คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I Hate YOU!!!! Part 2 : ระหว่างฉันกับนาย..
บรรยากาศของห้องนั่งเล่นรวมช่วงยามเย็นก็ยังมีคนขนัดแน่นไปด้วยเด็กๆจากบ้านต่างๆเหมือนเช่นเคยทุกวัน
อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน
บรรดาผู้คนทุกบ้านต่างก็มารวมกันขนัดแน่น
แฮร์รี่เกือบจะหาที่นั่งไม่ได้แล้ว โชคดีที่ยังพอเหลือที่ว่างให้เขานิดหน่อย
ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่เขามานั่งทำการบ้านคนเดียว......
ถึงคนจะแน่นหนาแค่ไหน.... ถ้าเป็นเมื่อก่อน พวกเขาสามคนก็คงมานั่งทำงานรวมกันได้สบาย....
แต่วันนี้มีเขาคนเดียว....... เท่านั้น แฮร์รี่มองไปรอบๆ ดูดีๆแล้วก็ยังมีที่นั่งเหลือให้รอนกับเฮอร์ไมนี่นั่งอยู่ข้างๆ
สองคนนั่นไปห้องสมุด.....ไปกันแค่สองคน....ไม่จำเป็นต้องมีเขา
มันช่างเป็นความรู้สึกเศร้าสร้อยเหลือเกินยังไงไม่รู้ ....... หนุ่มน้อยหยุดมือ....วางปากกาลงช้าๆ
ใบหน้าเล็กๆ เริ่มคลอไปด้วยน้ำตา แห่งความเหงา
รอน.....เฮอร์ไมนี่ เราคงไม่มีทางกลับมาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วใช่มั้ย? ความเศร้า....ของฉันในตอนนี้พวกนายก็ไม่มีวันเข้าใจอีกแล้วใช่มั้ย?
บอกหน่อยสิ....รอน เฮอร์ไมนี่.....
พวกนาย.......ทำไมถึงต้องทิ้งฉันไป......
อย่าให้ฉันอยู่คนเดียว ไม่ได้เหรอ........ พวกนายในตอนนั้นหายไปไหน
ช่วงเวลาที่เราเคยผจญภัยมาด้วยกันไปไหนหมด...
ทั้งๆที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาว ช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยาก ช่วงเวลาตอนที่ลำบาก.....เราก็อยู่ด้วยกันสามคนเสมอ.....
ทำไม...คราวนี้พวกนายต้องปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว
ไม่เอาอีกแล้วนะ......ฉันไม่อยากถูกทิ้งแบบนั้น
ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากให้เปลี่ยนไป.....เพราะฉันมีแค่พวกนายเท่านั้น......มีแค่พวกนาย....
ว่า.....ฉันไม่อยาก...เห็นนายกับเฮอร์ไมนี่คบกันแบบนั้น
ไม่อยาก..... ทั้งๆที่ครั้งหนึ่งเราเคยสนิทกันมากกว่าใครๆแท้ๆ
ทั้งๆที่นายเคยจะอยู่เคียงข้างฉันแท้ๆ
ทั้งๆที่เราทะเลาะกันแทบเป็นแทบตาย รู้มั้ยว่าทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นน่ะฉันเจ็บ........
แต่แล้วทำไม........ ต้องเป็นเฮอร์ไมนี่
เป็นฉันไม่ได้หรือยังไง..................
................น้ำใสๆเริ่มคลอเบ้าตาสีเขียวมรกต แฮร์รี่พยายามที่จะสลัดความคิดให้มันออก แต่มันก็วนเวียนจบปลักอยู่อย่างนั้น
“บ้าจัง.....คิดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะเรา……”หนุ่มน้อยฟุบลงกับโต๊ะไป....หวังว่าคงไม่มีใครเห็นน้ำตาที่เกิดจากความเหงานี้หรอกนะ.........
ฉันก็แค่อยากให้เรากลับมาสนิทเหมือนเก่า มันก็เท่านั้นเอง.....เป็นแค่เพื่อนก็ยังดี ดีกว่าไม่มีใครเลย
หนุ่มน้อยกำลังจะเคลิ้มๆไปกับภวงค์แห่งความเศร้า........แต่แล้วเสียงหนังสือกระแทกดังปึงลงที่โต๊ะอย่างแรง
ทำให้เขาสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมา!
ใครกัน!! หนุ่มน้อยทั้งตกใจทั้งสงสัย
ความรู้สึกเศร้าๆ หายมลายไปจากความคิดของเขาทันที หลังจากที่เห็นหน้าเขาคนนั้นอีกแล้ว
“เดรโก!!!”หนุ่มน้อยอุทานเบาๆ แต่ไม่วายเขาก็ยังได้ยิน
“ทำไม พอตเตอร์ ที่นั่งมันไม่ว่างน่ะ นายก็เห็นนี่”เดรโกพยักพเยิด ไปทางที่ต่างๆในห้องโถง
แฮร์รี่แทบจะลุกหนีไปจากโต๊ะทันที หนุ่มน้อยแอบเช็ดน้ำตา ทำท่าจะเดินจากไปด้วยความรังเกียจ แต่ก็ถูกเดรโกฉุดรั้งมือเอาไว้
“หวังว่านายคงไม่รังกียจหรอกนะ พอตเตอร์”เด็กหนุ่มร่างสูงยิ้มเสยะเหมือนผู้มีชัย
“อย่าลืมสิ! เรายังมีการบ้านร่วมกันอยู่นะ อย่างนายน่ะ คงไม่ลืมหรอกใช่มั้ย”ทุ้มเสียงต่ำหยิ่งๆทำให้แฮร์รี่ฉุนกึก แต่ก็เถียงไม่ออก
เขาลืมจริงๆน่ะสิ แฮร์รี่จำใจนั่งทำงานต่อ ด้วยความไม่สบอารมณ์
เขายังไม่ลืมหรอกไอ้เรื่องเมื่อตอนเช้า ต่อให้ตาย....ยังก็ไม่.....แฮร์รี่หยุดกึก พลางจับริมฝีปากหน้าแดงฉ่า.......
จริงสิเรื่องนั้นด้วยนี่นา หมอนั่นทำแบบนั้นกับเขา............ หนุ่มน้อยพยายามสลัดภาพไปจากหัวเรื่องแย่ๆแบบนั้นน่ะ......
แฮร์รี่มองหน้าเดรโกแวบหนึ่ง เขาเองก็กำลังมองหน้าแฮร์รี่ สีเย็นชา
“ทะ----ลึ่ง”คำสั้นๆที่ออกจากปากของอีกฝ่ายอย่างแน้นๆและชัดเจน ทำให้แฮร์รี่ฉุกกึก
“โอ๊ย!!!!! อยากจะฟาดหมอนี่สักฉาดนึงจริงๆ”หนุ่มน้อยกระแทกนั่งลงบนโต๊ะอย่างดังด้วยความโกรธ ไอ้บ้านี่ทำไมต้องคอยเขวะเขาอยู่เรื่อย
ทั้งคู่นั่งทำการบ้านต่อด้วยกัน เงียบมากจนแทบจะไม่ปริปากพูดอะไร
เดรโกนั้นก้มหน้าก้มตาทำรายงานเงียบๆ
ส่วนแฮร์รี่ยังหงุดหงิดอยู่ไม่หาย เขาไม่ชอบท่าทางยะโสคอยเขวะเขาเหมือนจงใจแกล้งอยู่ตลอดเลย
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!
หมอนี่ต้องชอบหาเรื่องแกล้งเขาอยู่ตลอดเวลา ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเด็กๆ
หนุ่มน้อยเหม่อลอยไปไกลอีกครั้ง...... แล้วทำไมล่ะ..... เจ้าหมอนี่ต้องช่วยปกป้องเรา ตอนเช้า.......
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ..........หนุ่มน้อยมองหน้าเดรโกที่ยัง ขะมักเขม้นตั้งใจทำงาน เขาคิดไปเองงั้นรึ ว่าเป็นเหตุบังเอิญ ที่หมอนี่ต้องมาคอยอยู่ข้างๆ เหมือนกับว่า เดรโกจงใจจะอยู่ด้วยงั้นล่ะ อย่างเมื่อตอนวิชาอื่นๆก็ด้วย
เขาก็ได้หมอนี่ช่วยเอาไว้...อีกแล้ว
หนุ่มน้อยหลับตาคิดถึงเหตุการณ์ต่อมาหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น
“อ๊ะ!! เป็นแฮร์รี่จริงๆ คุณมาทำอะไรที่นี่ฮะ”เสียงของคอลิน เด็กหนุ่มปี 4 ร้องทักขึ้นเมื่อยังเห็นแฮร์รี่ยืนเหม่อในห้อง
“เห.....เอ่อ! ห๊า!”หนุ่มน้อยสะดุ้งตกใจเมื่อโดนทัก หนุ่มน้อยตื่นจากภวงค์เคลิ้ม นี่!เขายืนเอ๋อมาตั้ง 10 นาทีเหรอเนี่ย หนุ่มน้อยหันควับไปมองแล้วก็โล่งใจ นึกว่าเป็นใครซะอีก ทำเขาตกใจหมดเลยที่แท้ก็คอลินน่ะเอง
“ไม่มีเรียนคาบต่อไปเหรอฮับ”หนุ่มน้อยรุ่นน้องถามเสียงใส
“เอ่อ... มะมี ”เด็กหนุ่มตอบเสียงตะกุกตะกัก หวังว่าคอลินคงไม่เห็นเรื่องตะกี้หรอกนะ ที่เดรโกทำ......
แฮร์รี่หน้าแดงฉ่าพลางสลัดหัว
“โธ่.... นี่ฉันคิดอะไรอยู่น่ะ ไปซะทีสิ ไอ้ภาพบ้าๆแบบนั้น”แฮร์รี่คิดพลางพยายามทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีๆๆๆๆ ถือว่าเป็นฝันละกัน
“แล้วมาทำอะไรน่ะฮะ”หนุ่มน้อยรุ่นน้องเสียงใสถามต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามปกติ “ไม่ไปเรียนวิชาต่อไปเหรอ ผมเห็นเฮอร์ไมนี่กับรอนไปที่ห้องใต้ดินแล้วนะฮะ ไม่กลัว ศาสตราจารย์สเนปหักคะแนน เหรอฮะ แฮร์รี่”
“ฉันมาเก็บของที่เหลือ แล้วเดี๋ยวจะไปแล้ว... เดี๋ยวนะ...! ตายล่ะวิชาของสเนป”
หลังจากนั้นเขาก็รีบวิ่งหน้าตื่นใส่เกียร์ 120 แรงม้าหวังว่าคงไปทันน่า......
ต้องทันสิ! แต่ทว่าไม่ทันไร เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ เขาสะดุดขาตัวเองล้มลงจากบันไดสู้ห้องใต้ดินทันที
“อ๊ะ.!!!” โครม!!!!!!!!
ปัง!!!!!!
.........................หนุ่มน้อยเหงื่อตก.....
แฮร์รี่ลุกขึ้นมาพลางคลำๆขาที่เจ็บบรม
“โอ๊ย!! เจ็บชะมัด”หนุ่มน้อยร้องระบาย เขาคิดว่าวันนี้มันซวยอะไรของเขากันเนี่ย
พอเห็นสภาพหนังสือตำราวิชาเรียนต่างๆ ข้าวของเกลื่อนกลาดระเนระนาดไปหมด เขาก็แทบน้ำตาตกใน
ฮึก! อย่างนี้ก็ไปไม่ทันน่ะสิ แฮร์รี่พยายามจะลุกเก็บของ แต่แล้วเขาก็ต้องเจอกับเรื่องที่โชคร้ายกว่านั้น
แปล๊บ!!
“โอ๊ย!!! หลังฉัน” สะโพกเคลื่อน สิ่งที่เขาคิด อะไรกันอย่างนี้ไม่ต้องไปเรียนกันพอดีสิ...
แล้วเขาจะขยับไปได้ยังไง แต่แล้วหนุ่มน้อยก็ปวดใจแปลบๆอีกแล้ว
จริงสิ..... ถ้ารอนยังรอเขาอยู่ไปด้วยกัน..... บางทีเรื่องแย่ๆก็คงไม่ต้องเกิดขึ้น
ถ้าหากว่า........หนุ่มน้อยแทบอยากจะร้องไห้จริงๆ
ให้ตายเหอะ! มาคิดมากร้องไห้ตอนนี้ก็ไม่มีใครหรอก....
ไม่มีใครจริงๆ เศร้าจัง........เศร้า....ชะมัด หนุ่มน้อยปาดน้ำตาที่มันซึมๆมาเบาๆ
เสียงทุ้มต่ำยะโสๆแบบนั้นก็ดังอีกครั้ง
“แฮร์รี่ มาอยู่นี่เอง!!! นายมาทำอะไรอยู่ หือ!” เดรโกลากเสียงถามเหมือนค่อนข้างเซ็งๆ
“ห๊า!! เจ้านั่น” แฮร์รี่เปลี่ยนอารมณ์ทันที เด็กหนุ่มพลางเช็ดหน้ากับแขนเสื้อ ทำไม....หมอนั้นต้องโผล่มาอีกแล้ว...... ทั้งๆที่ไม่อยากเจอแท้ๆ
“นี่รู้มั้ย ศาสตรจารย์สเนปหงุเดหงิดมากเลยที่นายไม่ไปเข้าเรียน.......”หนุ่มร่างสูงต่อว่าฉอดๆ
“น่ะ…..สเนปให้มาตามจริงๆด้วย ทำไมนะ....ส่งคนอื่นมาไม่ได้หรือไง ทำไมต้องเป็นเจ้าหมอนี่ด้วย”ว่าแต่ทำไมไม่ร่ายต่อล่ะ เอาสิ ต่อว่าให้พอใจเลยสิ
ขณะที่เดรโกกำลังจะร่ายต่อว่าเขาอย่างยาว ทันที่เขามองเห็นภาพของแฮร์รี่ที่เป็นอยู่
เขาก็มีสีหน้าตกใจน้อยๆที่เห็นสภาพของแฮร์รี่ในตอนนี้
“อะไรกัน..... นี่ นายสะดุดหกล้มอย่างงั้นเหรอ”เดรโกถามน้ำเสียงออกแปลกใจ
“ก็เออสิ” แฮร์รี่คิดในใจอย่างประชด ไม่เห็นรึไงว่าคนกำลังเจ็บตัวอยู่แท้ๆ
แต่แล้วแฮร์รี่ก็ประหลาดใจเป็นพ้นล้นเมื่อเห็นว่า เดรโกกำลังก้มลงเก็บข้างของที่กระจัดกระจายให้เขา
“เฮ้อ! ซุ่มซ่าม....จริงๆนะนายน่ะ”เด็กหนุ่มผมทองว่าด้วยน้ำเสียงแบบอดไม่ได้
“เอ๊ะ.... คะ... ใครใช้ให้นายทำแบบนั้นน่ะ ไม่ต้องนะ! ฉันทำเองได้” แฮร์รี่พยายามจะขยับตัวแต่แล้วเขาก้มลงหน้าซีดด้วยความเจ็บกว่าเดิม
“โอย........ไม่ไหวจริงๆด้วย….”ท่าทีแข็งๆอ่อนลงไปด้วยความเจ็บปวด เดรโกคงขำตายล่ะสิท่า เดี๋ยวก็คงโดนว่าอีกแล้ว
“ให้ตายเหอะ! ทำอะไรบ็องๆของนายน่ะ”เด็กหนุ่มร่างสูงถามสีหน้าเย็นชา ขณะที่จัดของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย
แฮร์รี่อายแทบจะมุดดินหนีไปให้ได้เลยจริงๆ
แต่แล้วจู่ๆก้เหมือนตัวลอยขึ้น
“เฮ้ย!!!! ทำอะไรของนายน่ะปล่อยฉันนะ ปล่อยดิ๊~”
“ไปห้องพยาบาลไง สภาพอย่างนี้น่ะ นายไปเรียนไม่ไหวหรอก”
“ฉันไปไหวน่า นายไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอกเฟ้ย!!”แฮร์รี่พยายามจะดิ้น แต่ด้วยสังขารในตอนนี้เขาก็ฝืนไม่ไหว
“อย่าทำตัวเป็นเด็กขี้แย ไปหน่อยเลยน่า ยอมรับสภาพนายตอนนี้เหอะ” เด็กหนุ่มร่างสูงปรามด้วยท่าทีเย็นชาเหมือนๆเคย
“เชอะ! ฉันไม่ใช่เด็กๆซะหน่อย” หนุ่มน้อยโวยวาย ที่เดรโกทำตัวอย่างกับเขาเป็นเด็กเล็กๆ
“ปากแข็งอย่างนี้ล่ะ ถึงได้โดนว่าเป็นเด็กไง” สิ้นคำพูดนั้นแฮร์รี่เถียงอะไรไม่ออก
นอกจากได้แต่ส่งสายตาโกรธๆ
“ล...แล้วไม่ไปขอสเนปก่อนเหรอ” แฮร์รี่ถามขึ้นมา เขาหวังว่าเดรโกคงกลับไปถามสเนปที่ห้อง แล้วเขาก็คงไม่ต้องโดนอุ้มไปห้องพยาบาลแบบนี้หรอก บางทีสเนปอาจให้คนอื่นๆไปส่งก็ได้
“นั่นน่ะสิ.... ลืมไป” เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนคิดขึ้นได้
แฮร์รี่คาดไว้อย่างยิ่งว่าเดรโกคงจะกลับไปเรียนวิชาของสเนปแต่ว่า.....
“ช่างมันเหอะ.! ตอนนี้ฉันพานายไปห้องพยบาลก่อนจะดีกว่า เรื่องนั้นน่ะค่อยมาถามเอาทีหลังก็ได้”
ว่าแล้วเดรโกก็อุ้มหนุ่มน้อยไป โดนที่แฮร์รี่ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาอีกได้เลย
เขาจ๋อยลงไปถนัดตา ระหว่างทางที่อุ้มไปส่งนั้น
ทั้งๆที่แต่ก่อน ก็ยังเคยตัวเท่ากันแท้ๆ
อกกว้างขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ แขนก็ใหญ่ขึ้น ไม่เคยสังเกตเลยนะว่าหมอนี่เปลี่ยนไปเยอะ น้ำเสียงก็ทุ้มต่ำขึ้น ดูดีๆแล้ว เขาก็หน้าตาดี......หล่อ สูง แล้วก็ยัง เท่....
“เฮ้ย! อะไรกัน ไปคิดว่าหมอนี่เท่ได้ไง รอน.....ยัง.... แต่จริงๆรอนก็ไม่เท่เท่าจริงๆด้วยล่ะเฮะ”หนุ่มน้อยเหงื่อตกเมื่อต้องเอารอนไปเทียบด้วยจริงๆ
หลังจากที่ไปถึงห้องพยาบาล
มาดามพรอมฟรีย์บ่นตลอดเวลาที่เตรียมทำน้ำยาสมานร่างกายให้เหมือนๆทุกครั้งที่เขาเจ็บตัว
แต่ก็จริงๆล่ะ ถ้านับโดยรวมเขาอาจเป็นเด็กที่เขาห้องพยาบาลบ่อยที่สุดในจำนวนเด็กทั้งหมดของโรงเรียน
ก็สมควรหรอกที่เธอจะเอ็ดตะโรกับเขา แต่นั่นก็เพราะว่าความเป็นห่วง
แต่กับหมอนี่....เขาอ่านใจไม่ออกเลยว่านายคิดยังไงกันแน่
หลังจากที่เขาดื่มน้ำยาเสร็จแล้ว แฮร์รี่รู้สึกเหมือนสะโพกดีขึ้นเยอะ
“ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะจ๊ะ ฉันหวังว่าเธอคงไม่ไปสะดุดหกล้มหรือไปเล่นอะไรๆ พิลึกๆอีกหรอกนะ”มาดามพรอมฟรีย์เตือนด้วยความเป็นห่วง
“ฮะ...ไม่หรอกฮะ”แฮร์รี่พยายามยิ้มหวาน เพื่อให้เธอไม่ต้องเป็นห่วงนัก
“เสแสร้ง”เดรโกว่าเหมือนดูออก
กึก แฮร์รี่หยุดกึก.......
“หนอย!……………อยากจะตั้นหน้าหมอนี่ให้ได้สักฉาดนึงจริงๆ” แฮร์รี่คิดในใจอย่างโกรธแค้น
“ฮึ่ม! ไปคิดได้ไงฟะ ว่าไอ้หมอนี่เท่ไปด้าย น่าแค้นจริงๆ”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
แฮร์รี่ยังรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์......
ถึงขากลับนี้จะเดินกลับได้ก็จริง แต่เดรโกก็จับมือเขาไม่ปล่อย
“นี่ ปล่อยได้แล้ว น่า.....ฉันเดินเองได้…..”
“ไม่ล่ะ เผื่อนายทำซุ่มซ่ามอะไรอีก ฉันจะได้คอยดูเอาไว้”
แฮร์รี่เถียงอะไรไม่ออก เขาจำใจยอม ก็แค่ครั้งเดียวน่ะ
แต่.....มันก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเดรโกต้องช่วยเขามาด้วย
“นี่....”หนุ่มน้อยเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“ทำไมนายถึง....ต้องคอยช่วยฉันด้วยล่ะ.....บอกได้มั้ย? อย่างตอนเช้าก็ด้วยใช่มั้ย......”
เดรโกหยุดกึกพลาวเดินช้าลง ก่อนจะหันมาถามด้วยสีหน้าราบเรียบ
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ แฮร์รี่”เดรโกถามเสียงเย็นๆ เหมือนยอกย้อนเขาเล่น “ปิ๊งฉันรึไง”
“ บ้า!! ....เปล่าคิดซะหน่อย แค่สงสัยเฉยๆ”หนุ่มน้อยแกล้งทำเสียงแข็ง แต่หลบหน้าไปทางอื่น
อะไรกันนี่ ใจเต้นตึกๆ ใบหน้าร้อนฉ่า
แฮร์รี่กำลังจะหันหน้ากลับมามอง เขาก็รู้สึกถึงริมฝีปากที่แนบแน่นเข้ามาทาบทามบนปากเล็กของเขา
แฮร์รี่ตกใจเล็กน้อย.....
เดรโกถอนริมฝีปากออก
พูดเสียงแน้นและหนักแน่น
หลังจากนั้นเดรโกก็ยังจับมือพาเขาเดินต่อไป
แฮร์รี่เหม่อลอย........มือกุมหน้าอก
ความรู้สึกรุ่มร้อนนี่มันอะไรกันนะ.....
ความรู้สึกที่ต่างไปจากรอน..... แปลกจัง.....!
ทั้งๆที่น่าจะขยะขแยงจูบนั่น แต่กลับรู้สึกดี......
...........ดีจนไม่น่าจะเชื่อเลย
หลังจากนั้น พอกลับไปที่ห้องเรียนวิชาปรุงยา
สเนปก็พยายามหาทางหักแต้มเขา แต่หนุ่มน้อยก็รู้สึกว่าเดรโกพยายามที่จะช่วยไม่ให้เขาต้องถูกสเนปทำแบบนั้น
เหมือนพยายามปกป้องเขา
ถึงจะไม่ถูกหักคะแนนก็เถอะ แต่เขาก็ต้องมานั่งทำงานกับเดรโกอีกแล้วทั้งชั่วโมง
หลังจากนั้นชั่วโมงอื่นๆ เดรโกก็ตามติดมานั่งกลับเขาแจ
ด้วยเหตุผลที่ว่าขาของแฮร์รี่ยังไม่หายดี
แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ.......... เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี......
ไม่เข้าใจจริงๆเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จงใจหรือว่าแกล้ง.........เขาต้องการทำอะไรกันแน่นะ
แต่ว่าถึงอย่างนั้น........ หนุ่มน้อยเตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ จูบนั่นไม่ว่าครั้งแรกหรือครั้งสอง
ความรู้สึกร้อนผ่าว..... ทั้งสองครั้ง ยังรู้สึกได้อยู่เลย......
“อยากรู้จริงๆ นายต้องการอะไรกับฉันกันแน่......เดรโก”
นั่นน่ะเป็นการแกล้งงั้นเหรอ..นายบอกว่าแกล้ง.... หรือว่าไม่ใช่........... มีความหมายอะไรอย่างอื่น....อีกงั้นเหรอ
แฮร์รี่มองเด็กหนุ่ม
หนุ่มน้อยมองเด็กหนุ่มร่างสูงด้วยสายตาบ่งบอกว่าไม่เข้าใจ
ความไม่เข้าใจ...สับสนไปหมด อึดอัด แน่นอกเหมือนจะหายใจไม่ออก
“อ๊ะ.......”หนุ่มน้อยสลัดหัวเบาๆ พลางตบหน้าตนเอง
“ไม่เอาสิ…..! ฉันชอบรอนต่างหาก....... อย่างหมอนี่น่ะ....... อย่างเดรโกน่ะ.....เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดที่สุดเลย”
แล้วเกลียดจริงๆรึเปล่า………..เขาถามใจตัวเอง
หนุ่มน้อยเริ่มรู้สึกคิด.....
จะว่าไป....ก็ไม่มีเหตุผลที่เกลียดอะไรจริงๆนี่นา.....
............ก็เพราะรอนบอกว่าไม่ชอบ เขา....เขาก็เลยไม่ชอบตามรอน......
ก็...ก็ รอนบอกว่าหมอนั่นน่ะ ทั้งน่ารังเกียจ อวดดี จองหอง ยโส โอหัง พูดจาถากถางคนอื่น คิดว่าตนเองวิเศษวิโสกว่าชาวบ้าน........แต่นี่มันก็เป็นเหตุผลของรอนเขานี่นา
แต่ๆ หมอนั่นก็ชอบแกล้งเราจริงๆนี่นา
จะว่าไปนั่นน่ะ ก็เป็นเหตุผลเพียงพอแล้วนี่นา ที่เขาไม่ชอบน่ะ
ก็แค่แกล้งอย่างเดียวนี่นา..............
ทำไมหมอนี่ต้องชอบแกล้งเราล่ะ
มันน่าจะมีเหตุผลอื่นอีกสิ......มันต้องมี..........
แล้วถ้าเขาเกลียดเราจริงๆ ทำไมต้องช่วยเขาล่ะ ทำไม? มีเหตุผลด้วยเหรอที่ต้องช่วยเขาเอาไว้.........
.................................หรือว่า...............เพราะ....ช.....
หนุ่มน้อยหน้าแดงฉ่า
“บ้าเหรอ!!! เหตุผลอันนั้นน่ะ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ก็หมอนั่นบอกแล้วนี่นา ว่าแค่แกล้ง แต่ถ้าแกล้งก็ไม่น่าจะช่วย”........
หนุ่มน้อยเริ่มคิดอะไรไม่ออก ความจริงมันสบสนวุ่นวายไปหมด
“ โอ๊ย!!!!!! สับสนไปหมดดดด”
ทำไมเราต้องมาคิดอะไรบ้าๆแบบนี้นะ
ช่างมันเถอะ!..... ทำการบ้านต่อดีกว่า ไอ้เรื่องบ้าๆอย่างนั้นน่ะ...... อย่าไปคิดให้มันหนักหัวเลยดีกว่า
หนุ่มน้อยพยายามสงบสติอารมณ์ทำการบ้านต่อให้จบ แต่.....มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆเลยนี่นา
เพราะอะไรกันนะ.................
ที่ต้องมาคิดถึงเรื่องของหมอนี่แทน....... แทนที่จะเป็นรอน
ไม่มีทางๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต้องไม่มีทางเป็นไปได้ ที่ฉันจะ...ชอ........
“เฮ้!! พอตเตอร์”เสียงทุ้มต่ำเงยเรียกเขาเบาๆ แต่ไม่วายที่หนุ่มน้อยจะสะดุ้งตกใจ
“อ๊ะ....เอ๊ะ เอ่อ..... มะมี...อะไร?”หนุ่มน้อยขานรับเสียงตะกุกตะกัก พลางก้มใบหน้าต่ำลงที่กำลังแดงเรื่อๆ จะรู้มั้ยเนี่ย ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่........
“นี่! รายงานฉันทำเสร็จแล้ว ส่วนของนายด้วย.....”เด็กหนุ่มว่าพลางพยักพเยิดยื่นหน้ากระดาษเป็นปึกๆให้
“อ๊ะ.....เอ่อ.....อืม หา!? นายทำส่วนของฉันเสร็จแล้วเหรอ”แฮร์รี่ถามด้วยความไม่อยากเชื่อขณะที่รับปึกรายงานมา
“อืม…ก็เห็นนายเหม่อ ฉันว่างๆก็เลยให้ อย่าคิดมากน่า แค่รายงานไม่กี่แผ่น”เดรโกว่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
แฮร์รี่ทั้งทึ่งทั้งฉุนปนกัน มันอดรู้สึกไม่ได้ว่าหมอนี่ทำเป็นเก่ง แต่ก็อดทึ่งไม่ได้เช่นกันว่าเดรโกจะเก่งด้วย
แฮร์รี่รับส่วนของเขาไปดู ถึงเดรโกจะบอกว่านิดหน่อยก็เถอะ แต่มันก็เยอะเหมือนกันเฮะ......เด็กหนุ่มชักจะรู้สึกชื่นชมจริงๆ นี่เดรโกทำให้เขางั้นเหรอ.........
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ....... ก็แค่ว่างๆไม่มีอะไรทำ.....”เด็กหนุ่มว่า เมื่อเห็นสีหน้าของร่างเล็กกว่าที่แสดงออก
“เอ่อ.....คือ.....”
เด็กหนุ่มตะกุกตุกักพูดในคำที่เขาไม่อยากพูด
“ทำไม? มีอะไรงั้นรึ พอตเตอร์”กับคนเยอะๆเดรโกยังเรียกนามสกุลเขาเฉยๆ ถึงไม่เข้าใจเหอะว่าทำไมถึงเรียกชื่อจริงของเขาเฉพาะตอนอยู่กันสองคน
“ขอบใจ........”หนุ่มน้อยบอกเสียงอุบอิบใบหน้าแดงฉ่า พลางหลบหน้าเต็มที่
“ก็บอกแล้วไง.....ชั้นแค่ว่างๆ”เดรโกบ่ายเบี่ยง แสร้งว่าเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยสำหรับเขา
แฮร์รี่คิดแล้วว่าท่าทีอวดๆแบบนั้นก็คงแก้ไม่หาย ถึงงั้นเขาก็รู้สึกขอบคุณจริงๆ
แต่แล้วเขาก็ได้เห็นในสิ่งที่ไม่น่าจะเห็นได้......
“แสดงว่าวันนี้ลงทุนไปก็ไม่เสียแรงเปล่า นั่งทำงานของนายสิพอตเตอร์”
แฮร์รี่นั่งลงทันทีอย่างว่าง่าย
ตึก!…. เอ๋ ทำไม.....ถึงรู้สึกว่าเท่ขึ้นมาล่ะ....
หนุ่มน้อยหัวใจเต้นแผ่วเบา
ทันใดนั้นก็รู้สึกหนักๆที่ตักข้างซ้ายของเขา
แฮร์รี่ไม่อยากจะคิดแต่ก็หันไปมอง ....เขาเหงื่อตกนิดๆ
“เดร.....เดรโก!!.......”หนุ่มน้อยตกใจแทบทำปากการ่วง
หนุ่มร่างสูงกำลังนอนหนุนตักเขาอยู่
“พอดีมันเหนื่อย ขอพักหน่อยน่า อีกอย่างงานนายก็ไม่เสร็จไม่ใช่เรอะ...ทำต่อไปเหอะ.....ถือว่านี่เป็นค่าเหนื่อยสำหรับฉันก็แล้วกัน”
แฮร์รี่ไม่รู้จะทำยังไง เขายอมจำนน
หนุ่มน้อยทำงานต่อไปด้วยหัวใจเต้นเร็วระรัว......
.....ไม่มีสมาธิเลย....... เกิดอะไรกันขึ้นนะ........ไม่เข้าใจจริงๆ
ทำไมถึงใจเต้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่รอน.........เป็นครั้งแรก..............
แล้วก็อยากรู้จริงๆ......ทำไม......เดรโกถึงช่วยเขา แล้วก็จูบนั่น.......
หนุ่มน้อยถามบอกไป.......ด้วยหัวใจว้าวุ่น “นี่!.... ที่ช่วยฉันไว้น่ะ.....เพราะว่า......แค่แกล้งจริงๆน่ะเหรอ”
“ไม่รู้สิ......”เดรโกพูดเสียงเย็นๆ
“นายน่ะ คือแฮร์รี่ พอตเตอร์ ไม่ใช่รึไง เรื่องง่ายๆก็ลองหาคำตอบเองสิ…..”
หนุ่มน้อยนิ่งอึ้งไป
จากนั้นแฮร์รี่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไปอีก
แต่ทว่าหนุ่มน้อยนั่งลอกงานของเขาต่อไปด้วยหัวใจที่สับสนเหลือเกิน
“ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆ เดรโก”
ความคิดเห็น