-*- แค่ได้แอบรักก็มีความสุขแล้ว -*-

เนื้อเรื่อง

ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง  เป็นห้อง ม.4/2  จะถือว่าเป็นห้องคิงเลยก็ได้
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก  ท่าทางนักเรียนในห้องจะคึกคักกันใหญ่เลย  เพราะฉันได้ยินเสียงคุยกันดังลั่นออกมานอกห้อง

“ อ่าวนักเรียน  เงียบๆ กันหน่อย  ครูชื่อวิไลเป็นครูประจำชั้นพวกเธอ  ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ครูชื่อ  อาจารย์สมร  เป็นครูผู้ช่วย  มีอะไรก็มาปรึกษากับครูได้เลยทุกเวลาเลยนะ ”

“ วันนี้ห้องเราก็มีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามา  เข้ามาเลยจะ ”

รู้สึกว่าอาจารย์คนนี้จะชื่อสมรล่ะมั่งที่พูดเนี่ย  เพราะฉันไม่ได้ใส่ใจจะฟังสักเท่าไหร่  แต่ในเมื่อเรียกฉันแล้ว  ฉันก็เลยเดินเข้าไปในห้อง  สายตาทั้งหมดเอ่อ…ประมาณ 40 คู่ได้ล่ะมั่ง  จับจ้องมาที่ฉันคนเดียว  อายเป็นบ้าเลย
  
“ แนะนำตัวสิจ๊ะ ”

“ สวัสดีคะ  จิตรถัทร  โกสิตกุล  เรียกสั้นๆ ว่ามิ้วก็ได้คะ ”

หลังจากที่ฉันแนะนำตัวเสร็จ  ยัยผู้หญิงส่วนมากมันก็หันไปซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้  ส่วนพวกผู้ชายก็ส่งยิ้มมาอยู่นั้นแหละ  ไม่รู้ว่าจะยิ้มมาทำไม  ฉันรู้นะว่าฉันมันก็สวยอยู่  แต่ไม่ต้องมาส่งยิ้มบ้ายิ้มบออะไรยังงี้ก็ได้

“ ไปหาที่นั่งเถอะจะ ”

แล้วอาจารย์วิไลก็บอกให้ฉันไปหาที่นั่ง  ฉันก็เดินไปที่หลังห้อง  เอ่อ…เห็นมีอยู่ 2 ที่แหละ  เลยเลือกนั่งมันริมหน้าต่างเลย

“ ขออนุญาตเข้าห้องครับ ”

ฉันกำลังมองดูต้นไม้อยู่เพลินๆ ก็มีเสียงนึงดังขึ้น  ฉันเลยมองหาต้นเสียงมันสะเลย  แล้วฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง  หัวนิคิดว่าไม่ได้หวีมาเป็นอาทิตย์  ไม่รู้ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา

“ วันแรกก็มาโรงเรียนสายแล้วหรอจ๊ะ  ไปไปหาที่นั่งเถอะ ”

แล้วอีตานั่นก็มานั่งลงข้างๆ ฉัน  จากนั้นก็หยิบหวีขึ้นมาหวีผม  พออีตานี่หวีเสร็จนะ  ดูดีขึ้นเป็นกองเลย  และก็มีเสียงแซวตามมา

“ เฮ้ย  ป๊อป  มาสายตามเคยเลยนะว่ะ ”

“ เงียบๆ ไปเลย  ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้จะพูดแล้วหรอว่ะ ”

“ ข้างๆ นะ  หันไปดูหน่อย  นักเรียนใหม่นะโว้ย  ทำตัวดีๆ เข้าไว้ ”

แล้วอีตานี้ก็หันมาหาฉัน  แล้วก็หันกลับไป  อะไรของเขาก็ไม่รู้

“ นักเรียนใครที่ได้ตารางเรียนแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะ ”

เสียงสวรรค์มาโปรดฉันแล้ว  จะได้ออกจากโรงเรียนสะที
หลังจากที่ฉันได้ตารางเรียนแล้วก็ไม่รอช้า  รีบจ้ำอ่าวออกจากโรงเรียนโดยเร็ว  ฉันจะไปไหนนะหรอ  ก็ไปหาอะไรกินนะสิ  แต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย  พอถึงหน้าโรงเรียนแล้ว  ฉันก็มองซ้ายมองขวาหาร้านอะไรก็ได้ที่มีของให้กิน  ตาเลยไปสะดุดกับร้านกาแฟเล็กๆ ร้านนึง  ดูภายนอกจะไม่ค่อยสะดุดตาเท่าไหร่หรอก  แต่พอเข้าไปแล้วจะบอกว่าสุดยอดเลย  กลิ่นของกาแฟลอยมาแตะจมูก  การแต่งร้านก็ดูโรแมนติกดี  จะว่าไปแล้วร้านนี้สุดยอดเลย  ฉันก็เดินไปนั่งตรงมุมร้านพอดี  ฉันว่าตรงนี้เหมาะจะเป็นที่พักผ่อนที่ดีที่สุดแล้ว

“ จะรับอะไรดีคะ ”

“ กาแฟปั่นแก้วนึงคะ ” หลังจากที่สั่งน้ำเสร็จแล้ว  ฉันก็ไปหาเดินเตร่ดูเค้ก  อยากจะบอกว่าทำเค้กได้สวยมากเลย  แต่ไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่าเนี่ยสิ  ฉันเลยสั่งมาชิ้นหนึ่ง
ฉันก็นั่งกินเค้กอยู่นาน  แล้วก็มีคนเข้ามาในร้าน  ไม่อยากจะบอกเลยว่าอีตาป๊อปก็มาร้านนี้กับเขาด้วย  หน้าดูไม่เหมือนคนโรแมนติกเอาสะเลย  มาคนเดียวอีกต่างหาก  แต่ว่าทำไมเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ อีตานี่ยังไงยังไงอยู่นะ  แล้วก็มาหยุดที่หน้าฉันเฉยเลย

“ ขอนั่งด้วยได้ไหม ”

“ ทำไมไม่ไปนั่งโต๊ะอื่นล่ะ ”  

ฉันว่านะ  ถ้าฉันอนุญาตให้นายนั่งด้วยฉันคงต้องลุกออกไปแน่เลย  ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเหตุผลอะไร  แต่รู้สึกไม่ถูดชะตายังไงบอกไม่ถูก

“ คุณครับคุณก็ดูโต๊ะอื่นหน่อยสิครับ  มันเต็มหมดแล้ว  จะใจร้ายไม่ให้ผมนั่งด้วยเลยหรอ ”

ฉันนั่งกินเค้กเพลินจนไม่ดูคนในร้านเลยหรอเนี่ยว่า… เต็มทุกโต๊ะไปแล้ว

“ นั่งก็นั่ง ”

แล้วฉันก็ให้ป๊อปนั่งด้วยในที่สุด  เขาสั่งอะไรมากินก็ไม่รู้  ฉันไม่เคยกิน  แล้วเขาก็สั่งเค้กเหมือนฉันด้วย

“ ชอบเค้กนี้หรอ ” ฉันถามเขาในที่สุด  หลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน

“ อือ  อร่อยดี  ”

หลังจากที่เขาตอบมาแล้ว  เขาก็เริ่มพูดต่อ  ยิ่งพูดมันก็ยิ่งไม่รู้จักจบ   แทนทีฉันจะเบื่อ  แต่ฉันกลับตั้งใจฟัง  ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรเหมือนกัน  เขายิ่งพูดมาฉันก็ยิ่งอยากฟังอีก  ฉันก็พึ่งรู้วันนี้แหละว่าอีตานี่พูดเก่งไม่ใช่ย่อยเลย  หลังจากที่ฉันถามแค่ครั้งได้  ไม่รู้พูดอะไรมาได้มากมาย

“ ฉันกลับบ้านก่อนนะ ” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เขาหมดเรื่องพูด

“ ให้ไปส่งไหม ” เขาถามคำถามที่ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะถามออกมา
แต่ฉันก็ตอบปฏิเสธเขาไป  จะให้ตกลงไปได้ยังไงล่ะ  ก็พึ่งคุยกันแค่ครั้งเดียวเอง  ฉันคงไม่กล้าจะตอบตกลงไปหรอก

หลายวันผ่านไปฉันก็เริ่มสนิทกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ  มากจนคนส่วนมากคิดว่าเราเป็นแฟนกัน
ฉันก็อยากจะให้มันเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน  แต่ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้หรอก  เพราะเขาคงคิดว่าฉันจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเขาตลอดไป

แล้ววันหนึ่งเหตุการณ์เลวร้ายก็ได้เกิดขึ้น  ระหว่างที่ฉันกับป๊อปนัดกันไปที่ห้องสมุด
ฉันกับป๊อปกำลังเดินข้ามถนนไปที่ห้องสมุด  แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงคนเรียกป๊อป  ป๊อปก็เลยหันหลังกลับไป  แล้วก็มีรถคันหนึ่งขับแซงอีกคันหนึ่ง  มันขับตรงมา  ตรงมาเรื่อยๆ  แล้ว… แล้วฉันก็ผลักป๊อปออกจากถนน  ฉันนะหรอ  ฉันก็เลยถูกชนเข้าไปจังๆ นะสิ  พอรถหมดแล้ว  เขาก็รีบวิ่งมาอุ้มตัวฉันแล้วโบกแท็กซี่ไปโรงพยาบาล  เขาร้องไห้อย่างหนักเลยล่ะ  ฉันไม่เคยเห็นเขาร้องไห้มาก่อนเลยชีวิต  พอเขาพูดฉันก็ฟังไม่ออกว่าเขาพูดอะไร

“ ฉันไม่เป็นไรหรอก  หยุดร้องไห้ได้แล้ว ” ฉันพูดเพื่อที่จะให้เขาหยุดร้องไห้  

ฉัน… ฉันคิดว่าฉันเหนื่อยมากแล้ว  ฉันอยากจะปิดตาลงเหลือเกิน  ฉันไม่อยากฝืนลืมตาต่อไปอีกแล้ว  แต่ก่อนที่ฉันจะไป  ฉันก็ต้องบอกนายให้ได้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย

“ ป๊อป ”

ฉันเรียกชื่อเขา  เขาเลยเอามือปาดน้ำตาแล้วตั้งใจฟังฉัน

“ ฉัน… ฉันรักนายจังเลย  ฉันไม่ได้รักนายแบบเพื่อนนะ  ฉันรักแบบแฟน  ฉันไม่อยากฝืนลืมตาต่อไปอีกแล้ว  ฉันเหนื่อยเหลือเกิน  ขอให้นายเจอคนดีในอนาคตนะ ”

หลังจากที่ฉันพูดจบ  ฉันก็ปิดตาลง  วิญญาณของฉันคงออกจากร่างแล้ว
ฉันมองเห็นภาพเขาปล่อยโฮในรถแท็กซี่อย่างหนัก  และเขาก็พูดว่า

“ ฉัน… ฉันจะไม่มีวันลืมเธอเลยเด็ดขาด  ในชีวิตนี้  เพราะเธอคือเพื่อนสนิทของฉัน  เธอคือคนรักของฉัน  เธอคือทุกๆ อย่างของฉัน  ฉันจะไม่มีวันลืมเธอเลยยยยยยยยยย ”

ฉันได้ยินเขาพูดว่าคนรัก  ฉันก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้บอกเขาตั้งแต่ฉันยังมีชีวิตอยู่  และเขาก็คงไม่กล้าจะบอกฉันเหมือนกัน  เขาคงกลัวว่าฉันจะบอกว่าฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนล่ะมั่ง  ส่วนที่ฉันไม่บอกเขาก็เพราะฉันคิดว่า  ‘ แค่ได้แอบรักก็มีความสุขแล้ว ’  มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ

-*-     -*-     -*-     จบ     -*-     -*-     -*-