คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 18 : คำภาวนาที่ห่างไกล
“แฮร์รี่....แฮร์รี่ ได้ยินฉันหรือเปล่า..”รอนถามเด็กหนุ่มที่นั่งเหม่อลอยระหว่างที่พวกเขากำลังทำการบ้านกันอยู่ในห้องนั่งเล่นรวม
“อะ....เอ๋ มีอะไรเหรอ! รอน”แฮร์รี่สะดุ้งจากภวังค์
“นายเป็นอะไรไป ช่วงนี้เหมือนเหม่อตลอด ไม่สบายหรือเปล่า แฮร์รี่”
“ไม่หรอก ฉันสบายดี.........”
“แน่ใจนะไม่เป็นอะไร นี่เป็นครั้งที่ 20 กว่าแล้วมั้ง ที่นายบอกกับฉันว่าไม่เป็นอะไร มีอะไรกลุ้มหรือเปล่า....ไม่ว่านายจะมีอะไรก็ปรึกษาฉันกับเฮอร์ไมนี่ได้ทุกเมื่อนะ”เด็กหนุ่มผมแดงว่าด้วยสีหน้าเป็นห่วงพร้อมกับเด็กสาวผมฟู แฮร์รี่เพียงแต่ยิ้มแบบฝืนๆ ดีใจที่เพื่อนของเขาห่วง แต่เขาก็ตอบไปแบบเดิมๆอย่างเคยชิน
“ไม่เป็นไรจริงๆ ฉันแค่เหนื่อยๆนิดหน่อยช่วงนี้ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”เด็กหนุ่มว่าพลางก้มหน้าทำการบ้านต่อ.... แต่รอนยังคงไม่สบายใจ การที่แฮร์รี่หายตัวไปคืนที่ซิริอัสมาหาตัวเขา ทำให้รอนเหมือนว่าเป็นความผิดของเขาที่ไม่ได้ไปพร้อมกับเพื่อนรัก
แฮร์รี่เข้าใจสีหน้าของรอนที่แสดงอาการ เขารู้ดีว่าการทำให้เพื่อนต้องเป็นห่วงเขา มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนัก แต่นี่เป็นปัญหาของเขาคนเดียวเท่านั้น เขากับเซอเวอรัส........
จากคืนนั้น เด็กหนุ่มหยุดมือเขียนหนังสือ ใบหน้าเหม่อลอย คิดถึงเขา
นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว........ที่จากห้องนั้นมา......
ตอนที่เขากลับมาที่ห้อง เซอเวอรัสก็เดินมาส่ง.....ไม่สิ...เรียกว่าอุ้มมาส่งดีกว่า
ใครๆต่างก็แปลกใจ ที่เขาโดนเซอเวอรัสอุ้มมาส่งที่หอกริฟฟินดอร์ มีแต่คนคิดว่าเขาหนีออกจากหอไป เซอเวอรัสเลยออกไปจับตัวเขากลับมา คงมีแต่รอนเท่านั้นที่หน้าซีดเพราะคิดว่าตัวเขากับซิริอัสถูกจับได้ แล้วคราวนี้เรื่องคงไม่จบลงด้วยดีแน่
แต่เซอเวอรัสก็ทำให้หลายคนแปลกใจ เขา แค่ตอบเฉยๆว่าแฮร์รี่ไม่สบายก็เลยต้องไปที่ห้องพยาบาล แล้วตัวเซอเวอรัสเองก็บังเอิญไปเจอเขาที่นั่น เขาก็เลยพาไปรักษาที่ห้องทำงานของเขาก็เท่านั้น
แฮร์รี่ยังคงเหม่อลอย ไม่เข้าใจในคำพูดแบบนั้น
“ทำไมนะ....อาจารย์ต้องตอบแบบนั้นล่ะ ไม่กลัวคนเขาสงสัยเหรอ....ไม่กลัวเหรอว่าใครจะรู้เข้า...หรือเพราะอยากให้คนอื่นเขารู้” แต่หนุ่มน้อยก็ส่ายศีรษะเบาๆ พลางทำสีหน้าเจ็บปวด....
“ ไม่มีทาง...ก็เพราะคนที่ อาจารย์รัก...... คนที่เซอเวอรัส......รักไม่ใช่เขาแต่เป็นพ่อเขาต่างหาก......”
“ขอแค่ได้อยู่แม้จะในฐานะตัวแทน....แต่สักวัน สักวันคงมีทางที่เขาจะมองเราในฐานะคนที่รักเขาคนหนึ่ง.....”คำอธิษฐานที่ร่างเล็กเว้าวอน.....เด็กหนุ่มเหม่อมองออกไปในท้องฟ้ากว้างใหญ่...
พ่อฮะ....ผมรักเขา....ได้ ใช่มั้ยฮะ........พ่อฮะ?
ถึงจะรู้ว่าความรักครั้งนี้....แม้มันจะเจ็บปวดแค่ไหน......แต่ขอแค่ได้รักเขา
....ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว........ผมตัดสินใจไปแล้ว....ตั้งแต่วันที่จะมอบหัวใจให้เขาจนหมดสิ้น....
จะมีก็เพียงแค่.....
ซิริอัส....ขอโทษนะฮะ....ที่ไม่อาจรักคุณได้อีกแล้ว
ขอโทษฮะ ซิริอัส กับความรู้สึกที่มีให้มา....แต่มันคงตอบแทนคุณไม่ได้อีกแล้ว...
ซิริอัส....อยากให้คุณได้ยินเสียงของผมจัง........
แต่ที่เคยรักคุณ ผมไม่เคยโกหกหัวใจตัวเองเลยนะ
แม้สักครั้งเดียว.....ก็ตาม
“ซิริอัส ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร....ก็ขอให้ปลอดภัยนะฮะ ซิริอัส”
.........................คำอธิษฐานที่ส่งไปจากใจผม คุณจะได้ยินมันมั้ยฮะ ซิริอัส................
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“ซิริอัส”.........
..................................................
“แฮร์รี่!!!!”ชายหนุ่มผมยาวสะดุ้งตื่นขึ้นในความมืดมน
เหงื่อออกมาเพียงนิด ชายหนุ่มค่อยๆกุมศีรษะ เขาหันมองซ้ายขวาเหลียวดูไปรอบๆ บรรยากาศโพล้เพล้ยามวิกาล
มันมืดมากจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด ด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆพลางทบทวนสมองจิตใต้สำนึกลึกๆที่เขาหลับไปไม่รู้ตัว
“นานเท่าไรแล้วนะที่เผลอหลับไป” ชายหนุ่มคิดพลางบิดตัวไปมาคลายความเมื่อยล้า
“เฮ้อ! รีบออกเดินทางต่อดีกว่า” ว่าแล้วซิริอัสก็ค่อยๆแสกให้กองไฟที่เขาทำขึ้นไว้เพื่อป้องกันอันตรายจากตอนกลางคืน ด้วยคาถาเพียงแวบเดียวก่อฟืนก็หายไปพริบตา
“เอาล่ะ ที่เหลือก็แค่ ........”ชายหนุ่มร่ายคาถาสองสามบท
ฉับพลันร่างของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสุนัขสีเทา ขนดกดำ ร่างกายกำยำ ชวนให้ดูน่าเกรงขาม
และแล้วสุนัขตัวนั้นก็ค่อยๆวิ่งตรงมุ่งหน้าต่อไปสู่ตะวันออกไกล
เขาวิ่งๆๆไปเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน ในยามนี้เขาไม่มีอะไรที่ต้องกลัว
ไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจอีกแล้ว สิ่งที่เขากลัวก็มีเพียงแค่ตัวของแฮร์รี่.......
แฮร์รี่ถ้าเธออยู่ที่ฮอกวอตส์ เธอจะปลอดภัยมั้ย? ชายหนุ่มย้อนรำลึกเรื่องราว...
สิ่งปริศนาที่ดัมเบิลดอร์ทิ้งท้ายไว้ ...มันจะคืออะไรกันนะ
แล้วทำไม…………เรื่องนั้นเจมส์กับแฮร์รี่ กับคนๆนั้น
ซิริอัสรีบวิ่งไวขึ้นและไวขึ้น
แฮร์รี่…….ไม่ว่าจะเกิดอะไร…..ขอให้เธอปลอดภัย….
หากเป็นไปได้…..ฉันเองก็อยากอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป
แม้ว่าเธอจะไม่ได้รักฉันก็ตาม…………….
……………………………………………………..
…………
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + %2+ + + + + + + + + + + + B + + + + +
“ท่านว่ายังไงนะครับ เรื่องของเจมส์กับเจ้านั่น...”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอย่างร้อนอกร้อนใจ หลังจากที่เขาฟังเรื่องราวที่ดัมเบิลดอร์ขอร้องให้เขาเป็นผู้สืบความลับของ โวลเดอร์มอ ความเป็นจริงที่เขาไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นไปได้
“……เป็นไปไม่ได้…. เรื่องบ้าๆ…อย่างนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้ ใช่มั้ยครับ ท่าน….ท่านดับเบิลดอร์”ซิริอัสเอ่ยถามอย่างอดรนไม่ได้จริงๆ…มันเกินไปที่จะให้เขาทำใจยอมรับ
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงกับเก้าอี้นั่งรับแขกในห้องอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์แม้บบรยากาศยามเย็นจะชวนให้เขารู้สึกร่มรื่นมากเพียงใด แต่ปัญหาต่างๆที่รุมล้อมเขาแทบทำให้แรงใจต่างๆต้องพังทลายลง ถึงบรรยากาศจะดีแค่ไหน แต่ในหัวใจเขาก็ไม่รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย
“ซิริอัส ฉันเข้าใจดีว่าเธอรู้สึกอย่างไร… ถึงตอนนี้ยังไงเราก็ไม่มีโอกาศที่จะเปลี่ยนแปลงเรื่องที่เกิดขึ้นได้” ชายชรากล่าวปลอบใจชายหนุ่มอารมณ์ร้อน พลางตบบ่าเขาอย่างเห็นใจ
“ทำไม…เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่เจมส์เองต้องทรมานใจมาตลอด…. ทั้งที่หมอนั่นต้องเลือกหนทางที่เต็มไปด้วยความเสียใจขนาดนั้น แต่ทำไมชะตาของเขาต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ”น้ำเสียงของซิริอัสแหบพร่า แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าเจ็บแค้นแทนเพื่อนรักของเขา เพื่อนที่เคยอยู่ข้างกันมาตลอด
ชายชรารู้ดีว่าถ้อยคำใดๆในยามนี้ก็ไม่อาจลบเลือนความเจ็บปวดของชายหนุ่มได้
ดัมเบิลดอร์ทำได้แค่เพียงตบบ่าเบาๆ อย่างเห็นใจ
“…นี่ หากเมื่อตอนนั้น…..ผมเข้าใจเค้าเร็วกว่านี้ รู้ตัวเร็วกว่านี้ บางทีเจมส์ก็คงไม่ต้อง……”
“เรื่องที่เธอเสียใจนั้น ฉันก็พอรู้ แต่คนเราไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง….เรื่องในอดีตได้ ยิ่งเราพยายามที่จะลืมเลือนมันเท่าไร…..ความเจ็บก็ยิ่งตอกย้ำให้เราคิดถึงมันเท่านั้น……..เรื่องนั้นคนที่น่าจะเข้าใจได้ที่สุดคือเธอไม่ใช่ รึ ซิริอัส”
ชายหนุ่มเงียบกริบ ราวกับคำทุกคำนั้นช่างเสียดแทงใจ เขาหยุดนิ่งทำใจสงบ หวนคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างก่อนที่จะตัดสินใจ
……..หากมันเป็นหนทางเดียว สิ่งเดียวที่ฉันจะทำเพื่อเธอได้…………..
“……..ท่านดับเบิลดอร์……เรื่องภารกิจนั่นผมเป็นคนขอทำเองได้มั้ยครับ”สิ้นน้ำเสียงแสนจริงจังของเขา
ดับเบิลดอร์ฟังสิ่งที่ชายหนุ่มตัดสินใจด้วยแววตาเศร้าๆ ก่อนที่จะถามย้ำความรู้สึกของชายหนุ่ม
“เธอมั่นใจรึ ซิริอัส” น้ำเสียงของชายชราเป็นเสียงหยั่งเชิงเหมือนเตือนใจการกระทำของเขา
“ผมมั่นใจ….ถ้าหากมันเป็นชะตาลิขิตจริงๆ เรื่องแค่นี้ผมยอมเสี่ยงได้….เพื่อแฮร์รี่…”
“ถึงแม้ว่า..เธอ…จะ…”
“ถึงแม้ว่าต้องตาย…แต่ถ้าหากมันเสี่ยงเพื่อให้เด็กคนนั้นได้อยู่ต่อไป……..เพื่อเขาปลอดภัย …ผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องการอะไรอีกแล้ว....” ชายหนุ่มกล่าวพลางยิ้มน้อยๆราวกับมั่นใจแล้วว่านั่นคือสิ่งที่เขาตัดสินใจลงไป และไม่มีทางที่จะเสียใจกับมัน
“อืม…ฉันรู้ดีว่าฉันอาจจะไม่มีสิทธิ์ห้ามเธอ แต่มันคุ้มแล้วหรือ กับชีวิตของเธอที่ต้องแลกเพื่อใครบางคน ที่เขาต้องเสียใจกับความตายเพราะเขาเป็นต้นเหตุ แล้วเธอนึกหรือว่าสิ่งที่เธอจะทำต่อไป….มันจะทดแทนความรู้สึกผิดของเธอที่มีต่อเจมส์ได้….การตายของเจมส์มันไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้น…ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องมารู้สึกรับผิดชอบ…นั่นเป็นสิ่งที่เจมส์เขาตัดสินใจเอง…..ฉันรู้ว่าเธอเสียใจ…แต่การที่เจมส์เขาจากไป นั่นก็เพราะเขาอยากให้พวกเธอมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อแฮร์รี่ เธอไม่คิดอย่างนั้นเช่นรึ ซิรอัส แล้วก็ไม่ได้มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นที่คิดเสียใจ เจมส์เขาคงไม่ดีใจหรอกนะ ที่เธอคิดแบบนี้”
ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เปี่ยมไปด้วยเหตุผลหนักแน่น หากแต่มีความเศร้าในน้ำเสียงนั้น
ซิริอัสนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งกับคำพูดของดัมเบิลดอร์ แต่แล้วก็เปลี่ยนมายิ้มเศร้าๆกับเขา
“มันไม่เกี่ยวฮะ…อาจารย์….ไม่เกี่ยวกับเจมส์…ผมยอมรับว่าผมเสียใจ แต่เรื่องที่ผมตั้งใจจะไป เจมส์เป็นแค่เหตุผลส่วนหนึ่งเท่านั้น ผมมีเหตุผลอย่างเดียวที่ผมตัดสินใจ”
“ไม่ว่าจะอะไร ถึงต้องตาย แต่เพื่อชีวิตของแฮร์รี่แล้ว….ผมยินดีจะเสี่ยงเพื่อเขา……..
อาจารย์ฮะ ผมขอพูดอย่างไม่อายปาก และ ศักดิ์ศรี ผมรัก….เด็กคนนั้น”
“………………….ผมรักแฮร์รี่……………………..”
ชายหนุ่มสารภาพความรู้สึกที่มีอยู่ในหัวใจ ต่อหน้าชายชรา
ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง แม้ให้ทำอย่างไรซิริอัสเองก็คงไม่ยอม
ดัมเบิลดอร์ถอนหายใจช้าๆ ก่อนที่จะเอ่ยปาก
“ถ้าหากเธอต้องการอย่างนั้นจริงๆ ฉันคงขัดใจเธอไม่ได้……….”
ในที่สุดชายชราจึงตัดสินใจยอมให้ชายหนุ่มทำตามที่ใจเขาต้องการ
“ท่านอาจารย์ใหญ่ …ได้จริงเหรอ….”
“…หึ ถึงฉันจะห้ามเธอไว้ แต่สุดท้ายเธอคงดึงดันที่จะทำอยู่ดี”ดัมเบิลดอร์กล่าวพลางยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนตบบ่าเป็นกำลังใจให้เขาเบาๆ
“ทำตามหัวใจที่เธอต้องการเถอะนะ ซิริอัส ”
“ท่านอาจารย์ใหญ่ ขอบพระคุณมากครับ..”
“เรื่องนั้นน่ะไม่เป็นไรหรอก จริงสิ นี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว รีบไปซะเถอะ.. หากรอช้า มันอาจจะไม่ทันการ”
“ครับ ถ้าเช่นนั้น ผมขอตัวลานะครับ”ชายหนุ่มลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้ ก่อนที่จะรีบเดินไปหยิบเสื้อคลุมของเขา
ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มหันมากล่าวอำลาชายชราอีกครั้ง
“ลาก่อนนะครับ ท่านดัมเบิลดอร์ ฝากดูแลเด็กคนนั้น..จนกว่าผมจะกลับมาด้วยนะฮะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ซิริอัส เรื่องของแฮร์รี่ ฉันจะดูแลเขาไว้ให้ถึงที่สุด ขอให้เธอโชคดีนะ ซิริอัส”ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
แต่ก่อนที่ร่างของชายหนุ่มจะเรือนหายไปจากห้องนั้น เขาก็วกกลับมาอีกครั้ง
“อ๊ะ..จริงสิ ท่านจะว่าอะไรมั้ยครับ....ถ้าหากผมอยากจะขออะไรสักอย่าง....”
“ถ้าเธออยากไปหาเด็กคนนั้นอีกครั้ง ฉันก็ไม่ขัดข้องอะไร ไปสิ ฉันจะบอกพวกเวรของอ.แต่ละท่านเอง...”
“ครับ ท่าน ขอบคุณมากครับ”ซิริอัสกล่าวขอบคุณ ด้วยน้ำเสียงเริงร่ายินดีที่จะได้พบกับแฮร์รี่อีกครั้ง หัวใจอดตื่นเต้นไม่ได้...พวกเขาไม่ได้เจอกันนานเท่าไรแล้วนะ
อยากเจอเหลือเกิน แฮรรี่จะสบายดีแค่ไหนนะ จะดีใจมั้ยที่จะได้เจอเขา วันนี้ส่งจดหมายบอกไปแล้ว..จะได้รับหรือยัง...? อยากเจอเธอที่สุดแฮร์รี่....
ขณะที่ชายหนุ่มจะเดินจากไปนั้น
ดัมเบิลดอร์ก็เรียกเขาไว้อีกครั้ง
“ซิริอัส”
“เอ๊ะ มีอะไรอีกเหรอครับท่าน......”ซิริอัสหันกลับไปตามเสียงเรียก
“ถ้าหากว่าเด็กคนนั้น เค้าไม่ได้รักเธอ..อย่างที่เธอต้องการ หากเธอไม่ใช่คนที่เค้าคิดว่าสำคัญที่สุด หากว่าเขามีคนที่รักที่สุด ซึ่งไม่ใช่เธอ ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังเลือกที่จะรักแฮร์รี่เค้างั้นรึ..?”
สิ้นคำถามนั้นชายหนุ่มหยุดเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะตอบออกอย่างมั่นใจว่า
“ถึงจะเป็นยังงั้นแต่ผมก็รัก เค้าไปแล้วนี่ฮะ....และไม่ว่าต้องเสี่ยงอะไรเพื่อเขาแล้วผมทำได้ทุกอย่าง...”
ชายชราอึ้งไปเล็กน้อยกับคำตอบของเขา
ก่อนที่จะโบกมือเบาๆ เสกกระจกแห่งกาลเวลากลางอากาศขึ้นมาส่องดู
ชายชราถอนใจเบาๆ และพูดพรึพรำช้าๆ
“หากว่าเด็กคนนั้น กับเขาคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับสายเลือดของเขา...บางทีเรื่องนี้มันคงไม่....”
“คงไม่อะไรฮะ....”ซิริอัสถามเขาอดสงสัยไม่ได้... ว่าที่ชายชราจะพูดนั้นคืออะไรกันแน่นะ...
“เปล่าหรอก...ฉันแค่พรึมพรำอะไรเล็กน้อยตามประสาตาแก่..หลงๆลืมๆ เท่านั้นล่ะ เธออย่าสนใจเลย”
“อืมฮะ....”ซิรอัสพยายามจะแกล้งไม่สนใจ แต่สิ่งที่ชายชราพูดเขาก็อดคิดถึงไม่ได้....
“ถ้างั้นตอนนี้เธอรีบไปเถอะ เด็กคนนั้นเค้าคงกำลังรีบมาหาเธออยู่....”
“อ๊ะ จริงด้วยฮะ ดึกป่านนี้แล้ว คราวนี้ผมขอลาจริงๆนะครับ”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบเดินจากไป โดยไม่คิดจะหลียวหลังกลับมาอีกเลย
ชายชรามองเขาตามไปจนสุดทางเมื่อเริ่มไม่เห็นเรือนร่างสูงใหญ่ของเขาแล้ว....
ดัมเบิลดอร์มองลงไปที่กระจกเงาอีกครั้ง....ภาพในนั้นสะท้อนให้เห็นถึงเด็กชายคนหนึ่ง..ผู้ซึ่งเผ้ารอพบชายหนุ่มที่ผละจากการสนทนาไป...แม้จะมองเห็นไม่ชัดเพียงใด เขาก็รู้ถึงสีหน้าและความสับสนของเด็กคนนั้น
“หากว่าเขาไม่เกี่ยงข้อง บางทีซิริอัส เด็กคนนั้นเขาอาจจะรักเธอ...ก็เป็นได้.................”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ซิริอัสจบการระลึกถึงเรื่องราวในคราวนั้น
นี่ก็ผ่านมาตั้ง 3 วันแล้วที่เขาตัดสินใจจาก ฮอกวอสต์มา...
เขาอดครุ่นคิดถึงคำพูดของดัมเบิลดอร์ไม่ได้..เลยแม้แต่น้อย
เพราะมีหลายเรื่องที่เขาอดรู้สึกไม่ได้ว่า...มันจะเกี่ยวพันอะไรบางอย่างกับแฮร์รี่
พูดถึงแฮร์รี่ ชายหนุ่มเองก็ยิ้มเศร้าๆให้กับตัวเอง...ไม่ได้
ดัมเบิลดอร์ทายถูกว่า คืนนั้นที่เขาสารภาพรัก...ออกไป แฮร์รี่ไม่ได้รักเขาในอย่างที่เขาเป็นจริงๆ...
ถึงแม้จะอดรู้สึกเสียใจไม่ได้ว่า......แฮร์รี่ไม่ได้รักเขาก็ตาม แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าความรู้สึกเสียใจนั้น
เขาต้องตามหา...คนๆนั้นให้พบ ต้องพยายามสืบความลับของฝ่ายนั้นให้ได้มากที่สุด......
ต้องทำลายเขา ก่อนที่เขาจะกลับมามีพลังอีกครั้งต้องอาศัยจังหวะในช่วงที่มันกำลังฝื้นตัว
ไม่ว่าคนๆนั้น จะอยู่ที่ไหนถึงต้องพลิกแผ่นดินหา ต้องตามหาเขาให้พบก่อนที่เขาจะหวนกลับมาอีกครั้งในการกลับมามีอำนาจ
เพื่อกำจัดแฮร์รี่...
สิ่งเดียวที่เขาจะไม่ยอมสูญเสียอีกแล้ว ถึงแม้ว่าความรักอาจจะไม่สมหวัง
แต่เขาจะยอมเสียแฮร์รี่ไปอีกคนไม่ได้ เหมือนที่เคยเสียคนที่รักที่มากที่สุด เมื่อ 16ปีที่แล้วนั้น.......
ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะเดินทางไม่ยอมพักต่อจนกว่าจะถึงยามเมื่ออาทิตย์ตกเย็นในวันถัดไปอีกครั้ง
ข่าวล่าสุดที่เขาสืบมาได้...จากพวกพ่อมดมืดที่ตรอกน๊อกเทิลล์ที่เขาบุกไปมานั้น
มันอยู่ได้ไม่ไกลจาก...ที่หมู่บ้านแห่งนั้น หมู่บ้านที่ปิดร้างมากว่า 100 ปี ซึ่งอาจจะเป็นที่กบดานของพวกมัน
ชายหนุ่มเร่งเท้า หาก ไม่รีบบางทีใครบางคนในพวกมันอาจจะเริ่มรู้ตัวแล้ว ว่าดัมเบิลดอร์เองก็กำลังเตรียมการสำคัญบางอย่าง..
เขาวิ่งๆแล้วก็วิ่งหน้าต่อไป...คาถาที่ช่วยให้ความเร็วเพิ่มขึ้นในการวิ่งและปราศจากความอ่อนล้านั้นอาจจะหมดฤทธิ์ไปในยามเช้า ซึ่งเป็นยามที่เขาต้องเดินทางต่อในป่าเพื่อยังหลบซ่อนตัวจากพวกคนในกระทรวงเวทมนต์ที่ตามล่าเขาทั่วแผ่นดิน....
ขณะที่ชายหนุ่มยังมุ่งหน้าเดินทางต่อไป
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างกำลังจับตาสะกดรอบเขาอยู่
“อะไรกันน่ะ.....ความรู้สึกสียวแปลบๆนี่มัน......”
ชายหนุ่มตัดสินใจหยุดวิ่งแล้วหันกลับมา.ก่อนที่จะคืนร่างเดิมของเขา
“นั่นใครกันน่ะ”ซิริอัสตะโกนถามเสียงดังลั่นพลางบังคับให้คนที่สะกดรอยเขาออกมา
“ฉันรู้นะว่าแกอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าแกจะเป็นใคร หากมายุ่งล่ะก็ แกไม่มีวันรอดออกไปจากป่าแห่งนี้แน่”ชายหนุ่มกล่าวท้า
เงาตะคุ่มๆนั้นเริ้มขยับตัว
ชายหนุ่มคอยระวังตัวไม่ให้เกิดช่องจากการถูกลอบโจมตี
แต่เมื่อปรากฏร่างของคนๆนั้นแล้ว
เขาก็ต้องตกใจ
“แกคือ!!!!!!”
แต่ยังไม่ทันที่ซิริอัสจะขยับปากพูดต่อไป เขาก็รู้สึกมีลำแสงพวยสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่ข้างหลัง....
“อ๊ากกกก!”
ชายหนุ่มล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง สติค่อยๆวูบลงไป... สิ่งที่เขารู้สึกคือมีเงาสองร่าง วนเวียนอยู่แถวรอบเขา
“มี...สองคน....งั้นรึ.......”ชายหนุ่มเอ่ยพูดอย่างยากเย็น.....
..... “แค่กๆ…..”
ชายหนุ่มไอ ก่อนจะหายใจหอบ ...
“แย่ล่ะสิ....ชักจะไม่ไหวแล้ว”ชายหนุ่มพูดกับตัวเองในขณะที่สติเริ่มหมดไป
“จะเอาไงดี กับมัน”เสียงพวกมันอีกคนหนึ่งพูด...
“ต้องจับตัวมันเอาไปไว้ให้กับท่านลอร์ดก่อน” อีกคนกล่าว
“ไม่ชิงฆ่ามันไปก่อนงั้นรึ ดีไม่ดี นายท่านอาจจะตบรางวัลให้พวกเราก็ได้”.
“ไม่!!!นายท่านบอกว่า ต้องเก็บตัวมันเอาไว้... มันอาจจะทำงานให้กับดัมเบิลดอร์อยู่ตอนนี้ และนี่ก็เป็นโอกาสดีๆ ที่จะได้ล้วงข้อมูลของเจ้าเด็กนั่น”
“เออว่ะ ทำตามที่แกบอกก็ได้.....”
ซิริอัสพยายามจับคำพูดของพวกมัน ขณะที่คิดจะรีบหนีไป...แต่เขาก็รู้สึกว่าขาเหมือนมีอะไรสะกดไว้
“คาถาสะกดเงางั้นรึ?”ชายหนุ่มคิด ในขณะที่หัวของเขาเริ่มระบรมไปหมด....
“หนี...ไม่ได้.......”
ชายหนุ่มพยายามจนแล้วจนรอด แต่ตัวของเขาก็เหมือนถูกสะกดไว้ทั้งร่าง และแล้วเขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกพวกมันพาตัวไปที่ไหนสักแห่ง
ถึงตอนนี้เขาก็ไม่อาจจะรับรู้อะไรได้อีก....
แต่สิ่งเดียวที่เขากำลังคิดถึง จนสุดหัวใจในตอนนี้....
แฮร์รี่......ขออย่าให้เธอเป็นอะไรนะ....
ขอให้ปลอดภัย ฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง.......ขอให้เธอปลอดภัย....
แฮร์รี่!!! ตอนนี้เธอจะได้ยินคำอธิษฐานของฉันมั้ยนะ.....
แฮร์รี่!!!!!!!!
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พลั่ก!!!!
..............
“อ๊ะ....”แฮร์รี่พยายามประคองตัวเองขณะที่จู่ๆเขาก็เกิดความรู้สึกเสียวเปลบๆขึ้นมา...จนล้มลงไป....
เด็กหนุ่มรีบลุกออกไปเก็บกองหนังสือที่หล่นลงจากมือเพรียว
ระหว่างที่เก็บข้าวของไป ..เขาก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา
ทำไมนะ...เมื่อกี้รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย
“หรือว่า.......”เด็กหนุ่มเกิดความปวดแปลบๆอย่างน่าประหลาดขึ้นมา....
“ซิริอัส....จะเกิดอะไรขึ้นกับเขางั้นหรือ......”
รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ราวกับจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่านะ....?
แฮรี่ลุกขึ้นพลางหอบของไว้แน่น
“ซิริอัส ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน....พระเจ้า ได้โปรดเถอะฮะ....อย่าให้เขาต้องเป็นอะไรไปเลย......”
ขณะที่กำลังหลับตาภาวนาเดินไปด้วยอยู่นั้น...จู่ๆเขาก็รู้สึกชนอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง
“อ๊ะ...!!” แฮร์รี่ตกใจจนเซถลาเกือบจนจะล้มอีกครั้ง
แต่เจ้าของร่างนั้น...ก็ประคองเขาไว้
“ดูทางมั่งสิ พอตเตอร์!!!”เสียงนั้นตวาดใส่เขาอย่างเย็นชา แฮร์รี่เงยหน้ามอง...เขา และก็รู้ดีว่าคนๆนั้นไม่มีทางเป็นใครได้...นอกจากเขา
“เซเวอรัส… คุณมาทำอะไรที่นี่ฮะ....?”เด็กหนุ่มถามด้วยความสงสัย... และรู้สึกว่าใบหน้าของเขาเริ่มแดงอีกแล้ว...
ทำไมนะ แค่เจอกัน หัวใจเราต้องหวั่นขนาดนี้... หัวใจเต้นแรงเหลือเกิน.....
“ฉันเป็นอาจารย์ก็ต้องมาเดินตรวจตราดูความเรียบร้อย เธอก็รู้ๆอยู่” ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีเย็นชาเหมือนเคย
“ยังไม่เข้านอนอีกหรือไง?”เขาถามสายตาจับจ้องไปที่เด็กหนุ่ม “อย่างเธอน่าจะเข้านอนเร็วๆไม่ใช่งั้นรึ”
“คือ ผมกำลัง....จะรีบกลับไปฮะ.....”แฮร์รี่ว่าพลางหลบตา....
“ผมไปนะ...ฮะ......”แต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยลาเสร็จ
ร่างน้อยๆก็ถูกเบียดชิดเข้ากับผนังของตัวปราสาทใหญ่ พร้อมกับจูบที่รุนแรงหนักหน่วง
“อื้ม....อ้อ~” เด็กหนุ่มพยายามถอนตัวอย่างยากเย็น เพราะรู้ว่าร่างกายไม่ยอมขัดขืนต่อสัมผัส
“ฮ้า…อืม….อ.อาจารย์ผมต้องกลับไปนอน......”
“งั้นก็นอนซะสิ..ที่นี่ กับฉัน!!”ร่างสูงกำยำของเขากระซิบ ก่อนที่จะใช้มือถลกเสื้อเปิดถึงเนียนอกขาว...
ปลายลิ้นระเลียดไปตามยอดติ่งเล็กๆ..ก่อนที่จะดึงกางเกงลง...
“อ๊ะ...อย่าฮะ....ไม่เอา...ที่แบบนี้... ใครมาเห็นเข้า...มัน.....อื้ม”
“เห็นเข้าแล้วเป็นไง? ใครอยากมองก็มองไปสิ”ชายหนุ่มไม่สนใจ พลางเลียเนินอกขาว เหมือนดั่งสัตว์หิวกระหาย...เหยื่อของตน
ร่างเล็กหลับตา..ตัวสั่นเกร็ง ถึงห้ามยังไง ก็ไม่มีสักครั้งที่เขาจะเคยสนใจฟัง
ปลายสิ่งแสดงอารมณ์ตั้งขึ้น เพื่อบอกอารมณ์ที่ถูกกระตุกเล้าโดยง่ายของร่างบาง
ชายหนุ่มก้มลงไปไล้ตรงที่ไวต่อสัมผัส ไม่เนิ่นนาน..ร่างเล็กก็กระตุกปล่อยความต้องการของตัวเองออกมา...
“อ๊า! อึ๊ก…..อืม......อา......”แฮร์รี่ครางอย่างเก็บอารมณ์ไว้ไม่ได้
“เห็นมั้ย...”ร่างสูงเลื่อนตัวขึ้นไปกระซิบเบาๆ “ว่าเธอต้องการฉันแค่ไหน.....”
“อา..อาจารย์.....” ใบหน้าเล็กๆของเขา....ก็ถูกกดลงไปให้สัมผัสกับสิ่งเบื้องร่างของชายหนุ่ม
“ทำให้ฉันสิ……”ชายหนุ่มเอ่ยปาก
แฮร์รี่มองเขาอย่างหวาดเกรง..... มือน้อยๆของเขา...เอื้อมไปจับต่อสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนใช้ปากเล็กๆของตนเองขบปลายนั้นเบาๆ....
แต่เมื่อชายหนุ่มปล่อยความต้องการของตัวเองออกมา แฮร์รี่ก็เกือบกลืนสิ่งที่หลั่งไหลเข้าปากของเขาแทบไม่ทัน..
“อื้ม...อื้อ~”เด็กหนุ่มพยายามกลืนของเหลวลงไปอย่างยากเย็น
“อืม....ดีมาก...เด็กดีของฉัน”ชายหนุ่มเอ่ยปากชม...ก่อนที่จะจับร่างเล็กเข้าชิดกับกำแพงหิน...ให้ได้ระดับที่จะเอาสิ่งนั้นเข้าข้างใน....
“อ๊ะ...ไม่ๆ ไม่!! อย่าฮะ....”แฮร์รี่พยายามร้องขอให้หยุด
แต่สเนปในยามนี้ก็ไม่สามารถมหยุดความต้องการอารมณ์ของตัวเขาไว้ได้......
ชายหนุ่มดันให้สิ่งนั้นเข้าไปในตัวของร่างบางโดยไม่สนถึงความเจ็บปวดของร่างเล็ก
“อ๊ะ.! อ๊ะ.....อา.....อ๊า~…อย่า พอได้แล้ว”
ชายหนุ่มไม่สนใจ เขากระแทกตัวเข้ากับร่างเล็กอย่างหนักหน่วงในแต่ละจังหวะ
เด็กหนุ่มกลั้นใจไม่ให้น้ำตาไหล.....แต่ก็อดทนไว้ไม่ได้...
“อ๊า....อา...ได้โปรดพอเถอะ ผม..ไม่ไหวแล้ว”
“ทนเอาอีกนิดสิ…เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว…..”
“อืม….อา……….อ๊า~……..”
……………………….
………………………………..
……………………………………………………….
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ไม่รู้ว่าอยู่ตรงนั้นนานเท่าไร…….
ไม่รู้สึกตัวเลย….ว่าเขาทำไปกี่ครั้ง……..
ไม่รู้ว่าร้องจนดังแค่ไหน….
ไม่สนใจว่าคนที่เขาอยากกอดนั้นเป็นใคร
ถึงจะรู้ว่าเป็นแค่….เงาในอดีต…
…ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่อ่อนหวาน……..
…รู้สึกถึงความอ่อนโยนลึกๆในอ้อมแขน…..
……..ไออุ่นที่ถ่ายเทมา………..
ทั้งที่ตอนถูกทำครั้งแรกนั้นแสนเจ็บปวดแค่ไหน….
แต่ตอนนี้ผมกลับเป็นคนหลงใหลในอ้อมแขนนั้นซะเอง
………………………………………………………
พอลืมตามาอีกครั้งก็อยู่ในห้องของเขา………..
……………อุ้มเรามา?
…………..เซอเวอรัส….?
เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าคมเข้มที่เข้าสู่ช่วงนิทรา……..
….เขาลูบไล้เนินอกที่เปิดกว้างพลางซบลงไป……
“อยากรู้จัง…คุณจะฝันถึงผมบ้างมั้ยนะ…….”
ทันทีที่พูดจบ..ประโยคนั้น ชายหนุ่มร่างสูงก็ขยับตัวเล็กน้อย
พลางพรึมพรำ…
“อืม…..พอตเตอร์…….”
“อ๊ะ…” แฮร์รี่ใจเต้นตึกตัก …นี่ เขาฝันถึงเราด้วยเหรอ…?
เด็กหนุ่มเกิดรอยยิ้มบางๆ แต่ไม่ทันไร เขาก็ต้องหุบรอยยิ้มนั้นเสียแล้ว
“เจมส์ รักนายนะ…..รัก”ชายหนุ่มงัวเงีย
ก่อนที่แฮร์รี่จะเริ่มรู้สึกว่าอ้อมแขนกว้างใหญ่นั้น….ดึงตัวเขามากอดแนบชิด
แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับรู้สึกเจ็บแปลบๆ มากว่าที่จะดีใจออกมาได้….
“เพราะคนที่อยู่ในอ้อมแขนนี้….ควรเป็นเขาสินะ…ใช่มั้ยฮะ…..”
เด็กหนุ่มถามเสียงแผ่วเบาด้วยความปวดร้าว
มือเล็กๆของเขาค่อยๆเกะอ้อมแขนของชายหนุ่ม เบาๆ
ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้
เด็กหนุ่มมองหน้าเขาที่ยังคงหลับใหล พลางขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากแผ่วเบา
เซอเวอรัส….แม้เพียงสักนิด ก็อดคิดไม่ได้….
บางทีคุณอาจจะรักผมบ้าง….
ตอนนี้แค่ได้อยู่เคียงข้าง……ผมก็ขอแค่นั้นก็ได้…….
แค่อยู่ข้างกัน เหมือนที่เคยเป็นอยู่อย่างนี้
เด็กหนุ่มภาวนาในใจ
ทั้งที่ความจริง หัวใจเขานั้นช่างปวดร้าวเหลือเกิน……………..
…………………………………………………….
……………………………………………………………….
แต่เด็กหนุ่มกลับหารู้ไม่ว่า….
มีใครบางคนคอยจับตาเขาอยู่ตลอดเวลา
ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น พวกเขาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกแอบจับตามองตอนไหน
สายตาของความริษยาและเกลียดชังยิ่งทวีนับเพิ่มเป็นเท่าตัว
…………
“ฝันไปเถอะนะ…ฉันไม่วันยอมให้นายเป็นของเขาหรอก!!!!”
ความคิดเห็น