คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หัวใจใยเสน่หา - 2 (1)
2
อาหารมื้อค่ำกลายเป็นอาหารมื้อดึกเมื่อทัตต์ดนัยกลับเข้ามากินเอาตอนสี่ทุ่มครึ่ง และมาเพียงคนเดียวเพราะเปลี่ยนใจขับรถเข้าไปหาเพื่อนที่บ้านแทน
รัมภาพัชร์นั่งดูรายการทีวีรอชายหนุ่มจนผล็อยหลับไป มาตื่นอีกทีก็ตอนเสียงจานกระทบกันเพราะคนล้างมือหนัก
ดวงตางดงามปรือขึ้นมาอย่างยากเย็นนัก กว่าจะตื่นเต็มตาร่างสูงกำยำในชุดทำงานหลุดลุ่ยก็เดินฉิวขึ้นบันไดไปหลายขั้นแล้ว เธอวิ่งรี่ ๆ ตามขึ้นมาติด ๆ นึกถึงคำบอกของป้าอี้ไปด้วย
‘คุณปราปต์ไม่ใช่คนใจร้าย ถ้ารู้จักเข้าหาอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน รู้จักเอาอกเอาใจสักหน่อย คุณเขาก็จะเอ็นดูเอง’
“อุ๊ย!”
ร่างเพรียวบางในชุดลำลองใส่อยู่บ้านแทบหงายหลังล้มตึงเพราะว่าคนตัวสูงที่เดินนำหน้ามานึกอยากหยุดก็หยุด เธอจึงชนแผ่นหลังบึกบึนเต็มแรงและกำชายเสื้อเชิ้ตของเขาไว้โดยสัญชาตญาณ
“จะไปไหน”
รัมภาพัชร์กลั้นใจตอบกลับเมื่อได้กลิ่นเหล้าฉุนออกมาจากปากของชายหนุ่ม ก่อนกลับมากินข้าวเขาไปดื่มเหล้ามานี่เอง
“แป้งจะเข้าไปเตรียมผ้าขนหนูให้คุณปราปต์อาบน้ำไงคะ”
“ฉันมีมือ” ตอบห้วน ๆ สีหน้าวางเฉยจนสาวน้อยใจฝ่อ
“แป้งทำให้ดีกว่าค่ะจะได้ไม่เมื่อยมือ” รัมภาพัชร์ทำเป็นใจดีสู้เสือด้วยการยิ้มหวานตอบเหมือนไม่กลัวเกรง
“อย่าเซ้าซี้”
“แป้งมีหน้าที่ดูแลคุณปราปต์นี่คะ” ดวงหน้าอ่อนเยาว์เผยยิ้มสดใสยิ่งกว่าเก่าเพื่อให้เขาหันมามีไมตรีต่อกัน
“ไม่ต้อง” ปฏิเสธพลางหมุนตัวกลับเข้าห้อง
รัมภาพัชร์รีบก้าวเข้ามาแย้งด้วยใจที่ห่อเหี่ยว “ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณปราปต์ไม่เอ็นดูแป้ง แป้งก็จะถูกน้ารตีเอาไปขายให้คนอื่น”
ทัตต์ดนัยค่อย ๆ ดึงแขนเสื้อเชิ้ตที่พับไว้เหนือข้อศอกลงมา พร้อมกับถามสาวน้อยที่ก้าวเข้ามาช่วยคลายแขนเสื้ออีกข้างออกอย่างเงอะงะ
ดูก็รู้ว่ากลัวแต่ทำเป็นใจกล้าเข้ามาเอาอกเอาใจเขา!
“เธอเป็นสินค้าของเขาหรือไง”
“แป้งเป็นหนี้บุญคุณเขาต่างหากค่ะ พ่อแม่แป้งตายหมดแล้ว น้ารตีช่วยเลี้ยงแป้งไว้ตั้งแต่อายุสิบสองจนเข้ามหา’ลัยได้สองปี” รัมภาพัชร์อยากบอกให้คนตีหน้ายักษ์รับรู้ว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ เผื่อเขาจะเมตตาเอ็นดูไม่เตะโด่งออกจากบ้านเหมือนวันก่อน
“เธอยังเรียนอยู่?” เจ้าของใบหน้าเข้มขรึมเลิกคิ้วถามคนตัวเล็กที่ทำหน้าม่อยออดอ้อนแหงนมองมาด้วยสายตาตกตะลึง
รัมภาพัชร์พยักหน้าหงึก ๆ แสร้งทำเป็นตีหน้าเศร้าเรียกคะแนนสงสารอีกนิดหนึ่ง
“เขาขายเธอให้มาทำเรื่องอัปรีย์ทั้งที่ยังเรียนอยู่เนี่ยนะ” จากที่ใจแข็งเป็นหินและโกรธสาวน้อยหน้ามนคนสวยเป็นฟืนเป็นไฟ ทัตต์ดนัยก็ถึงกับใจอ่อนสงสารในความอาภัพอับโชคของเธอขึ้นมาทันที
“น่าสงสารใช่ไหมล่ะคะ”
“ก็…นิดหนึ่ง” เขาตอบไม่เต็มเสียงเท่าไรเพราะคำตอบไม่ตรงกับใจ หันไปคว้าผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าเดินดิ่งเข้าไปในห้องน้ำเป็นการหลบฉาก
“แป้งเตรียมน้ำเย็น ๆ หอม ๆ ไว้ให้แล้ว อาบให้ชื่นใจนะคะคุณปราปต์”
ทัตต์ดนัยเผลอยิ้มมุมปากบาง ๆ เมื่อเจอกับความน่ารักสดใสของสาวน้อยเข้าให้ เธอช่างฉอเลาะเอาอกเอาใจทั้งที่ก็กลัวจนมือไม้สั่น
นี่คงจะโดนมารดาเขาข่มขู่อีกทั้งบงการมาชุดใหญ่ ถึงได้ใจกล้าเข้ามาทำดีกับเขาเพื่อเอาตัวรอด
ก็นับว่าฉลาด…อยู่เป็นใช้ได้ทีเดียว!
-----------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ (มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น