(Neji x Naru) You're Mine Naruto!!!

ลำดับตอนที่ #6 : การลักพาตัวแบบซึ่งๆหน้า????

"เหรอ...ไว้ฉันจะบอกให้ก็ได้...รีบไปเถอะซาสึเกะ หน่วยเจ็ดกำลังมา ฉันไม่อยากให้ต้องปะทะกันนะ"
นารูโตะขอร้องซาสึเกะ ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววเป็นห่วงอย่างชัดเจน

"ฉันไม่อยากอยู่ห่างนายอีกนารูโตะ" ซาสึเกะพูดกอดนารูโตะแน่น นารูโตะเงียบ...
"ฉันเองก็ไม่อยากห่างนายอีกหรอกนะ แต่...ซาสึเกะ รีบไปเถอะ มันยังไม่ถึงเวลา..."
"นั่นสิ...มันยังไม่ถึงเวลา แล้วเจอกัน นารูโตะ" ซาสึเกะคลายอ้อมกอดนารูโตะยิ้มให้ซาสึเกะแล้วเดินออกมา
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ซาสึเกะกำลังส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้จุนโกะและซุยเงสึอยู่
ทั้งสองพุ่งเข้าหานารูโตะจากด้านหลังก่อนจะใช้สันมือฟาดต้นคอของนารูโตะ ร่างบางล้มลงไปในอ้อมแขนของซาสึเกะ
ที่พุ่งมารับไว้ทัน
"ท่าจะรักมากเลยสินะ ซาสึเกะ" จุนโกะพูด
"เรื่องของฉันน่า...รีบไปจากที่นี่กันเถอะ...แมวตัวนี้น่ะ น่าเลี้ยงไม่หยอกเลย..." ซาสึเกะพูดและอุ้มนารูโตะเดินออกมาจากถ้ำ

"นารูโตะ!!" เสียงของซากุระดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงอีกสองคนที่ตามมา
"ปล่อยตัวนารูโตะมานะ ซาสึเกะ!!" คาคาชิพูดสั่ง แต่ทว่าคนตรงหน้ากลับไม่สนใจ
"สวัสดี ซากุระและครูคาคาชิ...เอาเป็นว่าลาก่อนละกันนะ" ซาสึเกะหนีไป ซาอิพุ่งเข้าหาแต่ก็โดนลูกน้องของซาสึเกะขวางไว้
"นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!" คารินบอก ซุยเงสึและจุนโกะเริ่มเข้าโจมตีและทั้งสามก็หาโอกาสหนีไปจนได้
"เดี๋ยว!!อย่าหนีนะ!!!" ซากุระตามไปแต่โดนคาคาชิคว้าแขนไว้
"อย่า...ซากุระ เรื่องนี้เราคงต้องรายงานท่านซึนาเดะแล้วล่ะ" คาคาชิบอกและทั้งสามก็มุ่งหน้ากลับไปยังโคโนฮะทันที

====================================

"อะไรนะ! นารูโตะโดนซาสึเกะพาตัวไปงั้นเหรอ!!" ทั้งเนจิ คิบะ ชิกามารุพูดขึ้น
"ใช่แล้วล่ะ..." ซากุระบอก คนอื่นๆต่างก็เป็นเดือดเป็นร้อนไปทั่ว
"แล้ว...ทำไมเธอไม่ไปขวางล่ะ" อิโนะถาม
"เราขวางไม่ได้...พวกนั้นเก่งเกินไป เพราะเราเสียท่ามา เราจึงต้องมารายงานท่านซึนาเดะไง" ซากุระบอก
เนจิเดินกลับไปบ้านตัวเอง เขานึกเสียใจขึ้นมาทันที
อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ นารูโตะ ขอโทษที่ไม่ได้สนใจนายเลย
ขอโทษที่มัวแต่ทำงานจนไม่ได้ดูแลนาย
มีแต่ต้องให้นายคอยดูแลอยู่ตลอด นายคงจะทุกข์ใจมากเลยสินะ
ขอโทษจริงๆ ที่ละเลย พอขาดนายไปแล้วฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉัน...ขาดนายไปไม่ได้
"นารูโตะ...ฉันจะไปช่วยนายออกมาให้ได้!!" เนจิพูดก่อนจะหันหลังและเดินออกจากห้องไป

====================================

"นี่...พวกนายสองคนฟาดแรงไปรึเปล่า? ทำไมไม่ฟื้นสักทีเนี่ย?" คารินหันไปว่าจุนโกะและซุยเงสี
เมื่อผ่านมาวันนึงแล้วแต่นารูโตะก็ยังไม่ฟื้น
"เราก็ว่ายังงั้น ลืมออมแรงเสียด้วยสิ ลืมไปเลยว่าหมอนี่บอบบาง" ซุยเงสึบอกตามความจริง
พวกเขาฟาดไปเต็มๆแรงเลยต่างหากล่ะ คอไม่หักก็บุญแล้ว
"นารูโตะฟื้นรึยัง?..." ซาสึเกะเดินเข้ามาข้างในและไปนั่งข้างๆนารูโตะ
ร่างบางขยับตัวก่อนจะยกมือขึ้นกุมที่ต้นคอ
"เจ็บ..." นารูโตะพูดออกมา ซาสึเกะหันไปมองคนฟาดทั้งสอง
"อึ๋ย!" ซุยเงสึและจุนโกะถอยห่างซาสึเกะไปหลายสิบก้าวทันที
"นารูโตะ ฟื้นแล้วเหรอ?" เสียงคุ้นหูดังขึ้นนารูโตะลุกพรวดขึ้นมา
ร่างบางลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า
"ซาสึเกะ? ที่นี่มัน..."
"รังของฉันเอง มันอยู่หลังน้ำตกน่ะ เลยไม่มีใครรู้และหาเจอ" ซาสึเกะบอก
"นายพาฉันมาทำไม?" นารูโตะถาม
"ก็เพราะฉันไม่อยากให้นายอยู่ห่างจากฉัน เลยต้องพานายมาด้วย"
"แต่ฉันต้องกลับโคโนฮะ!!" นารูโตะลุกขึ้นและเดินออกไปทางประตู
"จุนโกะ ซุยเงสึ จับตัวเอาไว้!!!" ซาสึเกะสั่งและนารูโตะก็โดนล็อคแขนทันที
"ปล่อยฉันนะ!!!" นารูโตะอาละวาด
"บอบบางแต่แรงควายชิบเป๋ง!!!" ซุยเงสึบ่นพยายามล็อคนารูโตะให้แน่นขึ้น
"ล่ามโซ่หมอนั่นซะ แล้วเอาไปไว้ในห้อง...อย่าให้หนีล่ะ" ซาสึเกะบอก ร่างของนารูโตะจึงโดนลากไปทันที
"ทำไมถึงต้องจับเขามาด้วยล่ะ? ซาสึเกะ?" คารินถาม
"ก็ฉันรักของฉัน...หมอนั่นน่ะ...คือคนที่เข้าใจฉันดีที่สุด" ซาสึเกะพูดแค่นั้นก็เดินตามจุนโกะและซุยเงสึเข้าไป

========================================

"พวกนายกลับรังของตัวเองได้แล้ว...ช่วงนี้ ถ้าฉันไม่เรียกก็ไม่ต้องมา"
"ครับ/ค่ะ" ทั้งสามคนเดินออกไปแล้ว ซาสึเกะจึงปิดประตูและล็อคกลอนไว้อย่างแน่นหนา
ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของนารูโตะ
"นารูโตะ...กินข้าวได้แล้วล่ะ"ซาสึเกะบอก ก่อนจะยกถ้วยข้าวต้มขึ้นมาตักและป้อนคนตรงหน้า
"ไม่เอาแล้ว...ฉันไม่หิว...ซาสึเกะขอร้องล่ะ...ปล่อยฉัน"
"ไม่ได้หรอก...นายน่ะไม่เข้าใจหรอกว่าฉันทำไปเพราะอะไรน่ะ นารูโตะ"
"นายก็บอกฉันมาสิ!! ซาสึเกะ!!" นารูโตะตวาดใส่ ก่อนจะนิ่งไปและขอโทษซาสึเกะ
"....ขอโทษ...ฉันแค่ไม่เข้าใจ..."
"ไม่เป็นไร..เมื่อถึงเวลาแล้วฉันจะบอกนายเอง...ช่วยอดทนรอ...อีกสักนิดเถอะนะ" ซาสึเกะพูด กอดนารูโตะแน่น
"กินนะ...นายไม่ได้กินหลายมื้อแล้วนะนารูโตะ" ซาสึเกะพูด ตักข้าวป้อนให้นารูโตะ
นารูโตะกินเข้าไป ก่อนจะกลืนลงท้อง นี่มัน......
"นายทำเองเหรอ?" นารูโตะถาม
"อืม..."
"อร่อยไม่เปลี่ยนเลย...ฉันจำได้ดีเลยล่ะ...ข้าวต้มฝีมือนายน่ะ"
"ดีใจนะที่นายจำได้น่ะ"


สวัสดีจ้า มาอัพอีกแล้วๆ
ใครอ่านช่วยเม้นหน่อยน้า

รู้สึกว่าเรื่องที่เราแต่งมันชักจะบิดๆเบี้ยวๆไปทุกที

ยังไงถ้าไม่พอใจหรือแปลกตรงไหนก็บอกด้วยนะคะ