คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 : คลุ้มคลั่ง
ความรู้สึกเศร้าที่ต้องจากลาคนที่สำคัญยังไม่ทันได้จางหายไป แต่แล้วเขาก็ต้องมีเรื่องทำให้ช๊อคยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
“คุณ........มาที่นี่ได้ไง” แฮร์รี่ตาเบิกโพลงด้วยความช็อค เพราะไม่คิดว่าสเนปมาอยู่ที่นี่ได้
สเนปยืนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนรูปปั้น แต่ท่าทีของเขาก็บอกให้รู้ว่าตกตะลึงมากแค่ไหนที่เห็นภาพบาดใจที่อยู่ตรงหน้า
“พอตเตอร์เธอกับเจ้าแบล็ค......จูบกันอย่างนั้นรึ.....”
เฮือก! แฮร์รี่สะดุ้งด้วยความตกใจกลัว สเนปเห็นที่เขาจูบกับซิริอัสจริงๆด้วย เขาจะทำอย่างไรดีนะ ตอนนี้เขาไม่ทางแก้ตัวขึ้นได้เลย
สเนปที่เริ่มได้สติจากอาการตกตะลึงชายหนุ่ม เริ่มแสดงท่าทีเกรี้ยวกราดด้วยความโกรธ
“ทำไมเธอถึงไปจูบกับเจ้านั่นได้ล่ะ พอตเตอร์” สเนปถามเด็กหนุ่มอย่างทุกทีที่เขาถาม แต่คราวนี้น้ำเสียงที่เคยเรียบราบของสเนปมันกลับเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธรุนแรงที่เด็กหนุ่มแทบรู้สึกได้
“มะ..ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ ผมกับซิริอัสแค่….” แฮร์รี่แก้ตัวทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางแก้ไขความเข้าใจผิดไปได้เลย
“ไม่ใช่อย่างงั้นรึ เธอคิดว่าฉันโง่มากหรือไง ” สเนปเริ่มตะคอกใส่แฮร์รี่ ก่อนที่จะเดินเข้ามาประชิดตัวเด็กหนุ่มใกล้มมากขึ้น จนแฮร์รี่ไม่รู้ตัวเลยว่าชิดกับฝาผนังตอนไหน
“อ๋อ! จริงสินะที่นี่เองก็เป็นสถานที่พบที่แสนจะโรแมนติคมากของเธอนี่นา” สเนปพูดเสียงเรียบแต่แฝงความโกรธไว้ลึกๆในน้ำเสียง
“ช่างเป็นที่พบรักที่วิเศษจริงนะ พ่อทูนหัวกับลูกชายสุดที่รักในห้องโถงกลาง”
“เอ๋! หมายความว่าไง คุณรู้ด้วยหรือว่า…..” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัยด้วยความกลัวว่าสเนปรู้ด้วยหรือว่าที่นี่เป็นที่ๆเขากับซิริอัสนัดพบกันเสมอมา
“หึ! เธอไม่รู้ตัวเลยหรือไง ว่าตั้งแต่เธอมาเหยียบย่างเข้ามาที่นี่ ฉันก็คอยจับตาดูเธอเสมอ”สเนปกระซิบที่ข้างๆหูของเด็กหนุ่ม “เรื่องที่เธอพบกับมันทุกอาทิตย์มีหรือที่ฉันจะไม่รู้ แต่ที่ฉันไม่รู้ก็คือว่าเธอกับมันมีสัมพันธ์สวาทเกินกว่าความเป็นพ่อลูกกัน คงจะมีอะไรทุกครั้งที่พบกันน่ะสิ คราวนี้ฉันมาขัดจังหวะก่อนหรือไง? มันถึงรีบหนีไปก่อน”
แฮร์รี่ตกตะลึง สเนปแอบจับตาเขาตั้งแต่แรกเห็นเลยงั้นเหรอ แฮร์รี่พูดอะไรไม่ออก สติหวนกลับไประลึกถึงเรื่องเมื่อคืนนั้นอีกครั้ง หัวใจของเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกบีบครั้น
“หรือว่า..... คืนนั้นคุณก็........” แฮร์รี่ไม่อยากจะคิด เรื่องมัน ถ้าเมื่อคราวนั้นไม่ใช่ความบังเอิญหรือว่า
“ในที่สุดก็รู้แล้วหรือไง ใช่! เรื่องทั้งหมดฉันเป็นคนวางแผนมันขึ้นมาเอง” สเนปพูดอย่างเยือกเย็น จนความหนาวแทบเข้าเสียบใจของเด็กหนุ่ม
แฮร์รี่แทบทรุดลงไป แสดงว่าตั้งแต่ที่ผ่านมาเขาอยู่ในแผนของสเนปมาตลอด
“ทำไมทำแบบนี้…..” น้ำใสๆเริ่มคลอเบ้าตา เสียงของเด็กหนุ่มสั่นระริก“คุณทำไปเพราะอะไรกัน ทั้งๆที่ผม...... คุณไม่เคยรู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย ทั้งตอนที่ให้ยาไป หรือว่าแม้แต่ตอนที่หักคะแนนมัลฟอย คุณแค่เล่นสนุกกับความรู้สึกของคนอื่นเท่านั้น….” แฮร์รี่ยังใม่ทันที่จะพูดจบประโยค
สเนปก็กระแทกมือเข้าที่ฝาผนังอย่างแรง จนเด็กหนุ่มตกใจกลัวเขามากกว่าเดิม ดวงตาที่แสนเย็นชาจ้องเขาราวกับว่าสามารถสะกดเขาไว้ได้ทุกเมื่อ ก่อนที่จะขยับปากเอ่ยน้ำเสียงที่เสียดแทงเข้าไปยังขั้วหัวใจ
“ฉัน ไม่ได้เล่นสนุก พอตเตอร์”เสียงเยือกเย็นกระซิบที่ข้างหู “ฉันเคยบอกไม่ใช่เหรอว่านี่เป็นการแก้แค้นของฉัน ความแค้นของฉันที่มีต่อพ่อของเธอ”
แฮร์รี่ยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดอะไรมาต้านทานชายที่อยู่ตรงหน้าเขาได้ ร่างกายทุกส่วนเหมือนกับถูกสายตาและน้ำเสียงนั้นควบคุมตัวเขาไว้ไม่ให้หลุดไป มันเหมือนมีอะไรที่มองไม่เห็นพันธนาเขาไว้ทั้งร่างกายและหัวใจ
กว่าที่เด็กหนุ่มจะรู้ตัว สเนปก็ประทับริมฝีปากเขาโดยไม่รู้ตัว จูบที่รุนแรงจนเหมือนแทบจะบดขยี้ริมฝีปากให้หลุดไป ลิ้นที่ร้อนผ่าวสอดใส่ไปในปากของร่างเล็ก ก่อนที่จะใช้มือลูบไล้ไปที่สะโพกเบาๆและไล้ไปเรื่อยๆจนถึงหน้าอกเนียน
“อะ....อื้ม..ปล่อย..” แฮร์รี่พยายามที่จะปฏิเสธเขา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมให้เขาถอนตัวไป สเนปใช้มืออีกข้างที่เหลือค่อยๆปลดเสื้อคลุมของหนุ่มออก เผยให้เห็นอกที่ขาวเนียน
“ทำไม..กัน พ่อผมไปทำอะไร ให้คุณเจ็บปวดมากเหรอ”
“สเนปตบหน้าของเด็กหนุ่ม ก่อนที่กระชากเสื้อคลุมจนขาดวิ่น เด็กหนุ่มตัวสั่นระริกด้วยความกลัวมากกว่าเดิม
“อย่างเธอจะไปเข้าใจอะไร เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเจ็บแค่ไหนที่พ่อเธอทำไว้กับฉัน”
“แต่.... ผมไม่ใช่พ่อ คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่ เขา”
“ใช่ฉันรู้ แต่....” สเนปค่อยๆใช้ลิ้นเลียที่ติ่งหูเล็กๆ ก่อนที่จะแหย่ลิ้นเข้าไป พร้อมกับกระซิบอย่างแผ่วเบา “ทุกครั้งที่ฉันเห็นใบหน้าของเธอทีไร มันก็อดเจ็บแค้นไม่ได้ รู้มั้ยเพราะอะไร ...” จากนั้นชายหนุ่มก็ค่อยๆใช้ปลายนิ้วร้อนระอุลูบคลำหน้าอกขาวเนียนอย่างหนักหน่วง จนเด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก
“อ๊ะ.....ไม่นะ..... อย่า......”
“ก็เธอกับเขาน่ะเหมือนกันมาก จนแทบแยกไม่ออกด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นผมสีนี้ ใบหน้า ทุกอย่างในร่างกาย จะต่างกันก็แค่ดวงตาของผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้น ดวงตาที่แย่งทุกสิ่งจากฉันไป” มือของเขาค่อยๆปลดเสื้อคลุมที่ขาดวิ่นออกไปของหนุ่มน้อย แฮร์รี่ไม่มีอะไรจะขัดขืนเขาได้เลย
“ถึงดวงตาคู่นั้นจะแย่งทุกอย่างไปจากฉัน แต่อย่างน้อยผู้หญิงคนนั้นก็ทิ้งเธอเอาไว้ คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปไหนจากฉันได้ อะไรที่ฉันเจ็บ เธอก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า”สเนปไล้เสียตรงต้นคอ ลมหายใจร้อนของเขา แทบทำให้เด็กหนุ่มสติคล้อยตามสัมผัส
“ไม่นะ... ผมไม่ใช่ตัวแทนของพ่อ….. ”เด็กหนุ่มพยายามปฏิเสธแต่ก็ไม่สามารถหยุดความต้องการของชายหนุ่มได้
“บอกฉันสิ บอกว่าเธอรู้สึกดี..... แค่ไหน พอตเตอร์......”
“ไม่.... ใครก็ได้ช่วยที”
“ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ในนี้ไม่ใครนอกจากเรานะ....เธอก็รู้”
“หยุดนะ ซิริอัส ช่วยผมที”แฮร์รี่น้ำตาคลอเบ้า เขานึกอยากให้ซิริอัสอยู่ตรงนี้ด้วย อยากให้ใครก็ได้ช่วยพาเขาไปจากที่นี่ ไปจากความรู้สึกแบบนี้
แฮร์รี่รู้สึกปวดแปลบที่หน้าอก น้ำสีแดงสดค่อยๆไหลออกจาก แผลที่ถูกกรีด
“ห้ามเรียกชื่อคนอื่น” สเนปพูดด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมขึ้นกว่าทุกที “ไม่ว่าเธอจะเป็นของใคร แต่ถ้าต่อหน้าฉันห้ามเรียกชื่อคนอื่น.....” สเนปค่อยๆเลียแผลที่ถูกกรัด แฮร์รี่เจ็บปวด แต่ทำไมเขาต้องเจ็บเพียงเพราะถูกเข้าใจผิดด้วยนะ
“ไม่ใช่นะ คุณกำลังเข้าใจผิด ผมกับซิริอัสไม่ได้.......”
“จะปฏิเสธหรือไง ปฏิเสธว่าเธอไม่ได้มีใจกับมัน ทั้งๆที่เธอก็ไปจูบกับมันแท้ๆ”
แฮร์รี่พูดไม่ออก เขาไม่อาจโกหกได้ว่า ไม่เคยมีใจให้กับซิริอัส แต่..... ทำไมเขาก็ไม่อาจรู้ได้ว่าทำไมเขาถึงไม่ได้มีใจให้กับซิริอัสแล้วล่ะ หรือเพราะว่าร่างกายของเขาแปดเปื้อนไปแล้ว ไม่ใช่! ถึงร่างกายเขาอาจจะเป็นของคนอื่น แต่หัวใจของเขาก็ยังเป็นของซิริอัสต่อไปได้ แล้วทำไมล่ะ? ทำไม? จู้ๆความคิดที่น่ากลัวก็วูบแล่นเข้ามาในสมองของเด็กหนุ่ม ความคิดที่เขาไม่อยากจะยอมรับมัน
แต่ทำไมนะ ทั้งที่เขารู้ดีว่าไม่สามารถสะกดกั้นน้ำตาต่อไปได้อีกแล้ว ทุกคำพูดที่สเนปเอ่ยมาแทงลึกไปในจิตใจกว่าเดิม แฮร์รี่รู้สึกว่าไม่สามมารถหยุดหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขากลัวมาตลอด ความรู้สึกที่รบกวนเขามาตลอดในเวลาหลายวันที่ผ่านมา เขาไม่เข้าใจ... ไม่เข้าว่าทำไมร่างกายถึงไม่ปฏิเสธคนๆนี้ ไม่เข้าใจหัวใจดวงนี้ ทำไมเขาถึงปฏิเสธซิริอัสได้ ทำไมเขาถึงทำร้ายจิตใจคนที่ดีขนาดนั้นได้ แต่ทำไมคนที่หัวใจของเขาเรียกหามาตลอดกลับเป็นคนอื่น
“ไม่นะ....... ซิริอัส...........ผมขอโทษ”แฮร์รี่น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บ เจ็บที่เขาปฏิเสธคนแสนดีขนาดนั้น เจ็บที่ไม่อาจเข้าใจได้ เจ็บที่กลัวหัวใจตนเองมาตลอดและเจ็บที่คนๆนี้ทำไมถึงไม่เคยเข้าใจอะไรเขาเลย
แต่ทันใดนั้น เด็กหนุ่มก็รู้ถึงความปวดแปลบที่ใบหน้าอีกครั้ง สเนปมองเขาด้วยสายตาที่ชิงชังมากกว่าเดิม
“ฉันเบอกแล้วไม่ใช่เหรอไง ว่าห้ามเรียกชื่อคนอื่นต่อหน้าฉัน”
“อึก…..”แฮร์รี่กุมใบหน้าด้วยความเจ็บมากกว่าเดิม “ คุณ....ไม่มีสิทธิ์มาสั่งห้ามคนอื่นได้ คุณคิดว่าผมเป็นอะไรกันแน่” เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกชิงชังเขาอีกครั้งด้วยความโกรธ แต่ทำไมนะทั้งที่ร่างกายพยายามจะต่อต้านแต่ใจกลับเจ็บช้ำมากกว่าเดิม
“อ๊ะ.....อื้อ” แฮร์รี่ถูกจับบดริมฝีปากอีกครั้ง เด็กหนุ่มยังพอมีสติเหลืออยู่ เขาไม่ยอมจะทนต่อไปอีกแล้ว เขาไม่อยากจะให้หัวใจของเขาต้องถลำลึกไปกว่านี้ ไม่เอาอีกแล้วไม่อยากเจ็บอีกแล้ว
“โอ็ย!”
แฮร์รี่รีบลุกขึ้นก่อนที่กว่าสเนปจะรู้ตัวว่าถูกกัดลิ้น เด็กหนุ่มคว้าเอาผ้าคลุมล่องหนที่กองไว้กับพื้น ชายหนุ่มพยายามที่คว้าขาของเด็กหนุ่มไว้ แต่แฮร์รี่ก็ไวกว่ามาก เขาไม่รอช้าที่จะสวมผ้าคลุมแล้วรีบวิ่งหนีไป
“พอตเตอร์...... กลับมานี่นะ”สเนปตะโกนไล่หลังเขาไป แต่แฮร์รี่ก็หายลับไปจากห้องโถงซะแล้ว สเนปลุกขึ้นยืนที่จะวิ่งไล่ตามเด็กหนุ่มไป จู่ๆเขาก็เห็นอะไรบางอน่างประกายแสงที่พื้น
*******************************************************
แฮร์รี่วิ่งไปอย่างไม่ลืมหูลืมตา เขาวิ่งไปถึงไหนแล้วก็ยังไม่รู้ วิ่งเลยจากหอคอยประจำบ้านไปหรือยัง? กำลังจะไปถึง หรือว่ายังไม่ถึง
โอ๊ย! แฮร์รี่เริ่มช้าลง เขาเอามือกุมรอยแผลที่ถูกกรีด เลือดค่อยๆไหลซิกอีกครั้ง บาดแผลกำลังเปิด ถ้าไม่รีบกลับตอนนี้ สเนปอาจจะเจอเขาก็ได้ เลือดค่อยๆไหลมากกว่าเดิม ทำให้เด็กหนุ่มลำบากมากขึ้น ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าเริ่มถูกเลือดไหลกลบเป็นทาง แผลที่ใบหน้าก็ค่อยๆเริ่มเจ็บมากขึ้น เด็กหนุ่มต้องรีบ ถ้าหากมีใครเห็นรอยเลือดที่หยดลงบนพื้น.......
แฮร์รี่สติพร่ามัว ความเจ็บทำให้หนุ่มน้อยหยุดวิ่ง เขาเดินช้าๆพยายามไม่ให้เลือดหยดไปตามพื้น ในที่สุดเขาก็เดินมาถึงบันไดทางที่จะขึ้นไปหอนอนประจำบ้านได้ แฮร์รี่ไต่บันไดอย่างลำบากยากเย็น เขารู้สึกว่าแผลยิ่งขยายออกหรือว่าสเนปจะใส่ยาพิษไว้ที่ใบมีดนะ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงหอนอนแล้ว อีกนิดเดียว ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าเท้าจมวูบลงไป แย่ล่ะสิ..... เด็กหนุ่มคิด เขาลืมไปได้ยังไงนะ ว่าที่บันไดมีกับดักเวทมนต์ แฮร์รี่รู้สึกว่าขายิ่งจมลึกลงไป ความเจ็บที่ขาค่อยๆตามมาทั้งที่ยังเจ็บปวดที่หน้าท้อง ที่ใบหน้า
ถึงจะเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน ยังไงเด็กหนุ่มก็ยังมีสติที่จะดึงขาออกจากบันได แต่ยิ่งเด็กหนุ่มพยายามดึงขาเท่าใด ขาก็ยิ่งจมลงไปลึกมากขึ้นเท่านั้น ซ้ำยังบีบรัดขามากขึ้น แฮร์รี่ปล่อยมือจากขาออก เขาปลงตกซะแล้ว ถึงยังไงวันนี้ก็เจอแต่เรื่องร้ายๆมาตลอด จะต้องเจออีกครั้งจะเป็นไรไป
ทุกอย่างในเวลาดึกดื่นช่างเงียบสงบยิ่งนัก เขาค่อยๆคิด พอเริ่มสงบสติลงได้ แฮร์รี่ทำใจที่จะเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตนเอง เขาทบทวนถึงสิ่งต่างๆทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาในหลายๆวันนี้ พยายามที่จะเข้าใจ.... ถึงความรู้สึกนั้นอาจจะทำให้เขาหวาดกลัว แต่เขากพยายามที่จะทำใจยอมรับมันให้ได้...... ถึงจะต้องเจ็บปวด
ความเจ็บเริ่มครอบคลุมอีกมากขึ้น
แฮร์รี่คิดเล่นๆเพื่อบรรเทาความเจ็บ บางทีถ้ารอจนถึงเช้า หรือรอไป เรื่อยๆ บางทีรอนอาจจะเป็นห่วงออกตาม หาเขาก็ได้ หรือว่ารอไปจนเจอฟิวส์ที่กำลังตรวจเวรยาม มาพบเขาเข้า อาจจะแค่ถูกตัดคะแนนสัก 50 หรือเป็น100ก็เป็นได้ แฮร์รี่พยามที่จะไม่คิดถึง แต่เขาก็อดคิดถึงไม่ได้ ถ้าหากสเนปมาเจอเขาก่อนล่ะ เขาจะทำอย่างไรดี สเนปอาจจะทำร้ายเขาให้ทรมานมากกว่าเดิมก็ได้.... ผ้าคลุมล่องหนค่อยๆเลื่อนหลุดไปจากตัวของเด็กหนุ่ม เขาทรุดตัวนั่งลงกับบันไดหินอ่อน อย่างอ่อนแรง สติเริ่มวูบลงทุกที
“ แต่แปลกจัง ทั้งๆที่ไม่อยากให้สเนปมาเจอเราแท้ๆ แต่ทำไมเรายังคิดถึงเขาได้นะ ทั้งๆที่เขาทำร้ายเราขนาดนั้น ทำไม..... ยังอยากเจอเขา.... ทั้งที่ชิงชังมากแท้ๆ แต่ก็อยากให้เขา.....สัมผัส ตัวเราคงเพี้ยนไปแล้ว ทั้งที่เจ็บแต่ก็ไม่จำ..........” ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงไป เขายังรู้สึกว่าเห็นเงารางๆของคนๆนั้นได้
“เซอเวอรัส .....”แฮร์รี่พึมพรำอย่างอ่อนแรง “บางที.......ผม.......อาจจะ” ในที่สุดเขาก็ฟุบลงกับพื้นบันไดก่อนที่จะเอ่ยปากถึงความในใจที่แท้จริงของเขาที่ปกปิดจากส่วนลึกของหัวใจออกมา
“รั......ก.....คุ.....ณ”
*******************************************************
ความคิดเห็น