คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : fall in love
บทที่ 1
Fall in Love
เขานั้นข้าหลงใหลแต่แรกเห็น ผิวพรรณขาวเนื้อละเอียดดั่งแสงจันทร์ในคืนที่เขากลายร่างเป็นหมาป่า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มน่าหลงใหล อีกทั้งเรือนผมสีเงินที่สะท้อนแสงจากท้องนภา เขาช่างมีเวทมนต์ทำให้ฉันลุ่มหลง ข้านั้นตระหนักว่า ความรักนี้ไม่อาจจะเป็นไปได้เมื่อเขากลายร่างเป็นสัตว์ร้ายสี่ขา ร่างสีรัตติกาลช่างน่าหวาดหวั่นเสียเหลือเกิน
ข้ารับรู้ว่าตนเห็นสิ่งสิ่งอันตรายที่ท่านพ่อบอกไว้มากเกินพอแล้วจึงรีบย่างก้าวหลบหนีออกจากรัศมีของเขาแต่ข้ารับรู้ได้ถึงอันตรายจากทางด้านหลัง เขาตะครุบตัวข้าแล้วทำท่าจะกัดเข้าที่ลำคอแต่ก็ชะงักไว้
ใบหน้าของสัตว์ร้ายกลับกลายเป็นใบหน้าอันหล่อเหลาส่งยิ้มมาให้แล้วยื่นมือมาให้ฉันเป็นหลัก ฉันลุกขึ้นยืนเส้นผมสีขาวของฉันยุ่งเหยิงเล็กน้อยเขายื่นมือมาจัดแจงให้ใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยจริงๆของฉันแดงระเรื่อขึ้น “เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ แม่หญิง”
“ไอเลนดิร่า คะ ไอเลนดิร่า แวมไพเรเรียน่า”
“เจ้าช่างอ่อนโยนยิ่งนัก ผิดกับแวมไพร์ที่ข้าเคยพบเจอมา ข้ามีนามว่า ลอเรนซ์ มูนเดรีย ราชทายาทแห่งมูนเดรียพะย่ะคะ องค์หญิงน้อย นามอันไพเราะของเจ้ามีความหมายว่าเช่นไร”
“ไอเลนดิร่านั้น เป็นพระนามที่เสด็จแม่พระราชทานให้ก่อนสิ้นพระชนม์ มีความหมายว่า ดวงจันทร์ เพคะ องค์ชาย ท่านช่างใจดีเหลือเกินทั้งที่ข้าเป็นแวมไพร์ เพราะเหตุใดกันหรือ” เขาหัวเราะส่งยิ้มที่ทำให้ใบหน้าของข้าร้อนผ่าวอีกครั้ง “ข้านั้นไม่เคยคิดว่าแวมไพร์ที่เยาว์วัยและงดงามทั้งใบหน้าและจิตใจอย่างท่านจะเป็นศัตรู”
“ข้าอายุ 24 แล้วคะ บังเอิญว่าข้ามีคนทักผิดว่ายังไม่บรรลุนิติภาวะมาหลายคนแล้วดีใจคะที่ท่านก็เช่นกันที่เป็นเหยื่อที่ลุ่มหลงในความเยาว์วัยลวงตาบนใบหน้าของข้า”
“ท่านช่างน่ารักเสียเหลือเกินและไร้เดียงสา ท่านทำให้ข้าสงสัยว่าเหตุใดท่านจึงแตกต่างจากแวมไพร์ทั่วไป ความบริสุทธิ์นั้นขอให้มันติดตัวท่านจนกว่าวันที่ข้าจะได้กลืนกินมันจากท่าน” เป็นครั้งแรกที่รับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตรายจากตัวเขาก้าวถอยหลังไปจากเขาโดยที่ไม่รับรู้เลยว่าเป็นหน้าผาว่างเปล่าจนร่วงตกลงไป “กรี๊ด!!”
ชั่วพริบตาที่ข้าร่วงหล่นลงมา เขาหายไปและปรากฏตัวอยู่ใต้ที่ที่ข้ากำลังจะตกลงกระทบกับพื้นหญ้าด้านล่าง “ข้าซาบซึ้งในบุณคุณของท่านที่ช่วยเหลือข้าเหลือเกิน”
“ขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณมาเป็นสิ่งอื่นแทนได้หรือไม่”
“ฮิๆ ข้านั้นปฎิเสธท่านได้หรือไม่ล่ะในเมื่อท่านช่วยข้าไว้ ข้าจะช่วยท่านในเรื่องที่ไม่เกินกำลังของข้า”
“ข้าเพียง...ขอให้เจ้ามาพบข้าที่นี้ทุกวันเวลานี้ได้หรือไม่” ข้าพยักหน้าแล้วยิ้มให้อย่างที่เคยยิ้มให้ชายหนุ่มทุกคนที่เคยรู้จักมา ถ้าไม่ใช่เพราะดอกไม้สีแดงสะท้อนแสงบนใบหน้าของเขา เขาก็จะต้องหน้าแดงอยู่แน่นอน “น้องหญิง น้องหญิงแสนซนของพี่เจ้าหายไปอยู่ที่ใดกันจงมาหาข้าเถิดได้เวลาเสวยอาหารค่ำแล้วขอรับ น้องพี่”
“ข้าจะต้องไปแล้วพี่ชายเรียกข้าอยู่ ข้าจะมาในอีก 7 วัน” ข้ารีบวิ่งไปหาพี่ทันทีก่อนที่ข้าจะถูกสงสัย
“โธ่ น้องรักของพี่ เจ้านั้นไปอยู่ไหนมาจนปานนี้ ใกล้ยามวิกาลแล้วรู้หรือไม่ว่าเป็นห่วง”
“ขออภัยด้วย ข้าเพียงต้องการจะไปชื่นชมดอกไม้ในป่า ข้ากลับมาแล้ว หิวเหลือเกิน”
“งั้นรีบไปเถิด เราพร้อมแล้วขอให้ทานเสียนะ” ข้าต้องทานอาหารกับท่านพี่ทุกวันๆอาหารที่เปลี่ยนไปทุกวันทำให้ไม่รู้สึกเบื่อแต่เมื่อเริ่มรับประทานอาหารแล้วเราสองพี่น้องไม่เคยคุยถามเรื่องราวต่างๆเหมือนครอบครัวอื่น ทุกวันในห้องอาหารจึงผ่านไปอย่างเงียบสงบ “เจ้าจงรีบนอนเสีย เนื่องจากพรุ่งนี้เจ้าจะต้องรับหน้าที่เข้าประชุมแทนท่านพ่อที่ออกไปสู้รบ”
“เพคะท่านพี่ ข้าจะทำหน้าที่ขององค์หญิงอย่างดีที่สุด ขอตัว” ข้ารีบเดินออกมาจากห้องอาหารนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่ปิดผนึกด้วยน้ำแข็ง ข้าต้องใส่รหัสน้ำแข็งจึงละลายให้ข้าเข้าไป
ในห้องนั้นประดับไปด้วยเครื่องนอนสีขาวและเงิน ประดับด้วยดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์มากมาย ข้าชอบสีขาวเป็นที่สุดชอบเพราะท่านพ่อเคยบอกว่าข้านั้นบริสุทธิ์ใสซื่อเหมือนดอกไม้สีขาวผู้ไร้เดียงสาและเปรียบดังดอกกุหลาบที่เต็มไปด้วยความรักอันบริสุทธิ์ ไร้รอยแปดเปื้อน ข้านั้นรักที่จะอยู่ท่ามกลางสีขาวอันสว่างไสวนี้เหลือเกินเพียงแต่...ตลอดชีวิตนี้ข้าคงอยู่กับความสุขไปไม่ได้ตลอด จะต้องมีช่วงที่เจ้าตกลงสู่ความมืดมิดเพียงลำพังและเมื่อเจ้าพ้นผ่านช่วงนั้นมาได้ข้าจะพบกับความสุขอย่างแท้จริงท่านลุงของข้าเคยพูดไว้ตอนเด็กๆถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรกันแน่
ข้านั่งลงบนเก้าอี้สีขาวหยิบสมุดเล่มหนาสีทองขึ้นมา มันคือสิ่งที่อยู่กับข้ามาตั้งแต่เล็กจนโต สมุดบันทึกประจำวันของข้าที่ข้าจะต้องเขียนประสบการณ์ของข้าลงไปแต่งแต้มบนหน้าสมุดเปล่าให้สดใสปากกาขนนกที่ข้าจรดลงบนหน้ากระดาษนั้นเต็มไปด้วยความทรงจำดีๆที่มันได้เก็บสะสมไว้เป็นสิบปี
เรียน ตัวข้าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม
วันนี้ข้าได้พบกับชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งที่มีดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เส้นผมสีดำประบ่า เพียงเท่านั้นยังทำให้ดวงใจของข้าสั่นไหวเพียงเพราะรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเขา
โธ่! น่าเสียดายเสียจริงที่เขานั้นมีร่างเป็นสัตว์ร้ายศัตรูเรา เขาขอร้องให้ข้าไปหาเขาทุกๆเวลานี้ของทุกวัน ข้าดีใจเหลือนเกิน เขาช่างรู้ใจข้าเสียจริงว่าข้านั้นอยากพบเขาอีก น่าเสียดายความลับของเราสักวันก็ต้องถูกเปิดเผย เพราะความลับนั้นไม่อยู่บนโลก
เขาเป็นถึงรัชทายาทของเหล่ามนุษย์หมาป่า ในขณะที่ข้าเป็นเพียงเจ้าหญิงองค์เล็กที่ได้เพียงรอวันเวลาที่พี่ชายจะได้ขึ้นครองราชและตัวข้าจะเป็นเพียงราชวงศ์ต่ำต้อยไม่เหมาะสมกับเขาที่ต้องแบกรับภาระหน้าที่ของราชา
โชคชะตาช่างโหดร้ายเสียเหลือเกินที่ให้ข้าได้ไปตกหลุมพรางแห่งความรักของเขา แต่ข้าก็ดีใจที่ข้านั้นยังได้เฝ้ามองและคอยด้วยความหวังว่าเขาจะมีความสุข
ข้าต้องลาจากเพียงเท่านี้แล้วข้ายินดีที่จะบอกท่านว่า อาทิตย์หน้าจะเป็นวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 24 ปีของข้า เริ่มนับถอยหลังแล้ว
ไอเลนดิร่า แวมไพเรเรียน่า
15 มิถุนายน ค.ศ. 19XX
ความคิดเห็น