คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เกมร้ายร่ายปรารถนา - 6
“ไม่ต้องทำท่ากลัวผมขนาดนั้นหรอก
อยากได้อะไรก็เข้ามาหยิบเอาไปสิ ผมไม่ใช่ยักษ์ใช่มาร”
“ขอบคุณค่ะ”
เสียงหวานเอ่ยแผ่วๆ
แล้วก้าวตรงไปยังเครื่องกรองน้ำ
เจ้าของบ้านแอบมองตามแล้วถามอย่างใส่ใจกันเป็นครั้งแรก
“ไม่ชอบน้ำเย็นหรือ”
“ไม่ค่ะ เมย์ชอบดื่มเปล่าธรรมดามากกว่า”
“ถ้าได้น้ำแล้วขอคุยด้วยหน่อยนะ
ผมจะไปรอที่ห้องทำงาน”
มัลลิกาไม่ทันรับปากรับคำเจ้าของบ้านก็พาร่างสูงกำยำเดินดิ่งออกไป
หล่อนจึงรีบเดินตามไปพร้อมกับขวดน้ำส่วนตัวขนาดหนึ่งลิตร
ห้องทำงานของเจตน์โอ่อ่ากว้างขวาง
ข้าวของทุกอย่างดู… รกตาที่สุดสำหรับคนรักความสะอาดอย่างมัลลิกา
หล่อนก้าวเข้ามานั่งที่โซฟาติดผนัง
ส่วนเขานั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน
“จบอะไรมาเรา”
ถามพลางจิบกาแฟไปด้วย
มัลลิกาอยากจะตีเสียให้เข็ดที่เขาดื่มกาแฟขมๆ
ตอนสี่ทุ่มแบบนี้ มันไม่ดีต่อสุขภาพเลย แต่ด้วยทำอะไรแบบนั้นไม่ได้จึงเอ่ยตอบไปตามตรง
“จบครูประถมวัยมาค่ะ
จบมาได้ปีหนึ่งแล้ว เคยทำงานที่โรงเรียนเอกชนในกรุงเทพฯ แต่… ถูกเลิกจ้างกะทันหันเลยตกงาน”
“อ้อ…” แบบนี้นี่เอง คุณนายจิตราถึงพามาอยู่ด้วยความเอ็นดูหนักหนา
“…แล้วไม่คิดจะสอบบรรจุไปสอนอยู่ที่โรงเรียนรัฐบาลอย่างครูคนอื่นๆ หรือ” วางแก้วกาแฟลงแล้วหันมากอดอกมองหญิงสาวที่อายุอานามห่างกันเกือบรอบ
เขาเพิ่งมองหล่อนถนัดๆ ก็วันนี้เอง นัยน์ตาของหล่อนดำขลับรับกับดวงตากลมโต
มีแพขนตาหนามากๆ โค้งงอนและยาวราวติดขนตาปลอม ริมฝีปากอิ่มบางยังมีสีชมพูระเรื่อโดยธรรมชาติ
เครื่องหน้าหวานคมเหล่านั้นเมื่อรวมกันอยู่บนดวงหน้าเรียวรีเนียนละเอียดลออแล้ว...
ทำให้เจ้าหล่อนดูดีมีเสน่ห์มากทีเดียว เรียกว่าตราตรึงใจใครต่อใครได้ไม่อยากเพียงแรกพบสบตากัน
ส่วนรูปร่างก็…
เจตน์ลอบกวาดตาต่ำลงมาอีกนิดเพื่อสำรวจ หล่อนดูอรชรเพราะตัวบางมากๆ
ผิวขาวเหลืองเนียนละเอียดลออ มือเท้าเรียวสวยอย่างลูกผู้ดี
ไม่สูงจนเกินพอดีทำให้หล่อนดูกลมกลึงน่าถนอม
เจตน์เหลือบขึ้นไปมองดวงหน้าหวานคมของหญิงสาวดังเดิมเมื่อสำรวจทุกสัดส่วนจนพอใจ
ทว่าสาวเจ้ากลับดูไม่พอใจนักที่ถูกลอบมองเช่นนั้น หล่อนดูปั้นปึ่ง เขาจึงหยิบกาแฟขึ้นมาจิบแก้เก้อแล้วผายมือให้หล่อนตอบคำถามที่ยังคาค้าง
มัลลิกาข่มอารมณ์ไม่พอใจให้ลึกลงไปแล้วตอบคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นธรรมชาติ
“คิดค่ะ
ไปสอบมาแล้วแต่ไม่ได้ น้าจิตเลยพาไปสมัครงานที่โรงเรียนหนูผิง
พรุ่งนี้เขาเรียกให้ไปสัมภาษณ์ ยังไงก็ขออนุญาตเลยนะคะ”
“ตามสบาย
จะไปพร้อมหนูผิงเลยก็ได้ ลุงป้ายแกจะมารับตอนเจ็ดโมงทุกวัน อ้อ… เธอรู้แล้วนี่นา”
เขาลืมไปว่าหล่อนมาอยู่ที่นี่สามวันแล้ว…
“ไปนอนเถอะ… ฉันมีเรื่องจะถามแค่นี้แหละ”
มัลลิกาเดินออกไปเกือบจะพ้นประตูแล้วเชียว
แต่ต้องหันกลับมาอีกอย่างนึกขึ้นได้ว่า…
“คุณเจตน์จะว่าอะไรไหมคะ
ถ้ากลับจากสัมภาษณ์งานที่โรงเรียนแล้วเมย์จะขอทำความสะอาดห้องนี้”
“ถ้าไม่กลัวเหนื่อยก็ทำได้เลย
แต่แฟ้มในตู้พวกนั้น”
เขาชี้ไปที่ตู้เอกสารสามหลังติดผนังฝั่งประตูทางเข้าที่เรียงชิดกัน “อย่าไปโยกย้าย
มันเคยอยู่ตรงไหนก็ให้มันอยู่ตรงนั้น จัดเรียงให้เป็นระเบียบก็พอ”
เท่านี้แหละที่มัลลิกาต้องการ
หล่อนเดินยิ้มออกมาอย่างอยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ
คันไม้คันมืออยากจัดการมันให้เป็นระเบียบเหลือเกินแล้ว!
ความคิดเห็น