ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องเดียวที่ผู้หญิงไม่เข้าใจ
“พี่”
“.........”
“......... พี่คะ”
“.........”
“พพพพพพพพพพพพพพพพี่ ได้ยินหนูพูดมั้ยเนี่ย”
“หา.....มีไรเหรอ”
“- -^พี่มองรูปนั้นมานานไปถึง10ชาติแล้วนะเนี่ย”
“.........”
“นายเรย์มอนด์ แอนด์โทนี่ โคปแลนด์ที่4 นายฟังน้องซินดี้คนนี้หรือเปล่าเนี่ย”
“O_o...........TTOTT”
“เอ่อ พี่ฉันบ้าซะแล้วคะ คุณผู้ชม”
(ในสมองของเรย์)
“นี่นายเรย์มอนด์ แอนด์โทนี่ โคฟแลนด์ที่ 4 จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ พอจริงจังก็
เปลี่ยนเรื่องไปทางนู้นทางนี้ เอาเข้าเรื่องให้มันตรงประเดนไม่ได้เหรอh”\\]jk75zyh2kjg.3-*/fh7b67”
“เราชอบเธอ คบกับเรานะ”
.........O_O........
..........-///-..........
..........OoO........
..........^///^........
“จริง..เหรอ...”
.......(^///^)(_ _)(^///^)(_ _)...............
.......O///O............
“ทำไม รังเกียจเราเหรอO_O...เออเราไม่บังคับเธอหรอกนะ งั้น...กลับกันเถอะ^ T;”
“เดี๋ยว... เรย์... เออ...เราก็ไม่ได้รังเกียจเธอหรอกนะ ความจริงแล้วเราเองก็มีความรู้สึกดีๆที่มีให้กันเสมอตั้งแต่พบเธอครั้งแรก”
“แล้วว่าไงล่ะ”
“-///-”
“ไง..-///o”
“เราคบกันก็ได้>///<”
......O.O........
.......-///-........
.......OoO.......
“จริงเหรอ”
.......(^///^)(_ _)(^///^)(_ _)...............
.......ToT........
.........OoO “ร้องทำไม”.........
“เรา...เรา...เราดีใจมากเลย T^T”
“>U<…ว้าย...เรย์ย์ย์ย์ย์ย์....เดี๋ยวก็ตกหรอก”
“55555 ถ้าตกจริงเราจะให้เธอตกมาในหลุมรักของเราเลย”
“วางฉันลงนะ>///<”
“55555 ไม่ เราจะอุ้มเธอไปถึงที่พักเลย”
............................................................................................................................
เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์
“เมย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์........TTOTT”
“O-O”
“TT^TT”
“เอ่อ พี่จ๋า เราว่าพี่น่าจะลืมผู้หญิงคนนั้นดีกว่าแล้วไปก๊งเหล้ากับเพื่อนสุดเฮ้วของพี่ดีกว่ามั้ย”
“เพราะใครล่ะที่ทำให้พี่เป็นอย่างนี้อ่ะTT^TT”
“อ้าวO_Oก้อแหมเราก้อพึ่งกลับมาจากAfaricaทั้งทีก็ต้องกอดพี่ที่ห่างหายไปนาน5ปีสิจ๊ะ แต่พอไปกอดทีเดียวก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมาเห็นแล้ว
มาเข้าใจผิดขนาดนี่”
“นั่นแหละที่ฉันถึงเป็นอย่างนี้ก็เพราะแกนั่นแหละรู้ตัวบ้างป่ะT^T”
\"แล้วจะทำให้น้องทำอย่างไง”
“ไม่รู้ล่ะ แกต้องรับผิดชอบ”
“- -;;;;”
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตรู๊ดๆ ๆๆ ๆๆ
กริ๊ง
“นี่ฉันเอง”
......................
“มาหน่อยแล้วกันเรามีปัญหา”
......................
“เออ เเล้วเจอกัน”ติ๊ด
...............................................................................................................................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูเปิดออกมาโดยผู้หญิงเจ้าของบ้านมาเปิด
ชายในชุดอย่างศิลปิน โจอี้ บอย เข้ามาในห้องประมาณ 6 คนเดินเข้ามาอย่างโผงผาง
“มันอยู่ไส๋ล่ะน้อง”ชายร่างเล็กและดูกวนโอ๊ยสุดในกลุ่มเอ่ยปากขึ้น
“มันอยู่ในห้องนอนนั่นแหละ พี่แฮงค์ วันวันเอาแต่ดูรูปในอัลบั้มนั้นแหละ”
“เขาเป็นงี้นานยัง”ชายที่ดูขรึมสุดในกลุ่มพูด
“เขาเป็นงี้ตั้งแต่หลังเกิดเรื่องที่หนูเล่าให้ฟังเมื่อกี้นั่นแหละ พี่เชส”
“เรย์ไม่น่าจะเป็นอย่างนี้นะ ทุกทีที่เขาคบกับผู้หญิง เขาก็เป็นฝ่ายที่ทิ้งก่อนเสมอหนิ”ชายผมตั้งโกรกสีแดงบางๆ พูดขึ้น
“เพราะงี้แหละ หนูถึงเรียกพวกพี่มาให้ทำทุกครั้งที่พี่ทำเสมอเมื่อเค้าไม่สบอารมณ์น่ะ พี่แม็ค”
“ดี ช่วงนี้เราก็เบื่อๆอยู่เหมียรกัลล์ เธอไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าเรากลับตี4น่ะ”ชายผมยาวซอยไฮไลท์สีม่วงเข้ม พูดขึ้น
“ไม่ ถ้าเขายังไม่หายจากโรคgirlfriend’s memory ได้เขายังกลับบ้านไม่ได้พี่วี”
“อยากรู้จริงๆเลย ว่าแฟนมันหน้าตาเป็นไงถึงทำให้ไอ้เรย์เนี่ยมันหลงลืมเพื่อนมันได้เนี่ย” ชายที่สวมหมวกแร๊ปสีดำ เผยให้เห็นผมที่ยาวแค่ประบ่าเท่านั้นพูดขึ้น
“โห พี่ไรอย่างนี้เลย ‘) >-o สวยสุดยอด”
“ถึงจะสุดยอดแค่ไหนแต่คงร้ายไม่เบาแน่ ขนาดทิ้งเรย์เป็นคนแรกของประวัติศาสตร์เลยนะเนี่ย”ชายที่สวมชุดแร๊ปสีดำหลวมๆ ที่ดูเหมือนหน้าตาดีสุดในกลุ่ม(ถึงแม้ว่าหล่อยกแก๊งค์ก็ตาม)
“นั่นสิ พี่โจเขาคงเก่งและอดทนมากเลยนะเนี่ยที่ทิ้งพี่เรย์ไปเป็นผู้หญิงคนแรกในประวัติศาสตร์เลย...แต่ยังไงก็เข้าไปก่อนเถอะน่า”
แอ็ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทะมึน
ชายผู้เป็นเป้าหมายแก่คนทั้ง7ได้นั่งอยู่ริมหน้าต่างที่สว่างอยู่เพียงมุมเดียวจากห้องที่มืดมิด
“พี่เรย์ ทายซิ ซิน พาคัยมาด้วย แอ่นแอ้นนนนนน.”
“......- -^........ดี”
“ไงเป็นบ้างวะ”แม็คพูดขึ้น
“บายดีวะ(มั้ง)”
“นี่ เราจะพานายไปเที่ยว เฮ้วกันทั้งคืนเลย เฮ้ย ผู้หญิงที่ผับนั้นสวยนะเว้ย”แฮงค์พูดชวน
“ไม่ล่ะ พวกนายไปเถอะ เราไม่มีอารมณ์”
.............OoO............฿สีหน้าของซิน แฮงค์ เชส แม็ค วี ไร และโจ(แค่บอกว่าทุกคนยกเว้นเรย์ก็ได้หนิ- -^)
.............-3- >>>............ “ซิน พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่อยากไปไหนพี่อยากอยู่คนเดียว”
“เฮ้ย สงสัยเรย์อาการหนักแล้ววะ”ไรพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ยังเหมือนเดิม
“ไม่ใช่แค่อาการหนักนะ สงสัยขั้นโคม่าเลยแหละ”เชสพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่วางเป็นคนขรึมเช่นเดิม
“ไม่ได้แล้ว ต้องรักษา”ไรพูด
“คุณหมอไรคะจะพาเขาไปไหนดี”
“ต้องห้องicuข้างห้องของพี่บิ๊กแล้วล่ะ เราต้องทำการผ่านตัดด่วน”
“หมอคะ ฉันรักคุณ”
“ไม่มีเวลามากเราต้องรีบทำให้ทันก่อนเวลา”
“พวกนายเลิกเล่นได้ยังเนี่ย”ทุกคนยกเว้น โจ เรย์แล้วก็ ซินและเชสที่เล่นบทละครชีวิตพูดขึ้น
โจที่มองเรย์อยู่นานได้เริ่มพูดขึ้น
“ถ้านายอยากให้เธอเข้าใจว่ารัก ก็เลิกทำตัวงี่เง่าให้คนอื่นลำบากใจแล้วออกไปเผชิญหน้ากันหล่อนซะ”
โอ้ OoO สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้อง
“นายก็รู้เรื่องจากซินแล้วหนิ เมื่อเธอหันหลังกลับไปเธอจะไม่มองกลับมาหาฉันอีก”
“แต่นายยังบอกเธอว่าจะรอเขาหนิ”
“รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่รักเราแล้ว เขายังคิดจะกลับมาหาเราอีกเหรอ”
“ถ้านายไม่อยากกลับไปหาเขา เพราะเขาไม่รักแกเเล้ว นายก็ต้องไปกับพวกเรา เฮ้ย พวก”
หมับ ชายทั้ง5คนจับตัวเรย์ไว้มั่น
“เฮ้ย OoOนายจะทำอะไร”
“ก็แค่...จะพานายไปสร่างรักเท่านั้น เอาตัวมันไป”
“ปล่อยนะ เราไม่อยากไปอ่ะToT”
“เฮ้ย เล่นสั่งเลยนะเนี่ย มันคิดว่ามันเป็นใครวะ”แฮงค์กระซิบกับคนทั้ง5
“ไม่ใช่ใครนอกจากโจที่เริ่มเคร่งขรึมของเรานั่นเองแหละ”เชสพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ว่าโจกลับมาเเล้ว
.............
“.........ซิน เราอาจจะพาพี่ชายตัวดีของเธอไปนานหน่อยนะ”
“รักษาตัวด้วยนะคะ”
ก่อนที่ผู้บังคับบัญชาการ เอ้ย ผู้การโจ อ้าว - -;กำลังออกไปเขาเห็นอัลบั้มรูปของเรย์ทำตกพื้นอยู่ โจเอื้อมมือไปหยิบมันมาดูเมื่อเขาเห็นรูปแรกที่เป็นเพื่อนสนิทของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยิ้มออกมาเหมือนว่าหล่อนกำลังยิ้มมาที่เขา
(ในความคิดโจ)
..........................................................สวยจัง
“โจนายสั่งพวกเราพามันไปเที่ยวแล้ว นายจะพักอยู่บ้านนี้เหรอไง หา ไอ้เอาเปรียบ”แฮงค์ตะโกนมาจากข้างล่างทำให้โจมองรูปนั้นเพียงนิดเดียวแล้วเดินตามทางที่มีเสียงโวยวายของคุณชายเจ้าปัญหา
........................................................................................................................
“.........”
“......... พี่คะ”
“.........”
“พพพพพพพพพพพพพพพพี่ ได้ยินหนูพูดมั้ยเนี่ย”
“หา.....มีไรเหรอ”
“- -^พี่มองรูปนั้นมานานไปถึง10ชาติแล้วนะเนี่ย”
“.........”
“นายเรย์มอนด์ แอนด์โทนี่ โคปแลนด์ที่4 นายฟังน้องซินดี้คนนี้หรือเปล่าเนี่ย”
“O_o...........TTOTT”
“เอ่อ พี่ฉันบ้าซะแล้วคะ คุณผู้ชม”
(ในสมองของเรย์)
“นี่นายเรย์มอนด์ แอนด์โทนี่ โคฟแลนด์ที่ 4 จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ พอจริงจังก็
เปลี่ยนเรื่องไปทางนู้นทางนี้ เอาเข้าเรื่องให้มันตรงประเดนไม่ได้เหรอh”\\]jk75zyh2kjg.3-*/fh7b67”
“เราชอบเธอ คบกับเรานะ”
.........O_O........
..........-///-..........
..........OoO........
..........^///^........
“จริง..เหรอ...”
.......(^///^)(_ _)(^///^)(_ _)...............
.......O///O............
“ทำไม รังเกียจเราเหรอO_O...เออเราไม่บังคับเธอหรอกนะ งั้น...กลับกันเถอะ^ T;”
“เดี๋ยว... เรย์... เออ...เราก็ไม่ได้รังเกียจเธอหรอกนะ ความจริงแล้วเราเองก็มีความรู้สึกดีๆที่มีให้กันเสมอตั้งแต่พบเธอครั้งแรก”
“แล้วว่าไงล่ะ”
“-///-”
“ไง..-///o”
“เราคบกันก็ได้>///<”
......O.O........
.......-///-........
.......OoO.......
“จริงเหรอ”
.......(^///^)(_ _)(^///^)(_ _)...............
.......ToT........
.........OoO “ร้องทำไม”.........
“เรา...เรา...เราดีใจมากเลย T^T”
“>U<…ว้าย...เรย์ย์ย์ย์ย์ย์....เดี๋ยวก็ตกหรอก”
“55555 ถ้าตกจริงเราจะให้เธอตกมาในหลุมรักของเราเลย”
“วางฉันลงนะ>///<”
“55555 ไม่ เราจะอุ้มเธอไปถึงที่พักเลย”
............................................................................................................................
เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์เมย์
“เมย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์ย์........TTOTT”
“O-O”
“TT^TT”
“เอ่อ พี่จ๋า เราว่าพี่น่าจะลืมผู้หญิงคนนั้นดีกว่าแล้วไปก๊งเหล้ากับเพื่อนสุดเฮ้วของพี่ดีกว่ามั้ย”
“เพราะใครล่ะที่ทำให้พี่เป็นอย่างนี้อ่ะTT^TT”
“อ้าวO_Oก้อแหมเราก้อพึ่งกลับมาจากAfaricaทั้งทีก็ต้องกอดพี่ที่ห่างหายไปนาน5ปีสิจ๊ะ แต่พอไปกอดทีเดียวก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมาเห็นแล้ว
มาเข้าใจผิดขนาดนี่”
“นั่นแหละที่ฉันถึงเป็นอย่างนี้ก็เพราะแกนั่นแหละรู้ตัวบ้างป่ะT^T”
\"แล้วจะทำให้น้องทำอย่างไง”
“ไม่รู้ล่ะ แกต้องรับผิดชอบ”
“- -;;;;”
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตรู๊ดๆ ๆๆ ๆๆ
กริ๊ง
“นี่ฉันเอง”
......................
“มาหน่อยแล้วกันเรามีปัญหา”
......................
“เออ เเล้วเจอกัน”ติ๊ด
...............................................................................................................................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูเปิดออกมาโดยผู้หญิงเจ้าของบ้านมาเปิด
ชายในชุดอย่างศิลปิน โจอี้ บอย เข้ามาในห้องประมาณ 6 คนเดินเข้ามาอย่างโผงผาง
“มันอยู่ไส๋ล่ะน้อง”ชายร่างเล็กและดูกวนโอ๊ยสุดในกลุ่มเอ่ยปากขึ้น
“มันอยู่ในห้องนอนนั่นแหละ พี่แฮงค์ วันวันเอาแต่ดูรูปในอัลบั้มนั้นแหละ”
“เขาเป็นงี้นานยัง”ชายที่ดูขรึมสุดในกลุ่มพูด
“เขาเป็นงี้ตั้งแต่หลังเกิดเรื่องที่หนูเล่าให้ฟังเมื่อกี้นั่นแหละ พี่เชส”
“เรย์ไม่น่าจะเป็นอย่างนี้นะ ทุกทีที่เขาคบกับผู้หญิง เขาก็เป็นฝ่ายที่ทิ้งก่อนเสมอหนิ”ชายผมตั้งโกรกสีแดงบางๆ พูดขึ้น
“เพราะงี้แหละ หนูถึงเรียกพวกพี่มาให้ทำทุกครั้งที่พี่ทำเสมอเมื่อเค้าไม่สบอารมณ์น่ะ พี่แม็ค”
“ดี ช่วงนี้เราก็เบื่อๆอยู่เหมียรกัลล์ เธอไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าเรากลับตี4น่ะ”ชายผมยาวซอยไฮไลท์สีม่วงเข้ม พูดขึ้น
“ไม่ ถ้าเขายังไม่หายจากโรคgirlfriend’s memory ได้เขายังกลับบ้านไม่ได้พี่วี”
“อยากรู้จริงๆเลย ว่าแฟนมันหน้าตาเป็นไงถึงทำให้ไอ้เรย์เนี่ยมันหลงลืมเพื่อนมันได้เนี่ย” ชายที่สวมหมวกแร๊ปสีดำ เผยให้เห็นผมที่ยาวแค่ประบ่าเท่านั้นพูดขึ้น
“โห พี่ไรอย่างนี้เลย ‘) >-o สวยสุดยอด”
“ถึงจะสุดยอดแค่ไหนแต่คงร้ายไม่เบาแน่ ขนาดทิ้งเรย์เป็นคนแรกของประวัติศาสตร์เลยนะเนี่ย”ชายที่สวมชุดแร๊ปสีดำหลวมๆ ที่ดูเหมือนหน้าตาดีสุดในกลุ่ม(ถึงแม้ว่าหล่อยกแก๊งค์ก็ตาม)
“นั่นสิ พี่โจเขาคงเก่งและอดทนมากเลยนะเนี่ยที่ทิ้งพี่เรย์ไปเป็นผู้หญิงคนแรกในประวัติศาสตร์เลย...แต่ยังไงก็เข้าไปก่อนเถอะน่า”
แอ็ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทะมึน
ชายผู้เป็นเป้าหมายแก่คนทั้ง7ได้นั่งอยู่ริมหน้าต่างที่สว่างอยู่เพียงมุมเดียวจากห้องที่มืดมิด
“พี่เรย์ ทายซิ ซิน พาคัยมาด้วย แอ่นแอ้นนนนนน.”
“......- -^........ดี”
“ไงเป็นบ้างวะ”แม็คพูดขึ้น
“บายดีวะ(มั้ง)”
“นี่ เราจะพานายไปเที่ยว เฮ้วกันทั้งคืนเลย เฮ้ย ผู้หญิงที่ผับนั้นสวยนะเว้ย”แฮงค์พูดชวน
“ไม่ล่ะ พวกนายไปเถอะ เราไม่มีอารมณ์”
.............OoO............฿สีหน้าของซิน แฮงค์ เชส แม็ค วี ไร และโจ(แค่บอกว่าทุกคนยกเว้นเรย์ก็ได้หนิ- -^)
.............-3- >>>............ “ซิน พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่อยากไปไหนพี่อยากอยู่คนเดียว”
“เฮ้ย สงสัยเรย์อาการหนักแล้ววะ”ไรพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ยังเหมือนเดิม
“ไม่ใช่แค่อาการหนักนะ สงสัยขั้นโคม่าเลยแหละ”เชสพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่วางเป็นคนขรึมเช่นเดิม
“ไม่ได้แล้ว ต้องรักษา”ไรพูด
“คุณหมอไรคะจะพาเขาไปไหนดี”
“ต้องห้องicuข้างห้องของพี่บิ๊กแล้วล่ะ เราต้องทำการผ่านตัดด่วน”
“หมอคะ ฉันรักคุณ”
“ไม่มีเวลามากเราต้องรีบทำให้ทันก่อนเวลา”
“พวกนายเลิกเล่นได้ยังเนี่ย”ทุกคนยกเว้น โจ เรย์แล้วก็ ซินและเชสที่เล่นบทละครชีวิตพูดขึ้น
โจที่มองเรย์อยู่นานได้เริ่มพูดขึ้น
“ถ้านายอยากให้เธอเข้าใจว่ารัก ก็เลิกทำตัวงี่เง่าให้คนอื่นลำบากใจแล้วออกไปเผชิญหน้ากันหล่อนซะ”
โอ้ OoO สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้อง
“นายก็รู้เรื่องจากซินแล้วหนิ เมื่อเธอหันหลังกลับไปเธอจะไม่มองกลับมาหาฉันอีก”
“แต่นายยังบอกเธอว่าจะรอเขาหนิ”
“รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่รักเราแล้ว เขายังคิดจะกลับมาหาเราอีกเหรอ”
“ถ้านายไม่อยากกลับไปหาเขา เพราะเขาไม่รักแกเเล้ว นายก็ต้องไปกับพวกเรา เฮ้ย พวก”
หมับ ชายทั้ง5คนจับตัวเรย์ไว้มั่น
“เฮ้ย OoOนายจะทำอะไร”
“ก็แค่...จะพานายไปสร่างรักเท่านั้น เอาตัวมันไป”
“ปล่อยนะ เราไม่อยากไปอ่ะToT”
“เฮ้ย เล่นสั่งเลยนะเนี่ย มันคิดว่ามันเป็นใครวะ”แฮงค์กระซิบกับคนทั้ง5
“ไม่ใช่ใครนอกจากโจที่เริ่มเคร่งขรึมของเรานั่นเองแหละ”เชสพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ว่าโจกลับมาเเล้ว
.............
“.........ซิน เราอาจจะพาพี่ชายตัวดีของเธอไปนานหน่อยนะ”
“รักษาตัวด้วยนะคะ”
ก่อนที่ผู้บังคับบัญชาการ เอ้ย ผู้การโจ อ้าว - -;กำลังออกไปเขาเห็นอัลบั้มรูปของเรย์ทำตกพื้นอยู่ โจเอื้อมมือไปหยิบมันมาดูเมื่อเขาเห็นรูปแรกที่เป็นเพื่อนสนิทของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยิ้มออกมาเหมือนว่าหล่อนกำลังยิ้มมาที่เขา
(ในความคิดโจ)
..........................................................สวยจัง
“โจนายสั่งพวกเราพามันไปเที่ยวแล้ว นายจะพักอยู่บ้านนี้เหรอไง หา ไอ้เอาเปรียบ”แฮงค์ตะโกนมาจากข้างล่างทำให้โจมองรูปนั้นเพียงนิดเดียวแล้วเดินตามทางที่มีเสียงโวยวายของคุณชายเจ้าปัญหา
........................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น