บทกลอน.........จากใจ

ลำดับตอนที่ #9 : 6/2/52ความรัก

ความรัก

            รักข้างเดียวเหมือนยาพิษ

ที่คิดเมื่อไรก็รวดร้าว

เจ็บลึกจนสุดใจ

แต่สุดท้ายได้แต่สายลมหนาว

หนาวแนบทั้งใจและกาย

            เจ็บ   เจ็บที่ใจไม่อาจลืมนายได้

ปวด   ปวดที่ใจไม่อาจลบภาพนายออกไป

แสบ   แสบที่ให้นายอยู่กับคนคนนั้นทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเราคิดอย่างไง

ชำ       ชำที่ต้องหันไปมองนายทุกครั้งกับภาพวันวาน

เกลียด เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ที่รักนายโดยไม่รู้ตัว

ที่ยอมให้นายไปกับคนคนนั้นทั้ง ๆ ที่รู้ว่าใจเริ่มมีนายอยู่

เกลียด เกลียดทั้ง ๆที่มีโอกาสกับไม่มีปัญญารั้งนายให้อยู่ข้างกายเรา

ทำไมนายถึงต้องมีอิทธิพลกับใจเรา ทั้งที่เรามีคนอื่นมากมาย

แต่สุดท้ายมีแต่นายที่ทำให้เราเจ็บได้เพียงคนเดียว

เ­จ็บโว้ยไอ้..........บ้าเมื่อไรจะออกไปจากใจเราเสียทีทั้งที่เราอาจจะไม่ได้พบกันอีก

ไม่ว่าตอนนี้หรืออนาคต ทำไม ทำไมหา คนบ้า บ้า บ้าที่สุด

เจ็บทุกครั้งที่นายเจ็บ ทำไมเราถึงไม่อาจลืมนาย

ทำไม ทั้ง ๆ ที่นายคงลืมเราแล้ว ไม่จดจำเรื่องของเราอีก  แต่เรากับลืมนายไม่ได้

เลิกรักนายไม่ได้  หาไอ้.........บ้า

ข้าน้อยขอขอบคุณผู้ที่เข้ามาอ่าน   ทุกอย่างที่ข้าน้อยเขียนล้วนมาจากความรู้สึกจริง ๆ ของข้าน้อย ขอให้ทุกท่านโปรดอ่านและทำความเข้าใจ รวมทั้งขอให้ผู้ที่มีหัวอกเดียวกันจงสู้ต่อไปไม่มีอะไรที่เป็นทางตันสำหรับความรัก  และจงจำไว้ที่ข้าน้อยไม่คิดสั้น ๆ เพราะมีความรักอีกรูปแบบหนึ่งค่อยเติมเต็มความรักที่โหยหาทุกครั้งที่ถึงทางตัน

 นั้นคือความรักจากพ่อแม่ที่เป็นผู้ประเสริฐที่สุดของเรา

จงจำไว้ไม่มีความรักใดที่จะคงอยู่เท่าความรักจากท่าน 

ไม่ว่าจะเจ็บสักเพียงใดมันจะค่อยทำให้เราหายได้

แต่สำหรับข้อน้อยมันทำให้ได้เพียงเยียวยาไปเรื่อย ๆเท่านั้น