ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : Who am I?
"โอย ไอ้ยูยะแม่งทิ้งงานไว้ให้แต่กับกู กูต้องกลับบ้านดึกเพราะมัน!" ร่างสูงสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก็เพื่อนของเขาเล่น
ทิ้งกองงานใหญ่ๆให้เขาทำคนเดียว นี่สองทุ่มกว่าแล้วยังไม่เสร็จเลย ไอ้เพื่อนรัก ดีจริงๆ! โคตรดีเลย
ติ๊ด ติ๊ด
'สวัสดีคร้าบ คุณยาบุ โคตะ'
"มึงมีอะไร"
'งานเสร็จยังวะ แล้วนี่อยู่ไหน'
"ยังมีหน้ามาถามอีกนะไอ้ยูยะ!!"
'นั่นแหละ ฮ่าๆๆๆง
"กำลังจะกลับแล้วเฟ้ย แต่มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้โทรมาขัด"
'เอ้า กูผิดอีก เออๆงั้นมึงกลับดีๆละกัน วันนี้ไม่ค้างที่หอใช่มะ'
"ไม่ๆ กลับบ้าน แค่นี้นะ!"
ยาบุตัดสายทิ้งไปเพราะเมื่อดูเวลาแล้วก็ถึงเวลาที่เขาควรจะกลับบ้านไม่งั้นเขาได้โดนแม่สวดยาวแน่..
"อ่าว ชิบหาย! ฝนตกอีก"ยาบุบ่นเบาๆ เขาจะไม่บ่นเลยหากไม่มีงานอยู่ในมือเขาพะลุงพะลังเต็มไปหมด คงต้องหลบฝนก่อนสินะ
.
.
.
.
.
บรรยากาศวังเวงๆที่มีฝนตกปรอยๆ มันช่างดีอะไรขนาดนี้ -^- ร่างสูงเดินไปตามทางของถนนอย่างเหนื่อยๆ ทำไมระยะทาง
ของวันนี้มันช่างไกลขัง เขากลับบ้านโดยผ่านทางลัดที่เป็นทางเปลี่ยวไม่ค่อยมีคน นั่นก็ทำให้บรรยากาศมันวังเวงขึ้นไปอีก
"หะ..เหย!!" ยาบุร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นร่างบางร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ร่างกายเปียกฝนไปหมด มีทั้งรอยเลือด
แล้วก็บาดแผลอีกต่างหาก จะให้เขาปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้ได้ไง คิดได้ดังนั้นยาบุก็รีบวิ่งไปหาร่างที่นอนแน่นิ่งพร้อมทั้งจับ
ชีพจร
"นี่...คุณ..."ยาบุสะกิดร่างบางที่นอนแน่นิ่งแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบรับกลับมา
"เฮ้อ...จะให้ทิ้งไว้ก็คงไม่ดีสินะ จากตรงนี้ไปโรงบาลก็ไกลด้วยแฮะหารถยากอีก ..."ร่างสูงคิดไปคิดมา สุดท้ายเขาก็อุ้ม
แบกร่างบางที่นอนนิ่งอยู่ไปยังบ้านของเขาซึ่งไม่ไกลจากตรงนี้แล้วค่อยขับรถออกมา จะว่าไปคุณก็น่ารักดีนะ.. เป็นแค่เพียง
ความคิดที่เขาไม่เอ่ยออกมา รอยยิ้มเล็กๆเริ่มปรากฎที่มุมปากของเขา
.
.
.
.
.
.
"คุณเป็นญาติของคุณยาโอโตเมะ ฮิคารุหรือเปล่าครับ"
"เอ่อ ไม่ใช่ครับ"
"แต่เกี่ยวข้องกับคนไข้สินะครับ อีกสักพักคงฟื้นนะครับ สมองได้รับการกระทบกระเทือนยังไงก็คงต้องดูอาการก่อนนะครับ"
"ค..ครับ"ยาบุตอบไปตามน้ำก็หมอเล่นแร๊บใส่เขาซะขนาดนี้..=__= เขารู้สึกคุ้นหน้าของคนๆนี้ตรงๆ คุณเป็นใครกันนะ
ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนเคยเจอกับคุณนะ แต่มันนึกไม่ออก.. ไอชื่อยาโอโตเมะ ฮิคารุนี่อีก ใครวะ!! ทำไมมันนึกไม่ออก? ผม
จะรอถามคุณละกันนะ.. แม้ไม่ใช่ธุระของเขาที่จะต้องมาอยู่รออีกคนฟื้น คนรู้จัก คนสนิท อะไรก็ไม่แน่ใจ แต่คนๆนี้เขารู้สึก
อยากเจอ อยากถามอะไรซะก่อน ผมจะคอยคุณนะ
ยาบุเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นของฮิคารุ รอให้อีกฝ่ายฟื้น แล้วเดินวนไปวนมาคิดไปคิดมาว่าเขาเคยเจอกับคนๆนี้ที่ไหน
มันต้องเคยเจอสิ แต่ทำไมนึกไม่ออกนะ คุณเป็นใครกัน...
"อื้อ...." ร่างสูงหันไปมาหาต้นเสียงที่เตียงแล้วเห็นว่าร่างบางที่นอนอยู่ขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"ฟื้นแล้วหรอครับ" อีกร่างที่นอนอยู่ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับมองเขาแล้วมองรอบๆห้องอย่างมึนๆ
"...ที่นี่ที่ไหน...ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้..."
"เอ่อ...ผมเห็นคุณหมดสติอยู่ที่ถนนน่ะครับ"
"หะ...ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย อั่ก!!"ยาบุรีบไปดูอีกฝ่ายที่ร้องด้วยวามเจ็บปวด เอามือกุมหัวของตัวเอง
"คุณไหวไหมครับ..."อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่ายหน้าให้อีกคนได้รับรู้ ยาบุก็รีบต่อสายไปหาพยาบาลข้างนอกทันที
"ผมลองซักคนไข้แล้วนะครับ ดูเหมือนว่าจะจำอะไรไม่ได้ หลังจากพักฟื้นที่โรงพยาบาลแล้วก็ค้องดูแลใกล้ชิดหน่อยนะครับ
พีกอีกแค่1คืนก็น่าจะกลับได้แล้ว"
"ขอบคุณมากนะครับ"ผมเหลือบตาไปมองร่างที่อยู่บนเตียง ผมคงต้องดูแลคุณก่อนสินะ^^ ยาบุเดินไปหาร่างบางบนเตียง
มองแล้วนึกว่าฮิคารุคือใคร แต่เขาก็นึกไม่ออก
"คุณ..ชื่ออะไรหรอ"ภายใต้ความเงียบที่ไม่มีใครพูด ไม่มีเสียงใดๆลอดออกมาจากทั้งสอง จนฮิคารุเป็นฝ่ายชวนพูดออกมา
"ยาบุ โคตะครับ"
"คุณเป็นใคร?"
"เอ่อ คนรู้จักของคุณมั้งครับ"ยาบุจำใจโกหกไป อีกฝ่ายก็จำอะไรไม่ได้นี่นา ไม่เป็นไรหรอก ฮิคารุก็พยักหน้าพยายามเข้า
ใจ ส่วนยาบุก็ยิงคำถามออกไปอีก
"คุณจำที่อยู่ของคุณได้ไหม"
"ไม่ได้ครับ...ผมจำอะไรไม่ได้เลย.."
.
.
.
.
.
"ขอบคุณมากๆนะครับคุณโคตะที่ให้ผมมาอยู่ด้วย"
"ไม่เป็นไรน่า"
"ผมขอโทษด้วยนะครับที่รบกวนคุณ(..)"
"ไม่รบกวนครับ อย่าคิดแบบนั้นเลย ผมไม่สบายใจนะ"
"งั้น..ขอฝากตัวด้วยนะครับ ขอโทษคุณด้วยนะครับ(_ _)" ยาบุยีหัวร่างบางที่มัวแต่ก้มหน้ามุดๆอยู่ข้างๆเขา น่ารักจังเลยน้า
ยาบุเดินนำฮิคารุเข้ามาในบ้านของตน ข้างในถูกประดับด้วยรูปชายในเครื่องแบบตำรวจ ก็นะ...พ่อของเขาเป็นตำรวจนี่นา
สอนให้เขารู้จักเข้มแข็ง ต่อสู้กับคนอื่น แถมยังสอนเขาให้ช่วยคนที่กำลังเดือดร้อนด้วย จะว่าไป...ให้พ่อสืบคดีของฮิคารุ
ด้วยดีกว่า เพราะดูเหมือนตอนนั้นฮิคารุจะถูกตีที่หัว ลองให้พ่อสืบดูดีกว่า.. เอ..จะว่าไป ตอนเขาอยู่ป.6เขาเคยช่วยเด็กคน
นึงไว้นี่นา รู้สึกจะเป็นลูกของเพื่อนเก่าพ่อ หลังจากนั้นเขาก็เจอเด็กคนนั้นอยู่เรื่อยๆจนเราสนิทกัน แต่จู่ๆเด็กคนนั้นก็หายไป
ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนถึงวันนี้ เด็กคนนั้นเท่าที่ผมจำได้ เขาให้ผมเรียกเขาว่ายาโอคุงตลอด จำชื่อจริงของเขาไม่ได้ซะแล้ว
สิ ไม่ได้เรียกชื่อเต็มเลย เด็กคนนั้นตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ..
"เอ่อ ไม่ดีมั้งครับคุณยาบุ"ร่างบางร้องท้วงเมื่ออีกฝ่ายปูฟูกให้ตนเองนอน ส่วนเขานอนบนเตียง เรามาอาศัยเขาอยู่นะจะไป
เสียมารยาทแบบนี้ได้ไงTT
"ไม่เป็นไรหรอกน่า คุณยังเจ็บอยู่ด้วยนะ"
"ผมเกรงใจ"
"ผมบอกแล้ว ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก"ยาบุอดไม่ได้ที่จะเข้าไปยีหัวฮิคารุ ก็ฮิคารุเล่นพองแก้มอมลมที่หน้า เห็นภาพน่ารักๆแบบนี้ เขาเองก็อดไม่ไหวหรอกที่จะไม่เข้าไปแตะต้องตัวของอีกฝ่าย ก็เขาเป็นผู้ชายนี่นา เอ่อ...แต่อีกฝ่ายก็ผู้ชายเหมือนกัน แต่เป็นผูายที่น่ารักมาก^^
"คุณก็..."แก้มของฮิคารุเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ก็เขาเขินนี่นา
"เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องเกรงใจผมนะครับ ตามสบายเลย"
ก๊อก ก๊อก
"โคตะ กลับมาแล้วหรอลูก"ผู้เป็นแม่เคาะประตูแล้วเอ่ยถามผู้เป็นลูก
"กลับมาแล้วครับ ผมให้เพื่อนมาค้างด้วยนะครับ"
"แหะๆ ผมยาโอโตเมะ ฮิคารุครับ.
"ยินดีต้อนรับจ้ะฮิคารุคุง"
"พี่่โคตะ~"ร่างเล็กของน้องชายสุดที่รักของโคตะรีบวิ่งมายังห้องของพี่ชายของตน เมื่อได้ยินเสียงของโคตะ
"อ่าว ยูริ ว่าไงๆ"ยาบุลูบหัวน้องชายของตัวเอง ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ
"นี่เพื่อนพี่หรอฮะ"
"ผมยาโอโตเมะ ฮิคารุครับ ขอฝากตัวด้วยนะครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักฮะ"
"งั้นผมไปเก็บของแปบนะแม่ เดี๋ยวผมลงไปกินข้าวครับ"
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง สองแม่ลูกก็มองหน้ากันด้วยสายตาที่เข้าใจกันดี
"แม่ครับ นั่นใช่พี่ยาโอคุงใช่ไหม"
"ใช่เลยจ้ะ ไม่ผิดแน่ๆ"
"หายไปตั้นาน ในที่สุดก็เจอสักที พี่โคตะไปเจอได้ยังไงนะ"
"นั่นสิ แต่แม่ว่า เหมือนยาโอคุงเขาแปลกๆนะ เหมือนไม่คุ้นกับพวกเรา ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี่จะเข้ามาเล่น มากวนๆแม่ด้วยแหละ
แปลกๆนะแม่ว่า"
"เดี๋ยวต้องลองถามพี่บุดูซะแล้ว..."
..................................................................................
TBC.
ใครอ่านแล้ว ยังไงก็ฝากเม้นด้วยนะค้า ไม่ดียังไงก็บอกน้า เพิ่งแต่งค่ะTT ฝากติดตามด้วยนะคะ :D
ทิ้งกองงานใหญ่ๆให้เขาทำคนเดียว นี่สองทุ่มกว่าแล้วยังไม่เสร็จเลย ไอ้เพื่อนรัก ดีจริงๆ! โคตรดีเลย
ติ๊ด ติ๊ด
'สวัสดีคร้าบ คุณยาบุ โคตะ'
"มึงมีอะไร"
'งานเสร็จยังวะ แล้วนี่อยู่ไหน'
"ยังมีหน้ามาถามอีกนะไอ้ยูยะ!!"
'นั่นแหละ ฮ่าๆๆๆง
"กำลังจะกลับแล้วเฟ้ย แต่มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้โทรมาขัด"
'เอ้า กูผิดอีก เออๆงั้นมึงกลับดีๆละกัน วันนี้ไม่ค้างที่หอใช่มะ'
"ไม่ๆ กลับบ้าน แค่นี้นะ!"
ยาบุตัดสายทิ้งไปเพราะเมื่อดูเวลาแล้วก็ถึงเวลาที่เขาควรจะกลับบ้านไม่งั้นเขาได้โดนแม่สวดยาวแน่..
"อ่าว ชิบหาย! ฝนตกอีก"ยาบุบ่นเบาๆ เขาจะไม่บ่นเลยหากไม่มีงานอยู่ในมือเขาพะลุงพะลังเต็มไปหมด คงต้องหลบฝนก่อนสินะ
.
.
.
.
.
บรรยากาศวังเวงๆที่มีฝนตกปรอยๆ มันช่างดีอะไรขนาดนี้ -^- ร่างสูงเดินไปตามทางของถนนอย่างเหนื่อยๆ ทำไมระยะทาง
ของวันนี้มันช่างไกลขัง เขากลับบ้านโดยผ่านทางลัดที่เป็นทางเปลี่ยวไม่ค่อยมีคน นั่นก็ทำให้บรรยากาศมันวังเวงขึ้นไปอีก
"หะ..เหย!!" ยาบุร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นร่างบางร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ร่างกายเปียกฝนไปหมด มีทั้งรอยเลือด
แล้วก็บาดแผลอีกต่างหาก จะให้เขาปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้ได้ไง คิดได้ดังนั้นยาบุก็รีบวิ่งไปหาร่างที่นอนแน่นิ่งพร้อมทั้งจับ
ชีพจร
"นี่...คุณ..."ยาบุสะกิดร่างบางที่นอนแน่นิ่งแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบรับกลับมา
"เฮ้อ...จะให้ทิ้งไว้ก็คงไม่ดีสินะ จากตรงนี้ไปโรงบาลก็ไกลด้วยแฮะหารถยากอีก ..."ร่างสูงคิดไปคิดมา สุดท้ายเขาก็อุ้ม
แบกร่างบางที่นอนนิ่งอยู่ไปยังบ้านของเขาซึ่งไม่ไกลจากตรงนี้แล้วค่อยขับรถออกมา จะว่าไปคุณก็น่ารักดีนะ.. เป็นแค่เพียง
ความคิดที่เขาไม่เอ่ยออกมา รอยยิ้มเล็กๆเริ่มปรากฎที่มุมปากของเขา
.
.
.
.
.
.
"คุณเป็นญาติของคุณยาโอโตเมะ ฮิคารุหรือเปล่าครับ"
"เอ่อ ไม่ใช่ครับ"
"แต่เกี่ยวข้องกับคนไข้สินะครับ อีกสักพักคงฟื้นนะครับ สมองได้รับการกระทบกระเทือนยังไงก็คงต้องดูอาการก่อนนะครับ"
"ค..ครับ"ยาบุตอบไปตามน้ำก็หมอเล่นแร๊บใส่เขาซะขนาดนี้..=__= เขารู้สึกคุ้นหน้าของคนๆนี้ตรงๆ คุณเป็นใครกันนะ
ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนเคยเจอกับคุณนะ แต่มันนึกไม่ออก.. ไอชื่อยาโอโตเมะ ฮิคารุนี่อีก ใครวะ!! ทำไมมันนึกไม่ออก? ผม
จะรอถามคุณละกันนะ.. แม้ไม่ใช่ธุระของเขาที่จะต้องมาอยู่รออีกคนฟื้น คนรู้จัก คนสนิท อะไรก็ไม่แน่ใจ แต่คนๆนี้เขารู้สึก
อยากเจอ อยากถามอะไรซะก่อน ผมจะคอยคุณนะ
ยาบุเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นของฮิคารุ รอให้อีกฝ่ายฟื้น แล้วเดินวนไปวนมาคิดไปคิดมาว่าเขาเคยเจอกับคนๆนี้ที่ไหน
มันต้องเคยเจอสิ แต่ทำไมนึกไม่ออกนะ คุณเป็นใครกัน...
"อื้อ...." ร่างสูงหันไปมาหาต้นเสียงที่เตียงแล้วเห็นว่าร่างบางที่นอนอยู่ขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"ฟื้นแล้วหรอครับ" อีกร่างที่นอนอยู่ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับมองเขาแล้วมองรอบๆห้องอย่างมึนๆ
"...ที่นี่ที่ไหน...ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้..."
"เอ่อ...ผมเห็นคุณหมดสติอยู่ที่ถนนน่ะครับ"
"หะ...ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย อั่ก!!"ยาบุรีบไปดูอีกฝ่ายที่ร้องด้วยวามเจ็บปวด เอามือกุมหัวของตัวเอง
"คุณไหวไหมครับ..."อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่ายหน้าให้อีกคนได้รับรู้ ยาบุก็รีบต่อสายไปหาพยาบาลข้างนอกทันที
"ผมลองซักคนไข้แล้วนะครับ ดูเหมือนว่าจะจำอะไรไม่ได้ หลังจากพักฟื้นที่โรงพยาบาลแล้วก็ค้องดูแลใกล้ชิดหน่อยนะครับ
พีกอีกแค่1คืนก็น่าจะกลับได้แล้ว"
"ขอบคุณมากนะครับ"ผมเหลือบตาไปมองร่างที่อยู่บนเตียง ผมคงต้องดูแลคุณก่อนสินะ^^ ยาบุเดินไปหาร่างบางบนเตียง
มองแล้วนึกว่าฮิคารุคือใคร แต่เขาก็นึกไม่ออก
"คุณ..ชื่ออะไรหรอ"ภายใต้ความเงียบที่ไม่มีใครพูด ไม่มีเสียงใดๆลอดออกมาจากทั้งสอง จนฮิคารุเป็นฝ่ายชวนพูดออกมา
"ยาบุ โคตะครับ"
"คุณเป็นใคร?"
"เอ่อ คนรู้จักของคุณมั้งครับ"ยาบุจำใจโกหกไป อีกฝ่ายก็จำอะไรไม่ได้นี่นา ไม่เป็นไรหรอก ฮิคารุก็พยักหน้าพยายามเข้า
ใจ ส่วนยาบุก็ยิงคำถามออกไปอีก
"คุณจำที่อยู่ของคุณได้ไหม"
"ไม่ได้ครับ...ผมจำอะไรไม่ได้เลย.."
.
.
.
.
.
"ขอบคุณมากๆนะครับคุณโคตะที่ให้ผมมาอยู่ด้วย"
"ไม่เป็นไรน่า"
"ผมขอโทษด้วยนะครับที่รบกวนคุณ(..)"
"ไม่รบกวนครับ อย่าคิดแบบนั้นเลย ผมไม่สบายใจนะ"
"งั้น..ขอฝากตัวด้วยนะครับ ขอโทษคุณด้วยนะครับ(_ _)" ยาบุยีหัวร่างบางที่มัวแต่ก้มหน้ามุดๆอยู่ข้างๆเขา น่ารักจังเลยน้า
ยาบุเดินนำฮิคารุเข้ามาในบ้านของตน ข้างในถูกประดับด้วยรูปชายในเครื่องแบบตำรวจ ก็นะ...พ่อของเขาเป็นตำรวจนี่นา
สอนให้เขารู้จักเข้มแข็ง ต่อสู้กับคนอื่น แถมยังสอนเขาให้ช่วยคนที่กำลังเดือดร้อนด้วย จะว่าไป...ให้พ่อสืบคดีของฮิคารุ
ด้วยดีกว่า เพราะดูเหมือนตอนนั้นฮิคารุจะถูกตีที่หัว ลองให้พ่อสืบดูดีกว่า.. เอ..จะว่าไป ตอนเขาอยู่ป.6เขาเคยช่วยเด็กคน
นึงไว้นี่นา รู้สึกจะเป็นลูกของเพื่อนเก่าพ่อ หลังจากนั้นเขาก็เจอเด็กคนนั้นอยู่เรื่อยๆจนเราสนิทกัน แต่จู่ๆเด็กคนนั้นก็หายไป
ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนถึงวันนี้ เด็กคนนั้นเท่าที่ผมจำได้ เขาให้ผมเรียกเขาว่ายาโอคุงตลอด จำชื่อจริงของเขาไม่ได้ซะแล้ว
สิ ไม่ได้เรียกชื่อเต็มเลย เด็กคนนั้นตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ..
"เอ่อ ไม่ดีมั้งครับคุณยาบุ"ร่างบางร้องท้วงเมื่ออีกฝ่ายปูฟูกให้ตนเองนอน ส่วนเขานอนบนเตียง เรามาอาศัยเขาอยู่นะจะไป
เสียมารยาทแบบนี้ได้ไงTT
"ไม่เป็นไรหรอกน่า คุณยังเจ็บอยู่ด้วยนะ"
"ผมเกรงใจ"
"ผมบอกแล้ว ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก"ยาบุอดไม่ได้ที่จะเข้าไปยีหัวฮิคารุ ก็ฮิคารุเล่นพองแก้มอมลมที่หน้า เห็นภาพน่ารักๆแบบนี้ เขาเองก็อดไม่ไหวหรอกที่จะไม่เข้าไปแตะต้องตัวของอีกฝ่าย ก็เขาเป็นผู้ชายนี่นา เอ่อ...แต่อีกฝ่ายก็ผู้ชายเหมือนกัน แต่เป็นผูายที่น่ารักมาก^^
"คุณก็..."แก้มของฮิคารุเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ก็เขาเขินนี่นา
"เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องเกรงใจผมนะครับ ตามสบายเลย"
ก๊อก ก๊อก
"โคตะ กลับมาแล้วหรอลูก"ผู้เป็นแม่เคาะประตูแล้วเอ่ยถามผู้เป็นลูก
"กลับมาแล้วครับ ผมให้เพื่อนมาค้างด้วยนะครับ"
"แหะๆ ผมยาโอโตเมะ ฮิคารุครับ.
"ยินดีต้อนรับจ้ะฮิคารุคุง"
"พี่่โคตะ~"ร่างเล็กของน้องชายสุดที่รักของโคตะรีบวิ่งมายังห้องของพี่ชายของตน เมื่อได้ยินเสียงของโคตะ
"อ่าว ยูริ ว่าไงๆ"ยาบุลูบหัวน้องชายของตัวเอง ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ
"นี่เพื่อนพี่หรอฮะ"
"ผมยาโอโตเมะ ฮิคารุครับ ขอฝากตัวด้วยนะครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักฮะ"
"งั้นผมไปเก็บของแปบนะแม่ เดี๋ยวผมลงไปกินข้าวครับ"
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง สองแม่ลูกก็มองหน้ากันด้วยสายตาที่เข้าใจกันดี
"แม่ครับ นั่นใช่พี่ยาโอคุงใช่ไหม"
"ใช่เลยจ้ะ ไม่ผิดแน่ๆ"
"หายไปตั้นาน ในที่สุดก็เจอสักที พี่โคตะไปเจอได้ยังไงนะ"
"นั่นสิ แต่แม่ว่า เหมือนยาโอคุงเขาแปลกๆนะ เหมือนไม่คุ้นกับพวกเรา ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี่จะเข้ามาเล่น มากวนๆแม่ด้วยแหละ
แปลกๆนะแม่ว่า"
"เดี๋ยวต้องลองถามพี่บุดูซะแล้ว..."
..................................................................................
TBC.
ใครอ่านแล้ว ยังไงก็ฝากเม้นด้วยนะค้า ไม่ดียังไงก็บอกน้า เพิ่งแต่งค่ะTT ฝากติดตามด้วยนะคะ :D
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น