คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 19 จนถึงเวลาที่ฉันได้พบเธอ ..
O
O
o
.
..
O ..
O
O ..
..o ..O ..
O
..O ..
“เซอเวอรัส ..”
“อะไร .”
“ดูนี่สิ ..สวยจังเลย.นะ..นายว่างั้นมั้ย ..”
“ก็แค่หิมะธรรมดา .ไม่เห็นจะมีอะไรสวยตรงไหน .”
“เหรอ .แต่ชั้นก็ชอบหิมะที่สุดเลยนะ มองกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ ”
O o
.O O
o
O ..
“ดีจัง นายนี่น๊า ”
“เอ๋?”
“สำหรับนาย อะไรๆมันก็สวยไปหมดสินะ มองโลกในแต่สิ่งที่สวยงาม สำหรับฉันมองไปยังไง..มันก็เป็นแค่หิมะธรรมดาๆ. .หิมะสีขาว..สีบริสุทธิ์ สีแห่งความว่างเปล่า สีแห่งความเหงา...”
“ ..”
“ไม่ต้องทำสีหน้าหงอยขนาดนั้นก็ได้ ..
ฉันแค่พูดในสิ่งที่ฉันมองเห็นว่าเป็นยังไงเท่านั้น ..
สำหรับฉัน หิมะกี่ปี ทุกครั้งที่มันตกลงมา ถึงใครจะมองว่ามันสวยเพียงใด .
แต่ฉันมองเห็นแค่ความโหดร้ายของความเหงา ความเย็นเรียบนั่น ความหนาวที่ทารุณหัวใจ”
“.เซอเวอรัส เกลียดหิมะเหรอ ”
“เปล่า..ไม่ได้เกลียด .แต่ก็ไม่ได้ชอบ .”
“ไม่ชอบ เพราะมันเย็นเหรอ เพราะว่ามันเหงาเหรอ ..”
“ ..”
“ทำไมล่ะ..ทำไมนายเกลียดมันมากเหรอ ..”
“ไม่รู้สิ ..ฉันมองไป..มันเหมือนมองตัวเอง ตัวฉันที่เหมือนกับมัน ตัวฉันที่เหมือนกับว่าไม่มีตัวตน อยู่ในใจของใคร .. ตัวฉันที่..สุดท้ายก็ต้องหายไปในความเปลี่ยวเหงาสีขาวของหิมะนั่น ”
“เซอเวอรัส
ฉัน .”
“ช่างมันเถอะ อากาศเย็นมากแล้วนะ ตัวเล็กๆอย่างนายเดี๋ยวก็ถูกพายุมันหอบเอาไปหรอก ”
“ ..”
“เฮ้! เป็นอะไรไป ร้องทำไม เจ้าขี้แยเอ๊ย ..”
“ก็ ก็ฉัน เพราะฉันแท้ๆ ไปพูดว่าชอบหิมะทั้งที่นายเกลียดขนาดนั้น .เพราะฉันใช่มั้ย .”
“บ้าน้า! แค่ฉันบอกว่าเกลียดก็ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย ..”
“ก็ เซอเวอรัสทำหน้าเหมือนเจ็บนี่นา .เจ็บปวด .รวดร้าว เปลี่ยวเหงา
นายยังเหงาใช่มั้ย เหงาเหมือนกับความรู้สึกที่นายบอกไปแบบนั้นแท้ๆ .”
“เจมส์ ทำไม .นายก็ไม่เห็นต้องร้องนี่นา .”
“ก็ ก็ ”
“เฮ้อ นายนี่ จริงๆนะ ..ทำเป็นห่วงไม่เข้าท่าเลย...”
“อืม ก็ ฉันไม่อยากเห็น เซอเวอรัสทำท่าเศร้าๆยังงี้นี่นา ..”
“ก็ไม่ได้เศร้าสักหน่อย ”
“ ..”
“โอเคๆ ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันเศร้า แต่มันไม่ใช่ภาระอะไรของนายที่ต้องมาตามเศร้าไปกับฉันนี่ .กลับได้ยัง หื้อ! อากาศหนาวๆยังงี้ เดี๋ยวหน้าสวยๆของนายก็แตกหมดหรอก”
O
.O o ..
..o
..O
o ..O
O ..
“วันนี้หิมะท่าจะตกหนักนะ ว่ามั้ย เจมส์ ..”
“อืม ..”
“เฮ้อ วันนี้ก็คงหนาวน่าดู .”
“เหรอ .แต่ว่านะ ”
“เอ๋? ”
“ถ้าจับมือกันไว้แบบนี้เดี๋ยวก็อุ๊นอุ่นเองล่ะ อ้าวเซอเวอรัสทำไมหน้าแดงจัง ...?”
“ก็ อากาศมันหนาวนี่ ”
“จริงเหรอ? .”
“เออ สิ ..”
o .
O o
O .
O ..
o O ..
“นี่เซอเวอรัส ..?ชอบฉันตรงไหนเหรอ ..”
“ถามไรบ้าๆ ฉันเขินนะเฟ้ย ”
“ก็ตอบหน่อยสิ ฉันอยากรู้
นะ .”
“อืม ..ก็นายเป็นคนที่ช่วยฉันเอาไว้น่ะสิ ..”
“เอ๋ ตอนไหนกัน ”
“ก็ตอนที่เจ้าหมาป่านั่นจะขย้ำฉันเอาน่ะสิ ถ้านายไม่มาห้ามไว้ .ตอนนั้นฉันอาจจะเผลอไป ..ทำร้ายเพื่อนนายจนตายได้ นายเป็นคนที่ช่วยห้ามทั้งฉันทั้งเจ้าลูปินเอาไว้ไง”
“อ๋อ แต่ตอนนั้นฉันแค่ห้ามลูปินเอาไว้ให้เขาใจเย็นลงเท่านั้นเองนี่นา .ไม่เห็นเป็นการช่วยตรงไหน .”
“ก็ถ้าหากนายไม่มาห้ามเอาไว้ ฉันคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก เพื่อนนายก็เหมือนกัน ถ้านายไม่มาห้ามเขาไว้ฉันเองก็าจจะเผลอเกือบฆ่าใครก็เป็นได้ .”
“อ .อืม แต่มันก็แค่ ”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ .เจมส์ ถ้าหากไม่มีนาย .ฉันเองก็คงไม่อาจจะทนมีชีวิตอยู่เหมือนทุกวันนี้หรอก คงไม่มีทางยิ้มได้เหมือนวันนี้ ไม่มีความสุข ไม่มีความอบอุ่นเหมือนทุกวันที่เป็นอย่างนี้หรอก .แล้วที่พูดถึงหิมะตะกี้นี่ ฉันแค่เผลอไปนึกถึงอดีตของตัวเองเท่านั้น .มันเลยโพล่งออกไปแบบไม่รู้ตัวน่ะ ขอโทษ ที่ทำให้คิดมากนะ”
“ อะ .อืม.. ”
O
..o
..O
.O . . ..
o
“นี่ เซอเวอรัส ”
“อะไร”
“เซอเวอรัส .ถ้าหากว่าฉัน เป็นอะไรไปขึ้นมา .นายจะยังไปรักคนอื่นอีกมั้ย.”
“ทำไมถามแบบนั้น!!! ..”
“ก็แค่อยากรู้ .ก็เท่านั้น ฉันเองก็ไม่เคยนึกฝันนะ..จะได้มารักกับนาย ไม่คิดว่านายจะเป็นฝ่ายออกปากก่อนหรอก .ตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรก ..ฉันเองก็ไม่คิดหรอกนะว่าจะได้เป็นของๆคนดวงตาสีม่วงแสนสวย ..”
.
“ฉันก็เหมือนกันล่ะน่า .ไม่คิดว่าสุดท้ายฉันจะได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มอาบแสงตะวันหรอก”
“ เอ๋? รอยยิ้มอาบแสงตะวัน??”
“ก็ตอนนายยิ้มน่ะ มันรู้สึกเหมือนได้เห็นความสดใสของแสงสว่าง ตอนที่เจอนายครั้งแรกก็เหมือนกัน ฉันเองก็หลงไปกับรอยยิ้มของนาย รู้มั้ย?”
“อะ เหรอ”
“ยิ่งพอได้ใกล้พอได้รู้จักตัวตนของนายฉันก็หลงนายมากขึ้นทุกที ”
“อืม พูดอย่างนั้นเขินนะ .”
“ก็มันจริงนี่!! ฉันว่าคงไม่มีใครปฏิเสธหรอก .ถ้าได้รู้จักนาย ”
“ละ .แล้วคำตอบตะกี้ล่ะว่าไง ..”
“พอเขินละเปลี่ยนเรื่องเชียว”
“บ้า! ก็ ก็รีบตอบเถอะ .”
“ก็แหงอยู่แล้ว .ฉันไม่มีทางรักใครนอกจากนายหรอก จะรักนายไปจนกว่าจะ ”
ตุบ!
“เอ๋ เจมส์ มากอดทำไม ..?”
“รักนะ เซอเอวรัส .รัก ”
“อ่ะ เออ รู้อยู่หรอกนะ แต่มาอ้อมกอดแบบนี้มันเขินนะเฟ้ย!
“.อยากอยู่ด้วยกัน อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยากให้ฉันเป็นของนายคนเดียว อยากให้นายรักฉันคนเดียว ...”
“เจมส์ .”
“นี่ เซอเวอรัสที่ว่ารักฉันน่ะจริงใช่มั้ย .? รักฉันแล้วไม่มีทางเสียใจ จริงๆนะ”
“ก็รู้อยู่แล้ว เพราะรักไงมีนายเป็นเจ้าของหัวใจฉันคนเดียว .เท่านั้นเอง ”
“อืม เซอเวอรัส รักนายจัง รักที่สุด””
..
รัก
นาย
นะ .
รัก
..
“อืม “ ชายหนุ่มสลึมสลือตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ..แสงอาทิตย์สาดส่องเข้าทางหน้าต่าง ..
ช่วยปลุกทุกสรรพสิ่งให้ตื่นขึ้นมา .เขานั่งรื้อฝื้นความรู้สึกนึกคิดช้าๆ
ฝัน?
หิมะ?
เจมส์ ..นายอีกแล้ว
“นายไม่คิดจะยอมปล่อยฉันจากความทรงจำเลยใช่มั้ย ..?”
ยิ่งคิดถึงความทรงจำที่แสนหวาน ความเจ็บในอกก็ยิ่งบีบรัดราวกับว่า มันไม่มีทางจางหาย
สเนปครุ่นคิดถึงความฝันอยู่นานสักพัก นึกแปลกใจ ทำไมมันต้องตามมาราวีเขาอีกแล้วทั้งๆที่พยายามจะลืมแต่มันกลับทำให้เขากลับยิ่งจดจำฝังแน่น
อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่ว่ารัก มันมีให้กันมากเกินไป .
มากจนกลายมาเป็นความเจ็บปวด
“ฉันต้องทำยังไง ฉันถึงจะลืมนายได้ซะทีเจมส์ .”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
หลายปีกว่าแล้ว ตั้งแต่วันนั้น วันที่สูญเสียความรักไป .
เขาฝันถึงแต่ภาพซ้ำๆกัน ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
บางครั้งที่มันทำให้เขาเกิดรอยยิ้มได้ แต่สุดท้าย มันก็จบลงด้วยการสะกดกลั้นน้ำตาที่มันมีอยู่ไว้ในใจ
ชายหนุ่มมองแสงอาทิตย์สาดส่อง หน้าร้อนกำลังเริ่มต้นขึ้น .
อีกไม่นานหน้าร้อนก็จะจบลง .และแล้วเทอมใหม่ก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง .
วนเวียนไปมาไม่รู้จบ ..
เขานึกถึงวันที่ตัวเองต้องตกลงปลงใจมาที่แห่งนี้อีกครั้ง ฮอกวอตส์บ้านเพียงแห่งเดียว
“ท่านมั่นใจหรือครับ ว่าวางใจให้ผมมารับตำแหน่งนี้ ..”
“ทำไมหรือ .เธอไม่พอใจยังงั้นหรือ เซอเวอรัส”
“ไม่ใช่ ไม่พอใจครับท่าน แต่ มันไม่เหมาะกับผม ไม่เหมาะกับคน..ที่เปื้อนบาปอย่างผม ผมคงไม่มีสิทธิ์พอที่จะรับคำสั่งตามที่ท่านเสนอให้”
ชายชรามองชายหนุ่ม พลางถอนหายใจ
“เซอเวอรัส เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวที่เธอเคยเป็น..ผู้รับใช้แห่งความมืดมาก่อน ไม่เกี่ยวที่เธอเคยเป็นสายให้เขา ฉันแค่อยากได้อาจารย์ที่ดี มีประสบการณ์และความสามารถ เพราะอย่างนั้น ฉันถึงเลือกเธอ ”
“ .”ช ายหนุ่มก้มหน้านิ่งเงียบ เขายอมรับในเหตุผลของชายชรา แต่หัวใจมันคัดค้านอยู่ลึกๆ
“เธอยังคงเสียใจเรื่องเขาอยู่สินะ ..”ชายชราพอเดาสีหน้าชองชายหนุ่มออก ถึงสิ่งที่ครุ่นคิดภายในใจ
“ .เรื่องนั้น ผม .” บ้าจริงแค่คำพูดเพียงน้อยนิดกลับตอกย้ำความรู้สึกเขาได้ถึงเพียงนี้หรือ .
“..เฮ้อ! เซอเวอรัส ฉันรู้มันยากที่จะทำใจ .แต่สิ่งที่เขาทำไป เขาทำไปเพราะเขาไม่ทางที่จะเลือก เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ ว่าทำไมเจมส์ถึงตัดสินใจไปแบบนั้น”
“ ท่านครับ ได้โปรดอย่าเอามาพูดถึงอีกเลย ..”ชายหนุ่มรีบตัดบทการสทนาที่จะยิ่งรังความยืดเยื้อและความเจ็บ..ปวดใจ
ชายชรานิ่งเงียบลง พลางจับไหล่เขาเบาๆ
“ฉันเข้าใจ เรื่องนี้มีแต่จะยิ่งทำให้เธอเจ็บ แต่ฉันอยากให้เธอคิดดูดีๆ .ว่าเธอจะมีที่ใดอีกแล้ว ที่จะมีที่ให้ไป..งั้นหรือ?”
“ คือผม ..”
“ฟังเหมือนสิ่งที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องบังคับใจเธอ ใช่ ฉันอาจจะบังคับ แต่คนที่เลือกได้มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น เซอเวอรัส ..”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ชายหนุ่มจมดิ่ง ลงในวังวนแห่งความสับสน
ใจนึงเขารู้สึกถึงความผิด มือของเขานั้นเปื้อนบาปเกินกว่าที่จะแก้ไขสิ่งใด .
แต่อีกใจเขาขัดแย้ง นี่เป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่หรือ .อย่างน้อยๆ ก็ขอแก้ไขไถ่บาปกับสิ่งที่เขาทำลงไป
มันอาจจะไม่มีวันชดใช้ในสิ่งที่เขาทำลงไป ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงความขมขื่นนี้ได้
แต่อย่างน้อยๆมันก็ดีกว่าการที่ทำอะไรไม่ได้เลยไม่ใช่งั้นรึ?
ไม่ใช่แบบนั้น .ฉันควรทำไงดี .เจมส์ ฉันสับสน สิ่งไหนคือสิ่งที่ฉันสมควรจะชดใช้ให้แก่นาย
“ .มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ แทนฉันนะ เซอเวอรัส ..”
“ดูแลเด็กคนนั้นต่อไปแทนฉันด้วยนะ เขา เป็นคนเดียวที่จะ ..”
คำขอครั้งสุดท้ายของเจมส์ ..
ชายหนุ่มหลับตา .ปล่อยใจให้ระลึกถึงความรู้สึกของตัวเอง ..
ความทรงจำครั้งหลังที่เนิ่นนานมาแล้ว
ความหลังที่เพิ่งผ่านไม่นานมานี้ ..
“ฉันอยากเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด รู้มั้ย?”
เจมส์เฉลยความฝันของตัวเองที่ไม่เคยบอกใครมาก่อน
“เอ๋?? ทำไมล่ะ? แปลกนะ ฉันนึกว่าอย่างนายชอบวิชาแปลงร่างไม่ก็พวกควิดดิชซะอีก”
“อืม สองวิชานั่นน่ะ ก็ชอบนะ แต่ฉันค่อนข้างจะสนใจด้านนี้มากกว่าน่ะ .”เจมส์ว่าแต่น้ำเสียงแผ่วเบาลงไปพร้อมกับนิ่งเงียบ
ชายหนุ่มมองคนรักด้วยความแปลกใจเล็กๆ
ทั้งๆที่คนรักของเขาไม่เห็นมีวี่แววจะสนใจเกี่ยวกับศาสตร์มืดตอนไหนแท้ๆ แต่กลับแสดงความรู้สึกว่าอยากทำงานด้านนี้มาก
“เฮ้อ ดีจังนะ..นายเริ่มจะมองอนาคตตัวเองได้แล้วว่าอยากเป็นอะไร ผิดกับฉัน ”
ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นตรงไหนยังไงดี”
สเนปบ่นพึมพรำเบาๆ
“ทำไมไม่เป็นอาจารย์สอนวิชาปรุงยา ไม่ก็อะไรๆที่เกี่ยวกับด้านนี้ก็ได้นี่??”
เจมส์แนะนำท่าทีกระปี้กระเป่าเหมือนว่ามันเป็นความคิดที่เยี่ยมมาก
“เอ๋ ฉันนี่นะ???” ชายหนุ่มตกใจเล็กๆ เค้าไม่คิดถึงด้านนี้มาก่อน จริงอยู่ว่าวิชาปรุงยานั้น เค้ากลับมีพรสวรรค์ที่แตกต่างออกไป ราวกับเขามีความสามารถในการปรุงยาได้ตามใจนึกมาติดตัวมาช้านาน
“อื้ม~ เซอเวอรัสเก่งออกนี่ต้องเป็นอาจารย์ที่ดีได้แน่ๆ”
“เฮอะ แต่อย่างฉัน ”
จู่ๆชายหนุ่มร่วเล็กก็เอามือเพรียวบางมาแนบปิดริมฝีปากเขาเบาๆ
“อย่าเพิ่งพูดว่า ไม่มีทางเป็นไปได้สิ ถ้านายไม่ลองทำ .”
“ฉันเชื่อนะ ..เชื่อในตัวนาย ฉันว่านายต้องเป็นอาจารย์สอนที่ดีที่สุดเท่าที่มีเลยก็ว่าได้
ไม่คิดว่าดีเหรอ .เราจะได้อยู่ใกล้ๆกันตลอดไปไง ฉันก็สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด นายก็ปรุงยา เราต้องเป็นคู่ที่ดีที่สุดได้แน่ๆ ฉันเชื่อมั่นอย่างนั้นนะ ..แล้วเซอเวอรัสล่ะคิดยังไง??? ไม่คิดเหมือนอย่างที่ฉันคิดเหรอ ..”
“อืมจะไปลองคิดดูก็แล้วกัน ..”ชายหนุ่มตอบเงียบๆ พลางลุกขึ้นเดินหนีไปทันที ..
“อ้าว อะไรกัน อย่างนี้ทุกที พอฉันจะขอความเห็นบ้างหน่อย นายก็เลี่ยงอยู่เรื่อยเลย”ร่างเล็กตัดพ้อ
“เรื่องไรฉันจะมาตอบคำถามไร้สาระงี้ล่ะฟะ” ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงกดังกลบเกลื่อนความเขินที่ไม่คิดว่าจะมีใครมาสนใจเรื่องที่เขาไม่คิดจะสนใจอย่างนั้น ..แต่ก็ดีใจลึกๆที่คนรักอยากให้ตนมาอยู่ใกล้
..ความจริงที่เขาคิดไว้
“แค่เพียงได้อยู่ใกล้ๆนาย จะเป็นอะไรฉันก็ยอมได้ทุกอย่าง”
.
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ใช่สิ ..จะเป็นอะไรเพื่อนายฉันยอมได้ทุกอย่าง
ชายหนุ่มหลับตาอีกครั้งนึกถึงวันที่หัวใจแตกสลาย
ความรู้สึกที่เกือบนำพาเขาไป สู่จุดจบ
แต่หาก .ไม่มี เด็กคนนั้น
เสียงร้องแผดจ้า .ในวันนั้น
เจ้าตัวเล็กที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าควัน เจ้าของเสียงที่ทำให้เขารู้สึกตัวจากการตัดสินใจ
.. “เด็กคนนั้น .ชื่อแฮร์รี่”
ชายหนุ่มพรึมพรำชื่อของเค้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เด็กคนที่มีสายเลือดเจมส์ เด็กคนที่เค้าสัญญาไว้ ..
จริงสินะ สักวันเด็กคนนั้น จะต้องกลับมา
กลับมาที่นั่น กลับยังโลกแห่งนี้ ที่ฮอกวอตส์
เซอเวอรัสตัดสินใจทบทวนความรู้สึกอีกครั้ง .
.บางทีมันอาจเป็นการตัดสินใจไปแล้วก็ได้ ..
หรือ .มันอาจเป็นชะตากำหนดหนทางของเขาไว้แล้วก็ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตของเขาที่เหลือไม่เคยออกไปจากสถานที่แห่งนี้แม้แต่น้อย
เขาเฝ้ารอ ปีแล้วปีเล่าที่จะได้เจอกับเด็กคนนั้น
นับถอยหลังจากวันนั้น นี่ก็เกือบ 10 กว่าปีแล้ว ที่เขาตกลงรับปากกับดัมเบิลดอร์ .
ว่าจะมาอยู่ที่แห่งนี้ .
แม้บางทีมันอาจจะเหมือนการใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ กับหัวใจที่นับวันจะเริ่มชินชาลงเรื่อยๆ
..ใช่ความรู้สึกในช่วงเวลานั้นที่เก็บเงียบเอาไว้ในใจ
ถึงแม้จะไม่แสดงออกให้ใครได้รับรู้
แต่ความเจ็บปวดนี้เขายังคงรู้สึกได้ ..
ชายหนุ่มมองท้องฟ้าสีคราม นี่ก็เป็นอีกครั้งนึงที่เทอมใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ทุกปีเค้าเฝ้าหวังที่จะได้เจอเด็กคนนั้น .
“ลูกของเจมส์ .”ชายหนุ่มพึมพรำขึ้นมาช้าๆ ..
เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นมาแต่ไกล .
อีกไม่นานเราคงได้พบกัน
ชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้าไปในปราสาทหลังใหญ่ตระการตา
อีกไม่นาน รถไฟด่วนของฮอกวอตส์ก็จะเทียบชานชลา
พร้อมกับเด็กคนนั้น
“แฮร์รี่ พอตเตอร์ ”
ความคิดเห็น