คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : chapter 20 ลางร้ายเริ่มต้น....
เพียงครั้งแรกที่ฉันได้พบเธอ หัวใจฉันมันเริ่มไหวหวั่นอีกครั้ง......
ฉันไม่เคยนึกฝัน
มันเหมือนกับพระเจ้าส่งตัวเจมส์มาปรากฏตัวเบื้องหน้าฉันอีกครั้ง
เพราะพวกเธอเหมือนกันมาก......
เหมือนกันจนเสียฉันนึกว่าฉันกำลังจะได้สิ่งที่ฉันเคยสูญเสียไป
มาครอบครองไว้ในมือฉันอีกครั้ง
คราวนี้ล่ะ จะไม่ให้หนีไปอีกแล้ว.......จะไม่ยอมให้จากฉันไปไหน
ต่อให้ใช้วิธีสกปรกก็ตาม ก็จะไม่ยกเธอให้ใครอีก.....
.
.
.
.
.
‘แม้เธอจะเป็นเพียงแค่เงาของคนที่ฉันรัก’
“เธอเป็นของฉัน.............”
.
.
.
.
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
ฉันเกือบจะหลงรักเธอด้วยซ้ำไป......เพียงแรกเห็น
ทว่า
.
.
.
.
เพราะเธอมีสายตาคู่นั้น
สายตาของคนที่พรากคนที่ฉันรักที่สุดไปนั้น
ฉันเครียดแค้น เพราะเวลาที่เธอจ้องมองฉัน มันเหมือนจะตอกย้ำว่า
เธอไม่ใช่เขา......
ทั้งๆที่ฉันหลอกตัวเองเสมอมา ว่าเธอคือเขา
เขาที่กลับมา กลับมาหาฉันอีกครั้ง
ทว่า.......
.
.
.
.
ความจริงฉันรู้ดีที่สุดว่าเธอไม่มีทางเป็นเขาไปได้
แม้จะเหมือนกันมากแค่ไหน
แต่เธอก็คือเธอ......
เขาคนนั้นก็ยังเป็นเขาคนนั้น
เป็นเจมส์ของฉัน
ไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์.....
ไม่ใช่เธอ
.
.
.
.
ฉันเองก็รู้ตัวดี ว่าฉันกำลังใช้เธอแทนเขา
เขาที่สูญเสียไป ฉันหลอกตัวเองว่าฉันไม่ได้รักเธอ....
แต่ฉันรักสายเลือดของเจมส์ที่ยังคงไหลเวียนอยู่ในร่างกายเธอ
ถึงกระนั้น.....ทำไม
ฉันไม่ปรารถนาจะให้เธอเป็นของใครอีก.........
.......................................
ทั้งๆที่ฉันไม่อาจจะรักใครได้อีกแล้ว......
ทำไม ฉันถึงไม่ยอมปลดปล่อยเธอไป
เธอมีอิสระมีชีวิตที่เป็นตัวของเธอ แต่ฉันก็ยังบังคับ.....
ให้เธอยอมเป็นของฉัน มีชีวิตที่ฉันจะทำให้เธอขาดฉันไปไม่ได้
นี่คือการแก้แค้นงั้นรึ.........
.
.
.
.
บางทีมันคงจะใช่........
แต่บ้าจังนะ เจมส์
.....................
ทั้งๆที่ฉันสัญญากับนายไว้แล้ว
ว่าจะคอยปกป้องดูแลเด็กคนนั้น
แต่ฉันกลับทำร้ายตัวเขาซะเอง.......
ด้วยมือคู่นี้ มือที่ฉันสัญญาว่าจะปกป้องเขา ดูแลเขา
ด้วยชีวิตสุดท้ายของฉัน
.
.
.
.
.
.
บ้าจัง.....
ทำไมนะ เจมส์
ฉันยังปรารถนาให้เด็กคนนั้นเป็นของฉัน........
ทั้งรู้ว่าเขาไม่ใช่นาย
แต่ฉันก็ยัง..........
ต้องการ “เขา”
ฉันรักนายไม่ใช่หรือ
....หรือมันไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้ว
.
.
.
.
.
.
นายช่วยบอกฉันทีได้มั้ย
เจมส์.......
หรือฉันควรถามเธอกันแน่....
“แฮร์รี่”
.
.
.
.
.
.
ท่ามกลางความสับสนนั้นบางสิ่งบางอย่างได้ผุดขึ้นเกิดภายในใจ......
ของชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวเดียวดาย
คงมีเพียงทิฐิกับอดีตเท่านั้น ที่ทำให้บางส่วนในจิตใจ
ปิดกั้น ไม่ยอมรับความจริง................
เสียงของใครคนนึงแว่วมา
กระซิบแผ่วเบาที่ด้านข้างของหัวใจ
“ฉันปรารถนาให้นายมีความสุขนะ........”
ใครกันนะที่เคยบอกกับเขาไว้แบบนั้น
“ความสุขน่ะ...มันอยู่เพียงแค่เอื้อมมือเท่านั้นล่ะ...เพียงแต่นายจะหาเจอได้หรือเปล่า”
คำพูดนั้น เสียงที่คุ้นเคย
“เซอเวอรัส.............”
เสียงที่แว่วผ่านมา จนวันนี้น้ำเสียงนั้น เขายังจดจำมันได้ไม่ลืมเลือน
“ฉันยังจะมีความสุขได้อีกเหรอ......ก็ในเมื่อความสุขน่ะ......มันตายจากฉันไปแล้ว”
ชายหนุ่มถามตัวเอง
ใช่สิ....หัวใจเขามันยังเต็มไปด้วยความแห้งแล้งเย็นชา
ความเจ็บปวดจากอดีตที่ยังตามหลอกหลอนไม่เลิกรา
เขายังคิดถึงรอยยิ้มนั้น......รอยยิ้มของเจมส์
ทว่าชั่วแวบนึงที่ภาพของใครบางคน.....
ซ้อนทับกับภาพๆนั้น
“อาจารย์ฮะ.......”น้ำเสียงใสๆนั่น.....
แย้มยิ้มของเธอคนนั้น
หัวใจเขาสับสน............ความรู้สึกนี่คืออะไรกันแน่........
“แฮร์รี่.........”
ชายหนุ่มพึมพรำชื่อนั้นออกมาช้าๆ......
หัวใจดำดิ่งของเขาลงไป ลงไป
มืดมิด.....จนมองไม่เห็น
ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง
“ว้า~ ...หนาวๆๆ ยังงี้ต้องรีบกลับไปที่ห้องโถงกลางไวๆ”รอนบ่นอุบอิบ มือไม้ถูเบียดเสียดพยายามให้อุ่นขึ้น
“แหม อย่าทำเป็นบ่นไปหน่อยนะรอน เพราะใครกันล่ะ เตือนแล้วเตือนอีกไม่ให้ตื่นสาย เห็นไหมอาบน้ำลวกๆอย่างนั้น เลยหนาวซะแบบนี้”เฮอร์ไมนี่ค่อนขอด อดสมน้ำหน้าไม่ได้
“รู้น่า ...ไม่ต้องทำมาเป็นซ้ำเติมกันหน่อย”เด็กหนุ่มผมแดงทำหน้ามุ่ย อีกกะแค่เรื่องนิดๆหน่อยๆทำเป็นบ่นไปได้
“นี่ฉันเตือนด้วยความหวังดีนะยะ!!”เสียงของเฮอร์ไม่นี่เอ่ยอย่างงอนๆ
“คร๊าบๆ รู้แล้วน่า”รอนเกาหัวแกรกๆ ผู้หญิงนี่น๊า อะไรนิดอะไรหน่อยก็ขี้งอน
แฮร์รี่ซึ่งเฝ้ามองคู่นี้ทะเลาะกันจากทางด้านหลัง หัวเราะคิกๆอย่างอดไม่ได้
“ไม่ต้องมาทำหัวเราะเลยนะแฮร์รี่”รอนต่อว่า “เพราะนายนั่นแหละ หมู่นี้เล่นกลับหอซะดึกดื่นทำเอาฉันเป็นห่วงจนนอนไม่หลับเลย”
“เอ่อ...ขอโทษนะ รอน”เด็กหนุ่มร่างบางก้มหัวลงเล็กน้อย เชิงขอโทษเพื่อนรัก
“นี่ ไม่ต้องไปโทษแฮร์รี่เลยนะ รอน! ที่เขาต้องกลับหอดึกดื่น มันเพราะว่าเขาต้องไปช่วย ศจ.สเนปที่ห้องทำงานนี่นา”เฮอร์ไมนี่พยายามแก้ต่างให้เด็กหนุ่ม
แฮร์รี่เพียงแค่กระพริบตาปริบๆ หน้าซุกลงกับหนังสือที่เขาหอบมา
แต่รอนกลับฉุนใส่เด็กสาว “ใครว่าเล่า เฮอร์ไมนี่ นั่นน่ะมันเป็นเพราะเจ้าบ้าสเนปนั่น.... สั่งลงโทษกักบริเวณแฮร์รี่เค้าต่างหาก แล้วดูสิ แค่ทำยาพลาดนิดเดียว เล่นลงโทษซะถึงสิ้นเทอม มีที่ไหนกัน”
แล้วรอนก็บ่นไปตลอดทางที่จะไปห้องโถงกลาง เฮอร์ไมนี่ได้แต่รับฟังอย่างระอาใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก
แฮร์รี่ส่ายหน้าช้าๆ ดีที่ทั้งสองคนไม่ทันสังเกตเห็น
รอนเค้าจะคิดยังไงนะ......ความจริงที่ว่าเขาถูกสั่งลงโทษ
มันไม่ใช่เพียงแค่การลงโทษเท่านั้น พอนึกถึงเรื่องที่เค้าทำกับอาจารย์ไป หลายค่ำคืนที่เขาอยู่ภายใต้ร่างสูงใหญ่
ร่างกายที่เบียดเสียดประคองกอดกัน
ไออุ่นยามชั่วข้ามคืน เสียงกระซิบของอาจารย์....
“...แฮร์รี่....”
และแล้วเด็กหนุ่มหน้าแดงฉ่าอย่างไม่ตั้งใจ
“อื๋อ เธอเป็นไรไปน่ะ ทำไมหน้าแดงจัง?” เฮอร์ไมนี่ ถามเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไป
“ปะ...เปล่านี่!!”แฮร์รี่รีบปฏิเสธ”เอ่อ เรารีบไปห้องนั่งเล่นกันเถอะ เดี๋ยวรอนได้หนาวตายพอดี”
แล้วเด็กหนุ่มก็เบี่ยงตัวหนีไปก่อนเพื่อนรักทั้งสองจะทันได้ถามอะไรอีก
................
“เล่นลงโทษซะถึงสิ้นเดิมมีที่ไหนกัน?”
คำพูดของรอนส่งผลกระทบถึงจิตใจเขามาก็จริง.....
แต่มันไม่ได้ทรมานเหมือนแต่ก่อนแล้ว
รอน สำหรับฉันแล้วมันไม่ได้เป็นแค่การลงโทษธรรมดาๆหรอกนะ.....
อย่างน้อยที่เค้ายอมกอดฉัน.....
แม้จะเป็นแค่ตัวแทน
แต่
.......มันก็ต้องมีเยื่อใยบ้างจริงมั้ย
คิดอย่างนี้ได้ใช่มั้ย? ไม่ผิดใช่มั้ย?
........................
อาจารย์.........ไม่สิ
เซอเวอรัส
คุณได้ยิ้นมั้ยฮะ....
คำว่ารัก......
มันดังอยู่ในใจผม...................
จังหวะที่เด็กหนุ่มกำลังก้าวเข้าห้องโถงกลาง ซึ่งกำลังเบียดเสียดไปด้วยเด็กนักเรียนชั้นปีต่างๆพากันทำธุระของตนกันอย่างขวักไขว่
และขณะที่แฮร์รี่กำลังเหม่อจนไม่ได้มองทางอยู่นั้น
เขาเผลอชนกับใครเข้าจังเบ้อเร่อ
“โอ๊ย!!”เด็กหนุ่มเซไปข้าวของหล่นระแนระนาด
“ระวังทางหน่อยสิ ซุ่มซ่ามเอ๊ย!!”เจ้าของเสียงกล่าวด้วยเสียงขุ่นเขียว
“น้ำเสียงแบบนั้น?”
แล้วเขาจำใจต้องสบตากับคนที่ไม่อยากแม้แต่จะเจอหน้า
เดรโก มัลฟอย!!! -___-“
“อะ...อ้าว นึกว่าใคร มาทำอะไรที่นี่ล่ะ คุณพอตเตอร์”สีหน้าเยาะๆแบบนั้น เขาไม่ชอบเอาเลยสักนิด
เด็กหนุ่มทำหน้าฉุน เขาไม่จะตอบอะไรมัลฟอยจึงแกล้งทำทีเป็นเก็บหนังสือ
“เฮ้! อย่ามาเสียมรรยาทกับฉันแบบนั้นนะ พอตเตอร์!” มัลฟอยเอื้อมมือมาเตะไหล่เด็กหนุ่ม แต่แฮร์รี่กลับสะบัดตัวออก
มัลฟอยไม่ได้ชักสีหน้าแต่อย่างใดกับปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มร่างบาง
“อ้อ...ฉันลืมไป ถ้าไม่ใช่เขาคนนั้นคงแตะเนื้อต้องตัวนายไม่ได้สินะ....”
เฮือก...!?
ทันทีที่ได้ยินแฮร์รี่รู้สึกเหมือนหัวใจวูบลงไป เขาหันมามองหน้ามัลฟอย แววตาตื่นตระหนก
“ทำไมนาย!....”
ไม่ทันที่เขาจะถามเสร็จ มัลฟอยกลับยื่นหน้ามาใกล้ๆก่อนจะกระซิบลงที่ข้างหู
“มีหรือที่นายทำอะไร แล้วฉันจะไม่รู้....”มือร้อนผ่าวสัมผัสที่ใบหน้าของร่างบาง
เด็กหนุ่มจ้องเขาด้วยแววตาพรั่นพรึง....แต่ก่อนที่มัลฟอยจะพูดขึ้นอีก
“ปล่อยเขานะ มัลฟอย”
เสียงของใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาจากด้านหลังด้วยความโมโห เด็กหนุ่มผมทอง ค่อยๆผละออกจากแฮร์รี่
“จะทำอะไรเขาน่ะ”เป็นรอนนั่นเอง เด็กหนุ่มผมแดงรีบวิ่งเข้ามาดึงตัวแฮร์รี่ให้ห่างออกมา
“เปล่านี่...แค่บอกอะไรดีๆให้ จริงมั้ย พอตเตอร์” มัลฟอยมองมาที่เด็กหนุ่มผมดำ
“........”แต่แฮร์รี่รีบหันหน้าหนี
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉัน ขอตัวละกัน”เด็กหนุ่มร่างสูงแววตาเอาเรื่องทำท่าจะจากไป
“แล้วเจอกันนะ....พอตเตอร์”เขาทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากที่ตรงนั้นไป
“นายไม่เป็นอะไรนะ แฮร์รี่....”รอนรีบหันมาถามด้วยความเป็นห่วง
“อือ.....ไม่เป็นไร”แฮร์รี่ตอบเสียงเบา เขามองตามมัลฟอยที่ค่อยๆเลี้ยวหายไปอย่างไม่วางตา
“มัลฟอย....นายรู้อะไร?เกี่ยวกับฉันงั้นรึ”
เขาได้แต่ถามตัวเองในใจ
ความคิดเห็น