได้”เขาพูดน้ำเสียงเย้ยหยัน
ว่าแล้วชายหนุ่มก็หลับตาลง…..
สำหรับเรื่องความตายเขาทำใจยอมรับมันได้….
ตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็นหน้าแฮร์รี่อีกครั้ง…..
เขาก็รู้แล้วว่า เด็กคนนี้คือคนที่ยอมให้ได้ แม้แต่ชีวิตนี้ เขาไม่เคยเสียดายมันเลย…..
ขอแค่ได้เห็นเธอยิ้ม ขอแค่ให้ได้รู้ว่าเธอมีความสุขดี เท่านี้มันก็เพียงพอสำหรับคนอย่างเขา
“เอาสิ….มัวรีรออะไรอยู่…..”น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่มีความหวาดกลัวใดๆ
“ฉันพร้อมอยู่แล้วทุกเมื่อ…..”
ทว่าพวยลำแสงที่พุ่งออกมานั้น…….
“อึ๊ก….อ๊ากกกกกก”มันไม่ได้ทำให้เขาถึงตายทันที…..
แต่มันก็ทำให้ร่างของเขาปวดแสบร้อนทรมาณไปหมดทั่วอณูผิว
ชายหนุ่มดิ้นทุกรนทุรายด้วยความเจ็บปวด
“ทำไม…..”เขาถามชายหนุ่มร่างเล็ก
“นายไม่ได้มาเพื่อฆ่าฉันหรือ……ปีเตอร์”เขามองร่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
“ฉันเพียงแต่ทำตามคำสั่งนายท่านเท่านั้นเอง….”ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา….จนแทบไม่ได้ยิน
“แล้วนายท่านของแกไม่ได้อยากฆ่าฉันหรือไง!!”ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าคนที่ซึ่งเขาเคยเชื่อว่าเป็นเพื่อน
“อึ๊ก…..”ชายหนุ่มเริ่มหอบครางด้วยความเจ็บปวด
“อย่าพยายามฝืนเลย ซิริอัส….ยิ่งนายฝืนไปความเจ็บปวดมันก็ยิ่งกัดกร่อนนายเท่านั้น”
“เฮอะ ใครใช้ให้แกเสอะเรียกชื่อฉัน!”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเหี้ยม
“น้ำหน้าอย่างแกน่ะไม่มีสิทธิ์จะมาเรียกชื่อพวกเรา”เขามองชายหนุ่มร่างเล็กด้วยแววตาเครียดแค้น“ทั้งๆที่ตอนนั้นคนอย่างแกสมควรตายไปด้วยซ้ำ แล้วทำไมแกถึงยังต้องมีชีวิตอยู่ด้วย”
สิ้นคำพูดของเขา
ชั่วขณะหนึ่ง….ที่แววตาของชายหนุ่มร่างเล็กเต็มไปด้วยความเจ็บปวด…..
“ทำไมกัน ปีเตอร์….”คราวนี้น้ำเสียงของชายหนุ่มร่างสูงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ทำไม ทั้งๆที่แกก็มีความรู้สึก….แล้วทำไมแกยังต้องไปทำงานเพื่อมัน….ทรยศเราเพื่อมัน…..ทำไม!”
“ก็เพราะว่า…..ฉันอยากมีชีวิตอยู่….”น้ำเสียงของปีเตอร์แห้งผาด….
“มีชีวิตอยู่…..แล้วนี่เรอะ ชีวิตที่แกอยากได้…..”
“นายไม่เข้าใจหรอก….ว่าความกลัวถึงที่สุดมันเป็นยังไง…..”
“ไม่เข้าใจแล้วทำไมล่ะ? แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าอะไรคือความถูกต้อง”ซิริอัสกัดฟัน
“เรื่องนั้นฉันก็รู้…..”
“ฉันก็รู้? ถ้าแกรู้แล้วทำไมแกถึงยังทำอย่างนั้น….”ชายหนุ่มผมดำตะคอกถามอีกครั้ง
“ฉันหนีไม่ได้….”
“หนี? หนีจากอะไร?”ซิริอัสมองเพื่อนผู้ทรยศแล้วด้วยความสับสนไม่เข้าใจ
“เรื่องนั้น……”แต่ก่อนที่ชายหนุ่มร่างเล็กจะได้ตอบ
ร่างๆหนึ่งก็ปรากฏเข้ามาภายในห้องขัดจังหวะสนทนา
“ช่างสมกับเป็นซิริอัส แบล็ค ทั้งๆที่ร่างกายบอบช้ำถึงแบบนั้น ยังมีแรงได้อีกนะ”น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยชื่นชม
แต่ร่างของซิริอัสกลับขนลุกซู่…..
ทั้งๆที่เขาไม่เคยหวาดกลัวอะไรมาก่อนแต่ทำไมคราวนี้ร่างกายของเขากลับอ่อนเปลี้ย
แล้วยังน้ำเสียงนั่น…..เขาเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
“กะ..แกเป็นใคร”เขาแค่นถามแต่แล้วเมื่อได้เห็นร่างนั้นเต็มตา….
เขาก็ได้แต่ตกตะลึงด้วยความช๊อค
“เป็นไปไม่ได้……”
ชายหนุ่มกรีดร้องอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง
“เป็นไปไม่ได้!!!!!”
ร่างนั้นแสยะยิ้มอย่างมีชัยก่อนที่ทุกอย่างจะหายมืดไปตามแสงอาทิตย์อัสดง
“นี่ทำไมฉันต้องเข้ามาในห้องของนายด้วย”แฮร์รี่ถามท่าทางไม่วางใจเด็กหนุ่มผมบลอนคนนี้นัก
“นึกว่านายอยากคุยกับฉันเป็นการส่วนตัวเสียอีก….”เขาทำเสียงเยาะ
ซึ่งแฮร์รี่รู้สึกไม่ชอบท่าทางนั่นเอาซะเลย หากไม่ใช่เพราะไอ้ความไม่สบายใจนี่ล่ะก็
เขาไม่มีวันมาเหยียบที่ๆเป็นที่ของพวกสลิธีรินนี่หรอก….
“เอาล่ะนั่งลงก่อนสิ”มัลฟอยเชื้อเชิญ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ร่างบางยังคงเกร็งๆพร้อมกับสายตาที่แสดงความไม่ไว้ใจ ทำให้เขาต้องเสริม
“ไม่ต้องห่วง ไม่มีกับดักอะไรหรอก ห้องนี้ฉันอยู่คนเดียว”มัลฟอยพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “อ๋อ หรือว่า คุณพอตเตอร์คงกลัวสินะ”
เพราะคำพูดนั่น ทำให้เด็กหนุ่มจำใจต้องนั่งลง
“จะเอาอะไรหน่อยมั้ย ฉันจะเสิร์ฟให้”เขาถามพลางถอดเสื้อคลุม
“ไม่ล่ะ ขอบใจ ฉันอยากให้นายรีบเข้าประเด็นดีกว่า”แฮร์รี่ตอบพลางทำสีหน้าร้อนใจนัก
“เอาน่า ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ….”มัลฟอยลากเสียง “งั้นเอาเป็นของพื้นๆอย่างชาละกัน…นายไม่ว่าอะไรนะ”
ดูเหมือนมัลฟอยตั้งใจจะนอกเรื่องคล้ายกับจะถ่วงเวลาให้เด็กหนุ่มอยู่ที่นี่นานนัก
แต่แฮร์รึ่ไม่อยากแม้จะเสียเวลาในที่แบบนี้สักนาทีเดียว
“พอทีเถอะน่า…มัลฟอย ฉันมีเรื่องที่ต้องพูดกับนายให้ได้!”เด็กหนุ่มร่างบางตัดสินใจลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา
“นายรู้ใช่มั้ย? เรื่องของอาจารย์กับฉัน….นายน่ะเป็นคนที่อยู่ตรงนั้นใช่มั้ย” ในที่สุดแฮร์รี่ก็กลั้นใจถามในสิ่งที่เขาไม่เคยอยากให้ใครล่วงรู้มาก่อน โดยเฉพาะกับคนที่เขา…อยากหนีห่างให้ไกลมากที่สุด
เสียงน้ำต้มดังปุดๆในหม้อต้มที่ลอยขึ้นมาพร้อมกับลูกไฟที่เสกโดยคาถา
“ทำไมนายถึงคิดว่า ฉันเป็นคนที่อยู่ตรงนั้นล่ะ….?”เขาถามย้อนร่างบาง
เขาเริ่มรู้สึกว่าพูดไม่ออกเป็นครั้งแรกที่มาในห้องนี้
“…ก็เพราะนายพูดแบบนั้น ฉันอดคิดไม่ได้….”
“หึ..”เขายิ้มบางๆ “ฉันอาจจะแค่พูดจาส่งเดชไปเรื่อยก็ได้…”เด็กหนุ่มว่าขณะที่หม้อเริ่มเทน้ำร้อนลงในแก้วชา
“ของนาย”มัลฟอยยื่นแก้วส่งไปให้ร่างบาง
แต่แฮร์รี่ไม่มีอารมณ์ที่แม้แต่อยากจะแตะต้องมัน….
“บอกมาสิ….”เด็กหนุ่มว่าพลางไม่เงยหน้ามองเขา
“บอกฉันทีสิ มัลฟอยเป็นนายใช่มั้ย?......”
“ฉันว่าแทนที่นายจะมาสงสัยฉัน ทำไมนายถึงไม่ไปสงสัยเขาซะมากกว่านะ”เด็กหนุ่มผมบลอนว่าพลางดื่มชาก่อนจะนั่งปล่อยตัวที่เก้าอี้นวมข้างหน้าเด็กหนุ่มผมดำ
“เขา? อาจารย์ ทำไมฉันต้องสงสัยอาจารย์ด้วย”แม้จะไม่มั่นใจแต่เด็กหนุ่มรู้ดีว่า เขาที่ว่าหมายถึงใคร
และแล้ว มัลฟอยก็เริ่มขยับเข้ามาหาเด็กหนุ่ม
“นายรู้อะไรบ้างล่ะ เกี่ยวกับเขา…..”
“…..”เป็นครั้งแรกที่แฮร์รี่ขึ้นมาสบตาสีฟ้านั่น เขามองหน้ามัลฟอยอย่างไม่เข้าใจ
“รู้? นายพูดถึงอะไรน่ะ มัลฟอย….”
“พอตเตอร์ที่น่าสงสาร…..นายไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยสินะ……”มือขาวซีดนั่นเริ่มลูบไล้เส้นผมของร่างบาง
พลั่ก!
“จะทำอะไรของนายน่ะ”เด็กหนุ่มผลักเขาออกให้พ้นตัว
ร่างสูงเซไปเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มยิ้มอย่างมีประกายมุ่งร้ายในแววตา
“นายมาเพื่อรู้ไม่ใช่รึพอตเตอร์? ฉันก็กำลังจะให้คำตอบกับนายไงล่ะ….”
น้ำเสียงเยือกเย็นเริ่มทำให้เขากลัวเล็กน้อย
“อึก….”แฮร์รี่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าต้องการทำอะไรบางอย่างซึ่งไม่ใช่เรื่องดีแน่ เขาตัดสินใจที่หยิบไม้กายสิทธ์ แต่แล้ว…..
“ครูซิโอ!!”ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะรู้ตัว
“อ๊า!!!!”
ร่างกายของเขาก็ด้านชาไปหมด…..ด้วยความเจ็บปวดแต่ก่อนที่ร่างบางจะรู้สึกตัว
เขาเริ่มรู้สึกง่วงไปหมด……
“ขอโทษนะ พอตเตอร์…แต่คงต้องขอให้หลับไปสักพัก….”
รอยยิ้มเย้ยหยันนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก่อนที่ตัวเขาเองจะหมดสติ
“เซอเวอรัส…..”แม้เกือบจะปิดตาแต่เขาก็ยังอดคิดถึงใบหน้าของคนๆนั้นไม่ได้
แม้จะไม่มีหวังแต่เขาก็ยังอดคิดไม่ได้
“เซอเวอรัส ช่วย…..ผมที……”
“พอตเตอร์?”อยู่ๆชายหนุ่มก็รู้สึกได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือของร่างบางขณะที่เขากำลังนั่งตรวจงานภายในห้องทำงาน
“แว่วไปเอง รึว่า……”
ชายหนุ่มพยายามที่จะไม่คิดอะไรมาก เขาหันกลับมาสนใจงานที่กองตรงหน้า
ทว่า….ทำไมกันความรู้สึกไม่สบายใจที่เกิดขึ้นมา
“ทำไมนะ…เราต้องคิดถึงเจ้าเด็กนั่นด้วย…..”
ความคิดเห็น