คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน)

ลำดับตอนที่ #2 : คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน) - บทนำ (2)

“ฮึ่ย! น่าโมโหจังวะ”

อยากจะใจร้ายให้ยายนั่นรู้สึกรู้สากับความอวดดีของตัวเองสักหน่อยก็ทำไม่ได้ รีบคว้าเสื้อแจ็กเกตกับกุญแจรถเดินออกมาจากบ้านอย่างเร่งรีบ ราวกับกลัวว่าตัวปัญหาอย่างเธอจะลำบากตรากตรำนานจนเกินไป

โรสิตายังคงย่ำเท้าเปล่าไปตามพื้นถนนทว่าช้าลงกว่าตอนแรก กรวดเล็ก ๆ ที่กระเด็นขึ้นมาจากดินข้างทางทำเธอเจ็บระบมไปหมด แล้วหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งขับมาจอดดักหน้าในระยะประชิด

ร่างสูงกำยำเปิดประตูก้าวลงมาอย่างเร่งร้อนใจ ขณะที่เธอเอาแต่จ้องมองเขาอย่างกรุ่นโกรธ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพาลโมโหอยู่ในใจ อีกนิดเดียวล้อรถดำมะเมื่อมนั่นก็จะบดลงบนหัวแม่เท้าของเธอ...ดีที่ชักออกมาทัน ไม่อย่างนั้นมันเละไปแล้ว

“ใส่ซะ” เขายอบตัวลงมาวางรองเท้าแตะสีน้ำตาลเข้มคู่ใหญ่ให้เธอสวมด้วยท่าทีอ่อนโยนลง เพราะสภาพของเธอน่าเวทนาไม่ต่างจากลูกนกตกน้ำ เขาไม่อยากหาเรื่องเธออีก

โรสิตายืนนิ่งอย่างดื้อรั้นไม่ยอมสวม แถมยังเตะรองเท้าคู่นั้นจนกระเด็นไปคนละทางทำให้เขาต้องยืนขึ้นเต็มความสูง ใช้เท้าเรียวยาวเขี่ยมันกลับมาจ่อที่เท้าเธอดังเดิม

“จะใส่ไหม” ถามแกมข่มขู่ ว่าจะพูดดี ๆ แล้วนะ แต่ให้ตายสิยายบ้านี่อวดดีชะมัด!

“ไม่”

“อย่าดื้อ!”

“ฉันไม่ได้ขอร้อง” เธอเชิดใส่ ปฏิเสธความปรารถนาดีนั้นด้วยการเดินหนีไปอย่างเย่อหยิ่ง

แดนดินละเกลียดนักผู้หญิงดื้อรั้นพรรค์นี้ เขาคว้าต้นแขนเธอแล้วดึงกลับมา ร่างบางระหงซวนเซถอยหลังอย่างว่าง่ายเพราะข้อเท้าได้รับบาดเจ็บจึงไม่ทันตั้งตัว ไม่คิดว่าเขาจะทำตัวป่าเถื่อนฉุดคร่าเธออย่างอุกอาจเอาแต่ใจเช่นนี้

“แดนดิน!” ตวาดแหว จ้องตาเข้มขลับยียวนคู่นั้นด้วยความโมโหสุดจะบรรยาย

ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าทำแบบนี้กับเธอมาก่อน ไม่มีแม้แต่คนเดียว!

คุณหนูทายาทโรงแรมพันล้านผู้ที่ถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมมาสามสิบกว่าปีฉุนขาด เธอกำมือแน่น ดวงหน้าขาวซีดเริ่มซับสีเลือดขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าผู้ชายตรงหน้าที่ถูกเธอหมายหัวด้วยความกรุ่นโกรธกลับตีหน้านิ่งตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่กลัวเกรง

“ทำไม?” ถามห้วน ๆ พร้อมกับสะบัดเสื้อแจ็กเกตขึ้นมาคลุมร่างบางระหงซีดเซียว กลัวว่าเธอไม่ทันจะเล่นงานคืนก็หนาวตายไปเสียก่อน

โรสิตาสะบัดออกอย่างดื้อรั้นไม่ต้องการความหวังดีจากแดนดินเหมือนเดิม เธอดื้อรั้นมากแต่เขากำสาบเสื้อเอาไว้อย่างคนดื้อรั้นกว่า

“ขึ้นรถ”

“ไม่”

“ใส่” เขี่ยรองเท้าให้เธออีกครั้ง พยายามบอกอย่างใจเย็นเป็นความปรารถนาดีครั้งสุดท้าย “ถ้าปล่อยให้เท้าเย็นนาน ๆ จะไม่สบาย”

“บอกแล้วไงว่าไม่ได้ขอร้อง ไม่ต้องมาหวังดี”

เรื่องก่อนหน้านี้ยังอภัยให้เขาไม่ได้ เช่นนั้นความปรารถนาดีนี้เธอไม่ควรรับไว้ ไม่อย่างนั้นคนสารเลวคนนี้จะยิ่งได้ใจ ต่อไปเขาจะยิ่งข่มขู่ทำร้ายหรือไม่ก็หาทางขูดรีดเอาเงินจากเธออย่างไม่รู้จบ

เธอไม่ได้คิดมากไปหรอก มันคือเรื่องจริงที่ลูกหลานเศรษฐีมีอันจะกินอย่างเธอพานพบมาทั้งชีวิต คนส่วนมากเข้าหาเธอเพราะผลประโยชน์ส่วนตัวทั้งนั้น เธอจึงไม่เคยไว้ใจใครนอกจากคนในครอบครัวและพศวีร์ที่เติบโตมาด้วยกันอย่างเข้าอกเข้าใจ

แดนดินพอจะมองออกว่าเธอกำลังคิดเช่นไรกับเขา เธอกำลังกลัว และไม่แปลกที่เธอจะกลัวเพราะมันคือสัญชาตญาณพื้นฐานการป้องกันตัวเองของมนุษย์

เมื่อคืนเกิดเรื่องไม่คาดฝันระหว่างเขาและเธอ มันเป็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันในชั่วข้ามคืน เธอรับไม่ได้ แม้ว่าจะทำให้ตัวเองดูเข้มแข็งเหมือนไม่คิดอะไรแต่เธอคิด เธอโกรธแค้น เจ็บปวดเสียใจ และเจ็บใจที่ผู้ชายคนนั้นคือเขา เช้ามาแทนที่จะเคลียร์กับเธอด้วยเหตุด้วยผลให้ดี ๆ เขากลับปากพล่อยพูดจาหยามเหยียดทำตัวป่าเถื่อนใส่เธอสารพัด

หากไม่กลัวไม่คิดมาก แถมยังยอมรับความปรารถนาดีจากเขาสิแปลก

“ขอโทษ ผมไม่ควรทำตัวแย่ ๆ กับคุณ เอาเป็นว่าผมจะไปส่งแล้วกัน ขึ้นรถเถอะ ฝนทำท่าจะตกหนักอีกแล้ว” เขามองท้องฟ้ามืดดำด้านบนแล้วก้มลงมามองหน้าเธอ มือข้างหนึ่งเอื้อมไปเปิดประตูรถรอให้เข้าไปนั่งด้วยความเต็มใจ

โรสิตาเปิดใจมองผู้ชายตรงหน้าอย่างเต็มตาอีกครั้ง แต่เพียงแวบเดียวก็หลบฉากหันไปมองทางอื่น เธอยังให้อภัยเขาไม่ได้อยู่ดี ยังโกรธอยู่ โกรธมาก รวมทั้งโกรธตัวเองด้วย เธอไม่มีวันให้อภัยตัวเองที่ไว้ใจเขาจนทำให้มีจุดจบเช่นนี้

ก็จริงที่ชื่อเสียงของเธอมันดูแย่ตั้งแต่เริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กับพศวีร์ จากเพื่อนมาเป็นแฟน เขาเป็นเพลย์บอยหนุ่มรูปงาม มีสาวสวยวนเวียนอยู่รอบกายไม่เคยขาด ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าเธอไม่มีทางรอดเงื้อมมือเสือร้ายตนนี้ไปได้หรอก ป่นปี้ยับเยินเพราะเขาไปตั้งนานแล้ว แต่ตัวเธอรู้ดีว่าไม่ใช่ เราคบหาดูใจกันมานานหลายปีก็จริงอยู่แต่ไม่เคยเสียทีให้พศวีร์เลย ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของเธอยังคงอยู่ เยื่อพรหมจารียังไม่ขาด

เพราะปมในใจคอยหยุดยั้งเอาไว้ทุกครั้งที่เกือบจะถลำลึก…

แต่แล้วจู่ ๆ ก็มาเสียทีให้ผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งจะรู้จักกันได้แค่เดือนเดียว เราไม่ได้สนิทสนมกันเลย ไม่เคยญาติดีกันด้วยซ้ำไป ที่เธอพยายามเข้าหาเขาครั้งแล้วครั้งเล่าก็เพื่อช่วยอดีตคู่หมั้นอย่างพศวีร์ให้สมปรารถนากับดารัณเท่านั้น

เช่นนั้นเธอควรจบเรื่องนี้ซะ เราสองคนจะได้ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกันอีก

“ถ้าคุณรู้สึกผิดจริง ๆ ก็ไม่ต้องมาทำดีกับฉันหรอก แค่ลืม ๆ มันไปก็พอ”

เสื้อแจ็กเกตถูกดึงออกมาทันทีที่พูดจบ เธอจับกระแทกใส่หน้าอกคืนให้เจ้าของ ไม่ตอบรับความช่วยเหลือใดจากแดนดินทั้งสิ้น เดินข้ามรองเท้าคู่นั้นของเขาออกมาเพื่อจบทุกอย่างไว้เพียงเท่านี้

แดนดินคว้าต้นแขนเรียวเล็กเพื่อรั้งไว้อีกครั้ง เขาอยากรู้จริง ๆ ว่า…

“คุณเป็นผู้หญิงแบบนี้เองเหรอ อยากนอนกับใครก็นอน นอนเสร็จก็เขี่ยทิ้งแล้วบอกให้ลืมไปซะ ถามจริง…ไม่รู้สึกอายกับการกระทำของตัวเองบ้างเลยหรือไง หรือว่า…ทำบ่อยจนชิน”

โรสิตาสะบัดแขนออก ค่อย ๆ หันกลับมาตอบเขาอย่างช้า ๆ “รู้แล้วก็กลับไป มาทางไหนกลับไปทางนั้น”

“ดี! คุณไม่ถือตัวแบบนี้ผมค่อยสบายใจหน่อย”

โรสิตามองเขาอย่างหวาดหวั่น รอยยิ้มของเขาเย็นยะเยือกดูน่ากลัวเกินจะคาดเดา เธอหันกลับทันที

ทว่าไม่ทันจะก้าวเท้าออกไปก็ถูกเขาจับยัดใส่ในรถราวกับเธอไม่มีหัวใจไร้เลือดเนื้อ จากนั้นขับพาเธอกลับไปยังบ้านไม้หลังน้อยโดยไม่ยอมตอบคำถามใด ๆ

“ฉันถามว่าคุณจะทำบ้าอะไรอีก…จะทำอะไร!”

น้ำเสียงของเธอว่าดุดันแล้ว ทว่าสายตาดูหมิ่นและท่าทีอยากจะสั่งสอนผู้หญิงอวดดีอย่างเธอให้หลาบจำนั้นดุดันยิ่งกว่า โรสิตาทำอะไรไม่ได้เมื่อเขามองตอบเพียงหางตาแล้วหันกลับไปมองทางข้างหน้า เธอกำหมัดกัดปากพลางสบถลั่นอยู่ในใจ

‘บ้าไปแล้ว! เขามัน…หมาบ้ากัดไม่ปล่อย!’

---------------------------------------------------------------------------

กลัวเมียไม่สบายก็บอกดี ๆ อย่าโหดกับเมียเยอะ

เดี๋ยวเมียโมโหขึ้นมาบ้างจะเจ็บหนัก

ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาอ่าน (มามะมามะ)

อ่านแล้วถูกใจรีบเข้ากดเข้าชั้นได้เลยจ้า

อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ

เป็นกำลังใจให้พี่แดนกับเจ๊โรสด้วยน้า

ดารารินทร์