ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Harry Potter Fanfiction:In the middle night [SS/HP](Yaoi))

    ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 19 จนถึงเวลาที่ฉันได้พบเธอ…..

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.69K
      18
      12 ก.ค. 49

     

    ………O………

    …………

    …………O………

           o …

    ……  …….

    ……………………………..

    ………O………..

                        O

    ……………O……………………………..

    ………..o………..O…..

    ……………O……………

    ..O……………………………………..

    ………………

    …………………………

     

    เซอเวอรัส…..”

     

    อะไร…….”

     

    ดูนี่สิ……..สวยจังเลย.นะ..นายว่างั้นมั้ย……..

     

    ก็แค่หิมะธรรมดา….ไม่เห็นจะมีอะไรสวยตรงไหน…….”

     

    เหรอ….แต่ชั้นก็ชอบหิมะที่สุดเลยนะมองกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ…”

    …………………O………o……

       ………….O…          …O…

    o……………

            ……………O……..

     

    ดีจัง    นายนี่น๊า…”

    เอ๋?”

    สำหรับนาย อะไรๆมันก็สวยไปหมดสินะมองโลกในแต่สิ่งที่สวยงามสำหรับฉันมองไปยังไง..มันก็เป็นแค่หิมะธรรมดาๆ. .หิมะสีขาว..สีบริสุทธิ์  สีแห่งความว่างเปล่า  สีแห่งความเหงา...”

     

    “……………..”

    ไม่ต้องทำสีหน้าหงอยขนาดนั้นก็ได้…..

    ฉันแค่พูดในสิ่งที่ฉันมองเห็นว่าเป็นยังไงเท่านั้น…..

    สำหรับฉัน หิมะกี่ปี ทุกครั้งที่มันตกลงมา  ถึงใครจะมองว่ามันสวยเพียงใด….

    แต่ฉันมองเห็นแค่ความโหดร้ายของความเหงา  ความเย็นเรียบนั่น  ความหนาวที่ทารุณหัวใจ

     

    “.เซอเวอรัส เกลียดหิมะเหรอ……”

     

    เปล่า..ไม่ได้เกลียด……….แต่ก็ไม่ได้ชอบ…….”

     

    ไม่ชอบ  เพราะมันเย็นเหรอเพราะว่ามันเหงาเหรอ……..”

     

    “…………………..”

     

    ทำไมล่ะ..ทำไมนายเกลียดมันมากเหรอ…..”

     

    ไม่รู้สิ…..ฉันมองไป..มันเหมือนมองตัวเองตัวฉันที่เหมือนกับมันตัวฉันที่เหมือนกับว่าไม่มีตัวตน อยู่ในใจของใคร…..  ตัวฉันที่..สุดท้ายก็ต้องหายไปในความเปลี่ยวเหงาสีขาวของหิมะนั่น………”

     

    เซอเวอรัส…………

    ฉัน…………….”

     

    ช่างมันเถอะอากาศเย็นมากแล้วนะตัวเล็กๆอย่างนายเดี๋ยวก็ถูกพายุมันหอบเอาไปหรอก……”

     

    “…………………..”

     

    เฮ้! เป็นอะไรไปร้องทำไมเจ้าขี้แยเอ๊ย…..”

     

    ก็ก็ฉัน  เพราะฉันแท้ๆ  ไปพูดว่าชอบหิมะทั้งที่นายเกลียดขนาดนั้น….เพราะฉันใช่มั้ย….”

     

    บ้าน้า! แค่ฉันบอกว่าเกลียดก็ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย……..”

     

    ก็ เซอเวอรัสทำหน้าเหมือนเจ็บนี่นา….เจ็บปวด….รวดร้าว  เปลี่ยวเหงา 

    นายยังเหงาใช่มั้ย  เหงาเหมือนกับความรู้สึกที่นายบอกไปแบบนั้นแท้ๆ….”

     

    เจมส์  ทำไม….นายก็ไม่เห็นต้องร้องนี่นา…….”

     

    ก็ก็……”

     

    เฮ้อ นายนี่จริงๆนะ…..ทำเป็นห่วงไม่เข้าท่าเลย...”

     

    อืมก็  ฉันไม่อยากเห็น  เซอเวอรัสทำท่าเศร้าๆยังงี้นี่นา…..”

     

    ก็ไม่ได้เศร้าสักหน่อย…”

     

    “………………………..”

     

    โอเคๆ  ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันเศร้า  แต่มันไม่ใช่ภาระอะไรของนายที่ต้องมาตามเศร้าไปกับฉันนี่….กลับได้ยังหื้อ! อากาศหนาวๆยังงี้  เดี๋ยวหน้าสวยๆของนายก็แตกหมดหรอก

     

    …………O…

    …….O…………o………………..

    …………..o

    ……………………..O

    o………..O

    ……………O……………………..

     

    วันนี้หิมะท่าจะตกหนักนะว่ามั้ย เจมส์…..”

    อืม……..”

     

    เฮ้อ วันนี้ก็คงหนาวน่าดู…….”

     

    เหรอ….แต่ว่านะ……”

     

    เอ๋?…”

     

    ถ้าจับมือกันไว้แบบนี้เดี๋ยวก็อุ๊นอุ่นเองล่ะอ้าวเซอเวอรัสทำไมหน้าแดงจัง…...?”

    ก็อากาศมันหนาวนี่……”

     

    จริงเหรอ?….”

     

    เออ สิ……..”

    ………o………………………………………………………………….

    ……………O……………………o………………………

    ……O……………………………………………….

                       ……………O………..

    ………………o………………………………O…..

     

    นี่เซอเวอรัส…..?ชอบฉันตรงไหนเหรอ…..”

     

    ถามไรบ้าๆ ฉันเขินนะเฟ้ย……”

     

    ก็ตอบหน่อยสิ ฉันอยากรู้……

    นะ…….”

     

    อืม…..ก็นายเป็นคนที่ช่วยฉันเอาไว้น่ะสิ…..”

     

    เอ๋ ตอนไหนกัน………”

     

    ก็ตอนที่เจ้าหมาป่านั่นจะขย้ำฉันเอาน่ะสิ  ถ้านายไม่มาห้ามไว้….ตอนนั้นฉันอาจจะเผลอไป…..ทำร้ายเพื่อนนายจนตายได้……นายเป็นคนที่ช่วยห้ามทั้งฉันทั้งเจ้าลูปินเอาไว้ไง

     

    อ๋อ  แต่ตอนนั้นฉันแค่ห้ามลูปินเอาไว้ให้เขาใจเย็นลงเท่านั้นเองนี่นา….ไม่เห็นเป็นการช่วยตรงไหน….”

     

    ก็ถ้าหากนายไม่มาห้ามเอาไว้  ฉันคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก  เพื่อนนายก็เหมือนกัน  ถ้านายไม่มาห้ามเขาไว้ฉันเองก็าจจะเผลอเกือบฆ่าใครก็เป็นได้…….”

     

    ….อืมแต่มันก็แค่…”

     

    ไม่ใช่แค่นั้นนะ….เจมส์  ถ้าหากไม่มีนาย….ฉันเองก็คงไม่อาจจะทนมีชีวิตอยู่เหมือนทุกวันนี้หรอกคงไม่มีทางยิ้มได้เหมือนวันนี้……ไม่มีความสุข ไม่มีความอบอุ่นเหมือนทุกวันที่เป็นอย่างนี้หรอก….แล้วที่พูดถึงหิมะตะกี้นี่ฉันแค่เผลอไปนึกถึงอดีตของตัวเองเท่านั้น….มันเลยโพล่งออกไปแบบไม่รู้ตัวน่ะขอโทษ ที่ทำให้คิดมากนะ

     

    “………อะ….อืม..…………………”

    …………………O……………

      …………..o………………… ……

                              …..O……

    …….O…………….    ………….…..

    …………………o……………………

     

    นี่ เซอเวอรัส……”

    อะไร

    เซอเวอรัส….ถ้าหากว่าฉันเป็นอะไรไปขึ้นมา….นายจะยังไปรักคนอื่นอีกมั้ย.”

    ทำไมถามแบบนั้น!!!…..”

    ก็แค่อยากรู้…….ก็เท่านั้น  ฉันเองก็ไม่เคยนึกฝันนะ..จะได้มารักกับนายไม่คิดว่านายจะเป็นฝ่ายออกปากก่อนหรอก….ตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรก…..ฉันเองก็ไม่คิดหรอกนะว่าจะได้เป็นของๆคนดวงตาสีม่วงแสนสวย…..”

    ……………………………………………….

     

    ฉันก็เหมือนกันล่ะน่า….ไม่คิดว่าสุดท้ายฉันจะได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มอาบแสงตะวันหรอก

    เอ๋? รอยยิ้มอาบแสงตะวัน??”

    ก็ตอนนายยิ้มน่ะมันรู้สึกเหมือนได้เห็นความสดใสของแสงสว่างตอนที่เจอนายครั้งแรกก็เหมือนกันฉันเองก็หลงไปกับรอยยิ้มของนาย  รู้มั้ย?”

    อะเหรอ

    ยิ่งพอได้ใกล้พอได้รู้จักตัวตนของนายฉันก็หลงนายมากขึ้นทุกที…”

    อืม……พูดอย่างนั้นเขินนะ…….”

    ก็มันจริงนี่!! ฉันว่าคงไม่มีใครปฏิเสธหรอก….ถ้าได้รู้จักนาย

    ละ….แล้วคำตอบตะกี้ล่ะว่าไง……..”

    พอเขินละเปลี่ยนเรื่องเชียว

    บ้า! ก็ก็รีบตอบเถอะ….”

    ก็แหงอยู่แล้ว………….ฉันไม่มีทางรักใครนอกจากนายหรอก  จะรักนายไปจนกว่าจะ………”

     

    ตุบ!

     

    เอ๋  เจมส์ มากอดทำไม…..?”

    รักนะเซอเอวรัส….รัก…”

    อ่ะเออ รู้อยู่หรอกนะ แต่มาอ้อมกอดแบบนี้มันเขินนะเฟ้ย!

    “.อยากอยู่ด้วยกันอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป  อยากให้ฉันเป็นของนายคนเดียว  อยากให้นายรักฉันคนเดียว…...”

    เจมส์………………………………….”

    นี่ เซอเวอรัสที่ว่ารักฉันน่ะจริงใช่มั้ย….? รักฉันแล้วไม่มีทางเสียใจจริงๆนะ

    ก็รู้อยู่แล้ว  เพราะรักไงมีนายเป็นเจ้าของหัวใจฉันคนเดียว….เท่านั้นเอง…”

    อืมเซอเวอรัส  รักนายจัง  รักที่สุด””

    ………………………………………………………..

    ……รัก

      นาย

            นะ….

    ………รัก  ……………

    ……………………

    …………

    ………………

    …………………………………………………

    ………………………………………………………………………..

    อืม ชายหนุ่มสลึมสลือตื่นขึ้นมาอีกครั้ง…..แสงอาทิตย์สาดส่องเข้าทางหน้าต่าง…..

    ช่วยปลุกทุกสรรพสิ่งให้ตื่นขึ้นมา….เขานั่งรื้อฝื้นความรู้สึกนึกคิดช้าๆ

    ฝัน?

     หิมะ?

      เจมส์…..นายอีกแล้ว……

    นายไม่คิดจะยอมปล่อยฉันจากความทรงจำเลยใช่มั้ย…..?”

    ยิ่งคิดถึงความทรงจำที่แสนหวานความเจ็บในอกก็ยิ่งบีบรัดราวกับว่า มันไม่มีทางจางหาย

    สเนปครุ่นคิดถึงความฝันอยู่นานสักพัก นึกแปลกใจ ทำไมมันต้องตามมาราวีเขาอีกแล้วทั้งๆที่พยายามจะลืมแต่มันกลับทำให้เขากลับยิ่งจดจำฝังแน่น

    อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่ว่ารัก มันมีให้กันมากเกินไป….

    มากจนกลายมาเป็นความเจ็บปวด

    ฉันต้องทำยังไง ฉันถึงจะลืมนายได้ซะทีเจมส์….”

    + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

    หลายปีกว่าแล้วตั้งแต่วันนั้น วันที่สูญเสียความรักไป ….

    เขาฝันถึงแต่ภาพซ้ำๆกัน ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

    บางครั้งที่มันทำให้เขาเกิดรอยยิ้มได้แต่สุดท้าย มันก็จบลงด้วยการสะกดกลั้นน้ำตาที่มันมีอยู่ไว้ในใจ

    ชายหนุ่มมองแสงอาทิตย์สาดส่อง หน้าร้อนกำลังเริ่มต้นขึ้น….

    อีกไม่นานหน้าร้อนก็จะจบลง…….และแล้วเทอมใหม่ก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง….

    วนเวียนไปมาไม่รู้จบ…..

    เขานึกถึงวันที่ตัวเองต้องตกลงปลงใจมาที่แห่งนี้อีกครั้ง  ฮอกวอตส์บ้านเพียงแห่งเดียว

    ท่านมั่นใจหรือครับ ว่าวางใจให้ผมมารับตำแหน่งนี้…..”

    ทำไมหรือ….เธอไม่พอใจยังงั้นหรือ  เซอเวอรัส

    ไม่ใช่ ไม่พอใจครับท่าน แต่มันไม่เหมาะกับผม ไม่เหมาะกับคน..ที่เปื้อนบาปอย่างผม  ผมคงไม่มีสิทธิ์พอที่จะรับคำสั่งตามที่ท่านเสนอให้

    ชายชรามองชายหนุ่ม พลางถอนหายใจ

    เซอเวอรัส เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวที่เธอเคยเป็น..ผู้รับใช้แห่งความมืดมาก่อน ไม่เกี่ยวที่เธอเคยเป็นสายให้เขาฉันแค่อยากได้อาจารย์ที่ดี มีประสบการณ์และความสามารถ  เพราะอย่างนั้น ฉันถึงเลือกเธอ 

    “………….”ช ายหนุ่มก้มหน้านิ่งเงียบ เขายอมรับในเหตุผลของชายชรา แต่หัวใจมันคัดค้านอยู่ลึกๆ

    เธอยังคงเสียใจเรื่องเขาอยู่สินะ…..”ชายชราพอเดาสีหน้าชองชายหนุ่มออก ถึงสิ่งที่ครุ่นคิดภายในใจ

    “….เรื่องนั้นผม….” บ้าจริงแค่คำพูดเพียงน้อยนิดกลับตอกย้ำความรู้สึกเขาได้ถึงเพียงนี้หรือ….

    “..เฮ้อ! เซอเวอรัส  ฉันรู้มันยากที่จะทำใจ….แต่สิ่งที่เขาทำไป  เขาทำไปเพราะเขาไม่ทางที่จะเลือก เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าทำไมเจมส์ถึงตัดสินใจไปแบบนั้น

    ท่านครับ ได้โปรดอย่าเอามาพูดถึงอีกเลย…..”ชายหนุ่มรีบตัดบทการสทนาที่จะยิ่งรังความยืดเยื้อและความเจ็บ..ปวดใจ

    ชายชรานิ่งเงียบลงพลางจับไหล่เขาเบาๆ

    ฉันเข้าใจ เรื่องนี้มีแต่จะยิ่งทำให้เธอเจ็บ  แต่ฉันอยากให้เธอคิดดูดีๆ….ว่าเธอจะมีที่ใดอีกแล้ว ที่จะมีที่ให้ไป..งั้นหรือ?”

    “…คือผม…..”

    ฟังเหมือนสิ่งที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องบังคับใจเธอใช่ฉันอาจจะบังคับ  แต่คนที่เลือกได้มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น เซอเวอรัส…..”

    + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

    ชายหนุ่มจมดิ่งลงในวังวนแห่งความสับสน

    ใจนึงเขารู้สึกถึงความผิด มือของเขานั้นเปื้อนบาปเกินกว่าที่จะแก้ไขสิ่งใด….

    แต่อีกใจเขาขัดแย้ง  นี่เป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่หรือ….อย่างน้อยๆก็ขอแก้ไขไถ่บาปกับสิ่งที่เขาทำลงไป

    มันอาจจะไม่มีวันชดใช้ในสิ่งที่เขาทำลงไปไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงความขมขื่นนี้ได้

    แต่อย่างน้อยๆมันก็ดีกว่าการที่ทำอะไรไม่ได้เลยไม่ใช่งั้นรึ?

    ไม่ใช่แบบนั้น….ฉันควรทำไงดี….เจมส์  ฉันสับสน  สิ่งไหนคือสิ่งที่ฉันสมควรจะชดใช้ให้แก่นาย

     

    “….มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ แทนฉันนะเซอเวอรัส…..”

     

     

    “ดูแลเด็กคนนั้นต่อไปแทนฉันด้วยนะ  เขา…เป็นคนเดียวที่จะ…………..”

     

    คำขอครั้งสุดท้ายของเจมส์…..

    ชายหนุ่มหลับตา….ปล่อยใจให้ระลึกถึงความรู้สึกของตัวเอง…..

    ความทรงจำครั้งหลังที่เนิ่นนานมาแล้ว

    ความหลังที่เพิ่งผ่านไม่นานมานี้……..

    …………………………………………………

    ………………………………

     

    “ฉันอยากเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด รู้มั้ย?”

    เจมส์เฉลยความฝันของตัวเองที่ไม่เคยบอกใครมาก่อน

    “เอ๋??  ทำไมล่ะ?  แปลกนะ  ฉันนึกว่าอย่างนายชอบวิชาแปลงร่างไม่ก็พวกควิดดิชซะอีก”

    “อืมสองวิชานั่นน่ะ ก็ชอบนะ  แต่ฉันค่อนข้างจะสนใจด้านนี้มากกว่าน่ะ.เจมส์ว่าแต่น้ำเสียงแผ่วเบาลงไปพร้อมกับนิ่งเงียบ

    ชายหนุ่มมองคนรักด้วยความแปลกใจเล็กๆ

    ทั้งๆที่คนรักของเขาไม่เห็นมีวี่แววจะสนใจเกี่ยวกับศาสตร์มืดตอนไหนแท้ๆ แต่กลับแสดงความรู้สึกว่าอยากทำงานด้านนี้มาก

    เฮ้อ ดีจังนะ..นายเริ่มจะมองอนาคตตัวเองได้แล้วว่าอยากเป็นอะไร  ผิดกับฉัน…”

    ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นตรงไหนยังไงดี

    สเนปบ่นพึมพรำเบาๆ

    ทำไมไม่เป็นอาจารย์สอนวิชาปรุงยา ไม่ก็อะไรๆที่เกี่ยวกับด้านนี้ก็ได้นี่??

    เจมส์แนะนำท่าทีกระปี้กระเป่าเหมือนว่ามันเป็นความคิดที่เยี่ยมมาก

    เอ๋ ฉันนี่นะ???ชายหนุ่มตกใจเล็กๆ เค้าไม่คิดถึงด้านนี้มาก่อน  จริงอยู่ว่าวิชาปรุงยานั้น  เค้ากลับมีพรสวรรค์ที่แตกต่างออกไป ราวกับเขามีความสามารถในการปรุงยาได้ตามใจนึกมาติดตัวมาช้านาน

    อื้ม~ เซอเวอรัสเก่งออกนี่ต้องเป็นอาจารย์ที่ดีได้แน่ๆ

    เฮอะ แต่อย่างฉัน……”

    จู่ๆชายหนุ่มร่วเล็กก็เอามือเพรียวบางมาแนบปิดริมฝีปากเขาเบาๆ

    อย่าเพิ่งพูดว่า ไม่มีทางเป็นไปได้สิถ้านายไม่ลองทำ….”

    ฉันเชื่อนะ..เชื่อในตัวนาย   ฉันว่านายต้องเป็นอาจารย์สอนที่ดีที่สุดเท่าที่มีเลยก็ว่าได้

    ไม่คิดว่าดีเหรอ.เราจะได้อยู่ใกล้ๆกันตลอดไปไง  ฉันก็สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด นายก็ปรุงยา  เราต้องเป็นคู่ที่ดีที่สุดได้แน่ๆ  ฉันเชื่อมั่นอย่างนั้นนะ..แล้วเซอเวอรัสล่ะคิดยังไง???  ไม่คิดเหมือนอย่างที่ฉันคิดเหรอ..

    อืมจะไปลองคิดดูก็แล้วกัน..ชายหนุ่มตอบเงียบๆ พลางลุกขึ้นเดินหนีไปทันที..

    อ้าว  อะไรกัน อย่างนี้ทุกที พอฉันจะขอความเห็นบ้างหน่อย นายก็เลี่ยงอยู่เรื่อยเลยร่างเล็กตัดพ้อ

    เรื่องไรฉันจะมาตอบคำถามไร้สาระงี้ล่ะฟะ  ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงกดังกลบเกลื่อนความเขินที่ไม่คิดว่าจะมีใครมาสนใจเรื่องที่เขาไม่คิดจะสนใจอย่างนั้น..แต่ก็ดีใจลึกๆที่คนรักอยากให้ตนมาอยู่ใกล้

    ……..ความจริงที่เขาคิดไว้

    แค่เพียงได้อยู่ใกล้ๆนาย  จะเป็นอะไรฉันก็ยอมได้ทุกอย่าง

    ……………………………………………………….

     

    ………………………………

    + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +  + +

    ใช่สิ..จะเป็นอะไรเพื่อนายฉันยอมได้ทุกอย่าง…………

     

    ชายหนุ่มหลับตาอีกครั้งนึกถึงวันที่หัวใจแตกสลาย

    ความรู้สึกที่เกือบนำพาเขาไปสู่จุดจบ

    แต่หาก.ไม่มีเด็กคนนั้น

    เสียงร้องแผดจ้า.ในวันนั้น

    เจ้าตัวเล็กที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าควัน  เจ้าของเสียงที่ทำให้เขารู้สึกตัวจากการตัดสินใจ

    ….. “เด็กคนนั้น.ชื่อแฮร์รี่

    ชายหนุ่มพรึมพรำชื่อของเค้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า……

    เด็กคนที่มีสายเลือดเจมส์  เด็กคนที่เค้าสัญญาไว้..

    จริงสินะสักวันเด็กคนนั้น  จะต้องกลับมา

    กลับมาที่นั่น  กลับยังโลกแห่งนี้ ที่ฮอกวอตส์

    เซอเวอรัสตัดสินใจทบทวนความรู้สึกอีกครั้ง…….

    …….บางทีมันอาจเป็นการตัดสินใจไปแล้วก็ได้…..

    หรือ.มันอาจเป็นชะตากำหนดหนทางของเขาไว้แล้วก็ได้

     

    + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

    ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา  เขาใช้ชีวิตของเขาที่เหลือไม่เคยออกไปจากสถานที่แห่งนี้แม้แต่น้อย

    เขาเฝ้ารอ ปีแล้วปีเล่าที่จะได้เจอกับเด็กคนนั้น

    นับถอยหลังจากวันนั้น  นี่ก็เกือบ 10 กว่าปีแล้ว  ที่เขาตกลงรับปากกับดัมเบิลดอร์.

    ว่าจะมาอยู่ที่แห่งนี้.

    แม้บางทีมันอาจจะเหมือนการใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ กับหัวใจที่นับวันจะเริ่มชินชาลงเรื่อยๆ

    ……..ใช่ความรู้สึกในช่วงเวลานั้นที่เก็บเงียบเอาไว้ในใจ

    ถึงแม้จะไม่แสดงออกให้ใครได้รับรู้

    แต่ความเจ็บปวดนี้เขายังคงรู้สึกได้……..

    ชายหนุ่มมองท้องฟ้าสีครามนี่ก็เป็นอีกครั้งนึงที่เทอมใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

    ทุกปีเค้าเฝ้าหวังที่จะได้เจอเด็กคนนั้น.

    ลูกของเจมส์.ชายหนุ่มพึมพรำขึ้นมาช้าๆ..

     

    เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นมาแต่ไกล.

    อีกไม่นานเราคงได้พบกัน

     

     

     

    ชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้าไปในปราสาทหลังใหญ่ตระการตา

    ……อีกไม่นาน รถไฟด่วนของฮอกวอตส์ก็จะเทียบชานชลา………

    พร้อมกับเด็กคนนั้น

     

    แฮร์รี่  พอตเตอร์……”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×