คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 11
3
พอกลับมาถึงก็บ่ายโมงแล้ว
เลยกำหนดเวลามาสามชั่วโมงเต็ม ราชาวดีจึงถูกมองด้วยสายตาคาดโทษจากระยะไกล
กว่าที่คเชนทร์จะเดินเข้ามาเค้นถามด้วยเสียงเข้มๆ หล่อนก็แทบมอดไหม้ไม่เหลือซากเพราะสายตาคู่นั้นของเขา
“ไปไหนมา”
“ไปทำกายภาพบำบัด”
“กับใคร”
ราชาวดีเม้มปากแน่นเมื่อถูกคาดคั้นให้สารภาพความผิดมากกว่าถามเอาความด้วยความห่วงใย
เขาจึงจงใจเค้นถามอีกหนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เข้มขึ้นกว่าเดิม
“ใคร”
“พี่ฟาน”
“ผมบอกว่าไง”
“ไม่ให้พี่ฟานมาที่นี่
ฉันก็พาไปที่อื่นแล้วไง คุณยังจะเอาอะไรอีก หรือว่าหึง”
“คุณไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”
เขาสวนกลับชัดถ้อยชัดคำ “แต่ที่ตามกลับมาเพราะผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับของของผม
แล้วผมก็ไม่ชอบให้ของของผมวิ่งร่านไปหาใครนอกบ้านด้วย คุณควรให้เกียรติผัวตัวเองบ้าง
ไม่ใช่ผัวอยู่ทำงานทางนี้ เมียก็หนีไปเที่ยวกับชู้ทางนั้น”
“พี่ฟานเขาไม่ใช่ชู้”
ตากลมๆ ของหล่อนพองขึ้นด้วยความกรุ่นโกรธที่ไม่อาจยับยั้ง “ถ้าจะว่าฉัน
คุณว่าตัวเองก่อนดีไหม เมื่อคืน… คุณพาผู้หญิงคนอื่นมานอนกกลับหลังฉัน
คุณไม่ให้เกียรติฉันก่อน แล้วทำไมฉันต้องให้เกียรติคุณ”
“เพราะว่ากฎข้อที่สาม…
ผมถูกเสมอ คุณ… ผิดเสมอ” เขาเน้นอย่างใจดำ
“ผิด… แล้วไง จะหย่ากับฉันเลยไหม”
ดวงหน้าสวยหวานเข้มจัดและเชิดขึ้นอย่างท้าทายอำนาจ ไม่อาจทนต่อถ้อยคำและกิริยาที่คอยแต่จะกดหล่อนให้อยู่ใต้อำนาจได้อีกแล้ว
นั่นทำให้คเชนทร์ค่อยๆ หลิ่วตาลงมองในความอวดดีของแม่เมียตัวน้อยแล้วนึกอยากจะทำอะไรสักอย่างเป็นการลงโทษให้เข็ดหลาบ
แต่ไม่…
เขาจะไม่ทำเช่นนั้น จะใช้วิธีอื่นเล่นงานความอวดดีของหล่อนเสียให้หลาบจำ
“ไม่หย่า แต่จะไล่คนที่มันดูแลคุณแทนผมไม่ได้ออกไป
จุ้น…”
“ครับคุณเชน”
จุ้นวิ่งมารับคำสั่งใกล้ๆ พอเห็นตาแดงๆ
ของคุณแหวนก็อดสงสารไม่ได้ แต่ก็ช่วยอะไรอีกไม่ได้เช่นกันเพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย
“บอกป้าเทียนให้เก็บข้าวของออกจากไร่
เงินเดือนล่วงหน้าไม่ให้ ไม่ต้องไปส่ง…”
“ไม่ได้นะ”
“คุณมีสิทธิ์อะไร” เขาหันมาย้อน
ราชาวดีจึงต้องอ่อนให้เขาอย่างจำใจจำยอมเพราะรู้เต็มอกว่าตนไม่มีสิทธิ์มีเสียงเหนือเขาไปได้
“ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว”
แต่คเชนทร์กลับเดินหนีไปที่รถ ไม่พอใจในคำตอบห้วนๆ
เหมือนไม่เต็มใจจะรับปากหรืออยากจะทำของหล่อน
ราชาวดีรีบตามไป
แต่ดันสะดุดหินก้อนไม่เล็กไม่ใหญ่ที่กระเด็นขึ้นมาบนทางคอนกรีตเก่าๆ ใต้ร่มไม้ใหญ่
ราชาวดีล้มคะมำไปพร้อมกับวีลแชร์ไฟฟ้าก่อนจะถึงเขานิดเดียว
ก็กลายเป็นหล่อนนั่งหมอบคลานอยู่แทบเท้าเมื่อเขาหันมามองด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
ไม่ได้ตกใจอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า แม้ว่าจะมีเลือดซึมออกมาจากฝ่ามือบอบบางและหัวเข่าทั้งสองข้างของหล่อนก็ตาม
“อย่าไล่ป้าเทียนไปไหนเลยนะคะ
แกเปรียบเสมือนแม่ของฉัน แกเลี้ยงดูฉันมา ต่อไปฉันจะฟังคุณคนเดียว ไม่ดื้ออีกแล้วค่ะ”
“ลุกขึ้นมา”
“…”
“ผมบอกให้ลุกไง” เขาฉุดหล่อนขึ้นมาท่ามกลางสายตาของจุ้นและลุงเข็มที่กำลังปรี่ตรงมาด้วยความตกอกตกใจ
ราชาวดียืนนิ่งก่อนที่เขาจะปล่อยแล้วถอยออกมายืนมองไกลๆ
“คุณยืนได้”
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า
ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ
ดารารินทร์
ความคิดเห็น