คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : I hate you !! Part 4ความรู้สึกลึกๆ ในใจ
"ฉันชอบนายนะ แฮร์รี่"
"อื้อ ฉันก็ชอบรอนเหมือนกัน"
"งั้นสัญญานะ.... เป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ แฮร์รี่"
"อื้ม ฉันสัญญา เพราะว่ารอนเป็นเพื่อนของฉัน เพื่อนรักที่สุดของฉัน เพื่อนคนสำคัญของฉัน"
......................
.......................
...................
......"จ๋อม"........
เสียงน้ำ?.........
น้ำตา....ของฉัน........ ที่มันไหลรินออกมาไม่รู้จบ
หนาวเหลือเกิน.....กับความชินชา.......ความห่างเหิน...... ที่ต้องผ่านพบ
เหงา.มากเหลือเกิน....?.........มันไม่มีอีกแล้วใช่มั้ย..... ไม่มีทางอีกแล้วใช่มั้ย
คำว่าเพื่อน.... ความรู้สึกที่ชอบรอน.....เกินกว่าเพื่อน.....มันเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหนกัน.......
ไม่สิ......ตัวฉันเองต่างหากที่รู้สึกกับรอน...แบบนี้แต่แรกอยู่แล้ว......
......แต่ไม่รู้ว่าไม่อยากเสียรอน...ไป...ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ.....
อาจจะเป็นเพราะฉันมีแค่รอน...... มีรอนเป็นเพื่อน...เพียงคนเดียว......
หากไม่มีรอนอยู่ใกล้ๆ... ฉันก็จะไม่เหลือใครอีกแล้ว.......
ถึงได้ชอบรอนมากขนาดนั้น.... รักจนไม่อยากเสียไป.......
แต่....ถ้าหากเก็บรอนเอาไว้...เฮอร์ไมนี่เองก็คงเสียใจ... ไม่อยากทำให้เธอเสียใจ...
เพราะเธอเอง...ก็เป็นเพื่อนที่ดีกับฉันเสมอมา...ตนที่ทะเลาะกันกับรอนเป็นครั้งเป็นคราว
ก็มีแต่เฮอร์ไมนี่...ที่มาคอยปลอบใจ.....
เพราะอย่างนั้น.....ถึงไม่อยากให้เธอเสียใจ.........
ทางเดียวที่แก้ไขได้.....ก็คือต้องตัดใจไปจากนายใช่มั้ย.....รอน
แต่....มันทำได้ยากเย็นเหลือเกิน....รู้มั้ย?
ความสัมพันธ์...ที่ตัดให้มันขาดกันไม่ได้.....
ไม่อยากเสียทั้งสองคนไป .............ไม่อยากอยู่ตัวลำพังอีกแล้ว
........เหงาเหลือเกิน....ใครก็ได้.....พาฉันออกไปจากความเลวร้ายนี่ที...
รอน เฮอร์ไมนี่...พอไม่มีพวกนายแล้ว....
มันเหงามาก....เหงาเหลือเกิน......ที่ไม่มีพวกนายอยู่ด้วย...กันเหมือนอย่างเคย เหมือนเมื่อก่อน.....
พอหลับตาลง...ทุกครั้ง....น้ำตามันก็ไม่เคยหยุดไหล.....ไหลไม่ยอมหยุด
....ไม่มีใครอีกแล้วใช่มั้ย.... ต้องกลับไปอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้วใช่มั้ย........
................โลกที่ไม่มีใครอีกแล้ว..............
……………………………………………
……………………………………………
……………………………………….
"ไม่จริงหรอกน่า"
เอ๋....?เสียงใครกัน.........มือ....กำลังสัมผัส...ตัวฉัน
น้ำเสียงอบอุ่น........ที่ฟังดูคุ้นหูเหลือเกิน...............
มือที่คอยลูบไล้ปลอบประโลมใจอย่างอ่อนโยน.......
"วางใจเถอะ.....ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง......"เสียงกระซิบที่คอยปลอบโยนใจ......
ใครกันนะ................
ความอบอุ่น.........สิ่งที่ฉันต้องการ...อยากได้มาตลอด...........
"จะอยู่กับนายตลอดไป ถึงคนทั้งโลกจะเป็นยังไง.... ฉันก็จะอยู่กับนาย"
เสียงกระซิบ อ่อนหวาน.........น้ำเสียงที่ อบอุ่นใจ
ตลอดไป......... คำที่อยากได้ยินจากใครสักคน.....
ใครที่รักฉันจริงๆ...... ใครที่คอยแคร์.........ขอแค่ความอ่อนโยนจากใครสักคนทีมีให้ฉันอย่างจริงใจ
....ได้โปรด.....รักฉันคนเดียวเท่านั้น มองแต่ฉันคนเดียว.......ได้มั้ย
แม้ฉันจะเห็นแก่ตัว แต่ก็อยากให้มีแต่ฉันคนเดียวเท่านั้น............
................ขอร้อง.....................
เท่านี้............ฉันก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว ไม่ต้องการ.........
มีเพียงแค่นาย............. กับฉัน สองคนเท่านั้น แค่เรามีกันและกันเท่านั้น....................
...........................................................
ก็ไม่ต้องการใครอีกเลย
.............................................................
............................................................................................
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
หนุ่มน้อยรู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อยามแสงตะวันริบหรี่
แสงแดดอ่อนๆ ภาพของท้องฟ้าสีแดงฉานของยามตะวันคล้อยตกดิน
ค่อยๆปรับสะท้อนเข้ามาดวงตาใสๆดวงน้อย
แฮร์รี่ค่อยๆปรับสายตาให้เข้ากับยามเย็น หนุ่น้อยกระพริบตา จิตใต้สำนึกค่อยๆระลึกความ
"นี่.....กี่โมงกันแล้ว....เย็นป่านนี้แล้วเหรอ......"แฮร์รี่งัวเงีย
มืดจัง...... แสบตา..... ร้องไห้ไปนานเท่าไรแล้วนะ เรา…."
รู้สึกตัวหนักจัง ลุกไม่ขึ้น เรี่ยวแรงหายไปไหนหมด? หนุ่มน้อยคิด......
เอ๋? แปลกจัง ทั้งๆที่เราก็ล้มตัวลงนอนกับพื้นนี่ แล้วทำไมทั้งที่พื้นน่าจะเย็นเรียบแท้ๆ
แต่ทำไมมันอุ่นๆล่ะ?
"ไง ตื่นแล้วเหรอ องค์ชาย?"
ง่ะ.... แฮร์รี่กลืนน้ำลาย หน้าซีดนิดๆ เสียงกวนๆแบบนี้ หรือว่าจะเป็น.... หมอนั่น!!!
"เดรโก?"หนุ่มน้อยร้องเบาๆ พลางเงยหน้าขึ้นมามอง เด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังทำหน้าเซ็งๆแบบเฉยชา
"ทำไ...ม? นายถึง......." แฮร์รี่พยายามขยับปากพูด แต่จากการร้องไห้ที่ยาวนานแทบทั้งวัน ทำให้หนุ่มน้อยแทบไม่มีน้ำเสียงเล็ดลอดออกมา
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่น่ะรึ?"เดรโกต่อคำทิ้งท้าย ""ก็เห็นนายเล่นนอนหลับทับตัวฉันสบายออกอย่างนั้น ฉันเลยขี้เกียจลุกปลุกให้เท่านั้นเอง"
"งะ...งั้นเหรอแสดงว่าความฝันในตอนนั้น........คนทที่อยู่ในฝัน น้ำเสียงที่ได้ยินในฝัน หรือว่าจะเป็น........
แสดงว่านายอยู่ข้างๆฉันตลอดเวลาเลยงั้นเหรอ......
ทำไมล่ะ? ทำไมถึงทำแบบนั้น ทั้งๆที่ทิ้งฉันเอาไว้แบบนั้น แต่นายก็ไม่....ทำ"
แฮร์รี่แสดงสีหน้าไม่ถูก รู้แต่ว่าเหมือนมีอะไรมาทำให้อึดอัดตันใจ รู้สึกดีใจที่...คอยอยู่ข้างๆ แต่ปากก็พูดออกมาไม่ได้........
น้ำใสๆเริ่มคลอดวงตากลมโต
"เป็นอะไรไปล่ะ เจ้าขี้แย จะร้องไห้อีกแล้วเหรอไง?"หนุ่มร่างสูงถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว
"บ้า! เปล่าซะหน่อย แค่ฝุ่นเข้าตา"แฮร์รี่ทำปากแข็งแต่ในใจรู้สึกดีใจลึกๆอย่างบอกไม่ถูก
"เฮ้อ นายนี่ จริงๆเล้ย ต้องทำให้คอยดูแลอยู่เรื่อย"เดรโกทำท่าเหมือนจะหงุดหงิดแต่เอาแขนเสื้อมาเฃ็ดหน้าเช็ดตาให้หนุ่มน้อย
"ไม่เห็นต้องมาเช็ดหน้าให้ฉันหน่อยซะหน่อย ก็บอกไม่ได้ร้องไห้ไงล่ะ" แฮร์รี่พยายามปัดป้อง แต่เดรโกก็รวบตัวให้นิ่งๆเข้าไว้ พลางบ่นไป
" นิ่งๆสิ เจ้าบ๊อง ถึงนายจะว่าไม่ได้ร้องก็เถอะ แต่เห็นแล้วมันอดรำคาญไม่ได้นี่" เหตุผลของเดรโกทำให้หนุ่มน้อยแทบเถียงไม่ออกต้องยอมทำตาม แฮร็รี่ยอมจำนนอยู่นิ่งๆไปชั่วนึงตามใจหนุ่มร่างสูงเพราะรู้สึกว่าขัดใจเขายังไงไม่ได้
แต่แล้วเมื่อยอมนั่งนิ่งดีๆ หนุ่มน้อยก็เริ่มรู้สึกตัวไปอย่างหนึ่งว่า..... กำลังนั่งทับอยู่บนตักของเดรโก
แฮร์รี่ก้มหน้านิ่ง...ทำตัวแข็งทื่อ พลางหน้าแดงแปร๊ด
"ตายล่ะ ลืมไปเลยว่ากำลังนั่งอยู่บนตัวเจ้าหมอนี่....."
แฮร์รี่พยายามจะขยับตัวหนี แต่ด้วยความที่แทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว บวกกับเดรโกรวบตัวเขาไว้อยู่ ทำให้กลายเป็นหนุ่มน้อยเลื่อนตัวล้มลงไปซบตัวเดรโกมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เดรโกไม่แปลกใจเท่าไรนัก ที่หนุ่มน้อยมาซบลง เพราะคิดไว้ว่าถ้าหนุ่มน้อยรู้สึกตัวยังไงก็พยายามจะลุกหนีอยู่ดี
"อ๊ะ....อ่ะ ขอโทษ"แฮร์รี่เอ่ยปากงุบงิบ
"ทำไมล่ะ? เจ้าเปี๊ยก ก็บอกดีๆแล้วให้อยู่นิ่งๆ ไม่ยอมฟังกันบ้าง"
"ก็ฉันนั่งอยู่บนตักนายนะ"หนุ่มน้อยแย้งสวนเสียงแผ่วเบา เพราะจากสภาพแล้วเขาก็ไม่อาจต่อล้อต่อเถียงว่าเป็นฝ่ายถูกได้มากนัก
"แ..แล้วฉันไม่ตัวหนักมากนักหรือไง"แฮร์รี่ถามสีหน้าเหมือนรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระยังไงไม่รู้ แล้วทำไมจู่ๆก็รู้สึกไม่อยากให้เขาโกรธเรา...เลย
"นั่นก็แล้วแต่จะคิด…"คำพูดเย็นชาที่ออกมาจากปากหนุ่มร่างสูงโดยไม่แยแสอะไร
แฮร์รี่ทำหน้าสลดเหมือนตัวเองเป็นภาระลำบากให้เดรโกเอาไว้
เดรโกมองหน้าแล้วก็เพียงถอนหายใจแล้วยิ้มบางที่มุมปากๆก่อนที่จะลุกขึ้นช้าๆพร้อมกับ
"นายนี่จริงๆเลยน้า~" ว่าแล้วเด็กหนุ่มร่างสูงก็ประคองร่างบางอุ้มขึ้นมาอย่างง่ายดาย
แฮร์รี่รู้สึกเหมือนวินาทีนั้นร่างกายและทุกสิ่งหยุดนิ่งไปช่วยขณะ….เหมือนทุกอย่างดูเบาหวิวไปหมดราวกับร่องรอยอยู่…..
แต่เด็กหนุ่มก็รู้สึกตัวทันทีทันใด แฮร์รี่ทั้งตกใจทั้งหน้าแดงไปพร้อมกันก่อนที่จะหันมาตะโกนบอกด้วยความรู้สึกอายเอาเสียมากๆ
"อ๊ะ…จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ เดรโก ปล่อยสิ ไหนว่าฉันตัวหนักจะตายไงเล่า"หนุ่มน้อยร้องลั่น…ตัวสั่นริกเพราะทำอะไรไม่ถูก ทั้งร่างกายแทบอ่อนระทวยไปตามอ้อมกอดนั่น
"บอกให้ปล่อยไงล่ะ ก็ปล่อยซี่"
"บ้าหรือเปล่าน่ะ"เดรโกทำเสียงดุใส่ แฮร์รี่ตกใจ จนเงียบอย่างว่าง่ายๆ "ขาก็ไม่มีแรงแบบนั้นแล้วจะให้ฉันปล่อยนายคลานกลับไปที่หอหรือไง ห๊ะ ว่ามาสิ"
"ก็…..มัน….."หนุ่มน้อยไม่รู้จะโต้กลับไปยังไงดี เขาได้แต่อ้ำๆอึงๆโดยไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมาจากปากน้อยๆ
เดรโกเห็นดังนั้นจึงอุ้มตัวแฮร์รี่เดินจากไปห้องสมุดยามเย็นซึ่งไร้ผู้คนโดยที่หนุ่มน้อยที่ถูกจับอุ้มไปไม่มีโอกาสโต้เถียงอะไรทั้งสิ้น
ขณะที่กำลังจะกลับไปนั้นระหว่างที่ผ่านเชิงบันไดเกือบชั้นบนของปราสาท แฮร์รี่ก็ทำหน้าหงอยๆมองเด็กหนุ่มร่างสูงอีกคนที่แทบไม่แสดงสีหน้าใดๆบนใบหน้าเรียบเฉยอันแสนเย็นชา ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าเป็นภาระจริงๆ เดรโกหันมาสบตาแฮร์รี่พอดี……ได้เห็นสีหน้าที่ชวนให้รู้สึกอยากจะแกล้งอย่างนั้น ยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งให้เจ้าตัวเตี้ยเคอะเขินไปใหญ่ แต่ทำอย่างนั้นแฮร์รี่ก็คงยิ่งเจ็บใจอีกพาลไม่ชอบหน้าเขาอีก
"เฮ้อ….อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เห็นแล้วมันอยากจะอดแกล้งไม่ได้น่ะ"
"ก็…ไม่ได้อยากให้แกล้งสักหน่อย"แฮร์รี่สวนด้วยความเขินอายเข้าไป
"ปากแข็ง!!"
"ช่างสิ!!"
หนอย….ไม่ได้อยากจะทะเลาะกันสักหน่อย…ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย…..
ทำไมไม่อยากเป็นภาระให้เขา……
ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่อยากให้เขามายุ่งมาเกี่ยวมาข้องเวะด้วยเลย...
แต่ตอนนี้กลับอยากให้เขาคอยอยู่ใกล้ๆแบบนี้.....
แต่ก็ไม่อยากให้เขารำคาญเรา
หรือว่า.......
หนุ่มน้อยคิดในใจอย่างสับสนปนเศร้า
เพราะ....เราไม่อยากให้เขา.....เกลียดเพราะกลัวว่าถ้าหากเดรโกไปอีกคน....คราวนี้เราคง..ไม่เหลือใครอีก....
"นี่ นายไม่หนักจริงๆน่ะเหรอ" แฮร์รี่เอ่ยปากถามเสียงแผ่วเบา
"หือ..!สนใจด้วยเหรอ ว่าคนอื่นเขาลำบาก"เดรโกตอบไปตรงๆโดยไม่คิดอะไร
แฮร์รี่ทำหน้าหงอยๆขึ้นมา
เขาต้องลำบากจริงๆด้วยสิ
เดรโกเห็นท่าทางแบบนั้นก็ยิ้มหึๆ พลางพูดปลอบใจ
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า....เบาอย่างกับขนนกแบบนายน่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรนักหรอก......"
สิ้นคำพูดปลอบใจ
แฮร์รี่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงขึ้น....
หน้าแดงซ่าน....... ไม่อาจหยุดได้.......
เดรโก.... ทำไม..? นายถึงใจดีขนาดนี้ โดยที่ฉัน....ไม่เคยสังเกตเห็นเลย
เสียงหัวใจที่เต้นแผ่วๆในตอนนี้
นายจะได้ยินบ้างมั้ย?......
แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ...จริงๆนะ ทั้งที่นายบอกว่าเกลียดฉันที่สุด ชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย หาเรื่องกัดกับคนนู้นคนนี้ แต่แล้วทำไมนายถึงต้องเปลี่ยนมาใจดีกับคนอย่างฉัน? ไม่เข้าใจ ช่างเข้าใจยากจัง....
.............................................................
ทั้งที่เมื่อก่อนฉันเกลียดนายจะตายไป....แต่เหมือนเราสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร
เริ่มรู้สึกว่า นายเองก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตปกติของฉัน
ตั้งแต่วันที่รอนกับเฮอร์ไมนี่เริ่มเปลี่ยน......
คิดให้ดีๆแล้ว ฉันก็มีนายคอยอยู่เคียงข้างเสมอ ยามที่เหงา เวลาที่เศร้า เวลาที่ไม่เหลือใครก็มีนายคอยปลอบใจ....
ตอน ที่ฝันไป.... เสียงกระซิบที่คอยปลอบใจก็เป็นเสียงของนายใช่มั้ยเดรโก........
เดรโก...ทั้งๆที่ฉันเองก็ร้ายกับนายไปเยอะ แต่นายก็เป็นคนเดียวที่ไม่หลีกหนี.....
แต่กลับยังเหมือนเดิมเสมอ.....
ถ้าหากเป็นเมื่อแต่ก่อนที่ฉันยังมีแค่รอน.....รอนเองก็คงไม่ยอมมาคุยกับฉันแน่ๆ ถ้าหากฉันทำให้เขาโกรธ
แต่กลับนายมันไม่เหมือนกัน ไม่ว่าฉันจะดีจะร้ายแค่ไหน.... นายก็ไม่เคยเปลี่ยนไป
ถึงนายจะโกรธ แต่พรุ่งนี้....ตอนเช้า....ฉันก็ยังเชื่อว่า....นายคงยิ้มแบบเดิมๆ แล้วก็ตะโกนแซว ฉันว่าเจ้าเตี้ย.....
ฉันก็คงเถียงนายไปแบบเดิมๆเหมือนทุกวัน........
.......................ถึงนายจะปากร้ายมากแค่ไหน
แต่ถ้าฟังดีแล้วคำพูดทุกคำ นายเองก็พูดมาอย่างจริงใจ.....
ไม่เคยปิดบัง.........
อ้อมแขนของนายทีกว้างใหญ่ก็เป็นอ้อมแขนเดียวที่ให้ความอบอุ่นใจ ยามหนาวเหน็บและอ่อนล้าไร้กำลัง
เนินไหล่และบ่าที่กว้างที่คอยให้พักพิงยามที่ปล่าวเปลี่ยวเหลือเพียงคนเดียว
เสียงกระซิบทุ้มต่ำที่....นุ่มลึก เหมือนหัวใจคลายความเจ็บปวดจากคำกระซิบปลอบใจ
อา....เดรโก....นายจะว่าเห็นแก่ตัวมั้ย
ทั้งที่ฉันแค่เจ็บปวดจากรอน......แต่กลับใช้นายเป็นที่พักพิงใจ......
เห็นนายเป็นที่ระบายความเหงาความเจ็บปวด.....ทั้งๆ ที่ฉันเองกลับเคยเกลียดและว่าร้ายนายแย่ๆ
จะว่าเห็นแก่ตัวมั้ย....ถ้าหากว่าขอใครสักคน.....อยู่เคียงข้างกันในเวลาแบบนี้ก็พอ.....
ขอใครสักคนที่เป็นกำลังใจให้ฉัน……
ขอพักหัวใจที่ท้อแท้.....ให้กลับมามีกำลังอีกครั้ง...........
...........................................................
พร้อมที่จะทำใจยอมรับความเจ็บปวด...........
......................................................……..
ใช่มันอาจจะไม่มีทางที่บาดแผลจะหายไปจากใจง่ายๆ
แต่สักวัน….ฉันคงจะทำให้บาดแผลในใจ…..มันลบเลือนไปได้สักวัน……
สักวัน……
เด็กหนุ่มค่อยๆซบลงไปบนเนินอกกว้างใหญ่…..
ความรู้สึกแสนอบอุ่น….ที่เพียงพอทำให้คืนนี้ไม่ต้องหลับทั้งน้ำตา
และความทรมานในโลกของการอยู่คนเดียว…
"นี่ เดรโก…."แฮร์รี่เรียกเด็กหนุ่มเสียงแผ่วเบา….
"อะไร…แฮร์รี่..นายเหนื่อยมากพอแล้วนะ วันนี้อย่าเพิ่งพูดอะไรอีกดีกว่าน่า"
"…อยู่กับฉันแบบนี้ ได้มั้ย…."
"เอ๊ะ…."เดรโกตกใจเล็กน้อย ที่อยู่ๆแฮร์รี่กลับขอร้องอะไรอย่างนั้นออกมา
"พะ….เพ้อเจ้อ….อะไรของนายน่ะ ละเมออยู่รึไงเจ้าบ๊อง"เดรโกต่อว่าท่าทางหงุดหงิดเหมือนเคย แต่คราวนี้เขากลับรู้สึกแปลกใจที่แฮร์รี่พูดออกไปอย่างนั้น
ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน่า….เพราะยังไงเจ้าเปี๊ยกนี้ก็ยังคงชอบเจ้านั่น
….ไม่มีทางที่หัวใจจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ง่ายๆขนาดนั้น
ในหัวของเด็กหนุ่มจู่ๆก็เกิดความรู้สึกสับสน ความจริงเขาควรจะพาแฮร์รี่กลับไปส่งที่หอ
…..แต่ถ้าหากพาแฮร์รี่กลับไปที่หอของเรา…..
บางทีอาจจะมีหนทางที่ทำให้เขาหันมามองเราบ้าง……
เด็กหนุ่มเริ่มสับสน
เดรโกไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง….เพราะยิ่งคิดมากขึ้นเขาก็ยิ่งรัก….มากขึ้น
และเมื่อต้องรักมากขึ้นก็ไม่มีหนทางที่จะยอมตัดใจ….แค่ทำใจที่ว่าแฮร์รี่เกลียดเขาก็ยิ่งกว่าทรมานยิ่งกว่าการที่ต้องตัดใจไม่รักคนที่เขารักคนอื่น
แต่แล้วเมื่อแขนเล็กๆอันไร้เรี่ยวก็โอบกอดแนบเข้าไหล่กว้างของเด็กหนุ่มร่างสูง
"นะ….ขอร้องแค่คืนนี้เท่านั้น ฉัน! ฉันไม่อยากกลับไปที่หอนั่น…ตอนนี้…ขอร้องแล้วจะไม่ขออะไรอีกแล้วจากนายจะไม่เอาอะไรอีกแล้ว…."
เด็กหนุ่มร่างเล็กเว้าวอนด้วยสีหน้าเจ็บปวด…เสียงสั่นระริก เขาไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธ
เพราะหากเดรโกปฏิเสธมันก็เหมือนกับว่าแม้แต่เด็กหนุ่มร่างสูงก็ไม่ต้องการเขา
อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงหอนอนของบ้านกริฟฟินดอร์
ทั้งคู่หยุดกึกอยู่กับที่…..เดรโกขยับขาก้าวไม่ออก ด้วยความคิดที่ไม่อาจตัดสินใจ
ระหว่างความรู้สึกของตัวเขาเองกับความรู้สึกผิดถูก
แฮร์รี่เองก็ได้แต่มอง ในใจขอร้องว่าอย่าให้เดรโกต้องทิ้งเขาไปอีกคน
ร่างเล็กจิกลงบนแขนเสื้อพลางก้มหน้า ……
ถึงจะรู้ว่าเขาอาจลำบากใจ แต่ก็ไม่อยากถูกเขาผลักไสไปอีกคน…..
เดรโกเข้าใจความรู้สึกเหงาของแฮร์รี่ดี แต่เขาก็อดกลัวไม่ได้….ความรู้สึกลึกๆในใจที่ปรารถนามาตลอด
แต่พอต้องเห็นสีหน้าแบบนั้น สีหน้าที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้อง…. ปฏิเสธใจไม่ได้…..
เดรโกตัดสินใจเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าอย่างนั้น
เด็กหนุ่มเดินวกกลับผละออกจากทางที่ไปหอกริฟฟินดอร์ทันที
"เอ๊ะ เดรโก"แฮร์รี่เงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจที่เดรโกยอมทำตามเขาอีกแล้ว
"ก็แค่คืนนี้ คืนเดียวเท่านั้นนะ"
"อะ…อืม"ร่างเล็กๆค่อยซบลงไปด้วยความรู้สึกดีที่บอกไม่ถูก
แฮร์รี่ค่อยๆเอื้อนเอ่ยคำที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เกิดมาจากใจที่มีต่อเด็กหนุ่มร่างสูงคนนี้
"เดรโก ขอบใจนะ….ขอบใจ"
และแล้วเสียงของหนุ่มน้อยก็ค่อยๆแผ่วเบาหายไป ก่อนที่ร่างเล็กจะหลับตาพริ้มแล้วเข้าสู่การหลับใหลไปอีกครั้ง…..
เดรโกแอบมองสีหน้าร่างบอบบางที่หลับแบบสุขใจอย่างนั้น
เขาค่อยๆโน้มน้าวริมฝีปากลงไป….ช้าๆ
บนปากเล็กที่อ่อนบาง
จุมพิตที่แผ่วเบา แต่ความรู้สึกที่มีให้นั้นช่างมากมาย
เดรโกพาแฮร์รี่อุ้มขึ้นมาถึงหอของบ้านสลิธิริน
โชคดีที่คนในหอต่างก็ไปรุมกันอยู่บริเวณหอนั่งเล่นรวม
จึงไม่ค่อยมีใคร เดรโกรีบย่องขึ้นในห้องนอนพร้อมกับร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา
ไม่มีใครนอกจากบ้านสลิธิรินด้วยกันรู้หรอกว่าเขามีห้องส่วนตัวเพียงคนเดียวเท่านั้นในหอนี้
เดรโกค่อยๆวางร่างเล็กลงกับเตียงอย่างนุ่มนวลเพื่อกันไม่ให้เขาสะดุ้งตื่น
ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเตียงพลางลูบไล้ใบหน้ายามนิทรา
เดรโกเหม่อมอง….
"แค่คืนนี้คืนเดียวเท่านั้นนะ ถ้าหากเป็นคืนอื่นๆฉันคงปล่อยให้นายหลับอย่างเดียวไม่ได้หรอก รู้มั้ยเจ้าเปี๊ยก….."
เสียงกระซิบทุ้มต่ำ….แนบกระซิบเข้าข้างหู….
เด็กหนุ่มร่างบางที่หลับลึกลงไป…..โดยที่ไม่รู้ถึงความในใจของอีกฝ่ายเลย……
End of Part 4
ความคิดเห็น